Διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς – Ιούλιος 2011



Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν δυο πανευρωπαϊκές συσπειρώσεις της αριστεράς: το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – ΚΕΑ (γερμανικό κόμμα Αριστερά, γαλλικό ΚΚ, Συνασπισμός κ.α.) και η Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Ακολουθεί η διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που υπογράφεται από κόμματα και οργανώσεις από διάφορες χώρες. Κάποιες απ’ αυτές είναι μικρές οργανώσεις όμως ανάμεσα τους υπάρχουν κόμματα με αξιόλογες επιδόσεις και εκλογικές και αντίστοιχες εκπροσωπήσεις όπως το πορτογαλικό Μπλόκο, το ιρλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το γαλλικό Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, η δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία κ.α.

Κείμενο για το συνέδριο

της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Η παγκόσμια οικονομική κρίση βρίσκεται τώρα στο τέταρτο έτος της. Είναι προφανές πως δεν πρόκειται για μια «κανονική» κυκλική ύφεση αλλά μια συστημική κρίση σε συγκρίσιμη κλίμακα και με το ίδιο δυναμικό διασάλευσης με τη Μεγάλη Ύφεση του 1930. Όπως και η προηγούμενη, η σημερινή κρίση είναι παρατεταμένη και περνά από διάφορα στάδια – πιστωτική κρίση, οικονομική κατάρρευση, παγκόσμια ύφεση, και τώρα μια «ανάκαμψη» που χαρακτηρίζεται από μαζική ανεργία, εντεινόμενο ανταγωνισμό μεταξύ των ηγετικών καπιταλιστικών δυνάμεων, και κρίση δημόσιου χρέους. Υπάρχει περιθώριο για συζήτηση στην αριστερά για τα ακριβή αίτια της κρίσης – μπορούν να εντοπιστούν στην τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους ή περιορίζονται στα ειδικά προβλήματα που δημιουργούνται από το νεοφιλελευθερισμό; – Αλλά είναι σαφές ότι η υπέρβαση της κρίσης θα είναι δύσκολη.

Αυτό που εμπόδισε την «Μεγάλη Ύφεση» του 2008-9 να εξελιχθεί σε μια ύφεση τόσο βαθιά όσο αυτή του 1930 είναι η προθυμία των κυρίαρχων τάξεων των προηγμένων καπιταλιστικών κρατών να αυξήσουν σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες και δανεισμό: το 2009 τα δημοσιονομικά ελλείμματα αυξήθηκαν κατά πέντε τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος στις προηγμένες οικονομίες. Αλλά έχουν απορρίψει τις εκκλήσεις για ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βοήθησαν στην επίσπευση της κρίσης. Αντ “αυτού έχουν ορίσει την αύξηση του κρατικού δανεισμού που προκάλεσε η κρίση ως ένα πρόβλημα που απαιτεί σκληρά μέτρα λιτότητας που αντιπροσωπεύουν ριζοσπαστικοποίηση του νεοφιλελευθερισμού και απειλούν την επιβίωση του κράτους πρόνοιας.  Στην Ευρώπη, οι πολιτικές αυτές επιβάλλονται από τη δεξιά των αστών, η οποία βρίσκεται στην κυβέρνηση σε όλα σχεδόν τα κράτη.

Αλλά η κρίση εξακολουθεί να δημιουργεί ένα οξύ πολιτικό κίνδυνο για την άρχουσα τάξη, λόγω της αύξησης της έντασης της ταξικής πάλης που μπορεί να προκαλέσει. Ο κίνδυνος αυτός έχει πραγματοποιηθεί στον αραβικό κόσμο, με τις επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Εδώ οι υλικές στερήσεις που εντείνονται από την κρίση – μαζική ανεργία των νέων, η αύξηση των τιμών των τροφίμων, κ.λπ. – έχουν συντηχθεί με το συσσωρευμένο μίσος ενάντια στα διεφθαρμένα, βίαια και μισογυνιστικά καθεστώτα που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ και την ΕΈ. Το αποτέλεσμα ήταν λαϊκές εκρήξεις που μας άφησαν άφωνους/ες, των οποίων το μέλλον είναι αβέβαιο, αλλά έχουν βάλει πάλι την επανάσταση στην πολιτική ατζέντα.

