Να προετοιμαστούμε για την «επόμενη μέρα»



Τι απαντάμε στο δίλημμα κυβέρνησης – τρόικας

«Αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, δεν θα πάρουμε την 5η δόση του δανείου και δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις»;

Ποια είναι η προοπτική του αγώνα μας;

Εδώ και ενάμιση χρόνο, κυβέρνηση και τρόικα εφαρμόζουν συστηματικά το «δόγμα του σοκ»: αρχικά για να επιβάλουν το μνημόνιο και στη συνέχεια για να επιβάλουν τα επάλληλα «πακέτα» μέτρων που συνοδεύουν τις διαρκείς «επικαιροποιήσεις» του μνημονίου. Τα μέλη αυτής της ελληνικής και διεθνούς μαφίας είναι Ντίλιγκερ του κεφαλαίου και επαγγελματίες της «μαζικής ψυχολογίας του τρόμου», και έτσι δεν είναι τυχαίο που επιχειρούν ξανά να μας τρομοκρατήσουν θέτοντας ένα νέο «υπαρξιακό» δίλημμα. Τι μας λένε; Ότι για να «σωθούμε», πρέπει να πούμε ναι στο Μεσοπρόθεσμο, στο ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας και στο νέο μνημόνιο. Διαφορετικά, θα υποστούμε… τα μαρτύρια της Κολάσεως: το Δημόσιο δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και εν ολίγοις θα γυρίσουμε στη νεολιθική εποχή! Και ότι αναπνέουμε ακόμη, το οφείλουμε στα δανεικά της… φιλεύσπλαχνης τρόικας. Υπάρχει έστω και ένας κόκκος αλήθειας σε όλα αυτά; Πληρώνουμε πράγματι μισθούς και συντάξεις χάρη στα δάνεια της τρόικας; Τι πραγματικά θα γινόταν αν καταψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή; Ποια είναι η προοπτική του αγώνα μας; Οι λύσεις για τις οποίες παλεύουμε είναι οικονομικές ή μήπως δεν υπάρχουν «οικονομικές» λύσεις αλλά μόνο η οικονομική διάσταση πολιτικών λύσεων; Εν τέλει, ποια είναι η προοπτική του κινήματός μας;

Πώς τα ιδιωτικά κέρδη έγιναν δημόσιο χρέος

και φτάσαμε στη «δόλια πτώχευση»

Στο πτωχευτικό δίκαιο υπάρχει η έννοια της «δόλιας πτώχευσης». Αναφέρεται στις περιπτώσεις όπου ένας επιχειρηματίας βουλιάζει εσκεμμένα την εταιρεία του «φουσκώνοντας» τις δαπάνες της και μεταφέροντας έτσι δαπάνες που δεν έγιναν σε προσωπικούς του λογαριασμούς ή σε λογαριασμούς συγγενικών του προσώπων. Μετά πτωχεύει την εταιρεία του, πληρώνουν τη νύφη οι εργαζόμενοί του και οι προμηθευτές του (οι οποίοι φορτώνουν με τη σειρά του τα βάρη στους δικούς τους εργαζόμενους) και ξαναρχίζει απαλλαγμένος από τα παλιά βάρη και με φουσκωμένους τους προσωπικούς του λογαριασμούς…

Κάτι ανάλογο συνέβη με τη δημιουργία του ελληνικού χρέους. Το δημόσιο χρέος «φούσκωσε» εξαιτίας της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου: στη δεκαετία του ’70 και του ’80 ελλειμματικές ιδιωτικές επιχειρήσεις έγιναν δημόσιες και από τη δεκαετία του ’90 και ύστερα κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις έγιναν ιδιωτικές (μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις), ιδιωτικές επιχειρήσεις επωφελήθηκαν από το πάρτι στις δημόσιες προμήθειες που οργάνωσαν με τους διαπλεκόμενους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας, ιδιωτικές επιχειρήσεις επωφελήθηκαν από το πάρτι στα δημόσια έργα που οργάνωσαν επίσης με τους διαπλεκόμενους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας, ιδιωτικές επιχειρήσεις επωφελήθηκαν από το όργιο των κρατικών επιδοτήσεων με τον αναπτυξιακό νόμο, από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη, από την κρατικά προστατευόμενη φοροδιαφυγή κ.λπ. Με λίγα λόγια, μετατράπηκαν σε δημόσιο χρέος (λόγω κερδοσκοπικής αύξησης των δημόσιων δαπανών και κερδοσκοπικής μείωσης των δημόσιων εσόδων) επιχειρηματικά κέρδη και ατομικός πλούτος (στη δεύτερη περίπτωση και πολιτικού προσωπικού των κομμάτων εξουσίας). Ποσά μεγαλύτερα από το δημόσιο χρέος έχουν βγάλει οι Έλληνες επιχειρηματίες και οι πολιτικοί στην Ελβετία (ακόμη και αν δεν είναι 600 δισ. ευρώ που έχει γραφτεί). Με λίγα λόγια, το «δημόσιο» χρέος είναι κέρδη των επιχειρηματιών (Ελλήνων και ξένων) και μίζες ή άμεσες και έμμεσες εκλογικές δαπάνες των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας που φορτώθηκαν στο «έθνος», δηλαδή στους εργαζόμενους, μέσα από την ταξική λειτουργία του προϋπολογισμού. Όλες αυτές οι βδέλλες όμως δεν αρκέστηκαν στο να μετατρέψουν τα αμύθητα δικά τους πλούτη σε δημόσιο χρέος, αλλά οδήγησαν το πάρτι μέχρι τέλους, μέχρι τη «δόλια χρεοκοπία». Μέχρι την αδυναμία του Δημοσίου να δανειστεί, τα μνημόνια και την τρόικα.

Πώς μετέτρεψαν μια αποτυχημένη επένδυση

σε ενυπόθηκο διακρατικό χρέος

Ύστερα από το έγκλημα της δόλιας χρεοκοπίας, κυβέρνηση και τρόικα σχεδίασαν και υλοποιούν το νέο, διπλό έγκλημα: από τη μια φορτώνουν τις συνέπειες της δόλιας χρεοκοπίας στους εργαζόμενους και από την άλλη μετατρέπουν μια αποτυχημένη επένδυση στα ελληνικά ομόλογα σε ενυπόθηκο διακρατικό χρέος!

Όπως είναι γνωστό, σχεδόν όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει τη μορφή ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Τι είναι η αγορά ενός ομολόγου; Επένδυση από έναν ιδιώτη πάνω στο κρατικό χρέος. Είναι μια επένδυση χωρίς υποθήκες. Ο επενδυτής που τοποθετήθηκε στα ελληνικά ομόλογα (τράπεζα, hedge fund ή διαχειριστής κεφαλαίων, συνταξιοδοτικό ταμείο κ.λπ.) πήρε όπως κάθε επενδυτής το ρίσκο της επένδυσής του. Μια τράπεζα που εξετάζει αν θα δώσει δάνειο σε έναν ιδιώτη, εξετάζει τη φορολογική του δήλωση και το Ε9, για να δει τα εισοδήματα και τα περιουσιακά του στοιχεία. Έτσι παίρνει το ρίσκο να τον δανείσει και αν θεωρήσει ότι το ρίσκο είναι μεγάλο, μπορεί να του ζητήσει να βάλει υποθήκη κάποιο ακίνητο. Αν αποτύχει στην εκτίμηση του αξιόχρεου του δανειζόμενου και αυτός δεν έχει περιουσιακά στοιχεία για να του κατασχέσει, θα χάσει τα λεφτά της και δεν θα επέμβει καμία τρόικα για να της τα δώσει πίσω! Στην περίπτωση των ομολόγων, δεν μπορεί κάθε ιδιώτης να ζητάει υποθήκη από το κράτος-εκδότη για να αγοράσει ομόλογά του. Παίρνει λοιπόν το ρίσκο γι’ αυτή του την επένδυση εξετάζοντας τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας που εκδίδει τα ομόλογα (τα οποία δημοσιεύουν οι ελληνικές, ευρωπαϊκές και διεθνείς αρχές – Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, Eurostat, εκθέσεις Κομισιόν, ΔΝΤ και ΟΟΣΑ), κυρίως όμως βασιζόμενος στην πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας (την οποία βαθμολογούν οι περιβόητοι οίκοι αξιολόγησης – Moody’s, Standard & Poors και Fitch). Επίσης, αν το ρίσκο είναι μεγαλύτερο, ζητάει μεγαλύτερο επιτόκιο. Τώρα, είναι προφανές ότι η επένδυση όσων αγόρασαν ελληνικά ομόλογα έπεσε έξω. Ποιος φταίει όμως γι’ αυτό; Μα όλοι αυτοί που τους έδωσαν τα στοιχεία και τις διαβεβαιώσεις για να προχωρήσουν στην επένδυσή τους: οι εθνικές και οι ευρωπαϊκές στατιστικές αρχές που παραποιούσαν τα στοιχεία για το ελληνικό έλλειμμα και χρέος και οι οίκοι αξιολόγησης που μέχρι και τα τέλη του 2009 βαθμολογούσαν με «καλώς» ή και «λίαν καλώς» τα ελληνικά ομόλογα. Μήπως όλοι αυτοί είχαν εξαπατηθεί από την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική στατιστική υπηρεσία; Μόνο εν μέρει. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (Γιούνκερ και Όλι Ρεν) έχουν επισήμως δηλώσει ότι ήταν γνωστό από το 2008 στις ευρωπαϊκές αρχές πως η Ελλάδα βάδιζε για δημοσιονομική χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα λοιπόν τα μέλη της σημερινής ελληνικής και διεθνούς μαφίας των «σωτήρων» ήξεραν πολύ καλά ότι το ελληνικό Δημόσιο πηγαίνει αναπόφευκτα να συγκρουστεί με το «παγόβουνο», αλλά υποτάχτηκαν σε ισχυρά ιδιωτικά και κρατικά συμφέροντα, εγχώρια, ευρωπαϊκά και ακόμη παραπέρα, που ήθελαν το «πάρτι» της κερδοσκοπίας πάνω στις ελληνικές δημόσιες δαπάνες και τα δημόσια έσοδα να φτάσει μέχρι το τέλος. Εξάλλου, μέχρι να ξεσπάσει η παγκόσμια κρίση του 2008 όλοι οι εκπρόσωποι και τα think tank του συστήματος είχαν αποτύχει να προβλέψουν την επερχόμενη κρίση, οπότε δεν είναι καθόλου παράξενο ότι απέτυχαν να προβλέψουν την καταστροφική δυναμική της επερχόμενης ελληνικής χρεοκοπίας για το σύστημα συνολικά.

