Το φίδι βγήκε από το αβγό του…



Το παρακάτω κείμενο στάλθηκε από το ΤΣ, φίλο της Αφορμή και επιχειρεί να αναδείξει το πρόβλημα του φασιστικού κινδύνου και την ανάγκη της αντιφασιστικής πάλης.

Η απάντηση αυτή την φορά του αντιφασιστικού κινήματος πρέπει να είναι άμεση.
Ευρωεκλογές 2009. Η χρυσή αυγή νομιμοποιείται πλήρως και συμμετέχει σε αυτές ως νόμιμο κόμμα. Η αριστερά και ο ευρύτερος αντιφασιστικός χώρος εκτός απο μερικές διαμαρτυρίες και κάποια καμένα εκλογικά περίπτερα δεν έχει ουδεμία αντίδραση.

Πρωθυπουργικές εκλογές 2009. Η χρυσή αυγή ως νόμιμο κόμμα συμμετέχει στις εκλογές και μάλιστα παίρνει και ένα ποσοστό της τάξεως του 0,3%. Και πάλι κανένας επίσημος χώρος ή φορέας δεν αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει.

Δημοτικές εκλογές 2010. Η χρυσή αυγή έχει παραπάνω απο 200 υποψηφίους πανελλαδικώς και ως αποκορύφωμα εκλέγει τον αρχηγό της ν.μιχαλολιάκο δημοτικό σύμβουλο στον δήμο Αθηναίων. Το πρόβλημα γίνεται αντιληπτό αλλα και πάλι καμιά αντίδραση. Παράλληλα το «κόμμα» έχει μια συνεχή παρουσία σε περιοχές που ζουν πολλοί μετανάστες, δημιουργώντας παράλληλα τοπικούς πυρήνες που έχουν ευρεία κοινωνική ανταπόκριση με χαρακτηριστικό παράδειγμα (τι άλλο;) τον Άγιο Παντελεήμονα.

Μάιος 2011. Με αφορμή την δολοφονία 44χρονου επι της οδού Πατησίων δημιουργείται φασιστικό πογκρόμ κατά των μεταναστών στο κέντρο για είκοσι περίπου μέρες με κατάληξη ένα νεκρό μετανάστη,πάνω απο 90 μαχαιρωμένους και εκατοντάδες χτυπημένους. Εξαιρώντας ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου και μεμονωμένους αντιφασίστες και πάλι το ευρύ αντιφασιστικό κίνημα δηλώνει δυναμικά απών.

Φεβρουάριος 2012 γκάλοπ. Η χρυσή αυγή συγκεντρώνει 3%, δηλαδή ποσοτικά 10 βουλευτές, των προτιμήσεων του κόσμου που θα ψήφιζε. Το σχέδιο λειτουργεί εξαιρετικά απ” ο,τι φαίνεται απο την παραπάνω μινι-ανασκόπηση των δράσεων της χρυσής αυγής τα τελευταία τρία χρόνια και των αντιδράσεων σε αυτά του ευρύτερου αντιφασιστικού κινήματος. Πώς όμως μια «οργάνωση» όπως αυτή κατάφερε να έχει μια τέτοια ανταπόκριση πανω στον έλληνα πολίτη;

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε (δυστυχώς βέβαια) πως δεν μιλάμε πλέον για μια συμμορία φασιστοειδών απλα,αλλά για έναν επίσημο πολιτικό χώρο, φορέα συγκεκριμένων ιδεών και θέσεων που η ανταπόκριση που έχει στον κόσμο δεν είναι του τύπου «δεν συμφωνώ με το ξύλο στους μετανάστες,αλλα παράγινε το κακό», αλλά «υπάρχει πλέον κάποιος που θα καθαρίσει την χώρα απο τους ξένους και τα λαμόγια(τα ντόπια)». Και ρωτώ και παλι, γιατί;

