Οι «αριστεροί» Καρνάβαλοι του ΠΑΣΟΚ και η προβοκάτσια ενάντια στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α



Κάποιοι έχουν συνηθίσει να πολιτικολογούν και να πολιτεύονται με μεθόδους και μοντέλα παλαιότερων εποχών, όπου οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας  μπορούσαν να δικαιολογήσουν διαφορετικές εκδοχές και ερμηνείες πολικών επιλογών και προθέσεων. Μπορεί δηλαδή το ’85 το ’93 ακόμη και το 2000 να δικαιολογούσε σε κάποιους την συνύπαρξη σε ένα συντηρητικό και σταδιακά εξελισσόμενο νεοσυντηρητικό κόμμα, ως «αριστερή αντιπολίτευση».

Το γεγονός άλλωστε δεν προκαλούσε ιδιαίτερη ένταση, αφού σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη της μετάλλαξης ή και παρέλκυσης του ΠΑΣΟΚ σε προοδευτικές κυβερνήσεις και φιλολαϊκές πολιτικές καλλιεργούνταν ως αυταπάτη ή επιλέγονταν ως κεντρική πολιτική πρόταση από το σύνολο της κυρίαρχης αριστεράς και βέβαια από το ΚΚΕ.

Αυτό και μόνο δικαιολογούσε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, την εμφάνιση τάσεων και ομάδων που δικαιολογούσαν την ύπαρξη και την παραμονή τους στο κόμμα κάτω από το αίτημα της πίεσης σε μία ηγεσία που θα μπορούσε (τάχα) να υιοθετήσει πιο προοδευτική και φιλολαϊκή πολιτική ή ακόμη και να συγκυβερνήσει με την αριστερά.

Ταυτόχρονα οι ομάδες αυτές αντιγράφοντας στην ουσία το κοινοβουλευτικό μοντέλο, απορροφούσαν τις εσωκομματικές αντιδράσεις στην κυρίαρχη πολιτική εγκλωβίζοντας τη δυναμική και τον προβληματισμό εκείνων που κατανοούσαν ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί την κοινωνική πλειοψηφία ή ακόμη και τους «μη προνομιούχους», αλλά ταυτίζεται όλο και περισσότερο και στα λόγια αλλά και στην ασκούμενη πολιτική με τα συμφέροντα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα των πιο δυναμικών (οικονομικά) τμημάτων της.

Η «αριστερή αντιπολίτευση» στο ΠΑΣΟΚ, εάν δεν  αδυνάτιζε πολιτικά και οργανωτικά, εντάσσονταν οργανικά στο σύστημα εξουσίας  του κόμματος και του κράτους για να αποτελέσει στο τέλος το καταφύγιο γραφικών αλλά «επικίνδυνων» προσωπικοτήτων οι οποίες είτε λόγω παράδοσης, είτε λόγω σχέσεων και επαφών με συνδικάτα και κοινωνικές οργανώσεις επιχειρούσαν να δικαιολογήσουν  πολιτικές επιλογές, να συσκοτίσουν τα εξυπηρετούμενα συμφέροντα και να «απονευρώσουν» την αμφισβήτηση από την κοινωνική δράση και την οργανωμένη αντίσταση με αναφορές σε κάποιο αγωνιστικό παρελθόν με την προσμονή ανατροπής κάποιων εσωκομματικών συσχετισμών.

Στην ουσία αριστερή αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ υπήρξε τόσο όσο το ΠΑΣΟΚ υπήρξε προοδευτικό κόμμα (έστω) με την έννοια της προόδου που αμφισβητεί τη συνέχεια της κοινωνικής εκμετάλλευσης ή της άσκησης εργατικής πολιτικής, δηλαδή ποτέ. Ο πρόεδρος φρόντισε να συντηρήσει αυτό το φρούτο, μόνο εάν θα μπορούσε να ευδοκιμήσει σε συνθήκες αστικής διαχείρισης. Εκείνο που δεν άντεχε σε αυτές ξεριζώθηκε έγκαιρα και οριστικά.

Πάντα η εσωκομματική «αριστερά» στο ΠΑΣΟΚ, ήταν το κατοικίδιο της ηγεσίας που το χάιδευε και το συντηρούσε για να διακοσμεί τους κομματικούς καναπέδες, να γαβγίζει όταν πεινάει και να γουργουρίζει ευτυχισμένο όταν έχει ένα κομμάτι κόκκαλο να γλύφει.

Ένα τέτοιο πονηρό αλλά υπάκουο πλάσμα, σήμερα που τα πράγματα είναι ποιό… αιχμηρά  και πολωμένα, όταν δεν κρύβεται για να αποφύγει την απολογία, αποφεύγει σκόπιμα να συγκροτήσει έναν πολιτικό λόγο που να δικαιολογεί στην ουσία τη συνύπαρξη στο ίδιο κόμμα με τους σφαγείς των εργατικών εισοδημάτων, τους ντίλερς του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και τους τσανακογλείφτες των τραπεζιτών.

