Ο Θεός δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα



Η εκδήλωση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) με αφορμή τις ποινικές διώξεις για βλασφημία εναντίον συντελεστών της θεατρικής παράστασης Corpus Christi και του δημιουργού της ιστοσελίδας «Γέροντας Παστίτσιος» που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 16 Οκτωβρίου ήταν (πραγματικά) εξαιρετικά επιτυχημένη. Ένα κατάμεστο αμφιθέατρο («Δρακόπουλου» -Προπύλαια Πανεπιστημίου Αθηνών), κόσμος που «ξεχείλιζε» στο διάδρομο και υπομονετικά προσπαθούσε να ακούσει τους ομιλητές. Πράγμα που είναι πολύ παρήγορο και ενθαρρυντικό στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.

Ωστόσο…

…έχω κάποιους προβληματισμούς.

Κατ’ αρχήν, έχω σοβαρές αντιρρήσεις με την επιλογή του τίτλου της εκδήλωσης: «Ο Θεός δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα». Διαφωνώ. Ο θεός περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο έχει ανάγκη από εισαγγελέα!

Ο θεός οντολογικά ανύπαρκτος, θα ήταν και πραγματολογικά ανύπαρκτος χωρίς εισαγγελέα (χωρίς την εξουσία δηλαδή). Μια στοιχειώδης γνώση της ιστορικής εμπειρίας το επιβεβαιώνει.

Οι δυο μεγαλύτερες θρησκείες του πλανήτη σήμερα (Χριστιανισμός, Ισλαμισμός) επιβλήθηκαν κατ’ εξοχήν μέσω της κρατικής βίας (για να είμαστε αντικειμενικοί, περισσότερο ο Χριστιανισμός απ’ ότι το Ισλάμ).

Ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο με στυγνή και κτηνώδη βία. Με το κλείσιμο των ειδωλολατρικών ναών το 391, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών το 529, τη συστηματική καταστροφή αναρίθμητων θησαυρών της αρχαίας τέχνης, το κάψιμο βιβλίων φιλοσοφίας, τις μαζικές δολοφονίες «απίστων».

Η ελληνορθόδοξη εκδοχή του χριστιανισμού (από τις πλέον μισαλλόδοξες και σκοταδιστικές εκδοχές αυτής της θρησκείας) πάντοτε υπηρέτησε χωρίς αντιρρήσεις την κρατική εξουσία. Θεός και κρατική βία στα μυαλά των ορθόδοξων παπάδων ήταν αδιαχώριστα -και είχαν απολύτως δίκαιο για τα συμφέροντα, φυσικά, τα δικά τους αλλά και του θεού τους. Χωρίς το κράτος δεν υφίσταται ο θεός.

Η Πατρική Διδασκαλία, που εκτυπώθηκε στο Πατριαρχικό Τυπογραφείο το 1798, συμβούλευε υποταγή στον Σουλτάνο γιατί ήταν «δώρο του Θεού προς τους ορθοδόξους χριστιανούς, σταλμένο για να τους προστατεύσει από τις αιρέσεις». Υποστήριζε ότι οι άνθρωποι «ούτε γεννώνται ούτε είναι ελεύθεροι», ενώ η ισότητα είναι «εξωπραγματική ψευδαίσθηση»! Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, ο Πατριάρχης αρχικά την κατάγγειλε σαν «εθνοκτόνο τόλμημα κατά της κραταιάς και αηττήτου Βασιλείας», και αμέσως μετά προχώρησε στον αφορισμό της επανάστασης και των πρωταγωνιστών της.

Στη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974) η Εκκλησία υπήρξε το κύριο ιδεολογικό στήριγμα της δικτατορίας. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος χαρακτήριζε τη δικτατορία, «φωτεινόν μετέωρον, το οποίον ωδήγησε την Ελλάδα εις την δόξαν και της εξησφάλισε τον παγκόσμιον θαυμασμόν και την εκτίμησιν»! Επιθυμούσε να ολοκληρώσει «τα μεγάλα επιτεύγματά της» όπως «ο Χίτλερ που και αυτός πολλά και μεγάλα είχε προσφέρει υπέρ της πατρίδος του»! Ο προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ήταν γνωστός για τις ακροδεξιές πολιτικές του θέσεις. Στα 1996 συνδιοργάνωσε με την ναζιστική φυλλάδα «Στόχος» συνέδριο «για τους Έλληνες Νεομάρτυρες».

