Εκτυπώστε το
Είναι η ενότητα της Αριστεράς αναγκαία, και αν ναι, για ποιο λόγο;
Η συζήτηση και οι διαφωνίες που προέκυψαν στην Αριστερά για τα γεγονότα της δεύτερης μέρας της γενικής απεργίας, της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2011, ανέδειξαν ξανά ένα σοβαρό αν και όχι και τόσο νέο ζήτημα: την προσπάθεια για τη δημιουργία μιας «παναριστεράς». Ενός μετώπου δηλαδή που θα συσπειρώνει την πλειοψηφία (κατά το δυνατόν…) των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς.
Απ’ ότι φαίνεται, η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς θεωρεί ότι το μέγεθος της κρίσης, πολιτικής και οικονομικής, είναι τέτοιου μεγέθους που υπερβαίνει κατά πολύ τις μεμονωμένες δυνατότητες των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς. Προς τούτο, απαιτείται η ενότητα της Αριστεράς, η ενιαία εκλογική και προγραμματική συμφωνία μεταξύ των αριστερών κομμάτων σε ένα κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα.
Υπό αυτό το σκεπτικό, γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί το ΚΚΕ βρέθηκε σχεδόν στο απυρόβλητο της κριτικής στην προσπάθειά του για αστυνομικού τύπου έλεγχο των διαδηλωτών την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου. Αν θα πρέπει, πάση θυσία, να πιεστεί για να συναινέσει το ΚΚΕ ώστε να μετάσχει σε μια «παναριστερά» τότε θα πρέπει η κριτική που του γίνεται να είναι «εξ απαλών ονύχων» για τα γεγονότα της Πέμπτης. Και αυτό γιατί η «κύρια μάχη» είναι η προσπάθεια συγκρότησης μια «εναλλακτικής» κυβερνητικής πρότασης από «όλες τις αριστερές δυνάμεις».
Η λογική της «παναριστεράς» διαπερνά οριζόντια το σύνολο της Αριστεράς… πλην Λακεδαιμονίων, δηλαδή την κυρίαρχη πτέρυγα στο ΚΚΕ. Τη λογική της «παναριστεράς» μπορούμε να την ανιχνεύσουμε από τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη (Αριστερό Ρεύμα στον ΣΥΝ) μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ιδιαίτερα σε κάποιες συνιστώσες της).
Το ΚΚΕ και η συμπαράταξη μαζί του, θεωρείται κρίσιμο ζήτημα σε αυτή τη λογική. Όχι μόνο λόγω του μεγέθους του ή της σχέσης του με οργανωμένα εργατικά κομμάτια. Αλλά, γιατί επικρατεί σε ορισμένους πολιτικούς χώρους η αντίληψη (η αυταπάτη για την ακρίβεια) ότι το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα ριζοσπαστικό, ακόμη ίσως και αντικαπιταλιστικό, που έχει ένα μόνο πρόβλημα: δε συνεργάζεται με κανένα λόγω κομματικής περιχαράκωσης και σεχταρισμού.
Υπό αυτήν τη λογική της «ενότητας της Αριστεράς» η κριτική προς το ΚΚΕ είτε ελαχιστοποιείτε είτε εξαφανίζεται για τα γεγονότα της 20 Οκτωβρίου.
Στη δημοσίευση που ακολουθεί, θα αναφερθούμε αρχικά αναλυτικά και κριτικά στις ανακοινώσεις για το θέμα αυτό από οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς για το λόγο ότι εκφράζουν το άγχος για την (με κάθε τίμημα) «ενότητα της Αριστεράς» και την παθογένεια που αυτό δημιουργεί. Μετά θα προχωρήσουμε σε μια ιστορική αναδρομή για το ΚΚΕ από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, για να καταλήξουμε στις προοπτικές για μια «παναριστερά» σήμερα. Έχουμε λοιπόν αρκετό δρόμο να διανύσουμε…
Η ανύπαρκτη κριτική προς το ΚΚΕ
Σε ανακοίνωση του ΣΥΝ για τα γεγονότα της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2011 αναφέρεται ότι:
«Για μια ακόμη φορά συγκεκριμένες ομάδες κουκουλοφόρων επιχείρησαν να στραφούν εναντίον δυνάμεων του κινήματος. Την αντικειμενικά προβοκατόρικη δράση τους την γνωρίζουμε και την έχουμε καταδικάσει».[1]
Στην ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κριτική στο ΚΚΕ είναι απλά ανύπαρκτη ενώ η προφανώς αναίτια επίθεση (κατά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που δέχθηκε το ΠΑΜΕ αποδίδεται σε σκοτεινούς κρατικούς μηχανισμούς:
«Η επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά της διαδήλωσης στο Σύνταγμα ξεδιπλώθηκε με τη χρησιμοποίηση της δολοφονικής επίθεσης τυχοδιωκτικών ομάδων, που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενάντια στη περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και σε άλλους διαδηλωτές. Αποτελεί στην ουσία υλοποίηση της κρατικής – κυβερνητικής προβοκάτσιας για να κτυπηθεί το κίνημα και να επικρατήσει ο φόβος και η κινδυνολογία».[2] [οι υπογραμμίσεις δικές μου Α.Κ.]
Στην ανακοίνωση του ΝΑΡ αυτή η λογική πάει στα άκρα. Ενώ η κριτική στο ΚΚΕ είναι σχεδόν… υπαινιχτική, περισσεύει μια ακατάσχετη προβοκατορολογία:
«Καταγγέλλουμε αποφασιστικά τις προβοκατόρικες ομάδες “τυφλής βίας” που, με σχεδιασμένο τρόπο και πρακτικές αστικής βίας και παρακράτους, επιχείρησαν δολοφονική επίθεση σε βάρος του ΠΑΜΕ και άλλων διαδηλωτών. Οι ενέργειες αυτές και οι ομάδες που τις υλοποιούν ή τις στηρίζουν, έξω και ενάντια στο μαζικό κίνημα, εξυπηρετούν, ανοικτά πλέον, την κυβερνητική πολιτική διάλυσης των μαζικών κινητοποιήσεων και γενικότερου κτυπήματος και εκφοβισμού του αναπτυσσόμενου κινήματος κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής. Κανένας συμψηφισμός, επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει με την δίκαιη πολιτική κριτική για την τακτική του ΠΑΜΕ στο κίνημα που δεν συμβάλει στην ανατρεπτική κλιμάκωση του αγώνα και αντιμετωπίζει ως αντίπαλο τα άλλα ρεύματα του κινήματος και της αριστεράς».[3]
Στην ίδια λογική κινείται και η ΑΡΑΝ ενώ δεν παραλείπει να καταγγείλει τον αντιεξουσιαστικό χώρο για «τυχοδιωκτική πολιτική»:
«Οι επιθέσεις των τυχοδιωκτικών προβοκατόρικων ομάδων ενάντια στα μπλοκ του ΚΚΕ ήταν δολοφονικές, δεν έχουν καμία σχέση με την αντιπαράθεση στους κόλπους του λαού, αλλά αποτελούσαν ευθεία επίθεση στην Αριστερά και το λαϊκό κίνημα.
[…]
Η προσπάθεια που γίνεται από κύκλους του αντιεξουσιαστικού χώρου να καλυφθούν ή να δικαιολογηθούν πολιτικά αυτές οι πρακτικές είναι πολιτικά ολέθρια και φανερώνει πόσο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική είναι η γραμμή του χώρου αυτού.
[…]
Η στάση του ΚΚΕ να επιλέξει να ελέγξει οργανωτικά το χώρο μπροστά από τη Βουλή αποτυπώνει την λανθασμένη, σεχταριστική και ιδιοκτησιακή λογική του απέναντι στο κίνημα. Είναι στάση και πρακτική που δεν βοηθά την αναγκαία σήμερα αγωνιστική ταξική ενότητα. Πρέπει να της ασκηθεί πολιτική κριτική εντός του κινήματος.
Αθήνα 21/10/2011, το Πανελλαδικό Γραφείο της Αριστερής Ανασύνθεσης».[4]
Μνήμη ενάντια στη λήθη:
η προβοκατορολογία στην υηρεσία
του σταλινισμού και της αντεπανάστασης
Θα έπρεπε πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται, υποτίθεται, στον αντίποδα των ρεφορμιστικών πολιτικών του ΚΚΕ να είναι πιο προσεκτικές σε κατηγορίες περί «πρακτόρων» που «αντικειμενικά» παίζουν το «παιχνίδι της κυβέρνησης». Γιατί αυτό αποτελεί την παράδοση του ΚΚΕ που στόχο έχει όχι την προστασία του κινήματος από την ασφάλεια και τις δυνάμεις καταστολής αλλά τις ζωντανές δυνάμεις του κινήματος που έχουν τη διάθεση να συγκρουστούν με τις αστικές πολιτικές επιλογές.
Αρκετοί σχολιαστές (κατά τη γνώμη μου ορθά) συγκρίνουν το μέγεθος του σημερινού κινήματος κατά των μνημονιακών πολιτικών με τα Ιουλιανά του 1965. Τότε η πολιτική της ΕΔΑ (που εν πολλοίς καθοριζόταν από το ΚΚΕ) ήταν η συνεργασία με κομμάτια της «εθνικής και δημοκρατικής αστικής τάξης», πολιτική που οδήγησε το κίνημα στην ήττα και τελικά τη δικτατορία του 1967. Ο Σωτήρης Πέτρουλας με μια ομάδα συντρόφων του επεδίωκαν την ανατροπή αυτής της καταστροφικής πολιτικής πράγμα που τον οδήγησε στη διαγραφή με μεθόδους εσωκομματικής αστυνομικής τρομοκρατίας και λασπολογίας:
«[…] η ηγεσία των Λαμπράκηδων θα προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις. Έτσι διαγράφεται τον Μάρτιο του 1965 ο στενός φίλος του Σωτήρη Πέτρουλα, Μάκης Παπούλιας βάση μιας σειρά απίστευτων «αποδεικτικών» στοιχείων: ότι είχε σχέσεις με γνωστούς τροτσκιστές δεδομένου πως στην ατζέντα του (!!!) υπήρχαν τα τηλεφωνά τους και οι διευθύνσεις τους, είχε επαφή με τον Ψυρούκη όπου αναφέρονται και συγκεκριμένες μέρες (!!!) όπου έλαβαν χώρα αυτές οι επαφές. Τέλος σαν πρόσθετο αποδεικτικό υλικό φέρονται και οι ιδιόχειρες σημειώσεις του Παπούλια. Ο Πέτρουλας θα πέσει πιο στα μαλακά αφού του επιβληθεί «μόνο» η ποινή της βαριάς μομφής. Σε αυτές τις μεθοδεύσεις θα αντιταχθεί η οργάνωση της ΑΣΣΟΕ, στην οποία ανήκαν οι Πέτρουλας και Παπούλιας.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά με αποτέλεσμα, πέρα από τον Παπούλια, λίγο πριν τη δολοφονία του να διαγραφεί και ο Πέτρουλας και μετά να τρέχουν οι κομματικές οργανώσεις της ΕΔΑ να αποσύρουν τα σχετικά ντοκουμέντα».[5]
Το κόμμα και μετά τη δολοφονία του Πέτρουλα (21 Ιουλίου 1965) συνέχισε τη λασπολογία ενάντια σε όποιον ξεπερνούσε την αστική νομιμότητα. Στις 20 Αυγούστου 1965 έχουμε στην Αθήνα τη νύχτα των «πύρινων οδοφραγμάτων». Μετά από συγκέντρωση που κάλεσαν η Ομοσπονδία Εργατών Τύπου και η ΕΦΕΕ η Αθήνα μετατράπηκε σε πεδίο μάχης ως τις πρωινές ώρες της επόμενης μέρας. Οι τραυματίες ήταν δεκάδες και τα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας και των αστυνομικών τμημάτων γεμάτα. Την επομένη η ΕΔΑ θα αποδώσει τα «έκτροπα σε κακότεχνο έργο προβοκατόρων»![6]
Το ΚΚΕ στη διάρκεια της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου 1973 θα καταγγείλει τους εξεγερμένους ως πράκτορες της ΚΥΠ:
«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη 14 του Νοέμβρη 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως προτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα που δεν εκφράζουν τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις».[7]
Το ΚΚΕ στη διάρκεια της ιστορίας του χρησιμοποίησε τη λασπολογία και την προβοκατορολογία για την επιβολή των καταστροφικών για το κίνημα πολιτικών του επιλογών. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταλήγουν δυνάμεις του κινήματος σε λογικές προβοκατορολαγνείας για να ερμηνευτούν σημερινά περιστατικά βίαιων επεισοδίων σε συγκεντρώσεις. Και αυτό για δυο λόγους.
Πρώτον, προβοκάτορες της αστυνομίας υπάρχουν και πάντοτε υπήρχαν στο κίνημα, αυτό είναι αναπόφευκτο. Οι μπολσεβίκοι ανακάλυψαν μετά την οκτωβριανή επανάσταση, ότι είχαν πράκτορα της Οχράνα (της τσαρικής μυστικής αστυνομίας), τον Ρομάν Μαλινόφσκι, ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής τους και φυσικά τον εκτέλεσαν! Την ιστορία δεν τη διαμορφώνουν λοιπόν οι ασφαλίτες αλλά το κίνημα, ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές που κυριαρχούν σε αυτό.
