Απεργία ταξιτζήδων: ο ΑΓΩΝΑΣ του ΕΝΟΣ είναι ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ!



Για δέκατη τρίτη μέρα συνεχίζεται με ένταση η απεργία των ταξιτζήδων στην καρδιά του καλοκαιριού. Ξεκινώντας στον απόηχο των μεγάλων διαδηλώσεων, απεργιών και συγκρούσεων που έγιναν σε όλη τη χώρα με επίκεντρο το Σύνταγμα, εξελίσσεται από μια κυβερνητική επιχείρηση ρουτίνας για την εξόντωση μιας ακόμα μερίδας εργαζομένων – αυτή τη φορά ελεύθερων επαγγελματιών – σε μια σκληρή σύγκρουση που δημιουργεί σοβαρά ρήγματα στην κυβέρνηση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Πλήρη απελευθέρωση = πλήρη υποταγή στα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών των μεταφορών και του τουρισμού.

Με μία αιφνιδιαστική κίνηση, η κυβέρνηση μέσω Ραγκούση ανακοίνωσε την πλήρη απελευθέρωση του επαγγέλματος των ταξιτζήδων, παραβιάζοντας τα όσα είχαν συμφωνηθεί μεταξύ του προκατόχου του Ρέππα και των επαγγελματιών ταξί. Με τον τρόπο αυτό, αλλά και με τον χρόνο που έγινε αυτή η κίνηση, το νέο αφεντικό του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών επιδιώκει να παραδώσει τα ταξί στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών για ένα κομμάτι ψωμί αιφνιδιάζοντας τους ταξιτζήδες που είτε ετοιμάζονταν για τις καλοκαιρινές άδειες, είτε αντίθετα βρίσκονται σε περίοδο αιχμής (στις τουριστικές περιοχές όπου εργάζονται κυρίως εποχικά).

Πιο συγκεκριμένα, η «πλήρης απελευθέρωση» σημαίνει ότι μπορούν να βγουν άδειες ταξί χωρίς περιορισμό, ενώ ταυτόχρονα η έκδοση της άδειας μειώνεται από 150.000 € σε 3.000 €. Ήδη έχουν εκδηλώσει το ενδιαφέρων τους μεγαλοεπιχειρηματίες στο χώρο του τουρισμού (τουριστικοί πράκτορες και ξενοδόχοι), ενώ δημοσιογραφικοί κύκλοι αναφέρουν ότι γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας στον τομέα των μεταφορών και των τραπεζών έχει ζητήσει 700 άδειες. Ενδιαφέρον για τις μεταφορές στην Ελλάδα έχει εκφράσει επανειλημμένα και η Μέρκελ για λογαριασμό γερμανικών εταιριών. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο, ότι αν προχωρήσει αυτή η «απελευθέρωση», σύντομα όλοι οι επαγγελματίες ταξί θα πεταχτούν στην ανεργία ή – στην καλύτερη περίπτωση – θα γίνουν υπάλληλοι για 500 – 600 ευρώ σε κάποια εταιρία. Και φυσικά ούτε  λόγος να γίνεται για την αποπληρωμή των υψηλών δανείων που όλοι έχουν πάρει για την αγορά των μέχρι σήμερα πανάκριβων αδειών, αλλά και των οχημάτων, συχνά με την υποθήκη περιουσιακών στοιχείων.

Η απάτη του «ελεύθερου ανταγωνισμού» σημαίνει απλούστατα τη συγκέντρωση των μέσων παραγωγής, μεταφορών, κλπ στα χέρια μιας χούφτας καπιταλιστών. Και βέβαια και σε αυτή την περίπτωση – όπως και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων – η κυβέρνηση κυριολεχτικά τα δίνει όλα στους εκλεχτούς της κοψοχρονιά. Άλλωστε, όσο πιο χαμηλή είναι η τιμή, τόσο καλύτερα και αμεσότερα «ανταποκρίνονται οι αγορές», και φυσικά τόσο μεγαλύτερα είναι τα περιθώρια της «μίζας»…

