Εκτυπώστε το
Μέρες οργής, μέρες ελπίδας
Για όποιον από τα καθεστωτικά πολιτικά επιτελεία είχε αμφιβολίες, η 28η Οκτωβρίου πρέπει να τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Το μίσος σιγοβράζει στους εργασιακούς χώρους και ψάχνει την ευκαιρία για να ξεχειλίσει στους ελληνικούς δρόμους. Κανένας πλέον θεσμός του κράτους δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο. Στις 28 Οκτωβρίου ο «ύπατος» θεσμός, που ίσταται, υποτίθεται, υπεράνω των «κομματικών διαφορών», η προεδρία της δημοκρατίας και ο αχυράνθρωπός της Κάρολος Παπούλιας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Ήταν γελοίες οι προσπάθειες των ΜΜΕ (της τηλεοπτικής αλητείας) να ανατριχιάσουν (δήθεν) γιατί «μια μειοψηφία δεν σεβάστηκε την ηρωική επέτειο του έθνους» και προπηλάκισε τον «σεβαστό από όλους μας» πρόεδρο της δημοκρατίας. Αυτή η διατεταγμένη απ’ όλα τα τηλεοπτικά κανάλια κατάπτυστη διαστρέβλωση της αλήθειας απλά αποκαλύπτει το πασιφανές γεγονός: ζούμε στη μονοκομματική «ενημέρωση» των βαρόνων των ΜΜΕ. Την τηλεοπτική δικτατορία του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχει κανένας θεσμός που να λειτουργεί ως κολυμβήθρα του Σιλοάμ για τους καθεστωτικούς πολιτικούς του συστήματος. Ο «σεβαστός» μας πρόεδρος, επίτιμο στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ επί πολλά χρόνια, συνταξιούχος του συστήματος, από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση των ΓΑΠ-Βενιζέλου επέλεξε τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα βρέθηκε να υποστηρίζει αναφανδόν τις κυβερνητικές επιλογές, επιχαίροντας για τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης. Άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος του «σεβαστού θεσμού της δημοκρατίας», δηλαδή των κατά καιρούς προέδρων της δημοκρατίας: χωρίς καμιά ουσιαστική εξουσία, αποτελούν διακοσμητικές γλάστρες των κυβερνητικών επιλογών.
Ευτυχώς υπάρχει η πραγματική ενημέρωση από το διαδίκτυο αλλά και τη ζώσα μαρτυρία όσων ήσαν παρόντες σε οποιαδήποτε εκδήλωση για την 28 Οκτωβρίου. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας αγκάλιαζαν τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους. Οι πολιτικοί και οι «επίσημοι» διαπομπεύτηκαν από τον κόσμο που τους πέταξε (κυριολεκτικά) από τις εξέδρες των επισήμων. Η οργή και το μίσος για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου κατέκλυσε τους δρόμους στέλνοντας σήμα κινδύνου στις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις.
Για άλλη μια φορά, το ΚΚΕ φρόντισε να υπογραμμίσει την ειρηνική και με κάθε κόστος θεσμική αντιπολίτευση που προτείνει (και προσπαθεί να επιβάλει) στο κίνημα. Αφού αρχικά δηλώνει ότι «λαϊκή αντίθεση εκφράστηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους» σπεύδει να διαχωριστεί από τις δυναμικές αντιδράσεις του κόσμου στις παρελάσεις:
«Αυτή η μαζική λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί ούτε να συκοφαντηθεί, ούτε να στιγματιστεί από τη δράση ορισμένων θυλάκων που δεν εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα και δρουν ενάντια σε αυτά, για δικούς τους σκοπούς. Το αν έγινε ή δεν έγινε η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη είναι ένα δευτερεύον ζήτημα, μπροστά στο δράμα που ζει ο λαός και τα χειρότερα που του φέρνουν κυβέρνηση – ΕΕ – πλουτοκρατία.
[…]
Όπως καθήκον και υποχρέωση του αγωνιζόμενου λαού είναι να επαγρυπνεί και να παραμερίζει από το δρόμο του κάθε είδους παγίδα και προβοκάτσια που επιτρέπει στην κυβέρνηση και στις συντηρητικές και συμβιβασμένες δυνάμεις να διασπούν και να συκοφαντούν το λαϊκό κίνημα για να το αποδυναμώσουν».[1]
Περίπου στο ίδιο κλίμα (αλλά και σαφώς δεξιότερα) και η ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς, επιβεβαιώνοντας τον συστημικό χαρακτήρα του κόμματος:
«Είναι δικαιολογημένη η αγανάκτηση των πολιτών και δημοκρατικό δικαίωμα οι διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό, όμως, είναι διαφορετικό από το να εμποδίζεται η παρέλαση, η οποία αναφέρεται στην τιμή και στη μνήμη του αντιφασιστικού αγώνα του ελληνικού λαού. Είναι ενέργειες που τραυματίζουν τη δημόσια εικόνα της χώρας, αλλά και προσβάλουν μια σημαντική μέρα όπως η σημερινή που συμβολίζει το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα».[2]
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη που σαφώς υπερασπίστηκε τις εκδηλώσεις στις παρελάσεις αποδίδοντας τα «επεισόδια» στην κυβέρνηση. «Η κυβέρνηση έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες».[3] Θα πρέπει ωστόσο, να γίνει η υπενθύμιση, ότι αρκετές φορές η κύρια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, προσπαθεί να ισορροπήσει ακροβατώντας ανάμεσα σε δυναμικές εκφράσεις του κινήματος και σε κοινοβουλευτικού τύπου αντιπολίτευση υπογραμμίζοντας κάθε τόσο ότι είναι «κόμμα που αντιτίθεται σε κάθε μορφής βία».
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ανακοίνωσή της αναφέρει:
«Η σημερινή μέρα δείχνει ότι η εργατική τάξη και η νεολαία δεν θα αφήσουν κανένα περιθώριο σταθεροποίησης της κυβέρνησης που είναι πλήρως απονομιμοποιημένη από τις Πανεργατικές απεργίες, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις. Η υποστήριξη στη κυβέρνηση από τη δημαγωγική δεξιά αντιπολίτευση δείχνει πόσο αναγκαία είναι σήμερα η αριστερά της αντικαπιταλιστικής διεξόδου από τη κρίση, η αριστερά που επιμένει στον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης από τα κάτω, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ευρώ, της απαίτησης για διαγραφή του χρέους, εθνικοποίησης των Τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο. Είναι ώρα χωρίς ούτε ένα λεπτό αναμονής να ανοίξει τώρα ο νέος γύρος αγώνων για να ανατραπεί η κυβέρνηση εδώ και τώρα».[4]
Στα καθεστωτικά κόμματα τώρα, ένας δυσοίωνος συμβολισμός πραγματοποιήθηκε από τον φύρερ του ΛΑΟΣ Γιώργο Καρατζαφέρη ο οποίος έκανε δηλώσεις έξω από την οικία του Ιωάννη Μεταξά λέγοντας για το «“δειλό ναι” του Γιώργου Παπανδρέου, 71 χρόνια μετά το “Όχι” του τότε πρωθυπουργού».[5] Το γεγονός αυτό θα πρέπει να λειτουργήσει ως υπενθύμιση στο κίνημα ότι τέτοιου μεγέθους οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό εγκυμονούν κινδύνους ακόμα και για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα που εξακολουθούν να υφίστανται στα καπιταλιστικά καθεστώτα.
Και τα δυο κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, καταδίκασαν «τα επεισόδια» που «αμαύρωσαν την εικόνα όλων των Ελλήνων» κατά τον Σαμαρά.[6] Η σύγκληση των δυο κομμάτων επιβεβαιώνει όχι μόνο τις γενικότερες συγκλήσεις τους στην οικονομική πολιτική αλλά και τα κοινό τους πρόβλημα: το μεταπολιτευτικό σύστημα εναλλαγής των δυο κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία πνέει τα λοίσθια…
Αρκετοί πολιτικοί σχολιαστές κάνουν την επισήμανση ότι στην Ελλάδα βιώνουμε μια «νέα μεταπολίτευση». Το παλιό πολιτικό κατεστημένο, ο λεγόμενος δικομματισμός, έχει φάει τα ψωμιά του, η παρακμή του είναι πλέον σε επίπεδο σαπίσματος. Αυτό που θα συμβεί, όπως σε κάθε μεταπολίτευση, θα αναδιαρθρώσει το πολιτικό σκηνικό, τα κόμματα, τους εκλογικούς συσχετισμούς.
