Εκτυπώστε το
Στο δρόμο της Αργεντινής
Του Κώστα Λαπαβίτσα
Όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα σε πορεία Αργεντινής. Για να κρατήσει τη χώρα πάση θυσία μέσα στο πλαίσιο του σκληρού νομίσματος, αποδέχτηκε δάνεια με επαχθή επιτόκια και όρους αποπληρωμής. Εκχώρησε μέρος της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα επιβάλλοντας λιτότητα για να εξασφαλιστούν πρωτογενή πλεονάσματα και να μειωθεί σταδιακά το δημόσιο χρέος. Αποδέχτηκε επίσης την ανάγκη για περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποιήσεις. Τέτοια μέτρα χαρακτήρισαν την καταστροφική πορεία της Αργεντινής από το 1998 μέχρι το 2001.
Μόνο που στην Ελλάδα οι εξελίξεις είναι ταχύτερες και βιαιότερες. Η μείωση του ΑΕΠ το 2010-11 θα είναι περίπου 10%. Αν προσθέσουμε και το 2009, η συρρίκνωση θα φτάσει το 12%, ενώ προβλέπεται συνέχεια το 2012. Η κατάσταση θυμίζει τη Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του 1930. Και μεταφράζεται σε τραγωδία για του μισθωτούς, τους συνταξιούχους, αλλά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Οι εκτιμήσεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, που έχουν αποδειχτεί πιό αξιόπιστες από της τρόικας, λένε ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 1200000. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, από την άλλη, κλείνουν με πρωτοφανείς ρυθμούς.
Η καταστροφή οφείλεται ξεκάθαρα στο πρόγραμμα ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ. Αφενός, χτυπήθηκε σκληρά η συνολική ζήτηση μέσω των κρατικών περικοπών, της αύξησης των φόρων και της μείωσης μισθών και συντάξεων. Αφετέρου, οι τράπεζες περιόρισαν την παροχή ρευστότητας για να γίνει η ‘απομόχλευση’ και να ισχυροποιηθούν οι ισολογισμοί τους. Στις δύο αυτές μυλόπετρες συντρίφτηκαν οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, οδηγώντας την ανεργία στα ύψη.
Το αποτέλεσμα ήταν όμως και η αποτυχία του ίδιου του προγράμματος διότι με τέτοια ύφεση οι στόχοι για το έλλειμμα δεν επιτυγχάνονται, ενώ η δυναμική του χρέους είναι πλέον εκτός ελέγχου. Καθόλου δεν πρέπει να ξενίζει η μεγάλη υστέρηση εσόδων το 2011. Η οποία οδήγησε σε οξύτατη αντιπαράθεση με την τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου, παρ’ ότι η τελευταία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί χειρότερα σχεδιασμένα προγράμματα σταθεροποίησης από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Και μόνο η φαεινή ιδέα της ατομικής συλλογής αποδείξεων για να υπάρξει έκπτωση φόρου δείχνει ότι φτιάχτηκαν στο πόδι. Διότι για να λειτουργήσει το μέτρο θα έπρεπε να προσληφθούν στρατιές εφοριακών για να ελέγχουν τα εκατομμύρια των αποδείξεων. Αφού κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, εμφανίστηκαν ακόμη και παράπλευρες αγορές αποδείξεων μεταξύ επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα το κράτος να χάσει μεγάλα έσοδα από επιστροφές φόρων. Στα ΜΜΕ και αλλού όμως, τα αποτελέσματα αυτής της καραμπινάτης ανοησίας παρουσιάζονται ως ένδειξη της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις.
Αντιμέτωπη με τις νέες πιέσεις της τρόικας και της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε άτακτα προβαίνοντας σε εξαγγελίες που δείχνουν ότι χάθηκε κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου δεν θα βελτιώσει τη λειτουργία της οικονομίας, ενώ θα αποφέρει αμελητέα μείωση του χρέους, ακόμη κι αν επιτευχθεί ο εξωπραγματικός στόχος των 5 δις ευρώ για το υπόλοιπο του 2011. Οι μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο θα χτυπήσουν κι άλλο τη ζήτηση και θα εντείνουν την ανασφάλεια. Η επιβολή του νέου φόρου ακίνητης περιουσίας είναι βαθειά άδικη, μεταμορφώνει τη ΔΕΗ σε φοροσυλλέκτη και δύσκολα θα πετύχει το στόχο των 2 δις ευρώ.
Από την άλλη, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και η μείωση των μισθών είναι άκρως απίθανο να φέρουν ουσιαστική άνοδο της ανταγωνιστικότητας και ανάκαμψη του ιδιωτικού τομέα. Για να υπάρξει οικονομικός δυναμισμός απαιτούνται εκτεταμένες επενδύσεις, νέες τεχνολογίες, καινοτομία στην παραγωγή, βελτίωση της παιδείας, προστασία των εργαζομένων και ούτω καθεξής. Χωρίς τη συστηματική παρέμβαση του κράτους σε όλα τα επίπεδα, αυτές οι συνθήκες δεν διασφαλίζονται. Αντί να δράσει θετικά, η κυβέρνηση απειλεί να περιορίσει κι άλλο τις δημόσιες επενδύσεις. Παράλληλα καταστρέφει μοχλούς αποτελεσματικής παρέμβασης στην οικονομία, όπως το ΙΓΜΕ και το ΕΘΙΑΓΕ, προσβλέποντας σε μηδαμινή εξοικονόμηση δαπανών. Πρόκειται για αυτοχειρία άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Ελλάδας.
Όλα αυτά χωρίς καν να αναφέρουμε τις τράπεζες που βρίσκονται σε δεινή θέση λόγω του όγκου των κρατικών ομολόγων που διακρατούν, αλλά και των επισφαλειών που συσσωρεύονται εξαιτίας της ύφεσης. Να σημειωθεί ότι οι τράπεζες στα δύο χρόνια της κρίσης, αντί να μειώσουν, αύξησαν το ποσοστό δημόσιου χρέους στα χαρτοφυλάκιά τους. Ο χαμηλότοκος δανεισμός από την ΕΚΤ σε συνδυασμό με τον υψηλότοκο δανεισμό προς το δημόσιο απέφερε σημαντικά, αν και επισφαλή, κέρδη. Η κυβερνητική επιλογή της παραμονής στην ΟΝΕ και η παράλληλη αναζήτηση δανεισμού με οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος εξυπηρέτησαν κυρίως τις τράπεζες. Χωρίς τα δάνεια που παίρνει το ελληνικό κράτος, αλλά και τη ρευστότητα που παρέχει η ΕΚΤ, η μετοχική αξία των ελληνικών τραπεζών θα ήταν κοντά στο μηδέν.
Όσο η κυβέρνηση και η τρόικα εντείνουν το πρόγραμμα λιτότητας το επόμενο διάστημα, τόσο εντονότερα θα γίνονται τα φαινόμενα αποσάθρωσης. Η χώρα αρχίζει να μοιάζει την Αργεντινή προς το τέλος του μαρτυρίου της. Ήδη εμφανίστηκαν δίκτυα άμεσης ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών στα κοινωνικά στρώματα που χειμάζονται. Παρατηρείται επιστροφή στις αγροτικές ασχολίες, κλασική ένδειξη οικονομικής οπισθοδρόμησης. Η παιδεία και η υγεία παρουσιάζουν εικόνα προϊούσας αποσύνθεσης. Εντείνεται η κοινωνική ανομία με έξαρση των κλοπών και της βίας. Είναι διάχυτη η αγανάκτηση και η απόγνωση.
Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι, ακόμη κι αν εκταμιευτεί η έκτη δόση, μόνο από θαύμα θα ικανοποιηθούν οι όροι για τις δόσεις του Δεκεμβρίου 2011, ή του Μαρτίου 2012. Η λογική των πραγμάτων οδηγεί στην αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, πράγμα που περιμένουν οι διεθνείς αγορές και άρα το σπρεντ κινείται στο απίστευτο επίπεδο των 2000 μονάδων βάσης. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι λογικό να ακολουθήσει και έξοδος από την ΟΝΕ, σπάζοντας τη δεσμά του σκληρού νομίσματος. Δεν υπάρχει εξάλλου αμφιβολία ότι η ΟΝΕ είναι μη βιώσιμη με τη σημερινή της μορφή και οι δραστικές αλλαγές σε συνολικό επίπεδο είναι θέμα χρόνου.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα αποδείχτηκε ιστορικό σφάλμα που οδηγεί σε μαρασμό. Η χώρα μπήκε στο καταστροφικό πλαίσιο της ΟΝΕ εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών και ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων. Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της τρόικας επίσης πήγασε από τον συντηρητικό πυρήνα του σκληρού νομίσματος, αλλά γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Στην πράξη η τρόικα ωθεί την Ελλάδα σε αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. Οι εξελίξεις αυτές θα φέρουν μεν μεγάλη αναταραχή, αλλά θα επιτρέψουν στην ανάκαμψη να αρχίσει.
Δυστυχώς όμως η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αναταραχή με ήδη εξασθενημένη οικονομία. Πρόκειται για τεράστια ζημία που προκλήθηκε από το Μνημόνιο και τις άλλες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα πράγματα περιπλέκονται επίσης από την πλήρη αναξιοπιστία των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και των μηχανισμών εξουσίας. Συνεπώς η επερχόμενη αλλαγή απειλεί να δημιουργήσει φαινόμενα πρωτοφανούς κοινωνικής διάλυσης, που ίσως ξεπεράσουν κι αυτά της Αργεντινής.
