Εκτυπώστε το
Στάση πληρωμών στο χρέος, έξοδος από το ευρώ και την Ε.Ε.
Η ιστοσελίδα iskra.gr διοργάνωσε την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου εκδήλωση με θέμα «Στάση πληρωμών στο χρέος, έξοδος από το ευρώ» (η προσθήκη «και την Ε.Ε.» της δημοσίευσης είναι δική μου, όχι των διοργανωτών).
Ομιλητές ήσαν οι Χρήστος Κατσούλας, Στέλεχος της ΚΟΕ, Άγγελος Χάγιος, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής, στέλεχος ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως είναι φανερό από τους ομιλητές, στη συζήτηση εκφράστηκαν οι απόψεις από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς γεγονός που καθιστά την παρακολούθηση των ομιλιών εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (τις παραθέτουμε όλες στο τέλος αυτής της δημοσίευσης). Αναπόφευκτα, λόγω του εύρους των πολιτικών δυνάμεων που εκφράστηκαν υπήρχαν διαφοροποιήσεις όσον αφορά το ζήτημα των πολιτικών καθηκόντων της Αριστεράς στην παρούσα φάση. Επειδή από αυτό το σάιτ έχουμε ασχοληθεί επανειλημμένα με τα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, θα προχωρήσω σε μια κριτική παρουσίαση των απόψεων που ακούστηκαν στην εκδήλωση.
Όπως ήταν αναμενόμενο σε μια τέτοια συζήτηση (με δεδομένους τους ιδεολογικούς συσχετισμούς στην ελληνική Αριστερά) από το σύνολο των ομιλητών τέθηκε το ζήτημα της λεγόμενης «εθνικής ανεξαρτησίας». Υποστηρίχθηκε δηλαδή ότι μετά την επιβολή του μνημονίου και των ελέγχων από την τρόικα υπάρχει ζήτημα απώλειας της «εθνικής ανεξαρτησίας» της Ελλάδας. Ωστόσο, υπήρξε σαφής διάκριση μεταξύ των ομιλητών στο πόσο εμφατικά, κεντρικά, τέθηκε αυτό το ζήτημα και πολύ περισσότερο στην ταξική διάσταση του ζητήματος. Επίσης υπήρξε διάκριση μεταξύ των ομιλητών ως προς το θέμα της ενότητας της Αριστεράς -με ποιόν τρόπο θα επιτευχθεί αυτή η ενότητα, σε ποια βάση και με ποιο τίμημα.
Κατά την άποψή μου, ο εκπρόσωπος της ΚΟΕ, Χρήστος Κατσούλας εξέφρασε με μια (πραγματικά!) ζηλευτή καθαρότητα τη γνωστή παθογένεια ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής Αριστεράς. Δηλαδή, την υποταγή της ταξικής ανάλυσης στις εθνικές προτεραιότητες. Ολόκληρη η ανάλυσή του ήταν μια θεωρητική νεκρανάσταση μοτίβων του «σοβιετικού μαρξισμού» της εποχής της απόλυτης κυριαρχίας του σταλινισμού. «Εθνική ανεξαρτησία», «αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη» είναι τα κεντρικά πολιτικά θέματα για τον εκπρόσωπο της ΚΟΕ –κοινώς, το πρόγραμμα του ζαχαριαδικού ΚΚΕ…
Σε όλη την ομιλία του εκπροσώπου της ΚΟΕ δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, απουσιάζει παντελώς οποιαδήποτε ταξική ανάλυση. Οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί είναι ενδεικτικές:
Δεν υφίσταται ελληνικός καπιταλισμός αλλά «η χώρα μας», η «εθνική αξιοπρέπεια», η «[εθνική] παραγωγική ανασυγκρότηση». Στην ομιλία του μας διαβεβαιώνει ότι επειδή «απειλείται η ίδια η υπόσταση της χώρας [sic!]», το «ταξικό διαπλέκεται με το εθνικό» μιας και η «εθνική αξιοπρέπεια [sic!] συμβαδίζει με την κοινωνική επιβίωση και χειραφέτηση». Οι Έλληνες (ως εθνικότητα) εμπλέκονται σ’ έναν «αντικατοχικό αγώνα», ενάντια στο «Γερμανό ηγεμόνα» (οι Γερμανοί επίσης ως εθνότητα), ενάντια στη μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε «γερμανική αυτοκρατορία».
Ε.Ε. και «εθνική ανεξαρτησία»
Από αυτό εδώ το σάιτ έχουμε επανειλημμένα επιχειρηματολογήσει ενάντια στις «εθνικές αυταπάτες» της ελληνικής Αριστεράς. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται υπό κατοχή. Η «χώρα» (sic!) δεν έχει υποστεί στρατιωτική εισβολή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί ενιαίο υπερκράτος για να μπορεί να θέσει κάποιο άλλο κράτος-μέλος της υπό κατοχή. Η Ε.Ε. είναι ένωση κυρίαρχων, ανεξάρτητων κρατών, που λειτουργεί υπό το κράτος επίφοβων διακρατικών συμφωνιών και ισορροπιών. Σήμερα υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης υπάρχουν σχέδια (πολλαπλά και αντικρουόμενα) για μια πιο συγκεντρωτική λειτουργία. Αλλά ακριβώς επειδή δεν υφίσταται στην Ε.Ε. μία σαφής ηγεμονική δύναμη καθιστά αυτά τα σχέδια… «σχέδια επί χάρτου» και εξ’ αυτού του λόγου η Ε.Ε. κινδυνεύει είτε να διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθη είτε να αλλάξει σε κάτι εντελώς διαφορετικό από τη σημερινή μορφή (διάσπαση σε δυο Ε.Ε., μια του «βορρά» και μια του «νότου», δυο ευρώ, και πολλά άλλα σενάρια που συζητούνται αυτή την περίοδο). Ακόμα και ο (πάλαι ποτέ κραταιός) γαλλογερμανικός άξονας σήμερα τρίζει συμβάλλοντας στην αβεβαιότητα για το μέλλον του ευρώ και της Ε.Ε..
Η άποψη ότι η Ε.Ε. μετατρέπεται σε «γερμανική αυτοκρατορία» πάσχει από πρωτόγονο οικονομισμό. Υποθέτει ότι η κυρίαρχη οικονομικά θέση μιας χώρας μετατρέπεται αυτομάτως σε πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική κυριαρχία. Η Γερμανία σήμερα είναι στρατιωτικός νάνος συγκρινόμενη με τη Γαλλία ή τη Βρετανία. Όποιος θεωρεί ότι η γερμανική άρχουσα τάξη (ας μιλήσουμε επιτέλους ταξικά!) μπορεί απλά και μόνο επειδή κατέχει τη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης να επιβληθεί τέτοιων ανταγωνιστών βρίσκεται εκτός κάθε πραγματικότητας.
Το οικονομικό μέγεθος της Γερμανίας είναι μικρό για αυτοκρατορικές επιδιώξεις. Η γερμανική οικονομία είναι μόλις το 1/5 της οικονομίας της Ε.Ε. ενώ οι οικονομίες Βρετανίας και Γαλλίας βρίσκονται σε όχι και τόσο μεγάλη απόσταση. Το ΑΕΠ εκφρασμένο σε δισεκατομμύρια δολάρια το 2010 ήταν:
Γερμανία 2909,7.
Μεγάλη Βρετανία 2186,0.
Γαλλία 2121,7.
Από τη σημερινή κρίση πλήττεται πλέον και η ίδια η Γερμανία. Το δημόσιο χρέος είναι στο 83,6% του ΑΕΠ πολύ υψηλότερο από το όριο του 60 % του ΑΕΠ που προβλέπει η συνθήκη του Μαάστριχτ. Η οικονομική της ανάπτυξη επιβραδύνεται ενώ προβλέπεται ουσιαστική στασιμότητα για το 2012 (0,9%).[1] Στα άλλοτε θεωρούμενα «ασφαλή καταφύγια» γερμανικά ομόλογα ανεβαίνουν διαρκώς τα επιτόκια ενώ οι «διεθνείς επενδυτές» τα αντιμετωπίζουν με αυξανόμενη δυσπιστία.[2] Η γερμανική άρχουσα τάξη αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να μπει σε μια αναζήτηση συμβιβασμών με τους «εταίρους» της, δηλαδή τη λυκοφιλία των αρχουσών τάξεων της Ε.Ε.. Ποια θα είναι η μορφή μιας νέας (αν ποτέ υπάρξει…) πιο συγκεντρωτικής Ε.Ε., πόσο «μαλακό» ή «σκληρό» θα είναι το ευρώ, αν θα εκδοθούν ευρωομόλογα και ποια μορφή θα έχουν, αυτά είναι τα επίδικα για τις άρχουσες τάξεις της Ε.Ε. και καμιά άρχουσα τάξη οποιασδήποτε χώρας δεν έχει τη δύναμη να επιβάλλει μονομερώς τη θέλησή της επί των υπολοίπων. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που η Ε.Ε. σήμερα παρουσιάζει την εικόνα μιας καταρρέουσας λυκοφιλίας.
Εκφράζοντας τις θέσεις της ΚΟΕ, ο Χρήστος Κατσούλας παραμένει προσκολλημένος στις «αναλύσεις» του ΚΚΕ της δεκαετίας του 1930, επιτίθεται στην ομιλία του σε ένα «μεγάλο μέρος της Αριστεράς» που υποστηρίζει ότι υπάρχει ελληνικός ιμπεριαλισμός και θεωρεί αυτές τις απόψεις «κοσμοπολιτισμό».
Η αλήθεια βέβαια είναι… κάπως διαφορετική.
Η ελληνική άρχουσα τάξη, οι Έλληνες καπιταλιστές (ναι, υπάρχει ελληνικός καπιταλισμός παρά τις αμφιβολίες της ΚΟΕ!) εισήλθαν στην Ε.Ε. για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, δηλαδή τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Η σημερινή κρίση δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός ότι μέχρι σήμερα αυτό τους βγήκε σε καλό: η είσοδος στην Ε.Ε. και το ευρώ επέβαλλε νεοφιλελεύθερες πολιτικές που αύξησαν την κερδοφορία των Ελλήνων καπιταλιστών. Με «διαβατήριο» την Ε.Ε. και το ευρώ επεκτάθηκαν στα Βαλκάνια και τον αραβικό κόσμο. Διευκολύνθηκε (και διευκολύνεται) η ιδεολογική αστική κυριαρχία στο «όραμα» της εισόδου (και παραμονής) στην Ε.Ε. και το ευρώ. [3]
Σήμερα, παρά την κρίση, η ελληνική άρχουσα τάξη επιμένει για εθνικούς λόγους (δηλαδή υπερασπίζοντας τα δικά της αυτόνομα συμφέροντα) στην παραμονή στην Ε.Ε. και το ευρώ. Όπως άλλωστε επιμένουν και οι Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ιρλανδοί καπιταλιστές -εκτός εάν η ΚΟΕ θεωρεί (και αυτούς) ξεπουλημένους στους… Γερμανούς! Πολλοί εθνοπροδότες μαζεύτηκαν τελικά…
Εθνική ανεξαρτησία
και αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη
Αλλά εκεί που γίνεται ξεκάθαρο ότι κάποιες πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν να γυρίσουν την Αριστερά ιδεολογικά δεκαετίες πίσω στο σταλινικό παρελθόν είναι όταν επιχειρηματολογούν υπέρ της «αυτοδύναμης οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας». Σε αντίθεση με την επιχειρηματολογία του εκπροσώπου της ΚΟΕ ότι δήθεν η «[εθνική] παραγωγική ανασυγκρότηση» συμβαδίζει με την «κοινωνική επιβίωση και χειραφέτηση» η ιστορική εμπειρία άλλα έχει να επιδείξει.
Η λογική της «αυτοδύναμης» οικονομικής ανάπτυξης ήταν η λογική των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (στην πραγματικότητα, των χωρών του κρατικού καπιταλισμού). Ήσαν χώρες (δηλαδή ταξικοί, καπιταλιστικοί κοινωνικοί σχηματισμοί) που επεχείρησαν να καλύψουν την απόσταση που τις χώριζε από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με διαδικασίες εσωτερικής συσσώρευσης. Το αποτέλεσμα ήταν από την αρχή καταστροφικό για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Το τίμημα για τους εργαζόμενους ήταν άθλιοι μισθοί και χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Και όχι μόνο. Το αποτέλεσμα ήταν απεχθείς δικτατορίες: απαγόρευση των ελεύθερων συνδικάτων, εξαντλητικά ωράρια και βάρβαρες συνθήκες εργασίας, κρατική βία και καταστολή.
Ο καπιταλισμός είναι ένα διεθνές οικονομικό σύστημα που εμπλέκει όλες τις χώρες, όχι μόνο στην ανταλλαγή προϊόντων, αλλά και τεχνολογίας, παραγωγικών μεθόδων, κεφαλαίων (και αυτό συνέβαινε από την αρχή του καπιταλισμού και όχι μόνο σήμερα με τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση»). Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να πάει πιο πίσω από τον καπιταλισμό, θα είναι και αυτός ένα οικουμενικό, παγκόσμιο σύστημα. Για το λόγο αυτό, τόσο για τον Μαρξ όσο και για τον Λένιν, δεν υπήρχε η δυνατότητα «σοσιαλισμού σε μια και μόνη χώρα» αλλά ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός αφορούσε όλο τον πλανήτη, και σε μια πρώτη φάση, τουλάχιστον έναν ορισμένο αριθμό χωρών, κυρίως οικονομικά αναπτυγμένων. Για τον Λένιν η ρώσικη επανάσταση θα ήταν η αρχή μιας πανευρωπαϊκής επανάστασης.
