Εκτυπώστε το
Στάθης Κουβελάκης: Η αποδοχή της Ε.Ε. αποδιοργανώνει κάθε διεθνισμό
Συνέντευξη στον Λεωνίδα Βατικιώτη
Το γεγονός ότι σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν προβάλλεται από την Αριστερά το αίτημα της εξόδου από το ευρώ, δεν περιορίζει αντικειμενικά την εμβέλεια του στόχου; Επίσης δεν υπονομεύει την αναγκαία διεθνιστική αλληλεγγύη;
Το γεγονός ότι, όπως σωστά επισημαίνεις στην ερώτησή σου, σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν προβάλλεται από φορείς της Αριστερά το αίτημα της εξόδου από το ευρώ, δείχνει κυρίως την έκταση της πολιτικής ανημπόριας και της στρατηγικής αμηχανίας στην οποία έχει σήμερα περιέλθει η ευρωπαϊκή Αριστερά. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στο ευρώ, η στάση απέναντι στο ευρώ αποτελεί δείκτη της γενικότερης στάσης απέναντι στην ΕΕ. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως φαίνεται από τις θέσεις του ονομαζόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στο οποίο συμμετέχουν οι περισσότερες δυνάμεις που κινούνται στα Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας (με κύρια εξαίρεση τα ΚΚ Ελλάδας και Πορτογαλίας), πιστεύει ότι οι λύσεις πρέπει να βρεθούν εντός των πλαισίων της ΕΕ. Δεν εξηγεί βέβαια με ποιόν τρόπο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και δεν βλέπει ότι, στον κόσμο της υπαρκτής ΕΕ στον οποίο ζούμε, όσο πιο “ευρωπαϊκή” είναι μια λύση, τόσο πιο αντιδραστική γίνεται. Πολύ απλά γιατί αυτό απορρέει από την ίδια τη δομή και το λόγο ύπαρξης της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”.
Να επισημάνω επίσης και το κυριότερο: αυτές οι δυνάμεις δεν αρνούνται μόνο να θέσουν θέμα ευρώ αλλά και στάσης πληρωμών προτείνοντας στόχους όπως επαναδιαπραγμάτευση. Αποφεύγουν δηλαδή να τοποθετηθούν ευθέως πάνω στο ζήτημα της πολιτικής νομιμοποίησης του χρέους, άρα και του ποιός θα πληρώσει το κόστος της ζημίας σε περίπτωση παραγραφής του μεγαλύτερου μέρους του, και αν κάτι τέτοιο είναι όντως συμβατό με τα πλαίσια της ΕΕ και της ΟΝΕ. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο αν αυτού του τύπου οι προτάσεις ούτε πείθουν την κοινωνία, ούτε δυναμική υπέρ της Αριστεράς δημιουργούν.
Σ’αυτή τη λογική καλλιεργείται και η ιδέα ότι ο στόχος της εξόδου από το ευρώ, και γενικότερα οι μονομερείς κινήσεις όπως η στάση πληρωμών, πάσχουν από έλλειψη διεθνισμού, και, ότι ως εκ τούτου, αδυνατούν να λειτουργήσουν ως βάση σύγκλισης αριστερών δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο. Πρέπει να αντιστρέψουμε το επιχείρημα: αυτό που αποδιοργανώνει κάθε ουσιαστικό διεθνισμό είναι η αποδοχή των πλαισίων της ΕΕ, για τη διατήρηση των οποίων οι εργαζόμενοι και οι λαοί όλων των χωρών μελών καλούνται να πληρώσουν ένα υπέρογκο τίμημα, με διαφορετικούς και άνισους έστω όρους. Ας μη ξεχνάμε το μακρόχρονο πάγωμα των μισθών και το ροκάνισμα του κοινωνικού κράτους που υφίστανται οι Γερμανοί εργαζόμενοι, προς χάρην της προώθησης των εξαγωγικών δυνατοτήτων της Γερμανίας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που αποτελούν τα θεμέλια της ΟΝΕ. Γι αυτό και αντί να ευνοεί τη σύγκλιση και τη συννενόηση των λαών, η ΕΕ στρέφει τους μεν εναντίον των δε, ανασύροντας και διαδίδοντας κάθε είδους ρατσιστικά στερεότυπα (τα “γουρουνάκια”/PIIGS των χωρών της περιφέρειας, οι “τεμπέληδες” Ελληνες, κλπ).
Η Αριστερά έχει ζωτική ανάγκη από σοβαρή διεθνιστική στρατηγική, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο στη λογική της ρήξης με την ΕΕ και της πάλης για ένα ριζικά διαφορετικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ας εμπνευστούμε εδώ από το πως προωθήθηκαν διεθνιστικοί στόχοι στη Λατινική Αμερική από μια σειρά προοδευτικών κυβερνήσεων : ανατρέποντας τα σχέδια των ΗΠΑ για επέκταση της ζώνης ελεύθερου εμπορίου, ανακτώντας κρίσιμα εργαλεία άσκησης εθνικής πολιτικής και δημιουργώντας εναλλακτικούς θεσμούς συνεργασίας μεταξύ κρατών (τράπεζα του Νότου, Μπολιβαριανή Ενωση ALBA, κοινό τηλεοπτικό κανάλι), σε μια κατεύθυνση ολοκλήρωσης σε ηπειρωτική κλίμακα.
Για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους προκρίνεται η λύση της δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ). Δεν υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η πρόταση να καταλήξει σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή – κολυμβήθρα αμαρτιών, μακριά από την συμμετοχή των εργαζομένων;
Ας διευκρινίσουμε κατ’αρχήν ότι σε καμμιά περίπτωση δε μιλάμε για κοινοβουλευτική επιτροπή, δηλαδή για υποχείριο των δύο κομμάτων που κυριαρχούν στο Κοινοβούλιο, αλλά για ανεξάρτητη επιτροπή, στην οποία θα έχουν όμως εκχωρηθεί αρμοδιότητες που θα της επιτρέπουν να προχωρήσει στο έργο της. Δηλαδή να έχει πρόσβαση στις δανειακές συμβάσεις και τους λογαριασμούς, να μπορεί να καλεί μάρτυρες κτλ.
Για να έχει αποτελεσματικότητα στον άμεσο στόχο της, τη διαφάνεια στο θέμα του δημόσιου χρέους, η ΕΛΕ πρέπει να συσπειρώσει δυνάμεις πέραν των γραμμών της Αριστεράς, ειδικούς σε μια σειρά από τομείς, προσωπικότητες ευρύτερης αποδοχής αλλά και εκπροσώπους κοινωνικών φορέων (συνδικάτα, επιστημονικοί συλλογοι). Για να λειτουργήσει όμως πολιτικά πρέπει να κινηθεί παράλληλα με την παρέμβαση από τα κάτω των κινημάτων, των εργατικών οργανώσεων και της αριστεράς, που οφείλουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη δυνατότητα για ένα πολύ απλό λόγο: εκ των πραγμάτων, η ΕΛΕ θα λειτουργήσει ως πολιορκητικός κριός, θέτωντας υπό αμφισβήτηση συνολικά το χρέος, υποσκάπτωντας την ίδια τη νομινότητά του. Οπως πολύ σωστά τόνισε η Σοφία Σακοράφα σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Δρόμο της Αριστεράς “η ΕΛΕ, επί της ουσίας, είναι ένα τακτικό βήμα στα όρια των αστικών θεσμών και της διαφάνειας και παράλληλα ένα στρατηγικό βήμα συγκρότησης ενός κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ».