Η απάντηση είναι βγουν μπροστά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητα στοιχεία της λύσης του προβλήματος. Και που θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους ώστε να γίνουν αυτά με συντεταγμένο τρόπο αποφεύγοντας την κοινωνική καταστροφή. Με αποφασιστική πολιτική ηγεσία, τα λαϊκά και εργατικά στρώματα μπορούν να λύσουν την κρίση, αλλάζοντας παράλληλα την κοινωνία προς όφελος της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται μετωπικός πολιτικός σχηματισμός με επίκεντρο την Αριστερά.
Το μέτωπο θα προχωρήσει καταρχήν σε στάση πληρωμών, χωρίς να αποδεχτεί τόκους υπερημερίας. Θα προβεί κατόπιν σε λογιστικό έλεγχο του χρέους για να αποφασιστεί σε δημοκρατική βάση τι θα αποπληρωθεί και τι όχι. Θα διαπραγματευτεί τέλος με κυρίαρχο τρόπο με τους πιστωτές για να κλείσει η πληγή όσο πιό γρήγορα γίνεται. Αν στηριχτεί στη λαϊκή βούληση και συμμετοχή, τα όπλα του δεν θα είναι ευκαταφρόνητα. Περιλαμβάνουν τη δυνατότητα να κηρυχθεί μεγάλο μέρος του δανεισμού μη νομιμοποιημένο, ιδίως αυτού από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η ελληνική Βουλή μπορεί ακόμη να αλλάξει με μονομερή πράξη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων δεδομένου ότι ο μεγάλος όγκος τους διέπεται από την ελληνική νομοθεσία.
Η διαγραφή του χρέους θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία, αλλά η έξοδος από το ευρώ θα απαιτήσει πολύ πιό συντεταγμένη αντιμετώπιση. Η καταιγίδα θα κρατήσει μερικούς μήνες, μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Θα πρέπει να περάσουν οι τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία για να μην καταρρεύσουν. Να τεθούν αυστηροί έλεγχοι στις κεφαλαιακές ροές. Να ληφθούν δοικητικά μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα. Να γίνει αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου για να στηριχτούν τα εργατικά και τα φτωχότερα στρώματα. Να κινητοποιηθεί η νομισματική πολιτική για να καλυφθεί το πρωτογενές έλλειμμα και να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι, αφού σπάσουν τα δεσμά του σκληρού νομίσματος, η ανάκαμψη μπορεί να είναι ταχεία. Ανακτάται η εσωτερική αγορά, μειώνεται η εξάρτηση από τις εισαγωγές, τονώνεται η εξαγωγική ισχύς και, το κυριότερο, δημιουργείται η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση. Το επιχείρημα που συχνά ακούγεται, ότι η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει όπως η Αργεντινή γιατί δεν έχει μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες σε αγροτικά προϊόντα, είναι έωλο. Οι χώρες που ξεφεύγουν από τη χρηματοπιστωτική μέγγενη ανακάμπτουν η κάθε μία ανάλογα με τις ιδιομορφίες της οικονομίας της, όπως είναι φυσικό. Αλλά ανακάμπτουν.
Η πραγματικη σημασία της εμπειρίας της Αργεντινής για την Ελλάδα είναι διαφορετική. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αρκεστεί στη μισοτελειωμένη αλλαγή της Αργεντινής, αλλά να την ολοκληρώσει. Ο Κίρτσνερ απάλλαξε τη χώρα του από το βραχνά του ΔΝΤ, χωρίς όμως να ανατρέψει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ουσιαστικότερη κοινωνική αλλαγή προς όφελος της εργασίας, χτυπώντας το νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη. Ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο μπορεί να κάνει βαθειές στρατηγικές τομές στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλάζοντας παράλληλα εκ βάθρων το κράτος και το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να αναζωογονήσει τον παραγωγικό ιστό βάζοντας τη χώρα σε τροχιά προόδου και φέρνοντας πιό κοντά το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είναι αποτέλεσμα του τραγικού σφάλματος της συμμετοχής στην ΟΝΕ, της επιβολής λιτότητας, αλλά και της συνολικής αποτυχίας της άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού της. Η επίλυση της κρίσης είναι όμως απολύτως εφικτή, με παράλληλη κοινωνική αλλαγή υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αρκεί να βγουν μπροστά οι δυνάμεις που έχουν συναίσθηση ευθύνης και δε φοβούνται αυτό που έρχεται. Όσο γι’αυτούς που έφεραν τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, ας θυμούνται ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να μην έχει βρει ακόμη τη φωνή του, αλλά όλα τα παρατηρεί και τα καταγράφει.
Πηγή: thepressproject.gr
Category: Χωρίς κατηγορία
ο δρόμος της Αργεντινής μετά το 2001 δεν ήταν μια ανολοκλήρωτη πορεία προς τον σοσιαλισμό μα η ανασύσταση της αστικής κυριαρχίας. Με την έννοια αυτή δεν μπορώ να καταλάβω ποια «αλλαγή» καλείται η ελληνική επαναστατική αριστερά να «ολοκληρώσει» που ο μακαρίτης Νέστορ και η διάδοχός του Χριστίνα άφησαν «μισοτελειωμένη».
Μήτσος, ο μηχανοδηγός
Έχει πλάκα το γεγονός ότι κριτική στην άποψη για αποχώρηση από το ευρώ και την Ε.Ε. εξασκούν και μάλιστα με ειρωνικό τρόπο οργανώσεις και άτομα που συμμετέχουν στην καθεστωτική αριστερά, δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, φαίνεται, ότι επειδή έχουν εξομολογηθεί στα επαναστατικά (;) τους έντυπα την «ανατρεπτική» τους άποψη τους συγχωρούνται οι αμαρτίες του παρόντος: η συμμετοχή στο κατεξοχήν αριστερό όχημα (τον ΣΥΡΙΖΑ) που υποστηρίζει την με κάθε θυσία παραμονή στο ευρώ και την Ε.Ε.. Με άλλα λόγια, η πιο κεντρική επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης, η παραμονή στο ευρώ και την Ε.Ε., μπορεί να ενδυθεί χάρις σε δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό μανδύα.
«ο δρόμος της Αργεντινής μετά το 2001 δεν ήταν μια ανολοκλήρωτη πορεία προς τον σοσιαλισμό μα η ανασύσταση της αστικής κυριαρχίας.»Είπε κανένας το αντίθετο? Ότι οι Κίρχνερ αναζήτησαν κάποιον δρόμο για τον σοσιαλισμό?Ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο ποτέ η επαναστατική αριστερά?Ακριβώς το αντίθετο είναι το δίδαγμα. Ότι αν δεν αναδειχτεί ένα μπλοκ δυνάμεων που θα αντιστρέψει την πορεία εξαθλίωσης και απώλειας κυριαρχίας από εργατική σκοπιά υπάρχει η πιθανότητα αυτά να γίνουν από την σκοπιά της σταθεροποίησης της αστική εξουσίας, ενσωματώνοντας κάποιες φιλολαϊκές παραχωρήσεις.Εδώ βέβαια πρέπει να γίνουν 2 διευκρινήσεις :α)κάτι τέτοιο είναι πολύ απίθανο να γίνει στην Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή.Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η ομοφωνία της αστικής τάξης στην παραμονή στο ευρώ και στην άρνηση της πιθανότητας της μονομερούς στάσης πληρωμών στο χρέος.β)μια ρεαλιστική αποτίμηση του τι συνέβη στην αργεντινή δεν μπορεί να λέει απλά ότι σταθεροποιήθηκε η αστική εξουσία,σαν να λέει στον αργεντίνικο λαό «μια τρύπα στο νερό έκανες».Δεν είναι απάτη ούτε η πτώση της ανεργίας,ούτε τα προγράμματα λαϊκής στέγης -παιδείας -υγείας-χτυπήματος της φτώχειας.Αυτοί είναι η λόγοι που πολύ μεγάλη μερίδα λαού θεωρεί τους Κίρχνερ εθνικούς -λαϊκούς ήρωες.Εγώ δεν αισθάνομαι αρμόδιος να κουνήσω το δάχτυλο από θέσεις επαναστατικής καθαρότητας στον αργεντίνικο λαό.Οι λαοί,σε συνθήκες κρίσης σαν αυτές που πέρασε η Αργεντινή ή περνάει η χώρα μας έχουν την τάση να ενισχύουν εκείνες της κοινωνικές συμμαχίες και τα πολιτικά σχέδια που με ρεαλιστικό τρόπο περιέχουν την βελτίωση της θέσης τους,και καλά κάνουν.Αν η αριστερά βλέπει αμήχανα τα τρένα να περνούν από μπροστά της ,καλά να πάθει…
Μήτσο,μηχανοδηγέ,
έχουν και άλλα πράγματα πλάκα, όπως αυτή η αναδημοσίευση του ίδιου άρθρου σε ακροδεξιό blog!….
http://essetaihmar.blogspot.com/2011/12/blog-post_9377.html
σ. Βαγγέλη ρωτάς: «Είπε κανένας το αντίθετο? Ότι οι Κίρχνερ αναζήτησαν κάποιον δρόμο για τον σοσιαλισμό? Ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο ποτέ η επαναστατική αριστερά?» Εγώ στο κείμενο του σ. Λαπαβίτσα (τον οποίο τοποθετώ στην επαναστατική αριστερά) διάβασα το εξής: «Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αρκεστεί στη μισοτελειωμένη αλλαγή της Αργεντινής, αλλά να την ολοκληρώσει». Άρα ναι, κάποιος το είπε.
Η (σχετική) ανάκαμψη της Αργεντινής δεν είναι μια αυτόματη συνέπεια της αύξησης των εξαγωγών δια της υποτίμησης του νομίσματος. Η σόγια, για παράδειγμα, δεν ήταν κάποια αργεντίνικη “ιδιαιτερότητα”· έγινε. Προφανώς και “μια ρεαλιστική αποτίμηση του τι συνέβη στην αργεντινή δεν μπορεί να λέει απλά ότι σταθεροποιήθηκε η αστική εξουσία” αλλά και δεν μπορεί να παρακάμπτει αυτό που συνέβη και συμβαίνει, μιλώντας απλά για κάποια “κακώς κείμενα”. Όχι, δεν πρόκειται για “τρύπα στο νερό”, πρόκειται για διαδικασία.