Όταν λοιπόν συντελέστηκε η χρεοκοπία, έσπευσαν να προστατέψουν την αποτυχημένη επένδυση στα ελληνικά ομόλογα. Μετατρέποντας την επαπειλούμενη χασούρα των επενδυτών αρχικά σε διακρατικό χρέος (προς τις χώρες της Ε.Ε. και το ΔΝΤ) και τώρα, με το επερχόμενο νέο δάνειο και νέο μνημόνιο, σε ενυπόθηκο διακρατικό χρέος!

Έτσι κλείνει ο κύκλος του εγκλήματος, για το οποίο θα άξιζε όλοι οι πρωταγωνιστές του, Έλληνες και τροϊκανοί, να συρθούν κατηγορούμενοι σε κάποιο διεθνές δικαστήριο. Αλλά αυτά τα διεθνή δικαστήρια είναι στα χέρια της διεθνούς μαφίας του κεφαλαίου και ασχολούνται αποκλειστικά με μικρομαφιόζους αντιπάλους της (σαν τον Μλάντιτς κ.λπ.).

Το Δημόσιο δεν πληρώνει μισθούς

και συντάξεις χάρη στα δάνεια της τρόικας!

Τον Απρίλιο του 2010 το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί από τις αγορές. Αυτό στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με χρεοστάσιο. Για να μην κηρύξει λοιπόν στάση πληρωμών στα χρεολύσια και τους τόκους του δημόσιου χρέους, δηλαδή προς τους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνέπραξε με την τρόικα, ώστε να δοθεί στην Ελλάδα το δάνειο των 110 δισ. ευρώ.

Τι καλύπτει αυτό το δάνειο; Καλύπτει τα ετήσια χρεολύσια (δηλαδή το τμήμα του χρέους που λήγει τη συγκεκριμένη χρονιά και άρα πρέπει να αποπληρωθεί) και το έλλειμμα του Δημοσίου. Στο σύνολό τους; Όχι! Ένα μέρος τους εξακολουθεί να καλύπτεται από δανεισμό του Δημοσίου με έντοκα γραμμάτια τρίμηνης, εξάμηνης και ετήσιας διάρκειας, με ληστρικά επιτόκια από 4,5% έως 5%!

Για να έχουμε καλύτερη εικόνα, ας δούμε τα βασικά δημοσιονομικά μεγέθη του 2011 με αριθμούς, όπως αποτυπώνονται στο περιβόητο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής:

Δημόσια Έσοδα: 58.600 εκατ. ευρώ.

Δημόσιες δαπάνες: 79.671 εκατ. ευρώ.

Μισθοί και συντάξεις: 21.632 εκατ. ευρώ.

Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων: 7.800 εκατ. ευρώ.

Έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης: 16.678 εκατ. ευρώ.

Τόκοι δημόσιου χρέους: 16.002 εκατ. ευρώ.

Χρεολύσια δημόσιου χρέους: 35.800 εκατ. ευρώ.

Από τα παραπάνω μπορεί κανείς να καταλάβει, χωρίς να είναι οικονομολόγος, τα εξής:

1. Δεν πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις με τα χρήματα του δανείου της τρόικας: Η δαπάνη για μισθούς και συντάξεις αντιστοιχεί περίπου στο 1/3 των δημόσιων εσόδων. Φτάνουν λοιπόν και περισσεύουν τα δημόσια έσοδα για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Επίσης, τα δημόσια έσοδα φτάνουν και περισσεύουν για να χρηματοδοτηθεί –εκτός από τους μισθούς και τις συντάξεις- και το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (7.800 εκατ. ευρώ) και οι λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου.

2. Με τα δημόσια έσοδα δεν μπορούν να πληρωθούν το ετήσιο έλλειμμα (αυτονόητα) και τα χρεολύσια: Δηλαδή δεν μπορούν να πληρωθούν τα 16.678 εκατ. ευρώ έλλειμμα και τα 35.800 εκατ. ευρώ χρεολύσια. Πολύ απλά, από τα 58.600 εκατ. των δημόσιων εσόδων δεν μπορούν να δοθούν τα 52.478 για έλλειμμα και χρεολύσια. Ο δανεισμός, λοιπόν, είτε στην περίοδο που το ελληνικό Δημόσιο δανειζόταν από τις αγορές είτε τώρα που δανείζεται από την τρόικα, γίνεται καταρχήν για να πληρώσουμε τα χρεολύσια και το έλλειμμα.

3. Για μια χώρα με τόσο μεγάλο δημόσιο χρέος όπως η Ελλάδα οι τόκοι του δημόσιου χρέους είναι από τα «βαριά» κονδύλια των δημόσιων δαπανών: Από τους αριθμούς που παραθέσαμε παραπάνω φαίνεται ότι η δαπάνη για τόκους δημόσιου χρέους το 2011 είναι σχεδόν όσο και το έλλειμμα του 2011: τόκοι 16.002 εκατ. ευρώ – έλλειμμα Γ.Κ. 16.678 εκατ. ευρώ. Στα επόμενα χρόνια, όμως, το έλλειμμα θα μειώνεται διαρκώς ενώ αντίθετα η δαπάνη για τόκους θα αυξάνεται διαρκώς. Μάλιστα, στο τέλος του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος η δαπάνη για τόκους προβλέπεται ότι θα είναι 23.400 εκατ. ευρώ, μεγαλύτερη από τους μισθούς και τις συντάξεις που εκείνη τη χρονιά προβλέπεται ότι θα είναι 20.460 εκατ. ευρώ! Όμως, η δαπάνη για τόκους «μετράει» στο έλλειμμα. Χωρίς αυτήν, φέτος το έλλειμμα θα ήταν μηδενισμένο! Εδώ αποκαλύπτεται η δεύτερη μεγάλη απάτη: το δάνειο της τρόικας καλύπτει -εκτός από τα χρεολύσια- και τους τόκους. Μάλιστα στα χρόνια ύστερα από το 2011, όταν η δαπάνη για τόκους θα είναι μεγαλύτερη από το έλλειμμα, το δάνειο της τρόικας δεν θα καλύπτει καν στο σύνολό της τη δαπάνη για τόκους! Τέλος, η θεαματική αύξηση των τόκων στα χρόνια του Μνημονίου οφείλεται όχι μόνο στο γεγονός ότι το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται διαρκώς αλλά και στο γεγονός ότι το δάνειο της τρόικας δεν καλύπτει το σύνολο των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας, με αποτέλεσμα ένα μέρος τους να καλύπτεται με δανεισμό με έντοκα γραμμάτια με ληστρικά επιτόκια. Πόσος θα είναι αυτός ο δανεισμός με έντοκα γραμμάτια το 2011; 22.500 εκατ. ευρώ! Άρα, όχι μόνο δεν πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις χάρη στη… φιλανθρωπία της τρόικας, αλλά από το 2011 και ύστερα θα πληρώνουμε ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των τόκων του δημόσιου χρέους με τα δημόσια έσοδα! Αποκαλύπτεται λοιπόν η μεγάλη απάτη: Τα δημόσια έσοδα φτάνουν όχι μόνο για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις, Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, λειτουργικές και λοιπές δαπάνες του Δημοσίου αλλά και ένα μέρος των τόκων που πάνε στους τοκογλύφους!

