Κείμενο από εργαζόμενους στον χώρο του Βιβλίου (Θεσσαλονίκη)



Ζούμε κρίσιμες στιγμές για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η επίθεση που δεχόμαστε έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο και απειλεί να καταστρέψει κάθε έννοια δικαιώματος γνωρίσαμε από την μεταπολίτευση και μετά. Με μια άλλη έννοια θα μπορούσε να πει κανείς πως ζούμε μια νέα μεταπολίτευση.

Για τα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό, οι σκοποί  για να βγει το σύστημα τους από την κρίση είναι σαφή κι ευδιάκριτα. Πρέπει για να περπατήσει ξανά η οικονομία τους να θυσιαστούν οι εργαζόμενοι, η κοινωνική πρόνοια, η περίθαλψη, η ασφάλιση, οι μισθοί. Για να αναπνεύσουν τα χρηματιστήρια και οι αγορές πρέπει να βυθιστεί ακόμη περισσότερο η κοινωνική πλειοψηφία στην ανεργία, στην φτώχεια, στην εξαθλίωση. Και τα μέσα τους είναι γνωστά. Είναι τα μνημόνια και οι νόμοι τους, η απειλή της ανεργίας σε όποιον σηκώνει κεφάλι, τα ΜΜΕ που συκοφαντούν, οι ατομικές νέες συμβάσεις που το αφεντικό περιμένει να υπογράψουμε, ο ρουφιάνος του που κρύβεται πίσω από τη πλάτη μας, η αστυνομοκρατία και ο φόβος που κυριαρχεί στους δρόμους.

Αυτή η κατάσταση μεταφράζεται και στον χώρο μας, στον χώρο των βιβλιοπωλείων, των εκδοτικών οίκων και των αποθηκών.

Σήμερα που καταργείται η κλαδική σύμβαση, καταργείται το δικαίωμα της ευνοικότερης ρύθμισης, καταργείται ο τρόπος με τον οποίο πουλούσαμε το μοναδικό εμπόρευμα που έχουμε στα χέρια μας, την εργατική μας δύναμη, και γυρνάμε σε εποχές πρό του 1911. Και αυτό ήδη  σημαίνει μια διαφορετική, πολυ χειρότερη πραγματικότητα στους χώρους εργασίας, αλλά και μια διαφορετική πραγματικότητα για το σωματείο τους κλάδου μας, το σωματείο Βιβλίου και Χάρτου Θεσσαλονίκης.

Μέχρι σήμερα, για εμάς κακώς, τα σωματεία που στις καλές περιπτώσεις δεν ήταν εργοδοτικά ελεγχόμενα, ή ανύπαρκτες κομματικές σφραγίδες, υπήρξαν ως συλλογικότητες σαν διαπραγματευτικές ομάδες σε σχέση με την συλλογική σύμβαση εργασίας, και ως ομάδες πίεσης για την τήρηση των νομικών ρυθμίσεων. Σημερα αυτό ο ρόλος τους περιορίζεται έως και εξαφανίζεται.

Ζούμε όμως σε εποχές που θα πρέπει να ξαναοορίσουμε και να ξαναφτιάξουμε από την αρχή τα δικά μας όπλα. Κι ένα απο τα όπλα είναι και  το ταξικό μαχητικό σωματείο.

Ο ρόλος του σωματείου, είναι να επανακαθοριστεί μέσα απο του αγώνες των ίδιων των μελών του, απο τους αγώνες των εργαζομένων του κλάδου.

Το σωματείο για μας, δεν είναι μια νομική υπηρεσία, όπως κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους. Δεν είναι μια υπηρεσία όπως π.χ. η επιθεώρηση εργασίας που κοιτάει να εφαρμόζονται οι νόμοι του κράτους. Είναι ακριβώς το αντίθετο, παλεύει για την μη εφαρμογή των κρατικών αντεργατικών νόμων και χρησιμοποιεί γι’ αυτό τον σκοπό κάθε μέσο που έχει στα χέρια του, θεσμικό ή μη.

Το σωματείο δεν είναι επίσης μια συνδιαλλακτική πρόταση προς την εργοδοσία, δεν είναι εδω για να διαπραγματευτεί τους όρους υποδουλωσης μας στην εργοδοσία. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι η οργάνωση των εργαζομένων που παλεύει ενάντια στα αφεντικά για να καταργήσει την εκμετάλλευση μας απο τ’ αφεντικά, για να αμφισβητήσει την εξουσία των εργοδοτών και του κράτους στην ζωή μας, για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα επιβίωσης και ανάπτυξης μας.

