Η 3η του Σεπτέμβρη και η νέα έναρξη (;) του κινήματος των «αγανακτισμένων»



Υπολογίζω τους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα στο ραντεβού της 3^ης Σεπτέμβρη μεταξύ 3-5.000 ατόμων. Κατά τη γνώμη μου ο αριθμός των συγκεντρωμένων δεν ήταν καθόλου κακός, αν σκεφτεί κανείς το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον ένας άμεσα ορατός στόχος για το κίνημα, όπως ήταν την προηγούμενη περίοδο το να μην  περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα (το μνημόνιο νούμερο δύο). Επιπλέον, το γεγονός ότι ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε τελικά για το κίνημα, σίγουρα επιδρά ανασταλτικά, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.

Μερικές παρατηρήσεις…

Το κλήμα στη συγκέντρωση το καθόριζε η συντριπτική παρουσία των αγωνιστών της Αριστεράς -οργανώσεων, κινημάτων όπως «Δεν πληρώνω», αλλά και των φοιτητών που ήρθαν στην πλατεία με πορεία από τα Προπύλαια.

Παρ’ όλα αυτά, για άλλη μια φορά, το πρώτο πράγμα που αντίκριζε κανείς πηγαίνοντας στο Σύνταγμα ήταν το φασιστικό κομμάτι (με τις ελληνικές σημαίες και τα εμετικά συνθήματα) στο πάνω μέρος της πλατείας, μπροστά ακριβώς από τον άγνωστο στρατιώτη -με απλά λόγια, οι φασίστες έχουν πιάσει «γωνιακό μαγαζί». Δεν επρόκειτο για παραπάνω από 20-30 άτομα που όμως παράσερναν έναν αριθμό ατόμων γύρω τους (γενικά μιλώντας, ο αριθμός των ατόμων που συγκεντρώνουν γύρω τους οι φασίστες ποικίλει ανάλογα με τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα). Το πρόβλημα, συνεπώς, με την παρουσία φασιστών παραμένει και μεγαλώνει (διάβαζε και τη δημοσίευση Ακροδεξιοί και παραστρατιωτικοί δημιούργησαν Ομάδα Περιφρούρησης της πλατείας Συντάγματος!!!).

Μια (μικρή) ομάδα του αντιεξουσιαστικού χώρου προσπάθησε, με κάποια σχετική επιτυχία, να τους εκτοπίσει φωνάζοντας αντιφασιστικά και αντιεθνικιστικά συνθήματα (μεταξύ των οποίων και το πολύ αγαπημένο μου “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Μελιγαλάς”!). Ωστόσο, η κίνηση της ομάδας των αντιεξουσιαστών δεν βρήκε την ανάλογη υποστήριξη από τους υπόλοιπους της Αριστεράς (που αποτελούσαν, όπως είπα, και το συντριπτικό όγκο των συγκεντρωμένων) ενώ ένα μέρος, μάλλον απολίτικο, της «κάτω πλατείας» παρενέβη ουσιαστικά υπέρ της… ειρηνικής συμβίωσης με τους φασίστες στο όνομα της μη-βίας.

Τώρα -στη συνέλευση διαβάστηκε ένα κείμενο με 10 βασικά αιτήματα (μπορείτε να το βρείτε κάνοντας κλικ εδώ). Πρόκειται για, γενικά, θέσεις της Αριστεράς, ένας, κατά κάποιο τρόπο, μέσος όρος τους -πράγμα θετικό βέβαια. Μια προσωπική παρατήρηση: αν έχει κάποια σημασία… από αυτό εδώ το μπλογκ έχω διαφωνήσει κάθετα στο ζήτημα της διεκδίκησης πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία -μπορείτε να διαβάσετε τη δημοσίευση Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και Αριστερά.

Ένα από τα πιο κρίσιμα συμβάντα της 3^ης Σεπτέμβρη ήταν (και το αναμενόμενο): για άλλη μια φορά, η κυβέρνηση έκανε ξεκάθαρο ότι θα χρησιμοποιεί την αστυνομική βία συστηματικά για να διαλύει οποιαδήποτε διαδήλωση ή συγκέντρωση όσο μικρή ή μεγάλη και να είναι: η αστυνομία εξεδίωξε τους συγκεντρωμένους γύρω στα μεσάνυχτα κυνηγώντας τους ακόμα και στην Ερμού…

Και σε αυτό ακριβώς το σημείο υπεισέρχεται το βασικό πρόβλημα πολιτικής της συνέλευσης του Συντάγματος. Στη δημοσίευσή μου Η πολιτική συγκυρία και το κίνημα των «αγανακτισμένων» εξέθεσα αναλυτικά την άποψή μου για το σημείο που βρίσκεται σήμερα το κίνημα των πλατειών. Εδώ θα επανέλθω με την εξής βασική επισήμανση: πλέον τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι πολιτικοί τους διαχειριστές (κατά βάση το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ με το ΛΑΟΣ) έχουν πλέον ξεδιπλώσει σε πλήρη ανάπτυξη και χωρίς καμιά παρέκκλιση την εφαρμογή του «δόγματος του σοκ». Κήρυξη ολοκληρωτικού πολέμου στον κόσμο της εργασίας, το οποίο σημαίνει: δεν ανοίγουν ένα μέτωπο, αλλά όλα τα μέτωπα, επιζητώντας την ολοκληρωτική νίκη όπως ακριβώς συμβαίνει και σε έναν κανονικό πόλεμο μεταξύ κρατών:

