Απεργία 15 ΜΑΗ στον κλάδο του Βιβλίου

- Μήπως να μη ρισκάρω να «μπω στο μάτι» του αφεντικού; Να αποφύγω την απόλυση, να βολευτώ με ό,τι μπορώ…
Η εποχή του «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» έχει τελειώσει οριστικά. Όσο δεν λέμε τα δικά μας όχι, τόσο τα αφεντικά «βρίσκουν και τα κάνουν». Μπροστά στη γενικευμένη και οργανωμένη επίθεση των εργοδοτών, κανείς δεν είναι πια εξασφαλισμένος από απολύσεις, περικοπές και εκβιασμούς. Είναι σημαντικό, περισσότερο παρά ποτέ, όλοι και όλες μαζί να αντιστεκόμαστε καθημερινά στους χώρους εργασίας και να δείχνουμε ότι δεν υποτασσόμαστε στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν. Όσο προωθείται ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων (αλλά και των ανέργων), τόσο πρέπει να συσπειρωνόμαστε και να απαντάμε συλλογικά για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας.

- Είναι όμως δυνατόν να αρνηθώ την ατομική σύμβαση που με εξασφαλίζει κάπως; Μπορώ να ζητάω αυξήσεις σε μισθούς ή υπογραφή συλλογικών συμβάσεων;
Εάν στους εργασιακούς μας χώρους μπορέσουμε να χτίσουμε έναν τρόπο συνεύρεσης μεταξύ μας ως συνάδελφοι, εάν προσπαθήσουμε να κρατάμε μια συλλογική στάση απέναντι στα προβλήματά μας, τότε ναι, μπορούμε να βάλουμε φραγμό στο νέο εργασιακό μοντέλο των ατομικών συμβάσεων και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Δεν είναι δα και έγκλημα να διεκδικούμε συλλογικές διαπραγματεύσεις και να αξιώνουμε μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας.

- Ναι, αλλά η επιχείρηση εδώ και καιρό πάει χάλια. Μήπως να υπομείνω κι εγώ κάποιες θυσίες για το καλό της, ώστε να βγούμε από το αδιέξοδο;
Είδαμε και τις εταιρίες που συνεχίζουν να κάνουν τζίρο ή να επεκτείνονται, πώς διστάζουν να μειώσουν μισθούς ή να απολύσουν υπαλλήλους… Σήμερα, καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς τη δική τους κρίση, χθες όμως δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους. Όταν μιλάνε για θυσίες, εννοούν την εξασφάλιση της κερδοφορίας τους με τη μείωση των μισθών. Καταργούν εργασιακά κεκτημένα που έχουμε κατακτήσει με αγώνες. Αντί οι εργαζόμενοι να είμαστε τα θύματα, χρειάζεται να αντισταθούμε και να ανακτήσουμε το έδαφος, χρειαζόμαστε νέους αγώνες.

- Εντάξει, αλλά εδώ καταρρέουν τα πάντα, η οικονομία της χώρας κινδυνεύει. Μπορώ να κάνω εγώ κάτι από μόνος μου;
Μα κάθε φορά που το σύστημά τους, ο καπιταλισμός, βρίσκεται σε κρίση, οι πολιτικοί και οικονομικοί εκφραστές του, στο όνομα της “εθνικής ενότητας”, ζητούν από τους εργαζόμενους να “σώσουν την κατάσταση”. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σε τέτοιες εποχές είναι που πρέπει να κινητοποιούμαστε συλλογικά, να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να προτάσσουμε τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια, ακόμα και στο μικροπεριβάλλον μας, στο χώρο που εργαζόμαστε και συναντάμε τους συναδέλφους μας.

Τι κάνουμε
Στη σημερινή πραγματικότητα της άγριας λιτότητας, του αυταρχισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, δεν μας μένει παρά να αρνηθούμε αυτήν την πραγματικότητα. Εμείς επιλέγουμε να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς των αφεντικών για μειώσεις στους -ήδη ανεπαρκείς για τις ανάγκες μας- μισθούς. Οι εργοδότες του κλάδου αποφεύγουν την υπογραφή κλαδικής σύμβασης ενώ στήνουν νέο σωματείο (ΕΝΕΛΒΙ). Κάθε ατομική διαπραγμάτευση οδηγεί στον ανταγωνισμό μεταξύ μας και υπονομεύει κάθε σχέση συναδελφικότητας και αλληλεγγύης. Στο νέο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που προωθούν, προσπαθούν να μας χωρίσουν σε επισφαλείς εργαζόμενους και ανέργους, σε φτωχούς και φτωχότερους. Η δική μας απάντηση είναι οι συλλογικοί αγώνες για την αξιοπρέπειά μας, για να μη ζήσουμε σαν δούλοι, για να οικοδομήσουμε μία νέα κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Η συλλογική μας δράση δεν αρχίζει ούτε σταματά με μία κλαδική απεργία. Δημιουργούμε πυρήνες αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο, οργανώνοντας συνελεύσεις, συζητώντας με συναδέλφους, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα που έχουμε όλοι στην εργασία. Στις πιέσεις και τους εκβιασμούς για υπογραφή ατομικών συμβάσεων, απαντάμε με συλλογικοποίηση στο χώρο δουλειάς, επιδιώκουμε μέσα από σωματειακή επιτροπή ή ακόμα και επιχειρησιακό σωματείο -σε μεγάλους χώρους δουλειάς- τη συλλογική διαπραγμάτευση για όλους τους εργαζόμενους. Στεκόμαστε δίπλα στον καθένα, είτε είναι ωρομίσθιος, είτε μερικής ή πλήρους απασχόλησης. Προσπαθούμε να έχουμε μια κοινή πορεία αναπτύσσοντας δίκτυο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Προσφέρουμε όπου μπορούμε την ηθική, ψυχολογική και υλική μας συμπαράσταση. Οργανώνουμε τις δράσεις μας συλλογικά και από τα κάτω. Εντάσσουμε τις μικρές και τις μεγάλες μάχες μας σε έναν ευρύτερο αγώνα, εντός και εκτός των χώρων δουλειάς, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξαθλίωσης.

- Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό προτάσσουμε τους συλλογικούς μας αγώνες.
- Απαιτούμε μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες μας.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής

Eρχόμαστε  στην απεργία με το δίκιο, την οργή μας και (προαιρετικά) τα φαγητά μας και μετά τη διαδήλωσή μας, μαζευόμαστε κάτω από τα γραφεία μας και τρώμε και το γλεντάμε συλλογικά!!!

[με την αλληλέγγυα συνδρομή της "συλλογικής κουζίνας ανέργων"]

Καλέσματα στήριξης της απεργίας στον κλάδο του βιβλίου από συλλογικότητες εργαζομένων-ανέργων και από συνελεύσεις-πρωτοβουλίες κατοίκων