Αλλά αν και οι αραβικές επαναστάσεις είναι οι πιο θεαματικές περιπτώσεις, υπήρξε μια γενικότερη έξαρση της αντίστασης. Το 2010 είδε τον αγώνα για τις συντάξεις στη Γαλλία, γενικές απεργίες στην Πορτογαλία και την Ισπανία, πολλαπλές γενικές απεργίες στην Ελλάδα, φοιτητικά κινήματα στη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, και το κίνημα ενάντια στην επισφάλεια στην Πορτογαλία. Το κίνημα της 15ηςΜαΐου στο ισπανικό κράτος, ξεκινώντας με κάλεσμα για «πραγματική δημοκρατία» και την άρνηση να «γίνουμε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών», έχει χτυπήσει μια ευαίσθητη χορδή με δεκάδες χιλιάδες, κυρίως νέους που έσπευσαν για να δημιουργήσουν τις δικές τους «πλατείες Ταχρίρ» σε όλη τη χώρα, συμμετέχοντας σε αυτοοργανωμένη και με όλο και περισσότερη αυτοπεποίθηση πολιτική ανυπακοή, αποσπώντας μεγάλα ποσοστά αποδοχής και με την προοπτική να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες.Ένα παρόμοιο κίνημα έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα με μια δυναμική που συνδυάζει τις πλατείες και τις απεργίες.

Το πρόσφατο κίνημα για την υπεράσπιση του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης στο Ουισκόνσιν δείχνει ότι τα μέτρα λιτότητας έχουν φτάσει σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, κυρίως χάρις στις νίκες που κέρδισαν οι Ρεπουμπλικάνοι, με την υποστήριξη του κινήματος «Tea Party» στις ενδιάμεσες εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Αλλά δείχνει επίσης τη σταθερή μαχητικότητα της αμερικανικής εργατικής τάξης. Το εργατικό κίνημα στις προηγμένες οικονομίες έχει αποδυναμωθεί από τη νεοφιλελεύθερη επίθεση της προηγούμενης γενιάς, αλλά οι τελευταίες επιθέσεις φέρνουν τον κίνδυνο της τόνωσης της οργανωμένης πάλης.

Η μεγάλη αυτή επίθεση μπορεί να αποκρουστεί μόνο με τη συνεργασία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς με ένα εργατικό κίνημα που θα είναι αγωνιστικό, πλήρως δημοκρατικό και βασισμένο στην ισχυρή συμμετοχή της βάσης. Για να γίνει αυτό απαιτείται ρήξη με την πολιτική της ταξικής συνεργασίας που πολύ συχνά κυριαρχεί στα συνδικάτα, και έχει τις ρίζες της στην κοινωνική πίεση που δέχονται οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τόσο στο να εκφράσουν όσο και να περιορίσουν τους αγώνες των εργαζομένων. Η αύξηση της επιρροής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα συνδικάτα, καθώς και η μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αυτοοργάνωση των εργαζομένων, είναι οι πιο ισχυρές δυνάμεις για την επίτευξη μίας τέτοιου είδους ανατροπής.

Πιο συγκεκριμένα, πρέπει:

• να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας ενάντια στα μέτρα λιτότητας, να είμαστε σε κάθε περίπτωση ο εκπρόσωπος τους, να επιδιώξουν ιδίως στο πλαίσιο των συνδικαλιστικών οργανώσεων μια πολιτική ανεξάρτητη από τα αφεντικά, καθώς και του κράτους και της κυβέρνησης, όποια κι αν είναι αυτή.