Το σωματείο δεν είναι πιόνι στην πολιτική σκακιέρα των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων. Δεν είναι μονάδα που αθροίζεται στις δεξιές ή αριστερές δυνάμεις του κοινοβουλίου ή ακόμη και του…εξωκοινοβουλίου. Είναι αυτοτελής οργάνωση των ίδιων των υποκειμένων της παραγωγής και της διανομής του πλούτου. Κάθε ζήτημα της ζωής, πρέπει να περνάει μέσα απο τη βούληση των ίδιων των εργαζομένων, του ίδιου του λαού. Η «πολιτική» δεν είναι ένα άθλημα που έχει ειδικούς και θεατές. Η πολιτική είναι το πως ζουμε τη ζωή μας σήμερα και σε αυτό έχουμε λόγο όλοι.

Το σωματείο, δεν είναι σφραγίδα. Πρέπει να έχει πραγματική εσωτερική ζωή. Με πραγματική αλληλουποστήριξη μεταξύ των μελών του, με αλληλεγγύη και δίκτυο συμπαράστασης σε όλους τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Με προσπάθειες όχι μόνο υλικής αλλά και ηθικής στήριξης όλων των συναδέλφων. Είναι «σχολείο» αγώνα, αλλά και «σχολείο» αυτομόρφωσης μας.

Το σωματείο δεν είναι ένας τερματοφύλακας που παρακαλάει κάποτε να σταματήσουν να του βαράνε σουτ. Το σωματείο μας πρέπει να (ξανα)γίνει διεκδικητικό. Να βάλει μπροστά επιθετικές μορφές αγώνα, την αυτοοργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς, την κλαδική απεργία, τους αποκλεισμούς καταστημάτων, το σαμποτάρισμα όπου χρειάζεται. Να βάλει μπρος την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών. Την ανάγκη για λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους, για μισθούς και απολαβές που εξασφαλίζουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μας.

Το σωματείο μας δεν είναι μόνο του. Πρέπει και επιβάλεται να συντονίζεται με όλα εκείνα τα σωματεία, που συνεχίζουν κοντρα και σε πεισμα της γραφειοκρατίας του Εργατικού Κέντρου, να αγωνίζονται και να παλεύουν. Να επιδιώξουμε να υπάρξει πραγματικός συντονισμός, όχι στις «ενότητες» των κομμάτων, αλλά ναι στην ενότητα απο τη βάση των σωματείων και των εργατικών συνελεύσεων γειτονιάς.

Στόχος μας, και θεωρούμε ανάξιο να το κρύβουμε, είναι το πέρασμα των βιβλιοπωλείων, των αποθηκών και των εκδοτικών οίκων στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων.  Η αυτοδιεύθυνση των επιχειρήσεων του βιβλίου και χάρτου απο εμάς, τους παραγωγούς του πλούτου, δεν είναι κάποιο μακρινό όραμα, αλλά η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στα κλεισίματα και στη καταστροφή του κλάδου. Είναι ο μόνος δρόμος που διασφαλίζει τις θέσεις εργασίας και τη ζωή μας.  Είναι όμως και ο μόνος δρόμος για να γίνει το βιβλίο σύγχρονο κοινωνικό αγαθό προσιτό στη νεολαία και στους εργαζόμενους και εργαλείο αφύπνισης της κοινωνίας. Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος του του σωματείου μας.

Κι αν σήμερα το σωματείο Βιβλίου – Χάρτου δεν είναι αυτό που πρέπει, σύντομα πρέπει να γίνει. Το να αλλάξουμε τη ζωή μας και να αναιρέσουμε τις κοινωνικές παθογένειες του καπιταλισμού, ανατρέποντας τον, γίνεται μόνο μέσα από την οργάνωση πυρήνων σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε γειτονιά, που να συνδέονται μεταξύ τους σε δίκτυο αλληλεγγύης και αμοιβαίας στήριξης.

Γιατί κάθε σωματείο, ακόμη και το μικρότερο, μαζί με τις εργατικές συνελεύσεις γειτονιάς, είναι βασικός πυλώνας για μια κοινωνική οργάνωση, την μόνη ικανή, που θα μπορεί να στείλει τις λέξεις μνημόνιο, λιτότητα, κυβέρνηση, ρουφιανιά, φτώχεια, ανεργία στον κάλαθο των αχρήστων, εκεί που τους αξίζει.

Αυτό είναι και ο σκοπός και ο στόχος αυτης της πρωτοβουλίας, που το κείμενο που κρατάτε είναι και το πρώτο της. Είμαστε συνάδελφοι, εργαζόμενοι στον κλάδο του βιβλίου, που πήραμε την απόφαση να ενισχύσουμε το σωματείο μας, από αυτές τις θέσεις. Απο την θέση του αδιαμεσολάβητου, ταξικού, αμεσοδημοκρατικού, ανεξάρτητου αγώνα μέχρι τέλους.

ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ

Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2012

Category: Χώροι δουλειάς