Όλοι αυτοί οι στόχοι δεν δημιουργούν αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο; Η Αριστερά και το εργατικό κίνημα τι ρόλο μπορούν να παίξουν σε αυτή τη διαδικασία;
Πολύ συχνά στην Αριστερά η συζήτηση γύρω από το θέμα της μεταρρύθμισης ή της ρήξης με τον καπιταλισμό τείνει να αποκτήσει έναν μεταφυσικό, μη-ιστορικό, χαρακτήρα, σα να υπάρχει από τη μια πλευρά το στρατόπεδο αυτών που λένε “θέλουμε έναν καλύτερο καπιταλισμό” και από την άλλη το επαναστατικό στρατόπεδο που λέει “εμείς θέλουμε να τον ανατρέψουμε”. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα δεν γίνονται έτσι, οι ταξικές αντιθέσεις θέτουν συγκεκριμένα προβλήματα, γύρω από τα οποία αντιπαρατίθενται επιλογές, που στηρίζονται σε ένα συσχετισμό δύναμης, αλλά και τον τροποποιούν. Θέμα πολιτικής εξουσίας, δηλαδή ρήξης επαναστατικού χαρακτήρα, τίθεται σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης του κυρίαρχου μπλοκ και ανόδου των αγώνων, πάντα γύρω από τα επίδικα ζητήματα της συγκεκριμένης συγκυρίας. Δε βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση σήμερα, κυρίως λόγω της αδύναμης θέσης των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων. Παρά την ιστορική του χρεωκοπία, ο ταξικός αντίπαλος είναι σε θέση επίθεσης και διεξάγει με επιτυχία τον δικό του αγώνα. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει.
Για να το πούμε διαφορετικά, ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα με πολύ μεγάλη ικανότητα προσαρμογής. Μπορεί να επιβιώσει, ακόμη και να αναπτυχθεί, κάνοντας παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, όταν εξαναγκάζεται βέβαια να το κάνει από ένα συσχετισμό δύναμης. Το απέδειξε εξ’άλλου τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο, σε ένα περιορισμένο τμήμα του πλανήτη είναι αλήθεια. Αυτό έχει βέβαια και ένα όριο, και εδώ βρίσκεται το νοήμα των κρίσεων: για να ανασυγκροτηθεί προς όφελος των ισχυρών, το σύστημα πρέπει να πάρει πίσω όλες αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε στο παρελθόν. Σε τέτοιες συνθήκες, αιτήματα όπως η ατζέντα που προτάσσουμε για το θέμα του χρέους, που, σε άλλες εποχές μπορεί να μην είχαν τίποτε το ανατρεπτικό, λειτουργούν με έναν εξαιρετικά ριζοσπαστικό τρόπο. Γιατί αναμετριούνται με τα κεντρικά επίδικα της κατάστασης, με την καρδιά της στρατηγικής του αντιπάλου. Αποτελούν μεταβατικούς στόχους, γύρω από τους οποίους μπορούν να δημιουργηθούν συμμαχίες και μέτωπα που είναι αναγκαία για να αλλάξει ο σημερινός συσχετισμός. Είναι μεταβατικοί στόχοι όμως και με την έννοια ότι η υλοποίησή τους ισοδυναμεί με διαδικασία μεγάλων συγκρούσεων, με εγχώρια και διεθνή εμβέλεια, που ανοίγουν με έναν απτό τρόπο την προοπτική μιας γενικότερης κοινωνικής αλλαγής, του σοσιαλισμού.
Πριν, 30 Ιανουαρίου 2011
Category: Χωρίς κατηγορία
Γιατί οι αγώνες για δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες, ή για δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία, ή για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις δεν αποτελούν από μόνοι τους κεντρικά-πολιτικά ζητήματα σε ρήξη με το πλαίσιο της ΕΕ; είναι δε προφανές ότι γύρω από αυτά η Αριστερά θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιδιώκει τον συντονισμό σε πανευρωπαϊκό –και όχι μόνο- επίπεδο. Αλλά κατά την άποψη του σ. Κουβελάκη ρήξη με την ΕΕ σημαίνει συγκρότηση μιας επιτροπής σοφών για να ερευνήσει το δημόσιο χρέος, με το λαϊκό κίνημα να πιέζει ώστε να μπορεί η επιτροπή να κάνει καλά τη δουλειά της. Η συγκρότηση ανεξάρτητων ελεγκτικών αρχών «είναι ένα τακτικό βήμα στα όρια των αστικών θεσμών και της διαφάνειας και παράλληλα ένα στρατηγικό βήμα συγκρότησης ενός κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά»; Μάλλον κάνουμε πλάκα.
Δεν διαφωνεί κανένας στο ότι το πάση θυσία εντός ΕΕ είναι αστική πολιτική. Το ζήτημα είναι το αν το πάση θυσία εκτός ΕΕ είναι αριστερή. Όσοι πάντως το προτείνουν διευκρινίζουν πως μιλούν για «αριστερή έξοδο» που συνοδεύεται με μια σειρά άλλα μέτρα πχ κρατικοποίηση τραπεζών κλπ. Δεν είναι όμως σαφές το γιατί για να πραγματοποιηθούν όλα τα υπόλοιπα προϋποτήθεται η έξοδος από το ευρώ. Στο κάτω-κάτω, αφού αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν συμβιβάζονται με το πλαίσιο της ΕΕ, η έξοδος θα είναι το άμεσο αποτέλεσμα της υιοθέτησής τους. Αν όμως παρελπίδα μεταβληθεί το πλαίσιο τότε θα έχουμε μια νίκη όλων των ευρωπαίων εργαζομένων. Και μην πει κανένας πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί επειδή δεν θα το δεχτεί η Γερμανία. Ας φύγει η Γερμανία. Το πλήγμα στον διεθνή ιμπεριαλισμό θα είναι μεγαλύτερο.
Η αποψη του Κουβελάκη σαφώς είναι μικροαστική και οδηγεί σε εθνική απομονωση.
Μόνο η ενωμένη δράση των Ευρωπαίων εργατών μπορεί να τα βγάλει πέρα με την ΕΕ των πολυεθνικών.
στη ζωη υπαρχουν οι αντιθεσεις και τα ακρα που αποτελουν την αντιθεση. αν λοιπον το ενα ακρο ειναι «πως το παση θυσια μεσα στην ΕΕ ειναι αστικη πολιτικη» τοτε καποιο αλλο ακρο θα ειναι «η μη-αστικη πολιτικη». με βαση τους κανονες του ορθολογισμου ειναι δυσκολο να καταλαβουμε ποιο ειναι το αντιπαλο δεος στο πρωτο ακρο?
οπως το να «πραγματοποιηθουν ολα τα υπολοιπα» προυποθετουν εξοδο απο το ΔΝΤ ετσι προυποθετουν και εξοδο απο την ΕΕ.