Δεύτερον, σήμερα η βία στις διαδηλώσεις δεν προέρχεται από προβοκάτορες ή «μπάχαλους». Στα δεκάδες βίντεο του διαδικτύου (ειδικά σε αυτό που εμφανίζεται μια ηλικιωμένη κυρία να ρίχνει πέτρα) φαίνεται καθαρά ότι η διάθεση για σύγκρουση με τα ΜΑΤ είναι μαζικό φαινόμενο και όχι μεμονωμένο κάποιων ομάδων. Οι δυνάμεις λοιπόν της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς θα πρέπει να αποφασίσουν: θα βρίσκονται απέναντι και σε ρήξη με αυτόν τον κόσμο (όπως έχει επιλέξει να κάνει το ΚΚΕ) ή μαζί με αυτόν τον κόσμο; Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει βίαιες συγκρούσεις σε κάθε περίπτωση, αλλά οι βίαιες συγκρούσεις αποτελούν φυσικό επακόλουθο όλων των μαζικών κινημάτων όταν αντιμετωπίζουν επιθέσεις της κλίμακας που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες εργαζόμενοι σήμερα. Γι’ αυτό όποιος καταγγέλλει διαρκώς ως προβοκάτορες όσους συγκρούονται με τα ΜΑΤ (όπως το ΚΚΕ) στην πραγματικότητα αποκαλύπτει την πολιτική του: αποτελεί μέρος του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος.
(Ας ρίξει όποιος θέλει μια ματιά στις ειδήσεις για τις συγκρούσεις που εξελίσσονται, για παράδειγμα, αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ. Η λογική συνέπεια αυτής της αντίληψης θα ήταν ότι παντού, ανά τον κόσμο, δρουν εκατοντάδες χιλιάδες προβοκάτορες και ασφαλίτες!)
Οι «μπάχαλοι» και το ΚΚΕ
Πριν κατηγορηθώ ότι εξισώνω τον Σωτήρη Πέτρουλα ή τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου με τους λεγόμενους «μπάχαλους» θα πω τη γνώμη μου για τους τελευταίους.
Προφανώς και θα πρέπει να καταδικαστεί η επίθεση με πέτρες και μολότοφ κατά του ΠΑΜΕ. Πρόκειται για επίθεση που έθετε σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα (και ακόμα και τη ζωή…) απλών εργαζομένων που είναι εγκλωβισμένοι στις γραμμές του ΚΚΕ. Οι διαφορές στο κίνημα πρέπει να λύνονται με πολιτική αντιπαράθεση στις μαζικές διαδικασίες του κινήματος.
Επιπλέον, θα πρέπει το κίνημα να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι μια ομάδα αναρχικών με τη δράση της (σύγκρουση με την αστυνομία σε κάθε διαδήλωση χωρίς τη συνεννόηση με οποιαδήποτε κινηματική πολιτική συνιστώσα) λειτουργεί αντιδημοκρατικά και διαλυτικά για τις συγκεντρώσεις. Και ασφαλώς αυτή τους η λειτουργία επιτρέπει σε ασφαλίτες να διεισδύουν στις γραμμές των «μπάχαλων» κατά το δοκούν, και να χρησιμοποιούν τα «μπάχαλα» για να διαλύουν μαζικές συγκεντρώσεις πριν γίνουν επικίνδυνες για το καθεστώς.
Αλλά… τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα με τους «μπάχαλους». Πρόκειται για πρόβλημα που χρονίζει η αντιμετώπιση του. Επανειλημμένα έχουν έρθει σε αντιπαράθεση με αριστερούς ακτιβιστές και δεν έχουν διστάσει να χρησιμοποιήσουν δολοφονική βία εναντίον τους. Σε πάρτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 2009 διεκδικώντας το «δικαίωμά» τους να μπουν μέσα τζάμπα πραγματοποίησαν μια επίθεση με δολοφονικά χαρακτηριστικά: χτυπήματα με σπασμένα μπουκάλια με στόχο ζωτικά όργανα, τυφλά χτυπήματα τα οποία θα μπορούσαν να επιφέρουν σοβαρούς τραυματισμούς, πτυσσόμενα γκλοπς, μαχαίρια. Διάβαζε τη δημοσίευσή μας στην aformi «Επίθεση “φασιστικού τύπου” από αναρχικούς σε πάρτι ακροαριστερών».
«Μπάχαλοι» τρομοκρατούν ακόμα και μέσα στα Εξάρχεια. Πρέπει επειγόντως αυτό το ζήτημα να αντιμετωπιστεί. Το γεγονός ότι οι Αντιεξουσιαστικές Κινήσεις δεν έχουν μέχρι τώρα βρει τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση αποτελεί πολιτικό ζήτημα που εκθέτει τόσο την ΑΚ όσο και το αναρχικό κίνημα γενικότερα. Και είναι ντροπή, μιας και το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα είναι από τα μαζικότερα στην Ευρώπη (ενδεχομένως το μαζικότερο) και με μεγάλη προσφορά στο κίνημα. Δεν μπορεί (και δεν πρέπει) μια ομάδα «μπάχαλων» να εκθέτει ολόκληρο το αναρχικό κίνημα λειτουργώντας με ένα τρόπο που μόνο την κυβερνητική πολιτική εξυπηρετεί.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι: πως θα αντιμετωπισθεί αυτό το γεγονός; Η γνώμη μου είναι με συνεννόηση των δυνάμεων της Αριστεράς με τις Αντιεξουσιαστικές Κινήσεις για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις περιφρούρησης των συγκεντρώσεων. Με απλά λόγια, μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες του κινήματος. Αν αυτή η ομάδα των «μπάχαλων» αντιληφθεί ότι βρίσκεται σε πλήρη απομόνωση στο κίνημα και τις διαδηλώσεις η βία που θα χρειαστεί να εξασκήσει μια ομάδα περιφρούρησης που θα έχει συμφωνηθεί συλλογικά από δυνάμεις του κινήματος θα είναι περιορισμένη.
Ωστόσο…
…δεν τίθεται ζήτημα ίσων αποστάσεων μεταξύ «μπάχαλων» και ΚΚΕ. Το πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό των «μπάχαλων». Πρόκειται για δυο διαφορετικά ζητήματα που δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους.
Το ΚΚΕ, φαινομενικά, βρίσκεται στον αντίποδα των «μπάχαλων». Το ΚΚΕ είναι το κόμμα της νομοταγούς αντιπολίτευσης.
Το κόμμα είναι πάντοτε ενάντια σε κάθε μορφής βίαιης αντίστασης-εκτροπής των διαδηλώσεων. Οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ αποτελούν πρότυπα (απολύτως κομματικά περιφρουρημένων) ειρηνικών εκδηλώσεων όπου ακόμα και η απλή, φυσική, παρουσία των ΜΑΤ απουσιάζει: για ποιο λόγο άλλωστε θα χρειαζόταν η παρέμβασή τους;
Αλλά η νομοταγής αντιπολίτευση του κόμματος δεν περιορίζεται μόνο στις διαδηλώσεις. Σε κάθε περίπτωση που το κίνημα ανέβασε το επίπεδο μαχητικότητάς του το ΚΚΕ χρησιμοποίησε την επιρροή του για να καταστείλει το κίνημα, να το φρενάρει. Για να αναφερθούμε μόνο στο πρόσφατο παρελθόν, όταν το 2006 οι κινητοποιήσεις για το νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου ήταν στην αποκορύφωσή τους με εκατοντάδες καταλήψεις σχολών στα πανεπιστήμια ολόκληρης της χώρας η ΠΣΚ, που πρόσκειται στο ΚΚΕ, πρότεινε, στην καλύτερη περίπτωση, μονοήμερες καταλήψεις ενώ «προτάσσει την αναγκαιότητα της πληροφόρησης του ευρέος κοινού από τις “ακραίες μορφές διαμαρτυρίας”».[8]
Η στάση του κόμματος το Δεκέμβρη του 2008 είναι γνωστή: πλήρης ταύτιση με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, συκοφάντηση όχι μόνο των διαδηλωτών που συγκρούονταν με τις αστυνομικές δυνάμεις αλλά και ρεφορμιστικών δυνάμεων, όπως του ΣΥΝ, ως πολιτικές δυνάμεις που «εκτρέφουν τους κουκουλοφόρους». Το ΚΚΕ με αυτόν τον τρόπο επέτρεπε στις δυνάμεις καταστολής του αστικού καθεστώτος να επιτελέσουν το έργο τους, δηλαδή την καταστολή του κινήματος, ενώ ταυτόχρονα, πίεζε την όποια ριζοσπαστική φωνή να σιωπήσει (ακόμα και αν αυτή ανήκε πολιτικά στο ρεφορμιστικό χώρο).
Το ΚΚΕ στα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008 υπήρξε το κόμμα του νόμου και της τάξης. Σε ένα από τα πλέον κατάπτυστα κείμενα που έχουν ποτέ γραφτεί σε αριστερή εφημερίδα, το ΚΚΕ δικαιολογεί τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Έγραφε ο Ριζοσπάστης τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008:
«Άκου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις.
[…]
Λοιπόν, ναι του την άναψα!
Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια…
[…]
Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει… τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;
[…]
Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.
Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου – «γαμώ το μ… που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα – και είχα φτάσει ως το λαιμό – σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε…» και άλλα τέτοια.
[…]
Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία – στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου – έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ” αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται».[9]
Αυτό το εμετικό κείμενο «κατανόησης» της ψυχολογίας του μπάτσου που πυροβόλησε το κωλόπαιδο που του έβριζε τη μάνα, θα μπορούσε να δημοσιευθεί σε οποιαδήποτε ακροδεξιά εφημερίδα. Οι αστικές δημοκρατικές εφημερίδες δεν τολμούν να δημοσιεύσουν τέτοια κείμενα. Ο Ριζοσπάστης τολμά! Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό…
Το ΚΚΕ και η μεταπολιτευτική πορεία του
Το ΚΚΕ, προφανώς, ανήκει στην Αριστερά, και ο ρόλος του (που συνάδει, εν πολλοίς, με όσα πράττει) είναι ο ρόλος ενός ρεφορμιστικού κόμματος. Ωστόσο, έχει χαρακτηριστικά που μεταβάλλονται στο χρόνο και γι’ αυτό χρειάζονται προσεκτική ανάλυση. Θα αναφερθούμε εδώ, αναγκαστικά σχηματικά λόγω χώρου, στην ιστορική διαδρομή του κόμματος από τη μεταπολίτευση και μετά.
Το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση ήταν σε μειονεκτική θέση. Η διάσπαση του 1968 (σε ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού) είχε αρχικά λειτουργήσει μειονεκτικά για το κόμμα αφού το ΚΚΕ εσωτερικού είχε συσπειρώσει την πλειοψηφία των στελεχών της Ελλάδας και έμοιαζε ότι θα κυριαρχούσε. Στη διάρκεια της χούντας η πολιτική και των δυο κομμάτων ήταν τραγική. Το ΚΚΕ απουσίαζε αρχικά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και στη μεταπολίτευση η μνήμη της Πανσπουδαστικής νούμερο 8 ήταν εξαιρετικά νωπή. Αλλά και το ΚΚΕ εσωτερικού είχε αρχικά πάρει αποστάσεις από την εξέγερση του Πολυτεχνείου αποδίδοντάς την σε «σκοτεινές δυνάμεις που οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατιωτικών μέτρων»,[10] ενώ αλληθώριζε στις «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» του καθεστώτος υπό τον Μαρκεζίνη.[11]
Στις πρώτες εκλογές του 1974 ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού και ΕΔΑ κατέβηκαν ενιαία ως Ενωμένη Αριστερά αποσπώντας 9,47% των ψήφων και 8 έδρες στη βουλή, εκ των οποίων οι 5 ανήκαν στο ΚΚΕ, 2 στο ΚΚΕ Εσωτερικού και 1 στην ΕΔΑ. Από τις επόμενες εκλογές (1977) οι δρόμοι των δυο πτερύγων του ρεφορμισμού στην Ελλάδα χώρισαν.
Από τότε η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού και των λεγόμενων «ανανεωτικών κομμουνιστών», ιδιαίτερα με τον Λεωνίδα Κύρκο, ακολούθησε μια (αυτο)καταστροφική πολιτική σοσιαλδημοκρατικού τύπου ρεφορμισμού που ουσιαστικά παρέδιδε γη και ύδωρ στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα ήταν να εξαφανιστούν σχεδόν πολιτικά οι «ανανεωτικοί» και να αναδειχθεί το ΚΚΕ ως το αδιαμφισβήτητα κυρίαρχο αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα. Τα εκλογικά αποτελέσματα των δυο πτερύγων του ρεφορμισμού καταγράφουν, απλά, αυτή την πραγματικότητα:
Εκλογικά αποτελέσματα ΚΚΕ[12]
|
Έτος |
Αριθμός ψήφων |
Ποσοστό ψήφων |
Έδρες στην Βουλή |
|
480.272 |
9,36 |
11 (+6) |
|
|
620.302 |
10,93 (+1,57) |
13 (+2) |
|
|
629.518 |
9,89 (-1,04) |
12 (-1) |
Εκλογικά αποτελέσματα «ανανεωτικών»:[13]
|
Έτος |
Ψήφοι |
% |
Έδρες |
|
|
1977 |
139,356 |
2.72% |
2 |
|
|
1981 |
76,404 |
1.34% |
0 |
|
|
1985 |
117,135 |
1.84% |
1 |
Αφού το ΚΚΕ υπερκέρασε τους «ανανεωτικούς» στον αγώνα για την ηγεμονία στο χώρο της ρεφορμιστικής εκπροσώπησης, μετά θεώρησε ότι είχε τη δύναμη (από θέση ισχύος) να επιβάλει μια συνεργασία με τους πρώην «συντρόφους». Στα 1989 η ηγεσία του ΚΚΕ θεώρησε ότι βρισκόταν μπροστά σε μια «ιστορική ευκαιρία». Τα σκάνδαλα που είχαν συσσωρευτεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (ιδιαίτερα με το σκάνδαλο Κοσκωτά) θεωρήθηκε ότι έδιναν μια «χρυσή ευκαιρία» στο ΚΚΕ, και τη ρεφορμιστική Αριστερά γενικότερα, να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ και να αναδυθεί στη θέση του ένα μεγάλο αριστερό κόμμα με κυβερνητική προοπτική.