Είναι στόχος των μνημονίων και του

Μεσοπρόθεσμου η αποφυγή της χρεοκοπίας;

Πολλοί λένε ότι «το μνημόνιο απέτυχε». Σε τι όμως απέτυχε; Για να πούμε ότι απέτυχε, πρέπει να ξέρουμε ποιοι ήταν οι στόχοι του μνημονίου. Και αν πέρυσι ήταν μια υπόθεση αναπόδεικτη, τώρα μπορεί να τεκμηριωθεί ότι στόχος του μνημονίου, των επικαιροποιήσεών του, του Μεσοπρόθεσμου και της νέας σύμβασης για το νέο δάνειο δεν είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας! Τι εννοούμε μ’ αυτό; Η χρεοκοπία έχει ήδη συντελεστεί από τον Απρίλιο του 2010, από τότε δηλαδή που το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να βγει στις αγορές για να δανειστεί. Διότι όταν έχεις έλλειμμα -και μάλιστα μεγάλο- και δεν μπορείς να δανειστείς, τότε είναι υποχρεωτικά δύο πράγματα: είτε να μηδενίσεις το έλλειμμά σου (δηλαδή να εξισωθεί το ύψος δημόσιων δαπανών και δημόσιων εσόδων) είτε να κηρύξεις στάση πληρωμών στο χρέος. Για να πούμε το ίδιο πράγμα με βάση τους αριθμούς που παραθέσαμε παραπάνω: το 2011 λείπουν από το ελληνικό Δημόσιο το έλλειμμα (16.678 εκατ. ευρώ, σχεδόν όσο και οι τόκοι όπως είπαμε παραπάνω) συν τα χρεολύσια, δηλαδή το μέρος του χρέους που έπρεπε να ξεπληρωθεί το 2011 (35.800 εκατ. ευρώ). Μόνο η δαπάνη για τόκους και χρεολύσια, δηλαδή για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, θα ήταν 51.802 εκατ. ευρώ και τα έσοδά του θα ήταν 58.800 εκατ. ευρώ! Αν συνέχιζε να εξυπηρετεί κανονικά το δημόσιο χρέος, θα έμεναν για όλες τις υπόλοιπες δαπάνες μόλις 7.000 εκατ. ευρώ (αντί για 79.671 εκατ. ευρώ)! Αν το χρεοκοπημένο ελληνικό Δημόσιο έπρεπε να συνεχίσει να εξυπηρετεί το χρέος, όχι μόνο δεν θα πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις, αλλά θα κατέρρεε το κράτος στο σύνολό του, άρα και η οικονομία στο σύνολό της. Και επομένως σε λίγους μήνες δεν θα υπήρχαν δημόσια έσοδα και άρα θα σταματούσε και η εξυπηρέτηση του χρέους! Να λοιπόν γιατί σε κάθε περίπτωση χρεοκοπίας σπεύδουν αμέσως οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα (στην περίπτωση της Ελλάδας που είναι μέλος της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν) να δανειοδοτήσουν το χρεοκοπημένο μέσα από προγράμματα «βοήθειας»: για να μπορεί ο χρεοκοπημένος να συνεχίσει να πληρώνει όχι μισθούς και συντάξεις αλλά χρεολύσια και τόκους στους τοκογλύφους! Με λίγα λόγια, το ελληνικό Δημόσιο από τον Απρίλιο του 2010 και μετά δεν μπορεί να πληρώσει τόκους και χρεολύσια ακόμη και αν πάψει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις, ενώ αντίθετα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και γενικότερα να επιβιώσει αν πάψει να πληρώνει τόκους και χρεολύσια!

Έχουμε λοιπόν μια καραμπινάτη χρεοκοπία, τα δε μνημόνια και το Μεσοπρόθεσμο είναι το διεθνές «συμβόλαιο» διαχείρισης αυτής της χρεοκοπίας. Ποιος είναι ο στόχος του; Να περιοριστούν οι συνέπειες της συντελεσμένης χρεοκοπίας. Να περιοριστούν οι συνέπειες για ποιους; Για τους εργαζόμενους μήπως; Όχι βέβαια! Για το σύστημα και το κεφάλαιο. Και πιο συγκεκριμένα, για τις τράπεζες (ελληνικές και ξένες), για το ευρώ, για το διεθνές σύστημα συνολικά που κινδύνευε και κινδυνεύει από μια νέα πυροδότηση της παγκόσμιας κρίσης εξαιτίας της ελληνικής χρεοκοπίας. Άρα, στόχος της κυβέρνησης και της τρόικας δεν είναι η αποφυγή της χρεοκοπίας, γιατί αυτή έχει συντελεστεί, αλλά η διαχείρισή της με τρόπο που θα μειώνει τις συνέπειές της για το κεφάλαιο και τους τοκογλύφους και θα τις μεταφέρει στους εργαζόμενους.

Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι: η συντελεσμένη χρεοκοπία μπορεί να κρύβεται, δηλαδή να μην εκδηλώνεται ανοιχτά, για πολύ καιρό; Όχι! Ήδη γίνεται φανερό, και το λένε πλέον ανοιχτά παράγοντες του διεθνούς συστήματος, ότι το χρέος της Ελλάδας είναι μη διαχειρίσιμο. Γι’ αυτό και θεωρούν πλέον όλοι, με πρώτους και καλύτερους τους Γερμανούς, ότι για να γίνει διαχειρίσιμο πρέπει να υπάρξει ένα γενναίο «κούρεμα», δηλαδή διαγραφή, του 50% του χρέους! Αλλά πριν το «κούρεμα» του χρέους πρέπει να ολοκληρωθεί η λεηλασία μισθών, συντάξεων και κράτους πρόνοιας, να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, να απογειωθεί η εργοδοτική ασυδοσία και να διαλυθούν οι εργασιακές κατακτήσεις, να λεηλατηθεί η δημόσια περιουσία. Επίσης, πριν το «κούρεμα» του χρέους πρέπει να κερδηθεί χρόνος ώστε να θωρακιστούν κατά το δυνατόν οι τράπεζες και το σύστημα από ένα νέο, καταστροφικό διεθνές ντόμινο.

Ήξεραν λοιπόν πολύ καλά τόσο η κυβέρνηση όσο και η τρόικα ότι με το μνημόνιο το πρόβλημα του χρέους θα επιδεινωθεί. Ότι χωρίς διαγραφή σημαντικού μέρους του, το χρέος δεν πρόκειται να γίνει ξανά διαχειρίσιμο. Απόδειξη; Τόσο με το μνημόνιο όσο και με το Μεσοπρόθεσμο, οι ίδιοι εκτιμούν ότι το χρέος τόσο στο τέλος του πρώτου μνημονίου (το 2013) όσο και στο τέλος του Μεσοπρόθεσμου (2015) θα είναι πάνω από 150% του ΑΕΠ. Και ότι οι τόκοι θα εκτιναχτούν στο 9% του ΑΕΠ! Δεν χρειάζονται οικονομικές γνώσεις και ιδιαίτερη σοφία για να καταλάβουμε ότι αν τον Απρίλιο του 2010 με χρέος 115% του ΑΕΠ και τόκους 5% του ΑΕΠ συντελέστηκε η χρεοκοπία, με χρέος πάνω από 150% του ΑΕΠ και τόκους 9% του ΑΕΠ θα έχουμε χρεοκοπία στο τετράγωνο!

Το μνημόνιο λοιπόν απέτυχε σε στόχο που δεν είχε πραγματικά θέσει: το να λύσει -χωρίς διαγραφή μεγάλου μέρους του- το πρόβλημα του χρέους. Πέτυχε όμως απόλυτα στους πραγματικούς του στόχους: στο να ξεθεμελιώσει τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, να σώσει τις ελληνικές τράπεζες, να δώσει τεράστια «μπόνους» στους Έλληνες επιχειρηματίες, να αγοράσει χρόνο για να θωρακιστεί το διεθνές τραπεζικό σύστημα από τον κίνδυνο της κατάρρευσης, να αγοράσει χρόνο για την ευρωζώνη ώστε να φτιάξει μηχανισμούς για να διαχειριστεί την κρίση της, να αγοράσει χρόνο για το διεθνές σύστημα ώστε να βρει τρόπους να διαχειριστεί τη δική του κρίση και να αποφύγει ένα νέο, καταστροφικό ντόμινο. Από την άλλη όμως αυτές του οι επιτυχίες δεν αρκούν, γιατί απλούστατα δεν μπορούν να βγάλουν τον καπιταλισμό από την κρίση του. Αλλά σ’ αυτό δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά οι αντιφάσεις του συστήματος, που είναι εκτός ελέγχου.