«Αν όμως παρελπίδα μεταβληθεί το πλαίσιο» εντος ΔΝΤ καλως να ερθει. θα ειναι μια μεγαλη νικη για την ανθρωποτητα και τις εργαζομενες (ή και πληβειακες) μαζες. ας φυγει ο Στρος Καν απο αυτο. το πληγμα θα ειναι μεγαλο ….
και βέβαια ο παγκόσμιος κομμουνισμός θα είναι μια μεγάλη νίκη για την ανθρωπότητα. Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ως λύση την έξοδο από τον πλανήτη ώστε να μην βλέπουμε τον Στρως-Καν και τα μούτρα του.
προφανώς το άλλο άκρο της αστικής είναι η προλεταριακή. παραμένει δε άλλο άκρο είτε με ευρώ είτε με δραχμή, ενώ η δραχμή μπορεί να ανταλλαχθεί με ευρώ και τούμπαλιν και γι” αυτό, με βάση τον ορθολογισμό, δεν είναι το άλλο άκρο αλλά μια άλλη μορφή του ίδιου άκρου.
τώρα πέρα από την πλάκα. υπάρχει μια αντίληψη -είναι γενικά γνωστή ως θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια και μόνο χώρα»- η οποία αφετηριακά θεωρεί το έθνος-κράτος ως την φυσική προϋπόθεση της ανθρώπινης κοινωνίας. όπως θα έλεγε και ο Πουλαντζάς, αν θέλουμε να ακριβολογούμε δεν υπάρχει καπιταλισμός, ή μάλλον αυτός είναι μια αφηρημένη έννοια. αυτό που υπάρχει είναι οι συγκεκριμένοι κοινωνικοί σχηματισμοί, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Άρα δεν υπάρχει, ούτε δύναται να υπάρξει, παγκόσμια αστική τάξη και παγκόσμιο προλεταριάτο, ούτε παγκόσμιος καπιταλισμός (εξού και η παγκοσμιοποίηση είναι μια χίμαιρα, ένα ιδεολόγημα, μια πολιτική κλπ)ούτε και παγκόσμιος κομμουνισμός. Η κάθε χώρα λοιπόν έχει το ένα ή το άλλο σύστημα στην βάση του ταξικού συσχετισμού που υπάρχει στο εσωτερικό της με την διεθνή συγκυρία να υποβοηθά ή να αποτρέπει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ως εκ τούτου η αριστερά, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, αντί να ονειρεύεται διεθνή κινήματα φανταστικών τάξεων, θα πρέπει να επικεντρωθεί στην διαμόρφωση ενός ευνοϊκού γι αυτήν συσχετισμού δύναμης των υπαρκτών τάξεων στο πλαίσιο του εκάστοτε κοινωνικού σχηματισμού κατακτώντας την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στον λαό και στο έθνος. Να εκφράσει δηλαδή το σύνολο των υποτελών τάξεων ή αν προτιμά κανείς των καταπιεσμένων, στην δεδομένη συγκυρία. μόνο τους εργάτες επηρρεάζει, σου λέει, το μνημόνιο; μήπως δεν επηρρεάζει και τους αγρότες ή τους μικρομεσαίους; δεν επηρρεάζει ακόμα και μερίδες της μεγαλοαστικής τάξης, αυτούς που επενδύουν στην πραγματική οικονομία, τους οποίους πιέζει το αεριτζίδικο κεφάλαιο; ποιούς συμφέρει τέλος πάντων ένα σκληρό νόμισμα και ποιούς ένα κυμαινόμενο; τα χώνω λοιπόν πρώτα στις τράπεζες, (ποιός τις συμπαθεί άλλωστε) στα λαμόγια και στους αεριτζήδες (που είναι και διαπλεκόμενοι με τους ξένους) κι έχω όλο το λαό με το μέρος μου. πρώτο μεταβατικό βήμα για την κατάκτηση της ηγεμονίας. αν κερδίσω τα χώνω και στους πολύ πλούσιους. δεύτερο βήμα και ου τω καθεξής ως την δικτατορία του προλεταριάτου, το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, μετά το δεύτερο κλπ. Εν τω μεταξύ και άλλοι κοινωνικοί σχηματισμοί μπορεί να έχουν μπει στον ίδιο δρόμο, οπότε θα έχουμε και διεθνείς σχέσεις μια και είμαστε διεθνιστές.
από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς πρόκειται για λάθος. για να μην το πολυζαλίζουμε όμως ας σκεφτεί κανείς ποιές συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες στηρίζουν ένα πρόγραμμα πάση θυσία έξω.
ΘΠ συμφωνώ σε πολλά μαζί σου. Ομως ο βασικός κοινωνικός σχηματισμός είναι πλέον η ΕΕ.Η ελλάδα-κράτος είναι πλέον μια Νομαρχια της ΕΕ οριστικά-οπως και τα άλλα εθνη-κράτη αλλωστε-.
Αυτό μόνον ο ΣΥΝ το έχει αντιληφθεί καθαρά για την ώρα, σαν δύναμη μεταρρυθμιστική του συστήματος που είναι.
Το ΚΚΕ μένει αμφιταλαντευόμενο.Η υπόλοιπη αριστερά δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την νέα πραγματικότητα ακόμη.
Τόσο η ΔΡΧ όσο και το ευρώ είναι καπιταλιστικά δημιουργήματα διαφορετικών εποχών.
Οι νέοι ταξικοί αγώνες θα διεξαχθούν μέσα στην ΕΕ.
Η επαναστατική αριστερά οφείλει να δημιουργήσει μια Διεθνή, για συντονιστεί και να ανατρέψει τον καπιταλισμό στην Ευρώπη.
Είναι ουτοπία ο Σοσιαλισμός σε μια χώρα πλέον.
1)συγνωμη αλλα δεν εχετε καταλαβει τι δυναμεις εκλυονται απο το σπασιμο ενος ιμπεριαλιστικου κρικου?
2) αυτη την αρνηση συμμαχιων πραγματικα δεν την καταλαβαινω!! ο εργατισμος ηταν ενα απο τα μεγαλα λαθη της μυωπικης αριστερας!!
3) η ενσωματωσητης της «παγκοσμιοποιησης» απο τα κατω δεν ειναι ιδεολογικη ηγεμονια του νεοφιλελευθερισμου που εισβαλει και στην αριστερα? δεν ενσωματωνει την απροσκοπτη μετακινηση του κεφαλαιου? γιατι ενας απο τους δομικος λιθος του νεοφιλελευθερισμου ειναι και αυτο!!!! η μετακινηση του κεφαλαιου, δεν ειναι μια μορφη καμψης της εργατικης αντιστασης? τι διαφορα εχει απο τις απολυσεις και την απεργοσπασία?
4) «οι νεοι ι ταξικοί αγώνες θα διεξαχθούν μέσα στην ΕΕ» και αυτο ειναι διεθνισμος? και οι υπολοιποι εργατες αλλων χωρων? η προταση αυτη δεν ανηκει σε μια εθνικιστικη αντιληψη? αυτη που πλεον ως εθνος κρατος αποδεχεται την ΕΕ ? που ως πεδιο ταξικης παλης αποδεχεται μονο την ΕΕ? γιατι στουν ενθερμους υποστηρικτες της παραμονης στην ΟΝΕ και την ΕΕ δεν τονιζεται καθολου η αλληλεγκυη και με τους γειτονες εργατες της ανατολη?