Ωστόσο, σε κάθε ιστορική περίοδο υπάρχουν διαφορετικές «μεταπολιτεύσεις». Στη μεταπολίτευση του 1974 αυτό που κυριαρχούσε στον κόσμο της εργασίας, αλλά και στα ευρύτερα μικροαστικά στρώματα, ήταν ένα αίσθημα χαράς και αυξανόμενης αισιοδοξίας ότι η μεταπολίτευση θα λειτουργούσε «θετικά για όλους». Ότι ο κοινοβουλευτισμός ήταν η μοναδική δημοκρατική οδός που μπορούσε να εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση σε μια «πιο δίκαιη κοινωνία» -ότι και να σήμαινε αυτό. Η κυριαρχία αυτών των αντιλήψεων μετέβαλε έναν μέχρι τότε αποτυχημένο πολιτικό (είχε εγκαταλείψει τη χώρα το 1963 χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλίδης), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο, σε… «εθνάρχη». Παρά το τεράστιο και μαχητικό κίνημα των χρόνων που ακολούθησαν, ο κόσμος της εργασίας εναπόθεσε τις ελπίδες του στον Ανδρέα Παπανδρέου και το, τότε, ΠΑΣΟΚ. Κοινώς, το αστικό καθεστώς κατόρθωσε, σχετικά σύντομα, να αποκαταστήσει την πολιτική σταθερότητα (πράγμα όχι και τόσο απλό μετά την κατάρρευση μιας εφτάχρονης δικτατορίας).
Η σημερινή «μεταπολίτευση» είναι εντελώς διαφορετική. Υπάρχει ένας διαρκώς διογκούμενος θυμός που αγκαλιάζει όχι μόνο τον κόσμο της εργασίας αλλά και τα μικροαστικά στρώματα για τη ραγδαία ταξική υποβάθμιση που έχουν υποστεί. Ο ένας από τους δυο πυλώνες της αστικής πολιτικής (και κοινωνικής) σταθερότητας, το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε πόλεμο διαρκείας με την κοινωνική του βάση πράγμα που το έχει οδηγήσει σε καταβαράθρωση της εκλογικής και κοινωνικής του επιρροής. Διάδοχη κατάσταση στο κόμμα δεν διαφαίνεται. Η κρίση έχει ακυρώσει και τον επίδοξο κομματικό κληρονόμο -και πραγματικό πρωθυπουργό- τον «πολύ ευφυή» κύριο Ευάγγελο Βενιζέλο (που τελικά αποδείχθηκε λιγότερο ευφυής ακόμα και από τον ΓΑΠ, εξαιρετικό επίτευγμα πράγματι!). Το ΠΑΣΟΚ σπαράσσεται εσωτερικά σε διάφορες μερίδες που ερίζουν πλέον για… κομμάτια και θρύψαλα!
Ο έτερος πυλώνας της αστικής σταθερότητας, η Νέα Δημοκρατία, τα πάει προφανώς καλύτερα (αλλοίμονο άλλωστε), αλλά όχι όσο θα απαιτούσαν οι ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού. Παρά την ολέθρια πολιτική του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ δεν πείθει ούτε δημοσκοπικά έχοντας χαμηλά ποσοστά. Ο λόγος δεν είναι ούτε η προηγούμενη κυβερνητική της θητεία ούτε η ανεπάρκεια της ηγεσίας του Σαμαρά. Κόμμα της άρχουσας τάξης δεν μπορεί παρά να συμφωνεί, επί της ουσίας, με την κυβερνητική πολιτική. Πράγμα που εξαναγκάζει στην «πολιτική μεθυσμένου» που ακολουθεί η ηγεσία της: δήθεν σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και υπεράσπιση μικροαστικών στρωμάτων, όπως για παράδειγμα τους ταξιτζήδες, και ταυτόχρονα διαγραφή του προέδρου τους όταν κλιμακώνονταν οι κινητοποιήσεις του κλάδου. Δήθεν για την ΝΔ δεν θα πρέπει η λεγόμενη «εφεδρεία» δημόσιων υπαλλήλων να οδηγεί σε απολύσεις, αλλά ταυτόχρονα ο Σαμαράς δηλώνει ενάντια σε αυτούς που κάνουν απεργίες και διαδηλώσεις που «αναστατώνουν το κοινωνικό σύνολο… αυτοί θα βρουν τη ΝΔ απέναντί τους»! Με αυτήν την πολιτική δεν μπορεί παρά τα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ να εμφανίζουν αρρυθμίες και να κινούνται ασθμαίνοντας.
Τα παραπάνω είναι συμπτώματα βαθύτερων διαταραχών στην κοινωνική βάση που μέχρι σήμερα στήριζε τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και επομένως και της «ομαλής» εναλλαγής των δυο αστικών κομμάτων εξουσίας. Με δεδομένο ότι η κρίση στον ελληνικό καπιταλισμό είναι πλέον του επιπέδου της δεκαετίας του 1930, με διαρκή λιτότητα μέχρι το 2020 τουλάχιστον (σύμφωνα με τι επίσημες εκτιμήσεις…), με τη «λύση» που δόθηκε στις Βρυξέλες στην κρίση του δημόσιου χρέους να αποτελεί σίγουρη συνταγή αποτυχίας, τα κοινωνικά θεμέλια των δυο κομμάτων εξουσίας έχουν κλονιστεί ανεπανόρθωτα.
Τα κόμματα εξουσίας δεν δομούνται σε «ιδεολογικούς» πομφόλυγες, αλλά σε σχέσεις συναλλαγής και διαμεσολάβησης με υλικά ανταλλάγματα. Ένας καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός δεν αποτελείται μόνο από τη μεγαλοαστική τάξη (που αποτελεί το 1% του πληθυσμού), αλλά πρέπει να ενσωματώσει στην ταξική κυριαρχία του κεφαλαίου και τα ενδιάμεσα στρώματα και τις υποτελείς εργαζόμενες τάξεις. Έτσι, η μεταπολιτευτική (1974-2009) οικονομική ανάπτυξη, με όλα τα προβλήματά της, επέτρεψε την ανάπτυξη μικρο-μεσαίων αστικών στρωμάτων που ευημέρησαν έχοντας φορολογική ασυλία, ενώ πράγματι δόθηκαν κάποια μισθολογικά ανταλλάγματα και σε ένα μέρος του κόσμου της εργασίας -πάνω στα οποία άλλωστε χτίστηκε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ως ένας από τους παράγοντες σταθερότητας του πολιτικού συστήματος.
Στις σημερινές συνθήκες όλα αυτά ανατρέπονται. Τα πολιτικά επιτελεία και των δυο κομμάτων εξουσίας βρίσκονται σε σύγκρουση με τα μέχρι τώρα κοινωνικά τους στηρίγματα, την ίδια στιγμή που η οικονομική κρίση είναι τέτοιας έκτασης που καθιστά απαγορευτική την ανάδυση νέων μεσοστρωμάτων που θα κάλυπταν το κενό. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχειρούν να επιτελέσουν ένα σισύφειο έργο: να διατηρήσουν τη δικομματική καθεστωτική σταθερότητα αναδιαρθρώνοντας τα κοινωνικά τους ερείσματα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης. Η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι επιχειρούν το αδύνατο (διάβαζε τη δημοσίευσή μας Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1930: από τον κοινοβουλευτισμό στη δικτατορία).
