Η διαδήλωση της 19/10/2011: μια λαοθάλασσα αντίστασης και ελπίδας!



Η σημερινή διαδήλωση ήταν πραγματικά σεισμός. Μια τεράστια λαοθάλασσα, από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις εδώ και δεκαετίες. Άλλοι την υπολογίζουν σε 200.000, άλλοι σε μισό εκατομμύριο, αλλά δεν έχει σημασία: σημασία έχει το μέγα πλήθος και το μέγα πάθος!

Η τεράστια πλειοψηφία αυτής της λαοθάλασσας διαδήλωσε με τα πανό της διαδήλωσης που διοργάνωσαν τα συνδικάτα. Από την πλατεία Βικτώριας μέχρι τα Χαυτεία και το Σύνταγμα το πλήθος καταλάμβανε κάθε εκατοστό του δρόμου, κάνοντας την πορεία των συνδικάτων να κινείται βασανιστικά αργά.

Σε αντίθεση, η διαδήλωση που διοργάνωσε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ήταν σαφώς μικρότερη: την υπολογίζω μεταξύ 20-25.000. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ έφτασαν στο Σύνταγμα, και όπως πάντα, με την πρώτη υποψία «επεισοδίων», τα μάζεψαν και την κοπάνησαν κανονικά…

Η νεοφιλελεύθερη συμμορία του ΠΑΣΟΚ είναι πλέον (και εμφανώς) πλήρως απονομιμοποιημένη. Κυβερνά γαντζωμένη στην εξουσία, ταμπουρωμένη πίσω από τους αστυνομικούς μηχανισμούς του κράτους. Αλλά… οι μέρες τους είναι μετρημένες! Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της διαδήλωσης ήταν η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών να αψηφούν την αστυνομική τρομοκρατία. Χρειάστηκαν ατέλειωτες ρίψεις δακρυγόνων και βομβών κρότου λάμψης για να εκκενωθεί από τους διαδηλωτές η πλατεία Συντάγματος. Ελπίζουμε η 20/10 να είναι μια εξίσου ενδιαφέρουσα μέρα. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε (ξανά!) όλοι εκεί, στο Σύνταγμα, στις 11 το πρωί!

Στις φωτογραφίες που θα δείτε οι αρχικές είναι από το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Στο βίντεο υπάρχει υλικό μόνο από τη διαδήλωση των συνδικάτων.

Άγγελος Καλοδούκας

Δημοσιεύουμε, επίσης, κάποιες σκέψεις του συντρόφου της aformi Δήμου Ε.

Παιδιά, συντροφάκια μου καλά σας καλησπερίζω,

Πριν από μία ώρα επέστρεψα σπίτι και συμμεριζόμενος την έγνοια σας, θα προσπαθήσω να καταγράψω τις εικόνες και κάποια ορισμένα συμπεράσματα.

1. Η πορεία κατά κοινή ομολογία όλων όσων άκουσα που έχουν ζήσει τις πορείες της μεταπολίτευσης ήταν η μεγαλύτερη. Μεγαλύτερη ακόμα και από αυτήν του ’74 μετά την πτώση της χούντας. Ο κόσμος και χωρίς υπερβολή και τραβήγματος από τα μαλλιά των νούμερων που συχνά κάνει η Αριστερά, υπολογίζεται στους 500.000-600.000. Και αν νομίζετε ότι σας δουλεύω πάρτε αυτό: Στην αρχή της πορείας, όπου το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ ήταν ήδη σύνταγμα, ο κόσμος ξεκινούσε από Σύνταγμα, γεμάτη όλη η Σταδίου, όλη η Πατησίων μέχρι τη Βικτόρια και στο Σύνταγμα ήταν κόσμος μέχρι Ζάπειο. Μετά όταν έφυγε το ΚΚΕ κατά τη 13:00 (παρεμπιπτόντως κάναμε 3 ώρες να πάμε από Πολυτεχνείο Σύνταγμα), υπήρχε κόσμος σε όλη την Πατησίων, Σταδίου, Πανεπιστημίου, γεμάτες, Ακαδημίας γεμάτη, άπειρος κόσμος Σόλωνος (???!!!!!), στα κάθετα στενά, Μητροπόλεως, Ερμού, παντού. Δε φαντάζεστε τώρα εντάξει πρωτοφανές. Και συνέχεια ερχόταν μέχρι τις 3. Γενικά για να είμαι ακριβής ο κόσμος δεν υπολογίζεται.