5) επιχειρηματα του τυπου «ας σκεφτεί κανείς ποιές συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες στηρίζουν ένα πρόγραμμα πάση θυσία έξω.» ειναι πολυ απλο’ι’κα , γιατι αυτος που τα εκφερει ας αναλογιστει τι θα απαντησει σε καποιον που του αντιταξει το αναποδο : ποιοι, ποια στρωματα, ποιες κοινωνικες συμμαχιες στηριζουν την παραμονη παση θυσια στην ΕΕ,η οποια εξασφαλιζει την απροσκοπτη μετακινηση του κεφαλαιο στην μπανανια των Βαλκανιων? τα παραδειγματα απο την καθημερινοτητα ειναι πολλα. οι δε πολιτικοι οργανισμοι που εκπροσωπουν τετοια στρωματα, με τετοια φιλο ΕΕ στρατηγικη, ουκ ολιγα. απο το ΔΗ.ΑΡΙ μεχρι το φασιστικο ΛΑ.Ο.Σ.
Μήπως είδες γραμμένο πουθενά οτι στον σοσιαλισμό θα περάσουν όλοι οι εργάτες του κόσμου ταυτόχρονα?
Η προλεταριακή επανάσταση για τον γνήσιο σοσιαλισμό,θα λάβει χώρα κατ΄αρχήν στις πιο προηγμένες χώρες του κόσμου.
Μόνο οι ευρωπαίοι εργάτες συγκεντρώνουν τα εχέγγυα και είναι πιο κοντά. Οι άλλοι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους αλλά με την βοηθεια μιας σοσιαλιστικής ευρώπης θα ωφεληθούν.
επομενως και αυτο ειναι σοσιαλισμος σε μια περιοχη!!!! οποτε να ξεκαθαρισουμε οτι το επιχειρημα για εξοδο ή μη απο την ΕΕ δεν ειναι ο διεθνισμος(ή μη ) και η απομονωση. απο εκει και περα να κανουμε μια κουβεντα σε αυτη την βαση και οχι κατα ποσο το ενα ή το αλλο επιχειρημα εμπεριεχει πατριωτικα , εθνικα χαρακτηριστικα .
ελπιζω να απαντησει καποιος στα ερωτηματα 1) 2) 3) 5)
τωρα για την αντιληψη των σταδιων που εμπεριεχει η απαντηση σου (ασχετα αν διαφωνω) αυτη καθεαυτη δεν σημαινει νομιμοποιηση των ιμπεριλιστικων σχηματισμων που επιτυχγανονται εντος των πιο ανεπτυγμενων καπιταλιστικων κρατων. (κατι τετοιο θα οδηγουσε στην αποδοχη πολλων καταστασεων που απορρεουν απο την αντιληψη «ανηκουμε στην Δυση». απο μααστριχτ, ΟΝΕ και την μεταξεληξη της σε ΕΕ μεχρι το ΝΑΤΟ κ.τ.λ )
παντως με την αντιληψη σου θα επρεπε να θεωρουμε θεμιτο να ανηκουμε στην Aτλαντικη συμμαχια ως την ενοποιητικη «κολλα» των πιο ανεπτυγμανων χωρων.
Οι ιμπεριαλιστικοι μηχανισμοι δεν ειναι αυτοι που ενοποιουν τους λαους. η κοινη παλη εναντιων αυτων των μηχανισμων ενοποιουν τους λαους. και αυτος δεν ειναι ντετερμινιστικα ταυτοχρονος. εννοποιηση επιτυγχανεται επιπλεον και απο την αντιμετωπηση κοινων κυριαρχων προβληματων. π.χ ελλαδα , ιρλανδια και χωρες του ευρωαικου νοτου. ή δες τυννησιοι και αιγυπτιοι.
1) Τι δυνάμεις;
2)Ενώ ο σταλινισμός και ο ευρωκομμουνισμός που τον διαδέχτηκε ήταν ο θρίαμβός της.
3)δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Προφανώς το κεφάλαιο και η εργατική τάξη πάνε πακέτο, κι αυτό όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή αποτελεί το μεταβλητό μέρος του κεφαλαίου (Καρλ Μαρξ, το κεφάλαιο ως σχέση, κλπ κλπ). όταν αντιτίθεσαι στην παγκοσμιοποίηση από τα κάτω, με την από τα πάνω δεδομένη, τι ακριβώς εννοείς; έλεγχο της μετανάστευσης; εκμεττάλευση του Τρίτου Κόσμου δια τις άνισης ανταλλαγής; Για ποιό σπάσιμο ιμπεριαλιστικού κρίκου μιλάμε τότε; προφανώς μιλάμε για ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
4)Και βέβαια το πεδίο της ταξικής πάλης δεν είναι μόνο η ΕΕ, αλλά το σύνολο του πλανήτη, όπου εν πάση περιπτώσει υπάρχει κεφάλαιο. γι αυτό άλλωστε οι προλεταριακοί αγώνες δεν πρέπει να έχουν ως όριο την ΕΕ. δεν πρέπει όμως να έχουν και ως προϋπόθεσή τους την έξοδο. Η ταξική πάλη υπάρχει επειδή υπάρχει κεφάλαιο. το αν μια μερίδα καπιταλιστών προτιμά ένα σκληρό νόμισμα σαν το ευρώ και μια άλλη ένα πιο ευλύγιστο σαν την δραχμή, αν κάποιοι θέλουν πιο στενή σχέση με την αστική τάξη της Γερμανίας ενώ κάποιοι άλλοι με την αστική τάξη των ΗΠΑ ή άλλης χώρας δεν νομίζω ότι είναι δουλειά της αριστεράς να αποφασίσει. δηλαδή οι εργάτες στο λιμάνι δεν πρέπει να ξανακάνουν απεργία για να μην υποσκάψουν την «αντι-ιμπεριαλιστική» Κίνα και τον όμορφο πολυπολικό κόσμο; (η γεωγραφία που έχει κατά νου ο στέλιος είναι λάθος. ο πιο προχωρημένος καπιταλισμός δεν είναι μόνο στην Ευρώπη).
5)αφού η ανάγνωση έχει γίνει τόσο δύσκολη στις μέρες μας ας το επαναλάβω: το ερώτημα δεν είναι το φιλοεε μπλοκ. είναι αστοί και άρα ταξικοί εχθροί. το ερώτημα -εφόσον συζητάμε ως αριστεροί, αντικαπιταλιστές, κομμουνιστές κλπ- είναι το αντιΕΕ μπλοκ. οι πολιτικές δυνάμεις -και δεν εννοώ την αντι-μνημονιακή ΝΔ ή την ναζιστική Χρυσή Αυγή- είναι διάφορα κομμάτια του «σοσιαλιστικού» χώρου εθνικού προσανατολισμού (ας το σκεφτεί ο συν) και διάφοροι «αριστερίζοντες» δημοσιολόγοι από Σπίθα και πέρα οι οποίοι το μόνο που σκέφτονται είναι το μεγαλείο του ελληνισμού και η εθνική στρατηγική. μήπως γνωρίζεις κάτι άλλο;
«Η αποψη του Κουβελάκη σαφώς είναι μικροαστική και οδηγεί σε εθνική απομονωση.»
