Εκτυπώστε το
Πριν κατηγορήσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για “οπορτουνισμό” – Η ηγεσία του ΚΚΕ θα ‘πρεπε πρώτα να κοιτάξει στον καθρέφτη
Του Λέανδρου Μπόλαρη
Στον Ριζοσπάστη της Κυριακής 24 Ιούλη, ο Τάσος Τραβασάρος μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ ανέλαβε να ενημερώσει τους αναγνώστες της εφημερίδας “Για τις διεργασίες στο χώρο του οπορτουνισμού”, δηλαδή, σύμφωνα με τις ταμπέλες που κρεμάει η ηγεσία του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κατά τη προσφιλή μέθοδό τους, οι δυο πολιτικοί χώροι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ανοιχτά σοσιαλδημοκρατικός χώρος, αλλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ακόμα χειρότερη, μιας και σύμφωνα με το συντάκτη του κειμένου, παρόλο που η γραμμή της συγκλίνει με του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζεται ως “συγκέντρωση δυνάμεων για τον σοσιαλισμό”. Η μόνη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, πάλι σύμφωνα με τον συγγραφέα, το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ.
Πρόκειται για ένα μόνιμο ρεφραίν στις επιθέσεις που εξαπολύει με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα η ηγεσία του ΚΚΕ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον ενάμιση τελευταίο χρόνο. Από αυτή την άποψη το άρθρο του Ριζοσπάστη δεν λέει κάτι καινούργιο. Δυο στοιχεία, όμως, κάνουν απαραίτητη μια ακόμα απάντηση. Το πρώτο, είναι το όργιο διαστρέβλωσης των θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που φτάνει στη γελοιότητα και στη χυδαιότητα. Η φτώχεια επιχειρημάτων κι η κουτοπονηριά βοούν από κάθε λέξη του κειμένου. Το δεύτερο, είναι η πολιτική συγκυρία που γράφεται το άρθρο, η εμπειρία των προηγούμενων δυο μηνών που έχει αποκαλύψει πολλά πράγματα όχι μόνο για το τι γράφει κανείς, αλλά και για το τι κάνει. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο.
Ο Τάσος Τραβασάρος παρουσιάζει ένα απόσπασμα από το εισηγητικό κείμενο του Κεντρικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψή της, για να αποδείξει “μετατόπισή της” προς τα δεξιά, προς την υποστήριξη κυβερνήσεων, αριστερών ή κεντροαριστερών, που θα διαχειριστούν φιλολαϊκά τον καπιταλισμό. Ιδού το απόσπασμα που αντιγράφει, υπογραμμίζοντας μάλιστα την τελευταία φράση:
“μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος, αντιφατικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις…”.
Θα αρκούσε, βέβαια, να παραθέσει ο συντάκτης του άρθρου του Ριζοσπάστη το υπόλοιπο μισό της παραγράφου από το κείμενο του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία για το περιεχόμενό του:
“ωστόσο σε κάθε περίπτωσή η θέση μας είναι ότι μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από την διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι σε κάθε περίπτωση η δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής και πραγματικής εργατικής διεξόδου περνάει από τη συγκρότηση αυτοτελών μορφών της πάλης για την εργατική εξουσία, ανταγωνιστικών και εξωτερικών προς το αστικό κράτος. Διαφορετικά ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και της ήττας θα παραμένει ανοιχτός”.
Όμως δεν το κάνει. Αντί γι’ αυτό, ο ανηλεής διώκτης του οπορτουνισμού αναλαμβάνει με δικά του λόγια να ερμηνεύσει και να ξεσκεπάσει το νόημα αυτής της φράσης προκειμένου να συμπεράνει τη “δεξιά μετατόπιση” της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δηλαδή ο Τραβασάρος κρατάει από την παράγραφο αυτό που νομίζει ότι τον συμφέρει και κρύβει την υπόλοιπη από τους αναγνώστες του. Αυτό λέγεται πλαστογραφία. Σε άλλα σημεία δεν κάνει καν τον κόπο να αναζητήσει παραπομπές σε κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιας και πολύ απλά κατακεραυνώνει πλάσματα της φαντασίας του. Οπως συμβαίνει με τον ισχυρισμό του ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε συστράτευση από τις δυνάμεις της αριστεράς μέχρι το “αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ” και την “αντιμνημονιακή ΝΔ”.
