Σχόλια : Μεταβιομηχανικές φαντασιώσεις και σύγχρονος καπιταλισμός https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/ Με αφορμή Mon, 02 Jun 2014 09:17:16 +0000 hourly 1 https://wordpress.org/?v=4.6.2 Από: avanti_maestro https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-5018 Wed, 25 Jan 2012 09:10:07 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-5018 Σχόλιο πάνω στο «Μεταβιομηχανικές φαντασιώσεις και σύγχρονος καπιταλισμός»

Το άρθρο του Α.Καλοδούκα είναι τροφή για σκέψη. Μάλιστα σε δύο κατευθύνσεις. Από την μία, στα συγγενή ρεύματα της ανάλυσης της «αποβιομηχάνισης» που αναζητούν «κάπου αλλού» το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο. Μόνο που το κάπου αλλού, χωρίς να παίρνει υπόψιν του τη βάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, «χάνει» από την οπτική του, την βασική παραγωγική λειτουργία που διατηρεί η εργατική δύναμη. Δεν απαρνείται την ύπαρξη της εργατικής παραγωγικής τάξης, αλλά υποβαθμίζουν σε τέτοιο βαθμό το ρόλο της, που τελικά αυτό που απαρνούνται δεν είναι η ύπαρξη της τάξης, αλλά της οικονομικής, παραγωγικής και αναπαραγωγικής, διάρθρωσης της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας. Τα στοιχεία που παραθέτει προς αυτή την κατεύθυνση ο Καλοδούκας είναι αποκαλυπτικά.

Από την άλλη, ο αρθρογράφος σχολιάζει: «Πολλοί εργαζόμενοι που σήμερα κατατάσσονται στον τομέα των υπηρεσιών θα μπορούσαν κάλλιστα να καταταχθούν στους «παραδοσιακούς» εργάτες. Το κατώτερο προσωπικό των νοσοκομείων (νοσοκόμες, νοσοκόμοι, καθαρίστριες κ.λπ.), λιμενεργάτες, φορτηγατζήδες, οδηγοί λεωφορείων και τρένων, όλοι αυτοί θεωρούνται εργαζόμενοι στις υπηρεσίες. Υπάρχει ελάχιστη (έως καμία) διαφορά ανάμεσα σε έναν εργαζόμενο σε φαστφουντάδικο (τομέας υπηρεσιών) και έναν που δουλεύει σε μια βιομηχανική μονάδα τροφίμων (βιομηχανικός τομέας).» Εδώ ακριβώς είναι που ο Καλοδούκας αγγίζει ένα από τα νευραλγικά σημεία μιας σύγχρονης ταξικής ανάλυσης. Η «βιομηχανοποιήση» των κλάδων των υπηρεσιών που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες είναι άνευ προηγούμενού. Κι αν ο Μαρξ στην εποχή του, είχε αναγνώσει τη τάση του καπιταλισμού να «βιομηχανοποιεί» του ειδικούς, σήμερα η νέα εργατική βάρδια που απασχολείται στις υπηρεσίες, αποκτά όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός βιομηχανικού εργατικού δυναμικού. Οι κλάδοι που απασχολούνται δεν είναι μια απλά μια «συμπληρωματική» λειτουργία στη παραγωγή, αλλά ουσιαστικό στοιχείο της διανομής, που χωρίς αυτήν η παραγωγική δραστηριότητα, σε καπιταλιστικά πλαίσια, δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Πέρα, όμως, απο το παράδειγμα που ο Καλοδούκας αναφέρει, θα πρέπει να σταθούμε και στην «παραγωγικοποίηση» πλευρών του λεγόμενου «κοινωνικού» κράτους. Η Παιδεία και η Υγεία, εκτός από φορείς της ειδίκευσης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, σήμερα αποτελούν τομείς με τεράστιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, έρευνες και λειτουργίες που «θυμίζουν» εργοστάσιο, μαζική απασχόληση εκατομμυρίων «εργατών της γνώσης» και τεράστια πολυεθνικά, πολυκλαδικά μονοπώλια.