Έτσι ΚΚΕ και ΕΑΡ (μετεξέλιξη του ΚΚΕ εσωτερικού) σχημάτισαν το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Η «ριζοσπαστικότητα» του εγχειρήματος της «ενωμένης Αριστεράς» αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν ο Συνασπισμός (και φυσικά και το ΚΚΕ) δεν δίστασε να συμφωνήσει για συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Έτσι ο Συνασπισμός συμμετείχε για τρεις μήνες σε κυβέρνηση από κοινού με τη Νέα Δημοκρατία, κυβέρνηση Τζαννετάκη, με σκοπό την άρση της ασυλίας του Ανδρέα Παπανδρέου και την παραπομπή του σε δίκη για το Σκάνδαλο Κοσκωτά. Όταν αυτή η πολιτική απέτυχε να επιτύχει το στόχο της (διάλυση του ΠΑΣΟΚ και ανάδειξη του Συνασπισμού σε ρεφορμιστικό κυβερνητικό κόμμα) το ΚΚΕ συνέχισε να δείχνει «υπευθυνότητα» συμμετέχοντας στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΣΥΝ) στις 23 Νοεμβρίου 1989. Αυτή η πολιτική είχε τεράστιο κόστος για το ΚΚΕ. Του δημιούργησε κρίση με αποτέλεσμα την αποχώρηση στελεχών της ηγεσίας του, που παρέμειναν στο Συνασπισμό μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ, αλλά και την απελευθέρωση δυνάμεων προς τα αριστερά του με τη δημιουργία του Νέου Αριστερού Ρεύματος.
Εκλογικά αποτελέσματα Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου
|
Έτος |
Ψήφοι |
% |
Έδρες |
|
Ιούνιος 1989 |
855.944 |
13,1 |
28 |
|
Νοέμβριος 1989 |
734,611 |
11.0 |
21 |
|
1990 |
677.059 |
10,3 |
19 |
Τα παραπάνω είναι εξόχως διδακτικά για το παρόν και όχι απλά σαν ιστορική υπενθύμιση. Το ΚΚΕ δεν υπήρξε πάντοτε στην (πρόσφατη) ιστορία του ένα «κλειστό» κόμμα. Αντίθετα, ήταν ανοικτό σε λογικές «ενότητας της Αριστεράς», με μόνη τη διαφορά, ότι αυτή η «ενότητα» έγινε με λογικές καταστροφικές για την Αριστερά.
Οι αγωνιστές στην Αριστερά σήμερα γνωρίζουν ένα κόμμα, το ΚΚΕ, που είναι ακραία σεκταριστικό και δεν συνεργάζεται με κανένα πλην του… εαυτού του. Η σημερινή σεκταριστική τακτική του κόμματος έχει τις ρίζες της μετά την αποτυχία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον εξευτελισμό της συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και την κατάρρευση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού (των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού») και την ιδεολογικοπολιτική κρίση στο κόμμα που επέφερε. Το ΚΚΕ τα επόμενα χρόνια έδινε κυριολεκτικά αγώνα επιβίωσης:
Εκλογικά αποτελέσματα ΚΚΕ 1993-2009
|
Έτος |
Ψήφοι |
% |
Έδρες |
|
1993 |
313.001 |
4,53 |
9 |
|
1996 |
380.167 |
5,61 (+1,08) |
11 (+2) |
|
2000 |
379.454 |
5,52 (-0,09) |
11 (0) |
|
2004 |
436.573 |
5,9 (+0,4) |
12 (+1) |
|
2007 |
583.750 |
8,15 (+2,26) |
22 (+10) |
|
2009 |
517.154 |
7,54 (-0,61) |
21 (-1) |
Η προηγούμενη (σύντομη) ιστορική περιοδολόγηση του ΚΚΕ από τη μεταπολίτευση αποδεικνύει ότι ο σεκταρισμός δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό ενός ρεφορμιστικού κόμματος. Το αντίθετο μάλιστα. Στόχος είναι η παρέμβαση στο κίνημα, ο έλεγχός του και η εξαργύρωση αυτού του ελέγχου σε εκλογική επιρροή, και ενδεχόμενα, σε συμμετοχή σε κυβέρνηση. Από τη μεταπολίτευση και μέχρι το 1991, το ΚΚΕ χρησιμοποιούσε, όπως και σήμερα, τις δυνάμεις του για να διασπά βιαίως το κίνημα (τα διαβόητα ΚΝΑΤ) όταν αυτό το επέβαλε η ρεφορμιστική λογική του. Δηλαδή, η ανάγκη του να παρουσιάζεται στην άρχουσα τάξη ως το κόμμα που μπορεί να ελέγχει το κίνημα και να το περιορίζει στα ειρηνικά κοινοβουλευτικά πλαίσια. Αλλά ταυτόχρονα ήταν ανοικτό, όπως είδαμε, σε συνεργασίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις (ακόμα και με αυτές που ήταν «στα μαχαίρια») αρκεί να επέβαλε, ως κυρίαρχη δύναμη της Αριστεράς, τις δίκες του πολιτικές προτεραιότητες.
Εδώ ακριβώς φαίνεται καθαρά το πρόβλημα όσων στην Αριστερά, πολύ περισσότερο στην επαναστατική Αριστερά, επιδιώκουν την με κάθε θυσία συνεργασία με το ΚΚΕ, ακόμα και κάνοντας τα στραβά μάτια σε στρατιωτικές μεθόδους χειραγώγησης του κινήματος όπως αυτή της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου 2011.
Το ΚΚΕ και η «παναριστερά»
Η παραμονή του ΚΚΕ στην πλατεία συντάγματος την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011, πράγματι αποτέλεσε κάτι καινούργιο για την τακτική του κόμματος. Μέχρι τώρα το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ διασπούσαν το κίνημα με ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες. Αυτή τη φορά το κόμμα αποφάσισε (έστω και διαχωρισμένα -με αλυσίδες) να παραμείνει στον ίδιο χώρο με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κινήματος.
Για ποιο λόγο;
Ορισμένοι στην Αριστερά ισχυρίζονται ότι πλέον στο εσωτερικό του υπάρχει μια αντιπολίτευση που διαφωνεί με την τακτική του σεκταρισμού και της απομόνωσης της ηγεσίας. Το γεγονός αυτό έχει αναπτερώσει τις ελπίδες ότι, επιτέλους, μπορεί να δημιουργηθεί η πολυπόθητη «ενότητα της Αριστεράς». Δεν έχω πρόθεση να αμφισβητήσω την ύπαρξη αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του ΚΚΕ. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι αυτό το κυρίαρχο σε αυτή την αλλαγή τακτικής του κόμματος την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου.
Το κρίσιμο στοιχείο που έκανε το ΚΚΕ να αλλάξει τακτική ήταν το απλό γεγονός ότι δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθεί ένα κίνημα που έβγαλε στους δρόμους μισό εκατομμύριο εργαζόμενους. Αν το αγνοούσε το ΚΚΕ, το μόνο που θα επετύγχανε θα ήταν να αφήσει το πεδίο σε άλλες δυνάμεις τη Αριστεράς να προσπαθήσουν να ηγεμονεύσουν στο κίνημα. Και, μάλιστα, σε ένα κίνημα που διαρκώς διογκώνεται και που όλες οι προβλέψεις συνηγορούν ότι αυτό θα συνεχίσει και στο άμεσο μέλλον (οι λόγοι και οι αιτίες είναι προφανείς).
Το γεγονός αυτό το αποτυπώνουν πλέον και οι δημοσκοπήσεις. Για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση η ηγεμονική θέση του ΚΚΕ στην Αριστερά αμφισβητείται. Σύμφωνα με το Πολιτικό Βαρόμετρο της public issue η εκλογική επιρροή των κομμάτων είναι:[14]
Σε μια δεύτερη δημοσκόπηση, της vprc, η διαφορά μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγαλύτερη (12.5% – 13.5% για το ΚΚΕ, 8.5% για το ΣΥΡΙΖΑ) ωστόσο «ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει συστηματική και διαρκή άνοδο των ποσοστών του από τον Μάρτιο του 2011».[15]
Επομένως το ΚΚΕ εμφανίστηκε στην πλατεία γιατί διαφορετικά θα άφηνε μια δυναμική να εξελίσσεται ερήμην του.
Αλλά…
…εμφανίστηκε με τους δικούς του όρους.
Ενώ είναι μια μειοψηφία στο κίνημα (εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν με τα σωματεία ενώ με το ΠΑΜΕ ήσαν δεκάδες χιλιάδες) επέβαλε ότι η «περικύκλωση» της βουλής όχι μόνο θα ήταν ειρηνική αλλά και χωρίς ίχνος σύγκρουσης με την αστική νομιμότητα αφού οι βουλευτές μπορούσαν να μπαίνουν στη βουλή ανενόχλητοι. Σύμφωνα με την Παπαρήγα:
««Η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της βουλής που έχει αποφασιστεί από συνδικάτα και άλλες οργανώσεις και τον οποίο στηρίζουμε και θα στηρίξουμε, δεν έχει καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη βουλή. Έχει ένα και μοναδικό σκοπό: Όσο γίνεται περισσότεροι βουλευτές να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Αυτό μας ενδιαφέρει».[16]
Επιπλέον, το ΚΚΕ πήγε στο Σύνταγμα ως εσωτερική αστυνομική δύναμη του κινήματος. Η «περιφρούρηση» του ΚΚΕ δεν είχε μόνο ως στόχο τους «κουκουλοφόρους». Αυτοί αποτελούσαν απλά το πρόσχημα. Είχε ως στόχο την αστυνόμευση συνολικά του κινήματος, οι διαδηλωτές των σωματείων ήσαν αυτοί που εμποδίζονταν να φτάσουν στη βουλή. Με άλλα λόγια, ο στόχος του ΚΚΕ ήταν ο ίδιος που παίζει εδώ και δεκαετίες ως ρεφορμιστικό κόμμα: αποδεικνύει μέσα από τις γραμμές του κινήματος ότι είναι η κύρια δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί στην άρχουσα τάξη τον ειρηνικό, κοινοβουλευτικό περιορισμό του κινήματος. Επιτυγχάνοντας την ηγεμονία στους δρόμους, στις απεργιακές κινητοποιήσεις, το ΚΚΕ θα μπορεί βάσιμα να ελπίζει ότι σε ενδεχόμενες συνεργασίες (όπως αυτές που έκανε στο παρελθόν και περιγράψαμε προηγούμενα) θα είναι αυτό που θα επιβάλει την πολιτική ατζέντα και όχι οι όποιες ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι προς το παρόν το ΚΚΕ δεν δείχνει διάθεση συνεργασίας με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτό είναι αληθές, αλλά μπορεί να αλλάξει. Η αλλαγή τακτικής στο Σύνταγμα μπορεί να σηματοδοτεί κάτι τέτοιο. Όπως γράφαμε προηγούμενα ο σεκταρισμός δεν αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των ρεφορμιστικών κομμάτων. Αντίθετα οι «συνθέσεις» σε συνασπισμούς υπό την ηγεμονία των ρεφορμιστών αποτελούν χαρακτηριστικό αυτών των κομμάτων (και του ΚΚΕ όπως περιγράψαμε ιστορικά στην προηγούμενη ενότητα). Πολύ περισσότερο που σήμερα δημοσκοπικά υπάρχει αέρας στα πανιά των αριστερών κομμάτων:
«Η άνοδος της Αριστεράς καταγράφεται πλέον σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα. Το ΚΚΕ κινείται σταθερά τους τελευταίους μήνες στην εκλογική περιοχή του 12.5% – 13.5%. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει συστηματική και διαρκή άνοδο των ποσοστών του από τον Μάρτιο του 2011. Βρίσκεται σήμερα στο 8.5%, όμως οι τάσεις του είναι διαρκώς ανοδικές και δεν αποκλείεται να φτάσει και διψήφια ποσοστά.
[…]
Η συγκυρία που διανύουμε επαναφέρει και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ποσοστά διακριτά (1%), ενώ για πρώτη φορά εμφανίζεται σε έρευνες της VPRC η εκλογική επιρροή του Πανελλήνιου Αρματος Πολιτών στα επίπεδα του 2%. Αντίθετα, παρατηρείται κάμψη της επιρροής των Οικολόγων-Πράσινων (4.5%). Ουσιαστικά, η απελευθέρωση λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων από το παλαι ποτέ ισχυρό ΠΑΣΟΚ προσφέρει στα κόμματα της Αριστεράς χώρο μεγάλης διεύρυνσης. Μια ενωτική (μετωπική) εκλογική συνεργασία στο χώρο αυτό φαίνεται ότι θα δημιουργούσε τεράστια και απρόβλεπτη δυναμική».[17]
Η επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας είναι τεράστια. Και για αυτό υπάρχει πραγματική πίεση από τους εργαζόμενους για ενότητα της Αριστεράς. Αυτός είναι ο λόγος που λογικές «παναριστεράς» διαπερνούν οριζόντια όλο το χώρο της Αριστεράς από το ΚΚΕ (ενδεχόμενα…) μέχρι το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το ζήτημα είναι, λοιπόν, αν αυτό είναι εφικτό και επιθυμητό.
Ενότητα της Αριστεράς με ποιους
και για ποιο λόγο;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι για τους εργαζόμενους η ενότητα της Αριστεράς αποτελεί ζητούμενο. Η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου είναι τέτοιας κλίμακας που ο μέσος εργαζόμενος αντιλαμβάνεται ότι απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων της εργασίας για να αντιμετωπιστεί η επίθεση του κεφαλαίου. Αυτή την πίεση την αντιλαμβάνεται και το ΚΚΕ, γι’ αυτό και η αλλαγή τακτικής όπως αυτή εκφράστηκε στις 20 Οκτωβρίου.