Η σταλινική αντεπανάσταση οδήγησε σε θεωρίες «σοσιαλισμού σε μια χώρα», λογικές «αυτοδύναμης οικονομική ανάπτυξης» που δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθούν παρά μονάχα με το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και της αφαίρεσης κάθε εργατικού δικαιώματος.
Η ΚΟΕ είναι οργάνωση που προέρχεται από το μαοϊκό χώρο. Ας δούμε λοιπόν που οδήγησε η αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη το κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς του Μάο.
Χαρακτηριστικό της θέσης των εργατών στην Κίνα του Μάο είναι οι Κανόνες Πειθαρχίας για τις επιχειρήσεις που εγκρίθηκαν το 1953. Κανόνες που έπρεπε να επιβάλλουν τα επίσημα συνδικάτα! Σύμφωνα με το άρθρο 17 «η καθυστερημένη άφιξη ή η πρόωρη αναχώρηση χωρίς αιτία, η άσκοπη περιφορά, η μη εργασία κατά την διάρκεια των εργάσιμων ωρών τιμωρείται με την ανάλογη ποινή ή την απόλυση». Οι Κινεζικές εφημερίδες ήταν γεμάτες από προπαγανδιστικά ρεπορτάζ εργατών που δούλευαν 24 (!) ώρες ή περισσότερο. Ένας «ήρωας» εργάτης των σιδηροδρόμων γράφτηκε ότι εργαζόταν για 39 ώρες συνεχώς!!
Αν η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης ήταν το ένα χαρακτηριστικό του καθεστώτος το άλλο ήταν η έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών δημοκρατικών θεσμών.
Ενώ το μαοϊκό καθεστώς ήταν στην εξουσία από το 1949, μόλις τον Μάρτη του 1953 το καθεστώς αποφάσισε να ιδρύσει το Εθνικό Λαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΛΚ). Όμως το ΕΛΚ ποτέ δεν άσκησε πραγματική εξουσία. Σύμφωνα με το νόμο το ΕΛΚ έπρεπε να εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια και να συνέρχεται μια φορά το χρόνο. Το καθεστώς δεν σεβάστηκε ούτε τον ίδιο του το νόμο. Το ΕΛΚ συνεδρίαζε με αρκετά χρόνια διαφορά μεταξύ δύο συνόδων, ενώ μεταξύ 1964 και 1975 δεν συνεδρίασε ούτε μια φορά!
Το μαοϊκό καθεστώς συνδύαζε τη βάρβαρη καταπίεση των εργατών και την έλλειψη δημοκρατίας με μια γκροτέσκο προσωπολατρία. Στο θεωρητικό (;) όργανο της ΚΕ του ΚΚΚ «Κόκκινη Σημαία» την 1η Οκτώβρη του 1966 (μεσούσης της Πολιτιστικής Επανάστασης) υπήρχε άρθρο με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Πρόεδρε Μάο είσαι ο Κόκκινος Ήλιος στις καρδιές μας» (!!) και ακολουθούσαν οι εξής απίστευτες γραμμές:
«Οι θάλασσες μπορεί να ξεραθούν, τα βουνά να καταπέσουν. Όμως οι κόκκινες καρδιές των αγωνιστών που σου είναι πιστές δεν πρόκειται να αλλάξουν. Οποιοσδήποτε σε πολεμά ξεριζώνει τις καρδιές μας και παίρνει τις ζωές μας. Για να σε υπερασπιστούμε είμαστε διατεθειμένοι να ανεβούμε βουνά από μαχαίρια, να κολυμπήσουμε σε θάλασσες από φωτιά».[4]
Οι «ευρωπαϊστές» της Αριστεράς
Οι θέσεις της ΚΟΕ χρησιμοποιούνται ως το «τέλειο άλλοθι» για όσους στην Αριστερά ταυτίζονται με την ηγεσία του ΣΥΝ στην υπεράσπιση της «ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας και της Αριστεράς». Μάλιστα, κάποιες από αυτές τις απόψεις, εμφανίζονται ως η μόνη αριστερή κριτική απέναντι σε απόψεις που οδηγούν σε «οικονομικό εθνικισμό» και σχέδια «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας» και επομένως κάθε άλλο παρά αντικαπιταλιστικές απόψεις είναι. Έτσι, ο Χρήστος Λάσκος φτάνει στο σημείο να αναφερθεί στις διεθνιστικές απόψεις του Μαρξ και του Παντελή Πουλιόπουλου για να κατακεραυνώσει τις απόψεις που προτείνουν έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε..[5]
Σε αντίθεση με τους «αριστερούς εθνικιστές» η πρόταση των «ευρωπαϊστών» είναι η κοινή πάλη των εργαζομένων της Ευρώπης για τη μεταρρύθμιση της Ε.Ε. (δηλαδή… η επίσημη άποψη του ΣΥΝ).
Το πρόβλημα αυτής της άποψης είναι πολλαπλό.
Δεν υπάρχει κανενός είδους πραγματικό, μαζικό κίνημα για μια «άλλη Ε.Ε.». Ουδέποτε οι λαϊκές μάζες ενεπλάκησαν με οποιονδήποτε τρόπο στη δημιουργία ή τη λειτουργία της Ε.Ε.. Η Ε.Ε. (από την αρχή της δημιουργίας της) λειτουργεί χάρις στους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που αποφασίζουν πίσω από κλειστές πόρτες και γραφεία. Σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν υπήρξε στο παρελθόν ούτε υπάρχει στο παρόν λαϊκό κίνημα υπέρ της Ε.Ε.. Στη σημερινή ιδιαίτερα εποχή και μετά από μια σειρά από δημοψηφίσματα που δεν επέφεραν «το επιθυμητό αποτέλεσμα» η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης έχουν απέχθεια σε ότι θυμίζει ακόμα και στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι οι ευρωεκλογές να μετατρέπονται σε εκλογική φάρσα λόγω μαζικής αποχής από τις εκλογές σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Επομένως η «απεύθυνση στο ευρωπαϊκό κίνημα» για μεταρρύθμιση της Ε.Ε. στην πραγματικότητα είτε απευθύνεται στο κενό, είτε στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και την «καλή θέληση» των αρχουσών τάξεων. Χωρίς την ύπαρξη μαζικού κινήματος η μεταρρύθμιση της Ε.Ε. είναι απλά μια ρεφορμιστική ουτοπία.
Η ανάγκη μετωπικής σύγκρουσης με την Ε.Ε. σήμερα προέρχεται από το γεγονός ότι η ίδια αποτελεί το προπύργιο του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού. Η επιβίωση του ευρώ και της ευρωζώνης (αν τελικά επιβιώσουν…) μπορεί να γίνει μόνο με μεθόδους βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού. Πράγμα που σημαίνει δυο παράλληλες διαδικασίες: λιτότητα και φτώχεια ακόμα και για τις εργατικές τάξεις των χωρών του κέντρου της Ε.Ε. και την «βαλκανοποίηση» του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων στις χώρες του νότου. Επιπλέον, αυτή η κοινωνική βαρβαρότητα είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί με το «φυσιολογικό» τρόπο λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτισμού. Η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ως κυβερνητικού συνεταίρου στην Ελλάδα αποτελεί το εργαστήρι για τις άρχουσες τάξεις της Ε.Ε. για τις μελλούμενες πολιτικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο. Για άλλη μια φορά στην ιστορία της, η Ευρώπη χάρις στην ύπαρξη και λειτουργία της Ε.Ε. μετατρέπεται σε περιοχή που εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όποιος στην Αριστερά δεν θέτει το ζήτημα της διάλυσης της Ε.Ε. βρίσκεται εκτός της πολιτικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται σήμερα τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εγχώριο επίπεδο. Στην πραγματικότητα μάλιστα, διευκολύνει τις άρχουσες τάξεις της Ε.Ε. να παρουσιάσουν την «ευρωπαϊκή οικογένεια» ως μονόδρομο.
Το αίτημα της διάλυσης της Ε.Ε. και εξόδου από το ευρώ όχι μόνο δεν είναι «εθνικιστικό» αλλά στην πραγματικότητα είναι βαθύτατα διεθνιστικό. Σωστά το επισημαίνει ο Στάθης Κουβελάκης στην ομιλία του:
«Η στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι βαθύτατα διεθνιστικά αιτήματα. Αποτελούν τη συμβολή του ελληνικού κινήματος στο βαθύτατα αντικοινωνικό, αντιδημοκρατικό και μη μεταρρυθμίσημο έκτρωμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση».
Τα Λαϊκά Μέτωπα
Στη συζήτηση της ιστοσελίδας iskra. gr τέθηκε επίσης το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς. Ο εκπρόσωπος της ΚΟΕ έθεσε εμφατικά το ζήτημα ενός «μετώπου της Αριστεράς» που θα συσπειρώνει «πρωτόγνωρες δυνάμεις μεγάλης κλίμακας». Οι στόχοι αυτού του μετώπου («αντικατοχική πάλη», «υπεράσπιση της δημοκρατίας», «εθνική ανασυγκρότηση») παραπέμπουν ευθέως σε μια λογική Λαϊκών Μετώπων που είχαν τα ΚΚ το μεσοπόλεμο (αλλά και ευθέως στο ΕΑΜ που ούτως ή άλλως ήταν στην ίδια πολιτική λογική). Θα πρέπει να θυμίσει κανείς την τραγική κατάληξη (για το εργατικό κίνημα) αυτών των σταλινικών τακτικών.
Τα Λαϊκά Μέτωπα, με την ίδια υπερταξική λογική που εξέφρασε ο εκπρόσωπος της ΚΟΕ, συσπείρωναν αστούς, σοσιαλιστές και κουμουνιστές σε ένα «προοδευτικό» πρόγραμμα «εθνικής και δημοκρατικής ανασυγκρότησης». Η γραμμή αυτή είχε επιβληθεί στα ΚΚ από τη σοβιετική Κομιντέρν το 1935. Στην Ελλάδα η λογική των Λαϊκών Μετώπων δικαιολογήθηκε γιατί, δήθεν, υπήρχαν «φεουδαρχικά κατάλοιπα» στη χώρα και έπρεπε να μεσολαβήσει ένα «δημοκρατικό στάδιο» πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση (προσέξτε στην ομιλία του Χρήστου Κατσούλα την αναφορά του σε «μεσαιωνικά τοπία» (!!) στο σημερινό καπιταλισμό. Η νεκρανάσταση λογικών του «σοβιετικού μαρξισμού» της δεκαετίας του 1930 στο σήμερα είναι ρητά εκφρασμένη).
Με αυτή, λοιπόν, τη λογική, το ΚΚΕ επεδίωξε τη δεκαετία του 1930 συμμαχίες με τις φιλελεύθερες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Με τη στήριξη του ΚΚΕ ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, του αστικού Φιλελεύθερου κόμματος, έγινε πρόεδρος της βουλής. Η πολιτική αυτή όχι μόνο δεν απέτρεψε την άνοδο του φασισμού αλλά την επιτάχυνε. Το 1936 οι αστοί «σύμμαχοι» του ΚΚΕ ψήφησαν στο κοινοβούλιο υπέρ της δικτατορίας του Μεταξά.[6]
Όσο για τα ΕΑΜ η ιστορία είναι γνωστή. Το ΚΚΕ κατόρθωσε με την ίδια πολιτική λογική να οδηγήσει στην ήττα και τη συντριβή το μεγαλύτερο λαϊκό κίνημα που είχε γνωρίσει ποτέ ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός. Πολλά από τα αστικά στελέχη του ΕΑΜ έγιναν πρωταγωνιστές του μεταπολεμικού αντικομουνιστικού καθεστώτος…
Την ίδια θλιβερή κατάληξη είχαν τα Λαϊκά Μέτωπα σε Γαλλία και Ισπανία το μεσοπόλεμο. Στη Γαλλία το 1936 είχε ξεσπάσει ένα τεράστιο απεργιακό κύμα που διεκδίκησε όχι μόνο οικονομικά αιτήματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες, αλλά έθεσε και το αίτημα του εργατικού ελέγχου της παραγωγής καθώς και του εξοπλισμού της εργατικής τάξης για την αντιμετώπιση των ακροδεξιών οργανώσεων. Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου (Σοσιαλιστικό Κόμμα, Κομμουνιστικό Κόμμα και οι Ριζοσπάστες) στράφηκε εναντίον του εργατικού κινήματος, εφαρμόζοντας μια συνδυασμένη πολιτική καταστολής και υποχώρησης στα οικονομικά αιτήματα των απεργών. Το τέλος ήταν ίδιο με της Ελλάδας: Τον Ιούνιο του 1940 όλα τα κόμματα του γαλλικού κοινοβουλίου, μαζί και αυτά με τα οποία το ΚΚΓ είχε συνεργαστεί για την σωτηρία της δημοκρατίας από τον φασισμό, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Πετέν για να διαλύσει το κοινοβούλιο.[7]
Στην Ισπανία η ίδια λογική οδήγησε το Ισπανικό ΚΚ από τα Λαϊκά Μέτωπα στην ενεργή συμμετοχή του ΚΚ Ισπανίας στη σφαγή των επαναστατών…
Η ενότητα της Αριστεράς
Και από τους υπόλοιπους ομιλητές ετέθη επίσης θέμα «εθνικής ανεξαρτησίας» σε καμιά ωστόσο περίπτωση με την ένταση του εκπροσώπου της ΚΟΕ. Υπήρξαν αναφορές και από τον Στάθη Κουβελάκη και από τον Άγγελο Χάγιο χωρίς ωστόσο αυτό να συγκεκριμενοποιηθεί πολιτικά. Το ερώτημα και προς τους δυο είναι: αν τίθεται ζήτημα «εθνικής ανεξαρτησίας», πως τοποθετούνται απέναντι στις λογικές «αυτοδύναμης εθνικής ανάπτυξης», συνεργασίας με «εθνικές» αστικές δυνάμεις, σε λογικές Λαϊκών Μετώπων; Αυτό το ζήτημα πρέπει να ξεκαθαριστεί γιατί αποτελεί πηγή συγχύσεων και είναι κρίσιμης σημασίας για τις πολιτικές συμμαχίες που προτείνουν στο κίνημα.