Αυτή, ακριβώς η διάρθρωση, καταρρίπτει τα ιδεολογήματα της «απο-βιομηχάνισης» με διπλό τρόπο. Όχι μόνο από την πλευρά που πιάνει το άρθρο, αλλά και από τη σκοπιά της εμφάνισης της εργατικής τάξης, με αναπτυσσόμενα χαρακτηριστικά, σε πλειοψηφική και νευραλγική κοινωνική θέση. Σε θέση αντίθεσης και αντίπαλου συμφέροντος απέναντι στη σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα.

avanti_maestro

http://kokkinigonia.blogspot.com/2012/01/blog-post_4547.html

]]> Από: Uturunco https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4677 Sun, 25 Dec 2011 18:33:36 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4677 Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Η βιομηχανική (με την έννοια της μεταποίησης) παραγωγή στις παλαιόθεν βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει το αρχικό κείμενο, αυξάνεται. Η αύξηση αυτή οφείλεται στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας -νομίζω όλοι/ες λίγο-πολύ συμφωνούμε σ’ αυτό- λόγω της χρήσης νέων τεχνολογιών -που προφανώς σημαίνει και παραγωγή (μη βιομηχανική;) αυτών των τεχνολογιών- που ως αποτέλεσμα έχουν την αύξηση του σταθερού κεφαλαίου (της αξίας των μηχανών κλπ) από όπου προκύπτει και η πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους, τουλάχιστον στην μεταποίηση στις «ανεπτυγμένες» χώρες με συνέπεια την μεταφορά κάποιων κλάδων σε «μη» -ως τώρα- «ανεπτυγμένες» χώρες -και άρα στην βιομηχανική ανάπτυξή τους- και κεφαλαίου σε σφαίρες της παραγωγής με χαμηλή οργανική σύνθεση και άρα στην περαιτέρω εκβιομηχάνισή τους.
Εν τω μεταξύ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι εξαρτώνται από τον μισθό, συγκεντρώνονται σε πόλεις, αυξάνεται η μεταξύ τους -προφανώς διαμεσολαβημένη από το κεφάλαιο- «επικοινωνία» και αλληλεξάρτηση. Σχεδόν κάθε εκατοστό του «χώρου» μας και κάθε λεπτό του «χρόνου» μας είναι αποτέλεσμα παραγωγής ενός περίπλοκου δικτύου εργοστασίων, γραφείων, εργαστηρίων, μεταφορών, οργανωμένων «βιομηχανικά» -με μηχανές, καταμερισμό της εργασίας, αλυσίδες παραγωγής οριζόντιες ή κάθετες (όπως πχ σε ένα συγκρότημα γραφείων).
Υπ’ αυτές τις συνθήκες το να μιλάμε για «αποβιομηχάνιση» και «μεταβιομηχανική» κοινωνία μου φαίνεται σκέτη -συγνώμη για την έκφραση- απάτη. («Όχι παιδί μου, εσύ δεν είσαι εργάτης είσαι υπάλληλος. το λέει και το εργατικό δίκαιο. δεν δικαιούσαι βαρέα ανθυγιεινά. και συ από την άλλη είσαι «συνεργάτης». όπως κάθε επιχειρηματίας πουλάς μια υπηρεσία. ορίστε, το λέει και το μπλοκάκι των αποδείξεων. οι εργάτες είναι στην Κίνα. στην Δύση έχουμε μόνο επιχειρηματίες και στελέχη επιχειρήσεων. Τι τα θέλετε τα συνδικάτα;).