Ωστόσο, η πολυδιάσπαση της Αριστεράς σε έναν αστερισμό κομμάτων και οργανώσεων δεν είναι το αποτέλεσμα «μικροκομματικών» ή «εγωιστικών» επιλογών. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η κυριαρχίας αστικών ιδεολογημάτων σε μεγάλο τμήμα της Αριστεράς -η άποψη ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να επέλθει μέσω σταδιακών μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού, οδήγησε στις αρχές του 20ου αιώνα στη διάσπαση μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και της επαναστατικής πτέρυγας του εργατικού κινήματος. Αργότερα, η κυριαρχία του σταλινισμού στην πρώην ΕΣΣΔ προκάλεσε νέες διασπάσεις στο εργατικό κίνημα. Για τα κομμουνιστικά κόμματα ο σοσιαλισμός ταυτίστηκε με την κρατική γραφειοκρατία και τις χώρες του κρατικού καπιταλισμού μετατρέποντας το όραμα του σοσιαλισμού σε έναν αντιδημοκρατικό εφιάλτη δικτατορίας επί του προλεταριάτου. Στα επόμενα χρόνια είχαμε την ενσωμάτωση των ΚΚ στο κοινοβουλευτικό σύστημα των ανεπτυγμένων χωρών με καθαρά αντεπαναστατικό προσανατολισμό -χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του ΚΚ Γαλλίας στη διάρκεια του Γαλλικού Μάη το 1968.
Η πολυδιάσπαση, λοιπόν, δεν μπορεί να ξεπεραστεί με ευχολόγια και γενικόλογη ρητορική περί ενότητας.
Είναι πράγματι επιθυμητή και αναγκαία η ενότητα των δυνάμεων της εργασίας απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται από το κεφάλαιο. Επιβάλλεται όλες οι δυνάμεις του εργατικού κινήματος, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικοπολιτικές τους διαφορές, να δράσουν σαν μια γροθιά για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου και της απασχόλησης των εργαζομένων. Αυτός είναι και ο λόγος της κριτικής που γίνεται στο ΠΑΜΕ. Διασπά το εργατικό κίνημα όταν βρίσκεται σε απεργίες και κινητοποιήσεις διοργανώνοντας ξεχωριστές συγκεντρώσεις και αποδυναμώνει με αυτόν τον τρόπο το εργατικό κίνημα συνολικά. Για να βρεθούν όλες οι δυνάμεις της εργασίας σε κοινούς απεργιακούς αγώνες ή ακόμα και πολιτικούς (για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που βάλλονται σήμερα) δεν χρειάζεται κανενός είδους προγραμματική συμφωνία. Αυτό θα έπρεπε να έχει τη δύναμη του αυτονόητου στο κίνημα. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει…
Θα μπορούσε επίσης να υπάρξει πολιτικό μέτωπο μεταξύ δυνάμεων της Αριστεράς με αποσαφηνισμένους στόχους πέρα από τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές: με κέντρο την υπεράσπιση των εργαζομένων, την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις κρατικοποιήσεις των τραπεζών, τον εργατικό έλεγχο στους χώρους δουλειάς. Στη βάση αυτή θα μπορούσε να σχηματιστεί ένα μέτωπο αριστερών πολιτικών δυνάμεων ακόμα και με κυβερνητική προοπτική. Γιατί πράγματι, στις σημερινές συνθήκες της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου χρειάζεται μια πιο συνολική απάντηση του εργατικού κινήματος πέραν των αμυντικών απεργιακών κινητοποιήσεων. Γι’ αυτό το λόγο, ένα μέτωπο της Αριστεράς θα μπορούσε να έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των ριζοσπαστικών και επαναστατικών δυνάμεων του κινήματος. Γιατί ενώ θα διατηρούσε την αυτονομία των συνιστωσών πολιτικών δυνάμεων (επομένως και τις διαφορές ως προς το τι εννοούμε ως σοσιαλισμό, τις διαφορές όσον αφορά τις δημοκρατικές διαδικασίες στο κίνημα κ.λπ.) ταυτόχρονα θα άνοιγε την προοπτική της μεγαλύτερης ριζοσπαστικοποίησης μέσα στο μαζικό κίνημα, την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και την εργατικής εξουσία.
Ωστόσο η ιδέα της «παναριστεράς» δεν στηρίζεται σε αυτή τη λογική. Στηρίζεται σε λογικές επανάληψης αποτυχημένων, καταστροφικών πολιτικών ενότητας υπό την κυριαρχία ρεφορμιστικών ιδεών: της υπεράσπισης της πατρίδας, «της εθνικής ανεξαρτησίας» και της «εθνικής οικονομίας». Στο κρίσιμο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο μεν ΣΥΝ είναι ξεκάθαρα υπέρ της παραμονής σε αυτήν όπως επίσης και στο ευρώ, ενώ με τις δηλώσεις της Παπαρήγα περί «καταστροφής» αν βγούμε από το ευρώ[18] μοιάζει και τα δυο κόμματα της «επίσημης» Αριστεράς να συγκλίνουν, παρά τις υπαρκτές διαφορές τους, στο θέμα αυτό. Είναι ξεκάθαρο, ότι αν ποτέ πραγματοποιηθεί μια ενότητα της Αριστεράς στη βάση των στρατηγικών του ΣΥΝ ή του ΚΚΕ θα είναι στη βάση γενικόλογων διακηρύξεων που θα αφήνουν έδαφος προς κάθε ερμηνεία. Καθόλου τυχαία, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε διάλογο με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ.[19] Η ενότητα που επαγγέλλονται οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς μοιάζει με μια «σούπα» έτοιμη να σερβιριστεί με τη συμμετοχή αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Υπό αυτές τις συνθήκες η «παναριστερά» μοιάζει να οδηγείται σε λογικές αντίστοιχες (τηρουμένων των αναλογιών) του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου του 1989. Μην ξεχνάτε, το εγχείρημα αυτό κατέληξε σε κυβερνητική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη…
Χειρότερα, η ενότητα που επαγγέλλονται ένα μέρος των οπαδών της «παναριστεράς» έχει βαθιά αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά.
Άφησα για το τέλος την πιο απροκάλυπτη υπεράσπιση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ για τα γεγονότα της 20 Οκτωβρίου γιατί είναι ενδεικτική που οδηγεί πολιτικά η «παναριστερά». Σε άρθρο του Θανάση Καρτερού που δημοσιεύθηκε στην Αυγή με τίτλο «Ε άι σιχτίρ… ΠΑΜΕ» γράφονται τα εξής:
«Εκατό φορές μέχρι σήμερα τα καλόπαιδα με τις κουκούλες διέλυσαν με τις μολότοφ και τις αγριότητες ειρηνικά συλλαλητήρια.
[…]
Προχτές σε συνεργασία με τους κουκουλοφόρους του Παπουτσή έσπασαν, ρήμαξαν, έκαψαν, δυσφήμισαν και τελικά διέλυσαν μια πρωτοφανή σε όγκο και παλμό συγκέντρωση. Παρέδωσαν το Σύνταγμα, πλατεία ειρηνικής διαμαρτυρίας, στη βαναυσότητα των δυνάμεων καταστολής.
[…]
Ε, χτες τα καλόπαιδα βρήκαν το μάστορά τους. Αυτή τη φορά κάποιοι αποφάσισαν να τους δώσουν την κουκούλα στο χέρι. Κάποιοι αντιστάθηκαν με βία στη βία τους εν ονόματι μιας διαδήλωσης ειρηνικής, με ειρηνικούς διοργανωτές χωρίς κουκούλα. Μπορεί η εικόνα να ξένισε πολλούς και άλλοι να γκρίνιαζαν ότι το Σύνταγμα δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ. Φυσικά το Σύνταγμα δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ. Χτες όμως ανήκε στους ειρηνικούς διαδηλωτές και δεν θα κατηγορήσουμε κανένα ΠΑΜΕ γιατί προσπάθησε να το διαφυλάξει από τη βία της κουκούλας. Στο κάτω-κάτω, όταν η αστυνομία συνεργάζεται προκλητικά με την κουκούλα, είναι δουλειά των διαδηλωτών (και του ΠΑΜΕ φυσικά) να υπερασπίζονται και τον κόσμο που διαδηλώνει και τις κινητοποιήσεις τους. Ή όχι;».[20]
Αν κάτι, σίγουρα, δεν χρειάζεται η Αριστερά είναι μια ενότητα για να «περιφρουρεί» το κίνημα δια της βίας μια κομματική αστυνομία -χειρότερα μια «συναινετική», «ενωτική» αστυνομία. Ένα φόρουμ επαγγελματιών της πολιτικής που θα αποφαίνεται πότε είναι «ώριμες οι συνθήκες», πότε υπάρχουν «αντικειμενικές συνθήκες» για «άγρια» απεργία, για απειθαρχία, για σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής και πότε όχι. Και αν η «συναινετική» αστυνομία αποφανθεί περί του αντιθέτου, να μπορεί να μαντρώνει βιαίως και με αλυσίδες τον κόσμο στις κοινοβουλευτικές επιλογές του ιερατείου της «ενωμένης» Αριστεράς.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες:
«Παναριστερά»;
Όχι, ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε…
Άγγελος Καλοδούκας
[6] Διάβαζε τη δημοσίευσή μας Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967
[7] Πανσπουδαστική Νο 8.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=155214.
[8] http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=04.06.2006,id=21788996
[11] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF_%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82_(%CE%A7%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1)
[12] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82
[13] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%95%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D
[18] http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3523:kkr&catid=85:synenteyxseis&Itemid=267
Category: Χωρίς κατηγορία
το γλειφιτζούρι της ενότητας που γλείφουν έχει λιώσει από το ’30. Αυτό που γλείφουν τώρα είναι το ξυλάκι του…
Αν και συμφωνώ, σε γενικές γραμμές με το κείμενο, θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση. Η επιθυμητή και αναγκαία ενότητα των δυνάμεων της εργασίας δεν προϋποθέτει αναγκαστικά την ενότητα της Αριστεράς. Η τελευταία, σε συγκεκριμένες συνθήκες, δύναται να λειτουργεί και αντίστροφα· να διαιωνίζει τον κατακερματισμό της τάξης.
Ανόητο το κείμενο όπως και το βάρος που δίνει στην κριτική στο ΚΚΕ που βασίζεται κυρίως στα θέματα τακτικής ενός μεγάλου μαρξιστικού («σταλινικού») κόμματος, στη θέση του οποίου οποιοδήποτε μαρξιστικό κόμμα να ήταν , τα ίδια θα έκανε, ίσως και χειρότερα. Π.χ. δεν κάνει λόγο το άρθρο για τους στόχους, τις συγκεκριμένες επιλογές και στοχεύσεις που κάνει το ΚΚΕ στο σύστημα, τη στρατηγική του κτλ. (μιλά για έξοδο από την ΕΕ, λαϊκή εξουσία που ξεκινά από τη χώρα και όχι ταυτόχρονα «πανευρωπαϊκά» όπως λένε ανόητοι τροτσκιστές και διάφοροι μαρξιστές, αρχίζει και μιλά για συνεταιρισμούς κτλ.). Σε αυτό το πλαίσιο τι είδους ένωση αριστεράς θα γίνει με το ανεκδιήγητο δογματικό τουρλουμπούκι του μεγαλύτερου κομματιού της υπόλοιπης αριστεράς με τα διάφορα ηλίθια και ανούσια τσιτάτα (χούντα ΕΕ-ΔΝΤ-κυβέρνηση, η κακιά «τρόικα» κτλ.), την οποία ακόμα και το ΚΚΕ έχει ξεπεράσει σε θεωρητικό τουλάχιστο επίπεδο;
Εναίο Παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης απέναντι στο μνημόνιο και στην τροϊκα.
Δημιουργία σοβαρού σύγχρονου επαναστατικού κόμματος για την ανατροπή του καπιταλισμού και ίδρυση της νέας Διεθνούς των εργαζομένων.
Άγγελε, νομίζω και εσύ πέφτεις στη λούμπα της Πολιτικής «Ενότητας της Αριστεράς». Όπως και το σύνολο του χώρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, πέφτετε στην «αμαρτία» που ξορκίζετε.
Προσπάθησα να βρω τις διαφορές ανάμεσα στην «κακή» Παναριστερά και στο «καλό» πολιτικό μέτωπο και το μόνο που βρήκα είναι διαφορά «πλαισίου». Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι διαφορετικό εργαλείο, αλλά συσχετισμός δύναμης.
Περιγράφεις ένα «καλό πρόγραμμα» με κρατικοποιήσεις και έξοδο από το Ευρώ που φτάνει μέχρι και τον κυβερνητισμό. Αλλά αν η κυβέρνηση αυτή κάνει τις κρατικοποιήσεις και φύγει από το ευρώ «για το καλό της εθνικής οικονομίας» αμέσως μετατρέπεται σε «κακή» Παναριστερά. Να υποθέσω αν ένας αυριανός πρωθυπουργός μας βγάλει από την ΕΕ «με σοσιαλιστική προοπτική», θα γίνουμε υπερασπιστές του καθεστώτος; Όλη η συζήτηση είναι για το πρόσημο; Για το συνοδευτικό, τη ρητορεία που συνοδεύει την ΙΔΙΑ πολιτική;
Το πρόβλημα της Ενότητας της Αριστεράς βρίσκεται στον πυρήνα της ίδιας της υπαρξης της. Είναι λανθασμένη! Και μετατρέπεται σε τραγωδία σε περιοδους συστημικής κρίσης. Δεν μπορούν να υπάρξουν μεταβατικά προγράμματα που να προσφερουν «ενδιαμεσες» λύσεις. Ούτε οι κρατικοποιήσεις, ούτε τα μέσα ή έξω από το ευρώ.
