Απεργία (;) στους θλιβερούς τροπικούς της Αθήνας



Σήμερα ήταν μέρα γενικής απεργίας (χρειάζεται αυτή η υπενθύμιση για όσους δεν το ήξεραν ή, απλά, το αγνόησαν).

Δεν γνωρίζω τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία στο δημόσιο τομέα (δεν τολμώ καν να φανταστώ για τον ιδιωτικό). Αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζω είναι ο μικρός αριθμός όσων συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Ένας φίλος και σύντροφος μου είπε:

-Απελπισία. Να πεις ότι έβρεχε και γι’ αυτό το λόγο δεν ήρθε ο κόσμος; Αυτές οι τροπικές βροχές της Αθήνας! Αλλά… το ξέρεις είναι απλά μια δικαιολογία. Και το ξέρεις καλά, γιατί μόνο οι μισοί άνεργοι της Αθήνας να κατέβαιναν θα καιγόταν όλη η Αθήνα…

Η συνταγή, τελικά, δοκιμασμένη και επιτυχημένη. Το όνομά της: το Δόγμα του Σοκ. Αν ρίξεις μια και μόνο μπουνιά σ’ ένα άτομο μπορεί και να αντιδράσει. Ρίξε του εκατό. Θα πάψει να αντιδρά. Αυτό είναι το Δόγμα του Σοκ.

Μέσα σε δυο μόλις χρόνια, εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών έχουν πάψει να υφίστανται. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Υπήρξαν αντιδράσεις από τον κόσμο της εργασίας; Ασφαλώς. Αλλά… απλά, δεν αρκούσαν.

Το αποτέλεσμα των συνεχόμενων μνημονίων και της ανεπιτυχούς αντίδρασης του κόσμου της εργασίας είναι ορατότατο στο φόβο (τρόμο θα έλεγα) που αισθάνονται όσοι ακόμα εργάζονται (μην τυχόν χάσουν τις δουλειές τους) αλλά…

…ακόμα πιο ορατό στους δρόμους. Μέρα με τη μέρα, έχεις την ανησυχητική αίσθηση ότι πολλαπλασιάζονται οι άστεγοι στους δρόμους. Τη φωτογραφία του κουκουλωμένου σε κουβέρτες άστεγου που προεξέχει το χέρι του κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι την τράβηξα στην Πανεπιστημίου (στη στοά μιας τράπεζας…). Περνούσε η πορεία των απεργών τη στιγμή που τράβαγα τη φωτογραφία, κάποιοι με παρατηρούσαν με μια κάποια αόριστη θλίψη. Ένας με πλησίασε και μου είπε έντονα:

-Να τις δώσεις στον Καμίνη, τον αλήτη!

Κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου και προχώρησα. Τι άλλο να ‘κανα;

Το πιο σημαδιακό ωστόσο μου έτυχε στη συμβολή της Σταδίου με την Εδουάρδου Λω (δες τις φωτογραφίες που ακολουθούν). Ξέρετε, σε αυτήν τη γωνία όπου υπάρχει μια πλάκα σε μια κολώνα σε ανάμνηση (;) της δολοφονίας του Σωτήρη Πέτρουλα. Στη μια πλευρά της γωνίας υπήρχε μια διμοιρία ΜΑΤατζήδων και ακριβώς από πίσω τους, ξαπλωμένος, ένας άστεγος. Ήθελα να τραβήξω τους μπάτσους και τον άστεγο αλλά δεν θα το επέτρεπαν οι μπάτσοι. Έτσι ζήτησα την άδεια από τον επικεφαλής, μου την έδωσε αλλά μου ξεκαθάρισε «μόνο τον άστεγο, όχι εμάς» . Είχα ευρυγώνιο φακό και έτσι, χωρίς να το καταλάβουν, έβαλα στο πλάνο κάποιους από τους μπάτσους.

Περνώντας στην απέναντι γωνία έπαθα ένα μικρό σοκ. Βλέπω έναν ακόμα άστεγο τυλιγμένο με ένα πάπλωμα. Πέρασε την κολώνα του Σωτήρη Πέτρουλα και στην επόμενη κατούρησε. Μετά άρχιζε να ανηφορίζει την Εδουάρδου Λω ποιος ξέρει προς τα πού.

Αλήθεια, υπήρξαν αγώνες για δημοκρατία και ανθρώπινες, αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής για τον κόσμο της εργασίας σε αυτή τη χώρα; Υπήρξαν στ’ αλήθεια άνθρωποι σαν τον Σωτήρη Πέτρουλα;

Άγγελος Καλοδούκας

Category: Φωτογραφίες δρόμου...