Από την πλευρά του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης υποστήριξε ότι είναι δυνατή μια ευρύτατη συμπαράταξη δυνάμεων τη Αριστεράς μιας και «η κρίση μας έφερε πιο κοντά στους αγώνες αλλά και στο πολιτικό επίπεδο». Ότι θα πρέπει να «υπερβούμε τον εαυτό μας» προς την κατεύθυνση της σοσιαλιστικής προοπτικής. Υποστήριξε επιπλέον την ανάγκη ενός «νέου μπολσεβικισμού».
Ο Π. Λαφαζάνης υποστήριξε την ανάγκη προγραμματικών συγκλήσεων όχι στον «κοινό κατώτερο παρανομαστή» αλλά στη βάση ακόμα και ενός κυβερνητικού προγράμματος ξεπεράσματος του καπιταλισμού. Ωστόσο, όταν αυτή η πρόταση πάει να συγκεκριμενοποιηθεί αρχίζουν τα προβλήματα. Ο ίδιος θεωρεί κρίσιμης σημασίας δυο θέσεις:
Α) Στάση πληρωμών για το δημόσιο χρέος.
Β) Έξοδος από το ευρώ.
Γιατί όχι έξοδος από την Ε.Ε.;
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Ο Λαφαζάνης (και το Αριστερό Ρεύμα) συμμετέχουν στον ΣΥΝ που η πλειοψηφία του είναι ενάντια και στα δυο ζητήματα που θέτει. Και, ασφαλώς, ούτε που συζητά έξοδο από την Ε.Ε.. Το ερώτημα λοιπόν είναι: με ποιόν τρόπο μπορούν να συνυπάρξουν τόσο αποκλίνουσες πολιτικά δυνάμεις σε μια «συμπαράταξη δυνάμεων της Αριστεράς»; Μήπως αυτές οι αποκλίσεις «απαγορεύουν» την πιθανότητα συγκλήσεων;
Θεωρώ ότι η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται προς την κατεύθυνση της τοποθέτησης του Άγγελου Χάγιου που σκιαγραφούν μια λογική Ενιαίου Μετώπου σε αντίθεση με τα Λαϊκά Μέτωπα. Μιας λογικής δηλαδή κοινών αγώνων των δυνάμεων της Αριστεράς στους εργατικούς αγώνες, ανοικτού διαλόγου ανάμεσα τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και πολιτικής αυτονομίας των οργανωμένων δυνάμεων.
Οι διαφορές πολιτικών γραμμών στην Αριστερά είναι το ιστορικό αποτέλεσμα της διάσπασης του εργατικού κινήματος σε μια μεταρρυθμιστική πτέρυγα εντός του συστήματος και μιας επαναστατικής πτέρυγας. Αυτό δεν ξεπερνιέται με ευχολόγια, γιατί πρόκειται για βαθιά πολιτική διαφωνία που καλώς υπάρχει. Αν βρεθούν σε κοινό πολιτικό κόμμα ή μέτωπο μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και επαναστατικές το μόνο που θα γίνει θα είναι ένα πολιτικό μόρφωμα με δεδομένη την κυριαρχία των ρεφορμιστικών απόψεων. Ο λόγος απλός: σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό, υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι κυρίαρχες ιδέες είναι αυτές της άρχουσας τάξης, και επομένως, πλειοψηφούν όσοι πιστεύουν ότι το σύστημα μεταρρυθμίζεται, δεν ανατρέπεται.
Παρ’ όλα αυτά, στο επίπεδο των κοινωνικών αγώνων οι εργαζόμενοι απαιτούν ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς για να αντιμετωπιστεί η βάρβαρη επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για διάσπαση των καθημερινών αγώνων της τάξης μας στο όνομα οποιασδήποτε προγραμματικής διαφωνίας. Οι εργαζόμενοι απαιτούν την συστράτευση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς στους καθημερινούς αγώνες γιατί αποτελούν αγώνες επιβίωσης γι’ αυτούς.
Είναι επίσης καλοδεχούμενος ο πολιτικός διάλογος ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς παρά τις υπαρκτές και μεγάλες διαφορές τους (και σε αυτό η συνεισφορά της iskra.gr και του Αριστερού Ρεύματος είναι όντως σημαντική). Οι προγραμματικές συγκλήσεις ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο δεν μπορούν να αποκλειστούν εκ των προτέρων. Ωστόσο, θα πρέπει να είναι σαφείς οι προγραμματικές διαφορές για να μπορεί να γίνει ουσιαστικός διάλογος. Θα πρέπει πρώτα να διαχωριστούμε για να δούμε αν και κατά πόσο υπάρχει δυνατότητα προγραμματικών συγκλήσεων.
Κατά τη γνώμη μου, το κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι να υπάρξει μια μαζική, κοινωνικά ορατή, αντικαπιταλιστική Αριστερά που θα θέτει τους εξής στόχους:
- Διαγραφή του χρέους.
- εργατικός έλεγχος στους χώρους εργασίας και κατάργηση του επιχειρηματικού απόρρητου.
- Κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές.
- Απαγόρευση των απολύσεων.
- Έξοδος από την Ε.Ε. και το ευρώ.
- Δημόσια έργα που θα εξυπηρετούν εργατικές ανάγκες, στήριξη και δραστική αύξηση του εργατικού εισοδήματος.
- Βαριά εξοντωτική φορολογία στο κεφάλαιο.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να έχει κάποια κοινά σημεία με του ΣΥΝ ή της ΚΟΕ αλλά καθιστά ασύμβατη κάθε προγραμματική σύγκληση γιατί το κυρίαρχο, τόσο στην ΚΟΕ όσο και στον ΣΥΝ, είναι η λογική της «εθνικής σωτηρίας» και όχι ο αντικαπιταλισμός. Το γεγονός αυτό φυσικά και δεν αποκλείει τη συνύπαρξη σε κοινούς αγώνες, πράγμα που άλλωστε συμβαίνει στην πράξη. Ούτε φυσικά διακόπτει τον (αναγκαίο) πολιτικό διάλογο. Ωστόσο, η κατάθεση ξεκάθαρων πολιτικών θέσεων και εξ’ αυτού οι προκύπτουσες διαφορές αποτελούν δύναμη για το κίνημα συνολικά. Μέσα από τις πολιτικές διαφωνίες και αντιπαραθέσεις συγκροτούνται τα πολιτικά υποκείμενα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί να υπάρξει η αναγκαία εμπιστοσύνη και ο αλληλοσεβασμός και μέσω αυτής της διαδικασίας συγκροτούνται οι ανατρεπτικές δυνάμεις του αύριο.
Άγγελος Καλοδούκας
[1] http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16431%3Abut-germany-is-not-immune-to-the-country&catid=76%3Aarthografeia&Itemid=122
[2] http://www.xrimanews.gr/oikonomia/20424-sok-h-germania-molis-apetyxe-na-poylhsei-omologa-ths-se-dhmoprasia
[3] Διάβαζε τη δημοσίευση Το δημοψήφισμα, το ευρώ και μια άρχουσα τάξη σε κατάσταση νευρικής κρίσης.
[4] Κίνα, από τη μεγάλη πορεία στη σφαγή της Τιενανμέν, εκδόσεις εργατική δημοκρατία, Αθήνα 1989.
[5] http://enthemata.wordpress.com/2011/07/10/laskos-2/
[6] Αναλυτικά διάβαζε τη δημοσίευσή μας Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1930: από τον κοινοβουλευτισμό στη δικτατορία.
[7] Διάβαζε τη δημοσίευση Το πένθος για την πτώση του σταλινισμού.
Χρήστος Κατσούλας, Στέλεχος της ΚΟΕ.
Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου
Άγγελος Χάγιος, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής, στέλεχος ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Παναγιώτης Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ
Category: Χωρίς κατηγορία
Αντιμνημονιακό μέτωπο τώρα.-Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια χώρα, το γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά-
Μέτωπο με τους εργαζόμενους της Ευρώπης σε κοινά ζητήματα.
«Ομαλές συνθήκες» είναι ο πόλεμος και ο εμφύλιος;; Θα μας τρελάνει ο Κατσούλας; Προσπαθεί με λεκτικούς ακροβατισμούς και ποιητικές μεταφορές να υποκαταστήσει την ανάλυση -είναι ο μόνος τρόπος να υποστηρίξει την κατοχή. Αφού πόλεμος=ομαλότητα (!) τότε και κρίση=κατοχή, κοινοβουλετικό «πραξικόπημα»=κατοχή, όλα τα κακά=κατοχή, όλα τα κακά ξενόφερτα. Το ότι το Μαύρο Μέτωπο καθοδηγείται από το…Βερολίνο, μάλλον το παίρνει ως «αυτονόητο» και δεν μπαίνει στον κόπο να το υποστηρίξει με επιχειρήματα.
Ή το άλλο ότι έχουμε τα αιτήματα της…Γαλλικής Επανάστασης για ανεξαρτησία από τον βασιλιά (όπου βασιλιάς η…Γερμανία, πάλι χωρίς άλλη απόδειξη) επειδή ο καπιταλισμός μας επιστρέφει στον…Μεσαίωνα! Μα τι ποιητής ο Κατσούλας!
Είναι σαν τα ποιητικά συνθήματα που φώναζαν μεγαλοστελέχη της ΚΟΕ στις διαδηλώσεις και τις απεργίες της Θεσσαλονίκης φέτος (Αντε γα..σου Παγκαλε, Πουτ…ς γιε πρωθυπουργέ κλπ) Ομορφιά…
Με τις μεγαλοστομίες των αστικών ΜΜΕ «ανάλυση», με τον οίστρο των χούλιγκαν «συνθήματα».
πράγματι δεν υπάρχει κανένα μαζικό κίνημα για την μεταρρύθμιση της ΕΕ. Από όσο ξέρω όμως δεν υπάρχει και κανένα τέτοιο για την διάλυσή της. Τόσο το ένα σύνθημα όσο και το άλλο αποτελούν προτάσεις αριστερών κομμάτων και οργανώσεων προς υιοθέτηση από τα κινήματα και όχι βάση συγκρότησης των ως τώρα κινημάτων. Ακόμα και τα κινήματα που συγκροτήθηκαν σε σχέση με το ευρωσύνταγμα δεν έθεσαν -από όσο ξέρω- θέμα αποχώρησης της τάδε ή της δείνα χώρας από την ΕΕ και πολύ λιγότερο η αριστερή τους πτέρυγα που μάλιστα κατέβαλε κάθε προσπάθεια να διαχωριστεί το δικό της όχι στο ευρωσύνταγμα από ευρωσκεπτικιστικές απόψεις. Έχω λάθος εικόνα;
Δε νομιζω να χεις λαθος εικόνα Ουτουρουνκο. Ακόμα κι η αντι-ευρωπαΙκη Αριστερά ότι η εξοδος για να είναι αριστερη πρεπει να γινει με όρους εργατικής επανάστασης. Αλλά δεν ειναι μονο η ακροδεξιά με τη λογική «αυτοδυναμης ανάπτυξης».Ειναι και κομματια της Αριστερας, κυρίως στην Ελλάδα. Από την άλλη δεν είναι αριστερό να υπερασπίζεσαι την ΕΕ, το αντίθετο. Γι αυτό θα πρεπε να βρουμε ενδιαμεσα αιτήματα, όπως «καμια θυσία για ευρω-ΕΕ», που συσπειρώνουν δυνάμεις και «χωράνε» τις αριστερές αντιμνημονιακές δυνάμεις, αφηνοντας τα υπόλοιπα ως ζητηματα ανοιχτα διαπάλης. Σιγουρα η στρατηγική διαφερει μεχρι 180 μοιρες (δηλαδη μερα με τη νυχτα) μεταξύ δυνάμεων όπως των διεθνιστων με τους σταλινικους ή τους ρεφορμιστές. Αλλά αυτην την περίοδο επείγει αμυντικό μέτωπο. Και σε αυτό το μέτωπο νομίζω μπορούμε και πρέπει να τα βρούμε και με το ΚΚΕ και με ΣΥΝ-ΚΟΕ, ακόμα και με τα αιτήματα που βαζει το αρθρο (ασχετα αν θα συνεχισουν να παλεύουν για τη «χώρα τους»). Ειναι αριστερές δυνάμεις, που αυτήν την περίοδο είναι συμμαχοί μας (οκ, στην επανάσταση μπορεί να τα σπασουμε, αλλα να τη ζησουμε πρώτα, επιταχύνοντας τις εξελίξεις, πετυχαίνοντας μεγαλειώδεις αγώνες και νίκες, συσπειρωνοντας δυνάμεις κλπ.)Δηλαδή η πρόταση για «συμπαράταξη» του Λαφαζανη ειναι στη σωστη κατευθυνση κατα τη γνώμη μου. Αριστερή Συμπαράταξη.Με τον Αγγελο μαλλον διαφωνώ στο ότι πρέπει να έχουμε «επιθετική» αντικαπιταλιστική προγραμματική συμφωνία, χρειάζεται μια «αμυντική» ριζοσπαστική (όχι διαχειριστική, δε χωράνε κουβεληδες, οικολόγοι, πασόκοι) αντιμνημονιακή/αντικυβερνητική συμφωνία.Αυτό δε θα κρύψει τις διαφορές μας σε απώτερα στάδια της ταξικής πάλης, ίσα-ίσα που θα τις φέρει σε μεγαλυτερη τριβή για να ξεκαθαρίσουν οι σωστές και οι λάθος απόψεις.Οι απόψεις μπορούν να έρχονται σε αντιπαράθεση και σε κοινωνικό και σε πολιτικό πεδίο. Και αυτη η πάλη σιγουρα δεν πρεπει να υποσταλει προς όφελος μιας γενικόλογης ενότητας.