Δεν νομίζω ότι πρέπει να ανεβαίνουμε σε τρένα αδιαφορώντας για το που πάνε μόνο και μόνο επειδή έχουν κόσμο. Και όντας κομμάτι του “λαού” μπορούμε ενίοτε να του “κουνάμε και το δάχτυλο” και να πηγαίνουμε “κόντρα στο ρεύμα”. Τι γνώμη πιστεύεις έχει η αργεντίνικη επαναστατική αριστερά για το εξαγωγικό μοντέλο των Κίρτσνερ;
Μισοτελειωμένη αλλαγή σύντροφε Uturunco δεν είναι μισός σοσιαλισμός είναι μια θετική αλλαγή που έμεινε σε αστικά πλαίσια.Την αργεντίνικη επαναστατική αριστερά δεν την παρακολουθώ,ελπίζω να μην ισχυρίζεται ότι καλύτερα φτωχοί εξαθλιωμένοι άνεργοι και άστεγοι ούτως ώστε η εργατική τάξη δια της εξαθλίωσης να αποκτήσει ταξική συνείδηση κτλ κτλ.Ελπίζω να συμφωνεί μαζί σου και μαζί μου ότι το μοντέλο Κίρχνερ δεν είναι τρύπα στο νερό όπως άφηνες να εννοηθεί στο πρώτο σου σχόλιο που έλεγες απλά για ανασύσταση της αστικής κυριαρχίας χωρίς αναφορά στη βελτίωση της θέσης της κοινωνικής πλειοψηφίας.Μεγάλη διαφορά,έτσι δεν είναι?
Δυστυχώς αυτή η κληρονομημένη από το σταλινισμό αδυναμία, σε εντονότερο βαθμό της ελληνικης αριστεράς που έχει έντονες τέτοιες καταβολές, να μην μπορεί στοιχειωδώς να δει λίγο έξω από τα εθνικά ματογυάλια εξακολουθεί να είναι μια τεράστια αδυναμία. Η άποψη του Βαγγέλη ζ μπορεί να συνοψιστεί στο εξής: «Η Αργεντινή και ο Κίρχνερ τα κατάφεραν να βελτιώσουν τη ζωή του αργεντινικου λαού άρα αυτό οφείλεται στην πολιτική τους και πρέπει να την δανειστούμε, τουλάχιστον εν μέρει». Το ενδεχόμενο η βελτίωση να μην οφείλεται στην πολιτική Κίχνερ αλλά στον …»καλό καιρό» της εποχής διαφέυγει εντελώς από αυτό το σκεπτικό. Η Αργεντική είχε ΠΟΥ να εξάγει γιατί την εποχή εκείνη (2002 και μετά) η κατανάλωση (μέσω δανεικών) ήταν ένα όλο και πιο διογκούμενο ποσοστό της αύξησης του ΑΕΠ στις ΗΠΑ αλλά και στις άλλες ανεπτυγμένες δυτικές οικονομίες. Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι αν το 2002 ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρισκόταν σε μια κρίση σαν τη σημερινή όπου κυριαρχεί η ύφεση και η συστηματική μείωση της κατανάλωσης λόγω των πολιτικών λιτότητας σε όλον τον κόσμο, τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει λοιπόν κανείς ότι αν η συγκυρία ήταν διαφορετική, τότε ότι και να έκανε ο Κίρχνερ κατά 99% η οικονομία της αργεντινής πιθανότατα θα είχε συνεχίσει την πορεία συρίκνωσης? Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι οι υποτιμήσεις του Ανδρέα Παπανδρέοου το 83-85 δεν έβγαλαν τον ελληνικό καπιταλισμό από την κρίση εξαιτίας της εποχής κρίσης και όχι γιατί ο Κίρχνερ ήξερε να κάνει καλύτερες υποτιμήσεις από τον Ανδρέα Παπανδρέου? Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι το ίδιο φάρμακο (του φτηνού δανεισμού) που έκανε τον Γκρίνσπαν «μάγο» της ανάπτυξης για μια δεκαετία και πλέον, είναι το ίδιο που τον έκανε «αποτυχημένο» γιατί οδήγησε στην τεράστια κρίση που ζούμε σήμερα του αμερικάνικου και του διεθνούς καπιταλισμού και ότι αυτό οφείλεται στην αλλαγή των συνθηκών του διεθνούς συστήματος? Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι δεν είναι στη διακριτική «εθνική» ευχέρεια της Γερμανίας ή της Κίνας να εξακολουθούν να εξάγουν με τη σέσουλα αλλά ότι εξαρτάται από το αν θα συνεχίσει υπάρχει μια παγκόσμια ανάπτυξη στηριγμένη στην κατανάλωση ικανή να αποροφεί συνεχώς αυτές τις εξαγωγές? Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι αν υπήρχαν «εθνικές» αστικές πολιτικές που να βελτιώνουν την «εθνική οικονομία» σε κάθε εποχή, σε οποιεσδήποτε συνθήκες και ανεξάρτητα από τη φάση του διεθνούς καπιταλισμού, τότε ο Μαρξ έλεγε μαλακίες ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα καταδικασμένο σε παρακμιακή πορεία και ότι ο σοσιαλισμός συνεπώς παύει να είναι ιστορική αναγκαιότητα?
Καταρχήν σ. Βαγγέλη ένα μεγάλο μέρος του αργεντίνικου προλεταριατού είναι άνεργο, αστεγο κλπ. κλπ. φυσικά είναι καλύτερα από πριν και αυτό αναμφίβολα είναι μια θετική εξέλιξη. καλύτερα εργαζόμενος με κάποιο μισθό (έστω και κάτω του βασικού), χωρίς ασφάλιση, κλπ. κλπ. παρά άνεργος, χωρίς μισθό, ασφάλιση, κλπ. κλπ. ναι δεν πρόκειται για «τρύπα στο νερό» αλλά για μια μεγάλη κατάκτηση, (χωρίς εισαγωγικά) που πάει μαζί με αγώνες οι οποίοι συνεχίζονται και πολύ συχνά είναι εξαιρετικά σφοδροί. το ελληνικό προλεταριάτο στην δεκαετία του ’80 απελάμβανε πολύ περισσότερες κατακτήσεις. (εξού και οι εκδηλώσεις λατρείας προς τον Αντρέα). Το πρόγραμμα που προτείνεται από συντρόφους/ισσες όπως ο Λαπαβίτσας είναι η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας με το μικρότερο δυνατό κόστος για την ελληνική εργατική τάξη. δεν είναι λίγο -εφόσον γίνει πράξη- ειδικά αφού οι «άλλοι» έχουν τον ίδιο στόχο μα με το μεγαλύτερο δυνατό κόστος. Μπορεί, δε, να είναι η μόνη «σωτηρία» του ελληνικού καπιταλισμού. Αλλά ας έχουμε υπόψη μας ότι πρόκειται γι αυτό, για μια καλή -χωρίς εισαγωγικά αλλά στο πλαίσιο του δυνατού και του αστισμού- διακυβέρνηση.
Σύντροφε Uturunco δεν διαφωνώ μαζί σου, οι προτάσεις του Λαπαβίτσα δεν συνεπάγονται ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας παραγωγής και αναπαραγωγής.Απλά η συγκυρία της απότομης εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και της απώλειας κυριαρχίας(οικειοθελής ,για να μην με παρεξηγήσεις, δεν υιοθετώ σχήματα κατοχής ούτε καν εξάρτησης)δίνει την δυνατότητα μια πλατιά συμμαχία υπό εργατική ηγεμονία να προχωρήσει αυτή την λογική.Στον βαθμό που αυτό θα γίνεται και με οικοδόμηση θεσμών λαϊκής-εργατικής αντιεξουσίας,και αν υπάρχει πάντα εκείνη η αριστερά να χαράζει γραμμή όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων μπορούμε να αποφύγουμε ή έστω ελαχιστοποιήσουμε τον κίνδυνο η όλη διαδικασία να γίνει αναστήλωση του ελληνικού καπιταλισμού με φιλολαϊκό πρόσωπο.
Ο antiracist από την άλλη είναι τόσο κακεντρεχής και κολλημένος στην δεκαετία του 30(απλά διαλέγει οικονομίστικο στρατόπεδο) που κανονικά δεν θα απάνταγα αλλά τέλος πάντων.Έχει αναδειχτεί σημαντικό το θέμα του χρέους εγώ προτείνω μονομερή διαγραφή ο antiracist τι θέλει?Μήπως να γίνει η ΕΚΤ σαν την FED που λέει ο Μηλιός(ο αμερικάνικος δρόμος για τον σοσιαλισμό,σαφώς καλύτερος από τον νομισματικό!)?Μήπως διαγραφή του καααποτε που λέει το κκε?Μήπως ότι συμφωνούν αστική τάξη και ιμπεριαλισμός?Αν πάμε με διαγραφή,οι ρημάδες οι τράπεζες τι ρευστότητα θα έχουν.Από ΕΚΤ?Την σημερινή ή του Μηλιού? Πως θα γίνει αυτό?Τι θα αλλάξει και να γίνει?Οπότε εγώ λέω για εθνικό νόμισμα και νομισματική πολιτική για την στήριξη της οικονομίας υπό κοινωνικό έλεγχο.Με εθνικοποιημένες τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις,έλεγχο κίνησης κεφαλαίων και αναδιανομή πλούτου οπότε έξοδο από εε.Όλα αυτά με οικοδόμηση αντιεξουσίας στην βάση και αριστερή κυβέρνηση στην κορυφή για την καλύτερη περικύκλωση του οχυρού της αστικής εξουσίας(πολλοί τροτσκιστές διαβάζουν Γκράμσι,το τι καταλαβαίνουν άλλο θέμα)
Περικύκλωση της αστικής εξουσίας αλά Αλιέντε ας πούμε?