Σε αυτές τις συνθήκες της «μεγάλης αναστάτωσης, θαυμάσιας κατάστασης», η Αριστερά σίγουρα είναι κατώτερη των περιστάσεων. Ωστόσο δεν πρέπει να μένουμε μόνο στην κριτική (και από αυτό εδώ το σάιτ έχουμε κάνει αρκετή…). Η ελπίδα βρίσκεται στην Αριστερά, αλλά, η ανάδυση πολιτικών στρατηγικών που θα είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικές και νικηφόρες για το κίνημα θα είναι μια σύνθετη διαδικασία. Δεν θα προέρχεται μόνο από κομματικά ή θεωρητικά επιτελεία και αγωνιστές. Θα είναι το αποτέλεσμα των αγώνων της τάξης μας. Και μέχρι σήμερα η αντίδραση του κόσμου της εργασίας είναι υποδειγματική. Το «δόγμα του σοκ» εφαρμόστηκε με απόλυτη συνέπεια στην Ελλάδα: ύπουλα και απότομα, από ένα κόμμα που ήταν συνώνυμο της «κρατικής παρέμβασης στην οικονομία», και που αιφνιδιαστικά, απροειδοποίητα στράφηκε σε έναν ανελέητο νεοφιλελευθερισμό με καταιγισμό νομοσχεδίων που κατάργησαν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων. Παρά τον αιφνιδιασμό οι κινητοποιήσεις στην Ελλάδα έχουν κάνει το γύρο του κόσμου.
Θα θέλαμε περισσότερα, από τους εαυτούς μας, από τους συναδέλφους μας. Ωστόσο τα περισσότερα έρχονται: μέσα από την ανάπτυξη των αντιστάσεων θα προκύψει η λύση, η προοπτική για τον κόσμο της εργασίας. Και ευτυχώς, έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Όχι μέσα από κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, αλλά από τα κάτω, μέσα από το ξεδίπλωμα των αγώνων θα προκύψουν οι νέες επαναστατικές ηγεσίες και οι ιδέες . Τα εργατικά συμβούλια δεν προέκυψαν ως ιδέα στο μυαλό του Μαρξ ή στα κομματικά επιτελεία των μπολσεβίκων. Προέκυψαν από την κεφαλαιοποίηση των αγώνων της ίδιας της τάξης.
Στην Ελλάδα σήμερα βλέπεις τον θυμό, το ταξικό μίσος να ξεχειλίζει -η 28 Οκτωβρίου ήταν άλλη μια επιβεβαίωση όσων αισθάνεται ο καθένας στους χώρους εργασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα εξέγερσης ή επανάστασης. Εξέγερση ή επανάσταση είναι πάντοτε τα λιγότερο πιθανά να συμβούν, διαφορετικά οι άρχουσες τάξεις θα κατέρρεαν με την παραμικρή οικονομικοπολιτική κρίση. Πράγμα που φυσικά δεν συμβαίνει.
Αλλά και τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς το θυμό που σιγοβράζει και που ο καθένας αντιλαμβάνεται στον κόσμο της εργασίας σήμερα στην Ελλάδα. Απαισιοδοξία του νου, αισιοδοξία της βούλησης, έγραφε ο Γκράμσι αποτελούν μια από τις βασικές πλευρές της συγκρότησης ενός επαναστάτη.
Να το θυμόμαστε αυτό!
Άγγελος Καλοδούκας
[3] Στο ίδιο.
Category: Εσωτερικά
Το ΚΚΕ δεν φανταζόταν μια τέτοια μαζικότητα «εκτός ελέγχου».
Αυτό το αυθόρμητο κίνημα που κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στις μέρες μας, έχει γυρίσει την πλάτη στα δεξιά, κεντρώα και αριστερά κόμματα.
Όπως φανερώνουν τα γεγονότα , αυτό το κίνημα , θα βρει τρόπους έκφρασης και δράσης από μόνο του, χωρίς ποδηγετήσεις, καπελώματα και εξαρτήσεις.
Ξεπερνά μ’ άλλα λόγια τα κόμματα της καθεστωτικής – καθωσπρέπει – αριστεράς , και θα κάμει τις δικές του εκτός προγραμμάτων ανατροπές…
Όπως έχει φανεί από την ύφεση των «πλατειών» το κίνημα χρειάζεται ΜΟΝΙΜΕΣ οργανωτικές δομές που να μην βασίζονται μόνο στις αυθόρμητες μαζικοποιήσεις και απομαζικοποιήσεις. Όπως σωματεία ή επιτροπές ανέργων ή επιτροπές γειτονιών. Το ίδιο και οι απόψεις και οι διαφορετικές στρατηγικές μέσα στο κίνημα. Όπως κόμματα. Που δεν θα «ποδηγετούν» όταν κι ο κόσμος δεν θα ποδηγετείται. Αλλά κάποια αριστερά κόμματα και κάποια δημοκρατικά σωματεία και συνδικάτα ήδη συμμετείχαν και στις «πλατείες» και στις παρεμβάσεις των παρελάσεων. Όποιος ήταν εκεί το είδε. (Εκεί έχουν έρθει και φασιστικές οργανώσεις (300 έλληνες ΛΑΟΣ, ναζί τρομοκράτες Χρυσής Αυγής) όπως και εθνικιστικές οργανώσεις (Άρδην, Σπίθα κλπ))
@Άγγελος Καλοδούκας
Ρε ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΣΚΕ από και ως που το ΚΚΕ υποστηρίζει «θεσμικές λύσεις» και κάνει «θεσμική» αντιπολίτευση? Μήπως το ΚΚΕ έχει αποκηρύξει σε όλους τους τόνους την ένοπλη βια και την επανάσταση ως αντιδημοκρατική (όπως έχετε κάνει εσείς εδώ και 10ετίες με τον «δημοκρατικό δρόμο» στον σοσιαλισμό)? Μήπως το ΚΚΕ είναι υπέρ της Ε.Ε. του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης? Μήπως το ΚΚΕ είναι ενάντια στην απαλλοτρίωση των καπιταλιστών και την ανάπτυξη της παραγωγής με βάση ένα κεντρικό σχέδιο?
Η αλήθεια είναι ότι ακριβώς επειδή είσαι μικροαστός του κερατά, εσύ και το «κόμμα» σου, ο ορίζοντας σας φτάνει μέχρι τις «κρεμάλες», τα ντου σε βουλευτές, τα γιαουρτώματα και όλη αυτή την μικροαστική εκτονωτική παιδαριωδία. Όχι μόνο είστε απο χρόνια ρεφορμιστές, αλλά προσεγγίζετε κάθε μέρα όλο και περισσότερο τις πιο αντιδραστικές και αντεπαναστατικές πολιτικές θέσεις: κατοχή της χώρας, «δοσίλογοι» κλπ… Γι αυτό και χτες ήσασταν παρέα με φασιστομουτρα, όπως και τον Ιούνη (ναι, τότε που το παίζατε ακομμάτιστοι).
Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους ακόμα, δεν έχεις ούτε το πολιτικό ούτε το ηθικό ανάστημα να λασπολογείς ενάντια στο ΚΚΕ. Συστημικό (και μάλιστα από τα σπλάχνα του συστήματος) κόμμα είναι αυτό που εσύ ανήκεις: η αστική τάξη σας έφερε στην ζωή, σας διατηρεί σε αυτή, ελπίζω όμως όχι για πολύ (όχι επειδή θα σας ξαποστείλει η αστική τάξη, αλλά επειδή εμείς θα την ξαποστείλουμε μαζί με τα πολιτικά της απόβλητα).
Γενικώς, δεν δημοσιεύουμε υβριστικά σχόλια, γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε σάιτ… ξεκατινιάσματος των απωθημένων του κάθε πικραμένου.
Το σχόλιο αυτό ωστόσο έκφραση μιας παθογένειας σε μια ορισμένη μερίδα της αριστεράς έχει ενδιαφέρον… αλλά και πλάκα!
Με την ευκαιρία του ψευδώνυμου του συγγραφέα του σχολίου, Molotov, δημοσιεύουμε τη φωτογραφία του πραγματικού Molotov μαζί με τον Χίτλερ (δημοσιευμένη στην Πράβδα, 18 Νοεμβρίου 1940), τότε που ο Στάλιν έκλεινε συμμαχίες με το ναζιστικό καθεστώς. Υπενθυμίζουμε ότι με το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ ο Στάλιν και ο Χίτλερ μοίρασαν την Ανατολική Ευρώπη σε ζώνες επιρροής (δηλαδή συμφώνησαν στην επέκταση του Χίτλερ προς τα ανατολικά) και ταυτόχρονα συμφώνησαν να προμηθεύει η ΕΣΣΔ τη Γερμανία με τις πρώτες ύλες που είχε ανάγκη για τον εξοπλισμό της.