Η κουτοπονηριά φτάνει το απόγειό της όταν το μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΚΕ παρουσιάζει (πάλι με δικά του λόγια) το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Υποστηρίζει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητάει “να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η τρόικα, παύση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μέσω λογιστικού ελέγχου), έξοδος από το ευρώ, εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος, απλή αναλογική κα.”
Διαγραφή του χρέους
Κι όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποστηρίζει τη ΔΙΑΓΡΑΦΗ ολόκληρου του χρέους, όχι την αναδιαπραγμάτευση με ή χωρίς λογιστικό έλεγχο, είναι υπέρ της κρατικοποίησης των τραπεζών και βασικών επιχειρήσεων ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Αυτά, είναι βασικά σημεία του αντικαπιταλιστικού της προγράμματος. Δεν τα διαπραγματεύεται με κανέναν, δεν τα βάζει σε κανένα τραπέζι επιδίωξης μέσων όρων για “ευρύτερες συσπειρώσεις”.
Είναι θέσεις που δυναμώνουν το εργατικό κίνημα, το εξοπλίζουν πολιτικά και ιδεολογικά, ώστε να φτάσει να ανατρέψει τον καπιταλισμό και το κράτος του. Από αυτή την άποψη, της αντικαπιταλιστικής προοπτικής μπαίνει και το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ, της συνολικής ρήξης με την ΕΕ, της εξόδου απ’ αυτήν. Και γι’ αυτό το λόγο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο, όχι αντινεοφιλεύθερο ή αντιμνημονιακό, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ όπου τη γραμμή τη δίνει ο Τσίπρας με τα “ευρωομόλογα” και τις “ευρωπαϊκές λύσεις”, ό,τι και να λένε οι διάφορες συνιστώσες.
Όμως, πριν η ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορήσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για “στήριξη της αστικής τάξης”, θα πρέπει να κοιτάξει πρώτα στον καθρέπτη. Το τι έχει πει και το τι έχει κάνει το τελευταίο διάστημα είναι η ισχυρότερη καταδίκη της.
Στις 30 Μάη, όταν όλο το βάρος της κυβερνητικής προπαγάνδας, όλοι οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης τάξης, είχαν ξεκινήσει τη λυσσαλέα εκστρατεία με σύνθημα “Μεσοπρόθεσμο ή τανκς”, όταν προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο που πλημμύριζε τις πλατείες και κατέβαινε σε απεργίες με σενάρια Αποκάλυψης για την έξωση από την ευρωζώνη που τάχα θα εξανέμιζε “τις καταθέσεις του απλού κοσμάκη”, εκείνη ακριβώς τη στιγμή βρήκε η Παπαρήγα για να δηλώσει ότι η “έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφική”.
Ήταν ένα -όχι και τόσο ανέλπιστο- δώρο στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη συνολικά. Όλοι τους βγαίνανε να πούνε ότι “ακόμα και το ΚΚΕ, το πλέον αντιευρωπαϊκό κόμμα” ακούει τη φωνή της λογικής. Οι μετέπειτα ερμηνείες της ίδιας της Παπαρήγα και του Ριζοσπάστη -ότι αναφερόταν σε τυχόν έξοδο από το ευρώ με την αστική τάξη να παραμένει στην εξουσία στην Ελλάδα- είναι αμφίβολο αν μπορούν να πείσουν ακόμα και αχτίφ επαγγελματικών στελεχών του ΚΚΕ. Στο κάτω-κάτω η Παπαρήγα δεν έκανε αυτές τις δηλώσεις σε συμπόσιο μαρξιστών οικονομολόγων, αλλά στο “πρωινάδικο” του Παπαδάκη, στον Αντένα, δεν έκανε θεωρητικές εκτιμήσεις, αλλά πολιτικές δηλώσεις σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Ο Τραβασάρος, ο Μεντρέκας, ο Παπαδόπουλος τολμάνε να εγκαλούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις φανταστικές “χρεοκοπημένες κεϋνσιανές προτάσεις” της, όταν η ηγεσία του κόμματός τους βάζει ανοιχτά πλάτη στα πιο εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης, της αστικής τάξης και της ΕΕ!