Όταν λοιπόν η κυβέρνηση, η τρόικα και τα παπαγαλάκια του συστήματος λένε ότι η τρόικα προσέτρεξε σε «βοήθεια» για να μας «σώσει», ότι χάρη σ’ αυτή τη βοήθεια οι εργαζόμενοι έχουν μισθό και σύνταξη, ότι οι περικοπές και η φοροληστεία γίνονται για να «μη χρεοκοπήσουμε», εξαπατούν χυδαία τα θύματα της πολιτικής τους, αφού η αλήθεια είναι εντελώς αντίθετη: όλα αυτά δεν γίνονται για να αποφευχθεί η χρεοκοπία αλλά για να περιοριστούν στον ύψιστο δυνατό βαθμό οι συνέπειες από τη συντελεσμένη χρεοκοπία στο σύστημα, ότι η «βοήθεια» δίνεται όχι για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις αλλά για να εξακολουθούν να πληρώνονται χρεολύσια και τόκοι σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους.

Επιμένουν σε μια «αποτυχημένη συνταγή»

ή απλώς κάνουν συνεπή ταξική πολιτική;

Πολλοί άνθρωποι, που εξοργίζονται από τις πολιτικές της κυβέρνησης και της τρόικας, απορούν που «δεν καταλαβαίνουν» ότι «οδηγούν την οικονομία σε βαθιά ύφεση», ότι «επιδεινώνουν το πρόβλημα», ότι «αυτή η πολιτική εκτός από κοινωνικά άδικη είναι και αναποτελεσματική» ότι «είναι μια πολιτική που δεν βγάζει το σύστημα από την κρίση» κ.λπ. Θέτοντας αυτά τα ερωτήματα, πολιτικοί χώροι αλλά και πολίτες καταλήγουν σε δύο ειδών απαντήσεις: Οι μεν, αποδίδουν την «αποτυχημένη» συνταγή σε νεοφιλελεύθερη ιδεολογική τύφλωση. Οι δε, καταλήγουν σε θεωρίες συνωμοσίας για τους πολιτικούς που «πουλήθηκαν» στα ξένα συμφέροντα.

Να μιλήσουμε χωρίς περιστροφές: δεν είναι λάθος μόνο οι απαντήσεις, αλλά τα ίδια τα ερωτήματα! Όπως δείξαμε και παραπάνω, όλα αυτά γίνονται για να περιοριστούν οι συνέπειες της ελληνικής χρεοκοπίας στα συμφέροντα των τοκογλύφων και συνολικότερα του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου. Για τους ξένους τοκογλύφους είναι σαφές: Αν δεν έτρεχαν σε «βοήθεια», θα έχαναν τα λεφτά τους. Για το ΔΝΤ είναι σαφές: Αφενός αυτή είναι η αποστολή του (να είναι το μαντρόσκυλο των δανειστών) και αφετέρου θέλει να προφυλάξει το διεθνές σύστημα και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ από τον κίνδυνο μιας νέας, ακόμη βαθύτερης χρηματοοικονομικής κρίσης αν η ελληνική χρεοκοπία εκδηλωθεί τυφλά και ανεξέλεγκτα. Για την Ευρωζώνη είναι επίσης σαφές: Αν δεν έτρεχε σε βοήθεια, θα κινδύνευε με ντόμινο κρίσης χρέους και με κατάρρευση.

Είναι όμως εξίσου σαφές και για τον ελληνικό καπιταλισμό, για την ελληνική άρχουσα τάξη και το κράτος της! Επέλεξαν το μνημόνιο επειδή το επιβάλλει το ταξικό τους συμφέρον – όχι από «άγνοια», «δογματισμό», «ιδεολογική προκατάληψη» ή επειδή πουλήθηκαν σε ξένα συμφέροντα! Για ένα χρεοκοπημένο καπιταλισμό, ιδιαίτερα μάλιστα στις σημερινές συνθήκες των παγκοσμιοποιημένων αγορών χρήματος και κεφαλαίου και του κρατικού δανεισμού μέσω ομολόγων, δεν υπάρχει τρόπος να μην υποστεί σκληρές συνέπειες, δηλαδή να μη χάσει πολλά από τα κέρδη του και να μην υποβαθμιστεί η θέση του στο διεθνή καταμερισμό. Ένα μόνο ζήτημα μπαίνει: να περιοριστούν αυτές οι απώλειες. Για να δώσει τη μάχη του περιορισμού των απωλειών, πρέπει να κάνει μια βασική επιλογή: ρήξη ή συμμαχία με τους διεθνείς του συμμάχους και τοκογλύφους. Ρήξη θα σήμαινε η ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό του ελληνικού καπιταλισμού, να κάνει στάση πληρωμών στους τοκογλύφους. Αν το επέλεγε, οι συνέπειες (για την ελληνική αστική τάξη, κι όχι για την «οικονομία», τη «χώρα» ή τον «τόπο» γενικώς) θα ήταν οι εξής: Πρώτον, θα κατέρρεαν οι ελληνικές τράπεζες. Για να καταλάβουμε τι τεράστια βοήθεια σήμαινε το μνημόνιο για τις ελληνικές τράπεζες, αρκεί να πούμε ότι αυτές επιβιώνουν μόνο χάρη σε ρευστότητα ύψους πάνω από 95 δισ. ευρώ που έχουν πάρει από την ΕΚΤ με εγγύηση ελληνικά ομόλογα ή κρατικές εγγυήσεις – αυτό το «φιλί ζωής» δεν θα υπήρχε ύστερα από μια στάση πληρωμών. Οι συνέπειες αυτής της κατάρρευσης θα ήταν καταστροφικές για την ελληνική αστική τάξη: Η χρηματοδότηση της οικονομίας θα κατέρρεε με αποτέλεσμα οικονομική κατάρρευση, κεφάλαια θα διέρρεαν στο εξωτερικό, οι καταθέσεις θα δεσμεύονταν, όλα αυτά θα προκαλούσαν άμεσα μείζονα κοινωνική αναταραχή και συνθήκες εμφυλίου πολέμου. Με λίγα λόγια, όχι μόνο θα μεγιστοποιούνταν οι ζημιές για την ελληνική αστική τάξη, αλλά θα κινδύνευε η ίδια της η εξουσία. Δεύτερον, θα έχανε τις διεθνείς της συμμαχίες και τη θέση της στο ευρώ και θα υποβαθμίζονταν σοβαρά τα κέρδη από την περιφερειακή της επέκταση σε Βαλκάνια και Μ. Ανατολή. Επέλεξε λοιπόν να συμμαχήσει με τους ομοίους της ενάντια στους υπηκόους της, να συμμαχήσει με τους τοκογλύφους και την τρόικα ενάντια στον «εχθρό λαό». Όχι λόγω «εθελοδουλείας», αλλά λόγω ταξικού συμφέροντος! Δίνοντάς μας ένα μάθημα ταξικής συνέπειας και διδάσκοντάς μας ότι το έθνος είναι διασπασμένο σε δύο «πατρίδες»: την «πατρίδα» του κεφαλαίου και την «πατρίδα» των εργαζομένων. Τι κέρδισε από το μνημόνιο η ελληνική αστική τάξη; Έσωσε τις τράπεζές της και το σκληρό πυρήνα της «επιχειρηματικής τάξης», σάρωσε (με όπλο την ιδεολογική τρομοκρατία και τη διεθνή της συμμαχία) τα ιστορικά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, έκανε στον εαυτό της ένα ιστορικό «μπόνους» με τη δραματική μείωση του άμεσου και εργατικού κόστους.