Μolotov
Δικηο εχεις αλλα αδικα χανεις τον χρονο σου…
Υπαρχει και χειροτερο απο το να εισαι αντιΚΚΕ,να εισαι
κομπλεξικος αντΚΚΕ ( στον συντακτη του αρθρου αναφερομαι)
ΥΓ
Αληθεια αυριο γιατι παει ο Τσιπρας στον Δανειστη Προεδρο
Να κλαφτει παλι…;;;
Χε χε…Πληρωμένη απάντηση για τα περι φασιστών
«Πληρωμένη» η απάντηση του aformi στον σταλινικό «σύντροφο»
Την… καταβρήκα!!
Εχει πολλή πλάκα, όταν οι κάθε λογής σταλινικοί στριμώχνονται ιδεολογικά και ιστορικά και προσπαθούν να εξηγήσουν τα ανεξήγητα. Πχ το κατάπτυστο και εξόφθαλμα ιμπεριαλιστικό σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπετροπ, οι σταλινικοί το δικαιολογούν με το «επιχείρημα» ότι τάχα μου η Σοβ. Ένωση «των λαών» δεν ήταν έτοιμη ακόμα να αντιμετωπίσει στρατιωτικά το ναζισμό.
Οπότε, τί πιο απλό; Αφού δεν μπορούμε να τους πολεμησουμε, δεν κάνουμε μια συμμαχία με το ναζισμό;
Να τσεπώσουμε και κανένα έδαφος… (τη μισή Πολωνία, και τα κράτη της Βαλτικής).
:-οοο
ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ….
σχετικά με την παραπάνω αντιπαράθεση…
Η Πολωνία ήτανε το ανάχωμα μεταξύ Γερμανίας και προ επανασταtικής Ρωσίας απο τα χρόνια των μεγάλων Ρωσο/Πρωσικών πολέμων, μία ζώνη που κρατούσε σε ασφαλή απόσταση τις δύο υπeρδυνάμεις.
Το αποτέλεσμα αυτής της γεωπολιτικής κατάστασης ήτανε άνοδος του Πολωνικού εθνικισμού (που συντάσεται και με τον φανατικό καθολικισμό της χώρας). Η πολιτική ζωή της Πολωνίας και σε καιρό ειρήνης ήτανε ωστόσο ένα θέρετρο μάχης ανάμεσα στους φιλορώσους και στους φιλογερμανούς πολιτικούς της. Επίσης ας μην ξεχναμε οτι πριν το σύμφωνο μη επιθέσεως του 1939 η Πολωνία είχε πάψει να υπάρχει σαν χώρα για μία ακομα φορα. Αυτό ήτανε το 18ο αιώνα όταν το προοδευτικό γιατην εποχή σύνταγμα και οι μεταρρυθμίσεις που το συνόδευσαν της τότε Λιθουανο/Πολωνικής κοινοπολιτείας θεωρήθηκαν απειλή για τις αντιδραστικές Πρωσία, Τσαρική Ρωσία και αυστροουγγαρία. Ετσι διαμελίστικε για 120 χρόνια περίπου.
Κατά το Πρώτο πόλεμο, οι Πολωνοί κατάφεραν να θεσουν τις βάσεις για την ανεξαρτησία τους και το 1918 αρχίσανε μία σειρά απο πολέμους ιδίως στο ανατολικό μέτωπο. Στόχος ήτανε η ανακτηση των εδαφών της Λιθουανο/Πολωνικής κοινοπολιτείας. Επιπλέον οι Πολωνοί εισέβαλαν στην ουκρανιά αποσκοπωντας την έξοδο στην Μαύρη θάλασσα, το γνωστό σχέδιο Προμυθέας. Αυτό το ιμπεριαλιστικό Πολώνικό σχεδιο κατέρρευσε, μετά την αντίσταση του Κόκκινου στρατού στο Κίεβο και την απώθηση των Πολωνικων στρατευμάτων. Το ιμπεριαλιστικό σχέδιο Προμυθέας μπήκε σε εφαρμογή χάρη στην αποδυνάμωση της αυστροουγγαρίας (που έλενχε μέχρι τότε την πρόσβαση στη Μαύρη θάλασσα) την απασχόληση των γερμανών στο δυτικό μέτωπο και την επικράτηση της σοβιετικης επανάστασης που έβγαλε τη Ρωσία απο το πόλεμο (που έστρεωε ακόμα περισσότερο τη γερμανία στα δυτικά). Οσον αφορά το τελευταίο, οι Πολωνοι προσπάθησαν να αξιοποιήσουν προς όφελος τους τις εμφύλιες εχθροπραξίες κατα την επικράτηση της σοβιετικης επανάστασης και την πολιτική αστάθεια. Έτσι το σχεδιο Προμυθεας απέβλεπε και στην απόσπαση Ρωσικών εδαφων.
Αν η Λιθουανοπολωνική κοινοπολιτεία ήτανε ένα προοδευτικό σχήμα τον προηγουμενο αιώνα, η αναβίωση του ήτανε αντιδραστική, ιμπεριαλιστική και αντεπαναστατική.
Ο Λένιν φυσικά το πήρε υπόψη και αφου αρχικά απώθησε τους Πολωνους έξω απο την ουκρανία, τον αυγουστο του 1920 πολιόρκισε την Βαρσοβία. Η Πολωνία τότε ήτανε σαφώς αντεπαναστατική και συμμαχος με τις δυτικες δυνάμεις. Δυστυχως πραγματικά η πολιορκία κατέληξε σε τραγωδία για το κόκκινο στρατο, και άμεση συνέπεια ήτανε η αποτυχία της εξαγωγής της σοβιετικής επανάστασης στη δύση, αρχίζοντας φυσικά απο τη Γερμανία. Ο Λένιν ως γνωστό έβλεπε την Πολωνία σαν προγεφύρωμα απο το οποίο η κουμμουνισμός θα πέρναγε στην διαλυμένη απο το πόλεμο γερμανία, και θα αναβίωνε, την εδω και ένα χρόνο χαμμένη, Γερμανική επανάσταση.
Να τονίσω, αν και γνωστό οτι οι Πολωνοί κατα τη διάρκεια της πολιορκίας δέχτηκαν την βοήθεια των Αγγλογάλλων, τονίζοντας έτσι τον αντριδραστικο και αντεπαναστατικό ρόλο της ιμπεριαλιστικής Πολωνίας τότε.
Φυσικα ως γνωστό με «αν» δεν γράφεται η ιστορία, αλλά είναι πολύ πιθανό οτι αν ο κοκκινος στρατός πέρναγε νικηφορα απο τη Βαρσοβία, τα πράγματα θα ήτανε πολύ πολύ διαφορετικά για το μέλλον της κουμμουνιστικης επανάστασης. Εν μέρη θα έμπαιναν γερά θεμέλια για την επιξράτηση της άποψης του Τρότσκυ/Λένιν προς μία διεθνη κομμουνιστική επανάσταση και όχι της περιχαράκωσης της σε μία χωρα. Το τελευταίο σενάριο είναι ως γνωστόν η θέση του Στάλιν, με δεδομένη ακριβώς αυτή την ήττα.
Γιατί τα λέω όλα αυτα; Διότι δεν μπορούμε να δούμε την συφωνία Ρίμπεντροπ/Μόλοτοφ έξω απο αυτή την ιστορικότητα. Μελετώντας την ιστορία της Πολωνίας στο 18ο,19ο και 20ο αιώνα ουσιαστικά μελατάμε και την ιστορική σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Κατά αυτή την άποψη φυσικά δεν επιθυμώ να ηθικολογίσω για την συμφωνία Ρίμπεντροπ /Μόλοτοφ. Αυτό που επιχειρώ να αναδείξω είναι οτι η συμφωνία αυτή δεν έχει καμμία σχέση με το αφελες, και ανιστόριτο, «ο Στάλιν τα βρήκε με το Χίτλερ» και φυσικά με το τέκνο αυτού του συλλογισμού που εξισώνει το φασισμό με το κομμουνισμό.