Μετά ήρθε ο καυτός Ιούνης. Τι βρήκε να προτείνει η Παπαρρήγα (μαζί με τον Τσίπρα) όταν η κυβέρνηση παρέπαιε το βράδυ της 15ης Ιούνη; Όχι κλιμάκωση των απεργιών, όχι άπλωμα του ξεσηκωμού άμεσα, αλλά …εκλογές! Μ’ άλλα λόγια, το κίνημα να αδειάσει το πεζοδρόμιο, να ασχοληθεί με τη κάλπη μπας και το ΚΚΕ εκλέξει μερικούς βουλευτές ακόμα ενώ θα στηνόταν η “εθνική συναίνεση”.
Μπορεί η ηγεσία του ΚΚΕ να ξιφουλκεί ενάντια στον οπορτουνισμό της ΕΔΑ της δεκαετίας του ‘60, αλλά στην κρίσιμη στιγμή δεν φέρθηκε πολύ διαφορετικά από την ηγεσία της ΕΔΑ και του ΚΚΕ στα Ιουλιανά του ‘65. Ακριβώς το ίδιο “υπεύθυνα” και “ρεαλιστικά” με εκείνη την εποχή φέρθηκε, όταν το ΠΑΜΕ δεν μπορούσε να βρει το δρόμο για τη πλατεία Συντάγματος στις 28 Ιούνη, την πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας. Τον Ιούλη του 1965 ήταν οι “προβοκάτορες με τα κόκκινα μαντήλια” που άναβαν φωτιές για προστασία από τα δακρυγόνα, στο Πολυτεχνείο ήταν οι “300 πράκτορες της ΚΥΠ” που έκαναν την κατάληψη και έσπερναν “άκαιρα αιτήματα”, στη Μεταπολίτευση οι “αριστεροχουντικοί” που έκαναν “τυχοδιωκτισμούς” ενώ “τώρα χτίζουμε δημοκρατία”, τώρα ήταν τα “200 άτομα στη γωνία της Πανεπιστημίου”.
Η στάση πάντα ίδια: “συντεταγμένη αποχώρηση”, ψεύτικος ρεαλισμός, κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Καμιά “αντι-οπορτουνιστική” υστερία της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν μπορεί να καλύψει αυτή την πραγματικότητα.
Υπάρχει βέβαια μια σημαντική διαφορά με εκείνες τις περιόδους. Σήμερα οι επαναστάτες και η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι πολύ πιο ριζωμένοι στο κίνημα, πολύ πιο ώριμοι πολιτικά, πολύ πιο διακριτοί ως δύναμη. Προϊόν αυτής της εξέλιξης είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό είναι που ενοχλεί την ηγεσία του ΚΚΕ: τέλειωσε η εποχή που μπορούσε να πείθει τον κόσμο της για την “αριστεροσύνη” της όταν απέναντί της είχε μόνο τον Συνασπισμό και τους δορυφόρους του. Αποτέλεσμα αυτού του εκνευρισμού είναι και τα άρθρα όπως το συγκεκριμένο στον Ριζοσπάστη της 24ης Ιούλη.
