ΜΙΣΘΩΤΟΙ – ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ – ΑΝΕΡΓΟΙ: Ενωμένοι και αλληλέγγυοι για τη χειραφετημένη ζωή που μας ανήκει



Των Ηλία Φωτιάδη και Βασίλη Διαμάντη, ανέργων από το Περιστέρι 

Αυξηθήκαμε και πληθύναμε.. Φτάσαμε το ένα εκατομμύριο πια οι άνεργοι, μετρημένοι και πιστοποιημένοι με τη βούλα της κρατικής καταγραφής και την αποδοχή ότι υπάρχουμε και είμαστε το μεγάλο «κοινωνικό» πρόβλημα του συστήματος που κλυδωνίζεται από την πιο μεγάλη και παρατεταμένη κρίση που γνώρισε ποτέ.

Τώρα πια το αποτέλεσμα του σάπιου κόσμου της εκμετάλλευσης, δεν γίνεται να κρυφτεί στο πίσω μέρος της καπιταλιστικής βιτρίνας, να φτιασιδωθεί στους πίνακες των στατιστικών τους στοιχείων, να «εξομαλυνθεί» στα τετράωρα της επισφάλειας και στην γενικευμένη εκ περιτροπής εργασία που μονομερώς αποφασίζουν τα αφεντικά και το κράτος τους και αποδέχονται οι συνένοχοι «κοινωνικοί εταίροι» του εργατοπατερισμού. Η διαρκώς ογκούμενη στρατιά των νεόπτωχων και εξαθλιωμένων εργατών, στερούμενη ακόμη και το «δικαίωμα» της μισθωτής επιβίωσης στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης, εκτός από μια άνευ προηγουμένου ανθρώπινη δυστυχία, μπορεί να γίνει το ακαριαίο μείγμα που μαζί με τα άλλα τμήματα του κοινωνικού αποκλεισμού και τη μαχόμενη εργατική βάρδια θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για τις εξεγέρσεις που έρχονται και τις κοινωνικές ανατροπές που όσο ποτέ άλλοτε είναι επίκαιρες και μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Αν θέλαμε με απλό τρόπο να περιγράψουμε την κατάσταση, θα λέγαμε ότι στην Ελλάδα των 10.700.000 κατοίκων, οι εργαζόμενοι είναι 4.0000.0000, κι απ’ αυτούς 920.000 είναι εγγεγραμμένοι άνεργοι, και έπεται συνέχεια… Καθημερινά πολλές παραγωγικές μονάδες κλείνουν ή απολύουν εργαζόμενους, πετώντας τους στο δρόμο απλήρωτους, ενώ τα αφεντικά «εξαφανίζονται».

Σήμερα πια είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες οι πολυεθνικές- μονοπωλιακές, μεσαίες ή μικρές, επιχειρήσεις που δεν έχουν απολύσει εργαζόμενους. Μηδέ εξαιρουμένου και αυτού που συνηθίσαμε να λέμε δημόσιο τομέα (μόνο ο υπουργός ασφάλειάς έκανε προσλήψεις μπάτσων). Για χιλιάδες πλέον εργαζόμενους δεν υπάρχει ούτε κατώτατος μισθός, ούτε ωράριο, ούτε ασφάλιση. Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, οι εργαζόμενοι πληρώνονται κατά τη βούληση του αφεντικού, εργάζονται όποτε και όπως αποφασίσει το αφεντικό, απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, όπου δεν υπάρχει η στοιχειώδης ταξική συγκρότηση, αποδέχονται τις μειώσεις των μισθών και υπογράφουν ατομικές συμβάσεις.

Η ογκούμενη ανεργία έρχεται να λειτουργήσει σαν πολιορκητικός κριός για τους εργαζόμενους και να τους κάνει ακόμα πιο ευάλωτους στις ορέξεις των αφεντικών, στα σχέδιά τους για τις δουλοκτητικού τύπου σχέσεις εργασίας που ετοιμάζουν και υλοποιούν.

Για να γίνουμε ακόμη πιο σαφής, στην Ελλάδα θα οδηγούνται, μέρα τη μέρα, σε παρατεταμένη ανεργία, δηλαδή στην καταστροφή, πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, και όσοι θα εργάζονται θα παίρνουν το πολύ 500 ευρώ, σε συνθήκες γαλέρας. Αυτό που αποτελούσε πρόβλεψη πριν λίγο καιρό είναι πια πραγματικότητα.

Εμείς, εργάτες, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, εργαζόμενοι σε μαύρες εργασίες, «μπλοκάκιδες», απλήρωτοι, φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι και νέες, μετανάστες, είναι η στιγμή που χρειάζεται να συντονίσουμε τη δράση μας και να απαντήσουμε στην κυβέρνηση, στα αφεντικά και το κράτος τους άμεσα.