Βέβαια, όπως παρατήρησε και ο σ. antiracist, βλέπουμε αυτά τα «στελέχη» να υιοθετούν πρακτικές και συμπεριφορές του «προλεταριάτου», να κάνουν πχ απεργίες, να οργανώνονται σε συνδικάτα -συχνά γραφειοκρατικά ή ακόμα και εργοδοτικά όπως άλλωστε και το «βιομηχανικό προλεταριάτο»- και να ακολουθούν όλο τον κύκλο αγώνων που υποτίθεται δεν συμβαίνει εκτός της μεταποιητικής βιομηχανίας. (μια παρατήρηση σ. Πέτρο: ποτέ δεν αρκούσε το να ρίξουν κάποια συνθήματα δύο αγκιτάτορες αν δεν είχαν προηγηθεί μια σειρά από διαδικασίες, ως επί το πλείστον ανεξάρτητες από την θέληση των αγκιτατόρων).
Αυτά δεν σημαίνουν πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και ότι δεν προκύπτουν νέα προβλήματα. Αλήθεια, λέτε κατά την μετάβαση από την «μανουφακτούρα» στην «βιομηχανία» να μην τέθηκαν νέα προβλήματα; Τι έπρεπε δηλαδή να γίνει; να κάθονται να κλαίνε για τον κόσμο που αλλάζει; (Το κάνανε κι αυτό. αρκεί κάποιος/α να διαβάσει την διαμάχη Προυντόν-Μάρξ).
Αδύνατη, αλήθεια, η «αστικοδημοκρατική» επανάσταση επανάσταση στον 20ο αιώνα, οπουδήποτε; ότι αυτός ο αιώνας χαρακτηρίστηκε από μια σειρά «επαναστάσεις» (;)με «αστικοδημοκρατικό» περιεχόμενο -εθνική ανεξαρτησία, αγροτική μεταρρύθμιση, εκβιομηχάνιση- με πρωταγωνιστές τους αγρότες υπό την καθοδήγηση κομμάτων «διανοουμένων» (συνήθως πρώην κατώτερων υπαλλήλων της αποικιακής διοίκησης)δεν μας λέει τίποτα; Ο χαρακτήρας των επαναστάσεων προκύπτει από τα ονόματα των κομμάτων και όχι από το περιεχόμενό τους και τις τάξεις που συμμετέχουν; Όντως η Γαλλική Επανάσταση δεν μπορούσε να «επαναληφθεί» στην Ρωσία. Ούτε επίσης «επαναλήφθηκε» και πουθενά αλλού. ούτε στην Γερμανία, ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Ισπανία. Νομίζω όμως πως η αστική τάξη κυριάρχησε και χωρίς αυτήν την «επανάληψη» στις χώρες αυτές. Από την άλλη η Ευρώπη είναι γεμάτη με «φεουδαλικές» μοναρχίες, βασιλικούς γάμους, πρίγκηπες και πριγκίπισσες, βαρώνους, κόμηδες και όλα τα συναφή «γαλαζοαίματα» είδη. Επίσης και «προτεκτοράτα», κράτη που φτιάχτηκαν στην βάση συνθηκών μεταξύ των «Μεγάλων Δυνάμεων». Οι καημένοι οι Αυστριακοί -για να μην μιλήσουμε για μια σειρά «κρατίδια» ανεξάρτητα ή μη τύπου Μονακό, Αγ. Μαρίνος, Λιχτενστάιν κλπ- δεν έχουν καν έναν νικημένο Κολοκοτρώνη ή νικητή Κεμάλ. Η ανεξαρτησία τους επιβλήθηκε.
Δεν λέω να μην κάνουμε «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», αν όμως δεν βλέπουμε την σαφή τάση εξάπλωσης -υπό διάφορες πολιτικές μορφές- του καπιταλισμού και της βιομηχανίας στον πλανήτη τα τελευταία 200 χρόνια (και συνακόλουθα τις νέες αλλά και παλιές μορφές ταξικής πάλης που αναπτύσσονται) απλώς θα «νοσταλγούμε» κάποια παλιά, καλή -και μυθική- εποχή.
Τελικά μακρυγόρησα. Συγνώμη.