«Μα αυτή η συνταγή δεν βγάζει από την κρίση», έρχεται ο αντίλογος. Μα η έξοδος από τέτοιες κρίσεις δομικού χαρακτήρα, όταν μάλιστα συνδυάζονται με δημοσιονομική χρεοκοπία όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν γίνεται με «συνταγές» οικονομικής πολιτικής! Τέτοια «σωστή συνταγή» δεν υπάρχει! Όπως μας δίδαξε η ιστορική εμπειρία, η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει μια ιστορικών διαστάσεων «εκκαθάριση» που στην προηγούμενη μεγάλη κρίση, του ’29, ολοκληρώθηκε μόνο με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Όπως πάντα, αλλά τώρα πλέον «με φωτιά και με σίδερο», θα αποφασίσει η ταξική πάλη. Για να θυμηθούμε και το ελληνικό ιστορικό προηγούμενο, τη χρεοκοπία του 1933 ακολούθησε ο Τσαλδάρης, ύστερα κυβέρνηση τραπεζιτών και τέλος ο Μεταξάς – πριν έρθει ο Παγκόσμιος Πόλεμος και η γερμανική κατοχή. Σε τέτοιες κρίσεις, η άρχουσα τάξη προστατεύει το σκληρό επιχειρηματικό της πυρήνα (πρώτα απ’ όλα τις τράπεζες) και στηρίζεται στο κράτος «έκτακτης ανάγκης», δηλαδή στο σκληρό πυρήνα των κατασταλτικών μηχανισμών. Όποιος δεν βλέπει ότι μέσα στη βαθιά κρίση και τη χρεοκοπία δεν μιλάμε για «καλλιστεία» οικονομικών συνταγών εξόδου από την κρίση αλλά για «ταξικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με τη φωτιά και το σίδερο, είναι είτε πολιτικά αφελής είτε τσαρλατάνος. Απ’ τη σκοπιά του συστήματος, η σωστή συνταγή εξόδου από την κρίση είναι η συντριβή των εργαζομένων, των κομμάτων και οργανώσεών τους. Και από τη σκοπιά των εργαζομένων, να αρπάξουν την οικονομική και πολιτική εξουσία από τους καπιταλιστές και το κράτος τους! Αυτό είναι το δίλημμα και καμιά «ενδιάμεση» απάντηση δεν είναι ρεαλιστική! Η λύση θα είναι πολιτική – σκέτα οικονομική λύση δεν υπάρχει, κι όποιος τάζει μαγικές οικονομικές συνταγές καταδικάζοντας τον κόσμο σε μια στάση δέους και θαυμασμού για τις συνταγές των οικονομολόγων απλώς εξαπατά και παθητικοποιεί όσους/ες πρέπει και μπορούν να αγωνιστούν!

Υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με την

τρόικα και ποιος μπορεί να την κάνει;

Το παραμύθι πως είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ό,τι απαιτήσει η τρόικα στηρίζεται στο «θέσφατο» ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για διαπραγμάτευση, δηλαδή για αντιπαράθεση, με την τρόικα και γενικότερα με τους δανειστές. Επειδή -υποτίθεται- «μας βοηθούν χωρίς να μας έχουν ανάγκη», οπότε αν δεν συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις τους, θα… θυμώσουν με μας τους αγνώμονες, θα σταματήσουν να μας «βοηθούν», και θα μας στείλουν πίσω στη νεολιθική εποχή. Όλα αυτά -υποτίθεται επίσης- θα συμβούν καλή ώρα αν δεν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015.

Ωστόσο, οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος διαψεύδουν και αυτό το είδος ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας. Ας θυμηθούμε τι έγινε μόνο τον τελευταίο μήνα: Αρχικά είπαν ότι δεν θα δοθεί η 5η δόση του δανείου αν δεν υπάρξει συναίνεση τουλάχιστον των δύο κομμάτων εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και δεν έχει πριν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο. Στη συνέχεια είπαν ότι δεν πρόκειται να δοθεί νέο δάνειο αν δεν γίνουν όλα τα προηγούμενα και επιπλέον δεν υπάρξει δέσμευση για «βαριές υποθήκες» της δημόσιας περιουσίας. Η Γερμανία επέμενε ότι για να δοθεί το νέο δάνειο πρέπει να υπάρξει συμμετοχή των ιδιωτών ομολογιούχων, οι οποίοι θα ανταλλάξουν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν και λήγουν μέσα στην επόμενη τριετία με νέα, μακροπρόθεσμης διάρκειας. Η ΕΚΤ και το ΔΝΤ διαφωνούσαν, επισείοντας τον κίνδυνο «πιστωτικού γεγονότος» που θα άνοιγε τον «ασκό του Αιόλου» για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, το δε ΔΝΤ δήλωνε ότι δεν θα εκταμιεύσει το δικό του μερίδιο της 5ης δόσης αν πρώτα δεν υπάρξει συμφωνία για νέο δάνειο προς την Ελλάδα. Ύστερα όμως ήρθαν οι πλατείες, το «κυνήγι» των πολιτικών που δεν μπορούσαν ούτε να προσεγγίσουν τη Βουλή χωρίς προστασία, οι δεκάδες χιλιάδες στο δρόμο, η γενική απεργία, οι παραιτήσεις και δηλώσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο, η «σχεδόν παραίτηση» του Παπανδρέου, η παρολίγον διάσπαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, εν ολίγοις το κλίμα πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας. Και ξαφνικά τα «θηρία» ημέρεψαν! Ο διεθνής Τύπος στις δύο πλευρές του Ατλαντικού από εκεί που εξαπέλυε απειλές και εκβιαστικά διλήμματα «ή συμμορφώνεστε ή καταστρέφεστε», άρχισε να κάνει εκκλήσεις στη Γερμανία και στην τρόικα να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης και τις καταστροφικές συνέπειες για το διεθνές σύστημα από μια «ελληνική πτώση» και να κινηθούν γρήγορα για την 5η δόση και το νέο δάνειο. Ο Ομπάμα κάλεσε τη Μέρκελ σε συνάντηση κορυφής με αντικείμενο τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η ελληνική «θρυαλλίδα» για το διεθνές σύστημα γενικά και τις ΗΠΑ ειδικά, οι περιβόητες αγορές επιβεβαίωσαν όλους του φόβους με σφοδρή επίθεση στα ομόλογα όχι μόνο της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας αλλά και της Ισπανίας και της Ιταλίας, η Μέρκελ συναντήθηκε άρον άρον με τον Σαρκοζί και συμφώνησαν στο τρίπτυχο «όχι πιστωτικό γεγονός – όχι χρεοκοπία – ναι στο νέο δάνειο», ο Όλι Ρεν δήλωσε ότι η έγκριση της 5ης δόσης θα δοθεί πριν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή, το ΔΝΤ ξέχασε τα βέτο… Κι όλα αυτά όχι παρά το γεγονός αλλά ακριβώς επειδή στην Ελλάδα η κυβέρνηση κατέρρεε και η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου δεν ήταν καθόλου δεδομένη!

Στη συνέχεια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε μια τυπική εκδήλωση ΠΑΣΟΚικής απατεωνιάς έκανε αντιπολίτευση… στον εαυτό της, ο Γιωργάκης αφού μισοπαραιτήθηκε στη συνέχεια έκανε ανασχηματισμό, ο Παπακωνταντίνου έφυγε και στη θέση του ήρθε ο Βενιζέλος, η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ «ικανοποιήθηκε» αφού έκανε κάποιες δευτερεύουσες αλλαγές στο Μεσοπρόθεσμο, η νέα κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, «η χώρα είχε ξανά κυβέρνηση» και… η τρόικα ξανα-αγρίεψε! Έτσι, όχι μόνο οι ψιλο-αλλαγές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ πήγαν περίπατο, αλλά το Μεσοπρόθεσμο και ο Εφαρμοστικός του νόμος ήταν ακόμη χειρότερα από τον αρχικό του Παπακωνσταντίνου που ξεσήκωσε το σάλο.

Οι εξελίξεις αυτές είναι πολύ διδακτικές!

Αποδεικνύουν πρώτα απ’ όλα ότι το τεράστιο ελληνικό «δημόσιο» χρέος δεν είναι μόνο πρόβλημα γι’ αυτόν που το έχει αλλά και για όλο το διεθνές σύστημα. Τα 340 δισ. ευρώ ελληνικού «δημόσιου» χρέους είναι μια πυρηνική βόμβα που απειλεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό -και όχι μόνο- σύστημα! Δεν το λέμε εμείς: το λένε αναλυτές και έγκριτες εφημερίδες του συστήματος, που υπενθυμίζουν ότι το 2008 το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κινδύνεψε με κατάρρευση από το «κανόνι» της Lehman Brothers, ύψους μόλις 18 δισ. δολαρίων… Και ήδη τις μέρες της κυβερνητικής κατάρρευσης στην Ελλάδα, οι περιβόητες αγορές μύριζαν μπαρούτι. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι με χρέος 340 δισ. ευρώ τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και αντιπαράθεσης είναι τεράστια.

Για ποιον όμως υπάρχουν μεγάλα περιθώρια διαπραγμάτευσης; Ποιος είναι ικανός να διαπραγματευτεί; Το δεύτερο δίδαγμα από τις τελευταίες εξελίξεις είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματευτεί, ότι στο βαθμό που η τρόικα έχει συνομιλητή την κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο απαιτητική και ότι, αντίθετα, η «διαπραγμάτευση» αρχίζει στα σοβαρά όταν η κυβέρνηση καταρρέει και παίρνει το λόγο το «πεζοδρόμιο».

Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Είναι η συγκεκριμένη κυβέρνηση «πουλημένη» ενώ κάποια άλλη θα μπορούσε να διαπραγματευτεί σθεναρά; Για να σώσουμε σωστή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, πρέπει να απαντήσουμε πρώτα σε ένα άλλο: να διαπραγματευτεί για ποιον; Αν θέσουμε αυτό το ερώτημα, αντιλαμβανόμαστε αμέσως τη γύμνια των αντιλήψεων που νομίζουν ότι γίνεται κάποια διαπραγμάτευση γενικώς «της Ελλάδας» με γενικώς «τους ξένους». Στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται η κυβέρνηση του ελληνικού κεφαλαίου με τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου, με μόνο αντικείμενο της διαπραγμάτευσης το πώς θα συγκεράσουν, πώς θα εξισορροπήσουν τα συμφέροντά τους. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση, οι εργαζόμενο θα είναι πάντα εξ ορισμού οι χαμένοι. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαπραγματευτεί για τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας γιατί είναι κυβέρνηση του κεφαλαίου, γιατί είναι πουλημένη στο ελληνικό κεφάλαιο, γιατί το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πώς θα στριμώξει τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης στα διάφορα μνημόνια. Η «ανικανότητα» της ελληνικής κυβέρνησης δεν οφείλεται, λοιπόν, σε «έλλειψη σθένους» ή σε «εθελοδουλεία», αλλά σε ταξική ιδιοτέλεια, στο γεγονός ότι έχει συνειδητά συμμαχήσει με τους εκπροσώπους του ξένου κεφαλαίου για να σώσει το τομάρι του ελληνικού καπιταλισμού! Η βάση αυτής της συμμαχίας είναι φυσικά η επίθεση ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Τούτη η κυβέρνηση και όποια κυβέρνηση του κεφαλαίου τη διαδεχτεί μέχρι να ανατρέψουμε την εξουσία του κεφαλαίου, θα προσπαθήσει να σώσει τον ελληνικό καπιταλισμό με κάθε μέσον: ακόμη και αν χρειαστεί να δώσει τη «μάχη» ενάντια στον «εχθρό λαό» με στήριγμα το σκληρό πυρήνα της επιχειρηματικής τάξης, το κράτος «έκτακτης ανάγκης» και τους σύγχρονους χίτες και ταγματασφαλίτες, δηλαδή τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ και τους ναζί της «Χρυσής Αυγής».

Δεν υπάρχει λοιπόν «εθνική διαπραγμάτευση» γιατί δεν υπάρχουν ενιαία «εθνικά συμφέροντα». Τη διαπραγμάτευση θα την κάνει είτε η Ελλάδα του κεφαλαίου είτε η Ελλάδα της εργασίας, είτε η εξουσία του κεφαλαίου είτε η εξουσία των εργαζομένων. Και καθεμιά από τις δύο Ελλάδες θα διαπραγματευτεί για εντελώς διαφορετικά συμφέροντα! Όλο το ζήτημα είναι ποια από τις δύο Ελλάδες έχει την εξουσία, για να διαπραγματευτεί. Και φυσικά, στις δύο περιπτώσεις όχι μόνο τα συμφέροντα αλλά και η μέθοδος και τα εργαλεία της διαπραγμάτευσης θα είναι εντελώς διαφορετικά.

Επαναδιαπραγμάτευση ή στάση πληρωμών;

Για όλους τους παραπάνω λόγους, δεν υπάρχει «αναδιαπραγμάτευση» του «δημόσιου» χρέους. Το «δημόσιο» χρέος είτε συνεχίζεις να το εξυπηρετείς, συνεχίζοντας να πληρώνεις κανονικά χρεολύσια και τόκους, είτε σταματάς να το εξυπηρετείς, κάνεις στάση πληρωμών – μέση λύση δεν υπάρχει! Αν το ελληνικό Δημόσιο δεν αποπληρώσει έστω και ένα ομόλογο, δεν πληρώσει έστω και μια οφειλή για τόκους, αυτό θα θεωρηθεί στάση πληρωμών – η στάση πληρωμών δεν γίνεται με το τελευταίο ομόλογο που δεν θα πληρωθεί αλλά με το πρώτο! Ναι, αλλά τότε γιατί τόσοι σοβαροί εκπρόσωποι του διεθνούς συστήματος λένε ότι το ελληνικό χρέος είναι μη διαχειρίσιμο και για να ξαναγίνει διαχειρίσιμο πρέπει να υπάρξει γενναίο «κούρεμα» του χρέους; Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εφικτή η «αναδιαπραγμάτευση»;

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: όσοι λένε ότι το ελληνικό χρέος είναι μη διαχειρίσιμο έχουν απόλυτο δίκιο – όποιοι κι αν το λένε, όποια συμφέροντα κι αν εκπροσωπούν. Χρειάζεται λοιπόν γενναία διαγραφή χρέους. Όμως αυτή μπορεί να γίνει επίσης με δύο τρόπους: είτε με τη συναίνεση της τρόικας και του διεθνούς συστήματος είτε ενάντια στη θέλησή της.

Στην πρώτη περίπτωση, όπως έδειξε η διεθνής εμπειρία, το «κούρεμα» του χρέους έρχεται όταν τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα έχουν ισοπεδωθεί και όταν η δημόσια περιουσία έχει ξεπουληθεί, όταν δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να λεηλατηθεί και αντίθετα υπάρχει ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας, δηλαδή αναγκαστικής στάσης πληρωμών. Τότε γίνεται το «κούρεμα», ώστε να ξαναγίνει ρεαλιστική η προοπτική αποπληρωμής του υπόλοιπου μετά το κούρεμα χρέους, για να μπορεί να συνεχιστεί το ξεζούμισμα. Αυτό έγινε κατ’ εξακολούθηση με την κρίση χρέους χωρών του αναπτυσσόμενου και του Τρίτου Κόσμου στη δεκαετία του ’80. Προφανώς πρόκειται για μια μορφή διαγραφής χρέους με στόχο να εμπεδωθεί και να συνεχιστεί η ληστεία των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αυτή είναι η διαγραφή χρέους με τη συναίνεση των πιστωτών και των ληστών του διεθνούς συστήματος. Με τη συναίνεσή τους, καμία άλλη (επανα)διαπραγμάτευση ή αναδιάρθρωση χρέους δεν είναι εφικτή!

Στη δεύτερη περίπτωση, λοιπόν, αυτό που κάνει τη διαφορά δεν είναι καταρχήν το ποσοστό του χρέους που θα διαγραφεί, αλλά ότι αυτή η διαγραφή γίνεται χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών και των εκπροσώπων τους, δηλαδή μονομερώς – είτε συναινετική διαγραφή είτε μονομερής διαγραφή, τρίτο ενδεχόμενο δεν υπάρχει.

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, το δίλημμα είναι ρήξη ή συναίνεση, στάση πληρωμών ή υποταγή! Όσοι τάζουν αναδιαπραγμάτευση προς το συμφέρον των εργαζομένων χωρίς ρήξη με τους πιστωτές, ή ένα «τρίτο δρόμο» βασισμένο σε «έξυπνες» οικονομικές συνταγές, απλώς εξαπατούν τον κόσμο.

Υπάρχει «πατριωτική» λύση στο πρόβλημα;

Η ελληνική σημαία στο Σύνταγμα συμβολίζει αόριστα μια υποτιθέμενη «πατριωτική» λύση στο πρόβλημα της κρίσης και χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού. Υπάρχει μια τέτοια λύση και ποια είναι; Η συμμαχία του ελληνικού καπιταλισμού με τους «σωτήρες» του δεν είναι φυσικά ισότιμη ούτε η προσπάθεια να εξισορροπηθούν τα συμφέροντά τους είναι μια εύκολη υπόθεση. Όσο περνάει ο καιρός τα συμφέροντα αυτά θα είναι όλο και πιο δύσκολο να εξισορροπηθούν, και ο «ριγμένος» θα είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Η «κάθαρση» μέσω της βαθιάς ύφεσης φέρνει σε δύσκολη θέση όχι μόνο τους μικροαστούς αλλά και σημαντικά τμήματα της μεσαίας και ανώτερης «επιχειρηματικής τάξης». Τμήματα του εμπορικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, του κεφαλαίου του τομέα των υπηρεσιών (μίντια, διαφημίσεις κ.λπ.) υποφέρουν και οδηγούνται στην εκκαθάριση. Πλέον, ακόμη και τμήματα του τραπεζικού κεφαλαίου κινδυνεύουν με απαλλοτρίωση από μια επιθετική αναδιάρθρωση του τραπεζικού κλάδου υπέρ των κυρίαρχων βαρόνων ή και του ξένου κεφαλαίου. Ύστερα, η κοινωνική αναταραχή επεκτείνεται και βαθαίνει, δημιουργώντας προϋποθέσεις για πολιτική αστάθεια και εν δυνάμει αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου. Τέλος, ένας από τους βασικούς στόχους της κυβέρνησης και της ελληνικής αστικής τάξης, η παραμονή πάση δυνάμει στο «κλαμπ» του ευρώ, είναι πιθανόν πολύ σύντομα να αποδειχτεί μη ρεαλιστικός, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές της. Καθώς τα ρίσκα είναι πολύ μεγάλα και η αστάθεια μεγαλώνει, κομμάτια της επιχειρηματικής τάξης αποδεικνύουν με διάφορους τρόπους ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα: είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες έχουν ποντάρει στη χρεοκοπία της Ελλάδας (παίζοντας μεγάλα ποσά στα CDS με την ελπίδα ότι θα ρεφάρουν), μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα βγάζουν μεγάλα ποσά στις τράπεζες του εξωτερικού κ.λπ. Η κατάσταση όπως εξελίσσεται, δημιουργεί ρωγμές στην ίδια την αστική τάξη, ενώ τμήματα του πολιτικού της συστήματος, των think tank και των κέντρων εξουσίας αρχίζουν να προετοιμάζουν εναλλακτικά σενάρια – πρέπει να δούμε και από αυτή τη σκοπιά την «ακατανόητη» επιμονή του Σαμαρά να μη δίνει ευθεία συναίνεση στην πολιτική της κυβέρνησης.