Πράγματι δεν υπάρχει κανένα μαζικό κίνημα ούτε υπέρ ούτε για τη διάλυση της Ε.Ε.. Ωστόσο το πρόβλημα το έχουν όσοι υποστηρίζουν τη μεταρρύθμιση εντός της Ε.Ε. μέσω του «λαϊκού κινήματος στην Ευρώπη», δηλαδή μέσω ενός ανύπαρκτου πράγματος. Σε αντίθεση υποστηρίζω (και όχι μόνο εγώ φυσικά) ότι τα μαζικά κινήματα δομούνται με βάση τις συνθήκες σε κάθε χώρα (λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης οικονομικά και πολιτικά σε κάθε χώρα), δεν δομούνται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Όπως σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού άλλωστε. Οι μπολσεβίκοι δεν περίμεναν να ωριμάσουν πρώτα οι συνθήκες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά προχώρησαν στην Οκτωβριανή Επανάσταση ως η σπίθα που θα άναβε την ευρωπαϊκή επανάσταση. Σωστά λέει ο Κουβελάκης στην ομιλία του από κάπου ξεκινάς, δεν περιμένεις απλά τις διεθνείς συνθήκες –στην πραγματικότητα αυτό είναι το άλλοθι όσων συναινούν με την κεντρική επιλογή της άρχουσας τάξης για παραμονή στην Ε.Ε. (δεν είναι «ώριμες οι συνθήκες»).
Τώρα, δεν εκπλήσσει που τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν παλεύουν για τη διάλυση της Ε.Ε.. Τα περισσότερα (αν όχι όλα) είναι ρεφορμιστικά κόμματα που κάθε άλλο παρά συγκρούονται με τις επιλογές των αρχουσών τάξεων των χωρών τους. Για παράδειγμα το Die Linke έχει συμμετάσχει σε κυβερνήσεις σε κρατίδια της Γερμανίας που επέβαλλαν νεοφιλελεύθερα μέτρα.
Θα επαναλάβω αυτό που γράφω στο άρθρο μου. Όποιος σήμερα δεν θέτει ζήτημα διάλυσης της Ε.Ε. διευκολύνει την άρχουσα τάξη (και τα ρεφορμιστικά κόμματα) στην παρουσίαση της Ε.Ε. ως μονόδρομο. Και μάλιστα της Ε.Ε. σήμερα που είναι προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού και των ακροδεξιών κυβερνήσεων.
Και επιτέλους, υπάρχει και ένα κακόγουστο αστείο σε αυτόν τον υποτιθέμενο «διεθνισμό» του ΣΥΝ και των οργανώσεων (της πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς) που συνεργάζονται μαζί του. Προτείνουν «ριζοσπαστικά» μεταρρυθμιστικά οικονομικά μέτρα (κρατικοποιήσεις ή έλεγχο των ροών του κεφαλαίου) αλλά το νόμισμα (το ευρώ) θα το ελέγχει η ΕΚΤ στη Φρανγκφούρτη!!
Έλεος σύντροφοι…
Αγαπητέ Αγγελε, σωστά θέτεις το ζήτημα στο τέλος, ποιός ελέγχει την Φραγφούρτη. -δλδ. την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα-.Τα προηγούμενα όμως..
Η επερχόμενη ταξική πάλη εκεί θα εντοπιστεί.
Είναι ουτοπικές οι απόψεις που νομίζουν οτι μπορεί ΣΗΜΕΡΑ ενα εθνος-ειδικά αμελητέο οικονομικά- να προχωρήσει μόνο του στον Σοσιαλισμό.
Οχι δεν βρισκόμαστε την εποχή της Ρωσικης Επανάστασης.
Ο Καπιταλισμός με την παγκόσμια αγορά και τις πολυεθνικές έχει φέρει σε αλληλοεξάρτηση όλες τις οικονομίες.
Τα παραδείγματα του μοναχικού δρόμου και της αποτυχίας τους τα έχουν πληρώσει πανάκριβα οι λαοί.
Ακόμη και η Ρωσία -ο γίγαντας- και με μια σειρά χώρες δορυφόρους δεν τα κατάφερε.
Μόνη διέξοδος το παλλαΙκό μέτωπο αντιμνημονιακό-ναι με ρεφορμιστές και δημοκράτες μικροαστούς- και η προετοιμασία των επαναστατών μαρξιστών για συγκρότηση νέων κομμάτων και οπωσδήποτε της Διεθνούς.
Σήμερα ο Μαρξισμός πρέπει να εγκαταλείψει τα βαρίδια της μικροαστικής ριζοσπαστικής σκέψης-κουβελάκηες κλπ- όπως και τα βαρίδια του Σταλινισμού και να προχωρήσει στον νέο διεθνισμό.
Προφανώς από κάπου ξεκινάς και βασικά ξεκινάς από όπου βρίσκεσαι στην βάση των ιδιαίτερων συνθηκών που υπάρχουν εκεί. Το πρόβλημα όμως το έχουμε “εμείς” -όσοι/ες δηλαδή δεν θέλουν και να παραμείνουν εκεί. Δεν μου πολυαρέσουν τα ιστορικά παραδείγματα -ακριβώς επειδή οι συνθήκες είναι κάθε φορά διαφορετικές- μια και το αναφέρεις όμως οι Μπολσεβίκοι -αν θυμάμαι καλά- έθεταν το αίτημα του άμεσου τερματισμού του πολέμου και επιδίωκαν πάνω σ” αυτό το αίτημα την συνεργασία με άλλα κόμματα ή τμήματα κομμάτων όλων των εμπόλεμων χωρών παρά τις διαφορετικές συνθήκες που επικρατούσαν σ” αυτές. Δεν έθεταν ως αίτημα το έξοδος της Ρωσίας από την Αντάντ, αν και θα έλεγε κανείς/μια πως πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Έξοδος από την Αντάντ σήμαινε και διάλυση της Αντάντ -ήτοι μια μεγάλη διεθνιστική προσφορά- και ειρήνη της Ρωσίας με την Γερμανία. Φυσικά, αν ο στόχος είναι η “εθνική ανεξαρτησία” και η “παραγωγική ανασυγκρότηση” της χώρας σε σοσιαλιστική βάση τότε το ζήτημα τίθεται εντελώς διαφορετικά.
Υποθέτω πως με το επιχείρημα περί Φρανκφούρτης κλπ. εννοείς ότι στην Ελλάδα διαμορφώνεται ένας συσχετισμός που η Τράπεζα της Ελλάδος ενδέχεται να βρεθεί υπό τον έλεγχο του λαϊκού κινήματος και όχι πως η Ουάσιγκτον ή το Πεκίνο -που δεν ελέγχονται από την Φρανκφούρτη- είναι το πρότυπο οικονομικής πολιτικής για την Αριστερά. Σε μια τέτοια περίπτωση θα τεθεί ζήτημα εξόδου της χώρας από την ΕΕ και το ευρώ ή ακόμα και διάλυσης της ΕΕ σε περίπτωση που και άλλες χώρες ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Γιατί όμως πρέπει η Αριστερά να προπαγανδίζει το αίτημα της οικειοθελούς αποχώρησης και όχι μιας πολιτικής που οδηγεί στην αποβολή της; Ας βρει τρόπο η Φρανκφούρτη να πείσει τους τους λοιπούς Ευρωπαίους ότι οι χώρες που απαγορεύουν τις απολύσεις πρέπει να αποβάλλονται. Τι μας “νοιάζει” εμάς πως θα γίνει αυτό; Ανησυχούμε για την αξιοπιστία του ευρώ; Προφανώς όχι. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναι το πως θα απαγορευτούν οι απολύσεις, είτε εντός είτε εκτός ΕΕ. Εν πάση περιπτώσει, η έξοδος μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας άλλης πολιτικής αλλά δεν είναι προϋπόθεσή της. Είναι όμως προϋπόθεση της “εθνικής ανεξαρτησίας” και της “αυτοδύναμης ανάπτυξης” με ή χωρίς “εργατικό έλεγχο” ακόμα κι εναντίον του.
Μια ορισμένη Αριστερά συγκεκριμένων ιδεολογικοπολιτικών καταβολών θεωρεί την εθνική ανεξαρτησία ως προϋπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού μιας χώρας. Έτσι έβλεπε τα πράγματα και πριν την κρίση. Μπορεί στο σύνολό της να μην έθετε ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ -αφού δεν το έθετε η συγκυρία και ενίοτε η συμμετοχή “βόλευε” τα εθνικά συμφέροντα- αλλά οι απόψεις της ήταν γνωστές. Όσοι/ες δεν επιδιώκαμε την ενότητα με αυτές τις απόψεις πριν δεν έχουμε και λόγους -νομίζω- να την επιδιώκουμε τώρα και μάλιστα στην βάση ενός “εθνικο-ανεξαρτησιακού” προγράμματος που ενδέχεται να το πραγματώσει η ίδια η αστική τάξη.
Πράγματι η ευρωπαϊκή Αριστερά -της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης- είναι ρεφορμιστική. Αλλά, από όσο θυμάμαι, η γαλλική Αριστερά δεν έκανε την καμπάνια για το όχι στο ευρωσύνταγμα με σύνθημα “κάτω το Γερμανικό Ράιχ η Γαλλία στους Γάλλους” αλλά για μια “άλλη” Ευρώπη και όλοι/ες γνωρίζουμε -ειδικά αυτό το σάιτ- για ποιούς λόγους βούτηξε τόσο βαθιά στον ρεφορμιστικό βούρκο.
Μια επισημανση στο κειμενο του Άγγελου Καλοδούκα.
αναφερει και θετει πολυ επιτακτικα την αναγκη για συστρατευση και κοινη δραση της Αριστερας στους κοινωνικους αγωνες.
βαζει επι ταπητος το ζητημα των νικων, ποσο μαλλον τωρα που βαλονται οι βασικες αναγκες του κοσμου.
Θεωρω πως υποτιμα ομως αυτην την αναγκη και στο πολιτικο επιπεδο. οταν δεχεσαι την αυτονομια και τον εν δυναμει ανταγωνισμο των πολιτικων ρευματων της Αριστερας υπιτιμας αυτοματας το ποσο σημαντικο ειναι να πετυχαινεις ΝΙΚΕΣ και στο πολιτικο επιπεδο ή τουλαχιστον να εισαι αποτελεσματικος και να μπλοκαρεις τον αντιπαλο. μην ξεχναμε οτι νικες στο πολιτικο επιπεδο επιφερουν και στο κοινωνικο. νικες ομως μονο στο κοινωνικο ΔΕΝ επιφερουν νικες στο πολιτικο και ειναι μικρης διαρκειας. ετσι οι νικες στο κοινωνικο επιπεδο εκφυλιζονται σε προσωρινες μιας και μελλοντικα μπορει να αναιρεθουν ή να διαμορφωσει το Κρατος τους ορους για να αναιρεθουν.
πως μπορεις να δεχεσαι την ενοτητα της αριστερας στο κοινωνικο επιπεδο και να την ξεχνας στο πολιτικο;
η εννοια της νικης ή του αναχωματος παει περιπατο απο επιπεδο σε επιπεδο;
Η θεση μου τωρα. χρειαζεται συστρατευση και στο πολιτικο επιπεδο. γυρω απο ζητηματα που μπαινουν επι ταπητος απο την συγκυρια! μπορουν να διατηρουν τα πολιτικα ρευματα την αυτοτελεια τους αλλα στο ζουμι θελει κοινη προσπαθεια παρα τις διαφορετικες αφετηριες και αναλυση.
π.χ αν γινοταν δημοψηφισμα δεν θα επρεπε απο κοινου η Αριστερα να συστρατευτει και να δωσει την μαχη; ποτε εχασε; οταν αρνηθηκε να το κανει και ολοι σφυριζαν αδιαφορα για την ταμπακιερα και με αλλοθι τις εκλογες.
δεν επρεπε η Αριστερα να πεταξει το γαντι στον ΓΑΠ; να πιεζει για μετατροπη του ερωτηματος ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην δανειακη συμβαση; ολοι εκεινη την στιγμη κωλωσαν γιατι δεν ηταν ετοιμοι. και το ΚΚΕ τοτε ειπε οχι στα ψευτοδιλληματα εστω και με παραλαγη. μια επαναστατικη αντιληψη δεν επρεπε να παλεψει ωστε να συμπαρασευρει το ΚΚΕ, παιζοντας με τις αντιφασεις του, σε μια διαφορετικη κατευθυνση; Υπηρξε μια τετοια αντιληψη στον ελληνικο κοινωνικο σχηματισμο. στην πραξη ΟΧΙ. πεταγανε ολοι το μπαλακι στην εξεδρα και στο μελλον. αυτο ισχυει και για την Ανταρσυα που αυτοαποκαλειται «επαναστατικη».
αυτη η προβληματικη του συγγραφεα τον οδηγει να μην μπορει να καταλαβει γιατι τα Λα’ι’κα Μετωπα εκεινης της περιοδου «επιασαν». επειδη ζητησαν συμμαχια ωστε να ηττηθει η κυρια κατευθυνση του Κρατους. ο Μεταξας δεν ηρθε γιατι το ΚΚΕ εβαζε λανθασμενα την λογικη του Λα’ι’κου Μετωπου και ειχε αυταπατες. αλλα γιατι το ΚΚΕ ειχε τοτε μαχιμη γραμμη και εν δυναμει επικινδυνη. εξ ου και η Δικτατορια! σημερα δεν εχουμε καταργηση του Κοινοβουλιου γιατι η Αριστερα ειναι ακινδυνη . δεν εχει μαχιμη στρατηγικη και σωστα επεξεργασμενες τις αναγκαιες συμμαχιες.
Τελος μην συγκρινουμε ανομοιες εποχες. αλλη η φαση του ελληνικου Καπιταλισμου τοτε αλλη σημερα. σημερα ανηκει στον ανεπτυγμενο καπιταλισμο(ασχετα αν εμφανιζεται σε υποτελη θεση στην Ιμπεριαλιστικη Αλυσιδα. σε σχεση με αλλα Ιμπεριαλιστικα Κεντρα. παντως σιγουρα συμμετεχει στο μοιρασμα της πιτας). γι’αυτο και δεν υφισταται η δυνατοτητα συγκροτησης Λα’ι’κου Μετωπου. αλλα αλλο το 1930 και αλλο το 2011.
Πρέπει επειγόντως να πάψουμε να γυρνάμε την συζήτηση στην δεκαετία του 30 κάτι που όντως κάνει η ΚΟΕ με τις εμμονές της στον παρασιτικό εξαρτημένο κτλ χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού.Πρέπει όμως να κάνω 2 παρατηρήσεις :α)αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΚΟΕ.Και άλλες δυνάμεις υποστηρίζουν την εξάρτηση σαν αναλυτικό εργαλείο,μόνο η ΚΟΕ όμως προσανατολίζεται(ή έστω το σκέφτεται) σε μια πολιτική συμμαχιών στην κατεύθυνση του Καζάκη επαμ («από την λαική δεξιά στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά)β)η ΚΟΕ δεν είναι η μόνη που γυρνάει την κουβέντα στον μεσοπόλεμο.Εξίσου το κάνει και η αντίληψη που επειδή δεν έχουμε κατοχή αρνείται το ότι υπάρχει θέμα εθνικής ανεξαρτησίας.Αυτή η άποψη μοιάζει να θεωρεί πως ο μαρξισμός κόλλησε στην μεσοπολεμική αντιπαράθεση Στάλιν -Τρότσκυ.Αδυνατεί να συλλάβει την εθνική ανεξαρτησία με την έννοια που την είδε ο Γκράμσι,σαν οικειοποίηση της πατρίδας από ένα μπλοκ υπό εργατική ηγεμονία που δεν πραγματοποιεί ακόμα επανάσταση αλλά μια μεγάλη τομή στον συσχετισμό δύναμης.Με αυτή την έννοια η εθνική ανεξαρτησία αφορά τους εργαζόμενους και όχι μόνο σε χώρες της υποτιθέμενης περιφέρειας αλλά και στις υποτιθέμενες μητροπόλεις.
Αν έρθουμε τώρα στην συγκυρία είναι ξεκάθαρη η οικειοθελής παραχώρηση κυριαρχία της ελληνικής αλλά και κάθε ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης(και της γερμανικής,χωρίς βέβαια να ακυρώνονται οι ανισότιμες σχέσεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα).Ένα προηγούμενο διάστημα αυτό γίνονταν από τον ελληνικό καπιταλισμό στα πλαίσια μιας ορισμένης στρατηγικής καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού και της διαμόρφωσης ενός συγκεκριμένου προτύπου(μεγάλα έργα,κατασκευές,υπηρεσίες,επέκταση σε Βαλκάνια και αν Ευρώπη με όχημα την υπερεκμετάλλευση ελλήνων και μεταναστών και τις αθρόες δανειακές ροές).Αυτή όμως η στρατηγική οδήγησε στην αποψίλωση της ελληνικής παραγωγικής δομής στα πλαίσια και των ανισορροπιών της ευρωζώνης(μόνιμη υποτίμηση Γερμανίας και άλλων και μόνιμη υπερτίμηση Ελλάδας και άλλων)
Από την πιο πάνω ανάλυση γίνεται καθαρή η αναγκαιότητα για μια αριστερή πολιτική να περνάει μέσα από την κατοχύρωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας καθώς και από την παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς αυτά σε καμία περίπτωση να γίνονται καρικατούρα του σοβιετικού μαρξισμού.Ζητούμενο για την αριστερά σήμερα είναι να θεμελιώσει ένα εναλλακτικό υπόδειγμα για την κοινωνία.Με την συλλογική ευημερία μόνη πρωτεραιότητα αντί του χρεοκοπημένου καταναλωτισμού(απάντηση στις δυσκολίες από την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος και νομισματικής πολιτικής μετά την μονομερή διαγραφή του χρέους-θα υπάρξουν δυσκολίες με τις εισαγωγές άρα η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι αναγκαία).Με αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτού του τόπου προς το όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας(εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων υπό κοινωνικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό, μεγάλη αναδιανομή πλούτου και έλεγχο κίνησης κεφαλαίων/δηλ μια πορεία αμφισβήτησης βασικών αρχών της εε και συνολικής αποδέσμευσης).Με την πιο πλατιά λαική δημοκρατία με θεσμούς λαϊκής συμμετοχής παντού απέναντι στον χρεοκοπημένο κοινοβουλευτισμό(αυτή είναι και η βαθύτερη αξία των τάσεων ανυπακοής και αυτοοργάνωσης δηλ η ανάδυση συνθηκών δυαδικής εξουσίας.)Με κατοχύρωση της πιο πλέριας εθνικής λαϊκής κυριαρχίας απέναντι στην αστική επιλογή φαλκίδευσης της με σκοπό την θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Η διαμόρφωση του ευρύτερου δυνατού αριστερού μετώπου σε αυτή την λογική,από όσες δυνάμεις έχουν δείξει εως τώρα ότι μπορούν να συγκλίνουν (ΑΝΤΑΡΣΥΑ α.ρ μαα)είναι παραπάνω από επείγουσα.Σε αντίθετη περίπτωση ο αφοπλισμός της αριστεράς και του εργατικού κινήματος μπροστά στον μονόδρομο εξαθλίωσης και απώλειας κυριαρχίας θα γίνει σύντομα μη αναστρέψιμη
δεν είναι έτσι βαγγέλη. Πρώτον, ο όρος «εθνική» είναι έτσι κι αλλιώς προβληματικός για να αντιπαρατεθεί στον καπιταλισμό.
Αλλά δεύτερον και σημαντικότερο.
ΔΕΝ
«οδήγησε στην αποψίλωση της ελληνικής παραγωγικής δομής στα πλαίσια και των ανισορροπιών της ευρωζώνης» κάποια στρατηγική ηθελημένης «εξάρτησης». Για την «αποψίλωση» -που είναι ένα ζήτημα πόση είναι- δεν φταίνε οι ανισορροπίες της ΕΕ κυρίως. Κυρίως ευθύνεται το μειωμένο ποσοστό κέρδους στη βιομηχανία-αυτό είναι που έστρεψε ΟΧΙ ΜΟΝΟ τον ελληνικό, αλλά και τον αμερικάνικο και τον αγγλικό και μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου καπιταλισμού στις χρηματοπιστωτικές «επενδύσεις». Στον πλανήτη γυρίζουν 1000 τρις κεφαλαίου που ψάχνουν να «επενδυθούν» σε δάνεια με κατά το δυνατό υψηλά επιτόκια. (προφανώς αδύνατο να ικανοποιηθούν).
Ο σοσιαλισμός προφανώς θα επιφέρει αλλαγές στο υπάρχον παραγωγικό μοντέλο, αλλά για αυτό δεν φταίει καμία κατοχή, ούτε υποταγή. Το υπάρχον παραγωγικό μοντέλο είναι αναγκαία φάση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος.
«Θα επαναλάβω αυτό που γράφω στο άρθρο μου. Όποιος σήμερα δεν θέτει ζήτημα διάλυσης της Ε.Ε. διευκολύνει την άρχουσα τάξη (και τα ρεφορμιστικά κόμματα) στην παρουσίαση της Ε.Ε. ως μονόδρομο. Και μάλιστα της Ε.Ε. σήμερα που είναι προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού και των ακροδεξιών κυβερνήσεων.
Και επιτέλους, υπάρχει και ένα κακόγουστο αστείο σε αυτόν τον υποτιθέμενο «διεθνισμό» του ΣΥΝ και των οργανώσεων (της πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς) που συνεργάζονται μαζί του. Προτείνουν «ριζοσπαστικά» μεταρρυθμιστικά οικονομικά μέτρα (κρατικοποιήσεις ή έλεγχο των ροών του κεφαλαίου) αλλά το νόμισμα (το ευρώ) θα το ελέγχει η ΕΚΤ στη Φρανγκφούρτη!!
Έλεος σύντροφοι…»
Πράγματι η Ε.Ε. δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει και η συμμαχία (του ελληνικού καπιταλισμού) με τη Ρωσία και την Κίνα που προτείνει ο Καρατζαφέρης. Επίσης οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να προσφέρουν τη «βοήθειά» τους στην Ελλάδα αν χρεωκοπήσει (δεν ήρθε για αναψυχή στην Ελλάδα ο Μπάιντεν) (στον ελληνικό καπιταλισμό δηλαδή) και σε άλλες χώρες και να ξαναστήσουν την ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής τους πιο άμεσα γιατί πχ. καθόλου δεν της άρεσε των ΗΠΑ το «ξετσουτσούνισμα» της Γερμανίας κι άλλων π.χ. με την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από Ρωσία, Λιβύη ή ακόμα και χώρες σαν το Ιράν. Εμείς (η εργατική τάξη ας πούμε) τι συμφέρον έχουμε να προτείνουμε τις καλύτερες συμμαχίες στον ελληνικό καπιταλισμό? Εκτός αν πιστεύεις ότι έξω από την Ε.Ε. ο ελληνικός καπιταλισμός π.χ. δεν θα συμμαχεί με το Ισραήλ ενάντια στην Τουρκία (τι λένε αλήθεια οι «αντικαπιταλιστές» αντιευρωπωστές φίλοι σου γι” αυτή τη συμμαχία γιατί δεν βλέπω να τους ενοχλεί και πολύ αλλά η δική σου κριτική είναι μόνο στην ΚΟΕ -μάλλον όλως τυχαίως το ότι συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ και όχι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως πολλοί άλλοι υποστηρικτές της συγκεκριμένης ΑΟΖ και γενικά των «εθνικών δικαίων»). Η παρεκτός αν πιστεύεις ότι έξω από την Ε.Ε., οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα έπαυαν να υφίστανται, ο νόμος της συνδιασμένης και ανισόμερης ανάπτυξης στον καπιταλισμό δεν θα υπήρχε και θα υπήρχε «εθνική ισοτιμία» (έξω από το ευρώ π.χ. είναι αδύνατον π.χ. να είχε κερδίσει η Γερμανία σε ανταγωνιστικότητα την Ελλάδα -όλα θα ήταν ισότιμα και αρμονικά. Μή σου πω ότι θα ήταν τόσο ισότιμα όσο «ισότιμη ειρήνη» υπέγραψε η Σοβιετική Ρωσία (δηλαδή ένα εργατικό κράτος και όχι ένα καπιταλιστικό κράτος όπως μια «ανεξάρτητη» Ελλάδα ασ πουμε) με τη Γερμανία στο Μπρεστ Λιτόβσκ).