Category: Χωρίς κατηγορία
Γενικά συμφωνώ. Παρατηρήσεις: 1) ΔΙΑΓΡΑΦΗ ολόκληρου του χρέους… ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Αυτά, είναι βασικά σημεία του αντικαπιταλιστικού της προγράμματος…» Το «μεταβατικό πρόγραμμα» χρειάζεται γιατί συνδέει αιτήματα, αγώνες κι εμπειρίες του κόσμου, στην λογική της συσσώρευσης δυνάμεων για τον κόσμο της εργασίας, για να αποκρούσει τις επιθέσεις του κεφαλαίου και να ανοίξει τον δρόμο για ευρύτερες ανατροπές προς όφελος των εργαζομένων. Τα πιο πάνω δεν είναι ακριβώς μεταβατικά αιτήματα γιατί προϋποθέτουν τουλάχιστον προ-επαναστατική κατάσταση, πιο προχωρημένες εμπειρίες των μαζών και άλλους συσχετισμούς επαναστατών/ρεφορμιστών για να το επιβάλλουν. Σίγουρα πάντως χωράνε περαιτέρω συζητήσεις και δεν είναι «παγιωμένες αλήθειες». Με αυτήν την έννοια το «αυτά, είναι βασικά σημεία του αντικαπιταλιστικού της προγράμματος. Δεν τα διαπραγματεύεται με κανέναν, δεν τα βάζει σε κανένα τραπέζι επιδίωξης μέσων όρων για ευρύτερες συσπειρώσεις» είναι λίγο ξεκομμένο από τις πραγματικές ανάγκες του κινήματος αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε ευρύτερες συμμαχίες για τη συσσώρευση δυνάμεων και αιτήματα πιο γειωμένα. Πχ νομίζω ότι αν δεν μπουν τα παραπάνω αιτήματα, δεν «προδώσαμε την επανάσταση». Πχ αν μπει το αίτημα «διαγραφή του επαχθούς χρέους» όπως έγινε στο Εκουαδόρ, είναι ένα παράδειγμα που συνδέεται με τις εμπειρίες του κόσμου πιο εύκολα, από το «διαγράφουμε όλο το χρέος» (που έχει γίνει μόνο στη Ρωσία των Σοβιέτ το 1917). Το δεύτερο είναι ένα αίτημα όχι λιγότερο αντικαπιταλιστικό, (από την άποψη κινητοποίησης του κόσμου προς τα αριστερά) σε επίπεδο προγράμματος, ενώ φυσικά οι επαναστάτες μπορούν να συνεχίζουν σε επίπεδο ζύμωσης να βάζουν στην προοπτική τη διαγραφή όλου του χρέους. 2) «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο, όχι αντινεοφιλεύθερο ή αντιμνημονιακό, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ όπου τη γραμμή τη δίνει ο Τσίπρας με τα “ευρωομόλογα” και τις “ευρωπαϊκές λύσεις” – εδώ ο συγγραφέας πέφτει στο επίπεδο του σ. του ΚΚΕ τον οποίο κατηγορεί για συκοφαντία, δείχνει ότι «προσβλήθηκε» κι έχει άγχος να διαχωριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά το -πραγματικά- «αντιμνημονιακό», πραγματικά- «αντινεοφιλελεύθερο» και το -πραγματικά- «αντικαπιταλιστικό» σήμερα ταυτίζονται πλήρως. Όχι μόνο γιατί ο νεοφιλελεθερισμός είναι παγκόσμιος μονόδρομος κι ο κεϋνσιανισμός δε χωράει στην εποχή της κρίσης. Γιατί «αντιμνημονιακός» κι «αντινεοφιλελεύθερος», από τη σκοπιά της Αριστεράς, είναι ο αγώνας που συνδέει τα ΟΧΙ στις επιθέσεις των από πάνω, με τα ΝΑΙ των αιτημάτων των από κάτω (φορολογήστε τους πλούσιους, αυξήσεις, πάγωμα τιμών, απαγόρευση απολύσεων) και