]]> Από: Πέτρος https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4622 Sun, 25 Dec 2011 12:48:37 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4622 Φοβάμαι πως τα σύντομα (και προχειρογραμμένα, κρίνοντας εξ ιδίων) σχόλια αδικούν και τις απόψεις μας αλλά και το θέμα. Έτσι ο Μάρκος φάνηκε σοφότερος από όλους μας: το ενδιαφέρον ήταν πράγματι μεγάλο κι ας εξετάσει η διαχείριση του aformi αν θα άξιζε τον κόπο κι αν επέτρεπαν οι τεχνικές δυνατότητες να διεξαχθεί πιο σοβαρά και πιο πλατιά αυτή η συζήτηση. Τότε, το πρώτο που θα χρειαζόταν δεν θα ήταν άλλο από το ξεκαθάρισμα της ορολογίας και των ορισμών. Ας κρατήσουμε πάντως τη γενικά , νομίζω, αποδεκτή διαπίστωση ότι η εργατική τάξη ζει και είναι καλά (όσο καλά τέλος πάντων) εν αντιθέσει ίσως με την ασθμαίνουσα αριστερά.

]]> Από: GBA https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4519 Sat, 24 Dec 2011 17:54:11 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4519 Όσο για τους καραβοκυραίους μας, μάλλον ατυχές παράδειγμα που δίνει σε μένα δίκιο. Γιατί ΑΚΡΙΒΩΣ η αντεπαναστατικότητα των ελλήνων κοτζαμπάσηδων κι εφοπλιστών του καιρού, σε κόντρα με τους φτωχούς αγρότες, (σαμποτάζ, άρνηση χρηματοδότησης της επανάστασης, βοήθεια σε Οθωμανούς κλπ) ήταν αυτή που οδήγησε στην ΗΤΤΑ την επανάσταση του ’21. Η άρση της Οθ. κυριαρχίας δεν έγινε ποτέ μέσα από την νίκη των εθνικιστών «επαναστατών» Φιλικών (παρόλη την προσπάθεια της αντικοτζαμπασικής τρομοκρατίας του Κολοκοτρώνη την τελευταία στιγμή κι ενώ το κακό είχε ήδη γίνει). Η άρση της Οθ. κυριαρχίας έγινε από τις Δυτικές Μεγάλες Δυνάμεις (ναυμαχία του Ναυαρίνου) και γι’αυτό η Ελλάδα έγινε για κάποια χρόνια ένα είδος προτεκτοράτου τους.

]]> Από: GBA https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4518 Sat, 24 Dec 2011 17:46:33 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4518 Ο ρόλος των εργατών στην παραγωγή δεν είναι ταυτολογία. Και άλλοι εργαζόμενοι έχουν ρόλο στην παραγωγή (αγρότες, ελεύθεροι επ.) αλλά όχι τόσο κεντρικό, μάλιστα μειούμενο όσο προχωρά κι αναπτύσσεται ο καπιταλισμός.

Η συγκέντρωση ΔΕΝ είναι ασήμαντη. Η αγροτική τάξη έπαιζε τον ΒΑΣΙΚΟ οικονομικό ρόλο στη φεουδαρχία. Ωστόσο Μαρξ και Ένγκελς απεδείκνυαν την ανικανότητά της να παίξει επαναστατικό ρόλο ως το τέλος -ως την επιβολή μιας άλλης κοινωνίας- λόγω της αποκέντρωσης και του τοπικισμού της. («Πόλεμος των χωρικών»)

Το γεγονός ότι οι αστοί είχαν πολλά πράγματα να χάσουν και όχι μόνο τις αλυσίδες τους, ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που έκανε αδύνατη την αστικοδημοκρατική επανάσταση σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ χώρα του κόσμου, όταν το προλεταριάτο είχε ωριμάσει πολιτικά. Γι’αυτό και η Γαλλική Επανάσταση -που επίσης τρόμαξε με τους «αριστερισμούς» της τους αστούς που την υποστήριξαν- ΔΕΝ μπορούσε να επαναληφθεί ούτε στη Ρωσία ούτε και πουθενά αλλού τον 20 αιώνα. Το ότι οι αστοί όχι απλά δεν ήταν στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας τους αλλά ΑΣΚΟΥΣΑΝ εκμετάλλευση, διέλυε κάθε «φιλελεύθερη» πολιτική κορώνα τους ξέφευγε.

