Εκτυπώστε το
Αριστερά, αναρχία και προβοκάτορες: ένα πρόβλημα για δυνατούς λίτες
Του Πάνου Δαμέλου
Την τελευταία εβδομάδα, μετά τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα, άναψε ξανά η συζήτηση στο κίνημα μέσα από ανακοινώσεις αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το θέμα των βίαιων επεισοδίων και των καταγγελιών από πλευράς αριστερών οργανώσεων για δράση προβοκατόρων.
Ας ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα στις ομάδες κουκουλοφόρων δρουν και ασφαλίτες ή παρακρατικές συμμορίες. Υπάρχει άλλωστε άφθονο φωτογραφικό υλικό με κουκουλοφόρους δίπλα σε αστυνομικούς όπως και πολλά βίντεο (χαρακτηριστική π.χ. η φυγάδευση χρυσαυγιτών στη Βουλή από τα ΜΑΤ τον Ιούνιο του 2011). Και καλώς η αριστερά, ιδίως σε περιόδους που το κίνημα έπασχε περισσότερο από έλλειψη μαζικότητας, κατήγγειλε αυτές τις πρακτικές (σπασίματα κλπ) που όντως λειτουργούσαν προβοκατόρικα και διαλυτικά (είτε γίνονταν από εντεταλμένους είτε από απλό κόσμο που λειτουργούσε έτσι λόγω της πολιτικής του θεώρησης – ή ίσως λόγω της ελλειμματικής του πολιτικής θεώρησης). Ωστόσο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα εξής σημεία:
1) Στο σημείο κοινωνικού αδιεξόδου που έχουμε φτάσει πια, δύσκολα τέτοιες ενέργειες μπορούν να κρατήσουν τον κόσμο στο σπίτι του. Όταν δεν έχεις δουλειά και δεν μπορείς καν να ταΐσεις το παιδί σου, δύσκολα θα σε φοβίσουν κάποια κτίρια που καίγονται. Όταν κάθε μέρα αυτοκτονεί κόσμος, όταν καίγονται οι ζωές μας, τα υπόλοιπα περνούν εκ των πραγμάτων σε δεύτερη μοίρα. Είναι θέμα προτεραιοτήτων και κακώς η αριστερά εξακολουθεί να δίνει τόσο βάρος στις υλικές ζημιές – εκεί δηλαδή που θέλει και το καθεστώς να εστιάζουμε. Όχι ότι πρέπει να υποβαθμίζουμε το γεγονός ότι μόνο από τύχη δεν είχαμε μια νέα Marfin την Κυριακή (όπως, ασφαλώς, και ένα νέο Δημήτρη Κοτζαρίδη). Όμως αυτός ο πόλεμος ήδη έχει τους νεκρούς του, κι ας μην έχουν χάσει τις ζωές τους σε διαδηλώσεις. Στις 12/2 ήμασταν μισό ή ίσως και ένα εκατομμύριο (ποιος μπορεί να υπολογίσει;) και όλοι ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε.
2) Η στάση του κόσμου αλλάζει. Την Κυριακή οι μούτζες έγιναν γροθιές. Μετά από δύο χρόνια μνημονίου, μετά από ένα σχεδόν χρόνο στους δρόμους και στις πλατείες για τον περισσότερο κόσμο και εφόσον όχι μόνο δεν έχει αλλάξει η πολιτική που ακολουθείται στο παραμικρό, αλλά αντίθετα γίνεται πιο αντιλαϊκή και βυθίζει τον κόσμο όλο και περισσότερο στην απόγνωση, πλέον η οργή ξεχειλίζει. Οι αυταπάτες ότι «αν μαζευτούμε χιλιάδες, δεν μπορεί, θα αναγκαστούν να μας ακούσουν» τσακίστηκε από τα γκλομπ των ΜΑΤ και πνίγηκε στα χημικά και τα δακρυγόνα. Ενώ παλιότερα η συντριπτική πλειοψηφία ήθελε να διαδηλώνει ειρηνικά και ερχόταν σε αντιπαράθεση με τους «μπάχαλους», πλέον, βλέποντας τα όρια της ειρηνικής διαμαρτυρίας ως μέσο πάλης (και ξέροντας ότι θα δεχτούν την επίθεση της αστυνομίας είτε υπάρχει αφορμή είτε όχι), αρκετοί βλέπουν είτε αδιάφορα είτε και θετικά τους βανδαλισμούς – η απόγνωση μεταφράζεται σε «να καούν όλα». Καθήκον της αριστεράς αυτή τη στιγμή δεν είναι να καταγγέλλει τους εμπρησμούς κτιρίων αλλά να μετατρέψει αυτή την οργή σε δημιουργική δύναμη, να αντιτάξει μορφές πάλης όπως η απεργία διαρκείας και κυρίως να συσπειρώσει γύρω από συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα και να εμπνεύσει με το όραμα μιας άλλης κοινωνίας. Εδώ είναι εκκωφαντική η ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς: το μεν ΚΚΕ προτείνει άλλη μια ευκαιρία στα σταλινικά οράματα και στον «υπαρκτό», ο δε ΣΥΡΙΖΑ συγχρωτίζεται με «καλούς πασόκους» στα πλαίσια ενός θολού αντιμνημονιακού μετώπου που στην ουσία υπόσχεται μια αναβίωση της σοσιαλδημοκρατίας, μια επιστροφή στο 2009 μέσω της αναπροσαρμογής του χρέους σε «βιώσιμο» επίπεδο – και αυτό τη στιγμή που έχουν όλοι καταλάβει ότι χρειάζονται βαθιές τομές και ότι το προηγούμενο σύστημα δε λειτουργεί πια.
3) Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και τον κίνδυνο η αριστερά, όσο καταγγέλλει τις «προβοκάτσιες» χωρίς να καταφέρνει να δώσει ουσιαστική διέξοδο στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, να ενταχθεί σε ένα συστημικό κάδρο και να παρουσιαστεί ως ένας απλός υπερασπιστής της νομιμοφροσύνης και του περιορισμού σε «ακίνδυνες» ειρηνικές διαμαρτυρίες. Η αποδόμηση των πολιτικών που ακολουθούνται, οι απεργίες και οι καταλήψεις με στόχο τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις είναι σαφώς πιο επικίνδυνα για το σύστημα από ένα καμένο κτίριο. Όμως στη σημερινή συγκυρία δεν μπορούν να αντικαταστήσουν πλήρως τη βίαιη οργή μέρους του κόσμου. Ο λαός δέχεται καθημερινά τόση βία που θα έχει και βίαια ξεσπάσματα. Αυτά θα εμφανίζονται παράλληλα με τους θετικούς αγώνες της αριστεράς. Δεν πρόκειται για μοιρολατρία αλλά για ρεαλισμό.
4) Περί «τυφλής βίας»: Μπορεί να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε με την πρακτική του βανδαλισμού, όμως δεν μπορούμε να εντάξουμε όλα όσα έγιναν την Κυριακή στο πλαίσιο της τυφλής βίας. Ο εμπρησμός τραπεζών είναι μία πράξη με ξεκάθαρα ταξικό συμβολισμό, γι’αυτό και πλέον σε μεγάλο βαθμό επιδοκιμάζεται από τον κόσμο.
5) Φυσικά, άλλες ενέργειες δεν έχουν τον ίδιο συμβολισμό και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται είτε για προβοκάτσια είτε για ηλιθιότητα και καφριλίκι. Ωστόσο, συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε σε εξεγερσιακές καταστάσεις; Πώς φανταζόμαστε μία εξέγερση; Μήπως και στη δική μας επανάσταση «δε θα σπάσει ούτε τζάμι», όπως στης Παπαρήγα; Πότε, ιστορικά, έγινε αυτό; Εννοείται ότι σε τέτοιες συνθήκες θα λειτουργήσουν και αναρχομπάχαλοι (που θέλουν απλά να δουν τα πάντα να καίγονται) και χουλιγκάνια και πλιατσικολόγοι και, ναι, προβοκάτορες. Και θα γίνουν και έκτροπα. Όσο γίνονται έκτροπα εντός της Βουλής, τόσο θα αυξάνονται και αυτά στο δρόμο, είτε μας αρέσει είτε όχι.
6) Η αριστερά δεν είναι ούτε ο ιδιοκτήτης του κινήματος συνολικά ούτε εκπροσωπεί όλο τον κόσμο που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις για να νιώθει την υποχρέωση να δικαιολογήσει ή να εξηγήσει δημοσίως τις πράξεις του καθενός.