Σύντροφοι νομίζω το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε εμείς (οι από κάτω) οποιαδήποτε φιλολαϊκότερη διαχείριση του αστικου συστήματος, επειδή κάποιος Λαπαβίτσας έχει καλές ιδέες και προθέσεις. Όσο στην εξουσία βρίσκεται η αδίστακτη ελληνική αστική τάξη (με το παραδοσιακό βαθύ κράτος της), η ερώτηση είναι: ποιος θα υλοποιήσει το θέμα διαγραφής χρεους προς φιλολαϊκή κατεύθυνση?ποιος θα το επιβάλει? Και πώς? Αν γίνει χωρίς όρους μαζικού και άγριου εργατικού κινήματος, δεν μπορεί το σύστημα να γίνει φιλολαϊκότερο.ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Δες Βαγγέλη τι δεξιές προσαρμογές έχουν κάνει Τσάβες και Μοράλες.
Από την άλλη, αν δεις την ελληνική οικονομία εκτός πλαισίου κρίσης, άμα τσακιστούν τα πάντα, φύγουν οι μισοι ελληνες εργατες/ανεργοι μετανάστες, πεθάνουν κάποιοι απο την πείνα, διασπαστουν τα συνδικάτα, αρχισουν μαζικά πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες, κηρυχθει παράνομη η Αριστερά, μπορεί ΚΑΠΟΙΑ στιγμή να ανακάμψει η ελληνική οικονομία, αλλά αυτό δε σημαίνει κάποια νίκη, έτσι νομίζω.
Αλλά αν δούμε την ελληνική οικονομία στο πλαίσιο της παγκόσμιας βαθιάς κρίσης υπερπαραγωγής, ακόμα κι αυτό το σενάριο γίνεται χλωμό, όπως εξηγεί ο antiracist.
Αλλιώς με την ίδια λογική, οι εργάτες της Ευρώπης πέτυχαν …νίκη μετά το σφαγείο του Β” ΠΠ, επειδή υπήρξε ανάπτυξη και μηδενική ανεργία. Κάνω λάθος συγκρίσεις?
Βαγγέλη ζ
Το ύφος μου να δεχτώ ότι ήταν λίγο επιθετικό αλλά το συμπέρασμα ότι είμαι «κολλημένος με τη δεκαετία του 30″ από που το έβγαλες? Τέλος πάντων. Μου απαντάς πηγαίνοντας με κατευθείαν στο δια ταύτα, παρακάμπτοντας το θέμα που βάζω εγώ: ότι αν δεν κατανοήσουμε το σύνολο του προβλήματος που λέγεται κρίση (και η ελληνική κρίση αποτελεί μέρος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης) υπάρχει κίνδυνος να κάνουμε λάθος στο δια ταύτα και συγκεκριμένα να αναζητάμε «εθνικές» και υπεριστορικές και διαχρονικές λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν και να δίνουμε εύσημα σε αστούς πολιτικούς τύπου Κίρχνερ και των άλλων που ανέφερα. Με άλλα λόγια αν φοβάσαι ότι θα εμφανιστεί ένας έλληνας Κίρχνερ που θα βγάλει από την κρίση τον ελληνικό καπιταλισμό και θα ακολουθήσει και φιλολαϊκή πολιτική, είναι τόσο πιθανό όσο το ότι ο Ομπάμα θα βγάλει από την κρίση τον αμερικάνικό καπιταλισμό (λόγω της αλλαγής της συγκυρίας, λόγω δηλαδή της παγκοσμιότητας και την βαθύτητας της κρίσης και όχι γιατί «δεν έχουμε σήμερα πραγματικούς ηγέτες» όπως γκρινιάζουν οι αστοί αναλυτές.)
Τώρα όσον αφορά το διαταύτα: και με τη σταση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους είμαι, και με τις κρατικοποιησεις και ίσως και με περισσότερα από όσα μου λες. Αν ενδιαφέρεσαι ποιες θέσεις υποστηρίζω σε παραπέμπω εδώ http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3023&Itemid=46 Και όσο για το τι γνώμη έχω για το Μηλιό και παρεμφερείς αντιλήψεις σε παραπέμπω εδώ http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3024&Itemid=46
Θα ήθελα να τονίσω εδώ μόνο δυο στοιχεία.
1. Εγώ θεωρώ αυτά τα αιτήματα μεταβατικά δηλαδή μετρα προσωρινής προστασίας των εργαζομένων από την κρίση και όχι την «διέξοδο της Ελλάδας» (δηλ. του ελληνικού καπιταλισμού) από την κρίση. Διεξοδο από την κρίση θεωρώ μόνο την εργατική επανάσταση και τον σοσιαλισμό και μάλιστα διαρκή δηλαδή επεκτεινόμενη και σε άλλες χώρες από κει που θα πρωτοξεκινήσει (που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ξεκινήσει από την ελλάδα -οι εργάτες των άλλων χωρών ούτε ζωή και κότα περνάνε, ούτε λιγότερο «νεκροθάφτες του καπιταλισμού» είναι από τους εργαζόμενους στην Ελλάδα). Υποστηρίζω δηλαδή ότι με αυτά τα μέτρα οι εργαζόμενοι μπορούν να υποχρεώσουν τους καπιταλιστές να πληρώσουν την κρίση και να υποφέρουμε λιγότερο εμείς και ότι πρέπει να συνεχίσουμε την πάλη μέχρι την πλήρη ανατροπή της αστικής τάξης. Αντίθετα απόψεις τύπου Λαπαβίτσα, ή σαν τις δικές σου που πιστεύεις ότι η πολιτική του Κίρχνερ έβγαλε την αργεντινή από την κρίση (ξεχνώντας την τότε διεθνή συγκυρία που του το επέτρεψε) υποστηρίζουν κάτι άλλο. Ότι αυτά τα μέτρα είναι η διέξοδος από την κρίση. Υπόσχονται δηλαδή ότι μετά τη στάση πληρωμών και την επιστροφή στη δραχμή θα συμβούν τα εξείς: Η οικονομία θα μπει σε γρήγορη ανάκαμψη που θα απορροφήσει με ταχείς ρυθμούς την ανεργία και έτσι το κράτος θα μπορεί να συλλέγει φόρους και να μην παράγει καινούρια ελλείματα και χρέη. Για τον ίδιο λογο υποτίθεται ότι θα ελέγξει και τον πληθωρισμό γιατί αφού δεν θα τυπώνει καινούριο χρήμα για να καλύπτει ελλείματα τότε ο πληθωρισμός μετά την πρώτη εκτίναξή του με το σοκ της υποτίμησης θα ελεγχθεί. Όλη αυτή η ραγδαία ανάπτυξη ικανή να αποροφήσει την ανεργία και να επιτρέψει αύξηση μισθών χωρίς να πληγεί η «ανταγωνιστικότητα» (γιατί ανάπτυξη π.χ. μόνο του 1% δεν μπορεί να απορροφήσει ανεργία του 2ο% ούτε να αυξήσει τους πραγματικούς μισθούς), υποτίθεται ότι θα προέλθει από τις εξαγωγές και την υποκατάσταση εισαγωγών με την έντονη ενδυνάμωση ντόπιας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής. Με άλλα λόγια υπόσχεται ότι η συνταγή αυτών των μέτρων θα μετρατρέψει την Ελλάδα σε μια εξαγωγική μικρή «Γερμανία του νότου» ή μια μικρή «Κίνα της Δύσης», όπου όλες οι άλλες χώρες θα τρεχουν να αγοράσουν τα προϊόντα «μας». Ε, εμένα αυτό μου φαίνεται σενάριο οικονομικής φαντασίας, μια ουτοπία και ένα μεγάλο ψέμα προς την εργατική τάξη από την αριστερά που υπόσχεται τέτοια πράγματα. Η πολιτική Ανδρέα Παπανδρέου -Αρσένη-Σημίτη την περίοδο 1983-1987 ήταν περίπου η ίδια συνταγή (εκτός από τη στάση πληρωμών γιατί τότε υπήρχε ελάχιστο χρέος): Διαδοχικές υποτιμήσεις και διολίσθηση της δραχμής και με κάθε θυσία προσπάθεια τόνωσης των εξαγωγών (με τεράστιο κόστος στους μισθούς εξού και οι τότε εργατικοί αγώνες). Ε, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε μια τρύπα στο νερό ακριβώς επειδή η διεθνής συγκυρία ήταν αρνητική. Από το 1979-80 μέχρι και το 1994, οι ρυθμοί ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού ήταν κάτω της μονάδας ή και αρνητικοί. Αυτήν την δεκαπενταετία εκτινάχτηκε το δημόσιο χρέος από 30% σε 120% όχι βέβαια λόγω του «κοινωνικού κράτους» αλλά λόγω της οικονομικής στασιμότητας και των συνεχών επιδοτήσεων στις «προβληματικές επιχειρήσεις» και γενικότερα στον προβληματικό ελληνικό καπιταλισμό της εποχής. Μόνο μετά το 1995, με την διεθνή οικονομική ανάκαμψη, μπόρεσε ο ελληνικός καπιταλισμός να μπει σε τροχιά ανάπτυξης και μάλιστα την περίοδο του ευρώ ηταν «δευτεραθλητής» με περίπου 70% συνολική ανάπτυξη («πρωταθλητής» ήταν η Ιρλανδία με 145% συνολική ανάπτυξη) και να σταθεροποιήσει το δημόσιο χρέος λίγο πάνω από το 100% του ΑΕΠ. Και μετά ήρθε η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κρίση του 2008 η οποία χτύπησε άγρια και τον ελληνικό καπιταλισμό λίγους μήνες μετά και κυρίως το 2009. Και απόψεις τύπου Λαπαβίτσα λένε ότι αν κάνουμε ότι έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά το 1983 ή ότι έκανε ο Κίρχνερ μετά το 2002, θα βγάλουν την ελληνική οικονομία (δηλαδή τον ελληνικό καπιταλισμό) από την τεράστια σημερινή παγκόσμια κρίση. Το να ισχυρίζεται τέτοιες ουτοπίες η αριστερά και μάλιστα η «αντικαπιταλιστική» υποτίθεται αριστερά, έ κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μεγαλύτερη κοροϊδία προς τους εργάτες και από τα «ΘΑ» των Παπανδρέου (πατηρ και υιου). Το να χρεωθεί ένα μέρος της ελληνικής αριστεράς την ψεύτικη υπόσχεση ότι με τη «δραχμή θα τρώμε με χρυσά κουτάλια» θα έχει τεράστιο κόστος όχι μόνο γι’ όσους το υποστηρίζουν αλλά και για την ταξική πάλη (και κυρίως την ιδεολογική). Φαντάζομαι την χαιρεκακία του Πάγκαλου όταν θα λέει «δραχμή δεν θέλατε, ορίστε τώρα βάλτε πλάτη για να αναπτύξουμε τη χώρα μας»!