Για την αποβιομηχάνιση, ήμουν σαφής με την αύξηση της οργ. σύνθεσης παγκόσμια (που φέρνει και την πτώση του ποσοστού κέρδους).

Το παραμύθι περί θανάτου της εργ τάξης από την πλευρά των αστών, έχει να κάνει με την άρνηση ότι δεν υπάρχει πια εκμετάλλευση. Το παραμύθι διαδιδόταν σε χρόνια ανάπτυξης και σε χρόνια μικροαστικοποίησης μέρους των εργατών-τώρα πια ποιος το πιστεύει;

Αλλά οι δυσκολίες στη συνδικαλιστική οργάνωση λόγω της αποκέντρωσης δεν είναι παραμύθι. Ωστόσο είναι πιθανό ακόμη και στη Δύση η αποκέντρωση να αρχίσει να αντιστρέφεται όσο προχωρά η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, τουλάχιστον σε κάποιους βασικούς κλάδους.

]]> Από: markos https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4513 Sat, 24 Dec 2011 09:22:41 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4513 Ωραίο άρθρο με πολλά σημαντικά στοιχεία και πολύ καλές οι παρατηρήσεις των σχολιαστών.

]]> Από: Πέτρος https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4511 Sat, 24 Dec 2011 01:55:48 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4511 Ο σ. Uturunco έχει δίκιο. Όλοι συμφωνούμε στα βασικά. Ας βρούμε πού διαφωνούμε. Εγώ επιμένω ότι υπάρχει πρόβλημα ορολογίας. Αυτό που στα ελληνικά λέμε «βιομηχανική επανάσταση» στα αγγλικά λέγεται industrial revolution και στην βικιπαίδεια διαβάζει κανείς
Ιndustry is divided into four sectors. They are:
Primary This involves the extraction of resources directly from the Earth, this includes farming, mining and logging. They do not process the products at all. They send it off to factories to make a profit.
Secondary This group is involved in the processing products from primary industries. This includes all factories—those that refine metals, produce furniture, or pack farm products such as meat.
Tertiary This group is involved in the provision of services. They include teachers, managers and other service providers.
Quaternary This group is involved in the research of science and technology. They include scientists.
Έτσι αυτό που ονομάζουμε «βιομηχανική παραγωγή» περιλαμβάνει τρεις ή τέσσερις ή και πέντε κατ άλλους τομείς. Στα προηγούμενα σχόλιά μου ήμουν ιδιαίτερα προσεκτικός και έγραψα για δευτερογενή έναντι τριτογενούς τομέα. Εκεί η αναλογία έχει πράγματι αλλάξει στις χώρες του «1ου κόσμου». Αυτό το γεγονός μεταφράζει η αστική προπαγάνδα σε «μεταβιομηχανική κοινωνία» με την ματσακονιά εργάτης = εργάτης της μεταποίησης. Η μεταποίηση φθίνει συγκριτικά, άρα εργάτης πάπαλα. Πατάει στο γεγονός ότι ο εργάτης του τριτογενούς τομέα δεν έχει όλα τα πολιτικά, επιμένω πλεονεκτήματα του εργάτη της μεταποίησης. Οι εργάτες του Μακντόναλντ φαίνονται σαν εργάτες μιας μικρής επιχείρησης αφού η αλυσίδα λειτουργεί απομεμακρυσμένες μονάδες των 10-20 εργατών. Το συμπέρασμα της προπαγάνδας είναι τόσο πιο εύπεπτο όσο ο εργατισμός στις τάξεις της αριστεράς.Και στους τρεις ή τέσσερις ή πέντε ή εκατόν πέντε τομείς της βιομηχανικής παραγωγής θα βρεις το ρόλο του εργάτη. Αξία παράγει μόνο η ζωντανή εργασία. Αν δεν υπήρχαν εργάτες δεν θα υπήρχε υπεραξία για να σφετεριστεί κάποιος,για να διανείμει προς το συμφέρον του κ.ο.κ.