Και ο αντιεξουσιαστικός χώρος ωστόσο αντιμετωπίζει το ζήτημα εντελώς προβληματικά. Οι περισσότεροι αντιδρούν κάθε φορά που ακούν αριστερό να μιλάει για προβοκάτορες, ενώ γνωρίζουν κι αυτοί ότι είναι αλήθεια. Πιθανώς η φετιχοποίηση της βίας να έχει ριζωθεί τόσο βαθιά σε αυτό το χώρο που να ηδονίζονται με τις καταστροφές, ακόμα κι αν ξέρουν ότι τις έχουν κάνει ασφαλίτες. Μήπως το «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» έχει οδηγήσει τους αναρχικούς στο να υιοθετούν, από αντίδραση, το «επιδοκιμάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται»; Ίσως. Ωστόσο πρόκειται περί μέγιστου στρουθοκαμηλισμού το να γνωρίζεις ότι το παρακράτος υιοθετεί τις πρακτικές σου, άρα σε χρησιμοποιεί για τους σχεδιασμούς του, και αντί να προσπαθείς από μόνος σου να διαχωριστείς από τους προβοκάτορες να τους προσφέρεις στην ουσία πολιτική κάλυψη και να αναλαμβάνεις την ευθύνη για οτιδήποτε – γιατί αυτό γίνεται όταν αρνείσαι κάθε συζήτηση για τη δράση προβοκατόρων με αναρχικό προσωπείο. Είτε πρόκειται για παραδοχή ήττας των αναρχικών συγκρουσιακών πρακτικών, είτε όντως για ιδεολογικοποίηση της τυφλής βίας, είναι σοβαρό πρόβλημα του α/α χώρου και οφείλει να προβληματίσει τους συντρόφους που ανήκουν σε αυτόν.
Κλείνοντας: πρέπει η αριστερά να σταματήσει κάθε κουβέντα για την προβοκατόρικη δράση (συνειδητή ή μη) μέρους των «κουκουλοφόρων»; Όχι, είναι μία πραγματικότητα και αν την αγνοήσουμε μάλλον θα γιγαντωθεί. Όμως είναι και λάθος στη συγκεκριμένη ιστορική φάση να επικεντρωνόμαστε εκεί και τέτοιες καταγγελίες να είναι η πρώτη μας αντίδραση μετά από κάθε μεγάλη συγκέντρωση με επεισόδια, παίζοντας το παιχνίδι των ΜΜΕ. Το μεγάλο πλιάτσικο γίνεται στους διαδρόμους της Βουλής και της Ε.Ε…
Πηγή: dosepasa.wordpress.com
Category: Χωρίς κατηγορία
Το άρθρο είναι πολύ καλό και κοντά στην πραγματικότητα.
Όσοι έσπευσαν να αντιμετωπίσουν τη μαζική λαϊκή οργή με όρους “προβοκατορολογίας”, όπως και το Δεκέμβρη του 2008, είτε στηρίζουν και αναπαράγουν απροκάλυπτα την κυβερνητική επιχειρηματολγία, είτε προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες και την απόσταση που τους χωρίζει από την πραγματική κοινωνική κίνηση και τις απιτήσεις της. Σε κάθε περίπτωση, συνδράμουν με τον τρόπο τους στο βασικό ζητούμενο του καθεστώτος που είναι η “επιστροφή στην ομαλότητα”, είτε διαμέσου των εκλογικών αυταπατών, είτε διαμέσου των συνηθισμένων “συντεταγμένων” λιτανειών -παρελάσεων. Ήδη, ο παραμορφωτικός και υποκριτικός εστιασμός στις καταστροφές που προκάλεσαν οι δήθεν προβοκατόρες, προλειαίνει το έδαφος για ακόμη πιο σκληρή καταστολή και περαιτέρω περιστολή δικαιωμάτων, στοχεύοντας όσους αντιδρούν.
http://efimeridadrasi.blogspot.com/2012/02/blog-post_17.html
Ωραιος ο Πανος. Διαβαστε και http://www.dea.org.gr/12-%CF%86%CE%BB%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%B1
και http://www.dea.org.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BA-%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AD%CF%82
για δυνατούς λύτες, όχι λίτες
Είναι λογοπαίγνιο, εκ του ασφα-λίτες
Ευχαριστώ για την αναδημοσίευση… ευχαριστώ και τη Δράση που επιβεβαιώνει αυτά που γράφω για τη στάση του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ασαφές και άστοχο το λογαπαίγνιο, δεν στηρίζεται ούτε στον τίτλο ούτε στο κείμενο. Η παρατήρηση όμως αυτή είναι ήσσονος σημασίας. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τα παρακάτω ερωτήματα.