Μια μικρή περιήγηση στο internet και συγκεκριμένα στο πολύ καλά οργανωμένο site του «κόμματος» θα λύσει πρωτογενώς κάποιες απορίες. Πριν απ’όλα πρέπει να εξεταστεί η πολιτική συνείδηση του μέσου πολίτη. Άτομα άβουλα και αδιάφορα πολιτικά (εξ ου και οι κυβερνήσεις αλλα και η γενικότερη κοινωνική κατάσταση τα τελευταία τριάντα χρόνια) που αναλώνονται σε κριτική καφενειακού επιπέδου και με μοναδική απάντηση στο όλο σύστημα η ψήφος στο μεγάλο αντίπαλο δέος του δικομματισμού. Όταν λοιπόν ο δικομματισμός αρχίζει να μην φαντάζει η πλέον γόνιμη για το μικροαστικό όνειρο επιλογή, όταν δεν λειτουργείς με πολιτικά κριτήρια αλλά με την μικροαστική ηθική του «οι άλλοι φταίνε», όταν προβάλλεις τον πατριωτισμό ως πολιτισμό και ξαφνικά εμφανίζεται ένα μόρφωμα που τα προβάλλει αυτά τότε μετουσιώνεσαι σε πολιτικό ον! Στο site της χ.α. υπάρχει συγκεκριμένη σελίδα με τις βασικές θέσεις του κόμματος. Είναι χωρισμένες σε θεματικές που υποτίθεται πως κάθε μια επεξηγεί θεωρητικά την κάθε θέση. Για ένα κάπως θεωρητικά καταρτισμένο άτομο ίσως αποτελεί και πηγή γέλιου μέσα στην τραγικότητα της κατάστασης. Για ένα μικροαστό πατριώτη που η συνοπτική του περιγραφή έγινε λίγο πιο πάνω αποτελεί σημείο έκφρασης.

Σχεδόν παιδική γλώσσα, με υπερλαϊκίστικο λόγο, καμία ουσιαστική πολιτική θέση και ρίψη ευθυνών στους «προδότες που κυβερνούσαν την χώρα» και τα «διεθνή οικονομικά συμφέροντα που ο στόχος τους είναι η καταστροφή της Έλλαδας». Αυτό ακριβώς που περιμένει να ακούσει ο ευθυνόφοβος μικροαστός και να στοχεύσει επιτέλους τον εχθρό του, που δεν είναι άλλος από το παγκόσμιο σύστημα. Ποιος θα το πολεμήσει; Η πολιτική δύναμη που πρώτη αναφέρθηκε σε αυτή την «καλυμμένη συνωμοσία» δηλαδή η χ.α. και την πολεμά καθημερινά είτε σε επίσημα επίπεδα (δημοτικά συμβούλια) είτε σε επίπεδο δρόμου (βία σε μετανάστες και διαφωνούντες). Και έτσι με τον απλοϊκό λόγο πολιτικού επιχειρήματος του τύπου: την «κατάργηση της σπατάλης», αυτή η πολιτική φτάνει στο 3% στην Ελλάδα του 2012. Κάτι το εξαιρετικά τρομακτικό αν αναλογιστεί κανείς πως ήδη στην κυβέρνηση βρίσκεται το ΛΑΟΣ, οι ελευθερίες καταργούνται μια μια για το καλό του έθνους και ο κόσμος βρίσκεται σε μια κατάσταση μουντή και μοιάζει ανίκανος να αντιδράσει.

Η απάντηση αυτή την φορά του αντιφασιστικού κινήματος πρέπει να είναι άμεση και ισχυρή. Δεν υπάρχει πλέον το αυγό του φιδιού, το φίδι έχει βγει από το αυγό και μεγαλώνει. Σε αυτό φταίει ξεκάθαρα και το ημέτερον κίνημα καθώς δεν υπολόγισε σωστά τον κίνδυνο. Τον άφησε να αναπτυχθεί ως κάτι το γραφικό και αδιάφορο και δεν μπόρεσε να διακρίνει την (σιωπηλή και μη) αποδοχή του από ορισμένα κομμάτια της κοινωνίας. Γιατί θεωρητικά είναι πολλοί και πολλές που διαφωνούν και αντιτίθενται στην φασιστική απειλή αλλά σε πρακτικό επίπεδο μιλά ο φόβος και τα μάτια και το στόμα κλείνουν.

Οπότε εδώ μπαίνει και το μεγάλο στοίχημα. Θα μπορέσουν να δημιουργηθούν αντιφασιστικοί πυρήνες γειτονιάς που θα παλεύουν τον φασισμό κάθε ώρα και στιγμή; Θα μπορέσει να ενεργοποιηθεί το κίνημα και να πολεμήσει αυτό που θα έπρεπε να είναι ηδη στο ντουλάπι της (νεκρής και ξεχασμένης) ιστορίας; Η απάντηση για μένα προσωπικά είναι ναι και δίνεται πλέον στους δρόμους της γειτονιάς σας. Το ζήτημα είναι η αφύπνιση του καθενός να είναι σε τέτοιο επίπεδο ωστέ να μιλάμε σε λίγο καιρό όχι για 3(+)% αλλα για άτομα που θα ντρέπονται (και θα φοβούνται) να μιλάνε για ναζιστικές ιδεολογίες.

Τ. Σ.

Category: Χωρίς κατηγορία