Ζουμε σε περίοδο επιστροφής της Ιδεολογίας και Πολιτικής. Η απάντηση στο ερώτημα της Εξουσίας είναι το ζητούμενο, και όχι οι κρατικοποιήσεις που μπορεί να κάνει η Αμερικάνικη κυβέρνηση, ο ΓΑΠ με την Proton Bank, οι Ναζί στη φασιστική Γερμανία του μεσοπολέμου ή οι Μπολσεβίκοι στη Ρωσία.
«Με εργατικό ελέγχο», επαναλαμβάνει μονότονα ένας ολόκληρος χώρος. Και ποιος σας είπε ρε σύντροφοι πως ο «εργατικός έλεγχος» είναι συνοδευτικό σαλάτας που σερβίρεται με νομοθετικό διαταγμα κυβέρνησης; Ποιος εμποδίζει τους επαναστάτες να εφαρμόσουν «εργατικό έλεγχο» στις επιχειρήσεις; Και γιατί αφορά μόνο κρατικοποιημενες και όχι το σύνολο της παραγωγής; Και χρειαζόμαστε νομοθετικό διάταγμα για την εφαρμογή του; Ο «εργατικός έλεγχος» ήταν ΤΑΚΤΙΚΗ ενος χωρου στο μεσοπόλεμο για να αντιπαρατεθεί ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ στα Λαϊκά Μέτωπα που κυβερνούσαν τη Δυτική Ευρώπη και έσπερναν αυταπάτες για «από τα πάνω» αριστερή διέξοδο. Δεν ήταν κυβερνητική πρόταση, δεν ήταν «αφηρημένη προπαγάνδα», χτιζόταν καθημερινά με ένοπλες πολιτοφυλακές.
Το ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κομμάτια τους, θα την βρούνε την άκρη. Ειδικα κι αν τους προλάβουν οι εξελίξεις και μας τελέψει η ΕΕ και το Ευρώ και χαθεί και το μοναδικό αγκάθι, θα συρθούν όλοι σε ένα νέο ΕΑΜ.
Αριστερά που θα επιτίθεται στο Εργοδοτικό (ιδιωτικό ή κρατικό) Κέρδος σαν αιτία της κρίσης θα τη δουμε ξανά;
Αριστερά που θα οργανώνει τη μάχη «Τάξη ενάντια σε Τάξη» θα υπάρξει;
Αυτές τις ιδεολογικές αναζητήσεις του `70-`80, θα τις χρησιμοποιήσουμε ποτέ ή τις πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων μαζί με την κριτική στη θεωρία των σταδίων;
Είναι η ώρα για μια Επαναστατική Αριστερά, ή «δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες»;
Το κόβω γιατί κοντέυω να γράψω αρθρο εδώ μέσα.. χαχαχαχα
Άγγελε, πραγματικά μπράβο σου.Το Aformi κράτησε την πιο τίμια -και σωστή- στάση σε όλο το βούρκο των ανακοινώσεων της αριστεράς αυτές τις μέρες.Καλό θα είναι πιστεύω να αφιερώσεις και ένα άρθρο για το «γιατί» η αριστερά εγκατέλειψε την αναζωπύρωση των πλατειών, αν και νομίζω είναι προφανές.
γιατί δεν αναφέρεστε και στην ανακοίνωση της αρας που διαφέρει αρκετά από τις υπόλοιπες της ανταρσυα
http://aras.gr/nea/epikairotita/57-48ori
Με θλίψη ανέγνωσα την τοποθέτηση του μπλόκ (ορισμένων τουλαχιστον μελών του) για τα γεγονότα της 20ης οκτώβρη.
Με θλίψη διαπίστωσα την προχειρότητα με την οποία προσπεράσατε αυτό καθ’ ευατο το γεγονός μιας οργανωμένης, δολοφονικής επίθεσης ομάδων αναρχικών (η συνομοσιολογία δεν εξυπηρετεί τίποτα και πολύ περισσότερο τη συντροφική συζήτηση μέσα στο κίνημα) στις γραμμές του κκε/παμε.
Με μεγάλο προβληματισμό είδα και εσας να παρασύρεστε σε μια δευτερευούσης σημασίας –από εκεί και πέρα- γενικόλογη και πολιντικάντικη συζήτηση για το χαρακτήρα του κκε, τις ιστορικές αδυναμίες του, τις εκλογικές τακτικές του κτλ.
Ακόμη χειρότερα , στις απαντήσεις σας διαπίστωσα άλλοτε να φλερτάσεται με ανυπομονυσία στα μελλούμενα αγρίως και ατάκτως σχεδιασμένων επεισοδίων (που για κάποιο λόγο δικαιώνουν την ύπαρξη μιας μη υπαρκτης επαναστατικής αριστεράς) και άλλοτε σχεδόν να δικαιολογείτε μιαν ορισμένη αντίδραση στην προδοτική και ρεφορμιστική ηγεσία του κκε.
Αυτή λοιπόν η ανάρτηση ήρθε ως η τελικη κατραπακία. Ιστορικές αναδρομές και αναλύση για την παναριστερά και την ενσωμάτωση του κκε (και του συν, βέβαια) στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Δικαίωμα σας ασφαλώς να τοποθετήστε όπως θέλετε.
Ο καθένας όμως κρίνεται. Απο τις εμφάσεις του, τις προσλαμβάνουσες των γεγονότων, την αξιολογική κρίση αυτών, την δύναμη προσανατολισμού του.
Κατα την γνώμη μου την 20η οκτώβρη κάναμε όλοι μαζί ένα ακόμη μεγάλο βήμα πίσω στο πολιτικό κρετινισμό. Πίανοντας το νήμα της μαρφιν, των επιθέσεων σε συλλογικότητες, της ανεύθυνης δράσης στην πλάτη της κοινωνίας (λαική αγορά εξαρχείων και επίθεση στο α/τ καλλιδρομίων), της ενδο-αριστερής βίας, των ουδέποτε συμβιβασμένων ενδο-αριστερών ανταγωνισμών.
Και εσεις δυστυχώς διαλέξατε θέση μέσα σε αυτήν την συζήτηση έχοντας πεποίθεση στην καθαρότητα των διαπιστώσεων σας. Και όλοι μαζί μονάχοι και εναντίων.
οκ μεγαλη προσπαθεια για να αποδειξεις οτι το ΚΚΕ ειναι ρεφορμιστικο… αλλα ρε φιλε δυστυχως στη συνηδηση του κοσμου το ΚΚΕ ειναι η επαναταση οσα αρθρα και να γραψεις… λυπαμαι..
ποια αριστερα;
η αριστερα
δεν ειναι χωρος για εδρανα σε κοινοβουλιο.
οποιος δεν μπορει να κανει αναλυση των κοινωνικων σχεσεων σε μια σε μια συγκεκριμενη κοινωνια τι να ενωθει και με ποιον;
ποσοι σημερα εχουν αυτη την δυνατοτητα να το κανουν, απ την λεγομενη αριστερα, και παραλληλα να παρεμβουν υποκειμενικα για μεταβαλουν τα γεγονοτα.
εχει η λεγομενη αριστερα παρεμβαση με ορους μαζικης οργανωμενης κοινωνικης αντιδρασης στους εργαζομενους και τους ανεργους;
πλην κκε και ελαχιστων τμηματων των πρωτοβαθμιων σωματειων, πιστευω πως οχι.
αρα οποιος θελει να δραση εναντια στο καπιταλιστικο συστημα και πολυ περισσοτερο να αντιπροτεινει τον σοσιαλισμο-κομμουνισμο του σημερα,πρεπει πρωτα να ιδρωσει
στην ταξικη παλη και την αντικειμενικη δυνατοτητα υπερβασης να της δωσει υποκειμενικα χαρακτηριστικα για την ανατροπη.
αυτο βεβαια δεν μπορει να γινει με ορους ενοτητας της οποιας αριστερας. αλλα με ορους ενοτητας της ταξης, της εργατικης, στη βασει της δημιουργιας των προυποθεσεων για να παρει την εξουσια απο την αστικη ταξη και τα μονωπολια.
η θεση απεναντυ στην Ε.Ε ( το οχι στην Ε.Ε, ως μηχανισμου κυριαρχιας των κεφαλαιοκρατων) αντικειμενικα φερνει στην ημερησια διαταξη την ανατροπη της καπιαλιστικης ταξης πραγματων στην χωρα μας.
η ενοτητα αυτη ( της εργαζομενων και των πολιτικων υποκειμενων) προυποθετει ως στοχο, την ανατροπη της καπιταλιστικης ιδιοκτησιας και την εγκαθυδριση εργατικης λαικης εξουσιας.
το ότι το ΚΚΕ κατέβηκε στον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους στις 20/10 είναι προχώρημα. βέβαια αυτό έγινε με τον διχαστικό τρόπο που επέλεξε η ηγεσία του, μα το ότι κατέβηκε είναι αποτέλεσμα των πιέσεων της βάσης του ΚΚΕ που βρίσκεται σε επαφή με τους αγωνιστές της υπόλοιπης Αριστεράς και σπρώχνει την ηγεσία σε μια αλλαγή στάσης. εξ’ού και οι κατοπινές δηλώσεις του ΚΚΕ που επικεντρώνει στο ΛΑΟΣ και τους αναρχικούς και όχι την Αριστερά, όπως οι πρώτες δηλώσεις. Αυτή η πίεση πρέπει να ενταθεί ώστε να ενωθεί και να αξιοποιηθεί ΟΛΟ το δυναμικό των αγωνιστών εντός κι εκτός ΚΚΕ -όχι απλά εκλογικά αλλά κυρίως στα σωματεία, τις γειτονιές κλπ
Απ’εκεί και πέρα το πρόβλημα της 20/10 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τα επεισόδια. Το πρόβλημα της 20/10 είναι το ίδιο με αυτό της 21/10 και της 22/10. ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 19/10 για τους γνωστούς λόγους (ηγεμονία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και όχι μαχητικής Αριστεράς στα συνδικάτα). Έτσι μια μεγαλειώδης απεργία κινδυνεύει να γίνει τουφεκιά στον αέρα. ΆΡΑ το ζήτημα είναι πώς προχωράμε στους χώρους για να δοθεί συνέχεια. Αν υπήρχε συνέχεια με απεργίες διαρκείας από ΠΟΕ-ΟΤΑ και άλλους κλάδους, είτε επιτίθεντο οι αναρχικοί είτε τα ΜΑΤ είτε κανένας, ότι και να γινόταν στις 20/10 λίγη σημασία θα είχε. Τώρα μόνο για κατάλληλη θεωρητική κριτική σε ΑΚ και ΚΚΕ μπορεί να κάνει κανείς με βάση την 20.10, όχι να προχωρήσει το κίνημα στην πράξη.
ωραίο άρθρο προς πολλαπλούς αποδέκτες.Αμφιβαλλω μονο για την τελευταία παραγραφο που καταλήγει:»Κάτω από αυτές τις συνθήκες:«Παναριστερά»;Όχι, ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε…». Πιθανολογώ ότι ο Αγγελος δινει εμφαση στους κινδυνους που υπαρχουν, γι αυτο διαλέγει αυτήν την εκφραση, αλλά αμφιβάλλω γιατί α)Η ενότητα της Αριστεράς αυτή καθεαυτή θα έδινε μήνυμα αντίστασης και αριστερής διεξόδου στους εργαζόμενους, όταν σημερα καραδοκουν ΝΔ-ΛΑΟΣ. Και θα έστριβε το το τοπίο αριστερά β) Βεβαίως για να έδινε μηνυμα αντίστασης, πρέπει να χει κάποια ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά και ΚΥΡΙΩΣ να στηρίζει τους υπαρκτους αγώνες (άρα αποκλεινονται οι κουβεληδες και οι παρόμοιοι) γ)Ακόμα και αυτά τα ριζοσπαστικά στοιχεία όμως δε θα ήταν στο χέρι της επαναστατικής αριστερας να τα επιβάλει, μπαινουν ζητηματα συσχετισμων που επηρεάζονται από διάφορους παράγοντες. (αυτό το συναντησαμε συχνά στο ΣΥΡΙΖΑ). Αυτό όμως δε σημαινει ότι δε δινουμε τη μάχη. δ) Ένα αριστερό μέτωπο θα πολλαπλασίαζε ,πέρα απο την πολιτική εμβελεια του ιδιου, και την πολιτική εμβέλεια των επαναστατων. Και σε περίπτωση δεξιάς παρέκκλισης, θα προετοίμαζε στο εσωτερικό του με ακόμα καλύτερους όρους ένα πλατυ ριζοσπαστικό-αντικαπιταλιστικό κλπ μετωπο που θα «εσπαγε» απο τα αριστερά. ε)Με λίγα λόγια, δεν θα υπάρξει το «τέλειο ενωτικό αριστερό εγχειρημα» και μετά θα μπουμε σε αυτό, αλλά αντίθετα θα προσπαθησουμε στην πραγματική ζωή να κάνουμε ενα όσο πιο πλατυ+ριζοσπαστικό+ενωτικο αριστερό μέτωπο (ο καθένας θα βάλει τους όρους του, θα γινουν συμβιβασμοί και θα συνεχιστει η συντροφική πολιτική αντιπαράθεση), κι όλα θα κρίνονται στους εκάστοτε συσχετισμούς.Θα παρουμε μέρος σε ενωτικά εγχερήματα, δεν θα κρατησουμε ισες αποστάσεις,θα παρεμβουμε για να αλλάξουμε συσχετισμους, θα προσπαθησουμε να μεγαλώσουμε την επιρροη των επαναστατων. Η διαδικασία δε θα ναι γραμμική, θα χει πίσω μπρος, αλλα΄…αυτά ειναι όλα που εχουμε να κάνουμε.Με στρατηγική έμφαση στο τελευταίο:να μεγαλώσουμε την επιρροη των επαναστατων.Αλλά αυτό δε γίνεται στη γυάλα.Σε κανένα επίπεδο.