Το «plan B» της «επιχειρηματικής τάξης της χώρας» είναι η εναλλακτική λύση για τη στιγμή που το αναπόφευκτο «κούρεμα» του χρέους συνδυαστεί με την έξοδο από το ευρώ. Ακριβώς γι’ αυτό, αυτή η εναλλακτική λύση παρουσιάζεται σαν «πατριωτική» λύση. Λύση αναδίπλωσης, ανάκτησης εθνικών εργαλείων οικονομικής πολιτικής (επιστροφή στη δραχμή), αναδιάταξης διεθνών συμμαχιών (αναζήτηση εναλλακτικών στηριγμάτων: Κίνα, Ρωσία κ.λπ.). Εξάλλου, ο «πατριωτισμός», ότι τάχα όλα «γίνονται για την πατρίδα», είναι πάντα το καταφύγιο της αστικής τάξης όταν τα πράγματα ζορίζουν πάρα πολύ.

Αυτού του τύπου η «πατριωτική» λύση είναι λοιπόν ένα άλλου τύπου, ταξικά ιδιοτελές σχέδιο για την άρχουσα τάξη. Θα επιχειρήσει ξανά να παρουσιάζει το ιδιοτελές συμφέρον της άρχουσας τάξης σαν καθολικό συμφέρον «όλου του έθνους».

Μήπως όμως υπάρχει μια ανυπόκριτη, ανιδιοτελής «πατριωτική» λύση στο πρόβλημα της κρίσης και της χρεοκοπίας; Μια λύση προς το συμφέρον «όλου του έθνους»; Όχι! Γιατί απλούστατα το έθνος είναι διασπασμένο σε δύο «έθνη», το «έθνος» των επιχειρηματιών και των «έθνος» των εργαζομένων, που έχουν ασυμβίβαστα, ανταγωνιστικά συμφέροντα. Ό,τι είναι λύση για το ένα «έθνος», είναι καταστροφή για το άλλο.

Όποιος λοιπόν αυθόρμητα ανεμίζει την ελληνική σημαία θεωρώντας ότι συμβολίζει τους στόχους του κινήματός μας και μια λύση προς το συμφέρον «όλου του έθνους», κάνει λάθος! Είμαστε στους δρόμους για να επιβάλουμε λύσεις προς το συμφέρον του «έθνους» των εργαζομένων και των εκμεταλλευόμενων συμμάχων τους – δεν θα γίνουμε η κοινωνική βάση για την «πατριωτική» εναλλακτική λύση του συστήματος!

Τι θα γίνει τελικά αν δεν ψηφιστεί το

Μεσοπρόθεσμο και πέσει η κυβέρνηση;

Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι η πιο κρίσιμη απ’ όλες, αφού απ’ αυτήν καθορίζονται τα εντελώς άμεσα καθήκοντα του κινήματός μας.

«Θα αποσυνδέσουν το σωληνάκι» -η τρόικα και οι συν αυτή- και θα μας παρακολουθήσουν με ατάραχο κυνισμό να βυθιζόμαστε στην Κόλαση… Αυτό θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια του συστήματος.

Από την άλλη, μέσα στο κίνημά μας, είναι εκκωφαντική η σιωπή για τα καθήκοντα της «επόμενης μέρας»: Ποια κατάσταση θα αντιμετωπίσουμε και τι πρέπει να κάνουμε, αύριο κιόλας, αν πετύχουμε να καταψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, οπότε θα ανατραπεί η κυβέρνηση;

Μια πρώτη γεύση του τι θα συμβεί είχαμε στο διήμερο των μεγάλων κινητοποιήσεων και της κυβερνητικής αστάθειας πριν τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης: Θα απλωθεί ακαριαία σε όλη την Ευρωζώνη αλλά και σε όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό -και όχι μόνο- σύστημα η φωτιά μιας κρίσης που μπροστά της η κρίση του 2008 θα μοιάζει με λεπτομέρεια! Η Ευρωζώνη, το διεθνές σύστημα, οι ίδιες οι ΗΠΑ, όχι μόνο δεν είναι «άνετοι» με μια τέτοια πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα αλλά τους προκαλεί πανικό ακόμη και η σκέψη ότι μπορεί να υπάρξει. Όταν ακόμη και μια δήλωση του… Ρομπόπουλου είναι ικανή να ρίξει… τον Dow Jones, καταλαβαίνουμε πόσο εύφλεκτο είναι το διεθνές σύστημα και πόσο καταστροφικά μπορεί να το πυροδοτήσει η ελληνική «θρυαλλίδα».

Ωστόσο, μας αφορά ακόμη περισσότερο -προφανώς- το τι θα γίνει στο εσωτερικό. Όπου, σε περίπτωση που η τρόικα και το διεθνές σύστημα περιορίζονταν απλώς στο να μη δώσουν την 5η δόση, θα είχαμε το τυπικό σκηνικό μιας χρεοκοπίας: η τρόικα δεν θα εκταμίευε την 5η δόση, τα δελτία ειδήσεων των 8 θα ανάγγελλαν ότι τα κρατικά ταμεία είναι άδεια και από τα μέσα Ιουλίου δεν μπορούν να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις, οι καταθέτες θα τρομοκρατούνταν και θα πήγαιναν μαζικά να σηκώσουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες οδηγώντας τες σε κατάρρευση, θα είχαμε οξεία κυβερνητική κρίση και η όποια κυβέρνηση πιθανότατα θα προχωρούσε σε δέσμευση καταθέσεων, η πολιτική κρίση θα χτυπούσε κόκκινο, ο κινηματικός ξεσηκωμός θα μετατρεπόταν σε εξέγερση.

Προφανώς όμως η τρόικα και το διεθνές σύστημα δεν θα περιοριστούν απλώς στο να μη δώσουν την 5η δόση – είπαμε: δεν έχουν αυτή την άνεση! Τι θα κάνουν; Θα εφαρμόσουν, σε στενή συνεργασία με τις πολιτικές δυνάμεις και το πολιτικό προσωπικό του εγχώριου κεφαλαίου, ένα μεταβατικό πολιτικό σχέδιο: Θα βρεθεί ένας μεταβατικός τρόπος δανεισμού της Ελλάδας (διέρρευσαν πληροφορίες για «δανεισμό από τρίτη χώρα», εκτός Ευρωζώνης) και θα προκηρυχθούν εκλογές ή θα σχηματιστεί κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Η ιδεολογική τρομοκρατία θα απογειωθεί και θα υποστηριχτεί πιθανότατα από εσκεμμένη προσωρινή στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, ίσως και από προσωρινή δέσμευση, σε κάποιο βαθμό, των καταθέσεων. Θα αρχίσουν νέες, «αγωνιώδεις» διαπραγματεύσεις με την τρόικα, η οποία αφού εργαστεί στο παρασκήνιο για ένα μεταβατικό δανεισμό μέσω τρίτων, θα «αγριέψει» ακόμη περισσότερο, προς συνετισμό των άτακτων υπηκόων. Οι περιβόητες «αγορές», χωρίς να χρειάζεται να υπηρετούν κάποιο σχέδιο, θα κάνουν γενική επίθεση στην Ευρωζώνη και θα έχουμε έκτακτα συμβούλια και συνόδους κορυφής. Η καταστολή και οι απειλές για εκτροπή και καθεστώς έκτακτης ανάγκης θα μπουν στην ημερήσια διάταξη. Όλα αυτά -και πολλά άλλα που δεν μπορούμε να προβλέψουμε- με ένα στόχο: την τρομοκράτηση του κινήματος, την αυταρχική ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος, την επιβολή πλαισίου «έκτακτων αναγκών» και τη λεόντεια επαναδιαπραγμάτευση για ένα νέο Μεσοπρόθεσμο, χειρότερο από αυτό που θα έχει καταψηφιστεί! Με λίγα λόγια, το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του θα υπερασπιστούν το σύστημα με όλα τα μέσα.