Ο «αιφνιδιασμός» Ραγκούση γίνεται μπούμεραγκ

Στη Ελλάδα το σωστό «τάιμινγκ» (χρόνος) για να περάσουν αντιλαϊκές επιθέσεις ήταν πάντα το καλοκαίρι. Ο «λαός πάει στα μπάνια», ενώ οι εποχικά απασχολούμενοι έχουν συνήθως κάποια περιθώρια να αντιδράσουν στην αρχή της σεζόν. Στην καρδιά του καλοκαιριού σπάνια υπήρξαν λαϊκές αντιδράσεις στα όποια κυβερνητικά μέτρα. Στην περίπτωση όμως αυτή η κυβέρνηση δεν υπολόγισε σωστά. Οι επαγγελματίες ταξί έχουν καταλάβει ότι αν περάσει η «απελευθέρωση» χάνουν τη δουλειά τους και, κατά συνέπεια, ο αγώνας μέχρι εσχάτων είναι για αυτούς μονόδρομος. Ένας άλλος παράγοντας που ενισχύει την αποφασιστικότητα των απεργών είναι το κοινωνικό περιβάλλον έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τους αγώνες της τελευταίας χρονιάς. Η σύγκρουση των εργαζομένων με κυβέρνηση/τρόικα/μνημόνιο κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει και όσοι νομίζουν ότι το μόνο πρόβλημα της κυβέρνησης τώρα είναι να «καθαρίσει το Σύνταγμα από τις σκηνές» πλανώνται οικτρά. Η κυβέρνηση από τον προηγούμενο γύρο συγκρούσεων δεν βγαίνει νικήτρια, αλλά βαριά τραυματισμένη και κοινωνικά απομονωμένη. Και φυσικά κανείς δεν πείθεται από τους διθυράμβους για τον υποτιθέμενο «εθνικό θρίαμβο» της διαρκούς «επιτηρούμενης χρεοκοπίας».

Έτσι, μια απεργία που όλοι περίμεναν να λήξει γρήγορα χωρίς να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση, εξελίσσεται σε μίαν σκληρή αντιπαράθεση με τους ταξιτζήδες να μην πτοούνται από την κυβερνητική αδιαλλαξία, τις απειλές για ποινικοποίηση του αγώνα τους, τα επικοινωνιακά τρικ του Ραγκούση για διάλογο χωρίς περιεχόμενο και βέβαια, την λάσπη των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης που με πρωταγωνιστή τον ΣΚΑΙ αναλώνονται στη δυσφήμιση του αγώνα τους, όπως άλλωστε έχουν κάνει και σε κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Όλες αυτές τις μέρες η απεργία συνεχίζεται με μια σειρά δυναμικών ενεργειών που δείχνει την αλληλεπίδραση των ιδεών και των μορφών πάλης μέσα στο κίνημα: άνοιγμα διοδίων και αρχαιολογικών χώρων για την ελεύθερη διέλευση/πρόσβαση των πολιτών, αυτοκινούμενες πορείες, μπλοκάρισμα λιμανιών και αεροδρομίων, συγκέντρωση 20.000 στο Σύνταγμα, αλλά και σπάσιμο γραφείων του ΠΑΣΟΚ (Κέρκυρα) και των γραφείων του ΣΚΑΙ στην Αθήνα και λάδια στο δρόμο για να εμποδιστεί επίθεση των μοτοσικλετιστών της «Δέλτα» ενάντια στους διαδηλωτές. Όπως λένε οι ταξιτζήδες: «Αν νικήσει η κυβέρνηση τα χάνουμε όλα. Ή αυτοί ή εμείς!».

Αυτοοργάνωση – αλληλεγγύη – ανατροπή!

Για όλους όσους έχουν συμμετάσχει στις εργατικές κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα ένα είναι ξεκάθαρο: κανένας αγώνας δεν είναι ανεξάρτητος από ότι συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα. Αντίθετα, οι αγώνες είναι αλληλοτροφοδοτούμενοι και προϋπόθεση για τη νίκη είναι η αυτοοργάνωση, η σύνδεση του αγώνα με την κοινωνία και η έμπρακτη κοινωνική αλληλεγγύη.