2. Αυτό που ισχυρίζομαι λοιπόν είναι ότι και με το ευρώ και με τη δραχμή, οι καπιταλιστές θα συνεχίσουν να μας φορτώνουν την κρίση τους η οποία θα συνεχίσει να χειροτερεύει κατά πάσα πιθανότητα είτε έτσι είτε γιουβέτσι. Γι’ αυτό απέναντι στο δίλλημα «θέλετε ευρώ η δραχμή» η απάντηση της αριστεράς και μάλιστα της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής κλπ. οφείλει να είναι ότι «θέλουμε να ζούμε αξιοπρεπώς από το μισθό μας με όποιο νόμισμα κι αν μας πληρώνετε και δεν θα κάνουμε καμιά θυσία ούτε για το ευρώ ούτε για τη δραχμή». Όσο για το ζήτημα που θέτεις, ότι αν διεκδικούμε στάση πληρωμών σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι πρέπει να διεκδικήσουμε και την επιστροφή στη δραχμή. Δεν είναι καθόλου δεμένο το ένα με το άλλο. Λες «Αν πάμε με διαγραφή, οι ρημάδες οι τράπεζες τι ρευστότητα θα έχουν. Από ΕΚΤ?» Καταρχήν ακόμα κι αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί τελείως γιατί μια χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών μπορεί να προκαλέσει ντόμινο και σε άλλες ευρωπαικές τράπεζες οι οποίες τις έχουν δανείσει. Αλλά ας πούμε ότι αυτό είναι σχεδόν απίθανό σενάριο και η ΕΚΤ κόβει τη χρηματοδότηση μαχαίρι. Υπάρχει επίσης μια άλλη δυνατότητα. Οι εθνικές κεντρικές τράπεζες μπορούν να κόβουν χρήμα με μόνη υποχρέωση να ενημερώνουν απλά την ΕΚΤ και όχι να παίρνουν την άδειά της (το έχει κάνει ήδη σίγουρα η Ιρλανδία και νομίζω και η Ελλάδα). Επιπλέον η Ελλάδα είναι και από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που έχει κρατικό νομισματοκοπείο που κόβει τα «ελληνικά» ευρώ. Μπορεί να τυπώσει λοιπόν όσα ευρώ θέλει ανα πάσα στιγμή (προφανώς απειθαρχώντας στην ΕΚΤ και την Ε.Ε.). Άντε ας πούμε κι αυτό δεν είναι τόσο πιθανό. Πώς θα σου φαινόταν η λύση κρατικοποίηση των τραπεζών και άμεση πώληση των 50 και πλέον θυγατρικών τους στην Ανατολική Ευρώπη και στην ανατολική Μεσόγειο? Θα ήταν κι αυτός ένας τρόπος ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών δεν νομίζεις? Επίσης πώς σου φαίνεται η ιδέα να κατασχεθούν καμιά 500αρια πλοία των ελλήνων εφοπλιστών (στο κάτω κάτω με τις επιδοτούμενες από το κράτος φοροαπαλλαγές τους τα έφτιαξαν) και να πάνε τα λεφτά για να στηριχτεί ένα δημόσιο τραπεζικό σύστημα, η υγεία και η παιδεία? Όσο για τον έλεγχο κίνησης του κεφαλαίου είναι παραβίαση μιας συνθήκης της Ε.Ε. αλλά καθόλου μια απειθαρχία σε αυτή δεν σημαίνει έξοδο από το ευρώ (εδώ παραβιάσανε τους όρους του ευρώ για 3% έλλειμμα και 60% χρέος σχεδόν όλες οι ευρωπαικές χώρες, εδώ η ΕΚΤ αγοράζει κρατικά ομόλογα που απαγορεύεται ρητά και δεν άνοιξε ρουθούνι. Γιατί αν μια χώρα απειθαρχήσει και κάνει έλεγχο διεθνούς κίνησης των κεφαλαίων ντε και καλά σημαίνει ότι βγαίνει και από την Ε.Ε.?) Τέλος υπάρχει και το πιθανότερο ομολογουμένως σενάριο ότι αν μια χώρα κάνει στάση πληρωμών, τότε όχι μόνο αυτή αλλά όλες οι χώρες θα επιστρέψουν σε εθνικά νομίσματα και η ίδια η Ε.Ε. θα διαλυθεί (ήδη ο Κάμερον έκανε ένα βήμα προς τα κει) –παρεπιπτόντως τους επόμενους μήνες υπάρχει τεράστια πιθανότητα στάσης πληρωμών της Ιταλίας αν η Γερμανία δεν δεχτεί να την επιδοτήσει (κάτι μάλλον απίθανο) και να έρθει η δραχμή στην Ελλάδα από καραμπόλα και πολύ γρήγορα. Όλα αυτά είναι πιθανά σενάρια αντιμετώπισης από μια αστική κυβέρνηση, ή έστω από μια ….αριστερο –αστική τύπου Τσάβεζ ας πούμε, των συνεπειών στο τραπεζικό και νομισματικό σύστημα μιας στάσης πληρωμών (και μια στάση πληρωμών μπορεί να γίνει όχι μόνο εξεπίτηδες αλλά και από ατύχημα γιατί πολύ απλά δεν έχει μια χώρα να πληρώσει γιατί δεν τη δανείζουν οι «αγορές» ούτε και κανένας άλλος). Το ερώτημα είναι γιατί εμείς πρέπει να πάρουμε θέση ποιο είναι το καλύτερο και από πού κι ως που προκύπτει ότι η επιστροφή στη δραχμή είναι το καλύτερο? Γιατί πρέπει να υποστηρίξουμε ντε και καλά την επιστροφή στην δραχμή και την συνακόλουθη υποτίμηση? Γιατί πρέπει να χρεωθούμε σαν αριστερά και σαν εργαζόμενοι την αύξηση της τιμής του πετρελαίου ή των υπολογιστών μέσα από τους οποίους αυτή τη στιγμή συνδιαλεγόμαστε? Αν έχουμε υποστηρίξει μια τέτοια (την πιθανότερη συμφωνώ) εξέλιξη, τότε με τι μούτρα θα βγούμε να διεκδικούμε αυξήσεις στους μισθούς μας, επιδότηση του πετρελαίου θέρμανσης, επιδότηση των υπολογιστών για κάθε μαθητή κλπ.? Για να το κλείνω: στάση πληρωμών και διαγραφή χρέους, κρατικοποίηση τραπεζών, απαλοτροίωση εφοπλιστών και γενικότερα φορολογία του κεφαλαίου κλπ είναι μια χαρά ταξικά αιτήματα ώστε να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές και όχι οι εργάτες και να ανοίξει ο δρόμος και για να διεκδικήσουμε περισσότερα, προοπτικά την άνοδο του εργατικού κινήματος μέχρι την τελική νίκη δηλαδή την εργατική εξουσία, σε όποια χώρα γίνει η αρχή και σε όλο τον κόσμο στην συνέχεια. Αντίθετα το αίτημα για επιστροφή στη δραχμή αφορά την καπιταλιστική διαχείριση, δεν πρέπει να το υποστηρίζουμε σαν λύση ούτε και θα κάνουμε θυσίες για τη δραχμή όπως και δεν πρέπει να υποστηρίζουμε το ευρώ ούτε να κάνουμε θυσίες γι’ αυτό. Αντίθετα πρέπει να υποστηρίξουμε ταξικά μεταβατικά αιτήματα όπως η στάση πληρωμών ακόμα κι αν η Ε.Ε. κινδυνεύει να γίνει «μπουρλότο» που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά.
ΥΓ. Για σχόλιο το πήγαινα, μακαρόνι μου βγήκε. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Οι σκέψεις του Λαπαβίτσα οδηγούν σε μια Ελλάδα καπιταλιστική, απομονωμένη , ανταγωνιστική χάρη στον πολύ μικρό μισθό -σε δραχμ.- του έλληνα εργαζόμενου.
Και αυτό περνιέται για αριστερή πρόταση!