Από την άλλη, δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι αυτοί οι χειρισμοί θα έχουν αίσιο τέλος. Όλες αυτές οι «κραταιές» ηγεσίες του συστήματος αποδείχθηκαν ήδη, χωρίς μια καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και χωρίς κυβερνητική ανατροπή, αδύναμοι να ελέγξουν την κρίση του συστήματος, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστέψουμε ότι ύστερα από μια τέτοια ανατροπή θα τα καταφέρουν καλύτερα… Επομένως ο κίνδυνος μιας οικονομικής κατάρρευσης που θα πυροδοτήσει μια νέα διεθνή κρίση είναι σε κάθε περίπτωση πιθανότατο σενάριο.

Αλλά όλα αυτά, ένα πράγμα θα σημαίνουν: ότι η ως σήμερα απαίτηση για πάλη ενάντια στα μνημόνια, την τρόικα, τις πολιτικές τύπου μνημονίου θα μετατραπεί αυτόματα σε απαίτηση για αναμέτρηση με το ίδιο το σύστημα και το κράτος του, σε αναμέτρηση για την εξουσία! Αν λοιπόν πιστεύουμε στους στόχους που έχουμε θέσει, τότε πρέπει και να προετοιμαζόμαστε για την «επόμενη μέρα» μιας αναμέτρησης που θα κλιμακωθεί με τέτοιους όρους. Η οποία «επόμενη μέρα» έχει ήδη εγγραφεί στις βραχυ-μεσοπρόθεσμες προοπτικές της συγκυρίας ανεξαρτήτως της άμεσης τύχης του Μεσοπρόθεσμου και της κυβέρνησης Παπανδρέου.

«Μνημόνιο για πάντα» ή σοσιαλισμός!

Οι εξελίξεις του τελευταίου χρόνου αποτελούν μια τεράστια, ιστορικών διαστάσεων αποτυχία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Είμαστε σε μια διαδικασία αμφισβήτησης της ηγεσίας της στο «έθνος», είμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία, από αυτές που εμφανίζονται κάθε 50 ή 100 χρόνια, να αμφισβητήσουμε την εξουσία τους και το σύστημά τους. Η κατάσταση εξελίσσεται σε προεπαναστατική, καθώς οι «από πάνω» δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν όπως πριν και οι «από κάτω» δεν δέχονται πλέον να κυβερνώνται όπως πριν.

Το ιστορικό δίλημμα είναι: ή θα απαλλοτριώσουν αυτοί τα δικαιώματά μας οδηγώντας μας σε μια πρωτοφανή ιστορικά κοινωνική υποδούλωση ή θα απαλλοτριώσουμε εμείς αυτούς! Οι «μέσες λύσεις» είτε δεν υπάρχουν είτε είναι παραλλαγές λύσεων υπέρ του συστήματος.

Ποιοι πρέπει να είναι λοιπόν οι στόχοι της «επόμενης μέρας», ύστερα από την καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και μια κυβερνητική ανατροπή; Τρεις και βασικοί:

α. Εκλογές για συντακτική συνέλευση που θα θεσμοθετήσει την απαγόρευση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και διανομής και θα εγκαθιδρύσει την εξουσία των εργαζομένων μέσα από ένα σύστημα συμβουλίων και επιτροπών, από εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους, που θα αγκαλιάσουν όλους τους τομείς της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει να πάρουμε την οικονομική εξουσία από τους καπιταλιστές και την πολιτική εξουσία από το πολιτικό τους προσωπικό, τα κόμματά τους και το κράτος τους. Ο μεταβατικός στόχος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με στόχο την εφαρμογή ενός προγράμματος μαζικής εθνικοποίησης, υπό κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων κοινωνικής ωφέλειας αλλά και όλων των σημαντικών τομέων της οικονομίας, πρέπει να ενταχθεί σε μια τέτοια αναμέτρηση με την εξουσία τους και για την εξουσία των εργαζομένων.

β. Στάση πληρωμών στα χρεολύσια και τους τόκους του δημόσιου χρέους, ως αίτημα κατεπείγουσας ανάγκης, ακριβώς για να προστατευτούν καταρχήν και να συνεχίσουν να καταβάλλονται οι μισθοί και οι συντάξεις και γενικότερα να κλείσει η στρόφιγγα της διαρροής πολύτιμων πόρων στους τοκογλύφους.

γ. Άμεση εθνικοποίηση, υπό κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων, του τραπεζικού συστήματος, απαγόρευση της εκροής κεφαλαίων, κρατικοποίηση του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου σαν άμεσα μέτρα αυτοάμυνας απέναντι στη χρηματοπιστωτική ληστεία και στην αναμενόμενη «ανταρσία» των αγορών και της «επιχειρηματικής τάξης».

«Μα όλα αυτά σημαίνουν ότι βάζουμε στόχο το σοσιαλισμό!» Φανταζόμαστε πολλούς να μας αντικρούουν. «Δεν είναι αυτό μαξιμαλισμός; Έχουμε τέτοιες δυνατότητες;». Τα ιστορικά διλήμματα, τις ιστορικές διακυβεύσεις, δεν τις θέτουν οι υποκειμενικές διαθέσεις κάποιων αλλά οι αντικειμενικοί όροι της αναμέτρησης. Και το ζήτημα δεν είναι να «κοντύνουμε» τις ιστορικές διακυβεύσεις για να τις προσαρμόσουμε στις δικές μας ανασφάλειες ή στη δική μας αδυναμία αλλά να αρθούμε εμείς στο ύψος των ιστορικών διακυβεύσεων. Το αντικειμενικό περιεχόμενο της σημερινής αναμέτρησης είναι ιστορικό: η μόνη αποτελεσματική άμυνα στην επιχείρηση ιστορικής λεηλασίας των δικαιωμάτων μας, στον «εξαφρικανισμό» των δικαιωμάτων μας και την επιβολή της καπιταλιστικής «δουλείας» του 21ου αιώνα είναι να ανατρέψουμε την εξουσία τους και να εγκαθιδρύσουμε το σοσιαλισμό. Είναι η μόνη ρεαλιστική λύση, και η μόνη λύση με τις λιγότερες κοινωνικές απώλειες!

Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας και με τους συναγωνιστές/στριές μας σ’ αυτό το κίνημα: Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος και λύση χωρίς θυσίες. Η άρχουσα τάξη μας ζητάει θυσίες σε βάθος δεκαετιών, μια εκατόμβη δικαιωμάτων – η αγωνιστική πρόταση του σοσιαλισμού μάς ζητάει συνειδητότητα και αγωνιστική προσφορά για να ξεμπερδέψουμε με το καθεστώς της εκμετάλλευσης το συντομότερο δυνατόν. Ας διαλέξουμε!

Το κίνημά μας, έχοντας θέσει κατεξοχήν πολιτικούς στόχους, την ανατροπή της κυβέρνησης, την καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και την πραγματική δημοκρατία, είναι ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής. Τώρα, ενόψει της «επόμενης μέρας» -είτε έρθει τώρα είτε αργότερα- καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τη «φυσική» συνέχεια και το ουσιαστικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο των στόχων μας. Υπάρχει φυσικά και ο άλλος δρόμος: της διαρκούς κινηματικής αντιπολίτευσης – σε αυτή την περίπτωση φυγομαχούμε, αφήνοντας πάντα τους άλλους, δηλαδή τις δυνάμεις του συστήματος, να δώσουν τις λύσεις, αφού εμείς αποδεχόμαστε στην πράξη πως δεν μπορούμε να τις δώσουμε. Ας διαλέξουμε συνειδητά και πάνω σ’ αυτό!

Σε ό,τι μας αφορά, δεν έχουμε κανένα δισταγμό:

Όλοι και όλες στον αγώνα για την εξουσία των εργαζομένων, για το σοσιαλισμό!

Σε αυτές τις συνθήκες, ο σοσιαλισμός δεν είναι «όραμα» για το μακρινό μέλλον αλλά λύση ανάγκης για το ιστορικό παρόν, το ανταγωνιστικό μας πολιτικό σχέδιο στην αναμέτρηση η οποία ήδη σε εξέλιξη.

Αθήνα, Τρίτη 28/6/2011

Πηγή: Κόκκινο http://tiny.cc/e1t4a

Category: Χωρίς κατηγορία