τις αντιστάσεις των μαζών. Από αυτήν την άποψη, έχει δίκιο ο σ. να κατηγορεί την πρόταση Τσίπρα για ευρωομόλογα (όχι παγιωμένη πάντως), αλλά λάθος για την επιμονή να διαχωριστεί το ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ: οι ανάγκες σήμερα του κινήματος επιβάλλουν ενότητα στη δράση των δυο «μετώπων» και στην πράξη ο ρόλος τους σήμερα στην ταξική πάλη είναι παρόμοιος, γι αυτό και στις επιτροπες κατοίκων, στους «300″, στα «δεν πληρώνω», και στους αγανακτισμένους είδαμε πολύ στενή συνεργασία. Άρα μάλλον δικαιώνεται -από τη λογική του- ο σ. του ΚΚΕ που «τους βάζει στο ίδιο τσουβάλι». Σε αντινεοφιλελεύθερη λογική άλλωστε κινείται και το NPA της Γαλλίας, μέτωπο στο οποίο τόσο αναφέρονται οι σ του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέτωπο το οποίο μάλιστα έχει καλέσει επανειλλημένα για συνεργασία το ρεφορμιστικό, πολύ πιο δεξιό από τον ΣΥΝ, ΚΚ Γαλλίας (, εφόσον δεν προσανατολίζεται σε συγκυβέρνηση με τους σοσιαλνεοφιλελεύθερους.) 3) «τέλειωσε η εποχή που μπορούσε να πείθει τον κόσμο της για την “αριστεροσύνη” της όταν απέναντί της είχε μόνο τον Συνασπισμό και τους δορυφόρους του» . Αλήθεια, μια εξήγηση του σ. για τη συμμετοχή της IST στο Respect την Αγγλία (πιο δεξιό απ το ΣΥΡΙΖΑ, διασπάστηκε) ή στο Die Linke σρτη Γερμανία (όπου αυτοδιαλύθηκε) ή στο NPA (όπου λειτουργεί σαν φράξια)- είναι και κείνοι δορυφόροι σύντροφε???
το ειχα ξαναγραψει το σχολιο,αλλα ειστε τοσο «επαναστατικα δημοκρατικοι» που το σβησατε,λοιπον,ειστε πιο γραφικοι και απο τον Χαλκ Χογκαν,ζειτε,αναπνεετε,υπαρχετε για να βριζετε το ΚΚΕ και να κρατατε πισω συνειδησεις,Α,και σε χωρους εργασιας ειστε πουθεναδες,οποτε ασε τις θεωριες καλοτα’ι’σμενο πανεπιστημιοπαιδο και περνα καμμια βολτα απο περαμα να δεις τι ειναι η εργατικη ταξη…αυτα
Δεν σβήσαμε κανένα σχόλιο….
…εκτός και αν ήταν εντελώς υβριστικό όπως ελάχιστα απέχει να είναι και αυτό εδώ που δημοσιεύουμε. Το έχουμε ξαναπεί: δεν δημοσιεύουμε σχόλια που είναι υβριστικά (το μπλογκ δεν προσφέρεται για να εκτονώνουν κάποιοι τις δικές τους ψυχοπαθολογικές τους καταστάσεις). Όπως επίσης δεν δημοσιεύουμε σχόλια φασιστικά, ακροδεξιά, σεξιστικά.
Εν τω μεταξύ το άρθρο αποτελεί απάντηση κι όχι επίθεση στο ΚΚΕ, ενώ το «καλόταΐσμένο πανεπιστημιόπαιδο» παίζει να είναι 20 χρόνια μεγαλύτερο από τον σταλινικό papara, με πολύ χειρότερο μισθό και από μια οργάνωση που -αναλογικά με τις δυνάμεις της- έχει πολύ μεγαλύτερη προσήλωση και δίνει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στην εργατική τάξη από το ΚΚΕ των «λαϊκών αντιμονοπωλιακών μετώπων» με τους αγρότες, τα μεσοστρώματα και τος μικρούς πατριώτες αστούς. Αλλά δεν πειράζει αν είσαι ανίδεος. Αρκεί να είσαι στο «σωστό κόμμα» για να πεις ότι paparia γουστάρεις.