2. Γενικά, να έχετε υπόψη σας ότι κατέβηκε πολύς κόσμος που κατέβαινε πρώτη φορά, γιατί για πρώτη φορά έκλεισαν πολλά μαγαζιά με κινητοποίηση που έτρεξε φουλ το ΚΚΕ μέσα από τη ΓΣΕΒΕ. Αντιλαμβάνεστε ότι αν λέμε τεράστια μια πορεία των 100.000, αυτή ξεφεύγει από τα όρια του να την πεις αντιπροσωπευτική, γιατί πραγματικά επί της ουσίας απείργησε όλος ο κόσμος. Ο κόσμος επέλεξε αυτή τη μέρα σα να την περίμενε καιρό για να πλημμυρίσει κάθε δρόμο της Αθήνας. Ήταν συγκλονιστικό. Ουσιαστικά, κατέβηκαν όλοι οι Αθηναίοι, εκτός από γέρους, ανάπηρους, παιδιά και βλάκες γενικότερα που μπορεί να ελπίζουν σε αυτήν τη συγκυρία δε καριερισμούς και κοινωνική κινητικότητα (χαχαχαχα εδώ γελάμε…)

3. Ήταν ένας κόσμος ο οποίος ωστόσο, χαρακτηριζόταν από μία αμφιθυμία. Δεν ήξερε τι να κάνει (είχε μόνο τη μαζικότητά του), αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν φοβισμένος. Παρά το ότι ακέφαλος πολιτικά, χωρίς κεντρική πολιτική έκφραση και εκπροσώπηση, χωρίς σχέδιο αναζητούσε τι μπορεί να κάνει και να ρίξει αυτή την αδίστακτη κυβέρνηση των τεχνοκρατών και αδυνατούσε να βρει τι είναι αυτό. Παιδιά, είχε το αντανακλαστικό χωρίς πολιτικό ηγεμόνα και καθοδηγητή ουσιαστικά, να επιλέξει μέρα που θα συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις ο κόσμος αλλά δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει. Έχει κατέβει τα έχει σπάσει, τα έχει ξανασπάσει (15 Δεκέμβρη 2010, 48ωρη Ιούνιο), αλλά αναζητούσε ένα ποιοτικό άλμα για να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε τις προηγούμενες όλες φορές. Να ρίξει την κυβέρνηση. Κατά τη γνώμη μου αυτό που θα έπρεπε και θα μπορούσε υπό συνθήκες να γίνει είναι με μία στοιχειώδη συνεννόηση όλης της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και μη) να δώσουν κατ’ αρχήν το κάλεσμα στον κόσμο για ολονυχτία έξω από τη Βουλή. Αλλά, με αυτό το ΚΚΕ και τα γνωστά προβλήματα αυτό δεν κατέστη δυνατό. Συζητήθηκε ελάχιστα και απέξω-απέξω αλλά ούτε κατά διάνοια εντέλει. Και ξαναλέω ότι ο κόσμος δε φοβάται πλέον, έχει χάσει απολύτως τα πάντα και σε ένα τέτοιο κάλεσμα θα έδινε όλες του τις δυνάμεις. Τα σπάνε δίπλα του και είναι ατάραχος. Έχει ριζοσπαστικοποιηθεί από μόνος του. Χωρίς να έχει παρεμβληθεί η πολιτικοποίηση από το επαναστατικό ας πούμε υποκείμενο. Αλλά δυστυχώς είναι ακόμα «πλήθος». Δεν έχει συγκροτηθεί και το ίδιο σαν κοινωνικό υποκείμενο (γιατί δεν υπάρχει Αριστερά επαναστατική για να σμιλέψει αυτήν την αναγκαία συνοχή), σαν υποτελείς, κυριαρχούμενες πάντως σε κάθε περίπτωση σύμμαχες τάξεις. Ο Σπινόζα έλεγε: Το πλήθος διαπερνάται από μία καταστατική αμφιθυμία: Φοβάται και φοβίζει. Αλλά στο σημείο που είμαστε εμείς δυστυχώς αυτό δεν αρκεί.

4. Αύριο, το ΚΚΕ έχει καλέσει περικύκλωση συμβολική της Βουλής 9:00 και η Παπαρήγα δήλωσε ότι θα επιτραπεί σε όλους τους βουλευτές η είσοδος. Φοβάται μη σκίσουν κανένα καλτσόν τα μέλη της απ’ ότι λέει η inside info (ωραίο αυτό ε; έγινα και εγώ λίγο Πιτσιρίκος ή όχι;; εντάξει…). Αυτό σημαίνει ότι για ΄κανά τρίωρο τουλάχιστον δεν θα πλησιάσει όλος ο υπόλοιπος κόσμος, που σίγουρα θα έρθει να μιάνει τα καθαρά επαναστατικά σχέδια του Κόμματος. Μετά δεν ξέρω, αλλά λογικά μετά από μια τέτοια μεγέθους κινητοποίηση δεν θα είναι και αύριο τόσο μεγάλη. Να δούμε βέβαια… Απ’ ότι όλα δείχνουν θα ψηφιστεί και αυτό το πολυνομοσχέδιο, στο οποίο καταργείται επίσημα η Εθνική Συλλογική Σύμβαση και πάμε μετά με όρους εργασιακούς πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, με ένα εργατικό κίνημα τότε σε σπερματώδη κατάσταση. Που ξέρετε μπορεί τα ΜΑΤ σε μια κίνηση ρετρό για να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες να επελαύνουν με άλογα όπως τότε η έφιππη χωροφυλακή…