με πείσατε α)η θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας στην αργεντινή βελτιώθηκε μάλλον γιατί οι Κίρχνερ κέρδισαν κάποιο Τζόκερ.β)στην ελλάδα είμαστε γκαντέμηδες οπότε δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Πέρα από την πλάκα πείτε κάτι επί της ουσίας εγώ συνοπτικά έγραψα τα βασικά της πρότασης μου όσον αφορά α)το χρέος(σύντροφε ΑL Lios αν διάβαζες τι γράφω θα έβλεπες ποιο κοινωνικό μπλοκ λέω να διαγράψει το χρέος και αν προτιμώ το άγριο(!!!) εργατικό κίνημα ή το ήρεμο(???) )β)για το νόμισμα(όποιος προτείνει ανατίναξη της τράπεζας της ελλάδας αλά Πολ Ποτ να το πεί αλλιώς να πάρει θέση αν την οικονομική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική της Ελλάδας θα την ελέγχει η εργαζόμενη κοινωνία ή η μαφία της Φρανκφούρτης)γ)για το με ποιους θεσμούς και διαδικασίες η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της πρέπει να συμμετέχουν στην πολιτική εξουσία.
Κλείνοντας σύντροφε ΑL Lios ποτέ η εξαθλίωση δεν ήταν δρόμος για την απόκτηση ταξικής συνείδησης και για την ριζοσπαστικοποίηση.Δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ και δεν πρόκειται όσο οι άνθρωποι περπατάνε με το κεφάλι πάνω και τα πόδια κάτω,όσο η γη δεν είναι επίπεδη και όσο ισχύει ο νόμος της βαρύτητας.Οπότε αφού το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα στην μεταπολεμική Ευρώπη δεν είχαν γραμμή ρήξης με τον καπιταλισμό,δεν μου κακοπέφτει η μείωση της ανεργίας,κάτω πάντα από την πίεση του έστω ρεφορμιστικού εργατικού κινήματος και της πίεσης του κρατικό-καπιταλιστικού στρατοπέδου.
Σύντροφε antiracist το «κολλημένος με την δεκαετία του 30″ έχει να κάνει με το ότι ανοίγεις το σχόλιο σου με αναφορά στον σταλινισμό.Πιστεύω ότι το σύγχρονο κομμουνιστικό κίνημα δεν πρέπει να είναι ούτε σταλινικό ούτε αντισταλινικό,ούτε τροτσκιστικό ούτε τροτσκιστικό,ούτε μ-λ ούτε αντί μ-λ,ούτε μαοαλτουσεριανό ούτε το αντίθετο,ούτε αριστεροευρωκομμουνιστικό ούτε το αντίθετο.Πρέπει να κρατήσει ότι το καλύτερο από την κάθε παράδοση και κυρίως να δημιουργήσει καινούρια.
«Με άλλα λόγια αν φοβάσαι ότι θα εμφανιστεί ένας έλληνας Κίρχνερ που θα βγάλει από την κρίση τον ελληνικό καπιταλισμό και θα ακολουθήσει και φιλολαϊκή πολιτική, είναι τόσο πιθανό όσο το ότι ο Ομπάμα θα βγάλει από την κρίση τον αμερικάνικό καπιταλισμό».Το ακριβώς αντίθετο λέω ότι δεν πρέπει να αφήνουμε αυτό τον φόβο να μας παραλύει πολιτικά.»κάτι τέτοιο είναι πολύ απίθανο να γίνει στην Ελλάδα συγκριτικά με την Αργεντινή.Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η ομοφωνία της αστικής τάξης στην παραμονή στο ευρώ και στην άρνηση της πιθανότητας της μονομερούς στάσης πληρωμών στο χρέος».Από κει και πέρα αυτός ο κίνδυνος δεν αντιμετωπίζεται με το να αποφεύγουμε το βασικό επίδικο του αν θα βγούμε από την ευρωπαϊκή φυλακή μόνιμης εξαθλίωσης των εργαζομένων(εισόδημα,κοινωνικές παροχές,εργασιακές σχέσεις)και απώλειας κυριαρχίας.(περισσότερες λεπτομέρειες για το πως και το γιατί σε πιο πάνω σχόλια,ας μην επαναλαμβάνομαι).
Με παραπέμπεις στο site της ΔΕΑ για περαιτέρω απαντήσεις.Απόλυτα σεβαστή η οργάνωση σου,αλλά δεν το θεωρώ τον σωστό τρόπο να κάνουμε διάλογο σε ένα blog ,να κάνουμε παραπομπή στην δήθεν αυθεντία της χ οργάνωσης.Ούτε να γράφουμε ένα ατελείωτο κατεβατό,λες και είμαστε επαγγελματίες αριστεροί με ατελείωτο χρόνο.Ούτε να βάζουμε λόγια(κάτι λες για Ανδρέα Παπανδρέου,δεν το διαβάζω πιο προσεχτικά,αποκλείεται να έχει σημασία) στο στόμα κάποιου για να κάνουμε αντιπαράθεση κωφών.
Λες ότι η οργάνωση σου είναι με την στάση πληρωμών αλλά όχι με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος.Αρα είναι με την παραμονή στο ευρώ(έστω επί της ουσίας και ασχέτως ιδιαίτερων προθέσεων),και ας αφήσετε τα συριζέικα κόλπα «καμία θυσία για το ευρώ».Στάση πληρωμών χωρίς έξοδο από το ευρώ είναι πουκάμισο αδειανό,όλη η κουβέντα είναι για το αν η εργαζόμενη κοινωνία θα πάρει τον έλεγχο της οικονομικής-δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής από την μαφία Φρανκφούρτης-Βρυξελλών.(κάποια πράγματα που λες για ευρώ ελληνικής κοπής δείχνουν ότι δεν έχεις καταλάβει για τι μιλάμε,προτείνεις «εθνικό» νόμισμα που θα το ονομάζουμε ευρώ ξεπερνώντας και τον κουβέλη σε ευρωπαϊσμό και που δεν θα είναι εθνικό σε τελευταία ανάλυση γιατί θα έχει τις γνωστές ισοτιμίες)Με παραπέμπεις σε κείμενο της ΔΕΑ για απόψεις σαν του Μηλιού,υποθέτω επικριτικό αλλά επί της ουσίας τι διαφορετικό λες?Συμφωνείτε ότι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος είναι κίνηση εθνικής καπιταλιστικής προκοπής και ανάπτυξης(δεν λέω ότι αποκλείεται να είναι,είναι επίδικο της ταξικής πάλης αν το να μείνει ζωντανή η κοινωνική πλειοψηφία ενταχθεί σε μια προοπτική εργατικής αντιηγεμονίας ή σε μια προοπτική αναστήλωσης της αστικής κυριαρχίας) και από κει και πέρα ο Μηλιός λέει για την ΕΚΤ που θα γίνει FED (ε και?) και συ ζήτω η εργατική επανάσταση(την ίδια ώρα που προετοιμάζεσαι για βουλευτικό έδρανο δίπλα στον μεγάλο διεθνιστή κομμουνιστή Παπαδημούλη,σε υπουργό του Σημίτη(κότσακας) σε μεγαλοπαράγοντα του κρατικού συνδικαλισμού(Ραυτόπουλος)και σε στενό συνεργάτη του ΓΑΠ (Κοτζιάς))
Κλείνοντας (και γώ σε κατεβατό οδηγήθηκα ,με ανάγκασες)να επισημάνω μια πολύ ενδιαφέρουσα σύμπτωση από μια σειρά χώρους της αριστεράς και συγκεκριμένα το κκε,δυνάμεις αριστεροευρωκομμουνιστικής προέλευσης(Μηλιός ,κοκκινοπράσινο ΑΚΟΑ) και διάφοροι τροτσκιστές του συριζα(η ΔΕΑ πχ) που συμφωνούν στο εξής :»το δραχμή ή ευρώ είναι ψευτοδίλημμα» .Άρα ο γαπ εξαγγέλλει δημοψήφισμα για την δανειακή σύμβαση.Μέρκελ και σαρκοζύ τον καλούν στις κάννες του αλλάζουν ημερομηνία και θέμα(του λένε αν θες βάλε το ευρώ).Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την παραίτηση γαπ και την συγκρότηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ -ΛΑΟΣ με βασικό επιχείρημα την…παραμονή στο ευρώ.Και πρέπει τώρα να πιστέψουμε πως όλα αυτά δεν είναι παρά κοκοπαιγμένο θέατρο μιας και το «ευρώ ή δραχμή είναι ψευτοδίλημμα».Απέναντι σε αυτή την σχολή σκέψης της πολιτικής με κόλπα και τρικ λέω να επιμένω στην πολιτική σαν άρθρωση ταξικών πολιτικών και συμμαχιών.Η δημιουργία του ευρώ πχ ήταν μια σαφής τέτοια κίνηση με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων της εε συνολικά στον παγκόσμιο ανταγωνισμό,της κάθε αστικής τάξης στην χώρα της απέναντι στους εργαζόμενους και των ισχυρότερων αστικών τάξεων της Ευρώπης στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.Στον καιρό που η καπιταλιστική κρίση σαρώνει από κοινωνικά συμβόλαια μέχρι την θέση της κάθε χώρας στον διεθνή καταμερισμό είναι καιρός και για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να κάνουν τις δικές του ταξικές επιλογές
μια πολύ σύντομη απάντηση λόγω και της ώρας. Το «δραχμή ή ευρώ», όπως και το «ευρώ ή λίρα αγγλίας» όπως και το «κινέζικο γουαν κλειδωμένο στο δολαριο ή γουάν σε ελεύθερη διαπραγματευση στην αγορά νομισμάτων», όλα αυτά είναι απολύτως κρίσιμα διλήμματα για τις άρχουσες τάξεις ανα τον κόσμο γιατί το νόμισμα είναι ενα όπλο του ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, δηλαδή ένα όπλο (όχι το μόνο βέβαια) με βάση το οποίο μοιράζεται η συνολική υπεραξία που παράγουν οι εργάτες ανάμεσα στις διάφορες άρχουσες τάξεις του πλανήτη. Για την εργατική τάξη οποιασδήποτε χώρας, περιλαμβανομένου της εργατικής τάξης της ελλάδας, είναι πραγματικά ψευτοδίλημα και αδιάφορο θέμα. Νόμισμα που να συμφέρει τους εργατες σε βάρος των καπιταλιστών δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία και δεν πρόκειται να υπάρξει.