Για άλλη μια φορά, οι θέσεις σας είναι δέσμιες ενός αντιΚΚΕ μένους. Επειδή φαίνεται δεν έχετε επιχειρήματα για μια επί της ουσίας πολιτική αντιπαράθεση πάνω στις θέσεις κάθε κόματος, διαστρεβλώνετε με τον χειρότερο τρόπο τις θέσεις και την στάση του ΚΚΕ με ψέμματα, μισές αλήθειες και προπαγάνδα, εξ αριστερών όμως, που θυμίζει άλλες εποχές. Απευθυνόμενοι σε ενα ακροατήριο που ίσως σε σημαντικό ποσοστό να μην γνωρίζει τις θέσεις του ΚΚΕ, πιστεύετε ότι η προπαγάνδα θα έχει αποτέλεσμα. Ευτυχώς που η απήχησή σας στο εργατικό κίνημα είναι ανύπαρκτη και θα συνεχίσει να είναι όσο προσπαθείτε με ύπουλο τρόπο να
κτυπήσετε το κομμουνιστικό κίνημα. Γιατί πρέπει κάποτε να καταλάβετε ότι το κομμουνιστικό κίνημα εκφράζετε στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο από το ΚΚΕ, που δεν έχει καμία σχέση με τα ρεφορμιστικά αριστερά και κομμουνιστικά κόματα της δυτικής ευρώπης, απο οποιαδήποτε πλευρά και αν εξετάσει κανείς τις πολιτικές τους θέσεις και πρακτικές, όσο και αν προσπαθείτε εσείς να διαστρεβλώσετε την πραγματικότητα.
ετοιμαστειτε για κυβερνηση σαμαρα με υπεξ καρατζαφερη υπ δημ ταξης βοριδη και πολιτισμου αδωνη.τα βιβλια που διαφημιζει θα μπουνε και στα σχολεια (ιερα ελλας κτλ)διωξεις μεταναστων και δε συμμαζευεται
προς αφορμή
θα άξιζε να παρουσιάσετε τις αποφάσεις απο την 1η πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, νομίζω έχει ιδιαίτερη σημασία γενικότερα…και σχετικά με το προβληματισμό του άρθρου. Επίσης μου έκανε εντύπωση που δεν είδα κάτι αναρτημένο, ούτε κάν την ανακοίνωση. Ελπίζω να κάνω λάθος και να μην σχετίζεται με την αντίθετη με το μπλοκ στάση που κράτησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο συντονισμός για τα γεγονότα της 20 οκτ.
http://antarsya-1syndiaskepsi.blogspot.com/2011/11/1.html
http://antarsya-1syndiaskepsi.blogspot.com/2011/11/blog-post.html
επίσης αύριο είναι η κινητοποίηση του συντονισμού
http://syntonismos.blogspot.com/
Καμία σχέση σύντροφε Μάνο.
Απλούστατα, δεν αναρτούμε αποφάσεις κομμάτων. Γιατί δεν θέλουμε να ταυτιστούμε με κάποια πολιτική δύναμη. Προφανώς βέβαια σε σχόλια ή άρθρα μπορούν να αναρτηθούν λινκς σε αποφάσεις κομμάτων της αριστεράς. Το σάιτ είναι εμφανώς στρατευμένο στην αριστερά ανεξάρτητα την προσωπική κομματική επιλογή των μελών και φίλων του.
ευχαριστώ,
καλή συνέχεια
Τέσσερις παρατηρήσεις:
α) Είναι σωστό ότι η κριτική που γίνεται στους «μπάχαλους» είναι διαφορετική απο την κριτική που πρέπει να γίνεται στο ΚΚΕ. Υπάρχει όμως στο άρθρο μια ανισομετρία και μια προσπάθεια δικαιολόγησης των «μπάχαλων» που απλά ήταν υπερβολικοί και χτύπησαν κόσμο.
β) «…φαίνεται καθαρά ότι η διάθεση για σύγκρουση με τα ΜΑΤ είναι μαζικό φαινόμενο και όχι μεμονωμένο κάποιων ομάδων». Μα προφανώς το ζήτημα δεν είναι η σύγκρουση με τα ΜΑΤ. Αν η επανάστατική πράξη που προτείνεται είναι η σύγκρουση με τα ΜΑΤ τότε κάποια στιγμή θα γίνει η επανάσταση απο μέρα σε μέρα. Όμως γιατί η κριτική στη μη συγκρουση με τα ΜΑΤ να αφορά μόνο το ΚΚΕ; Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ κινείται μέσα στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Είναι όμως το μόνο; Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και με τον ΣΥΝ ή με άλλες δυνάμεις;
γ) Όσο για την συγκυβέρνηση ναι είναι μια απο τις χειρότερες αποφάσεις που έχει πάρει ποτέ το ΚΚΕ. Πάλι όμως χρεώνεται όλο το βάρος το ΚΚΕ και όχι ο ΣΥΝ, μέλη του οποίου έγιναν υπουργοί και όχι του ΚΚΕ. Πάλι ανισομετρία.
δ) Σχετικά με την ενότητα της Αριστεράς συμφωνώ απόλυτα ότι δεν υπάρχει ούτε η ανάγκη ούτε η δυνατότητα να γίνει κάτι τέτοιο. Όποτε έγινε (και συνήθως με την πρωτοβουλία του ΚΚΕ να μην το ξεχνάμε -ΕΑΜ, ΕΔΑ, ΣΥΝ-)δεν πέτυχε τους στόχους της. Το ζήτημα όμως είναι στο όνομα της μη ενότητας της Αριστεράς να μην οδηγηθούμε σε μια κατάργηση της ανάγκης για συλλογικότητα.
ΥΓ. Το άρθρο θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερες αφορμές ζυμώσεων και συζητήσεων αν δεν ήταν τόσο εξόφθαλμα αντιΚΚΕ. Όλοι οι αντιΚΚΕδες δεν είναι τίποτα παραπάνω απο τα αντεστραμμένα είδωλα των ΚΚΕδων.
Το (δ) συμπέρασμα είναι λάθος. Η ενότητα της Αριστεράς είναι και ανάγκη και δυνατότητα, αλλά θέλει ΟΡΟΥΣ. Και δε νομίζω να διαφωνεί μαζί μου ο αρθρογραφος, μάλλον εσυ παρεξηγησες τους σκοπους του αρθρου. Το άρθρο εξηγεί απλά γιατί η πολιτική ευθύνη ανήκει στο ΚΚΕ για τα γεγονότα, σε αντίθεση με τη βασική άποψη των ΜΜΕ (που έδινε συγχαρητήρια στο ΚΚΕ), που αγκάλιασε και η ρεφορμιστική και η σταλινογενής επαναστατική Αριστερά. Η τελευταία, μην έχοντας άποψη για το σταλινικό ρεφορμισμό, συνεχίζει να αποδέχεται ένα κομμάτι της -ρεφορμιστικής- ιστορίας του ΚΚΕ, ενώ θεωρεί (αυταπατόμενη) ότι το ΚΚΕ είναι «ριζοσπαστικό-κομουνιστικό», ή ότι μπορεί να γίνει κομουνιστικό, και φυσικά θεωρεί δεδομένο ότι το ΚΚΕ στέκει αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας τα τελευταία χρόνια (το αρθρο 16, ο Δεκέμβρης, οι αγανακτισμενοι, η περιφρουρηση της Βουλης, η συνεννοηση με ΑΔΕΔΥ για να μη γινει σημερα συλλαλητηριο στο Συνταγμα βγάλαν μάτια). γι αυτό δίνει έμφαση στο ΚΚΕ το άρθρο- απευθυνεται κυρίως στον κόσμο των σταλινογενων δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.Έτσι το αντιλαμβανομαι εγω.
@AL Lios
Θα πρέπει να ορίσουμε τι θα πεί ενότητα και τι θα πει αριστερα.
1. Ενότητα με ποιον τρόπο; Με κοινή κάθοδο στις εκλογές; Εγινε αυτό στο παρελθόν αλλά δεν άλλαξε την ιστορική πορεία της χώρας, ίσως γιατί οι δυνάμεις της αριστεράς υπερτίμησαν τον ρόλο των εκλογών και τις έκαναν αυτοσκοπό, κάτι που συμβαίνει και τώρα, αφού όλες προτίμησαν τις εκλογές απο το δημοψήφισμα.
Ενότητα στη βάση προγραμματικών διακηρύξεων; Μα και ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σωστά επιμένουν στην έξοδο απο την ΕΕ, ο ΣΥΝ δεν θέλει ούτε να το συζητά. Η ιστορία φαίνεται να δικαιώνει τους πρώτους αφού η ΕΕ θα διαλυθεί και μαζί της θα εκπέσουν και τα οράματα των ευρωαριστερών.
Ενότητα σε κινηματικές διαδικασίες; Εδώ είναι το μόνο σημείο που μπορεί να επιτευχθεί κάτι. Το ΚΚΕ κακώς απομονώνεται. Είναι τραγική επιλογή και προδίδει κίνηση κομματικού συμφέροντος. Όμως το ζήτημα δεν είναι να επιστρέψει το ΚΚΕ με τους άλλους για να πάνε να γίνουν ακορατήριο του Παναγόπουλου. Άρα λοιπόν δεν αρκεί να πάει το ΚΚΕ με τους άλλους, αλλά και οι άλλοι, οι αριστεροί να απονομιμοποιήσουν έμπρακτα ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ίσως έτσι βρεθεί ένας κοινός τόπος διαδηλώσεων. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα φέρει αποτελέσματα.
2. Τι είναι Αριστερά; Ποιοί είναι αυτοί που πρέπει να ενωθούν; Είναι οι Οικολόγοι του αριβίστα και εξουσιομανή Τρεμόπουλου; Είναι ο συστημικός Κουβέλης με τους Ψαριανούς του; Είναι ο ΣΥΝ; Είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ; Οι απαρτίζοντες την ΑΝΝΤΑΡΣΥΑ; Το ΚΚΕ; Πολλές διαφορές μεταξύ τους και μόνο μια πολύ μίνιμουμ συμφωνία μπορεί να επέλθει. Τόσο μίνιμουμ που δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να γίνει.
Όσο για την ευθύνη του ΚΚΕ για τα γεγονότα. Σας έχει απασχολήσει ποτέ το ερώτημα μήπως η στάση των ΜΜΕ και του ΛΑΟΣ είναι εκ του πονηρού, για να ασκηθεί στο ΚΚΕ κριτική εξ’αριστερών; Λέω μήπως. Γιατί όταν βλέπω αριστερούς, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές να χρησιμοποιούν ως επιχειρημα ότι το είπε ο Άδωνις, ο Πρετεντέρης ή ο εκπρόσωπος των μπάτσων, μου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Ανεξάρτητα με το ότι έχει κάνει, ή οτι θα κάνει το ΚΚΕ δεν είχε την ευθύνη για τα επεισόδια.
Επίσης πρέπει να ξεκολλήσουμε λίγο απο τον χαρακτηρισμό Σταλινικός. Χρησιμοποιείται τόσο που έχει γίνει λάστιχο, με αποτέλεσμα να χαθεί και η σημασία του. Αν η επιλογή ενός κόμματος που εκφράζει σημαντικό μέρος του λαϊκού κινήματος είναι να περιφρουρήσει τα μπλοκ του δεν είναι σταλινικό. Άλλα πράγματα είναι σταλινισμός, όπως οι μαζικές εκκαθαρίσεις των διαφωνούντων, ο περιορισμός της ελευθερίας της εκφρασης, η συνομοτικού τύπου πολιτικές διεργασίες που οδήγησαν σε εξόντωση πληθυσμών κτλ. Μην την κάνουμε λάστιχο τη λέξη σταλινισμός για να κερδίσουμε εντυπώσεις.
Τώρα το που απευθύνεται το κείμενο ας μας το πει ο συντάκτης του. Εγώ πάντως, ως ουδέτερος (δεν ανήκω ούτε στο ΚΚΕ ούτε πουθενά) βλέπω ότι και στις δύο πλευρές υπάρχει «αντί». Και με αυτή τη νοοτροπία ούτε ενότητα ούτε τιποτα δεν μπορεί να υπάρχει. Και επειδή αν υπάρξει ενότητα μόνο φρούδες ελπίδες και εντέλει πληγωμένα οράματα μπορεί να δημιουργήσει εγώ υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να υπάρξει τέτοιο πράγμα, παρά μόνο σε κινηματικές διαδικασίες και εκφράσεις.
Τέλος δεν διαφωνώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιδείξει αγωνιστικότητα σε πολλές περιπτώσεις. Όμως αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να καπελώσει τους αγανακτισμένους (γιατί τους αναφέρεις ως παράδειγμα αριστεροσύνης του ΣΥΡΙΖΑ), τότε ή οι αγανακτισμένοι δεν ήταν ακομμάτιστοι και ακαθοδήγητοι ή ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να βάλει καπέλο σε ένα αυθόρμητο κίνημα πράγμα που αν έκανε το ΚΚΕ θα το κράζανε όλοι.
To KKE είχε την κυρια ευθύνη για τα επεισόδια.Με την περιφρουρηση της Βουλής, τις δηλωσεις ότι οι βουλευτές θα περάσουν με ασφάλεια στη Βουλή, την εχθρική στάση και την απγόρευση σε αλλα μπλοκ να ειναι μπροστά στη Βουλή (που δικαιωματικά επρεπε να ειναι μπροστά, όπως οι Δήμοι, οι ταξιτζήδες, τα ΜΜΜ κλπ, και ναι, αν ήθελαν να κάνουν και «ντου», ασχετως αν συμφωνεις ή οχι). Το ΚΚΕ ετσι καπέλωσε 500.000 διαδηλωτές, και μέσα σε αυτούς θα υπήρχαν και κάποιοι μπαχαλοι κλπ.Βασικό μέλημα της Παπαρήγα ήταν να μην πέσει η κυβέρνηση από τα κάτω. Γι αυτό στις 15/10 ελεγε «κάτω η κυβέρνηση», και στις 20/10 έλεγε στην περικυκλωμενη Βουλή «ε, και να πέσει η κυβέρνηση, τι θα γίνει?»Άμα δεν το καταλαβαίνεις αυτό, δεν εχει νοημα να σου απαντήσω στα υπόλοιπα.