Όμως στα επιμέρους θα φανώ αγνώμων στα καλά λόγια του σ. GBA. Ο Μαρξ δεν προέκρινε τη εργατική τάξη ως αντίπαλο δέος για τα τρία πλεονεκτήματα που παραθέτει. Αν η αστική τάξη και η εργατική ανέκυψαν ως το νέο σύμφυτο διαλεκτικό δίπολο μέσ στην φεουδαρχία και ο δεσπόζων πόλος είναι η αστική τάξη, τότε (με την εξαίρεση του Αρμαγεδδώνα της αμοιβαίας καταστροφής) το νέο μπορεί να προέλθει μόνο από τον ελάσσονα πόλο του ζεύγους. Για τον Μαρξ δηλαδή αν επρόκειτο να επιμείνει στην διαλεκτική, η επιλογή ήταν μία: η εργατική τάξη. Τώρα τα προτερήματα της εργατικής τάξης καλά μεν όχι αναγκαία δε. Η κεντρική θέση στην παραγωγή είναι ταυτολογία. Η συγκέντρωση μπορεί να είναι, μπορεί όμως και να μην είναι και πάντως η πολύ υποδεέστερη συγκέντρωση της αστικής τάξης δεν εμπόδισε την αστική επανάσταση. Ούτε και το γεγονός ότι οι αστοί είχαν κάτι πολυτιμότερο από τις αλυσίδες τους να χάσουν. Ας μην πάμε μακρυά, οι δικοί μας καραβοκυραίοι διακύβευαν πολλά περισσότερα από τις αλυσίδες που τους επέβαλλε το Οθωμανικό κράτος στην Επανάσταση του 1821. Εξ ου βέβαια και οι παλινωδίες τους, αλλά η επανάσταση τους έγινε με αίσιο τέλος γι αυτούς. Ο σ. Ururunco έχει και σε ένα άλλο σημείο δίκιο. Η δυσμενής οργανική σύνθεση του κεφαλαίου (σχετική αύξηση του σταθερού) μαρτυρά δευτερογενή τομέα αλλά
«το ποσοστό κέρδους στη μεταποίηση των τριών πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών (ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία), μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας: (στοιχεία Ρ. Μπρέννερ)» μα λέει η πρωτοβουλία πανεπιστημιακών και οικονομολόγων. Πραγματικά στην μεταποίηση του δυτικού κόσμου σήμερα ένα εργάτης χειρίζεται μηχανές τεράστιας αξίας. Η ζωντανή εργασία φθίνει, το ίδιο και το παραγόμενο πλεόνασμα. Αντίθετα στον τριτογενή τομέα, περισσεύει η ζωντανή εργασία: ο εργάτης του Μακντόναλντ χειρίζεται μηχανές ευτελούς αξίας, όθεν γενναίο πλεόνασμα. Η μεταποίηση στις δυτικές κοινωνίες ζει εις βάρος του τριτογενούς τομέα ή μεταναστεύει στην Κίνα, ή τριτογενοποιεί κάποιες λειτουργίες της για να αντισταθμίσει την δυσμενή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου. Συνελόντι δ’ ειπείν, η αστική προπαγάνδα παίρνει το γεγονός της σχετικής υποχώρησης της μεταποίησης στις δυτικές κοινωνίες για να μας πασάρει στο μεν πολιτικό επίπεδο, το παραμύθι του θανάτου της εργατικής τάξης και της ταξικής πάλης, στο δε εργασιακό τα μπλοκάκια και την επισφάλεια.

