Η δεξιά του νεοφιλελευθερισμού



Στη «Μπλε Ταινία» του Κισλόφσκι η ηρωίδα ανακαλύπτει κάποια στιγμή ότι στη αποθήκη της έχει βρει καταφύγιο μια ποντικίνα , η οποία έχει γεννήσει μικρά ποντικάκια. Επειδή η ίδια δεν αντέχει να τα σκοτώσει – δε συνάδει εξάλλου με τη λεπτή φυσιογνωμία της – μαζεύει μια γάτα από το δρόμο , την βάζει στην αποθήκη και κλειδώνει την πόρτα πίσω της.

Παρόμοιες αντιφάσεις σαν αυτές που με μαεστρία κατέγραψε ο Πολωνός σκηνοθέτης στη γνωστή τριλογία δεν υπάρχουν μόνο στη γαλλική κοινωνία. Υπάρχουν σαφώς και στην ελληνική. Φαινομενικά αντίθετοι λόγοι και πρακτικές διέπονται στην ουσία από τις ίδιες αρχές. Μ’ αυτή την έννοια ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι παρά ένα κατοπτρικό ανάλογο του νεοφασισμού. Η Χρυσή Αυγή για παράδειγμα τέμνεται με τη Δημιουργία Ξανά στο σκληρό συντηρητισμό και το διάχυτο ρατσισμό επενδεδυμένα στη ρητορική της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος.

Το βέτο του Θάνου Τζήμερου στη συμμετοχή της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και του Γρηγόρη Βαλλιανάτου που επισφράγισε τη σύμπραξη με την όμορη Δράση δεν είναι παρά η πιο ορατή, ανώδυνη σχετικά και αρκετά μιντιακή εκδοχή της παραπάνω παραδοχής. Παρά το γεγονός ότι ο τόσο εμφατικός αποκλεισμός του Γρηγόρη Βαλλιανάτου από τα ψηφοδέλτια – όσο κι αν κάποιος διαφωνεί με τις θέσεις του η τη μεθοδολογία υπεράσπισης των διεκδικήσεων του ΛΟΑΤ κινήματος που έχει επιλέξει – συνιστά συμβολοποίηση της ομοφοβίας και του ετεροσεξισμού. (Αντιθέτως ο κ. Τζήμερος με μεγάλη άνεση χώρεσε στα ψηφοδέλτια του στη Β’ Αθήνας τη συντάκτρια του άρθρου «Εξακόσια πενήντα ευρώ και μια κηδεία» που με τόση ελαφρότητα αμαύρωσε τη μνήμη του 77χρονου αυτόχειρα Δημήτρη Χριστούλα και προκάλεσε το αίσθημα όλων όσων δεν έχουν απεμπολήσει εντελώς την ικανότητα τους να σοκάρονται από την κοινωνική βαρβαρότητα. )

Ο σκληρός πυρήνας όμως αποτυπώνεται στις θέσεις του φορέα. Πέρα από την πρόταση για μια ελληνική αναβίωση του μακαρθισμού και έμμεση ποινικοποίηση του ΚΚΕ και οποιουδήποτε άλλου φορέα αναφέρεται στον κομμουνισμό (Θεωρούμε αδιανόητο να υπάρχει στην ελληνική Βουλή κόμμα που στο καταστατικό του αυτοπροσδιορίζεται ως: «επαναστατική οργάνωση εθελοντών ομοϊδεατών που αγωνίζεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας), την απαγόρευση πολιτικών δραστηριοτήτων στα πανεπιστήμια (Κάθε κομματική δραστηριότητα σε χώρους Εκπαίδευσης απαγορεύεται) ή τη συρρίκνωση του δικαιώματος του συνέρχεσθε (Απαγορεύονται οι πορείες στο οδόστρωμα), η μεγαλύτερη σύμπτωση απόψεων το Νίκο Μιχαλολιάκο αποκρυσταλλώνεται στις θέσεις για το μεταναστευτικό.

Συγκεκριμένα η Δημιουργία Ξανά προτείνει τη δημιουργία «φράχτη με συστήματα απώθησης», την κατάργηση της πρόσβασης των μεταναστών στο ΕΣΥ, την πλήρη επαναφορά της νομοθεσίας για την ιθαγένεια στο εντελώς ασύμβατο με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» που τόσο συχνά επικαλείται ,«δίκαιο του αίματος» και στην κορύφωση του αντιμεταναστευτικού κλίματος, εκεί που η εκμετάλλευση διαπλέκεται με την ξενοφοβία «Να χρησιμοποιηθούν όσοι μετανάστες δεν μπορούν να απελαθούν για φτηνό εργατικό δυναμικό σε ειδικές οικονομικές ζώνες που ταυτόχρονα θα είναι και περιοχές διαμονής τους». Υπό αυτές τις συνθήκες το μόνο που έχει να ζηλέψει η Χρυσή Αυγή από τη Δημιουργία Ξανά είναι το «διακριτικό» αβαντάρισμα της από μερίδα των ΜΜΕ.

Δεν αποτελεί βέβαια πρωτοτυπία να πει κανείς ότι ιστορικά η εφαρμογή του σκληρού νεοφιλελευθερισμού υλοποιήθηκε στη βάση αντιδημοκρατικών διαδικασιών. Η βίαιη απελευθέρωση της αγοράς σήμαινε την υποδούλωση των δικαιωμάτων. Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο το έχει συνοψίσει πολύ καλά σε μια φράση που συμπυκνώνει μια σημαντική ιστορική εμπειρία – ανοιχτή πληγή ακόμα στο σώμα της Λατινικής Αμερικής και στην μνήμη ολόκληρη της ανθρωπότητας : «Οι θεωρίες του Μίλτον Φρίτμαν του έδωσαν το βραβείο Νόμπελ. Στη Χιλή έδωσαν τον Πινοσέτ»

ΥΓ: Όλοι όσοι δηλώνουν αντικρατιστές και προκρίνουν τη μείωση των δημοσίων δαπανών, πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσουν αν εννοούν μόνο τις δαπάνες που προορίζονται για το κοινωνικό κράτος ή και εκείνες από τις οποίες χρηματοδοτήθηκαν οι ίδιοι, είτε διατελώντας αξιωματούχοι του ως υπουργοί, βουλευτές κλπ είτε έχοντας στο πελατολόγιο των εταιρειών τους αρκετούς φορείς του ευρύτερου «σπάταλου» κατά τα άλλα κράτους.

Η Μαρία Λούκα είναι δημοσιογράφος

Category: Χωρίς κατηγορία