2310net
1. όντως δεν υπάρχει βούληση για «ενότητα». Αλλά αυτό δεν προκύπτει από «αγεφύρωτες προγραμματικές διαφορές». Προγραμματικά, όλα τα αριστερά κόμματα και οι οργανώσεις μιλούν για την κρατικοποίηση -με εργατικό έλεγχο- των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Να λοιπόν το πλαίσιο μιας «μίνιμουμ» προγραμματικής συμφωνίας. Είναι, δε, προφανές πως η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος συνιστά, απο μόνη της ρήξη, με την ΕΕ. Η επίκληση τέτοιων αγεφύρωτων διαφορών δεν είναι παρά πρόσχημα.
2. Μα δεν είναι το τι λέει το ΛΑΟΣ και τα ΜΜΕ. Το ζήτημα είναι το πως έχει πολιτευτεί το ΚΚΕ όλα τα τελευταία χρόνια το οποίο δεν είναι καθόλου άσχετο με τον «σταλινισμό». Όσο για το τι λένε οι πρώτοι, ε!, όπως δικαιούνται να προτιμούν κυβερνήσεις δικαιούνται να προτιμούν και αντιπολιτεύσεις.
3. Οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων της αριστεράς, αλλά και στο εσωτερικό τους, πηγάζουν από την διαφορετική σχέση που έχουν με τα διάφορα κοινωνικά στρώματα και ιδιαίτερα με το «πρεκαριάτο» -όπως είθισται πια να καλείται- που βρίσκεται και στο κέντρο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης τα τελευταία 30 χρόνια. Γύρω από αυτό φτιάχνονται τόσο οι συμμαχίες όσο και οι διαχωρισμοί, που συχνά, οι τελευταίοι, αποτελούν την προϋπόθεση της όποιας «ενότητας».
«…που δικαιωματικά επρεπε να ειναι μπροστά, όπως οι Δήμοι, οι ταξιτζήδες, τα ΜΜΜ κλπ, και ναι, αν ήθελαν να κάνουν και «ντου», ασχετως αν συμφωνεις ή οχι). Το ΚΚΕ ετσι καπέλωσε 500.000 διαδηλωτές…».
Γιατί αυτοί έπρεπε να είναι μπροστα δικαιωματικά; Επειδή σε μεγάλο βαθμό ήταν κλάδοι εξαγορασμένοι από τα κόμματα εξουσίας (Δήμοι, ΜΜΜ κυρίως ΠΑΣΟΚ- Ταξί κυρίως Ν.Δ.), οπότε είχε έρθει η ώρα να αποκαλέσουν τους πρώην ηγέτες τους προδότες; Όλη η Αριστερά καταδίκασε την επίθεση «τυχοδιωκτών, ασφαλιτών, προβοκατόρων». Επομένως, ποιο καπέλωμα του ΚΚΕ;; Από,τι φαίνεται μόνο 200 κουκουλοφόροι υπερασπίζονται τους εαυτούς τους (και το ΕΕΚ), ενώ όλοι οι υπόλοιποι τάχτηκαν με τον Περισσό.
Πράγματι οι περισσότεροι στην Αριστερά τάχτηκαν με τον Περισσό.Και το παρόν σάιτ έγραψε αναλυτικά γιατί αυτό είναι λάθος.Γιατί θεωρούν το ΚΚΕ κομουνιστικό ή δυνητικά κομουνιστικό, και δεν εχουν άποψη για το σταλινικό ρεφορμισμό, αφού από το σταλινικό ρεφορμισμό πρέρχονται.Και η «προβοκατορολογία» κι αυτή ειναι χαρακτηριστικό του στ. ρεφορμ. χωρίς να εξυπηρετει σε τίποτα το κίνημα.Αυτά που έγραψα παραπάνω για το ρόλο του ΚΚΕ στις 20/10 δεν τα ξαναγράφω.Βεβαίως καταδικάζω τις εγκληματικές ενέργειες των μπάχαλων που μπερδεύουν την ηγεσία με τη βάση ενός ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ , αφού όμως καταδικάσω ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ που προκάλεσε τους 500.000. Κι επειδή μας ενδιαφέρει η κίνηση της εργ. τάξης που σπάει τα δεσμά της, ξεπερνά τα κόμματά της και αμφισβητεί το σύστημα, πρέπει να χαιρεσαι που αυτοί πρωτοστατησαν στις απεργίες και ΕΤΣΙ μπαίνουν οι βάσεις για να στραφουν αριστερά, κι όχι να στενοχωριέσαι που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ/ΝΔ κι όχι ΚΚΕ. Γιατί ένας ψηφοφόρος ΚΚΕ που δεν απεργεί είναι μια τρίχα από τη φτέρνα ενός απεργού Νεοδημοκράτη.Όπως έλεγε κι ο Μαρξ, για να ισχυριστεί τα παραπάνω, «μια απεργία ισοδυναμεί με μια ντουζίνα επαναστατικά προγράμματα».Και τα παραπάνω σωματεία ήταν (μαζί με τους νοσοκομειακούς και το μέτωπο της Παιδείας) η ραχοκοκαλιά της αντίστασης του προηγούμενου διμήνου, που καθιέρωσαν απεργιες διαρκείας και καταλήψεις καθημερινά, περιφρουρησαν, συγκρούστηκαν,επέβαλαν τη διήμερη γενική Απεργία, της έδωσαν πολιτικά χαρακτηριστικά, αποσταθεροποίησαν και τελικά ρίξαν την κυβέρνηση (και σε όλα αυτά δεν πρωτοστάτησε κανένα ταξικό σωματείο του ΠΑΜΕ, παρόλο που εκανε τις δικές του συγκρατημένες «καθαρούτσικες» κινητοποιήσεις).
@AL Lios
Είναι δυσάρεστο κάποιοι να αξιοποιούν κάθε γεγονός για να χτυπήσουν αυτόν που θεωρούν πολιτικό τους αντίπαλο. Μάλιστα, συντάσσονται γι’αυτό με όποιον τους συμφέρει εκείνη τη στιγμή για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους. Πολλοί λοιπόν, δεν ασκούν κριτική στο ΚΚΕ, στον «σταλινικό ρεφορμιστικό» χαρακτήρα του ούτε καν με πολιτικούς όρους, παρά μέσω μιας επιχειρηματολογίας που δείχνει ότι δεν διαφωνούν πραγματικά με κάτι που κάνει ή λέει το ΚΚΕ, αλλά με την ίδια του την ύπαρξη.
Αν και δεν θα θέλεις να μου απαντήσεις επειδή δεν συμμερίζομαι την άποψή σου ότι για τα επεισόδια έχει την ευθύνη το ΚΚΕ θέλω να θέσω ένα ζήτημα και μια υπόθεση εργασίας:
Καταρχήν το ότι το ΚΚΕ προστατεύε τη βουλή είναι κάτι που κινείται στα όρια της επιστημονικής φαντασίας. Λες και δεν ήξερε όποιος τα λέει αυτά τον τρόπο με τον οποίο διαδηλώνει το ΚΚΕ τόσα χρόνια. Απέτρεψε την κατάληψη της βουλής, άρα αυτό σημαίνει ότι υπήρχε σχέδιο; Και ποιος θα το εφάρμοζε; Οι 200 μπάχαλοι; Καπέλωσε και εξόργισε 500.000 διαδηλωτές. Και γιατί δεν εκφράστηκαν οι υπόλοιποι 499.800 διαδηλωτές, να πανε να διώξουν το ΠΑΜΕ και να μπουν στη βουλή; Απλά ερωτήματα στα οποία φυσικά και δεν περιμένω να κάνεις το λάθος να δώσεις απάντηση.
Πάμε και στην υπόθεση εργασίας: Οι «μπάχαλοι» χτύπησαν το ΚΚΕ γιατί διαφώνησαν με τον σταλινισμό, την περιφρούρηση της βουλής που κρίθηκε αντεπαναστατική πράξη και το καπέλωμα απο το ΚΚΕ της διαδήλωσης. Αν την επόμενη φορά που διαδηλώσουν οι μπάχαλοι και σκοπεύουν να κάνουν επεισόδια, θα έχει το δικαίωμα το ΚΚΕ να τους χτυπήσει με μολότωφ, πέτρες, μάρμαρα και γκλομπς, επειδή θα διαφωνήσει με τον μπαχαλιακό τους χαρακτήρα, την στάση τους που θα αποθαρρύνει τον κόσμο να κατέβει στο δρόμο άρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντεπαναστατική; Προφανώς και τότε θα υποστηρίζεις ότι την κύρια ευθύνη την έχουν οι αναρχικοί και δεν θα σχολιάζεις ότι το ΚΚΕ είναι σταλινικό επειδή χτύπησε τους αναρχικούς σωστά;
Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ το ΚΚΕ γενικά και αφηρημένα. Αν θέλουμε να είμαστε μαρξιστές δεν αρκεί να πετάμε μια ατάκα, ένα απόφθεγμα του Μαρξ. Το ζήτημα είναι να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα διαλεκτικά και πάντα να μένουμε στη συγκεκριμένη κατάσταση, στο συγκεκριμένο γεγονός χωρίς να ιδεολογούμε αφηρημένα.
@uturunco
1. Αν το μόνο παράδειγμα συμπόρευσης είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών τότε δεν μου φαίνεται ότι θα μπορεί να υπάρχει πολύ μέλλον σε όποια τέτοια προσπάθεια. Άσε που είναι άλλο η κρατικοποίηση, άλλο η εθνικοποίηση, και άλλο η κοινωνικοποίηση των τραπεζών, όποτε φαντάζεσαι τι έχει να γίνει μετά; Εγώ συμφωνώ στην ανάγκη απο κοινού πάλης, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να αφομοιωθούν οι ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά κάθε κόμματος απο ένα νέο «ενωτικό» μόρφωμα. Άλλα όταν είμαστε σε μια κατάσταση όπου έπρεπε να φτάσουμε στο γκρεμό, να βγεί μαζικά ο ακομμάτιστος λαός στους δρόμους για να διαδηλώνουν όλοι μαζί τι να λέμε; Ακόμα και μια κοινή διαδήλωση πλέον βλέπουμε πόσα προβλήματα δημιουργεί.
2. Αν είναι να επικαλείσαι το ΛΑΟΣ για να αποδείξεις την αντεπαναστατικότητα το ΚΚΕ, κάποιος θα μπορούσε να σου αντιπαραβάλει πολλές απο τις δηλώσεις του ΛΑΟΣ σύμφωνα με τις οποίες το ΚΚΕ ετοιμάζει αντάρτικο, κινείται εκτός νόμου και εκπροσωπεί το οργανωμένο κίνημα που είναι πιο επικίνδυνο. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τη στάση των καναλιών που έφτασαν σε σημείο (ΣΚΑΙ) να ανακοινώνουν ότι θα σταματήσουν να προβάλουν τις θέσεις του ΚΚΕ γιατί κινείται στα όρια της νομιμότητας. Άρα λοιπόν όταν επικαλούμαστε αστούς πολιτικούς και ΜΜΕ θα πρέπει να κοιτάμε τις συγκεκριμένες κάθε φορά επιδιώξεις τους.
3. Όσο για τους σχηματισμούς που προκαλούνται απο τη στάση για το πεκαριάτο, είναι μια θλιβερή απόδειξη της πολιτικής και θεωρητικής ένδοιας της αριστεράς που έχει χάσει το παιχνίδι στο χώρο των ιδεών και αυτό οδηγεί στην ταλάντευση μάζας λαού που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση και που θα πληθαίνει όσο περνάει ο καιρός. Αλλά η αντιμετώπιση του ζητήματος δεν λύνεται με την επίκληση στην ενότητα. Πολλές φορές ακούγοντας να μιλάνε για ενότητα της αριστεράς (συνήθως γι’αυτή μιλάνε όσοι δεν είναι αριστεροί) μου φαίνεται πως την αντιμετωπίζουμε ως το μαγικό φίλτρο που θα λύσει όλα τα προβλήματα. Ας είμαστε λίγο πιο ρεαλιστές. Δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε επειδή η αριστερά δεν είναι ενωμένη, ούτε θα φύγουμε απο εδώ που είμαστε αν ενωθεί.
2310net
1. η κρατικοποιήση -υπό εργατικό έλεγχο- των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η αναδιανομή του πλούτου, η δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία, οι μεταφορές, οι συνεταιρισμοί, και μπορώ να συνεχίσω αναφέροντας σημείο προς σημείο με το εύρος της προγραμματικής συμφωνίας των κομμάτων της αριστεράς. δεν έχει κανείς/μια παρά να διαβάσει τα δημοσιευμένα προγράμματά τους. εγώ δεν έχω δει πουθενά κάποια «προγραμματική» διαφωνία. Και εσύ εξάλλου τη μόνη διαφορά που αναφέρεις είναι η στάση απέναντι στο ευρώ που κατ εμέ είναι προσχηματική εφόσον η πραγμάτωση του παραπάνω προγράμματος -γεγονός που όλες οι τάσεις επισημαίνουν- είναι σε ρήξη με το ευρώ. Γι” αυτό και πιστεύω πως η συζήτηση περί αριστερής ενότητας είναι ανούσια.