σ. βαγγέλη η οικονομική κρίση σαρώνει κοινωνικά συμβόλαια και σε κράτη που δεν είναι μέλη της ΕΕ και δεν έχουνε ευρώ. (Παρεμπιπτώντος υπάρχουν και κράτη που δεν ανήκουν στην ΕΕ ή στην Ευρωζώνη της ΕΕ πλην όμως έχουν ως νόμισμα το ευρώ).
Κατά την γνώμη μου οι αστοί υποστηρίζουν το ευρώ αλλά είναι αρκετά ευέλικτοι. Για την ακρίβεια θα προτιμούσαν να κερδίζουν σε ευρώ και να πληρώνουν σε δραχμές. Μην περιμένεις βέβαια από τα κόμματα να στο πουν αυτό. Το κάνουν ως εσωτερική υποτίμηση. Από την άλλη δεν θα έλεγαν σηκώστε γρήγορα τα ευρώ σας από τις τράπεζες γιατί οσονούπω προτιθέμεθα να τα αντικαταστήσουμε με υποτιμημένες δραχμές και όποιος είναι να κερδίσει από την αγορά συναλλάγματος τώρα είναι η ώρα.
Το αυτό ισχύει και για την αριστερά -κκε, σύριζα, κλπ.- που προφανώς και δεν θα ήθελε να «χρεωθεί» τις συνέπειες της εξόδου.
Να θυμίσω πως ο Ντε λα Ρούα -μια και μιλάγαμε για την Αργεντινή- δεν έφυγε κάτι τέτοιες χρονιάρες μέρες επειδή δεν υποτίμησε το πέσο αλλά γιατί πάγωσε τις καταθέσεις.
Συντροφε βαγγέλη
1)δεν ειπα ότι η εξαθλίωση οδηγεί στη σοσιαλιστική συνείδηση.Που το διαβασες αυτό?
2)Για πες μου ένα μοντελο νικης του «ρεφορμιστικου εργατικού κινήματος»? Αφου το βρεις, θέλω να μου πεις κι ενα παράδειγμα νικης «ρεφορμιστικου εργατικου κινήματος» σε περίοδο παγκόσμιας συστημικης κρίσης.
3)Κρίμα που τα σταλινικα ΚΚ δεν ειχαν γραμμη ρηξης με τον καπιταλισμο, αλλά πρέπει να ξαναφτιάξουμε καινούρια που να έχουν γραμμη ρηξης μαζι του.
4)Συμφωνούμε για τον έλεγχο της οικονομίας από τον εργαζομενο λαό, αλλά αυτό θα γίνει με απεργίες και καταλήψεις κι όχι με την επιστροφή σε κάποιο νόμισμα. Αλλά το «καμια θυσια για το ευρω, απειθαρχία-ρήξη με ΕΕ-δε θα πληρωσουμε την κριση σε κανενα νομισμα» κλπ γιατί σημαίνει υποταγή στην Φραγκφούρτη?Αυτό δεν καταλαβαίνω. Δηλαδή με το ευρω εχουμε κυριαρχια της Φραγκφούρτης (κι όχι των ελληνικων τραπεζών πχ)?Ενώ με τη δραχμή θα χουμε λαϊκή κυριαρχία? Δεν το καταλαβαίνετε ότι κινδυνεύετε να εκτεθείτε στην επόμενη στροφή της οικονομικής συγκυρίας?
Μερικές ανίερες σκέψεις.
Είναι φαντασία μου ή όντως το Λαπαβίτσειο πόνημα βρίσκεται σε ένα προς ένα αντιστοιχία με τη γνωστή θέση της Σταλινικής Γ” Διεθνούς και του ΚΚΕ για αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα επανάσταση τη δεκαετία του 30;
Για μια ακόμη φορά προτείνεται στην αριστερά να μην μιλήσει για σοσιαλιστική επανάσταση. Τότε, γιατί ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν εξαρτημένος αστικοτσιφλικάδικος και ανώριμος (αλλά ο Ρώσικος του 17 ώριμος!) τώρα, γιατί προέχει να προστατέψουμε την εργατική τάξη από την κρίση δια της βελτιωμένης έκδοσης 1000.1.0 του καπιταλισμού, δια της οποίας θα περάσει υποτίθεται σε ανώτερες μορφές ταξικής πάλης που σταδιακά θα δημιουργήσουν τη συνείδηση της απαραίτητης εργατικής επανάστασης.Μήπως πρέπει να ψάξουμε και για την εθνική αστική τάξη ως σύμμαχο; Σύμφωνα με τον Λ. θα ήταν εύλογο. Γιατί σίγουρα δεν είναι φαντασία μου αλλά πράγματι οι συλλογισμοί του υποθέτουν ότι το πρόγραμμα ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ-Φασιστικού κυβερνητικού συνασπισμού στοχεύει να βγάλει την χώρα(sic) από την κρίση. Άρα, όσο σκιτζήδες κι αν είναι όπως τους κατηγορεί,τελικά, τουλάχιστον κάποιοι ανάμεσά τους, θέλουν το ίδιο που υποτίθεται ότι θα πετύχει το αποτελεσματικότερο σχέδιο Λαπαβίτσα! Και πράγματι μιλώντας για «μέτωπο» αυτό εννοεί αλλά ντρέπεται να το πει! Γιατί τι άλλο θα ήταν οι «κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητα στοιχεία της λύσης του προβλήματος» που προσκαλούνται έτσι γενικώς στο μέτωπο με «επίκεντρο την αριστερά» (ούτε καν κέντρο ούτε πυρήνας). Είναι πάντως αξιοσημείωτο το γεγονός ότι από την πλευρά του Λ. πρώτη φορά -τουλάχιστον όσο γνωρίζω- γίνεται λόγος για κυβερνητικό πρόγραμμα. Φτάσαμε λοιπόν κι από την μεριά του Λ. στο τσιτσί. Άντε πάλι ενότητα της αριστεράς για ψηφαλάκια και κυβερνητικά προγράμματα! Γιατί μπορεί, όπως έλεγαν τον Ιούνιο οι 30(29+Λ) οικονομολόγοι «καμία επαναστατική τάξη δεν συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα και κυρίως την πολιτική δυνατότητα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας μόνο μέσα από ήττες» αλλά από τις πολλές ήττες παγκοσμίως με τον ίδιο αυτόν παρονομαστή των κυβερνητικών προγραμμάτων, κάτι πρέπει να μάθει η αριστερά! Μέτωπα από τα πάνω με καθοδήγηση λαμπρή του Λ. ή όποιου άλλου, είναι σίγουρη συνταγή ήττας. Και το γράφω αυτό, γιατί μια άλλη φαντασία μου είναι ότι την εργατική τάξη, συγκροτημένη ως τάξη, στο κείμενο του Λ. μην την είδατε μην την απαντήσατε. Είναι διαλελυμένη στα εξ ων συνετέθη μέσα στον γενικό αχταρμά των ψηφοφόρων του Λαπαβίτσειου Μετώπου.
Ορισμένοι (για παράδειγμα ο Πέτρος) επιμένουν να κρίνουν τα πάντα με κριτήριο τις αντιπαραθέσεις του μαρξισμού του προηγούμενου αιώνα και να επικαλούνται μια υποτιθέμενη δικαίωση του ρεύματος στο οποίο ανήκουν εν προκειμένου του τροτσκισμού.Αν πρέπει να παρέμβω και γώ σε αυτή την μουσειακή κουβέντα ,(έχω ήδη διατυπώσει τις ενστάσεις μου για την χρησιμότητα της αλλά κουβέντα να γίνεται)το πρόβλημα του κομμουνιστικού κινήματος της εποχής της Γ” Διεθνούς ήταν ότι απέναντι στην κυριαρχία του οικονομισμού στο κομμουνιστικό κίνημα στεκόταν η πρόταση για την οικοδόμηση του ίδιου κρατικού καπιταλισμού επί το διεθνέστερο.Από κει και πέρα κυριάρχησε εκείνη η άποψη που πάταγε καλύτερα στη γη από τις 2,δηλ στην συγκυρία της ταξικής πάλης και στο επίπεδο συνείδησης των μαζών.
