Ο χαμένος τα παίρνει όλα

της Μαρίας Λούκα

… ένα μπλοκάκι 500 ευρώ ή στην καλύτερη περίπτωση μία ατομική σύμβαση με μείον 20%. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση χαμένοι είμαστε όλοι, εκτός από τους εργοδότες. Ότι κι αν πει κανείς αναμφισβήτητα η εβδομάδα από την πραγματοποίηση της Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης της ΕΣΗΕΑ μέχρι την καταμέτρηση των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας που λειτούργησε ως εσωτερικό δημοψήφισμα ήταν πρωτόγνωρης και ιστορικής σημασίας και σίγουρα θα χρωματίσει τις εξελίξεις στον κλάδο του Τύπου.

 Η ανάγνωση των αποτελεσμάτων βέβαια είναι πολλαπλή και σε ορισμένες περιπτώσεις διασταλτική. Η τυπική πρόσληψη είναι ότι καμία από τις τρεις προτάσεις που κατατέθηκαν δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφισάντων και άρα καμία απόφαση δεν προέκυψε από τη Συνέλευση. Επί της ουσίας τώρα: Η μια ανάγνωση είναι ότι με τη σχετική υπερίσχυση της πρότασης Γ’ – με κυρίαρχο στοιχείο τη διαπραγμάτευση με τις εργοδοτικές ενώσεις για συλλογική σύμβαση εργασίας με ενδεχόμενες μεσοσταθμικές μειώσεις αποδοχών και την αποτροπή της προοπτικής γενικής απεργιακής κλιμάκωσης – ο κλάδος συντάσσεται με μια «στάση ευθύνης» (έτσι ορίζεται στο λεξιλόγιο του ΔΝΤ το haircut μισθών και δικαιωμάτων). Αυτή την ανάγνωση κάνει η «ναυαρχίδα» του ελληνικού Τύπου, ο ΔΟΛ που με δημοσίευμα στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος συμπεραίνει ότι «οι δημοσιογράφοι θέλουν ανοιχτά τα Μέσα Ενημέρωσης». Αντίστοιχη αλλά πιο γλαφυρή είναι η προσέγγιση του στελέχους του ΔΟΛ και μέλους του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ Ηλία Κανέλλη που με μήνυμα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μιλά για «προσωπική ηθική ικανοποίηση» και «απαξίωση της μηδενιστικής και εμφυλιοπολεμικής αριστεράς».

 Το πρόβλημα μ’ αυτή την ανάγνωση είναι ότι παρακάμπτει μια βασική αριθμητική πράξη που είναι η πρόσθεση.

Η πρόταση Α’ (39,5%) που προέκρινε έναν διαρκή αγώνα για την υπογραφή αξιοπρεπούς συλλογικής σύμβασης με την πρόταση Β’ (16,9%) που αναφέρονταν σε συλλογικές διεκδικήσεις και δυναμικούς αγώνες , αν προστεθούν συγκεντρώνουν το 57,3%. Άρα συγκροτούν ένα σαφές και πλειοψηφικό ρεύμα στον κλάδο που προτάσσει μια αγωνιστική στάση για την υπεράσπιση και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων του. Το γεγονός ότι δεν υπήρξαν εξ αρχής μια ενιαία ενωτική πρόταση που θα άρθρωνε ξανά ένα συλλογικό όραμα για τον κλάδο, ήταν ο καταλυτικός εμβόλιμος παράγοντας που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα υπονομεύοντας ανεπανόρθωτα τη δυναμική της αγωνιστικής ανασυγκρότησης του σωματείου. Γι’ αυτή την επιλογή υπάρχουν ευθύνες με ονοματεπώνυμο και ανήκουν ξεκάθαρα στη συνδικαλιστική ηγεσία του ΚΚΕ στον Τύπου που αποφάσισε την ύστατη στιγμή να λειτουργήσει διασπαστικά και να προκρίνει μια εσωστρεφή γραμμή κομματικής καταγραφής.

Παρ’ όλα αυτά η διάθεση του κόσμου για αγώνα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς κλίματος τρομοκρατίας, ακραίου ανταγωνισμού, εκβιαστικών διλημμάτων, ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης , ενεργοποίησης του εργοδοτικού μηχανισμού εκφράστηκε με τον πλέον κρυστάλλινο τρόπο για όσους τουλάχιστον δε χρειάζονται λευκό μπαστούνι για να περνούν τις υπόγειες διαβάσεις. Αυτό βέβαια από την άλλη δεν αναιρεί την ύπαρξη ενός διακριτού ισχυρού μπλοκ με τάση συμβιβασμού στις επιταγές της εργοδοσίας που εξουσιοδοτεί το σωματείο στην αδράνεια και βαθμιαία την ανυποληψία. Αυτό το μπλοκ όμως είναι ανομοιογενές. Εκτός από τα κάθε λογής τσιράκια, τους εργοδοτικούς και τους εθελόδουλους ενσωματώνει και μια μεγάλη μάζα συναδέλφων που έχει εμπεδώσει μοιρολατρικά το φόβο και την εξατομίκευση ή που μπορεί ακόμα να τρέφει αυταπάτες για τα σχέδια της εργοδοσίας ταυτιζόμενη μαζί της.

Όλες αυτές οι διεργασίες είναι αναμενόμενες και ταυτόχρονα μεταβλητές. Οι τάσεις υποταγής και χειραφέτησης συγκρούονται έντονα στην κοινωνία, στον κλάδο του τύπου , στον καθένα ξεχωριστά. Σημασία έχει να μην παγιωθεί η ήττα ως πραγματικότητα και να βρούμε εκείνους τους τρόπους που η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια θα εκφραστεί συλλογικά και θα μετατραπεί σε δύναμη ελπίδας και αισιοδοξίας, ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουμε αυτό που έλεγε ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ: