Όλη η εξουσία στους τραπεζίτες!!



Η πεταλούδα που φτερουγίζει πάνω από τον αττικό ουρανό, στο σύντομο και επικίνδυνο ταξίδι της φαίνεται ικανή να γκρεμίσει τις χρηματαγορές της Ασίας ή να εκτοξεύσει στα ύψη του δείκτες στη Wall Street.

Η συσσωρευμένη δύναμη του ελληνικού πυροκροτητή, ή το  κομματάκι στο ξύλινο πύργο του ασταθούς jenga, μοιάζει να αναζητά το χέρι εκείνο που την κατάλληλη στιγμή θα απασφαλίσει ή θα κλονίσει επικίνδυνα τα ξύλινα κομμάτια του ασταθούς καπιταλιστικού οικοδομήματος στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Παράξενο, αναπάντεχο αλλά πραγματικό!

Το πολιτικό παιχνίδι  της αστικής τάξης και των κομμάτων της, δείχνει να παίζεται, τις τελευταίες ημέρες, εν ου παικτοίς και ο  λαϊκός παράγοντας με τους συντελεστές του, εργατικό κίνημα, συνδικάτα και κόμματα της αριστεράς φαίνεται αδρανής και απρόθυμος να επιδράσει σε μία διαδικασία που θα έπρεπε να ξεκινά και να καταλήγει με κέντρο τα συμφέροντα και τις προτεραιότητές του.

Η πρωτοφανής και εντυπωσιακή είσοδος  της κοινωνικής πλειοψηφίας στο προσκήνιο το προηγούμενο διάστημα, με τη 48ωρη απεργία και τις «λαϊκές παρελάσεις», σίγουρα επιτάχυναν τις εξελίξεις και αναμφισβήτητα επιδρούν και παρίστανται στις διεργασίες που κυοφορούνται στις προεδρικές κάμαρες της εξουσίας και στα γραφεία των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων στην Ελλάδα και όχι μόνο.

H απόδραση του Παπανδρέου και ο τρόμος των βουλευτών του, ποτέ δεν θα συνέβαιναν εάν δεν ένοιωθαν τους κραδασμούς  της κοινοβουλευτικής τους επιβίωσης και τις δονήσεις της κομματικής τους κατάρρευσης. Ποτέ δε θα αναζητούσαν τρόπους εκτόνωσης της λαϊκής οργής και δεν θα μοιράζονταν την κυβερνητική κυριαρχία για το συμφέρον της ταξικής εξουσίας που εξυπηρετούν.

Η ώρα όμως των αποφάσεων, ενώ θα έπρεπε να γίνεται με την καυτή ανάσα της κοινωνίας στο σβέρκο της εξουσίας, εκείνη παρακολουθεί σε «απ’ ευθείας σύνδεση» το στήσιμο της κοινοβουλευτικής χούντας των αγορών που οργανώνεται απέναντί της,  σαν να συμβαίνει σε άλλη χώρα, σαν να αφορά άλλο λαό.

Η διαφαινόμενη παράδοση της πρωθυπουργίας με αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, σύντομες διεργασίες και εξωθεσμικές πιέσεις, σε οικονομικό παράγοντα φαίνεται να εγκαθιστά και τυπικά τους τραπεζίτες στην εξουσία.

Κανένας δε φαίνεται να τρέφει αυταπάτες για μία κυβέρνηση που έρχεται να συνεχίσει την εφαρμογή του πιο βάρβαρου και αντιλαϊκού πακέτου μέτρων και νόμων που έχει επιβληθεί σε μία κοινωνία.

Το διακομματικό μοντέλο που απαιτούσαν οι αγορές και  φρόνιμα  υιοθέτησε η ελληνική αστική τάξη, έρχεται στην ουσία να αποτελέσει το άλλοθι για τον κοινοβουλευτικό γύψο που θα επιχειρήσουν να εγκλωβίσουν το εργατικό κίνημα και τις λαϊκές αντιστάσεις.

Το  είδαμε να εκφράζεται στο νόμο Διαμαντοπούλου, όπου η συναίνεση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, λειτούργησε ως άλλοθι για την πραξικοπηματική επιβολή του, για την καταστολή των φοιτητικών αντιδράσεων που πνίγηκαν στα δακρυγόνα, αγνοήθηκαν επιδεικτικά και φιμώθηκαν προκλητικά.

Το μοντέλο αυτό ήταν η πρόβα, που την  πανηγυρική εφαρμογή και γενίκευσή του,  θα δούμε να εφαρμόζεται στο σύνολο των μετώπων που έχουν ανοίξει στην κοινωνία, με τρόπο και μορφές που θα υποτιμούν το πολιτικό κόστος και θα οχυρώνονται πίσω από μία πλαστή και αμφισβητούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Η προοπτική κατάρρευσης όμως του πολιτικού συστήματος όπως δομήθηκε μεταπολιτευτικά δε φαίνεται να αποφεύγεται πίσω από την μοιρασιά του πολιτικού κόστους ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα εξουσίας και τα μικρά τους σαπρόφυτα .

Το πώς θα διαμορφωθεί αυτό το σύστημα θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα ενεργοποιηθεί  ο λαϊκός παράγοντας και το εργατικό κίνημα από την μία πλευρά αλλά και τον τρόπο που θα επιχειρήσει να επιδράσει στα γεγονότα η αριστερά ως όλον.