]]> Από: Uturunco https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4507 Fri, 23 Dec 2011 14:48:07 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4507 σ. GBA
θα έπρεπε να μακρυγορήσω και δεν το θέλω. εν πάση περιπτώσει, σκέψου μόνο πως αν υπάρχει άνοδος της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου (αυξηση του σταθερού κεφαλαίου σε σχέση με το μεταβλητό) σίγουρα δεν υπάρχει αποβιομηχάνιση -ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιείς έναν τόσο ευρύ ορισμό της βιομηχανίας όσο εγώ. Αυτό εξάλλου ισχυρίζεται και το αρχικό κείμενο.
δεν διαφωνώ με τον σ. Πέτρο πως η «συγκέντρωση» -μεγάλη συζήτηση το τι ακριβώς σημαίνει- βοηθά κάποιες πρακτικές. Εκεί που διαφωνώ -όχι με τον Πέτρο (νομίζω πως επί της ουσίας συμφωνούμε)- είναι στην τάση «νοσταλγίας» της αριστεράς για τον καπιταλισμό που συνδέεται με αυτές τις πρακτικές.

]]> Από: GBA https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4505 Fri, 23 Dec 2011 13:27:05 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4505 Ο λόγος που ο Μαρξ ξεχωρίζει το προλεταριάτο ως επαν. τάξη είναι τριπλός: και η οικονομική κεντρικότητά του στον καπιταλισμό και το ότι «έχει να χάσει μόνο τις αλυσίδες του» δηλ είναι εκμεταλλευόμενη και ότι είναι συγκεντρωμένο κι άρα πιο ικανό να προχωρήσει πολιτικά απ’ότι π.χ. οι αγρότες. Έτσι ο Πέτρος έχει δίκιο που αναφέρεται στο τελευταίο. Δηλαδή η ΑΠΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗ και το πώς της ορίζεις (καλύτερα να μιλούσαμε για την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου που έχει όντως αυξηθεί πάρα πολύ από το 1970 σε παγκόσμιο επίπεδο, κρίνοντας από τα στοιχεία που δίνει ο Μπογιόπουλος στο τελευταίο βιβλίο) είναι άλλο πράγμα από το «εφικτό» πολιτικό επίπεδο που ορίζει σε σημαντικό βαθμό η συγκέντρωσή σε εργατικούς χώρους καίριους για την συνολική οικονομία.

Αλλά για την απήχηση της Αριστεράς δεν νομίζω ότι οι «μάντρες» και η συγκέντρωση αυτή είναι ο βασικότερος λόγος που η Αριστερά υστερεί σήμερα σε Ελλάδα και Δύση.