;;;;;!!!!!!
Έχουνε χάσει το νόημά τους οι λέξεις πλέον. Ο Σ.Κ είναι ένας από τους πιο διεθνιστικά συγκροτημένους, κοσμοπολίτες, διεισδυτικούς και καταρτισμένους θεωρητικούς σήμερα και κρίνεται ως μικροαστός και απομονωτιστής από ποιους;
Λίγο σεβασμό ρε παιδιά, τα έχετε ισοπεδώσει όλα.
Με συγχωρείς αν σε αναστάτωσα, αλλά δεν υπάρχει κανένας υπεράνω κριτικής.
Οι θεοί έχουν πεθάνει εδώ και κάποια χρόνια.
Στέλιο
Σίγουρα κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι είναι σωστό να απαξιώνουμε συντρόφους με προσφορά στο κίνημα. Και επιπλέον δεν είναι αληθές ότι οι απόψεις του συντρόφου Κουβελάκη «οδηγούν σε εθνική απομόνωση». Έχει δίκιο ο Αντώνης (Radical Desire).
Άγγελος Κ
Αγγελε, είναι αλήθεια οτι η κριτική μου στον Κουβελάκη είναι λίγο σκληρή αλλά είναι επί των πολιτικών του απόψεων και όχι προσωπική ώστε να το απαξιώσω.
Ο καθένας που εκφέρει γνώμη κρίνει και κρίνεται, αλλά από μένα τουλάχιστον δεν είναι ποτέ προσωπικές επιθέσεις. Ολοι αλλάζουμε ενίοτε απώψεις και ουδείς αλάθητος.
και από την πλευρά μου πάντως δεν υπήρχε καμία πρόθεση απάξίωσης του σ. Κουβελάκη και των άλλων επίσης καλών συντρόφων που ασπάζονται τις ίδιες απόψεις. ούτε την επαναστατικότητά του αμφισβητώ ούτε τον διεθνισμό του. νομίζω όμως ότι η άποψη που προτάσει την έξοδο από το ευρώ είναι σε λάθος κατεύθυνση κι αυτό όχι για να υπερασπιστώ το ευρώ ή την ΕΕ. ούτε επίσης γιατί πιστεύω πως η έξοδος της ελλάδας από το ευρώ οδηγεί στην εθνική απομόνωση. πως θα ήταν δυνατό, άλλωστε, κάτι τέτοιο; ίσα-ίσα, που μια υποτιμημένη σε σχέση με το ευρώ δραχμή μάλλον θα έκανε την χώρα «πιο ανταγωνιστική» ακριβώς στις «διεθνείς αγορές».
κατά την γνώμη μου το λάθος βρίσκεται αφενός στις ιδεολογικές προκείμενες αυτής της άποψης και αφετέρου στο πολιτικό της συμέρασμα -πράγματα τα οποία δεν ταυτίζονται αναγκαστικά αφού άλλοι σύντροφοι με τις ίδιες προκείμενες καταλήγουν σε άλλα συμπεράσματα. να σημειώσω δε εδώ ότι όταν χαρακτηρίζω αυτές τις προκείμενες ως «σταλινικές», δεν υπονοώ ότι αυτοί που τις πιστεύουν είναι «σταλινικοί» σκοπεύουν δηλαδή να γίνουν δικτάτορες και να καταστείλουν την κομμουνιστική αντιπολίτευση. μιλάω για σταλινισμό αποκλειστικά με την έννοια ενός ρεύματος ιδεών εντός της κομμουνιστικής αριστεράς. όσο για το πολιτικό σφάλμα ειλικρινά με παραξενεύει που δεν το βλέπουν και οι ίδιοι. ακόμα περισσότερο δε το σφάλμα «λογικής». ενώ δηλαδή η υιοθέτιση αντι-νοεοφιλελεύθερων πολιτικών μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ, η έξοδος από το ευρώ δεν οδηγεί αναγκαστικά σε αντινεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η όλη ρητορεία από τους ευρωαριστερούς και για την ενωμένη εργατική τάξη της ευρώπης που πρέπει να παλέψει ενάντια στην ΕΕ, που πάνω σε αυτό επιμένουν στην θέση τους για μη-έξοδο, μου θυμίζει αυτό που πολύ εύστοχα είχε πει ο Φρόιντ:
Η αυταπάτη δεν είναι απλώς μια εσφαλμένη πίστη, αλλά μια εσφαλμένη πίστη που τη στηρίζει μια επιθυμία.
Οταν μια Ρωσία των 250 εκατ. , με απίστευτους πλουτοπαραγωγικούς πόρους δεν μπόρεσε να οικοδομήσει σοσιαλισμό μόνη της , ενώ η Ελλάδα των 10 εκατομ. μπορεί να αντιπαρατεθεί στο διεθνές καφάλαιο και με Αριστερά στην κατάσταση που είναι, τότε δίκαια αντιστρέφω το επιχείρημά σου και πιστεύω ότι παίρνεις τις αυταπάτες σου για πραγματικότητα.
Ο επαναστάτης δεν σημαίνει οτι δεν είναι και ρεαλιστής.
Χρειαζόμαστε ταξική ανασυγκρότηση, δημιουργία μαζικού Μαρξιστικού κόμματος και στενή σχέση-Διεθνή- με τους ευρωπαίους εργαζόμενους.
Τι να γίνει φίλε μου, Υπομονή και καλή δουλειά χρειάζεται.
δεν μιλησε κανεις για σοσιαλισμο σε μια χωρα. μην κυνηγαμε φαντασματα.μιλαμε για την καταληψη του κρατους ωστε να πραγματοποιηθει το εξης απλο. ελεγχος των εκροων του κεφαλαιου και κρατικοποιησης. με σκοπο την προσπαθεια μεταβασης…
προφανως σε μια μονο χωρα δεν μπορει να κρατησει. αλλα απο καπου πρεπει να ξεκινησει και καποιο κρατικο μηχανισμο πρεπει καταλαβεις. τωρα αν εσυ θες την ΕΕ οκ. πεισε τον κοσμο να τον καταλαβει. ομως επειδη ο ελληνικος λαος δεν εχει αφομοιωθει απο την Δυση πληρως(ακομα και πολιτιστικα) ειναι παραλογο να απαιτεις την ενοποιηση που πρεπει να επιτυχει ο καπιταλισμος, (και η οποια ειναι βιαιη σαν διαδικασια ουτως η αλλως ), να την υλοποιησεις εσυ. δεν βρισκεται σε αυτο το ιστορικο σταδιο ουτε ο ελλαδικος λαος , αλλα και ουτε η Ε.Ε. ουτε καν ομοσπονδια δεν ειναι !!! δεν ειναι ΗΠΑ η Ε.Ε
όντως η εε δεν είναι ηπα. και δεν πρέπει να γίνει, εφόσον κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό. υποθέτω πως ούτε ο στέλιος (που εμφανίζεται πιο φιλοευρωπαίος) θα ήθελε μια ευρώπη ως ιμπεριαλιστικό πόλο πλάι και ενάντια στις ηπα.