Να υπενθυμισω και να τονισω οτι οτι προ της συμφωνίας Ρίμπεντροπ/Μόλοτοφ έχει προηγηθεί η συμφωνία του Μονάχου. Αυτό είναι απόλυτης ιστορικής σημασίας καθότι οι Ρωσική άποψη ενάντιονόταν στη συμφωνία του Μονάχοτ που ουσιαστικά έδινε τη Τσεχοσλοβακία στους Γερμανούς, και ακόμα περισσότερο αναγνώριζε το δικαίωμα τους να προσαρτήσουν τις περιοχές που υπήρχαν Γερμανικές μειονότητες (σαν τη Σουηδιτια της Τσεχοσλοβακίας). Αν κανεις δει το χάρτη μειονοτήτων της εποχής εκεινης θα έβεπε οτι η ανατολική ευρώπη είχε μερικά εκατομμύρια γερμανους… Έτσι οι Αγγλογάλλοι ανοίγοντας την όρεξη του Χίτλερ τον έστρεφαν ανατολικά…καλύπτοντας τα νώτα τους. Είναι προφανες οτι η συμφωνία Ρίμπεντροπ/Μόλοτοφ, που ήταν ένα σύμφωνο μη επιθέσεως είχε στόχο την αναχαίτηση της συμφωνίας του Μονάχου, στρέφοντας το Χίτλερ στα δυτικά και δύνοντας στο Σταλιν την ευκαιρία να προετοιμάσει την άμυνα του.
Τα και καλά πικρά δάκρυα των δυτικων και των «δημοκρατών» είναι για αυτό ακριβώς το γεγονός και όχι για το ότι νοιάστηκαν και πολύ για την Πολωνία (όπως δεν τους ένοιαζε ούτε η Τσεχοσοβακία, για να μην μιλησω για την Ισπανία λίγα μόλις χρόνια πριν).
Απο τα παραπάνω προκυπτει έανς προβληματισμός…έκανε καλά π Στάλιν, ως κομμουνιστής να υπογράψει αυτή τη συμφωνία; Ηθικα έχω μεγάλο πρόβλημα, καθώς υοθετώ την άποψη του Αντόρνο για το φασισμό και τη μη συναναστροφή στο τραπέζι του διαλόγου.με κάθε φασιστά. Όμως θέλουμε δεν θέλουμε ο Ρωσικός λαός με τα 20 εκατομμύρια νεκρους πάτησε το φίδι στο κεφάλι και το έλοιωσε. Έστω και αν αυτό έγινε με το έξυπνο (μα πάλι προβληματικό απο ηθικής απόψεως) μπόλιασμα των κομμουνιστικών ιδεωδών με τις στρατηγικές της Τσαρικής Ρωσίας, και με το πανσλάβικό εθνικισμό.
Επιπλέον στην συμφωνία Ριμπερτοπ/Μόλοτοφ που ακύρωσε την ύπαρξη της Πολωνία ως χώρα για δευτερη φορα στην ιστορία της, γραφότανε το πρελούδιο για την μεγαλειώδη νίκη ενάντια στο φασισμό. Όμως παράλληλα καταργήθηκε ένα σημαντικότατο δικαίωμα ενός λαού, αυτό της αυτοδιάθεσης, που σημειωτέον είναι βασικότατη διακύρηξη της 3ης διεθνούς.
Η Πολωνία ξαναέγινε το θέατρο στο οποίο ξαναπαιζότανε η ρωσογερμανική αντιπαράθεση, μπολιασμένη πλέον και με 2 αντικρουόμενες κοινωνικες ιδεολογίες…
Το ερώτημα είναι η εισβολή του κόκκινου στρατου τον αύγουστο του 1920, που ήταν αντεπίθεση στο Πολωνικό ιμπεριαλισμό και προσπάθεια επέκτασης της επανάστασης στη δύση είναι ηθικά αποδεκτή; Αν απαντήσουμε ναι, τότε τι κάνει μη ηθικά αποδεκτό το σύμφωνο μη επιθέσεως του 39; Τα πρόσωπα; Το μίσος για το Στάλιν;
Πιστεύω οτι η ανάγνωση της ιστορίας είναι τελικά αυτη που μπορεί να μας ξεκολλήσει απο συναισθηματικές εμμονές για τα γεγονότα. Αυτές οι εμμονές συνηθως και κατα καιρούς δρουν αποστασπασματικά, και διαχωρίζουν τα γεγονότα απο το ιστορίκο γίγνεσθαι. Μεταφέρουν την ιδεολογίκή αντιπαράθεση σε αντιπαράθεση προσώπων, δημιουργούν στρατόπεδα και περιχαρακώνουν.
Πιστεύω η μελέτη των Ρωσοπολωνικών σχέσεων που όπως στήριξα είναι και των Ρωσογερμανικών σχέσεων, είναι η ιστορικη σύγκρουση που κρατάει πολλούς αιώνες. Επιπλέον εμπεριέχει τη σύγκρουση πολιτικών συστημάτων, και είναι αυτή η συγκρουση που κατα το Μαρξ μας καλεί να πάρουμε θέση. Οπωσδήποτε η θεση αυτή είναι για το συμφέρον της κομμουνιστικης προοπτικής εις βάρος των αντιδραστικών δυναμεων. Επομένως στη πρώτη σύγκρουση, προοδευτική ήτανε το σύνταγμα της Λιθουανοπολωνικής κοινοπολιτείας, και φυσικά αντιδραστικές οι μοναρχικές αυτοκρατορίες, Αυστροουγγαρία, Ρωσία και Πρωσια. Στη δεύτερη συγκρουση, φυσικά προοδευτική δυναμη είναι ο κόκκινος στρατός, και αντριδραστικοι οι Πολωνοι με τους αγγλογάλλους σύμμαχους. Στη τριτη σύγκρουση, αναμφισβήτητα η Ρωσία δεν μπορεί να ειναι παρα η μοναδική προοδευτικη δύναμη. Και αυτό παρά την αδιαμφησβήτιτη αντριδραστική και αντεπαναστατική προσωπικότητα του Σταλιν.
http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2011/10/blog-post_8081.html#more
ιδιαιτερα ευστοχο αρθρο..με βαρυνουσα σημασια στο ναι του σχεδιου αναν αλλα και σε αυτους που ακουνε εθνικη αναεξαρτησια και βγαζουν σπυρακια,οταν ειναι προυποθεση αυτη καθε αυτη για την λαικη κυριαρχια.
Δεν είναι εδώ χώρος για το Πολωνικό ζήτημα. Αλλά…Αλλά ο κόκκινος στρατός επί Λένιν μπήκε στη χώρα με την προσδοκία ότι η κατάσταση ήταν προεπαναστατική κι ότι ο πληθυσμός θα υποστήριζε τον κόκκινο στρατό. Ήταν μια λάθος εικόνα που υποστήριζε παρεμπιπτόντως ο Στάλιν, ενώ ο Τρότσκι ήταν αντίθετος (και για λόγους κόπωσης του Κόκκινου στρατού). Οι πολεμικές επιχειρήσεις όπου συμμετείχε κι ο -τελείως απείθαρχος άλλωστε- Στάλιν κατέληξαν σε φιάσκο και η εκστρατεία αποδείχτηκε καταστροφή, στρατιωτικά και πολιτικά για τους μπολσεβίκους, αφού τότε ενισχύθηκε ο πολωνικός εθνικισμός (δικτατορία Πιλσούδσκι). Ουσιαστικά οι Πολωνοί βρέθηκαν στην άμυνα από εισβολείς που ήταν πριν. Ήταν μια περίπτωση που ο Λένιν έκανε λάθος μαζί με άλλους, βασισμένος μάλλον σε λάθος πληροφορίες. Ήταν λάθος και ΓΙ’ΑΥΤΟ οδήγησε ήττα κι όχι ήταν λάθος ΕΠΕΙΔΗ οδήγησε ήττα. Γιατί ήταν σαφές ότι κομμουνισμός δεν επεκτείνεται με τα ξένα όπλα και αναμενόταν εργατική εξέγερση στην Βαρσοβία, που ποτέ δεν ήρθε (υπερτίμηση δυνατοτήτων).