 

• Ενώ ξεκινάμε από την άνευ όρων αντίθεση στα αστικά κόμματα της δεξιάς, επιδιώκουμε μια αδυσώπητη πολιτική κριτική των λεγόμενων Σοσιαλιστικών, Εργατικών και Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για την υποταγή τους στο νεοφιλελευθερισμό

 

• να υπερασπιστούμε στις κινητοποιήσεις καθώς και στο εκλογικό έδαφος, όπως και στο κοινοβούλιο, μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική και με αυτό τον τρόπο να προσφέρουμε την προοπτική της ρήξης με την καπιταλιστική κοινωνία, ρήξη που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ένα κίνημα του συνόλου του πληθυσμού, αμφισβητώντας την απόλυτη εξουσία που η καπιταλιστική ολιγαρχία ασκεί πάνω στην κοινωνία και θέτοντας το ζήτημα της δημοκρατικής κυβέρνησης των εργατών και του λαού.

 

• να χρησιμοποιήσουμε επίμονα και δημιουργικά την τακτική του ενιαίου μετώπου προκειμένου να οικοδομηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης για τον αγώνα και και να συνεργαστούμε με κριτικό τρόπο και με όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που είναι ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πολιτική και με τις κινήσεις / συνδικαλιστικών οργανώσεων που αντιστέκονται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Αυτή η προσέγγιση είναι πιθανό να είναι πιο αποτελεσματική όταν στηρίζεται στην ενεργό συμμετοχή στην οικοδόμηση της αντίστασης στα μέτρα λιτότητας. Η ίδια η σοβαρότητα της κρίσης σημαίνει ότι αυτή η αντίσταση θα αντιμετωπίσει ιδεολογικά ερωτήματα: πάνω απ “όλα, ποια είναι η εναλλακτική λύση στα μέτρα λιτότητας; Οι δυτικές άρχουσες τάξεις έχουν απορρίψει τον κεϋνσιανισμό και η σοσιαλδημοκρατία αρνείται την εφαρμογή κεϋνσιανών πολιτικών. Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να αντιταχθεί στις περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και πρέπει να ξεκινήσει μία καμπάνια για το λογιστικό έλεγχο του χρέους. Αλλά θα πρέπει επίσης να είναι πρόθυμη να προτείνει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα που ξεκινάει την αποδόμηση της λογικής του κέρδους – για παράδειγμα, εθνικοποίηση των τραπεζών, της ενέργειας, των σιδηροδρόμων και των κύριων κλάδων υπηρεσιών υπό το δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων, προοδευτική φορολόγηση των εισοδημάτων και του πλούτου, διαγραφή του χρέους που έχει δημιουργηθεί από την οικονομική κερδοσκοπία, επενδύσεις σε «θέσεις εργασίας για το κλίμα» που θα μειώσουν ταυτόχρονα τις εκπομπές CO ₂ και την ανεργία.Υποστηρίζουμε το λαό της Ισλανδίας στην αποφασιστικότητά του να αρνείται να πληρώσει το χρέος των πτωχευμένων τραπεζών.

H αντικαπιταλιστική πολιτική θα πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει μαζί με αντι-ιμπεριαλισμό. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ήδη αποδυναμωμένος από το φιάσκο του Ιράκ, έχει υπονομευθεί ακόμα περισσότερο από τις επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Αλλά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σχετικά με τη Λιβύη έδωσε το πράσινο φως στη Δυτική στρατιωτική επέμβαση με στόχο την ανοικοδόμηση του κυριαρχούμενου από τον ιμπεριαλισμό συστήματος των κρατών Μέσης Ανατολής. Η ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά πρέπει να συνδυάσει την υποστήριξη για τον αγώνα κατά του καθεστώτος Καντάφι με την αντίθεση στη συνεχιζόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Βρετανία, και το ΝΑΤΟ. Είναι επίσης αναγκαίο να συνεχιστεί η εκστρατεία κατά του καθεστώτος κατοχής στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Μία από τις πολλές αρνητικές συνέπειες του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» είναι η ώθηση που έχει προκαλέσει στην ανάπτυξη του ρατσισμού και της ξενοφοφίας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Οι επίσημες επιθέσεις εναντίον της πολυπολιτισμικότητας από τους ομοίους των Μέρκελ, Σαρκοζί, και Κάμερον βάζουν τις βάσεις στις προσπάθειες της άκρας δεξιάς – είτε πρόκειται για τον Geert Wilders στην Ολλανδία, τη Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία, ή την αγγλική Defence League και των συμμάχων της στη Βρετανία – να κάνουν τον αντι-μουσουλμανικό ρατσισμό την αιχμή των προσπαθειών τους για την οικοδόμηση μιας λαϊκής βάσης. Αλλού στην Ευρώπη είναι οι Ρομά που είναι ο κύριος στόχος των ρατσιστικών επιθέσεων. Το κτίσιμο μίας πλατιάς αντίστασης στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, και η καταπολέμηση των προσπαθειών των φασιστικών οργανώσεων για να οικοδομηθούν είτε στον εκλογικό στίβο είτε στους δρόμους είναι από τα σημαντικότερα καθήκοντά μας.