Από κει και πέρα προς ΑL Lios :αυτά που σου χρεώνω για την εξαθλίωση τα λέω ορμώμενος ότι μετά από το σνομπάρισμα Κίρχνερ έχουμε το σνομπάρισμα Τσάβες και Μοράλες.Και επειδή τελειωμό δεν έχει αυτός ο δρόμος πάμε σε σνομπάρισμα του μεγαλύτερου κομματιού της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και οδηγούμαστε σε μια αριστερά που αδυνατεί να πεί το οτιδήποτε έξω από το «γενική απεργία-εργατική εξουσία».Λυπάμαι είναι άποψη γνωστή εδώ και δεκαετίες από τα χειρότερα και πιο εργατίστικα κομμάτια του τροτσκισμού ,δεν αφορά κανέναν άλλον.»Για πες μου ένα μοντελο νικης του «ρεφορμιστικου εργατικού κινήματος»»Οι κατακτήσεις σε κοινωνικού κράτος στην Ευρώπη.Δεν υπήρξαν?Μήπως ήταν επαναστατικό το εργατικό κίνημα?Μήπως δεν ήταν νίκες?Μήπως ήρθαν λόγω ευνοϊκής συγκυρίας του οικονομικού κύκλου?Ωραία άποψη,ας περιμένουμε την ανάκαμψη με σταυρωμένα τα χέρια και τότε οι αστοί,δεν μπορεί, κάτι θα δώσουν!!!Στο (3) συμφωνώ πρέπει να φτιάξουμε επαναστατικά κομμουνιστικά κόμματα.Μέχρι τότε θα βρούμε πολιτικό σχέδιο(κοινωνικές-πολιτικές συμμαχίες και πρόταση για ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ) μπροστά στην επαπειλούμενη ανθρωπιστική καταστροφή που έρχεται?για το 4:δεν λέω ότι το νόμισμα είναι από μόνο του έλεγχος της οικονομίας από την εργαζόμενη κοινωνία.Ζητούμενο για την αριστερά είναι η θεμελίωση ενός διαφορετικού υποδείγματος για την κοινωνία:α)με την συλλογική ευημερία μόνη πρωτεραιότητα απέναντι στα καταναλωτικά πρότυπα(απάντηση στις υπαρκτές δυσκολίες από την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και εθνικής νομισματικής πολιτικής μετά την μονομερή διαγραφή του χρέους)β) με την αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτού του τόπου υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας(ανασυγκρότηση της οικονομίας κάτω από κοινωνικό έλεγχο με εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων,έλεγχο κίνησης κεφαλαίων και μεγάλη αναδιανομή πλούτου /άρα αντικειμενικά μια πορεία ρήξης με εε συνολικά)γ)με την πιο πλατιά λαική δημοκρατία απέναντι στον χρεοκοπημένο κοινοβουλευτισμό που θα κατοχυρώνει την πιο πλέρια λαική-εθνική κυριαρχία(αυτή είναι και η βαθύτερη ουσία των τάσεων αυτοοργάνωσης και ανυπακοής).Μιλάω για μια μεγάλη τομή στον συσχετισμό δύναμης,για μετάβαση σε συνθήκες δυαδικής εξουσίας και επαναστατικής κρίσης.Όποιος επιμένει να να μου χρεώνει το «δραχμούλα για να σωθούμε» το μόνο που κάνει είναι να εκτίθεται σε όσους καλοπροαίρετα παρακολουθούν την κουβέντα.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πρόταση μου,αυτό λέω σε τόπους δουλειάς και γειτονιές και νομίζω ότι έτσι πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε.Το να συζητάμε για την γραμμή της αριστεράς στην συγκυρία της κοινωνικής συντριβής με κριτήριο…αν το 35 είχε δίκιο ο Ζαχαριάδης ή ο Πουλιόπουλος νομίζω ότι δεν αφορά καν τα μίζερα και γεμάτα καπνό αμφιθέατρα του εξοκοινοβουλίου(γεμάτα με τους ίδιους και τους ίδιους εδώ και δεκαετίες) στο τρίγωνο Μετσόβιο-ΑΣΣΟΕ-Νομική.
Λίγο το χρώμα του χώρου που μας φιλοξενεί λίγο η αναγκαστική αποσπασματικότητα ενός σχολίου, λίγο το χούι μου να αναρωτώ, έκαναν να περάσω για τροτσκιστής που ερμηνεύει τα πάντα με την Διαμάχη Ζαχαριάδη Πουλιόπουλου. Ας διασκεδάσω λοιπόν τις εντυπώσεις: Συμβαίνει να έχω πάψει πάμπολλα χρόνια να ερμηνεύω την κίνηση της κοινωνία με όρους βλακών και εξύπνων. Για να προβοκάρω πάλι, ο Σιάντος δεν υπέγραψε ό,τι υπέγραψε διότι ήτο βλάξ. Δεν έκανε καν λάθος. Το λάθος είχε γίνει πολύ νωρίτερα. Έτσι, όταν βλέπω στο κείμενο του Λ.«Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί χειρότερα σχεδιασμένα προγράμματα σταθεροποίησης από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο» αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να θεωρούμε τους οικονομολόγους του ΔΝΤ και των λοιπών διεθνών καπιταλιστικών κέντρων σκιτζήδες. Για να γίνω κακός θα έλεγα ότι το μέτρο της βλακείας του καθενός είναι ο αριθμός των βλακών που (νομίζει ότι) βλέπει γύρω του. Αν λοιπόν τα μέτρα της τρόικα δεν επιτυγχάνουν τους διακηρυγμένους στόχους παναπεί ότι οι πραγματικοί στόχοι είναι άλλοι κι όχι ότι όλοι αυτοί και εν συνόλω είναι κόπανοι με πατέντα! Αν μάλιστα θέλεις τους πραγματικούς στόχους δεν έχεις παρά να βρεις τί πραγματικά πέτυχαν με όρους ταξικών συμφερόντων. Όταν όμως προσπαθεί κανείς να τους διορθώσει, εκπονώντας ένα αποτελεσματικότερο πρόγραμμα, τότε αναγκαστικά παίζει στο γήπεδό τους, ξεχνάει τις τάξεις και μιλάει για έθνη και χώρες:«Η συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα αποδείχτηκε ιστορικό σφάλμα που οδηγεί σε μαρασμό». Μα ο άνθρωπος παρα-λογίζεται. Το «λάθος» δεν μπορούσε να το διαπράξει αυτός που το υφίσταται-οι υποτελείς τάξεις- ενώ για αυτόν που το διέπραξε πώς να θεωρηθει λάθος κάτι που τον ωφέλησε;Στο κοινό νόμισμα δεν συμμετείχε η Ελλάδα αλλά η αστική τάξη της Ελλάδας υφαρπάζοντας τη συναίνεση των υποτελών τάξεων κατά τα ειωθότα. Τώρα το λάθος πού ήταν; Έχασε η ελλ. αστική τάξη κάτι εξαιτίας ειδικά της ΕΕ και της Ευρωζώνης; Το αντίθετο, από την ΕΕ και το κοινό νόμισμα θησαύρισε. Η χασούρα οφείλεται στην κρίση. Δηλαδή αν έμεναν οι ελλ. καπιταλιστές έξω από την ΕΕ θα είχαν καλύτερη συνολικά τύχη; Συμπαθάτε με αλλά εγώ αυτό βλέπω στο κείμενο του Λ. και βλέποντάς το δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι για δεύτερη κρίσιμη ιστορική στιγμή μας προτείνεται η αριστερά να μην αρθρώσει λόγο για το κομμουνιστικό όραμα αλλά κάνει μάθημα διαχείρισης του καπιταλισμού στους καπιταλιστές.Και έχοντας κάνει ο Λ. το πρώτο αυτό βήμα δεν διστάζει να μεταφέρει το κοινωνικό ζήτημα σε διακύβευμα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όπως λέγεται νεωστί ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός. Πολιτικές κινήσεις κορυφής με γαρνιτούρα εργατικής υποστήριξης. Αν θυμάμαι καλά την σοσιαλιστική επανάσταση επρόκειτο να την κάνει (ή να μην την κάνει) η εργατική τάξη. Βλέπει κανείς στο κείμενο του Λ. σε ποιο σημείο ή με ποιον τρόπο ή με ποιον οργανωτικό σχηματισμό η εργατική τάξη «αποφασίζει» έναν πολιτικό στόχο; Αντίθετα είναι σε ρόλο κομπάρσου που το πολύ οργανώνει «εμβρυακούς» (και μόνον) μηχανισμούς δυαδικής εξουσίας, αλλά στις κεντρικές πολιτικές επιλογές τσιμουδιά. Αυτό είναι δουλειά της μετωπικής κυβέρνησης και λόγος δεν πέφτει στη εργατική τάξη. Θα ερωτηθεί πιθανώς στις εκλογές;
Φοβάμαι αγαπητοί σύντροφοι ότι αγνοώντας το προφανές , ότι δηλαδή η αριστερά έχει προ πολλού χάσει την επαφή της, την οργανική διαλεκτική της σχέση με την εργατική τάξη, δεν απομένει παρά κάτι σαν τον δρόμο που μας προτείνει ο Λ., δηλαδή ο δρόμος προς μια βέβαιη ήττα. Αν ο Λούκατς είχε δίκιο να βλέπει το κόμμα της εργατικής τάξης ως την έκφραση της άλυτης αντίθεσης ανάμεσα στην λειψη πολιτική συνείδηση της εργατικης τάξης και της πλήρους συνειδητοποίησης του ιστορικού της ρόλου,τότε είμαστε αρκετά πίσω γιατί ούτε καν τέτοιο κόμμα διαθέτουμε, παρά σκόρπιες δυνάμεις αποκομμένες από την εργατικη τάξη και ευεπίφορες στην φυσιολογική διάβρωση από το αστικό ιδεολογικό περιβάλλον. Από μια γνήσια αριστερή πρόταση εγώ περιμένω να ανοίγει δρόμους επιστροφής της αριστεράς στην εργατική τάξη, τρόπους και στρατηγικές επιλογές που μπορούν να φουντωσουν τις σπίθες που κάθε τόσο ανάβει η αυθόρμητη ταξική πάλη.Πρακτικές που αμφισβητούν το διευθυντικό δικαίωμα, πρακτικές εργατικού ελέγχου, πρακτικές ανυπακοής (που βέβαια αποτελούν σκιρτήματα δυαδικής εξουσίας άρα σε αυτές πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα αντί να κυνηγάμε μετωπικές πολιτικές χίμαιρες των σταδίων). Η αναγκαστική ρήξη με την ΕΕ και το Ευρώ δεν μπορεί να έλθει ως συμφωνία -ποιών άλλωστε;- πολιτικών δυνάμεων, αλλά σαν ρητή απαίτηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της μέσα από οργανωτικά σχήματα που πρέπει και μπορεί να προκύψουν, αλλά κύρια μέσα από το κόμμα της εργατικής τάξης που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να οικοδομηθεί, όχι σαν συγκόλληση ετεροδοξιών ή σαν ελάχιστος πολιτικός κοινός τόπος, αλλά ως συμβολή κομμουνιστικών ρυακιών, μικρών ή μεγάλων ομάδων που δεν δρουν μόνο αλλά και σκέφτονται συντεταγμένα.