Όταν λοιπόν αποφασίζουν αυτά τα κουμάσια να βγουν στο φώς της ημέρας, για να ενδυθούν με «αριστερή» φορεσιά τη βρωμερή πολιτική του κεφαλαίου που εξυπηρετούν και να τροφοδοτήσουν με αυταπάτες και ψέματα τον κόσμο, πρέπει να περιμένουν και τις αναμενόμενες αντιδράσεις από την κοινωνία. Αυτό εισέπραξε στην Κέρκυρα, ο πολιτευτής της κυβερνώσας τρόικας όπου περίμενε να αντιμετωπιστεί ως  αθώος και αμόλυντος σοσιαλιστής που αμφισβητεί την πολιτική του κόμματος αλλά προς το παρόν, υπομένει καρτερικά να συνέλθει ο Πρόεδρος απο το JETLANG των συνεχών ταξιδιών στο εξωτερικό και ξαναβρεί τη χαμένη του σοσιαλιστική ρίζα εάν και εφόσον οραματιστεί τον μάγιστρο της σοσιαλιστικής σκέψης πατέρα του που θα τον καλεί στον ίσιο δρόμο.

Μέχρι τότε ας βουλιάζουμε καθημερινά στην εξαθλίωση, ας παραδίδουμε τα δικαιώματά μας στο βωμό μιας ανθρωποφάγας και βάρβαρης θυσίας για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει και ο λαός έχει αρχίσει να καταλαβαίνει το παιχνίδι σε όλη του την κλίμακα. Αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν είναι οι τρόφιμοι του κομματικού μηχανισμού, που προσπαθούν να στηρίξουν αυτήν την πολιτική, να την δικαιολογήσουν ή και ακόμη χειρότερα να αποτρέψουν η να δυσκολέψουν την οποιαδήποτε αντίδραση και αντιπαράθεση με τους εκφραστές της.

Κανένας τίμιος αγωνιστής όσους συναισθηματικούς δεσμούς μπορεί να έχει με το ιστορικό ΠΑΣΟΚ, δε μπορεί να δικαιολογήσει την συνύπαρξη ή την ανοχή του με την κοινωνική γενοκτονία που επιχειρεί σύσσωμος ο αστικός κόσμος κάτω από την μπαγκέτα του Παπανδρέου και με εκτελεστές και συνένοχους ΝΔ, και τους νέο φασίστες του ΛΑΟΣ.

Οι θλιβεροί αυτοί τύποι είναι τόσο απίθανοι όπου όχι μόνο έχουν τα μούτρα να βγαίνουν για να ερμηνεύσουν την πολιτική του κόμματός τους, αλλά προσπαθούν να εμπλέξουν στα δίχτυα τους τους φυσικούς αντίπαλους αυτής της πολφικής. Η προβοκάτσια και η λαθροχειρία δεν είναι κάτι ξένο και αντιπαθητικό για τη ράτσα τους. Γι” αυτό και τη χρησιμοποιούν κατά κόρον.

Δεν προκαλεί γι” αυτό το λόγο εντύπωση η επιχείρηση εμπλοκής της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και του Α.Χάγιου απο το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, σε μία παρασκηνιακή «συνεννόηση» που στόχο είχε να προβοκάρει τις αντιδράσεις που δέχτηκε σε ομιλία του και να εμφανίσει τάχα ως  «εξτρεμισμούς» χωρίς βάση και χωρίς αντίκρυσμα τις αντιδράσεις που δέχτηκε στο πρόσωπό του η κυβερνητική πολιτική.

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α δεν έχει κανένα λόγο να απολογηθεί για τη συμμετοχή της στα λαϊκά κινήματα και τις αντιδράσεις που προκαλούν οι πρωτόγνωρα βάρβαρες πολιτικές της κυβέρνησης με την επικουρία της Ε.Ε και του ΔΝΤ.

Δεν κατέχεται από κανένα σύνδρομο ευγενούς κώδικα συμπεριφοράς, που αναζητά την αγωνιστικότητά της σε κινήσεις συμβολισμού, με κριτήριο την υπευθυνότητα που ορίζουν οι θεσμικοί τους κανόνες, με μέτρο τις διακυμάνσεις των δημοσκοπικών ευρημάτων και στόχο την αλίευση ψηφοφόρων.

Σε κάθε περίπτωση η απάντηση που έλαβε μπορεί να εκφράζει όλους εκείνους που παλεύουν ενάντια στην πολιτική της κοινωνικής ισοπέδωσης και της εξαθλίωσης, χωρίς ανταλλάγματα, όρους, ορισμούς αστεράκια και υποσημειώσεις.

Nίκος Π.

Δήλωση του Ά. Χάγιου σχετικά με δηλώσεις Τζουμάκα

19.11.11

Με αφορμή δήλωση του Στέφανου Τζουμάκα στην ηλεκτρονική έκδοση της “Ελευθεροτυπίας” δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν υπήρξε ούτε μπορεί να υπάρξει καμιά αλληλεγγύη ούτε με τον ίδιο ούτε με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αντιμετωπίζουν τη δίκαιη οργή και κατακραυγή του λαού που υποφέρει από την πολιτική του κόμματος τους, του κόμματος του Μνημονίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των τραπεζιτών.

Με την πολιτική αυτή είναι συνυπεύθυνος και ο Στ Τζουμάκας που ψαρεύει σε θολά νερά για να καλύψει την πλήρη ταύτιση του με τον Γ Παπανδρέου, την αντιλαϊκή πολιτική του και τη στήριξη του στη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και στον πρωθυπουργό  των τραπεζιτών.

Αθήνα 18/11/2011

Category: Χωρίς κατηγορία