Η ταχύτητα, ο χαρακτήρας και η αξιοπιστία αυτής της επίδρασης από την πλευρά της αριστεράς θα καθορίσει και το σύνολο της αρχιτεκτονικής του νέου πολιτικού σκηνικού που θα αρχίσει να διαμορφώνεται στη βάση των νέων κοινωνικών ανακατατάξεων, των νέων πολιτικών αναζητήσεων και προτάσεων έτσι όπως  έρχονται στο προσκήνιο, ανιχνεύοντας τη θέση και ρόλο της στην ταξική πάλη και τον αγώνα για την πολιτική κυριαρχία και εξουσία.

Η δυνατότητα της αριστεράς να επιδράσει καταλυτικά και να στρέψει αποφασιστικά το τιμόνι προς την κατεύθυνση της ανατροπής, παρασέρνοντας πολιτικά και ιδεολογικά μικροαστικές αυταπάτες και παλιές κομματικές οριοθετήσεις, είναι για πρώτη φορά δυνατή και πιθανή, εάν κατορθώσει να υπερβεί το σεχταρισμό της κομματικής μοναδικότητας και τον οπορτουνισμό της εκλογικής επιβίωσης.

Εάν συνειδητοποιήσει ότι ο ιστορικός της ρόλος δεν εξαντλείται στην περιγραφή μυθικών  εξεγέρσεων και φαντασιακών ανατροπών, αλλά ταυτίζεται με την καθημερινή και αδιάκοπη υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων, σε όλα τα επίπεδα και με κάθε τρόπο και μορφή, όχι ως προφήτης και θεός αλλά ως συλλογικός οργανωτής και γνώστης.

Η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός πολιτικού σχεδίου, με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, ριζοσπαστικές δράσεις, ενωτικό πλαίσιο και επαναστατικό ορίζοντα, φαίνεται το μόνο ικανό για να αντιπαρατεθεί στο σχέδιο ισοπέδωσης των εργατικών αναγκών, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ολοκληρωτικής εξαφάνισης των δημοκρατικών και εργατικών δικαιωμάτων.

Η αριστερά σε αυτό το τοπίο χρειάζεται να προχωρήσει ανοιχτά και μαζί με σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, λαϊκές συνελεύσεις, αλλά και νέες μορφές αγωνιστικής συγκρότησης και αλληλεγγύης, στη διαμόρφωση μίας άμεσης πρότασης εξουσίας που θα αμφισβητεί προγραμματικά τα όρια του καπιταλισμού και των στρατηγικών επιλογών της αστικής τάξης.

Για να εκφράσει λαϊκές ανάγκες και αγωνίες, για να υπερασπιστεί το ψωμί, την αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθηση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Για να αμφισβητήσει στην πράξη το μονοπώλιο των λίγων να εξουσιάζουν τους πολλούς. Για να μετατραπεί από ομάδα κοινωνικής διαμαρτυρίας σε δύναμη λαϊκής εξουσίας.

Η υπεράσπιση και επέκταση της ανυπακοής στα χαράτσια και τους φόρους, η συγκρότηση δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης, η διαμόρφωση εναλλακτικών μορφών ενημέρωσης και επικοινωνίας, η ενεργοποίηση αγωνιστικών συλλογικοτήτων παράκαμψης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, είναι μόνο λίγα από τα πρώτα βήματα που πρέπει γίνουν συγκροτημένα για να προϋπαντήσουν τη νέα κυβέρνηση.

Οι εκλογές, χωρίς την ανατροπή της κυβέρνησης κάτω από τη λαϊκή πάλη και στη βάση της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων δεν θα μπορέσει να συμβάλλει στη λύση του κοινωνικού προβλήματος. Απλά θα αναστείλει τις αγωνιστικές διεργασίες και θα ενισχύσει τις αυταπάτες. Το αίτημα για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης με την «ίδια σημαία και τον ίδιο εθνικό ύμνο» πρέπει να είναι η βάση της αναζήτησης μιας άλλης προοπτικής και εξουσίας.

Καμία αναμονή λοιπόν στην κυβέρνηση αστικής ενότητας, που ανεξάρτητα από το χρόνο ζωής και τα άμεσα καθήκοντά της έρχεται να σφραγίσει τη φτώχεια, να πετάξει περισσότερους εργαζόμενους στην επισφάλεια και την ανεργία, να καταργήσει περισσότερα δικαιώματα, να εισπράξει χαράτσια και φόρους, να απαιτήσει περισσότερες θυσίες απο τους εργαζόμενους, να εξασφαλίσει περισσότερα κέρδη για τις επιχειρήσεις, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και να εγκαθιδρύσει με ασφάλεια ένα καθεστώς υποτέλειας και υποδούλωσης για τη διατήρηση της εξουσίας της ξοφλημένης και χρεοκοπημένης ελληνικής αστικής τάξης, στο όνομα των συμφερόντων των δανειστών και των αρπακτικών της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας.

Η δυνατότητα της ανατροπής απέναντι στην πιθανότητα της κοινωνικής και οικονομικής εξόντωσης είναι ακόμη ορατή εάν απέναντι στα δικά τους σχέδια και κυβερνήσεις  παρατάξουμε ένα μέτωπο λαϊκής ενότητας, αλληλεγγύης και ανατροπής ικανό να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους και να διεκδικήσει την εξουσία τους.

Το πέταγμα της κόκκινης πεταλούδας στον ελληνικό  ουρανό μπορεί να προκαλέσει θύελλες και καταιγίδες σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Το βλέπουμε καθαρά τις τελευταίες μέρες, μπορούμε ακόμη να το  ελπίζουμε.

 Νίκος Π

Category: Χωρίς κατηγορία