2. επαναλαμβάνω πως το ζήτημα δεν είναι το τι λέει το ΛΑΟΣ -γι αυτό και δεν το επικαλούμαι- μα η στάση του ΚΚΕ. είναι όμως ενδιαφέρον να δει δει κανείς/μια πως το ΚΚΕ στην συνείδηση κάποιων εκπροσώπων του συστήματος έφτασε να ταυτίζεται με το κόμμα της ομαλότητας και το κατεξοχήν κόμμα της ομαλότητας, ο ΣΥΝ, με τους «κουκουλοφόρους» και τα «μπάχαλα». Αν μη τι άλλο μπορεί να φωτίσει κάποιες κοινωνικές διεργασίες στην ελλάδα του ’90.
3. δεν υπάρχει κάποια μάχη ιδεών χωριστή από την μάχη των υποκειμένων που φέρουν αυτές τις ιδέες. αντίστοιχα δεν υπάρχει πολιτική ενότητα ή διαχωρισμός, «πολιτική σφαίρα» γενικά, χώρια από το «κοινωνικό». επαναλαμβάνω λοιπόν πως, στην παρούσα φάση και κατά την γνώμη μου, η πολιτική ενότητα της αριστεράς, ως στόχος, εκτός του ό,τι είναι ουτοπικός είναι και εμπόδιο στην ενότητα του προλεταριάτου (όχι η ενότητα των λαϊκών τάξεων ή των «καταπιεσμένων») που είναι και η μόνη «ενότητα» που, θα έπρεπε, να μας ενδιαφέρει. και ίσα-ίσα πιστεύω πως αυτή η ενότητα (του προλεταριάτου) προϋποθέτει τον διαχωρισμό.
2310νετ, Ειναι δυσάρεστο να δημιουργείς φανταστικούς εχθρούς.Λες ότι δεν εχω επιχειρήματα και θεωρώ εχθρό το ΚΚΕ, υποστηρίζοντας άκριτα τους μπαχάλους.Θέλω να μου πεις ακριβώς από προκύπτει αυτό, με στοιχεία συγκεκριμένα, σαν μαρξιστής, και πάνω εκεί να στηρίξεις τις υποθέσεις εργασίας σου, για να δεις «ποια θα ήταν η στάση μου» σε αυτές. Πολύ συγκεκριμένα σου απάντησα ποιος ξεκινησε το «θέμα» (το ΚΚΕ με τη φρουρά της Βουλής) και με ποια «φιλοδοξία» (να βάλει φρενο στη λαοθάλασσα). Δεν αξιοποιώ εγω κάθε γεγονός για να χτυπησω το ΚΚΕ, το ΚΚΕ επιλέγει να ειναι αριστερό στα λόγια όταν δεν υπάρχει κίνημα, κι όταν υπάρχει και γίνεται επικίνδυνο να στρίβει απότομα δεξιά και να περνά στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Το ότι το ΚΚΕ έκλεισε τη Βουλή και πήρε συγχαρητήρια γι αυτό δε χρειάζεται εξηγηση φαντάζομαι.Θα μπορούσε να κλείσει ας πούμε τη μισή Βουλή, δεν θα μπορούσε?
Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπήρχε σχέδιο κατάληψης (απο τα σωματεία, όχι στα μυαλά των αριστεριστων), αλλά οι από πάνω (και το ΚΚΕ όπως αποδειχθηκε) τρέμαν στο ενδεχόμενο να γίνει ντου (χωρίς σχεδιο).
Γιατί δεν εκαναν ντου οι 498.000 να ξεπεράσουν το ΠΑΜΕ,που θα ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, ξέρεις επίσης πολύ καλά. Γιατί η μόνη δύναμη που θα μπορούσε οργανωτικά (κι αυτό με ερωτηματικό) να το κάνει αυτό ήταν η …ΠΑΣΚΕ. Δε χρειάζεται να σου απαντήσω γιατί δεν το έκανε η ΠΑΣΚΕ, ε?Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται να μεγαλώσει και να συντονιστεί καλύτερα η ριζοσπαστική κι η επαναστατική αριστερά.
Οι μπάχαλοι είναι στην καλύτερη περίπτωση ηλίθιοι.Και θα πρεπε να τους απομονώνουμε όταν καπελώνουν τους υπόλοιπους, τα σωματεία κλπ. Αλλά στην προκειμένη, το ΚΚΕ προκάλεσε τους πάντες,έκοψε την πρόσβαση από τα πιο μαχητικά σωματεία (που κάνανε ενα μηνα καταλήψεις κι απεργίες διαρκείας), δε φώναξε ούτε ένα συνθημα ενωτικά, μόνο φώναζε πάνω στους υπόλοιπους, τραμπούκισε κι «απλό λαό», συριζαίους κλπ. Ένα πανό του Μετωπου (Αλαβάνου) που είχε πάει νωρίτερα για να «πιάσει θέση» στη Βουλή το «εξαφάνισε» με αλυσίδες κόβοντας την πρόσβαση από οποιονδήποτε. Άρα ναι, υπήρχε σχέδιο από πλευράς ΚΚΕ, και όχι και τόσο «επαναστατικό».
Ενω σε γενικες γραμμες συμφωνω με το κειμενο και με την προσεγγιση σε καποια πραγματα, θεωρω εξαιρετικα αστοχη την αναλυση περι των «κακων μπαχαλων» και της ασκησης της βιας, όπως επισης και την ταυτιση του Α/Α με την ΑΚ (καμια μα καμια σχεση)
Σύντροφε Xanadu
Αν από το κείμενο βγαίνει ταύτιση του Α/Α με την ΑΚ τότε mea culpa, δεν ήθελα να πω αυτό.
Γράφεις επίσης «θεωρώ εξαιρετικά άστοχη την ανάλυση περί των «κακών μπάχαλων» και της άσκησης της βίας». Επειδή δεν είναι καθαρό τι εννοείς και θα ήθελα πολύ να μάθω την άποψή σου, αν μπορείς διευκρίνισε το σε παρακαλώ.
Συντροφικά
Άγγελος
AL Lios
Είναι διαφορετικό πράγμα η κριτική στο ΚΚΕ με πολιτικούς όρους και διαφορετικό η επίθεση με πέτρες, μολότοφ και γκλομπς. Προφανώς μπορείς να καταλάβεις ότι όταν κάποιος δέχεται τέτοια επίθεση ως απάντηση σε μια πολιτική του επιλογή, και του αποδίδεται και ο προσδιορισμός του υπαίτιου, προφανώς νομιμοποιείτα η επίθεση, ή στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμίζεται.
Αυτό που λέω είναι ότι στην ανάγκη κάποιοι να «χτυπήσουν» το ΚΚΕ, του αποδίδουν ευθύνες για πράγματα τα οποία αν ήταν διαφορετικοί οι όροι δεν θα απέδιδαν σε άλλους. Μη μου πεις ότι δεν γνωρίζεις φανατικούς αντι-ΚΚΕδες που δεν ασκούν κριτική στο ΚΚΕ για κάτι συγκεκριμένο, αλλά τους ενοχλεί η ίδια του η ύπαρξη; Αν όχι, ρίξε μια ματιά στα άρθρα που γράφτηκαν σχετικά με τα επεισόδια και θα διαπιστώσεις ότι υπάρχουν αυτοί που ασκούν κριτική στο ΚΚΕ για την συγκεκριμένη πράξη, υπάρχουν και αυτοί που βρίσκουν απλά την αφορμή να χτυπήσουν το ΚΚΕ γενικά κι αόριστα.
Αφού δεν θέλεις να απαντήσεις στην υπόθεση εργασίας, τότε απάντησε στα πραγματικά γεγονότα: τις επιθέσεις σε γραφεία του ΚΚΕ με γκαζάκια, στις επιθέσεις σε κνίτες τις επόμενες μέρες. Τις αποδέχεσαι; Συμφωνείς με αυτές; Πιστεέυεις ότι έγιναν σε «κινηματικό» πλαίσιο ξεπεράσματος του ΠΑΜΕ;
Απαντάς για την μη ύπαρξη ενός σχεδίου, λέγοντας ότι μόνο η ΠΑΣΚΕ θα μπορούσε να το οργανώσει. Συγχαρητήρια, μόλις έβαλες πράσινο καπέλο στους εργαζόμενους που αυθόρμητα κατέβηκαν στο δρόμο. Αναγνωρίζεις με αυτό τον τρόπο την δράση του ΠΑΣΟΚ μέσα στους εργαζόμενους, αλλά δεν σε βλέπω το ίδιο κριτικό απέναντι στο ΠΑΣΟΚ όσο απέναντι στο ΚΚΕ. Αν θέλουμε να δούμε το ζήτημα πολιτικά, τότε περισσότερο θα έπρεπε να σε προβληματίζει η οργανωτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα της ΠΑΣΚΕ παρά του ΠΑΜΕ. Αν παραφράσω, ελπίζοντας να κάνω λάθος, τα γραφόμενά σου, τότε ελπίζεις σε μια καλή ΠΑΣΚΕ – που προφανώς δεν υπάρχει τώρα- να οργανώσει το κίνημα ώστε να προσπεραστεί το ΠΑΜΕ. (ελπίζω να είναι δικό μου το λάθος και να μην εννοείς πραγματικά κάτι τέτοιο).
Τέλος θα ήθελα να διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό «ηλίθιοι» που αποδίδεις στους μπάχαλους. Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο ισχύει. Η δράση τους δεν μου δείχνει άγνοια, μου δείχνει δόλο. Αν εσύ εξηγείς την ικανότητά τους να διαλύουν ογκώδεις συγκεντρώσεις επανειλημμένα με το γεγονός ότι είναι ηλίθιοι και αυτό σου φαίνεται φυσιολογικό, επίτρεψε μου να θεωρώ πειστικότερη την εκδοχή ότι ειναι προβοκάτορες.
Επειδή το θέμα δεν εξαντλείται με τίποτα, και επειδή πρέπει να το ξεπεράσουμε κάποια στιγμή, δεν θα ξαναγράψω τίποτα άλλο ως απάντηση. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σε κάποιο άλλο ποστ, γιατί η ενότητα προϋποθέτει τις αντιθέσεις, οπότε καλό είναι να μιλάμε και να μαλώνουμε. Ας επιβεβαιώσουμε και στην πράξη ότι μπορούμε να πάμε μπροστά…
Προφανώς και παράφρασες όλα μου τα γραφόμενα, σαν καλός ΚΚΕς που εισαι!Πολύ σύντομα κι επιλεκτικά:
1)Διαφωνώ με τις εγκληματικές ενεργειες και τις επιθέσεις σε βαρος του ΚΚΕ. Όταν όμως συζηταμε για ενα τεράστιο γεγονός που θα εκρινε την πτωση της κυβερνησης και το ΚΚΕ στεκεται απεναντι στην πλειοψηφία των απεργων, του ανηκει η πολιτική ευθύνη. Και δε θα παρω ίσες αποστάσεις (ούτε ΚΚΕ ουτε μπαχαλοι) γιατί δε βοηθάει καθόλου τα πολιτικά μας «δια ταυτα».
2) Δεν ειπα ηλίθιοι. Ειπα στην καλυτερη περιπτωση ηλίθιοι.
3)Δεν ειπα η ΠΑΣΚΕ για να «φορέσω καπέλο». Ειπα η ΠΑΣΚΕ (με ερωτηματικό) ειναι η μονη δυναμη με οργανωτικούς ορους που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί μαζικά και να ανοίξει τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ. Αλλά κορακας κοράκου ματι δε βγαζει. Την ιδια δουλεια κανανε ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ με λίγα λόγια. Εκτονωση του κόσμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ και να θελε δεν μπορούσε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ίδιο. Είπα όμως ότι αν υπήρχε ενα μαζικό επαναστατικό ή έστω «αντικαπιταλιστικό» κόμμα με ρίζες στους χωρους, ακόμα και με το 1/10 των δυνάμεων του ΚΚΕ θα μπορουσε να κάνει πλάκα την «περιφρούρησή του», αφού θα συντονιζε την πλειοψηφία του κόσμου που θα ήθελε να πλησιάσει τη Βουλή.Δυστυχώς ο κόσμος εμεινε αστηρικτος, αφου τον προδώσανε τα κόμματά του. Με λίγα λόγια το ΚΚΕ εκμεταλλεύεται την αριθμητική-οργανωτική του υπεροχή για να κάνει τα κόλπα που κάνει.
4)Ειμαι της πολιτικής κριτικής, ξερω ότι υπαρχει αντι-κκεδισμος, αλλα αλλο αυτο κι αλλο με οποιον διαφωνείς να του προσάπτεις το χαρακτηρισμό «αντι-ΚΚΕ».
Αυτά. Ελπίζω να βρεθουμε καποια στιγμη σε κοινους αγώνες:)
Αρκετά καλό το άρθρο, αν και θα συμφωνήσω στο πνεύμα της κριτικής που κάνει ο gatouleas. Ετεροχρονισμένα μεν, αλλα πριν απο λίγο καιρό ανακάλυψα την aformi.
Σήμερα άκουσα και στο tv για τρία γεγονότα.
Πέθανε ένας δημοσιογράφος, πέθανε ένας ηθοποιός και είδαμε την Αφροδίτη να περνά απο τον Ήλιο. Δεν ξέρετε γιατί, αλλά τα τρία γεγονότα εμένα με ενέπνευσαν να ζητήσω την προβολή της παρακάτω ταινίας-ντοκυμαντέρ. Θα σας το πω… το γιατί… Αν και θεωρώ την ενότητα της Αριστεράς απαραίτητη για να προχωρήσει ο Ανθρωπος μπροστά, δεν μπορώ να το ζητήσω γιατί θα είναι σαν να ζητάω ξεχωριστά από το μαύρο και το άσπρο να γίνουν γκρι..
http://moviesthatcanchangeyourlife.blogspot.gr/search/label/documentary