]]> Από: Uturunco https://aformi.gr/2011/12/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b9%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83/comment-page-1/#comment-4501 Fri, 23 Dec 2011 11:28:37 +0000 http://www.aformi.gr/?p=13277#comment-4501 Εγώ εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω αυτούς τους διαχωρισμούς. Είναι η Μοσάντο “αγροτική”; Αν ο Γκέιτς παράγει το λειτουργικό των μηχανών ε, τότε -ακόμα και με βάση τους παραδοσιακούς διαχωρισμούς- πρόκειται για βιομηχανία και μάλιστα “βαριά”.
Ο λόγος, σ. Πέτρο, που παραδοσιακά το “βιομηχανικό προλεταριάτο” κατείχε κεντρική θέση στην πράξη και την θεωρία του σοσιαλισμού δεν ήταν οι “ευκολίες” που προσέφερε η συγκέντρωσή του στους αγκιτάτορες, αλλά ο κομβικός του ρόλος στην παραγωγή και στην καπιταλιστική κοινωνία. Το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν ήταν μια “κληρονομιά” προηγούμενων τρόπων παραγωγής που υπάγονταν στο κεφάλαιο μα μια τάξη που φτιαχνόταν εξαρχής στην βάση του καπιταλισμού. Επίσης, καίτοι αριθμητική μειοψηφία από την άποψη της παραγωγής -της παραγωγής “αξίας” που είναι και η μόνη που έχει νόημα ως παραγωγή στον καπιταλισμό- ήταν “πλειοψηφία”(ή, έστω, ήταν φανερό πως θα γινόταν γρήγορα). Γι αυτό και είχε μεγάλη πολιτική δύναμη ακόμα κι όταν δεν είχε πολιτικά δικαιώματα. Αυτό που ευνόησε η συγκέντρωση ήταν η συνειδητοποίηση από πλευράς βιομηχανικού προλεταριάτου αυτού του γεγονότος. Παντού γύρω τους έβλεπαν πως υπήρχαν άνθρωποι σαν κι αυτούς και μάλιστα αυξάνονταν με ραγδαίους ρυθμούς. Μάθαιναν επίσης πως το ίδιο συνέβαινε παντού στην χώρα αλλά και πέρα απ’ αυτή.
Το γεγονός ότι η εκβιομηχάνιση -η οργάνωση της εργασίας με βάση το βιομηχανικό πρότυπο- επεκτάθηκε και επεκτείνεται σε μη βιομηχανικές χώρες και κλάδους της οικονομίας τροποποιεί φυσικά πολλά πράγματα -εξάλλου και η τεχνολογία μεταβάλλεται- αλλά δεν οδηγεί ούτε στην “αποβιομηχάνιση” ούτε, βέβαια, σε μια “μεταβιομηχανική” κοινωνία. Ο ρόλος της τεχνολογίας στον κόσμο μας δεν έχει μειωθεί ούτε έχει γίνει αδιάφορος. Ίσα-ίσα έχει μεγαλώσει και έχει καλύψει σχεδόν τα πάντα, ακόμα και την άμεση βιολογική αναπαραγωγή των ανθρώπων. Το “κοινωνικό εργοστάσιο” των ιταλών συντρόφων και συντροφισσών δεν είναι σχήμα λόγου. Νέα στρώματα του προλεταριάτου εμφανίζονται πλάι στα παλιά, από τα οποία, άλλα εξαφανίζονται, άλλα μεταβάλλονται και άλλα παραμένουν ίδια. Η διαδικασία αυτή μεταβάλλει και την σχέση της αριστεράς με αυτά τα στρώματα αλλά και την ίδια την αριστερά καίτοι όχι με την ίδια ταχύτητα. Και προφανώς η διαδικασία αυτή δεν είναι ομαλή, χωρίς συγκρούσεις κλπ.κλπ. Φυσικά και υπάρχουν αντιθέσεις ανάμεσα στο “μόνιμο” και στο “έκτακτο” προσωπικό μιας επιχείρησης, ανάμεσα στον “οκτάωρο” και στον “τετράωρο” ενός σούπερ-μάρκετ κλπ.κλπ. Άλλες μορφές οργάνωσης αντιστοιχούν στον κόσμο της “εργασιακής περιπλάνησης” και άλλες στην “εργασιακή μονιμότητα”. Αλλιώς τίθενται τα ζητήματα στο πλαίσιο του “επιχειρησιακού συνδικαλισμού” αλλιώς στο πλαίσιο του “κλαδικού”. Η αριστερά δεν είναι αμέτοχη σε αυτές τις αντιθέσεις και συγκρούσεις. Συνδέεται και εκφράζει συγκεκριμένα στρώματα και μορφές οργάνωσης, συνήθως αυτά που κυριαρχούν σε μια ορισμένη φάση. Όταν η φάση αυτή αλλάζει χρειάζεται και κάποιο χρόνο να προσαρμοστεί, αν προσαρμοστεί κιόλας. Αν δεν το κάνει θα φτιαχτεί “νέα αριστερά”. Δεν είναι η αριστερά προϋπόθεση της ταξικής πάλης. Είναι η ταξική πάλη προϋπόθεση της αριστεράς.

]]>