Επίσης δεν κατάλαβα από που προκύπτει ότι αν την έκδοση χρήματος την ελέγχει ο Προβόπουλος στην Ελλάδα και όχι ο Ντράγκι στην Φραγκφούρτη, αυτό θα ωφελήσει σε τίποτα το ελληνικό προλεταριάτο? Προφανώς δεν είναι διεθνισμός να υπερασπίζει κανείς το ευρώ και την Ε.Ε. αλλά δεν καταλαβαίνω επίσης από και ως που είναι διεθνισμός να υποστηρίζει κανείς τη δραχμή και τους προστατευτικούς δασμούς (γιατί αυτό σημαίνει το έξω από την Ε.Ε. σε συνθήκες καπιταλισμού όσους αντικαπιταλιστικούς προσδιορισμούς και αν βάλεις σε αυτό το σύνθημα). Μήπως να απελάσουμε και όσους κοινοτικούς υπηκόους δουλεύουν στην Ελλάδα? Είπαμε ότι είμαστε ενάντια στην ευρώπη φρούριο γιατί θέλουμε υποτίθεται (οι διεθνιστές) την ελεύθερη διακίνηση όλων των εργαζομένων σε όλες τις χώρες και όχι την αντικατάσταση της ευρώπης φρούριο από την Ελλάδα φρούριο με τα σφραγισμένα σύνορα. Τέλος σε αυτό το άρθρο π.χ. http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3024&Itemid=46 υπάρχει ο ισχυρισμός ότι και οι ευρωπαιστές του ΣΥΝ και μάλιστα οι «αριστεροί» τύπου Μηλιού και οι αντιευρωπαιστές της Ανταρσύα είναι διαφορετικές εκδοχές του πατριωτισμού και της προσπάθειας «σωτηρίας της χώρας» (δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού».Εχει γραφτεί πάνω από ένα χρόνο και επισημαίνει ότι διεθνισμός και αντικαπιταλισμός προυποιθέτει το καμιά θυσία για κανένα νόμισμα και ότι εθνικοανεξαρτησιακές λογικές μπορεί να οδηγήσουν στον θαυμασμό για ακροδεξιές κυβερνήσεις τύπου Ουγγαρίας που τόσο θαύμαζε μόλις πριν ένα χρόνο π.χ. ο Καζάκης. Αν θέλεις λοιπόν να κάνεις κριτική για το αν είναι αντικαπιταλιστικό ή όχι το «καμμιά θυσία για το ευρώ ούτε για τη δραχμή» μπες στον κόπο να κάνεις κριτική σε τέτοιες απόψεις. Η «πάλαι ποτέ επαναστατική αριστερά» δεν έχει προσχωρήσει σε κανέναν «διεθνισμό του ΣΥΝ» αλλά ούτε και στον πατριωτισμό του ΝΑΡ, του Λαφαζάνη ή και του Λαπαβίτσα. Λοιπόν αν θέλεις να κάνεις κριτική στην «παλαι ποτέ επαναστατική αριστερά» κάνε κριτική στα κείμενα αυτής της αριστεράς και όχι τα «ευακολάκια» περί «διεθνιστών του ΣΥΝ». Είναι το ίδιο «ευκολάκι» με το να έλεγα κι εγώ ότι κάποιοι «πάλαι ποτέ διεθνιστές» σαν κι εσένα έχουν προσχωρήσει στους τουρκοφάγους τύπου Δελαστίκ. Πραγματικά συντροφε Καλοδούκα, έλεος!
Μήτσος Γκορίτσας
Σύντροφε GB δυστυχώς δεν διαβάζεις τι λέει ο προηγούμενος και σχολιάζεις κατά το δοκούν.Μεγάλο κομμάτι από το κείμενο μου είναι ακριβώς εναντίον της θεωρίας της εξάρτησης.Μάλιστα λέω ότι η αποψίλωση της ελληνικής παραγωγικής βάσης έγινε στα πλαίσια μιας επιθετικής στρατηγικής καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού.Από κει και πέρα μιλάς για το μειωμένο ποσοστό κέρδους που οδήγησε στην λεγόμενη χρηματιστικοποίηση του καπιταλισμού.Συμφωνώ,το Μάαστριχτ και η ΟΝΕ ούτως η άλλως εκεί εντάσσονται.Αν τώρα αμφισβητείς το ότι στηριζόμαστε όλο και περισσότερο σε εισαγωγές υπάρχουν αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία για αυτά τα πράγματα,δεν μπορεί να γίνει συζήτηση.Γενικά να αφιερώνεις 2 λεπτάκια αν θες να απευθυνθείς σε κα΄ποιον ,για να διαβάζεις τι γράφει αλλιώς εκτίθεσαι για την κακή σου πρόθεση έστω και πίσω από την ανωνυμία.
Σύντροφε Μήτσο Γκορίτσα
Ωραία….
…η συζήτηση μεταξύ συντρόφων με μια κάποια φόρτιση μπορεί όντως να βοηθήσει στην αποσαφήνιση των απόψεων. Ας είναι λοιπόν!
Προσωπικά, είναι κομματάκι δύσκολο να με κατηγορήσει κάποιος ότι έχω «προσχωρήσει στους τουρκοφάγους τύπου Δελαστίκ». Η συχνή αρθρογραφία μου σε αυτό το μπλογκ δεν αφήνει αμφιβολίες για τις απόψεις μου.
Πάμε όμως στην ουσία.
Αφού δεν επιθυμείς τα «ευκολάκια», ας μπούμε στα… δυσκολάκια.
Μιας και αναφέρεις πολιτικούς χώρους (ΣΥΝ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΟΕ, ΝΑΡ, ΔΕΑ) αλλά και πολιτικά πρόσωπα (Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Δελαστίκ). Το ερώτημα που αναπόφευκτα προκύπτει είναι:
Στα σχήματα που μια οργάνωση συμμετέχει πόσο έχει επηρεάσει τις πολιτικές αποφάσεις;
Η ΔΕΑ με τις θέσεις της για «καμιά θυσία για το ευρώ ούτε για τη δραχμή» έχει επηρεάσει έστω και κατά το ελάχιστο τους συσχετισμούς στο ΣΥΡΙΖΑ; Αναμφισβήτητα ΚΑΘΟΛΟΥ. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η σωτηρία της πατρίδας, του ευρώ και της Ε.Ε., θέσεις που τις εκφράζει με ξεκάθαρο τρόπο ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ. Η ΚΟΕ και το Μέτωπο είναι ακόμα πιο ένθερμοι οπαδοί της σωτηρίας της «εθνικής οικονομίας».
Σε αντίθεση, το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν χαρακτηρίζεται από οικονομικό εθνικισμό. Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι το αποτέλεσμα των απόψεων του Δελαστίκ και της πατριωτικής «πτέρυγας» του ΝΑΡ. Το πρόγραμμα αυτό (σε κάθετη αντίθεση με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ) θέτει αιτήματα όπως διαγραφή του χρέους, κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημιώσεις, απαγόρευση απολύσεων, εργατικός έλεγχος, κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Αιτήματα δηλαδή που εντάσσονται σε ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
Σε αντίθεση με το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ακριβώς βρίσκεται η αντικαπιταλιστική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ; Για ποιο λόγο συμμετέχει η ΔΕΑ σε αυτόν; Ποιες είναι οι πολιτικές της συμμαχίες εντός του ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή του σαφώς ρεφορμιστικού («εθνικού») του προγράμματος;
Επιπλέον, το «καμιά θυσία για το ευρώ ούτε για τη δραχμή» είναι… «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα (όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και κάθε άλλου πραγματικά αντικαπιταλιστικού προγράμματος) αναπόφευκτα οδηγεί σε σύγκρουση με το ευρώ και ρήξη-έξοδο από την Ε.Ε.. Στο πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν υπάρχει καμιά αναφορά σε συμμαχίες με Ρωσία, Κίνα, Ισραήλ οπότε το πρώτο μέρος του σχολίου σου είναι εντελώς άσχετο με τις πολιτικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο έλεγχος του νομίσματος δεν θα αφεθεί στον Προβόπουλο αλλά στον εργατικό έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση, η λογική είναι ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή και η επανάσταση δεν θα ξεκινήσει ταυτόχρονα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά σε κάποια χώρα αρχικά. Και σε αυτή την περίπτωση αντικαπιταλιστικά μέτρα σημαίνουν αναπόφευκτα έξοδο από το ευρώ και κάποιο εθνικό νόμισμα.
Η ΔΕΑ έχει βρει κάποιο μαγικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που δεν οδηγεί στην έξοδο από την Ε.Ε. ή μήπως περιμένει την πανευρωπαϊκή επανάσταση για να θέσει ζήτημα ευρώ και Ε.Ε.; Και, για άλλη μια φορά, με ποιες δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ επεξεργάζεται αυτό το μαγικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα;
Τελευταίο, γράφεις στο σχόλιό σου:
«Πράγματι η Ε.Ε. δεν είναι μονόδρομος». Αλλά, συνεχίζεις αναφέροντας τον Καρατζαφέρη, τις αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., τις συμμαχίες με την Κίνα τη Ρωσία. Μήπως τελικά κατά την άποψη σου η Ε.Ε. είναι πράγματι μονόδρομος μιας και η ρήξη μαζί της θα φέρει μόνο άσχημες προοπτικές για το κίνημα;
Άγγελος Κ
«η λογική είναι ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή και η επανάσταση δεν θα ξεκινήσει ταυτόχρονα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά σε κάποια χώρα αρχικά. Και σε αυτή την περίπτωση αντικαπιταλιστικά μέτρα σημαίνουν αναπόφευκτα έξοδο από το ευρώ και κάποιο εθνικό νόμισμα»
Από όσο ξέρω δεν υπάρχει κάποιος φυσικός ή κοινωνικός νόμος που να στηρίζει αυτήν την λογική, να απαγορεύει δηλαδή στην επανάσταση να ξεκινήσει σε μια ομάδα χωρών ή σε μέρη διαφόρων χωρών ή, ακόμα, μιας και μόνο χώρας.
1. Επαναλαμβάνω τον λόγο της έντασης μπας και αυτή τη φορά γίνει κατανοητός. Μιλάς για «υποτιθέμενο «διεθνισμό» του ΣΥΝ και των οργανώσεων (της πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς) που συνεργάζονται μαζί του.» Και αυτό είναι τρυκ και ξεκάθαρο «unfair». Το να κατηγορείς την «παλαι ποτέ επαναστατική αριστερά» ότι προσχωρεί πολιτικά στην πολιτική του ΣΥΝ επειδή έχει σχέση συνεργασίας μαζί του, είναι το ίδιο σαν να κατηγορώ εγώ εσένα για τουρκοφαγισμό μόνο και μόνο επειδή συνεργάζεσαι με το Δελαστίκ, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ για τη «συχνή αρθρογραφία μου(σου) σε αυτό το μπλογκ (η οποία δεν αφήνει αμφιβολίες για τις απόψεις μου(σου).» Λοιπόν εγώ δεν αδιαφορώ για τις απόψεις που εκφράζεις σε αυτό το μπλογκ και δεν σε κατηγορώ για τουρκοφάγο όπως δεν αδιαφορώ για τις απόψεις που εκφράζει ο Δελαστίκ και δεν του «προσάπτω» διεθνισμό-ο άνθρωπος είναι πατριώτης και το λέει. ΕΣΥ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙΣ για τις θέσεις της «πάλαι ποτέ επαναστατικής αριστεράς» και μας εγκαλείς ότι γίναμε ευρωπαϊστές και ακολουθούμε τις θέσεις του ΣΥΝ μόνο και μόνο επειδή συνεργαζόμαστε μαζί του. ΕΣΥ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙΣ ότι κριτική στις θέσεις του ΣΥΝ κάνουμε και πολύ σκληρή και από πολύ παλιά όπως αποδεικνύεται και από το λινκ που παρέθεσα. Όσο για τον χαρακτηρισμό «παλαι ποτέ» για την επαναστατική αριστερά που συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζεις ότι είναι πολύ βαρύς και ότι θέλει μια κάποια απόδειξη παραπάνω?
2. Αν η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σωστή ή λάθος είναι εντελώς άσχετο ζήτημα με το θέμα που συζητάμε και πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα. Το τι έχει καταφέρει ο καθένας με την πολιτική του είναι σημαντικό θέμα αλλά για άλλη φορά και δεν έχει σχέση με τη συζήτησή μας. Το τι καταφέρνει στην αλλαγή συσχετισμών καθένας με την πολιτική του έχει να κάνει με πολύ περισσότερα πράγματα. Για να φέρω κάποια ακραία παραδείγματα, ούτε η Λούξεμπουργκ το 1918-19, ούτε ο Τρότσκι τη δεκαετία του 30 «κατάφεραν τίποτα». Ελπίζω να μην θεωρείς ότι γι” αυτό ευθύνεται ο «υποτιθέμενος» διεθνισμός τους ή η «παλαι ποτέ» επαναστατικότητά τους.
3. Για το θέμα μας τώρα. Λες «Σε κάθε περίπτωση, η λογική είναι ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή και η επανάσταση δεν θα ξεκινήσει ταυτόχρονα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά σε κάποια χώρα αρχικά.» Προφανώς, αλλά από που προκύπτει ότι ντε και καλά η Ελλάδα θα είναι η πρώτη? Λες «το «καμιά θυσία για το ευρώ ούτε για τη δραχμή» είναι… «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα (όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και κάθε άλλου πραγματικά αντικαπιταλιστικού προγράμματος) αναπόφευκτα οδηγεί σε σύγκρουση με το ευρώ και ρήξη-έξοδο από την Ε.Ε.. » Σοβαρά? Δηλαδή μια επαναστατική πολιτική στη Γερμανία ή την Βρετανία θα είχε σαν κεντρικό σύνθημα την «έξοδο από την Ε.Ε.?» Το σύνθημα «καμιά θυσία ούτε για το ευρώ ούτε για τη λίρα, ούτε για το μάρκο» θα ήταν «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»? Τότε ο Κάμερον και η Μέρκελ μπορεί να είναι και πολύ αντικαπιταλιστές τελικά και να μην το ξέρουν. Ειδικά για την Μερκελ, όπως μάλλον θα έχεις παρατηρήσει οδηγεί με την πολιτική της το ευρώ στη διάλυση. Αν αυτό γίνει πραξη όπως όλα δείχνουν τους επόμενους μήνες, τι θα κάνει η Ανταρσύα, θα διαδηλώνει με σύνθημα «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται»? Και όταν οι αστοί θα καλούν σε θυσίες για τη δραχμή «μας» τι θα λέει? Να μην ζητάμε και πολλές αυξήσεις μισθών γιατί αυτό θα μειώσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας «μας»? Επιπλέον το θέμα δεν είναι αν ένα σύνθημα είναι καλό για μετά την επανάσταση αλλά για τώρα. Μετά την επανάσταση, μια χώρα που έχουν την εξουσία οι εργάτες προφανώς θα υποχρεωθεί να επιβάλλει κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο και να αποχωρήσει μονομερώς από τις διεθνείς συμφωνίες εμπορίου και τον Παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου, ακόμα και από τον ΟΗΕ. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα εν μέσω καπιταλισμού, το σύνθημα έξω από τον ΠΟΕ και τον ΟΗΕ και προστατευτικοί δασμοί υπερ των ελληνικών προϊόντων, θα αποτελούσε ακρογωνιαίο λίθο ενός «αντικαπιταλιστικού» προγράμματος? Επίσης η Ανταρσύα μπορεί να μη μιλάει για συμμαχίες με την Κίνα ή για άλλους, αλλά το θέμα τίθεται αντικειμενικά μια και η Ε.Ε. αποτελεί προς στιγμή την κύρια αλλά όχι την μόνη επιλογή συμμαχιών του ελληνικού καπιταλισμού. Όταν λες για έξοδο από την Ε.Ε. προτείνεις στην ουσία μια άλλη πολιτική συμμαχιών για τον ελληνικό καπιταλισμό, είτε το θες είτε όχι. Ρώτα όποιον απλό άνθρωπο θες και αμέσως θα σε ρωτήσει «και με ποιους θα πάμε»? Εκτός αν η απάντηση είναι ο καπιταλισμός ή έστω ο σοσιαλισμός σε μια μόνη χώρα.