Τι σχέση έχει αυτό με το 1939;Ασήμαντης αξιοπιστίας είναι οι προσπάθειες να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα από τους σταλινικούς σήμερα. Με τι «εκτίμηση» έγινε η εισβολή από το Στάλιν, με συμφωνία με τον Χίτλερ; (Τα περί προετοιμασίας της άμυνας του Στάλιν είναι τελείως ανιστόρητα. Η άμυνα βρέθηκε παντελώς απροετοίμαστη. Την ώρα που ο Στάλιν διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ τα πετρέλαια της Ρουμανίας δεν πίστευε σε γερμανική επίθεση, ούτε καν όταν αυτή είχε ήδη ξεκινήσει, όπως αναφέρει κι ο ειδικευμένος στο ναζισμό ιστορικός Kershaw!) Οι λαοί της περιοχής αντιστάθηκαν στη «σοβιετική» κατοχή κι αυτό φανερώνει την ιμπεριαλιστική φύση της σοβιετικής εκστρατείας. Με τα ίδια σταλινικά ψευτοεπιχειρήματα μπορεί να δικαιολογηθεί κι η εισβολή στο Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ: «τι κάνει μη ηθικά αποδεκτό την εισβολή του 2001; Τα πρόσωπα; Το μίσος για τον Μπους;» Αλλά οι σοβαροί άνθρωποι δεν κρίνουν πολιτικές καταστάσεις με βάση το μίσος.Ιμπεριαλιστική είναι κάθε στρατιωτική επιβολή καθεστώτος από ξένη χώρα σε ένα ξένο λαό με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση. Για το τι ακολούθησε τη σοβιετική κατοχή της Αν. Ευρώπης, ειδικά τα πρώτα χρόνια με το ξεθεμέλιωμα ολόκληρων βιομηχανιών και την μαζική εκδίωξη πληθυσμών, δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
ΓΒ, καταρχάς δεν νομίζω να διάβασες καλά το σχόλιο μου, γιαυτό άλλωστε με τρόπο σταλινικό το βαφτίζεις σταλινικό.
Τώρα μιας και δεν είναι θεμα μας το Πολωνικό ζήτημα θα είμαι σύντομος. Ο Στάλιν, και ακόμα περισσότερο ο Μπουντγιόνι και ο Γεγκόρωφ αντί να μπόυνε με το υπόλοιπο μέρος του κόκκινου στρατού στη Βαρσοβία αποκοπήκανε και επιχείρησαν να μπόυνε στη βιομηχανική πόλη Λβίβ της σημερινής ουκρανίας (την οποία παρεπιτόντως την πήρε οριστικά Στάλιν μερικά χρόνια μετά το 1944…). Πάντως και τους 2 τους έβγαλε απο τη μέση ο Στάλιν στη συνέχεια γαι άλλους λόγους…Και οι 2 ιδίως το φοβερό ιππικό του Κοζάκου Μπουντγιόνι ήταν αυτό που συνέβαλε στην απώθηση των Πολωνών απο την τότε Ουκρανία…
Ο Τρόσκυ ναι πολύ σωστά όπως λες δεν ήθελε να συνεχίσει το πόλεμο στην Πολωνία (οχι όμως και ο Λένιν), μιας που οι ίδιοι οι Πολωνοί ζητούσαν ειρήνη, και ναι η κούραση του Κόκκινου στρατού ήτανε μεγάλη (όπως και το νουμερο του 5 εκατ.). Αυτο όμως δεν ήτανε για ανθρωπιστικούς λόγους, ούτε γιατί πίστευε οτι η σοσιαλιστική επανάσταση δεν διαδίδεται με τα όπλα… Αυτες οι σκέψεις ήρθανε στη συνέχεια στο λεγόμενο άφτερμαθ, και στην αυτοκριτική.
Μην ξεχνάμε και είναι πολύ σημαντικό και το τόνισα αλλά θα το ξαναπω με πιο σαφη ίσως τρόπο.Η εκστρατεία ήτανε στα πλαίσια της σύγκρουσης με τους αντιδραστικούς και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ (1918-1922, μεταξύ τους και η Ελλάς του Βενιζέλου…). Μα όπως ήτανε και η ανάλογες εκστρατείες πιο πριν στο καυκασο στη Λευκορωσια στη Βαλτική. Ήτανε στα πλαίσια της επικράτησης της Ρωσικής επανάστασης. Τώρα τι το ιμπεριαλιστικό βλέπεις σε αυτό πραγματικά δεν καταλαναίνω. Το οτι ο κόκκινος στρατός σαρώνει τους λευκούς, φιλομοπναρχικούς, φιλοδυτικούς, και τα δυτικά στρατεύματα το βλέπεις σαν ιμπεριαλισμό; Δεν μιλάω γαι το τι ακολούθησε…σε αυτό συμφωνούμε.
Λοιπόν ο Τρότσκυ και ο Λένιν και όλο το μπολσεβικικό κόμμα, αλλά και οι απανταχού κομμουνιστές βλέπανε θετικά την επικράτηση της επανάστασης, απελευθερώνοντας εδάφη απο τους φιλομοναρχικούς.
Για την επέμβαση δε του κόκκινου στρατού ο Τρότσκυ γράφει
Before “our country” desired to make a revolution, we imported the idea of Marxism for other countries, and made use of foreign revolutionary experience. For decades we had our émigrés abroad who guided the struggle in Russia. We received moral and material aid from the workers’ organizations of Europe and America. After our victory we organized, in 1919, the Communist International. We more than once announced the duty of the proletariat of countries in which the revolution had conquered to come to the aid of oppressed and insurrectionary classes, and that not only with ideas but if possible with arms. Nor did we limit ourselves to announcements. We in our own time aided the workers of Finland, Latvia, Estonia, and Georgia with armed force. We made an attempt to bring aid to the revolting Polish proletariat by the campaign of the Red Army against Warsaw. We sent organizers and commanders to the help of the Chinese in revolution. In 1926, we collected millions of rubles for the aid of the British strikers. (http://www.marxists.org/archive/trotsky/1936/revbet/ch08.htm#ch08-3)
και σε περίπτωση που σου διέφυγε
Nor did we limit ourselves to announcements. We in our own time aided the workers of Finland, Latvia, Estonia, and Georgia with armed force.
με τα όπλα λοιπόν, όχι ιμπεριαλιστικά αλλά για να βοηθήθει το προλεταριάτο ενάντια στους ταξικούς καταπιεστές του. ¨Ετσι και αλλοιώς ο κόκκινος στρατός είναι λαικός.
Το οτι δεν έγινε εξέγερση στη Βαρσοβία και στη Πολωνία συνολικά (όπως στην Ουγγαρία ας πούμε) είναι επειδή είχανε φροντίσει οι αντριδραστικοί γιαυτό. Ο Λένιν το ήξερε, δεν έκανε κανένα λάθος. Οι Μπολσεβίκοι μερικούς μήνες πριν είχανε εγκαταστήσει την Προσωρινή Πολωνική Επαναστατική Επιτροπή, η οποία απέτυχε παταγοδώς στο να βρει απήχυση στο Πολωνικό λαό. Αυτό είχε να κάνει κυρίως με το αντιρωσικό κλίμα που υπήρχε στη Πολωνία που βαστάει αιώνες, και που σχολίασα πριν. Οι μόνοι στους οποίους βρήκε απήχυση ήτανε η αξιοσημείωτη εβραική μειονότητα όπως και η ουκρανική και η λευκορωσική. Αυτό μάλλον λόγω της αντιπάθειας τους στον Πολωνικο ιμπεριαλισμό και τα αντιεβραικά πογκρόμ επι Πολωνικού εδάφους.
Λοιπόν, η επέμβαση στη Πολωνία ήτανε το τέλος της αντεπίθεσης του κόκκινου στρατού στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ και των αντριδραστικών ΚΑΙ κυρίως γιατί ο Λένιν όπως είπα στο πρώτο μου σχόλιο έβέπε την Πολωνία σαν γέφυρα προς την Γερμανία. Αυτό ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ με το αν θα γινόταν εξέγερση στην Πολωνία. Ο Κόκκινος στρατος ήταν κουρασμένος σίγουρα,ήταν όμως έτοιμος, πολυάριθμος με μόνο πρόσφατες νίκες. Ο τυχοδιωκτισμός του Σταλιν (που για δικούς του λόγους έκανε εκστρατεία στη Λβιβ, μαζί με το πιο ετοιμοπόλεμο για πολλούς ιππικό της εποχής) σίγουρα μόνο καταστροφικός ήτανε, αλλά και οι Πολωνοί δεν ήταν τυχαίοι, ούτε και η βοήθεια που τους δώσανε οι δυτικοί.