Η ειρηνική ή βίαιη διαμαρτυρία είναι μέσο πάλης; Ή μήπως, ως έκφραση, ωε εκδήλωση, είναι μια στιγμή της διαδικασίας λήψης των απόφάσεων από τον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος;
Εάν δεν είναι μέσο πάλης, πότε, και πως, οι διαμαρτυρόμενοι διαδηλωτές θα της γυρίσουν την πλάτη;
Γιατί η Αριστερά επιμένει να αναγάγει έναν τρόπο έκφρασης (δυσαρέσκειας, οργής, κλπ.) σε μέσο πάλης;
Εάν, όπως πολύ σωστά παρατηρείς, οι αυταπάτες ότι τα τεράστια πλήθη των διαδηλωτών μπορούν να εκφοβίσουν αυτούς που εγκρίνουν τις αποφάσεις του Κυρίου, υποχωρούν, τότε, μάλλον βρισκόμαστε σε μια μεταβατική εποχή, σε μια εποχή περάσματος από την διαμαρτυρία στην διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Και μπορούμε να υποθέσουμε ότι σε αυτή την περίπτωση, η στάση της ιστορικής Αριστεράς θα καθορίσει την ύπαρξή της. Ή θα συμβάλλει στο πέρασμα και θα διαιωνίσει την ύπαρξή της ή θα επιταχύνει τα βήματα της αποχώρησής της από το πολιτικό προσκήνιο και θα εξαφανιστεί. Στη δεύτερη περίπτωση, ας πάρουμε τα φτιάρια να θάψουμε άταφα πτώματα – οι τάφοι είναι ανοικτοί προ πολλού.
ποτε ειδατε ρε παιδια προβοκατορες ενδρασει?παλι το αστοχο παραδειγμα με τους φασιστες στο συνταγμα?ακομα και τα μ.μ.ε καταλαβαν τελικα τι εγινε τοτε,εσεις ακομα?μιλαμε για φασιστες της εθελ οι οποιοι χτυπηθηκαν απο αντιφασιστες συντροφους καιμετα απο πολυ ωρα εγινε επιχειρηση των ματ για να τους απεγκλωβησουν απο την στοα!ασε που στο γνωστο βιντεο φαινονται οτι ειναι χτυπημενοι.ελεος πια.
το οτι στον αντιεξουσιαστικο χωρο <>με τακαμενα κτιρια ειναι τοσο λαθος που φαινεται ακριβως η αγνοια του τι συμβαινει σε αυτο τον χωρο.ναι ,υπαρχει ενα κομματι εστιαζει περισσοτερο στην συκγρουση σε τετοιες διαδηλωσεις αλλα υπαρχει και ενα πολυ μεγαλυτερο που εννοειται πως παιρνει μερος στις συγκρουσεις{τι αλλο να κανεις δηλαδη}αλλα με εντελως διαφορετικο τροπο.εκτος του οτι οι στοχοι ειναι παντα συγκεκριμενοι προσπαθει παντα να παρεμβαινει σε περιπτωσεις οπου διαφοροι νεολαιοι βαζουν φωτιες σε επικινδυνα σημεια ήκανουν πλιατσικο σε μαγαζια που δεν υπαρχει λογος.ανδεν τα εχετε δει αυτα μαλλον δεν ειστε κοντα στις συγκρουσεις.φυσικα και υπαρχει προβλημα με ατομα ή διαφορες οπαδικες παρεες που δεν εχουν την κουλτουρα της πολιτικης ή ταξικης βιας που θελουμε και ειναι και δσκολο να περιφρουρηθουν.αυτο ομως ειναι κοινωνικο φαινομενο και οχι απαραιτητα προβλημα του αναρχικου χωρου.μην τα βαζετε παντα με αυτον τον χωρο για οτι γινεται.ειναι και ο μοναδικος χωρος που διωκεται σε τετοιο βαθμο.παρακολουθησεις,στημενες κατηγοριες{βλεπε marfin},προληπτικεςπροσαγωγες,και τοσα αλλα.ποτε φυλακιστηκε τελευταια φορα μελος της αριστερας?θα υπηρχε<>χωρις την αναρχια?τι θα λεγαμε φια το <>αν δεν υπηρχαν οι συγκρουσεις?τι θα ηταν η 12 φλεβαρη χωρις τις αγριες συγκρουσεις και το πεισμα ολου του κοσμου?στον αγωνα χρειαζονται ολοι λοιπον.συγκρουσιακοι,ο λαος στον δρομο,η αριστερα με την παρουσια και την οποια μαχητικοτητα της εχει μεινει,ανενταχτοι νεολαιοι οι οποιοι αναγκαζονται πλεον να κατεβουν στον δρομο γιατι δεν εχουν να φανε,μεταναστες οι οποιοι βιωνουν την απολυτη εξαθλιωση και τρομοκρατια απο κρατος και φασιστες.καλη θεληση θελει,συνεννοηση και οργανωση!ολοι στον δρομο!