Τέλος απέναντι στην κρίση, η βασική πολεμική κραυγή των εργατών είναι να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Η διαγραφή χρεών, οι κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων κλπ συμβάλλουν σε αυτό τον στόχο και μπορώ να σου παραθέσω διάφορα λινκ που δείχνουν ότι σε αυτά είμαστε απόλυτα σύμφωνοι (π.χ. http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3418&Itemid=46 ). Το θέμα είναι ναι ή όχι στην υποστήριξη της δραχμής σαν αντικαπιταλιστικό αίτημα γιατί με αυτό ισούται στα μυαλά όλου του κόσμου η έξοδος από το ευρώ. Εγώ λέω ότι η αριστερά δεν μπορεί να λέει ψέματα στον κόσμο ότι «η δραχμή θα φέρει ανάπτυξη» επαναλαμβάνοντας από την ανάποδη το ψέμα ότι «μέσα στο ευρώ θα τρώμε με χρυσά κουτάλια». Το τί θα φέρει ανάπτυξη στην καπιταλιστική Ελλάδα, εξαρτάται από το τι θα φέρει ανάπτυξη στον διεθνή καπιταλισμό και υποθέτω ότι συμφωνείς ότι η δραχμή δεν μπορεί να λύσει την παγκόσμια οικονομική κρίση ούτε μπορεί να εξασφαλίσει κανέναν εξαγωγικό διεθνή παράδεισο για τα «ελληνικά προϊόντα». Συνεπώς το αίτημα για εξοδο από Ε.Ε. -ευρώ όπως και το άλτερ έγκο του αίτημα για παραμονή στο ευρώ, δεν έχουν καμιά σχέση με το να πληρώσουν οι καπιταλιστές, ούτε με την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Και τα δυο βάζουν την αριστερά αντίθετα στην ουρά του αστικής λογικής να κάνει «προτάσεις» για την καπιταλιστική οικονομία της χώρας «μας», «ευρωπαϊστική» ή «εθνοκεντική» -το ίδιο ουτοπικές και οι δυο. Αντίθετα το «καμιά θυσία για κανένα νόμισμα» βάζει τα πράγματα στη σωστή τους θέση: Αν δεν διαγράψουμε χρέη, αν δεν κρατικοποιήσουμε τράπεζες, αν δεν βάλουμε χέρι στον πλούτο των καπιταλιστών κανένα νόμισμα δεν μπορεί να μας προστατεύσει από τη λιτότητα και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού ούτε φυσικά να μας οδηγήσει στην επανάσταση.
Σε κάθε μεγάλη διεθνή κρίση του καπιταλισμού οι επαναστάτες μαρξιστές σχημάτιζαν ή επιχειρούσαν να σχηματίσουν Διεθνείς (Από την πρώτη του Μαρξ μέχρι την Κομιντερν και την απόπειρα του Τρότσκι για την Τέταρτη Διεθνή) και έβγαζαν γραμμή για το παγκόσμιο προλεταριάτο. Δεν θυμάμαι σε καμιά από αυτές κανένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που να κάνει μόνο για μια χώρα όπως καλή ώρα για τον ελληνικό καπιταλισμό. Μπορείς να μου υποδείξεις σε παρακαλώ, με βάση τη γραμμή για έξοδο από την Ε.Ε., πιο είναι το ενδεδειγμένο «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα» για τους εργάτες της Γερμανίας, της Τουρκίας, της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Κίνας κλπ? Μήπως η συζήτηση σε μια (αναγκαία) σύγχρονη Διεθνή θα ήταν ποια είναι π.χ. η «σωστή» ισοτιμία κινέζικου γουάν και δολαρίου? Αμφιβάλω. Επίσης δεν θυμάμαι σε καμιά από αυτές κανένα μεταβατικό αίτημα να αναφέρεται στην υποστήριξη του οποιουδήποτε εθνικού ή διεθνούς νομίσματος ή άλλων όπλων του αστικού κράτους όπως οι δασμοί, τα όπλα κλπ. Για προλεταριακό νόμισμα εγώ δεν έχω ακούσει να γίνεται λόγος από τους «πάλαι ποτέ επαναστάτες». Και δεν νομίζω ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή να αποτελούν εξαίρεση.
Έχει πλάκα το γεγονός ότι κριτική στην άποψη για αποχώρηση από το ευρώ και την Ε.Ε. εξασκούν και μάλιστα με ειρωνικό τρόπο οργανώσεις και άτομα που συμμετέχουν στην καθεστωτική αριστερά, δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, φαίνεται, ότι επειδή έχουν εξομολογηθεί στα επαναστατικά (;) τους έντυπα την «ανατρεπτική» τους άποψη τους συγχωρούνται οι αμαρτίες του παρόντος: η συμμετοχή στο κατεξοχήν αριστερό όχημα (τον ΣΥΡΙΖΑ) που υποστηρίζει την με κάθε θυσία παραμονή στο ευρώ και την Ε.Ε.. Με άλλα λόγια, η πιο κεντρική επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης, η παραμονή στο ευρώ και την Ε.Ε., μπορεί να ενδυθεί χάρις σε δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό μανδύα.
Κατά τα υπόλοιπα, η ανικανότητα των οργανώσεων της «πάλαι ποτέ επαναστατικής αριστεράς» (ναι, συμφωνώ με τον Άγγελο Καλοδούκα) να επηρεάσουν κατά το οτιδήποτε τον ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνεται με τον… Τρότσκι και τη Λούξεμπουργκ. Πέραν του αστείου του πράγματος, να υπενθυμίσω ότι κανείς από τους δυο δεν υπήρξε πολιτική τσόντα κάποιου ΣΥΡΙΖΑ της εποχής τους. Αλλά…. η πιθανότητα κάποιων οργανώσεων της πάλαι ποτέ επαναστατικής αριστεράς να βγάλουν κάποιον βουλευτή ή να παίρνουν τις χρηματικές επιχορηγήσεις που τους προσφέρει η συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, τους κάνει να μετατρέπουν το κρέας σε ψάρι. Ο μεσαίωνας καλά κρατεί στη «ριζοσπαστική» σκέψη της πρώην «επαναστατικής αριστεράς».
Τα αιτήματα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι κεκτημένα. Είναι δεδομένα αφού η συμφωνία ήταν αντικαπιταλιστική. Οπότε απορώ πως συγκρίνεις την μάχη που δίνει η πάλαι ποτέ επαναστατική αριστερά με τον ΣΥΝ κ την ΚΟΕ με την μάχη που δίνεις εσύ (ή οι επαναστάτες της ΑΝΤΡΣΥΑ ?) με τους υπόλοιπους αντικαπιταλιστες.
Η μάχη στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται με πολιτικούς όρους και όχι ανάλογα με τον αριθμό μελών κάθε οργάνωσης. Και για αυτο πετύχαμε τα 20 σημεία του ΣΥΡΙΖΑ που στο παρελθόν χτύπησαν τις επιλογές του ΣΥΝ (δες το σημείο ενάντια στο Μάαστριχ). Για αυτο με το θέμα των 300 μεταναστών πετύχαμε να εκθέσουμε την ηγεσια ΣΥΝ (με τις δηλώσεις Βίτσα κ Τσίπρα που έδωσε στεγνά την ν.ΣΥΝ) και τελικά να κερδίσουν οι απεργοί πείνας ενώ η Μπακογιάννη έλεγε » η αριστερά παρανομεί» (που ήταν το ΑΝΤΑΡΣΥΑ τότε)
Άρα γιατί να συγκρίνω μέτωπο επανασταωτών ρεφορμιστών με το μέτωπο των αριστερών αντικαπιταλιστων; Μήπως γιατί κάποιοι νομίζουν ότι κάποιοι από αυτους τους αντικαπιταλιστές (οι άλλοι όχι εμείς) είναι σικέ αντικαπιταλιστές ή λιγότερο; Μήπως λοιπόν πρέπει να κάνουμε κριτική και σε αυτούς που στην Πάτρα ετοιμάζουν εκδήλωση (ΑΡΑΝ) με αίτημα «εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση;» με ομιλητές απο ΣΥΝ ΚΟΕ?
Ένας από τους νέους της πάλαι ποτέ επανάστασης Αριστεράς
Γιώργος Κοκκινάρης
Τα πράγματα είναι απλά. Πέρα από ευρώ ή δραχμή ο κύριος στόχος μας είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής τώρα και σε β΄φάση ο σοσιαλισμός με εργατική εξουσία.
Αν η ανατροπή αυτής της πολιτικής γίνει σε συμμαχία με τους εργατες της ευροζώνης τότε το κοινό νόμισμα θα είναι το ευρώ .-
Αν η ανατροπή αυτής της πολιτικής μπορεί να γίνει με τους ελληνες εργάτες τότε θα πρέπει να μας απασχολεί η δραχμή.
Προσωπικά το βλέπω πολύ δύσκολο οτι μπορεί να γίνει ανατροπή μέσα στην Ελλάδα μόνο.
Αντιστάσεις ναι αλλά όχι σοβαρά πράγματα.
Επαναστάτης δεν σημαίνει οχι ρεαλιστής.
Οι ρεφορμιστές του ΣΥΝ σε αυτήν την συγκυρία είναι ,έστω για λίγο, πιο μπροστά από όλους.
Προς Μήτσο Μηχανοδηγό, για να λυθούν οι απορίες του, «πέραν του αστείου του θέματος»:
Είναι η πολιτική ενιαίου μετώπου που πρότεινε ο Λένιν στο Βρετανικό ΚΚ το 1920. Δηλαδή να ενταχθεί -με οργανωτικοπολιτική αυτονομια- το ΚΚ των 3000 μελών στο (πιο δεξιό απο το ΣΥΝ) Εργατικό Κόμμα των 4 εκατομμυρίων μελών (κάνε την σύγκριση με την σημερινη αναλογία ΔΕΑ/ΣΥΝ, θα βγάλεις το Λενιν προδότη). Μάλιστα το Εργατικό Κόμμα αρνηθηκε κεντρικα, αλλά συνεργάστηκε τοπικά. Το ΚΚ συνέχισε τις εκκλησεις για κεντρική συνεργασία. Μάλιστα το ΚΚ «δεν πέτυχε τίποτα», μια που οι αγώνες των εργατών ηττήθηκαν και το Εργατικό Κόμμα εστριψε κι άλλο δεξιά. Αυτό δεν εμπόδισε τους Λένιν-Τρότσκι να δικαιώσουν αυτήν την πολιτική και στο 3ο και 4ο Συνέδριο της Διεθνους το 1921-22 να διατυπώσουν την τακτική του Ενιαίου Μετώπου. Γιατί το επαναστατικό κυμα ειχε υποχωρησει κι οι αγώνες των εργατών είχαν πλέον χαρακτήρα οπισθοφυλακής. Όμως «πρέπει να ενωθούμε σε μια κοινή πάλη ενάντια στην επίθεση των αφεντικών… κανένας εργάτης δε θέλει να δει το μισθό του να μειώνεται… πρέπει να δημιουργηθει ενα ενιαίο μέτωπο όλων των κομματων που ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ απο το προλεταριάτο… η ταξική ζωή του προλεταριάτου δεν αναστελλεται την περιοδο προετοιμασίας της επανάστασης… οι εργατικές μάζες αισθάνονται την ανάγκη για ενότητα στη δράση… κάθε κομμα που αντιπαρατιθεται στην ανάγκη των εργατών για ενοτητα στη δραση , θα κερδισει την περιφρόνηση των εργατών… πρεπει λοιπόν να συνδεσουμε σε συγκεκριμένα αιτήματα τη δράση μας με αυτήν των ρεφορμιστικών οργανώσεων, στο βαθμό που αυτές εκφράζουν ακομα τις ελπίδες σημαντικών τμημάτων του μαχόμενου προλεταριάτου» κλπ κλπ.