Αυτό σημαίνει τη συνέχιση της επίθεσης με τα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, χρησιμοποιώντας πολιτικές αλληλεγγύης των εκμεταλλευόμενων τάξεων εναντίον των κυρίαρχων τάξεων, που επιδιώκουν να τις διαιρέσουν για να επιβάλουν τις πολιτικές τους. Οι ήττες και οι υποχωρήσεις δημιουργούν κλίμα υποχώρησης του ηθικού που ανοίγει το δρόμο για την αντιδραστική ιδεολογική επίθεση. Για να συνεχιστεί η επίθεση στο κοινωνικό έδαφος σημαίνει, επίσης, την οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής συνείδησης ​​της εργατικής τάξης.

Είναι σαφές ότι η συγκυρία θέτει πολλές απαιτήσεις στη ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά. Έχουμε, συνεπώς, να οικοδομήσουμε τους δικούς μας οργανισμούς, να αυξήσουμε την ικανότητά μας να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις αυτές – για να κερδίσουμε νέους αγωνιστές στις γραμμές μας και να εμβαθύνουμε το ρίζωμά μας στην εργατική τάξη. Μπορούμε να ενισχύσουμε επίσης τους εαυτούς μας μέσω της αυξημένης ποιότητας της συνεργασίας μας. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να φτάσει τη διεθνή οργάνωση του καπιταλισμού. Η δύναμή μας είναι περιορισμένη, αλλά είναι μεγαλύτερη συνδυασμένη. Μέσα από συνάντηση και συζήτηση μαζί μπορούμε να καταλήξουμε σε κοινές πρωτοβουλίες και δράσεις και, ελπίζουμε, να καθορίσουμε την πολιτική βάση της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης.

Με αυτό το πνεύμα, υποστηρίζουμε και, όπου είναι δυνατόν, θα παρέμβουμε από κοινού με τις ακόλουθες πρωτοβουλίες:

-        16 Ιουλίου: κινητοποίηση της εκστρατεία ENOUGH κατά του ΔΝΤ στο Δουβλίνο

-        1 Οκτώβρη: Ευρωπαϊκό συνέδριο κατά λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων στο Λονδίνο

-        15 Οκτώβρη: κάλεσμα από το κίνημα των αγανακτισμένων για δράση κατά της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη

-        1 Νοεμβρίου: κινητοποίηση ενάντια στη σύνοδο κορυφής του G20 στη Γαλλία

Βέλγιο: Ligue Communiste Révolutionnaire (LCR / SAP)

Κροατία: Radnicka Borba

Δανία: Red-Green Alliance

Γαλλία: Nouveau Parti Anticapitaliste (NPA)

Μεγάλη Βρετανία: Counterfire – Socialist Resistance – Socialist Party – Socialist Workers Party (SWP)

Ελλάδα: Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα (ΑΠΟ) – Σοσιαλιστικό Εργατικό κόμμα (ΣEK)

Ιρλανδία: People Before Profit – Socialist Party – Socialist Workers Party (SWP)

Ολλανδία: Internationale Socialisten -Socialist Alternatieve Politics

Πολωνία: Polish Labour Party (PPP)

Πορτογαλία: Bloco de Esquerda

Σκωτία: Scottish Socialist Party (SSP)

Ισπανικό κράτος: En Lucha-Izquierda Anticapitalista-Partido Obrero Revolucionario (POR)

Σουηδία: Socialist Party

Category: Χωρίς κατηγορία