όμως ρε συ σ. πολίτη, αυτό που περιγράφεις ως «κατάληψη του κράτους» με ένα πρόγραμμα «κρατικοποιήσεων» και ελέγχου των «εκροών κεφαλαίου», «με σκοπό την προσπάθεια μετάβασης» τι διαφορά έχει από το πρόγραμμα της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας; υποτίθεται πως η αριστερά κατήγγειλε τέτοιες αντιλήψεις ως «κυβερνητισμό», «διαχείρηση του συστήματος» κλπ. τελικά για ποιο πράγμα συζητάμε; για την ριζοσπαστική αριστερά του 2010 ή για το πασόκ του 1980;
η σοσιαλδημοκρατια δεν κανει κρατικοποιηση(κατασχεση) των κερδων(του πλουτου δηλαδη) της αστικης ταξης αλλα «κοινωνικοποιηση» των χρεων και των ζημιων της αστικης ταξης. η σοσιαλδημοκρατια δεν ορθολογικοποιει το φορολογικο συστημα και δεν κανει ουσιαστικη αναδιανομη αλλα μετακυλιει στο μελλον την προσκαιρη αναδιανομη. δεν απαγορευει την «μετακινηση κεφαλαιου» που επι της ουσιας ειναι η εξαγωγη-υφαρπαγη πλουτου με εκβιαστικο χαρακτηρα. του τυπου ή δεχεσαι την διατηρηση της κατανομης του πλουτου υπερ του κεφαλαιου ως εχει (ωστε μετα να ξαναερθουμε για επενδυσεις- δηλαδη επαν-εισοδου του πλουτου που εξηγαγα αρχικα)ή μενεις με τα ινια της χωρας που οδευει στον οικονομικο θανατο και την εξαθλιωση.
αρα το κυριο θεμα με την καταληψη του κρατικου μηχανισμου δεν ειναι ουτε η προσκαιρη αναδιανομη(που αρεσκεται η σοσιαλδημοκρατια) ουτε τιποτα αλλο εκτος απο την απαγορευση (ακομα και με την βια) της διαρροης και εξοδου κεφαλαιων. αυτο διαφοροποιει την σοσιαλδημοκρατια απο κατι αλλο πιο αριστερο.
σοσιαλδημακρατικο εν κατακλειδει,κατα την γνωμη μου, δεν ειναι η απαγορευση εκρροων, η «κοινωνικοποιηση» των κερδων και η «μη-κοινωνικοποιηση» των χρεων της αστικης ταξης (υπαρχουν πολυ τροποι για να γινουν αυτα και καθενας ταιριαζει στην εκαστωτε ιστορικη συγκυρια και συσχετισμο).
καλά σήμερα η σοσιαλδημοκρατία ούτε τα πρόσκαιρα δεν κάνει. αυτό όμως δεν είναι λόγος η ριζοσπαστική αριστερά να αναλάβει τα ιδανικά που η σοσιαλδημοκρατία «πρόδωσε». πολύ δε περισσότερο σε μια πιο “αριστερή” εκδοχή του τύπου υπαρκτού σοσιαλισμού. (πλήρης κρατικοποίηση -φυσικά των κερδών- και απαγόρευση ακόμα και δια της βίας της κίνησης κεφαλαίου). τέλος πάντων ο καθένας/μια μπορεί να ονομάζει το κάθετι όπως του/της αρέσει. ε! απλώς κάποιοι τα έχουν ξανακούσει. και το χειρότερο, τα έχουν δει.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΧΟΣ;
Διαβάζοντας και μεριμνωντας το Τύπο, διαπιστώνουμε ένα έντονο ενδιαφέρον για την άνοδο του εθνικισμού σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ειδικότερα στα καθεστωτικά ΜΜΕ, όπως και τους αγορασμένους ή πουλημένους δημοσιογράφους ανα των κόσμο, παρατηρούμε ότι το συγκεκριμένο ενδιαφέρον των λαών, για ένα εθνικό κράτος, έχει λάβει τη μορφή του φόβου και της ανησυχίας στα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που έχουν επιδοθεί σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να συντηρήσουν το αντιεθνικό κατοχικό καθεστώς ζωντανό με τεχνητές ανάσες ψεμάτων και εκφοβισμού των λαών, με όχημα την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουμε. Πράγμα απολύτως λογικό δεδομένο ότι αυτός ο φόβος αφορά την «πίτα του παππού» των συνανθρώπων μας. Που ούτε λίγο και ούτε πολύ, έχει καταντήσει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αθλιότητας και της ανηθικότητας. Φυσικά, εδώ δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και στο υπάρχον σύστημα στην διακυβέρνηση των χωρών, είναι και εκείνοι που δεν κάνουν πίσω, παρόλο που βλέπουν οτι δεν πάει άλλο σ’ αυτό που έχουν εμπλακει και το στηρίζουν.
Εδώ και δεκαετίες το σχέδιο για την εξόντωση των χωρών που είναι έθνη κράτη, που ολόκληρη η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει την επέλαση του κτήνους της παγκοσμιοποίησης που γυρεύει την πτώση των συνόρων και την ομογενοποίηση λαών, οικονομιών και θρησκειών, με αποτέλεσμα ο Εθνικισμός να γνωρίζει μια παγκόσμια άνοδο της λαϊκής βούλησης και αποδοχής. Αποδοχή που έχει τα ίδια ακριβώς ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά που συναντά τελευταία και στην Χώρα μας. Ο Εθνικισμός λοιπόν ανεβαίνει, διότι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες υπάρχει παρέλαση των προσφύγων-μεταναστών, που εισέρχονται χωρίς κανένα ποσοστό, λειτουργούν και εργάζονται χωρίς ασφάλεια και αυτό έχει ως απότελεσμα να χάνοντα θέσεις εργασίες απο τους γηγενείς πολίτες. Είναι πάρα πολύ απλά και φυσιολογικά τα πράγματα οι λαοί θέλουν να ζήσουν. Τα έθνη κράτη, δεν επιδιώκουν να επιβιώσουν με δεσμά και δίχως κανένα νόημα ύπαρξης τους. Θέλουν να ζήσουν ελεύθερα, μεγάλα, ζωντανά και δημιουργικά στην χώρα τους. Σκοπός του εθνικισμού είναι η πολιτικές επιλογές της διοίκησης να παραμείνει εσωτερική και είναι εθνική υπόθεση. Με λίγα λόγια, ο κυρίαρχος λαός παίρνει της αποφάσεις και τις διαχειρίζεται. Αφού οι νόμοι του κράτους, δηλαδή οι αποφάσεις είναι παράγον του πολίτη θα υπάρχει προσήλωση και θα δημιούργειται η ευημερία μέσα στην Πολιτεία.