5. Πάντως το σκηνικό είναι ότι η κυβέρνηση, η οποία πλέον ασκεί πολιτική χωρίς τις κλασσικές διαμεσολαβήσεις, επιτιθέμενη μόνη της εναντίον όλων, πολιτική χωρίς πολιτική κατά Ζίζεκ (είναι η περίοδος της μεταπολιτικής ή αλλιώς λέγε με, τεχνοκρατική και λογιστική διαχείριση των πραγμάτων), δεν πέφτει έτσι απλά. Δηλαδή, δεν αρκεί μία κινητοποίηση όπως το 2000 για να ρίξει το ασφαλιστικό του Γιαννίτση. Κινείται σε μια λογικά διαχείρισης κρισιακών κόμβων, και ουσιαστικά λέει είμαι σε μια κατάσταση εξαίρεσης-έκτακτης ανάγκης και θα βγάλω διεκπεραιωτικά το έργο μου, όσες απώλειες και αν χρειαστώ. Οπότε, λέει θα βγάλω και αυτόν τον απεργιακό πυρετό σιδηρόφρακτα, θα φάνε άλλη μία ήττα η κοινωνία και μετά ηρεμώ για ΄κανά δίμηνο, εμπεδώνοντας και βαθαίνοντας τους νέους συσχετισμούς σχετικά απερίσπαστη. Σχετικά πάντα. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι απεργίες διαρκείας ή κάτι σαν το πλατειακό κίνημα ξανά ή κάτι που θα είναι διαρκείας, αλλά αυτή τη φορά δε θα έχει διακύβευμα ένα πολυνομοσχέδιο ή κάτι παρόμοιο. Θα είναι ένας χωρίς άμεσο ορίζοντα εκβιασμός ότι τώρα πέφτετε δεν έχετε άλλη επιλογή, αλλιώς εμείς δεν το κουνάμε ρούπι. Βέβαια αυτό, χρειάζεται πολιτικό επαναστατικό υποκείμενο που να διατυπώσει και να συμβάλλει στην οικοδόμηση ενός τέτοιου σχεδίου. Προσκρούουμε πάλι σε τέτοιου τύπου εμπόδια. Αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει και τελείως τελεολογία σε αυτό. Για να μη μακρηγορώ, χρειάζεται αυτό που έγινε στην Αίγυπτο, μεταφρασμένο βέβαια στις συνθήκες ενός ανεπτυγμένου δυτικού καπιταλισμού, όπως είναι η Ελλάδα (μην ξεχνάτε η 30η ισχυρότερη οικονομικά χώρα του κόσμου). Στην Αίγυπτο δεν υπήρχε κάποιο άμεσο διακύβευμα… Να δούμε. Υπάρχει όμως συζήτηση στα σωματεία για συνέχιση του αναβρασμού (νοσοκομεία, δήμοι, υπουργεία, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, όλοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις και γενικά στην αιχμή του δόρατος) και μακάρι να πιέσουν για συνεχείς απεργίες κάθε εβδομάδα ή δεν ξέρω και ας ήπιαμε και αυτό το πικρό ποτήρι μιας ακόμα (μάλλον) ήττας.

6. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ΜΑΤ δεν ήταν ιδιαίτερα επιθετικά (τουλάχιστον σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει στις πορείες και διαδηλώσεις τα τελευταία 2 χρόνια) και μάλιστα για ένα μεγάλο διάστημα της πορείας ιδιαίτερα αμυντικά. Αυτό δείχνει κατά κάποιο τρόπο ότι σε τόσο μεγαλειώδεις σε αριθμό κινητοποιήσεις τόσο κομβικές τόσο κεντρικές και ιστορικές τίθεται de facto ένα όριο στις δυνάμεις καταστολής στο βαθμό και την έκταση κατασταλτικών πρακτικών που μετέρχονται. Και αυτό δε σημαίνει ότι δε μιλάμε για μια κυβέρνηση της οποίας η δημοκρατική εκτροπή είναι απλά ένας ευφημισμός του πραγματικού τρόπου διακυβέρνησης (σκληρού και βοναπαρτίστικου, χωρίς την ακρίβεια του όρου), κάθε άλλο αυτό ισχύει για κάθε έκφανση και τροπισμό ταξικής κυριαρχίας (δικτατορία, κ.λπ.), όπου η μαζική διαδικασία θέτει de facto καταστάσεις, τα αιτήματα των οποίων ανοίγουν και το ερώτημα της μεθόδου υλοποίησής τους, δηλαδή της de jure θεσμοθέτησης και εγγραφής τους..

Για να κλείσουμε ευχάριστα: Όπως και να έχει, «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη μέρα», είχε πει ο μεγάλος τιμονιέρης και επίσης να θυμηθούμε την κατάρα των Κινέζων εν γένει στους εχθρούς τους: «Σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς!»

Δήμος Ε

 

 

Category: Εσωτερικά