Μίλησα στο προηγούμενο μου σχόλιο για την γεωπολιτική σημασία της Πολωνίας που ανάλογα με τις χρονικές περιόδους θεωρείται είτε τοίχος είτε προγεφύρωμα μεταξύ ρωσίας και ευρώπης (ακόμα και σήμερα). Η συμφωνία του 39 λοιπόν, είναι σε αυτά τα πλαίσια…και όπως δώσανε οι δυτικοί την Tσεχοσλοβακία στο Χίτλερ στη συμφωνία του Μονάχου (που δεν σχολίασες καθόλου τη σχέση της με το σύμφωνο μη επιθέσεως) και κάνανε τη πάπια με το Ανσλους, για να στρέψουνε το Χίτλερ ανατολικά, ο Στάλιν τους αναχαίτησε δίνοντας στο Χίτλερ ανατολικό έδαφος, προσωρινή ειρήνη και τον έστρεψε μπούμερανγκ στη δύση.
Ακριβώς αυτό το νόημα είχε το σύμφωνο του 39, και έτσι ακριβώς το κατάλαβαν οι Αγγλογάλλοι. Έτσι λοιπόν μόλις 2 μέρες μετά την εισβολή της γερμανίας στη Πολωνία (9 μέρες μετά τη συμφωνία του 39) κυρήξανε το πόλεμο στη Γερμανία. Για να προλάβουν την δυτική γερμανική. Και φυσικά, δεν βοήθησαν καθόλου την Πολωνία γαι την οποία όλοι χυνουν τα πικρά τους δάκρυα…
Επομένως σαν στρατηγικό επίτευγμα το σύμφωνο μη επιθέσεως ήτανε άρτιο…Τώρα πολύ σωστά θέτεις εμμέσως το ερώτημα γιατί παρόλαυτα οι Γερμανοί όταν έσπασαν τη συμφωνία κάνανε περίπατο μέχρι τη Μόσχα…Και γιατί ο Στάλιν άφησε τόσα εδάφη να πάνε χαμένα. Η απάντηση είναι οτι ο Στάλιν έδωσε χώρο και τράβηξε το Χίτλερ στο Βορρά και ουσιαστικά στο Στάλινγκραντ…κοντά στα πετρέλαια του Καυκάσου, πραγματικά μεγάλο δόλωμα….όπως και πολυ βαρύς χειμώνας (κάπως έτσι ο Κοτούζοφ διέλυσε το Ναπολέοντα). Επίσης κέρδισε χρόνο, να θυμισω οτι ο Χίτλερ κύρηξε πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση τέλη ιουνίου του 1941 (μέχρι τότε ο Χίτλερ είχε πάρει σχεδόν όλη τη δυτική Ευρώπη κα ιβοβαρδίσει το Λονδινο). Και μπορεί να έχασε τη Βαλτική και τη Πολωνία, Λευκορωσια εύκολα, όμως στο Κίεβο σταμάτησε τους Ναζί , και στην αντεπίθεση μετά τη μάχη της Μόσχας. Έτσι λοιπόν, τις κρίσιμες μάχες τις κερδισε.
Παράλληλα και εξίσου σημαντικά μετέφερε όλα τα εργοστάσια στη Σιβηρία και την Ασιατική Ρωσία, σε ασφαλές μέρος δηλαδή και αύξησε κατακόρυφα την παραγωγή όπλων. Πόσο; Μόνο τα βαριά Τάνκ το 40 ήτανε 243 και τον επόμενο χρόνο 1,353 (http://en.wikipedia.org/wiki/Soviet_armored_fighting_vehicle_production_during_World_War_II)
Αν αυτό δεν είναι άμυνα για εσένα τότε σίγουρα δεν το κατέχεις το σπορ. Και αν δεν το κατέχεις δεν είναι ανάγκη να βγάζεις το κόσμο σταλινικό…
Επίσης αδυνατώ να πιστέψω πως πίστευε κανείς εκείνη την εποχή οτι ο Χίτλερ δεν θα επιτεθότανε στη Ρωσία…Ήταν κα ιδυρίαρχο δόγμα του Λέμπενράουμ, αλλά και ιδεολογική μάχη, της οποίας τα προεόρτια δόθηκαν στην Ισπανία. Είναι αδύνατο ο Στάλιν να έπεσε απο τα σύννεφα.
Όπως δεν έπεσαν απο τα συννεφα ούτε οι αγγλογάλοι…και αυτοί προετοιμάζονταν κρυφά για την άμυνα τους ενάντια στο στο Χίτλερ παρά τη συμφωνία του Μονάχου…παραυτά η γραμμή Μαζινό κατερρευσε σε 10 μέρες…και ο στρατός της Γαλλίας ήταν καλύτερα εξοπλισμένος…
Ένα είναι το σίγουρο είτε είσαι σταλινιστής είτε όχι δεν μπορείς να μην αναγνωρήσεις τη συνδορμή της κομμουνιστικής Ρωσίας στη νίκη επι του φασισμού. Αυτό άσχετα με τη Γιάλτα κτλ…και το τι έγινε μετά. Ητανε δεδομένο απο τη πρώτη στιγμή, οτι ο Χίτλερ έχει σκοπό τη Ρωσία και τα Πετρελαια του Καυκάσου, και την κάθοδο μέσω Ιράν στο κόλπο. Ήταν σίγουρο οτι ήθελε να τσακισει το κομμουνισμό, όπως έκανε στη χώρα του, χρησιμοποιόντας και το Ράιχστατν, όπως έπραξαν όλοι οι φασίστες τότε. Ο εχθρός του φασισμού δεν είναι ο φιλελεύθερος που τον θρέφει, αλλά ο κομμουνισμός.
Το να λες οτι ο Σταλιν έκανε φιλίες με το Χίτλερ είναι τουλάχιστον παιδαριώδες, και σίγουρα δεν είναι οτι δεν καταλαβαίνεις ιστορία, ή διπλωματία. Συναισθηματισμοί τέτοιου τύπου οδηγούν σε απλουστεύσεις και εν τέλη χαζο συζητήσεις και εξυπνακίστικα σχόλια βλ. πιο πάνω, στην ηλίθια και επικίνδυνη ταύτηση κομμουνισμού φασισμού που πέρασε το ευρωπαικό συμβούλιο. Έχω ξαναγράψει και δεν είμαι ο μόνος, ο Σταλιν δεν ήτανε ξεκομμένος απο τις ιστορικές εξελήξεις που τον ανεδειξαν…δεν ήταν στα γονίδια του να είναι δικτάτορας, έγινε όμως και εκεί πρέπει να αναζητήσουμε το πρόβλημα. Δεν μπορούμε να του παραγνωρίσουμε και κάποιο θετικό ρόλο που έπαιξε, όπως δεν το έκανε ούτε ο Λένιν ούτε ο Τρότσκυ (τουλάχιστον μεχρι το 25). Ούτε να πούμε όλοι οι άλλοι ήτανε καλοί σύντροφοι και όλα τα χάλασε αυτός ο γεωργιανός άξεστος βάρβαρος.