Ναι, διαγραφή του πιο μεγάλου ποσού του χρέους. Τώρα όσον αφορά τις συμμαχίες, στηρίξεις αστικών κυβερνήσεων κλπ. Στο έργο του: ο Λένιν αναφέρει καθαρά πως στις παλιές δημοκρατίες της δύσης όπου οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι ισχυρές τα εργατικά κόμματα πρέπει να κινηθούν διαφορετικά απ ότι στη Σοβιετία. Δηλ. στήριξη ανοιχτή αλλά με όρους ενός οπουρτουνιστικού κόμματος ενάντια στη δεξιά, κλπ. Απλά πράγματα. Το ίδιο πρότεινε και ο Ένγκελς το 1874 στην κριτική του στους 33 κομμουνάρους-μετά την ήττα της κομμούνας. Συμπέρασμα: ναι στην υποστήριξη μιας αστικής κυβέρνησης υπό όρους. Οι όροι να είναι; παραχώρηση δικαιωμάτων σε αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούμε, τους εργαζόμενους. Όσο για σοσιαλιστική εξέγερση, απ΄λα ξεχάστε το, ούτε να ακούνε δε θέλουν οι πιο πολλοί Έλληνες.
προς ΑL Lios ναι,δινει μεγαλυτερη προσηλωση,και πιο πολυ εμφαση στην εργατικη ταξη,μονο με μια λεπτομερεια…Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΑΚΟΥΣΤΑ…αυτα PAPARAS[η σταλινiκο απολιθωμα για toys 5 trotskistes poy exoyn meinei},LOG OFF…
καλά PAPARA THE PAPPER…δηλαδη οι μεγάλες θεωριτικές μελέτες σας αποτιμούν την εργατική τάξη στη ελλαδα στο 8- 10%; Γιατί τοσοι σας ψηφίζουνε!! Μετά απο σχεδόν 1 αιώνα δράσης, εν μέσω της χειρότερης καπιταλίστικής κρίσης, η εργατική τάξη σας δίνει το μίζερο 10%…δεν καταλαβαίνεις οτι είστε ζόμπι με το όπλο παρα πόδα; Τόση λάσπη και τόση προσπάθεια για 10%; Για να βάλετε τη Κανέλη στο κοινοβούλιο; Ρε άποψη για το κουμμουνισμό που έχει ο σύντροφος…Αλλώτε δορυφόροι του σοβιετικού κεφαλαίου, τώρα δορυφόροι της αστικής τάξης, το απαιτούν και οι επιχειρήσεις σας…(ουπς, θα με κατηγορήσουν για αντικουμμουνισμό;)
εσάς που σας έχει ακουστα,
Αρκεί να πω στο σύντροφο papara που προφανώς δεν έχει ιδέα από ιστορία του επαναστατικού κινήματος, ότι οι μπολσεβίκοι με το 1/10 περίπου των δυνάμεων του ΚΚΕ καθοδήγούσαν την εργατική τάξη στην επανάσταση στη Ρωσία το 1917 . Ενώ το ΚΚΕ της δεκαετίας του 40 με εκατομμύρια μέλη στα μέτωπά του (δηλαδή με επιρροή λίγες χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από τους μπολσεβίκους του 1917) και με έλεγχο όλης της χώρας, έδωσε τα όπλα στον ΓΑΠ (τον παλιό) και στους Άγγλους «φίλους». Μετά από όλα αυτά, οι τροτσκιστές από μηδέν (λόγω των αστικών και σταλινικών εκκαθαρίσεων) έχουν φτάσει σήμερα κάποιες χιλιάδες και θα εξακολουθήσουν να αυξάνονται σε πείσμα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού (κάποιων σταλινικών, υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι που μόλις μελετήσουν λίγο παραπάνω ιστορία αποχωρούνε) του ΚΚΕ. Κατά τα άλλα , ακόμα και σε ψήφους, όταν ανεβαίνει η αγωνιστική διάθεση του κόσμου, ο κόσμος στρέφεται προς το ΣΥΡΙΖΑ,παρά τις παλινωδίες του όπως το 2006-2008 και τώρα ξανά. Ο κόσμος που απεργεί και αντιστέκεται κι αγανακτεί προτιμά τον οπορτουνισμό από τον γνήσιο κομουνισμό άρα είναι ηλίθιος? Δε νομίζω. Μάλλον κρίνει πιο δεξιά τη γραμμή του στο κίνημα. Τυχαίο? Μάλλον όχι και μάλλον πρέπει να προβληματισει τον papara.