«Η ιδέα ότι μια αλλαγή πολιτικής πρέπει να εξαπολύεται σαν μια αιφνιδια­στική στρατιωτική επίθεση είναι ένα μοτίβο στο οποίο επανέρχονται πολύ συ­χνά οι οικονομικοί θεραπευτές διά του σοκ. Στο Shock and Awe: Achieving Rapid Dominance, το στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ που δημοσιοποιήθηκε το 1996 και αποτέλεσε τη βάση για την εισβολή στο Ιράκ το 2003, οι συντάκτες δηλώνουν ότι η δύναμη εισβολής πρέπει «να αποκτά τον έλεγχο του περιβάλλοντος και να παραλύει ή να επιβαρύνει τον τρόπο με τον οποίο ο αντίπαλος αντιλαμβά­νεται και κατανοεί τα γεγονότα, έτσι ώστε ο εχθρός να είναι ανίκανος να αντι­σταθεί». Το οικονομικό σοκ λειτουργεί με βάση μια παρόμοια θεωρία: την εικασία ότι οι άνθρωποι μπορούν να προβάλλουν αντίσταση σε τμηματικές αλ­λαγές (την περικοπή ενός προγράμματος υγείας ή μια εμπορική συμφωνία), αλλά, αν συμβούν ταυτόχρονα δεκάδες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, τότε εδραιώνεται ένα αίσθημα ματαιότητας και ο πληθυσμός περιέρχεται σε κατά­σταση αδράνειας».[i] [οι υπογραμμίσεις δικές μου –ΑΚ]

Αλλά μια ολοκληρωτική επίθεση του κεφαλαίου απαιτεί αντίστοιχα ολοκληρωτικές απαντήσεις από τον κόσμο της εργασίας, αν ο τελευταίος έχει κάποιες πιθανότητας αντίστασης. Αυτό γίνεται αντιληπτό βλέποντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις:

«6 στους 10 κρίνουν θετικά το νέο νόμο για τα ΑΕΙ και το 68,1% συμφωνεί με την ανάγκη δημοψηφίσματος για τις αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.. επίσης το 76% θεωρεί ότι το ενιαίο μισθολόγιο πρέπει να εφαρμοστεί σε όλο το δημόσιο τομέα χωρίς καμία εξαίρεση.Το 78,9% θεωρεί ότι αποτελεί θετική εξέλιξη η συγχώνευση ALPHA- EUROBANK. Το 55% διαφωνεί με το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας πριν από τις εκλογές ενώ το 67% τάσσεται κατά των πρόωρων εκλογών. Το 76% δηλώνει ότι δεν έχει χρήματα να πληρώσει τους φόρους και τις έκτακτες εισφορές».[ii]

Ακόμα και σε μια πρόχειρη «ανάγνωση» των παραπάνω, είναι προφανές ότι το μέγεθος της επίθεσης της κυβέρνησης και του κεφαλαίου είναι τέτοιο, που θέτοντας συνολικά ερωτήματα, προκαλεί σύγχυση στους εργαζόμενους: οξύνει τις αντιθέσεις (μισθολογικών και καλλιεργημένων ιδεολογημάτων) μεταξύ των εργαζομένων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, σε ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων, σε ζητήματα «αξιοκρατίας και τάξης» στα πανεπιστήμια κ.λπ. Επιπλέον, ο φόβος της ανεργίας λειτουργεί παραλυτικά στις διαθέσεις για απεργίες και αυτό με τη σειρά του επιτείνει τη σύγχυση και την αναζήτηση «ρεαλιστικών προτάσεων», πράγμα που σημαίνει, επιτείνει την υπόκλιση (λόγω αδυναμίας…) σε συντηρητικές πολιτικές.

Σε αυτές τις συνθήκες η διαμόρφωση πολιτικών προτάσεων αλλά και η οργάνωση των αντιστάσεων απαιτεί όχι μόνο επεξεργασία πολιτικών προτάσεων αλλά και συστηματικής παρέμβασης στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια. Και αυτά δεν μπορούν να γίνουν μέσω facebook, twitter και μπλογκ. Ούτε μέσω των συγκυριακών συνθέσεων (μαζικών ή χωρίς μαζικότητα) γενικών συνελεύσεων πλατειών. Χρειάζονται τις επεξεργασμένες και συστηματικές παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας πολιτικών συλλογικοτήτων, κομμάτων και οργανώσεων.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι το κίνημα των «αγανακτισμένων» λειτούργησε θετικά για το κίνημα. Θα έλεγα, πιο αποτελεσματικά από τους απεργιακούς αγώνες που προηγήθηκαν (η κυβέρνηση παρά λίγο να πέσει στις 15 Ιούνη). Ωστόσο, χωρίς τους απεργιακούς αγώνες το κίνημα των πλατειών δεν θα είχε τη μαζικότητα που είχε. Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται την επόμενη περίοδο είναι να βρεθεί ένας τρόπος να συναντηθούν στις πλατείες οι οργανωμένες πολιτικές και συνδικαλιστικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στον κόσμο της εργασίας.

Άγγελος Καλοδούκας

Category: Χωρίς κατηγορία