 

ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ Ή ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ; 

Στη δική τους μοναδική διέξοδο, που είναι η καταστροφή χιλιάδων ανθρώπων, είναι η στιγμή να προτάξουμε τη δική μας μοναδική λύση, που είναι η κατάργησή τους, γιατί αξίζει και μπορούμε μέσα από το συλλογικό αγώνα να πραγματώσουμε το χειραφετημένο όραμα, να ζήσουμε τη ζωή που μας ανήκει.

Στη μίζερη, φτωχή, ψεύτικη ζωή, που θέλουν να μας επιβάλουν, τώρα να απαντήσουμε παίρνοντας τη ζωή μας στα χεριά μας.

Δίνοντας άμεσο πρακτικό, υλικό περιεχόμενο σε αυτό το σύνθημα που παλιότερα το χρησιμοποιούσαμε σαν σύνθημα ζύμωσης και που ως προϋπόθεση έχει:

Να παλέψουμε για να καταργήσουμε τα αφεντικά. Κάθε είδους και τύπου αφεντικά και διαμεσολαβητές που μας επιβάλουν οι θεσμοθετημένες εξουσίες και ιεραρχίες. Γνωρίζουμε καλά τις ανάγκες μας και μπορούμε να πάρουμε τα μέσα παραγωγής στα χεριά μας, να αποφασίζουμε εμείς τι θα παράγουμε, πώς θα το παράγουμε και πώς θα το διαθέτουμε.

Είμαστε ικανοί να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις υποθέσεις μας και να μην αναθέτουμε τις λύσεις των προβλημάτων μας σε κάποιους επαΐοντες που ανεξέλεγκτοι και ερήμην μας θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς.

Να επισημάνουμε στους εκμεταλλευτές και στην εξουσία τους ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχθούμε τον τρόπο ζωής που θέλουν να μας επιβάλουν.

Είναι η στιγμή που απαιτείται να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, σε τοπικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, για να φτιάξουμε ένα πολύμορφο κίνημα που δεν θα στοχεύει μοναχά σε κάποιες παρηγορητικές παροχές απ’ τους καπιταλιστές προς τα φτωχά και εξαθλιωμένα θύματά τους, αλλά θα θέτει το κυρίαρχο ζήτημα της εποχής που είναι:

Θα μας καταστρέψουν κατά χιλιάδες πετώντας μας στα σκουπίδια; Ή θα τους ανατρέψουμε και θα τους στείλουμε για πάντα στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας;

Ήδη από πολλές πλευρές φτάνουν μηνύματα που μας δείχνουν το δρόμο και μας πείθουν ότι οι εργαζόμενοι αυτού του τόπου δεν θα σκύψουν το κεφάλι. Μπορεί προς το παρόν να μην έχουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και κάποιες στιγμές να νοιώθουμε ότι ξανά οδηγούμαστε στην ήττα, αλλά τα δυο τελευταία χρόνια το κίνημα στην Ελλάδα έδωσε μάχες, αντιστάθηκε, δημιούργησε ρήγματα στο μέτωπο των αντιδραστικών δυνάμεων, έφερε στην επιφάνεια τα επίκαιρα προτάγματα της εποχής: την ισοτιμία, την αλληλεγγύη και την άμεση δημοκρατία ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του απελευθερωτικού και αταξικού μέλλοντος που μας ανήκει.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του περασμένου χρόνου με τους χιλιάδες απεργούς, οι άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις, το κίνημα των πλατειών, οι καταλήψεις των δημόσιων χώρων, η άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, η δημιουργία συλλογικοτήτων, κινήσεων και συνελεύσεων στις γειτονιές, οι επιτροπές για την οργάνωση των ανέργων, οι προσπάθειες να λειτουργήσουν συνελεύσεις των εργαζόμενων στους τόπους δουλειάς κόντρα στους εργατοπατέρες και στους πράκτορες της εργοδοσίας, τα πρώτα φύτρα για το χτίσιμο δικτύου ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, οι αγώνες των χαλυβουργών, των εργαζομένων στην υγεία, των ανέργων, των εργαζομένων στα μ.μ.ε, τα πρώτα πειράματα εναλλακτικής και αλληλέγγυας οικονομίας, δείχνουν το δρόμο.

Πρέπει και μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα ανακαλύπτοντας τη «νέα» ταξικότητα της εποχής μας στην ολική αντιπαράθεση με τον απαρχαιωμένο και σάπιο κόσμο που αναπαράγουμε με τον ιδρώτα, το αίμα μας και την υποταγή στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Να γενικεύσουμε τη ρήξη παντού, προτάσσοντας σαν επίκαιρο και εφικτό στόχο την ανάκτηση των κοινωνικών αγαθών που παράγουμε και μας ανήκουν, μη αποδεχόμενοι τις ιδιότητες του μισθωτού σκλάβου, του ανέργου, του επισφαλούς και του απλήρωτου, αλλά του αγωνιζόμενου ανθρώπου που έρχεται να κατακτήσει τη χειραφέτησή του.

Από το 7ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Category: Χωρίς κατηγορία