Ειναι η εποχή που ο Λένιν ειρωνεύεται διάφορους αριστερούς που έχουν ξεφύγει απο την πραγματικότητα και του τη «βγαίνουν απο τα αριστερά», και παραδέχεται ότι «βρίσκομαι στην «ακρα Δεξιά», αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Αν θες το πάμε και πιο πίσω, στο 1917, οι μπολσεβικοι (προδότες κι αυτοί για τους ομοιους σου της εποχής) συνεργάστηκαν με τους σοσιαλεπαναστάτες (μικροαστούς-ρεφορμιστες), σε περίοδο ανόδου του επαναστατικού κύματος, αποδεχόμενοι μάλιστα το μικροαστικό προγραμμα τους (η γη στους αγρότες). Τότε θα τους ελεγες προδότες, ειναι βεβαιο. Ενώ υπερασπίστηκαν τον αστό Κερένσκι (στην ουσία τον αποδυνάμωσαν, αλλά τυποι σαν κι εσενα θα λεγαν ότι τον στηριξαν) συνεργαζομενοι με τις ρεφορμιστικές δυναμεις που στηριζαν Κερενσκι απέναντι στον Κορνίλοφ.
Τώρα, αν θέλουμε να βρουμε σε τι περιοδο ειμαστε σημερα, θα ελεγα κάπου στο ενδιάμεσο. Δεν υπαρχει επαναστατικό κύμα, αλλά ουτε οι αγωνες υποχωρουνε, αντιθετα ανεβαινουν διεθνως και προετοιμαζουν τις νεες εξεγερσεις κι επαναστάσεις (ήδη ξεκινησαν στην Αφρική κ Μεση Ανατολή). Αλλά κι η σημερινη πραγματικότητα επιβάλλει το ενιαιο μετωπο επαναστατων-ρεφορμιστών. Το πώς το εξειδικεύει ο καθένας ειναι ένα ζητημα προς συζητηση. Αλλά ότι χρειάζεται ειναι αναμφισβήτητο. Η ΔΕΑ απάντησε με το ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει την τελευταια πενταετία το μίσος το συστήματος για την υπεράσπιση των διάφορων αγώνων που ξέσπασαν είναι μια μεγάλη κατάκτηση-δικαίωση ΚΑΙ της ΔΕΑ και δίνει κάποιες απαντήσεις. Στο μέλλον μπορεί να προκύψει κάποιο άλλο μέτωπο (πραγματικό μέτωπο εννοώ, με μαζικούς όρους, αυτους που κατά κανόνα προσδιδουν οι ρεφορμιστές). Αλλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και παράδοση, μια που δεν ειναι και δε θέλει να ειναι συμμαχία επαναστατών-ρεφορμιστών. Και δεν μπορεί η συνεργασια της μικρής άκρας Αριστεράς να είναι η απάντηση στις επιθέσεις που δέχονται εκατομμύρια εργάτες σήμερα στην Ελλάδα. Η ΔΕΑ προτείνει «συμπαράταξη της Αριστερας», δεν έχει φετίχ με το ΣΥΝ. Θέλουμε και το ΚΚΕ μαζι και θα εξακολουθήσουμε να σας κάνουμε «επιθέσεις φιλίας» (κατά ενα προηγούμενο τεύχος της ΚΟΜΕΠ που σχολίαζε τη πολιτική της ΔΕΑ και των τροτσκιστων γενικά), όπως έκανε το ΚΚ Βρετανιας στο Εργατικό Κόμμα.
Τα συμπεράσματα δικά σου.
Μέχρι και ένα χρόνο πριν την επανάσταση στη Γερμανία του 18, η Λούξεμπουργκ παρέμενε μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (του SPD), του κόμματος που στήριζε τον πόλεμο και που ηγήθηκε της κυβέρνησης που την δολοφόνησε κατά την «εξέγερση του Σπάρτακου». Επίσης ο Τρότσκι, μέσα στις υπόλοιπες πολιτικές, δοκίμασε και την λεγόμενη «Γαλλική στροφή», δηλαδή τον «εισοδισμό» των τροτσκιστών στα σοσιαλιστικά κόμματα της εποχής με αρχή το Σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας το 1934. Επί τη ευκαιρία, να θυμίσω επίσης ότι ο Λένιν εισηγούνταν το 1919, στον «Αριστερισμό», την είσοδο του αγγλικού κομμουνιστικού κόμματος στo Eργατικό κόμμα (Labour party). Δεν ξέρω αν τα κόμματα αυτά ήταν καλύτερα ή χειρότερα ή αν έχουν καμιά σύγκριση με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αν τέτοιες πολιτικές των Λούξεμπουργκ, Τρότσκι, Λένιν, μπορούν να χαρακτηριστούν ως «πολιτική τσόντα κάποιου ΣΥΡΙΖΑ της εποχής τους». Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του γι” αυτό. Αλλά θα συμβούλευα όσους πιανουν στο στόμα τους τους «παλαι ποτέ επαναστάτες» του παρελθόντος να γνωρίζουν τουλάχιστον λίγο την πραγματική ιστορία της πολιτικής τους. Έτσι, για το μάθημα της ιστορίας…
μια μικρή διόρθωση: Η Ρόζα τότε ήταν μέλος του USPD (του ανεξάρτητου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος). Στο ίδιο κόμμα -εκείνη την εποχή- ήταν επίσης ο Καρλ Κάουτσκι και ο Έντουαρντ Μπερνστάιν. Θα μπορούσες να το πεις κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή ανήκω σε αυτούς που και «πιάνουν στο στόμα τους τούς «πάλαι ποτέ επαναστάτες»» και «γνωρίζουν τουλάχιστον λίγο την πραγματική ιστορία της πολιτικής». Ακόμα, επειδή πιστεύω ότι η κριτική είναι ανίερη!
Σε αντίθεση ο… istorikos πιάνεται παντελώς ανιστόρητος! Οι αναφορές στον Τρότσκι και τη Λούξεμπουργκ είναι ανιστόρητες και εντελώς ιδεοληπτικές. Για να ακριβολογώ, οι ιστορικές αναφορές του istorikos έχουν τον προφανή στόχο να δικαιολογήσουν τα… αδικαιολόγητα της σημερινής πολιτικής ουράς, αλλά και υποταγής, στην πολιτική του ΣΥΝ. Και εξηγούμε πάραυτα.
Τότε τη δεκαετία του ’20 και του ’30 η διάσπαση μεταξύ ρεφορμιστών και επαναστατών ήταν σχετικά πρόσφατη και το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας ήταν εγκλωβισμένο στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η τακτική του ενιαίου μετώπου των Λένιν-Τρότσκι είχε ως στόχο τον απεγκλωβισμό σε εκείνες τις συνθήκες. Την παραμονή της στο SPD η Λούξεμπουργκ την πλήρωσε με τη ζωή της και το εργατικό κίνημα ακόμα σκληρότερα.
Αν δεν κάνω λάθος, η ΔΕΑ είναι διάσπαση του ΣΕΚ (ένα είναι το κόμμα! Αλλά και οι σοβαρές αναλύσεις έχουν γίνει από την τάση που εκφράζει το ΣΕΚ και όχι από τη ΔΕΑ). Το ΣΕΚ, και η διεθνής τάση που εκφράζει, έχει κάνει συντριπτική κριτική στη πολιτική εισοδισμού του τροτσκιστικού κινήματος τη δεκαετία του ’30, και κατά τη γνώμη μου δικαίως. Η ΔΕΑ σήμερα για να δικαιολογήσει τη θέση της στον ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει στον εισοδισμό; Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσει!
Στη σημερινή εποχή, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης βρίσκεται εγκλωβισμένη στο ΣΥ(Ν)ΡΙΖΑ; Έχουμε χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας;
Η πρωτοπορία σήμερα βρίσκεται από το ΚΚΕ μέχρι τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Σίγουρα το μικρότερο μέρος της είναι στο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι της υπεράσπισης της «εθνικής οικονομίας» του ευρώ και της Ε.Ε. Είναι ένα πρόγραμμα που φλερτάρει ανοιχτά με τις επιλογές της άρχουσας τάξης και ψαρεύει στα νερά των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ.
Επομένως, απλά, η επιχειρηματολογία του istorikos είναι άλλα αντ’ άλλων! Μπλέκονται εντελώς διαφορετικές ιστορικές περίοδοι με προφανή στόχο να δικαιολογήσει το απλό:
Τα λεφτά (της κρατικής) επιχορήγησης των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά! Άσε που υπάρχει και (μικρή) περίπτωση για βουλευτιλίκι.
Ανέφερα την αναλογία μελών ΚΚ/ΕΚ στη Βρετανία και τι «πέτυχε» (πέτυχε μόνο να προσανατολιστεί «προς τις μάζες» και να βάλει τις βάσεις για γινει ενα μαζικό κόμμα παρέμβασης, λεπτομέρειες για το αν ήταν πολλα τα λεφτά για το Λενιν δεν ξέρω). Τώρα αντιστρέφω τα επιχειρήματά σου για εκείνη την περίοδο και το κατά πόσο μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις με το σήμερα: 1) όλος ο κόσμος της εργασίας αναφερόταν στο μαρξισμό, 2) τότε οι επαναστάτες είχαν πολύ μεγαλύτερους δεσμούς με τους εργάτες αφού προέρχονταν από τη σοσιαλδημοκρατία, πολλοί και σαν ηγέτες της, κι όχι από «γκρουπούσκουλα» όπως σημερα, 3) ειχαμε τη νικη της σοσιαλιστικής επαναστασης στη Ρωσία 4) Κυμα επαναστασεων διεθνώς 5) Μεγάλα κομμουνιστικά και κεντριστικά κόμματα διεθνώς 6)οι λέξεις σοσιαλισμός/κομμουνισμός φάνταζαν απελευθερωτικές και όχι κοροϊδια ή δικτατορία όπως σήμερα.
Πάμε παρακάτω. Μη διαστρεβλωνεις την πραγματικοτητα όπως σε βολεύει, ξέρεις ότι η ΔΕΑ κάνει κριτική στον εισοδισμό. (Το δε ΣΕΚ έχει κάνει κάτι σαν εισοδισμό και στην LCR/NPA και στο Die Linke, μια που ανέφερες υπονοούμενο για την αυθεντικότητα του «κόμματος» και της «τάσης»). Δε μίλησα για εισοδισμό, αλλά για ενιαίο μέτωπο. (Πράγματι ο εισοδισμος είναι λύση απελπισίας που αναφέρεται την περίοδο πλήρους απομόνωσης των επαναστατών, πράγματι τη Ρόζα τη δολοφονήσαν, και οι δυο περιπτώσεις απέτυχαν αφού δεν κατάφεραν να χτισουν ενα ανεξάρτητο επαναστατικό δίκτο, η ΔΕΑ όμως δεν κάνει αυτό). Πράγματι η πρωτοπορία βρίσκεται και στο ΚΚΕ και στους α/α. Κι επειδή έκανες πάλι πως δεν κατάλαβες, το ξαναλέω ότι η άποψη της ΔΕΑ είναι συμπαράταξη της Αριστεράς-της Αριστεράς σαν εργαλείο για τους αγώνες της τάξης. Αν έχει προκύψει ΣΥΡΙΖΑ κι όχι κάτι αλλο, είναι ευθύνη κάποιων άλλων κι όχι (κυρίως) του ΣΥΡΙΖΑ.
Από κει και πέρα βάζει ο καθένας τα προαπαιτούμενά του για τις συμμαχίες. Για τη ΔΕΑ πχ σήμερα χρειάζεται ένα μαζικό ριζοσπαστικό μετωπο-εργαλείο για να νικήσουν οι αγώνες μας, με αιτήματα της τάξης μας, με προστασία του κόσμου μας με βασική γραμμή άμυνας :διαγραφή χρέους, δε χρωστάμε, την κρίση να πληρωσουν τα αφεντικά, καμια θυσια για ευρω-ΕΕ. Σε αυτά μπορει να γίνει πλατυ μέτωπο. Για τα υπόλοιπα (τι σοσιαλισμός? τι παραγωγική ανασυγκρότηση? τι νόμισμα? τι κυβερνητική πρόταση?) δεν υπάρχουν οι κινηματικοι όροι ούτε για να τα βρούμε ούτε για να ξεκαθαρίσουν οι επαναστατες απο τους ρεφορμιστές.
Στο μέτωπο με τους ρεφορμιστές δε θα τηρηθουν όλες οι συμφωνίες απο αυτους, και σκοπός σου θα είναι να τους ξεσκεπάζεις και να αλλάζεις τους συσχετισμούς.
Οι ρεφορμιστές θα προσπαθήσουν να σε εκμεταλλευτουν. Το ιδιο και συ απο τη σκοπιά σου. Αυτά είναι δεδομένα από το 1920, δεν επαναπαύεσαι ότι «δε θα προδωθείς».
Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χίλια προβλήματα. Προβλημα δεν ειναι το «πρόγραμμα» του αλλά τα πραξικοπήματα του ΣΥΝ δια τηλεοράσεως, όπου διατυπώνει ο ΣΥΝ πραξικοπηματικά διάφορες «κυβερνητικές προτάσεις». Αλλά παρ” όλα αυτά δεν παύει ο ΣΥΡΙΖΑ για τον κόσμο των αγώνων να ειναι βασικό πολιτικό αντιπολιτευτικό εργαλείο (κι όχι πρόταση εξουσίας), όπως και το ΚΚΕ. Όταν ο ΣΥΝ ή το ΚΚΕ γίνουν κυβέρνηση, συζητάμε για τα νέα μέτωπα που χρειαζόμαστε.
Τελικά, ετσι είναι η -πολιτική- ζωή. Αν μπορείς να επηρεάσεις όσο φτάνουν τα πόδια σου, επηρεάζεις και μαγκιά σου, αν δεν μπορείς, μαγκιά των ρεφορμιστών. Αν επηρέασες νίκησες, αν δεν επηρέασες, θα επηρεαζες ακόμα λιγότερο αν δε συμμετείχες. Οι ρεφορμιστές δεν αντιμετωπίζονται με κάταρες αλλά με αλλαγή συσχετισμών.