Γιατί δεν λέμε τίποτα για τα κρισημα χρόνια 24/27 για τον Μπουχάριν, το Ζινόβιεφ και τον Καμένεφ και την δική τους οπορτουνιστική στάση, που σημειωτέον σπο το 24 τα σπανε με το Τρότσκυ; Ήτανε τόσο καλά τα πράματα που βγήκε ο τρελός ο Στάλιν και τους εκπαραθύρωσε όλους; Μέχρι το 27 πόσες φορές οι παραπάνω κυριοι κάνανε ενδοκομματικές συνεργασίες και πόσες φορές τα σπασανε; Και τότε δεν τους απειλούσε κανένας, και δεν είχε γίνει κανένας διωγμός… Λοιπόν ας αφήσουμε τα του προσώπου και ας κάνουμε συζητηση πάνω στο ζητούμενο, ποιές οι συνθήκες που οδήγησαν στον σταλινικο ολοκληρωτισμό; Αν επικρατούσαν οι άλλοι είμαστε τόσο σίγουροι οτι δεν θα είχαμε ανάλογα σκηνικά;
Συντροφοι λυπάμαι αλλά το πράμα είχε πάει πολύ σκάρτα απο πιο πριν…και αυτή είναι μια τεραστια συζήτηση, αλλά πάντα επίκαιρη…
ΥΓ
Δεν κατάλαβα ποτέ γαιτί ο Στάλιν δεν καταδικάστηκε μετά την οπορτουνιστική του στάση στο Πολωνορωσικό πόλεμο..και ήτανε μάλλον η τελευταία ευκαιρία. Έτσι μετά την αντιπαράθεση του Λένιν με τον Τρότσκυ, ο Καμένεφ και ο Λένιν κάνανε το Στάλιν γενικό γραμματέα, το 1922…
Μα τι ωραίος στρατηγικός ελιγμός από τον Στάλιν για να…τραβήξει στον Βορρά τον Χίτλερ! Ο «ελιγμός» έφερε 3.800.000 Ρώσους αιχμαλώτους μόνο μέσα στο 1941. Άλλοι τόσοι είχαν τραυματισθεί ή σκοτωθεί. Μέσα σε ένα μήνα από τη Γερμανική επίθεση είχαν καταστραφεί 1000 τανκς και 3500 αεροπλάνα ρώσικα. Στον πρώτο μήνα 7500 αεροπλάνα. Τον Ιούλιο είχαν καταστραφεί 89 από τις 164 ρωσικές μεραρχίες. Βέβαια αυτά αναπληρώθηκαν μετά, αλλά οι τεράστιες απώλειες απαγορεύουν κάθε σκέψη για ηθελημένη υποχώρηση.
Ο Στάλιν, που δεν περίμενε την επίθεση πριν τελειώσει ο πόλεμος με την Αγγλία, απάντησε με…κατάθλιψη και απολύσεις μερικών στρατηγών, παρόλο που κάποιοι άλλοι (Ζούκοβ, Τιμοσένκο) τον είχαν ήδη προειδοποιήσει, προβλέποντας και τη μέρα της επίθεσης.
Όσο για τον γραμματέα Στάλιν, άστο, ο γραμματέας δεν ήταν τόσο σημαντικό πόστο τότε. Μετά έγινε, όταν εκτελέστηκαν και όλοι οι παλιοί μπολσεβίκοι. Αλλά άμα ονομάζεις -με σταλινική λογική- «έξυπνο ελιγμό» την καταστροφή, τότε αυτά (όπως και το αποδειγμένο λάθος του 1920, αφού ακριβώς στις Latvia, Estonia, and Georgia ΥΠΗΡΧΕ λαϊκή υποστήριξη, ενώ στην Πολωνία όχι) είναι λεπτομέρειες και όλα είναι…εφικτά.
είπα οτι στην Πολωνία ήταν γνωστο οτι δεν υπήρχε λαική στήριξη, όμως ο πόλεμος έγινε για να περάσουνε στη Γερμανία, οπου οι συνθήκες ήτανε επαναστατικές. Χτυπώντας την Πολωνία επίσης θα χτυπούσανε και μια αντριδραστική χώρα, πρόσφατα ιμπεριαλιστική, που κανείς δεν ξέρει αν θα πέρναγε μετά ξανά στην αντεπίθεση, μιας που το ζητούμενο του Πολωνικού ιμπεριανλισμού ΗΤΑΝ το σχέδιο Προμυθέας όπως έγραψα πιο πάνω, και η έξοδος στη μαύρη θάλασσα. Το οτι έχασε ο κοκκινος στρατός δεν κάνει τη στρατηγικη του αυτή λάθος, ούτε και το πολιτικό της σκοπό…μιας που η Γερμανική επανάσταση ηταν το ζητούμενο.
Τώρα νομίζω οτι η νίκη του Ρωσικού λαού δεν ήρθε απο τον ουρανό ούτε τυχαίο γεγονός ήτανε, και σίγουρα δεν περίμενε κανείς να κάνει περίπατο ενάντια στους Ναζί, τη στιγμη που το δυτικό μέτωπο δεν άνοιγε πεισματικά… Μιλάς λες και ο φασιστικός στρατός ήταν της πλάκας…και να μην ξεχνάμε οτι η Σοβιετική Ενωση δεν ήταν υπερδύναμη τότε…ούτε η βιομηχανία της συγκρινότανε με της Γερμανίας. Τώρα εντάξυ δεν μπορώ να σε πείσω και ούτε το επιδιώκω.
Αυτό όμως που με ξενίζει πραγματικά είναι η άποψη οτι όλα ήτανε ρόδινα μέχρι που ο Στάλιν αρχίσε να εξολοθρεύει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Δηλαδή μια ολόκληρη επανάσταση διαλύθηκε απο ένα και μόνο πρόσωπο. Πως να κάνουμε σωστή κριτική και να μάθουμε απο τα λάθη όταν λέμε για όλα φταίει ο Στάλιν; Διαλέχτε το πρόσωπο λατρείας και κάντε τη γκρούπα σας…Ο αντισταλινισμός ΟΠΩΣ τον θέτουν τα παραπάνω σχόλια είναι εξίσου αντιδιαλεκτικός με τον σταλινισμό.
Λοιπόν σωστή κριτική θα γίνει μιλώντας για τις συνθήκες που οδήγησαν το Στάλιν στο ξεκληρισμα του μπολσεβικικού κόμματος, και την αλλαγή πλεύσης της επαναστατικής προοπτικής. Και μιλώντας για συνθήκες μιλάω για το συνολικό κλίμα που υπήρχε μετά την επικράτηση της επανάστασης. Και μιλάω για συνθήκες γιατί δεν πιστεύω ούτε μια στιγμή σε ντιτερμινιστικές θεωριες ούτε φυσικά σε νατουραλιστικές απόψεις περι φυσιογνωμίας και τέτοιες αηδίες.
Με ξενίζει το γεγονός οτι μέχρι το 24 που άρχισε να μπαινει σοβαρά το θέμα αρχηγίας (οχι μόνο απο το Σταλιν αλλά και απο Μπουχάριν, Ζινόβιεφ, Τρότσκι και Καμένεφ)ο Στάλιν ήταν ακόμα σύντροφος… Τι έγινε ξαφνικά και άρχησαν οι έρυδες; Να θυμίσω οτι μέχρι το 27 ο Στάλιν παρατηρεί…αν και μέλλος της τριανδρίας κατα καιρούς στην οποιά εναλλασόνταν όλα τα παραπάνω πρόσωπα.
Έδωσα ένα παράδειγμα, παρά τα λάθη του στη Πολωνία, λάθη τραγικά και οπορτουνιστικά, ο Στάλιν έγινε έστω και αν δεν είχε τη μετέπιτα αξιωματική βαρύτητα, γενικός γραμματέας. Σίγουρα κάνοντας τετοιο λάθος το λιγότερο που σου αξίζει είναι να παραμείνεις στη θέση σου όχι να παρεις προαγωγή και μάλιστα σε οργανωτική θέση…
Σε τι βαθμό αυτο οφείλεται στο σπασίμο Λένιν Τρότσκι; Μα πραγματικά μελέτωντας της συμμαχίες και τις έριδες στο μπολσεβικικό κόμμα κανείς τρελλαίνεται…Δες μόνο μόνο τι αντριδράσεις έφερε η ΝΕΠ,για παράδειγμα (ο Ζινόβιεφ προηγήθηκε στην καταδίκη της του Στάλιν, όπως και η κόντρα του με το Τρότσκι…και πολλά πολλά άλλα)
Αναμφίβολα τεράστια η ευθύνη του Στάλιν, κανείς δεν πρέπει να το αρνείται. Όμως μας αρκεί μόνο το οτι η επανάσταση κατέρρευσε λόγω του οτι ο Στάλιν ήταν χασάπης, άξεστος και άσχετος απο Μαρξισμό;