Η παγκοσμιοποίηση αγαθών, κεφαλαίων, τα χρήματα που απρόσκοπτα αρχίζει να διαλύει και τα όρια του πολιτισμού, το ανθρωπιστικό δίκαιο και τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα. Εκτός των καταστροφικών συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, άλλες υπαρξιακές απειλές είναι το ποσοστό της υπογεννητικότητας, μία ταχέως αυξανόμενη αποξένωση και η εξωτερική ρύθμιση των εσωτερικών προβλημάτων των χωρών από υπερεθνικούς οργανισμούς. Ως εκ τούτου να αποδυναμώνει την κυριαρχία το έθνος κράτος και με τον τρόπο αυτό αποσκοπεί στη διευκόλυνση της κυριαρχίας της παγκόσμιας εξουσίας. Απο την άλλη πλευρά ας μήν ξεχνάμε, οτι εκεί είναι η ουσία της παγκοσμιοποίησης. Δεν θα ήταν δυνατό να τον βάλουν σε άμεση αντίθεση με το γεγονός, για να ζήσει μαζί του στο προσκήνιο και μια στρατηγική για την πρόληψη των επιβλαβών και των επιπτώσεων, θα πρέπει να παρακολουθείται. Η διατήρηση της κυριαρχίας στο πλαίσιο της στρατηγικής αυτής, διατηρείται στο προσκήνιο μια αίσθηση του εθνικισμού και εμφανίζεται σε κάθε χώρα. Σε ορισμένες χώρες, αυτο μπορεί να εμφανιστει ως μια ρατσιστική και φασιστική πολιτική του εθνικισμού, στη χώρα μας η προβολή του εθνικισμού είναι καθαρά για αμυντικούς σκοπούς και αυτό οφείλεται στην ανασφάλεια που έχουμε ώς λαός, με αποτέλεσμα της αντίδρασης αυτής είναι η αίσθηση του εθνικισμού.
Η λέξη «Εθνικισμός», σε πολλούς μπορεί να μας δημιουργει αρνητικές σκέψεις και μάλιστα όταν είσαι ο «Άλλος ή Άλλοι» σε μια κοινωνια ή πολιτεία την αιθάνεσαι ως σοβενισμό και φασισμό απέναντι σου απο την κυρίαρχη ομάδα. Όμως, στην πραγματικότητα είναι η υλική και πνευματική, πτυχές της κατανόησης του έθνους και να κρατήσει τα συμφέροντα της χώρας του πάνω από οτιδήποτε άλλο συμφέρον και ορίζεται ως «Πατριωτισμός» η λέξη «εθνικισμός» που γνωρίζουμε ως τώρα.
Στις σύγχρονες και δημοκρατικές κοινωνίες, η ενοποιηση ως ιδανική ενότητα ειναι ένα βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που θα εκφράζεται ως ένα έθνος. Επίσης, η έννοια του «έθνους» ενσωματώνει την κατανόηση όλων των εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών ομάδων, οι οποίες έχουν την ίδια αξία, το σύνολο της χώρας ισότιμα, χωρίς διακρίσεις για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του καθένα, από τα οποία δέχεται ότι το δικαίωμα να υπάρχει κατανόηση, αναγνώριση και αλληλεγγυη. Αυτή είναι η κατανόηση από τους ανθρώπους στο όνομα της αγάπης και αποτελεί το λεγόμενο «εθνικισμό» και δεν είναι παρά μόνο η λέξη «πατριωτισμός».
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εάν γίνει η κατανόηση του εθνικισμού σε μία χώρα, δεν είναι τέντωμα των σχέσεων μεταξύ του ανθρώπινου όντος, των ομάδων και νομάδων, τις φυλετικές και εθνικές ταυτότητες, δεν διώκει το αποκλεισμό και την διαφορετικότητα, η λέξη «εθνικισμός» είναι ενωτική και χωρίς αποκλεισμούς. Αυτή πρέπει να είναι η αντίληψη και αυτό έχει συμβεί γύρω από την απελευθέρωση μας και μετάβαση στην εθνική κυβέρνηση, τον Ελληνικό λαό και την γεωγραφία ενός ζωντανού έθνους, με την ενσωμάτωση όλων των αδελφών και των συγγενών να κατανοήσουν τον πολιτισμό τους και να κατάφερε να χτίσει ένα εθνικό κράτος. Στην ουσία το Εθνικό κράτος και το Ελληνικό έθνος, δεν έχει καμία διαφορά μεταξύ της έννοιας της εθνικής κυβέρνησης.
Τα τελευταία χρόνια, δηλαδή μετά το 1983 η παγκοσμιοποίηση ασκει ανακοπή κατά του ενιαίου έθνους-κράτους με τη δική του εγγενή βλάβη στην δομή του και ιδιαίτερα εμφανής τα τελευταία χρόνια. Η Ευρώπη των λαών και κυρίως η Ε.Ε., η Ελληνική αντιρητορική, τις πολιτικές που τίθενται κατά τις βασικές αρχές της Ελληνικής Δημοκρατίας και το έθνος κράτος, την εδαφική μας ακεραιότητα, οι ενέργιες και προσπάθειες που γίνονται για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να απαξιωθούν και να εκμηδενιστούν, τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, της εθνικής ενότητας και της κοινωνικής συνοχής, στις δηλώσεις και τα αιτήματα για τη χορήγηση άδειας ευάλωτες, στο εσωτερικό δίκαιο και την έννοια της παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις, τις απαιτήσεις και πολλοί άλλοι παράγοντες που θεωρείται ότι προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγματα στο έθνος-κράτους.
Στην περίπτωση αυτή, ο λαός αισθάνεται την απώλεια της κυριαρχίας, την πολιτιστική του διάβρωση, την κοινωνική του αποσύνθεση και οτι είναι υπο κυριαρχία ή μπαίνει στην ηγεμονία των ξένων δυνάμεων, με λίγα λόγια η ανησυχία είναι μήπως καταντήσει να είναι σκλάβος. Όπως είναι με την Ε.Ε. και παράλληλα με τις Ηνωμένες Πολιτείες εκτελούνται τα δικά τους συμφέροντα, αντικρουόμενων πολιτικών συμφέροντων για την ευρύτερη περιοχή μας έχουν ενισχύσει αυτό το συναίσθημα στο λαό μας. Ώς Χώρα η κατάσταση αυτή που επικρατεί με τους εταίρους μας, ενέτεινε την ιδέα της προστασίας των εθνικών συμφερόντων, όχι απο την εξουσία, αλλά απο το Ελληνικό Λαό. Μεταξύ άλλων, αύξησε την απροθυμία του Ελληνικού Λαού στην Ε.Ε.. Επίσης πρέπει να ληφθεί υπόψη το ρόλο που παίζουν στις εξελίξεις αυτές οι Η.Π.Α. και χρειάζεται προσοχή.
