Απόκριες σε μαύρο και άσπρο



Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα περάσατε περίπου όπως εγώ στις απόκριες (όσοι τουλάχιστον έμειναν στην Αθήνα). Πήγα σε δυο μασκέ party (όχι, δεν ντύθηκα κάτι) και τη Δευτέρα έκανα μια βόλτα από το Φιλοπάππου και μετά στο κέντρο της Αθήνας. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, τράβηξα κάποιες φωτογραφίες τις οποίες και σας τις παρουσιάζω.

Για Μουσική επένδυση διάλεξα το πιο γνωστό, ίσως, τραγούδι για την οικονομική κρίση του 1930 (για προφανείς λόγους). Πρόκειται για το «Brother, Can You Spare a Dime?«, γνωστό επίσης ως «Buddy, Can You Spare a Dime?«. Το μετέφρασα (καλά… να είστε επιεικείς, δεν διεκδικώ λογοτεχνικές δάφνες) «Αδελφέ, μπορείς να μου διαθέσεις μερικές δεκάρες;». Το κομμάτι είναι του Jay Gorney σε στοίχους του E. Y. «Yip» Harburg γραμμένο το 1932.

Το τραγούδι αναφέρεται στους εργάτες που κατασκεύασαν σιδηρόδρομους και ουρανοξύστες, που πολέμησαν στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και αφού τους έστυψαν σαν λεμονόκουπες, αναγκάστηκαν για να τραφούν να καταφύγουν σε συσσίτια.

They used to tell me I was building a dream

And so I followed the mob

When there was earth to plow or guns to bear

I was always there, right on the job

 

They used to tell me I was building a dream

With peace and glory ahead

Why should I be standing in line

Just waiting for bread?

 

Once I built a railroad, I made it run

Made it race against time

Once I built a railroad, now it’s done

Brother, can you spare a dime?

 

Once I built a tower up to the sun

Brick and rivet and lime

Once I built a tower, now it’s done

Brother, can you spare a dime?

 

Once in khaki suits, gee, we looked swell

Full of that Yankee Doodly Dum

Half a million boots went slogging through Hell

And I was the kid with the drum

 

Say, don’t you remember? They called me “Al”

It was “Al” all the time

Why don’t you remember? I’m your pal

Say buddy, can you spare a dime?

 

…και η μετάφρασή μου:

 

Συνήθιζαν να μου λένε ότι έχτιζα ένα όνειρο

Και έτσι ακολούθησα το πλήθος

Όταν υπήρχε γη για να οργωθεί ή όπλα για πόλεμο

Ήμουν πάντα εκεί, για να κάνω τη δουλειά

 

Συνήθιζαν να μου λένε ότι έχτιζα ένα όνειρο

Με την ειρήνη και τη δόξα να με περιμένουν

Γιατί θα πρέπει να στέκομαι στη γραμμή

Απλώς περιμένοντας για  ψωμί;

 

Κάποτε έφτιαξα ένα σιδηρόδρομο, τον έκανα να λειτουργεί

Τον έκανα ικανό να συναγωνίζεται το χρόνο

Κάποτε έφτιαξα ένα σιδηρόδρομο, τώρα η δουλειά τελείωσε

Αδελφέ, μπορείς να μου διαθέσεις μερικές δεκάρες;

 

Κάποτε έκτισα ένα πύργο μέχρι τον ήλιο

Τούβλο και πριτσίνια και ασβέστη

Κάποτε έκτισα ένα πύργο , τώρα η δουλειά τελείωσε

Αδελφέ, μπορείς να μου διαθέσεις μερικές δεκάρες;

 

Κάποτε με στρατιωτική στολή, θεέ μου, έδειχνα φίνος

Τραγουδώντας πατριωτικά εμβατήρια

Μισό εκατομμύριο μπότες κολασμένης αγγαρείας

Και ήμουν το παιδί με το τύμπανο

 

Για πες μου, δεν θυμάσαι; Με έλεγαν «Al»

Ήταν ο «Al» πάντοτε

Γιατί δεν θυμάσαι; Είμαι ο φίλος σου

Για πες μου φιλαράκο, μπορείς να μου διαθέσεις μερικές δεκάρες;

 

Επιστροφή στο σήμερα, στην Ελλάδα…

…η ατμόσφαιρα στου Φιλοπάππου δεν ήταν και τόσο «εορταστική». Πρόσωπα σκυθρωπά (και όχι μόνο λόγω ψιλόβροχου). Ωστόσο, υπήρχε μια εξαίρεση στην κατάθλιψη: μια ομάδα μεταναστών, λίγο πιο μακριά από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαδιάρη, είχαν στήσει κανονικό πανηγύρι!

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι μετανάστες…

Άγγελος Καλοδούκας

Category: Φωτογραφίες δρόμου...