Εμείς και οι άστεγοι



Της Άντα Ψαρρά

Μέλος του ΔΣ του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων

Λείπει λοιπόν η ντροπή πριν από κάθε τι άλλο όταν ξαφνικά ανακαλύψαμε όλοι τους άστεγους στην Ελλάδα. Τους φτωχούς, τους περιθωριακούς, τους αρρώστους, τους περιφερόμενους μετανάστες χωρίς χαρτιά, το κοινωνικό περιθώριο. Γίνανε πολλοί και ξαφνικά τους συναντήσαμε. Τα κανάλια συνάντησαν τις κουβέρτες και τις κούτες των «αξιοπρεπών» όπως τους χαρακτηρίζουν ανθρώπων που έχασαν τις δουλειές τους και το σπίτι τους και τώρα συνωστίζονται στις πλατείες μαζί με τους …άλλους. Φοβηθήκαμε όλοι ότι μπορεί γρήγορα να φτάσουμε κι εμείς εκεί ή μήπως με την εικόνα αυτών των ανθρώπων αισθανόμαστε την αδιαμφισβήτητη δική μας καλοτυχία;

«Αληθινά, δεν τους μπορώ τους συμπονετικούς,

που είναι μακάριοι μέσα στη συμπόνια τους:

τους λείπει πάρα πολύ η ντροπή»

Φρ. Νίτσε

Τόσα χρόνια που βλέπαμε τους εξαρτημένους, τους ψυχικά ασθενείς και τους μετανάστες πεταμένους στους δρόμους δεν ντραπήκαμε, δεν ζητήσαμε πρωτοβουλίες από τις αρχές και τους δήμους. Τώρα που μπήκανε στο μακάβριο αυτό χορό κι άλλες κατηγορίες επιτέλους τους …παρατηρήσαμε.

Να μιλήσουμε λοιπόν μόνο για μια από αυτές τις «παλιές» κατηγορίες αστέγων που όλο και πολλαπλασιάζονται όλο και εκτοπίζονται σε χώρους απομονωμένους ώστε να μην φαίνονται. Οι τοξικοεξαρτημένοι άστεγοι είναι μια από τις «άλλες» κατηγορίες εδώ και πολλά χρόνια. Τους διώχνανε από τα Εξάρχεια κακήν κακώς ήδη από το 90 οι προοδευτικοί θαμώνες των καφενείων. Τους διώχνανε από την Ομόνοια στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τους διώχνουνε από τα Μουσεία, από το Μετρό, από τις πλατείες, από τους πολυσύχναστους δρόμους, από τα πάρκα.

Διώχνανε οι ίδιοι οι κάτοικοι από τις γειτονιές τα παραρτήματα του ΟΚΑΝΑ πριν ακόμα κατασκευαστούν, ενώ όλοι γνώριζαν τις ατέλειωτες λίστες των νέων που περίμεναν να πάρουν θεραπεία με υποκατάστατα. Όλα αυτά έγιναν και γίνονται χωρίς ντροπή χωρίς μια σκέψη συμπόνιας. Γιατί αυτοί οι άστεγοι είναι λιγότερο άξιοι της προσοχής και της συμπόνιας μας; Πόση υποκρισία κρύβει το όψιμο ενδιαφέρων των ΜΜΕ πολυτελείας για τους άστεγους όταν γίνονται ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς τόσο κραυγαλέες διακρίσεις;  Γνωρίζουν άραγε οι πονετικοί συμπολίτες μας ότι οι εξαρτημένοι τώρα που όλες οι δομές προστασίας φυλλορροούν, κολλάνε επίτηδες AIDS γιατί παίρνουν έτσι μεγαλύτερο κοινωνικό επίδομα;

Ανάμεσα στις φυλακές και στους δρόμους τριγυρνάνε παιδιά εξαρτημένα που καταπίνουν ακόμα και δηλητήρια που παρασκευάζονται σε ελληνικά εργαστήρια και πουλιούνται φτηνότερα από την ηρωίνη. Όταν λοιπόν αρνούνται πολιτικοί, κόμματα και ΜΜΕ μια καλύτερη νομοθεσία για τα ναρκωτικά, μια λιγότερο τιμωρητική πολιτική για τους ανθρώπους αυτούς δεν μπορεί να δακρύζουν ταυτόχρονα για το ότι είναι και αυτοί άστεγοι. Ας αφήσουν τις συμπόνιες και ας κάνουν το ελάχιστο που θα επέτρεπε τουλάχιστον σε αυτή την κατηγορία αστέγων να μπορούν να ζήσουν χωρίς να αναζητάνε συνεχώς λεφτά για τη δόση τους με παραβατικές συμπεριφορές. Ακόμα και οι ίδιες οι οικογένειές τους θα μπορούσαν να τους δεχτούν πίσω, αν γνώριζαν ότι τους παρέχονται οι δυνατότητες είτε της παροχής ουσιών από τα νοσοκομεία, είτε της θεραπείας στο βαθμό που το επιθυμούν.

Αν οι άστεγοι εξαρτημένοι αλλά και οι άστεγοι ψυχικά ασθενείς που πετάγονται στο δρόμο λόγω κλεισίματος των ξενώνων και των μονάδων είχαν μια μικρή φροντίδα από τους «συνέλληνες», αυτοί θα φεύγανε από τους δρόμους. Με φτηνή προσφορά ακόμα και κτιρίων που παραμένουν ακατοίκητα, με την παροχή φαρμακευτικών ουσιών που χρειάζονται και με τη διατήρηση των μικρών –συγκριτικά-  κονδυλίων για τους εργαζόμενους στους χώρους υποστήριξης αυτών των ανθρώπων θα μπορούσαμε να συμβάλουμε όλοι εμείς οι συμπονετικοί αλλά και το κράτος και οι Δήμοι στην αποαστεγοποίηση πολλών συμπολιτών μας. Εύκολα δίνουμε μια κουβέρτα κι ένα πακέτο μακαρόνια αλλά πολύ δύσκολα ανεχόμαστε δίπλα μας κάποιον που πάσχει. Δυστυχώς όμως οι πρωτοβουλίες κατοίκων και φορέων για την εξεύρεση στέγης και φροντίδας είναι πολύ λιγότερες από εκείνες του «καθαρισμού» των πλατειών και των δρόμων από ανεπιθύμητους. Εξάλλου τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής το επιβεβαιώνουν αυτό με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Με κλειδαριές ασφαλείας και μπράβους μαχαιροβγάλτες μπορούμε να συμπονούμε ανενόχλητα τους άστεγους μέσα στο σπίτι μας και μπροστά στις τηλεοράσεις.

Πηγή: tvxs

Category: Χωρίς κατηγορία