Αυτό το έχουν δείξει δεκάδες περιπτώσεις, ανάμεσα σε αυτές οι πρόσφατοι νικηφόροι αγώνες των κατοίκων της Κερατέας και των μεταναστών της Υπατίας. Και στις δυο περιπτώσεις οι άμεσα εμπλεκόμενοι – κάτοικοι και μετανάστες – πήραν τον αγώνα στα χέρια τους και εξασφάλισαν έμπρακτη κοινωνική υποστήριξη. Αυτό σημαίνει ότι ο βαθμός συσπείρωσης ήταν πολύ ψηλός, ο αγώνας δεν απομονώθηκε και τελικά η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Είναι δύο μικρές νίκες του λαϊκού κινήματος που έπληξαν όμως σοβαρά την κυβέρνηση, γιατί έδειξαν πως ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος και, το πιο σημαντικό, ανέδειξαν δυναμικές μορφές οργάνωσης και πάλης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο νέος υπουργός των ΜΑΤ, ο Παπουτσής χαρακτήρισε την Κερατέα «πρόβα τζενεράλε» (σ.σ. για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής).

Στην περίπτωση της απεργίας των ταξιτζήδων το πρώτο συστατικό της επιτυχίας, η αυτοοργάνωση και η πρωτοβουλία της βάσης υπάρχει. Η συμμετοχή είναι μαζική, έχουν συγκροτηθεί επιτροπές αγώνα και απεργιακές φρουρές και οι μορφές πάλης είναι ευφάνταστες και εναλλασσόμενες με αποτέλεσμα να αιφνιδιάζουν διαρκώς τον αντίπαλο. Αυτό που προς το παρόν λείπει και είναι απαραίτητο για την επιτυχή έκβαση του αγώνα είναι η σύνδεσή του με την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό σήμερα δεν είναι δύσκολο να γίνει, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι η επίθεση κυβέρνησης/τρόϊκας/κεφάλαιου είναι συνολική και κάθε ξεχωριστή επίθεση δεν είναι παρά κομμάτι ενός γενικότερου σχεδίου για πλήρη ισοπέδωση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων. Για να συνδεθεί όμως ένας αγώνας με την υπόλοιπη κοινωνία, χρειάζεται οι άμεσα εμπλεκόμενοι, οι απεργοί να απευθυνθούν στην κοινωνία με ανοιχτό κάλεσμα και πρωτοβουλίες δράσης. Και επειδή κάθε κοινωνική σύγκρουση είναι πολιτική – ιδιαίτερα σήμερα που το «μνημόνιο» αποτελεί την συμπύκνωση της πολιτικής των ελλήνων και ευρωπαίων καπιταλιστών – η παρέμβαση της αριστεράς είναι επιβεβλημένη. Όχι για τη μελλοντική ψηφοθηρία, αλλά για την νικηφόρα έκβαση του αγώνα με την οργάνωση καμπάνιας στήριξης και σε σύνδεση με ένα πρόγραμμα άμεσων αντικαπιταλιστικών διεκδικήσεων:

• Κάτω η κυβέρνηση της τρόϊκας και του κεφάλαιου! Άμεση έξοδος από το μνημόνιο και το «μεσοπρόθεσμο». Είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε την αντιλαϊκή λαίλαπα που οδηγεί την κοινωνία στην καταστροφή.
• Όχι άλλες θυσίες για τους τοκογλύφους των τραπεζών! Διαγραφή του ληστρικού χρέους.
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημιώσεις και με εργατικό έλεγχο.
• Πάγωμα των πολεμικών εξοπλισμών – όχι άλλα «δωράκια» στους στρατοκράτες και τους βιομήχανους του θανάτου.
• Διάλυση των ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, Δίας, Δέλτα και κάθε μηχανισμού καταστολής των εργαζομένων και της νεολαίας.

Σήμερα που όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΊΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε αγώνες όπως αυτός των ταξιτζήδων να νικήσουν. Άλλωστε, όπως λένε και οι απεργοί: «Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια, Ή ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ»!

Π.Τ.

Category: Χώροι δουλειάς