Οι εσωτερικές και οι εξωτερικές εξελίξεις που βλάπτουν την ενότητα της χώρας και της εδαφικής ακεραιότητας, παρά την αύξηση προκατάληψης στα μέσα ενημέρωσης, μπορεί να δει κανείς από ένα ευρύ φάσμα του δημόσιου τομέα να τα αξιοποιήσει και να τα κοινοποιήσει ακόμα. Οι εξελίξεις αυτές, στην σημερινή εποχή είναι δύσκολο να περάσουν απαρατήρητες. Δίοτι, κακά τα ψέματα η μόρφωση του κοινού στην σημερινή εποχή είναι σε υψηλό επίπεδο και ο καθένας μπορεί να το καταλάβει απο μόνος του. Όταν προκύπτουν τέτοια θέματα, από την άλλη πλευρά του λαού η θέση εκφράζεται με ένα παραδοσιακό μέρος του πολιτισμού και γίνεται εκτόνωση με τα αισθήματα του εθνικισμού. Καταρχήν, μία χώρα πρέπει να είναι υπαρκτή πάν απ’ όλα, να διατηρήσει την ακεραιότητα, την ασφάλεια και στη συνέχεια η δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα μια αναβάθμιση στο επίπεδο της ευημερίας, κρυσταλλική και τα γεγονότα σε μια υιοθέτηση ευρύτερα από την κυριαρχία και την ασφάλεια έχει καταστεί η πρώτη προτεραιότητα για ένα έθνος κράτος.
Σημερα εδώ που φτάσαμε η κατανόηση του εθνικού κράτους, η ύπαρξη αυτής της χώρας, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ακεραιότητας και της ασφάλειας για τον καθένα μας. Εκεί που αναφέρεται στο «έθνος», είναι η ενωτική και ολοκληρωμένη έννοια «Ελληνικό έθνος» και πρέπει πια να είναι μία στάση σέ όλους. Εδώ η αίσθηση της λέξης «Ελληνικής», δεν είναι η έκφραση της εθνικής καταγωγής, αλλά, με την έννοια ότι ανήκουν στην Ελλάδα, ο ορισμός μιας ενιαίας ταυτότητας. Η ταυτότητα που ανήκουν στο Ελληνικό έθνος, η Ελληνική έκφραση δεν αποτελεί εμπόδιο για την έκφραση μιας εθνοτικής τους καταγωγής. Από την άλλη πλευρά, η έννοια του να είναι η Ελληνική λέξη για το Ελληνικό έθνος, καθώς και την έκφραση της Ελληνικής καταγωγής ή Ελληνική συνείδηση. Ωστόσο, αυτή η «Ελληνική» έκφραση και Ελληνική συνειδηση δεν απαιτεί μόνο την ανίχνευση της εθνοτικής τους καταγωγής και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοια.
Ομως, διπλα στους θραύστες, δεν ειναι λιγοι εκεινοι φιλελεύθεροι-δημοκρατικοι που νομιζουν οτι τα ξέρουν όλα, διότι είναι αυτο-φωτισμένοι και στην ουσία είναι αγγράμματοι δικηγόροι, την λέξη «Ελλάδα» και την «Ελληνική» εννοει ακριβώς μια εθνική ταυτότητα και χρησιμοποιεί τις λέξεις αυτές. Ακόμα και ορισμένοι πολιτικοί, ορισμένα εν γνώσει και εκ προθέσεως, γνωρίζοντας κάποια από αυτά, ενώ άλλοι φοβούνται ότι θα χάσουν τις ψήφους για να κερδίσουν ή τουλάχιστον να εκφράσουν την λέξη Ελληνική που βρίσκεται σε στασιμότητα ή αναφέρεται μόνο ως έναν αγώνα δρόμου. Το έθνος-κράτος που αναφέρεται απο πολλούς σήμερα θεωρείται παρωχημένο. Ορισμένες μορφές αυτής της συμπεριφοράς οφείλεται σε εξωτερικούς παράγοντες και μερικοί από αυτούς, χωρίς να υπόκεινται σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά εν γνώσει τους ή εν αγνοία τους γίνονται για να εξασφαλιστεί η συμμόρφωση τους με τη μόδα.
Αυτοι που είναι χρήστες συναισθημάτων και της σκέψης του Ελληνικού έθνους, φοβουνται να πουν την λέξη «Ελληνική» και αποφεύγουν να πουν ακόμα και την λέξη «Έλληνας», δυστυχώς, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης βρίσκονται σε ένα ευρύ φάσμα. Όλοι οι Έλληνες πολίτες, σύμφωνα με το σύνταγμα και απέναντι στους νόμους είναι ισοι και έχουν ίσα δικαιώματα, ‘οπως και τις ίσες ευκαιρίες ισχύουν για όλους. Όμως, υπάρχουν άτομα οταν κάνουν παρατηρηση και μπροστά από το κοινό μοιράζουν δικαιώματα για εθνικές και μή ομάδες, λές και είναι οι υπεύθυνοι για την ανεύθυνη έκφραση.
Το Ελληνικό εθνος – κράτος ή η Ελληνική Δημοκρατία, δεν ιδρύθηκε σε ένα γραφείο, αλλά στο πεδίο της μάχης. Η βάση της ύπαρξης του και η παρουσία με την ακεραιότητα του είναι ένα έθνος-κράτος. Το ενωτικό στην κρατική δομή, ενισχύει την έννοια του κοσμικού κράτους. Μια ισχυρή Ελλάδα από κάθε άποψη, με την ακεραιότητα της ύπαρξης της και σε μια στέρεη βάση, φαίνεται αυτή η Χώρα έχει ενοχλήσει με επίκεντρο την παγκόσμια δύναμη. Η Ελλάδα είναι μια δομή που θα ήθελαν να την δουν μια πιο ελεγχόμενη χώρα. Ο στόχος της παγκοσμιοποίησης είναι να καταστρέψει τις δομές στο έθνος-κράτος. Για το λόγο αυτό στην Ελλάδα θα υπάρχει η μετατροπή και αναγκάζονται να τα αλλάξουν και όχι μόνο. Το πιο σοβαρό που είναι, οτι υπάρχουν άνθρωποι μέσα που κουκουρευονται μ’ αυτό το επίτευγμα.
Σήμερα, το Ελληνικό έθνος-κράτος είναι στο στόχο και κατανόηση δεν υπάρχει πιά!
Η Ελλάδα πρεπει να δώσει αγώνες στους εξωθεσμικούς παράγοντες και εχθρούς και δεν φτάνει αυτο. Διότι και στο εσωτερικό μας υπάρχουν άτομα με νοοτροπία που βοηθάνε και δίνουν προστασία σ’ αυτούς που αγωνίζονται κατά του έθνους-κράτους. Η Χώρα μας, θα πρέπει να συνεχίσει να δίνει τον αγώνα. Να συμμετέχει ο λαός πλήρως στον αγώνα κατά του Ελληνικού έθνους, και να συνεχίσει να παρακολουθεί στενά τη συμπεριφορά των γεγονότων σύμφωνα με τον παρόντα κανονισμό.
Φιλικά,
Μεχμέτ ΙΜΑΜ
Οικονομολόγος -Ερευνητής
Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Μουσουλμάνων στην Ελλάδα. «Η Φιλότητα»
[email protected]
,, Είμαστε όλοι Ελληνες,, θα βροντοφωνάξουν το Σάββατο οι εργαζόμενοι της Ευρώπης και της Αμερικής.
Το να ερμηνεύεις την Ιστορική εξέλιξη, με εργαλεία του 19 αιώνα είναι τουλάχιστον αναχρονισμός.