Θεός-αφέντης-κράτος, η πραγματική αγία τριάδα. Ο θεός έχει ανάγκη τον εισαγγελέα, όπως και ο εισαγγελέας τον θεό. Η βρώμικη δουλειά χρειάζεται τουλάχιστον δυο.

Η δεύτερη αντίρρηση μου, σε σχέση με όσα άκουσα στην εκδήλωση, ήταν η εναγώνια προσπάθεια (από κάποιους τουλάχιστον) να διαχωρίσουν την κριτική σε «αγίους» (ή στην επίσημη εκκλησία) από τον ίδιο τον χριστιανισμό ή την πίστη στην ύπαρξη κάποιου θεού.

Η αθεΐα, και ακόμα περισσότερο, η αντιχριστιανική κριτική, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της νεοτερικότητας, του δυτικού πολιτισμού. Η (ανερχόμενη, τότε, στον ύστερο μεσαίωνα) αστική τάξη βρέθηκε αντιμέτωπη όχι μόνο με τους φεουδάρχες και την αριστοκρατία αλλά και με την ιδεολογία τους: τον χριστιανισμό. Η κριτική απευθυνόταν όχι μόνο στις πρακτικές της εκκλησίας, αλλά και στις ανοησίες της Βίβλου και της Καινής Διαθήκης. Η κριτική διάβρωνε την ουσία, τις ίδιες τις ιδεολογικές προϋποθέσεις του αντιπάλου.

Ολόκληρη η δυτική φιλοσοφία (από τον 16^ο αιώνα και μετά) δομήθηκε, απέκτησε τα χαρακτηριστικά που έχει σήμερα, στη διάρκεια του αγώνα της ενάντια στο (δολοφονικό) σκοταδισμό της χριστιανικής θρησκείας. Από την λεπτή, αλλά και δηλητηριώδη, ειρωνεία απέναντι στα ιερά και τα όσια του χριστιανισμού του Βολταίρου στην (υπό μια έννοια) ενσάρκωση του Αντίχριστου στον Φρειδερίκο Νίτσε.

Με απλά λόγια:

Όταν ο αντίπαλος πετάει το γάντι, ο ισχυρός, αυτός που θέλει να βγει νικητής από μια σύγκρουση, όχι μόνο αποδέχεται την πρόκληση αλλά ανοίγει όλα τα μέτωπα στα οποία ο αντίπαλος έχει πρόβλημα. Τα ανοίγει και συνεχώς τα βαθαίνει, ξύνοντας την πληγή.

Ακόμα και στην ορθόδοξη σημερινή Ελλάδα, οι ναζί σκοταδιστές και οι παπάδες ομοϊδεάτες τους έχουν πρόβλημα. Η πλειοψηφία, ακόμα και οι πιο πιστοί χριστιανοί, γνωρίζουν τη σκανδαλώδη διαφθορά (Βατοπέδιο και όλα τα συναφή σκάνδαλα), την πλουσιοπάροχη και τρυφηλή ζωή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας (σκανδαλωδώς κρατικοδίαιτης), την αδίστακτη εμπορική εκμετάλλευση των «ιερών και οσίων». Ας αναδείξουμε αυτά, αλλά να προχωρήσουμε και σε βάθος: στην ιδεολογική και ηθική τους γύμνια. Στην κενότητα και ανοησία ακόμα και των πιο βαθύτερων «πιστεύω» τους. Ο εξευτελισμός του αντιπάλου πρέπει να είναι πλήρης. Έτσι κερδίζονται οι μάχες.

Άγγελος Καλοδούκας

Βιώνοντας τη λογοκρισία -Φίλιππος Λοΐζος

Κ. Παπαπαντολέων -Οι περιπέτειες ενός δικαιώματος

Μ. Τσαπόγας -Παραδοσιακές συνταγές της μισαλλοδοξίας

Σ. Μπουρνάζος Πτυχές παστιτσίου_ corpus Christi

Σ. Ζουμπουλάκης -Οι νόμοι κατά της βλασφημίας

Λ. Βασιλείου -Βιώνοντας τη λογοκρισία

Γ. Ζιώγας -όψεις εικαστικής λογοκρισίας

Tags: Προτεινόμενα

Category: Uncategorized