Tool. Spiral out.



Πώς είναι κάποιες φορές καθώς σκέφτεσαι το παρελθόν σου και θυμάσαι όλους εκείνους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου, αφού σε επηρέασαν, σε διαμόρφωσαν στον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Σίγουρα, κάποιοι από αυτούς ήταν φυσικά πρόσωπα που είτε έφυγαν, είτε έμειναν, σχολεία και δάσκαλοι που πέρασαν βιαστικά, γυναίκες που σε γέλασαν και άλλες που σε έθρεψαν, σημαντικές στιγμές που σου έδωσαν ώθηση, καταστάσεις που σε έριξαν στο σκοτάδι ή κομμάτια τέχνης που σε έκαναν να αναρωτιέσαι για το πρόσωπο στον καθρέφτη. H διέξοδος του καθενός μας, έρχεται μέσα από την αποκωδικοποίηση του εαυτό του ή των άλλων, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας. Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στο «υπαρκτό» και το «φαντασιακό» που προκαλεί η αλληλεπίδραση των ανθρώπων, στα βιβλία και τη γνώση των αιώνων τους, στις ταινίες που λατρέψαμε, τους ήρωες που σκοτώσαμε αλλά και τις μουσικές που μας κρατήσανε ζωντανούς, προσδιορίζουμε τον εαυτό μας και –ίσως– κάποιοι από εμάς τη δύναμη για να ανακαλύψουμε τις απαντήσεις σε ό,τι ψάχνουμε.

Εδώ όμως μιλάμε για τέχνη, και κατά τη γνώμη μου για την απόλυτη μορφή έκφρασής της, τη μουσική. Εδώ μιλάμε για τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου και την εξέλιξή του που επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συναισθηματική ή σωματική απώλεια και τον πόνο. Εδώ μιλάμε για ένα μυσταγωγικό βίωμα, ένα άγριο κάλεσμα, ένα διαπλανητικό φαινόμενο, το οποίο έχει επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τον σκληρό ήχο τού σήμερα, και προφανώς τον γράφοντα.

Το τετραμελές συγκρότημα από το Los Angeles της California δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Θα πάμε όμως λίγο πιο πίσω, κάπου μέσα στα ’80s, όπου και τα τέσσερα μέλη του μετακόμισαν στο L.Α. για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Ο κιθαρίστας Adam Jones ξεκίνησε τη μουσική του πορεία από το πανεπιστήμιο του Libertyville του Illinois, όταν μαζί με τον φιλαράκο του Tom Morellο (ex-Rage Against The Machine, ex-Audioslave, The Nightwatchman, Street Sweeper Social Club) σχημάτισαν τους Electric Sheep. Στο τέλος της δεκαετίας και καθώς αμφότεροι είχαν μετακομίσει στη Δυτική Ακτή, ο Morellο σύστησε στον Jones τον Maynard James Keenan. Ο Jones εκείνη την εποχή εργαζόταν στη βιομηχανία κινηματογράφου και συγκεκριμένα στο τμήμα special effects ταινιών όπως οι «Terminator 2», «Jurassic Park», «Dances with Wolves» κ.ά. Ο Keenan από τη μεριά του, είχε περάσει από τον αμερικάνικο στρατό ώστε να πάρει υποτροφία για το πανεπιστήμιο Art & Design του Michigan (το οποίο και κατάφερε) και ψαχνόταν ήδη κι αυτός με τη μουσική πίσω στα μέρη του, αφού είχε ξεκίνησε τη δική του παράλληλη πορεία ως μπασίστας των Tex.A.N.S. και αργότερα συνέχισε με τους Children of the Anachronistic Dynasty, ως τραγουδιστής. Ύστερα λοιπόν από ένα demo του Keenan αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί και αναζήτησαν ντράμερ και μπασίστα. Τα άλλα δυο μέλη δεν άργησαν να βρεθούν, και ήταν ο Danny Carey, ο οποίος έμενε ένα διαμέρισμα επάνω από τον Keenan και έπαιζε ντραμς με τους Green Jelly, την Carole King και τους Pigmy Love Circus, και ο Paul D” Amour, γνωστός του Jones από τα στούντιο με τα οποία είχε συνεργαστεί. Αργότερα, κάπου στα μέσα της δημιουργίας του δεύτερου δίσκου τους «Aenima», ο Paul D” Amour αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάτης του ήταν ο Justin Chancellor των Peach. Με τον D” Amour ολοκληρώθηκε ο πρώτος κύκλος, και η γέννηση ενός από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης μουσικής βαφτίστηκε με το σκωπτικό Tool.

Αυτό όμως που θέλω να ξεκαθαρίσω για το παρόν άρθρο είναι ότι καθώς δεν είμαι δημοσιογράφος, θα αναφερθώ βιωματικά στο έργο των τεσσάρων εμπλεκομένων και όχι στο τι ζώδιο είναι ο ένας ή με πόσα γουρούνια μπορεί να κοιμάται, και πόσα στρέμματα αμπέλια καλλιεργεί ο άλλος, ούτε θα ασχοληθώ με τις φάρσες που σκαρφίζεται το συγκρότημα κατά καιρούς, και αν είναι επικοινωνιακό τρικ, και αν υφίσταται η «Lachrymology» σαν αίρεση ή αν… Δεν ενδιαφέρει κανέναν μας.

Η μουσική τους. Εδώ σε θέλω τώρα. Είναι progressive metal; ή prog rock (ένας όρος που δεν αρέσει στους Tool). Είναι alternative metal ή art rock; Όποια ταμπέλα προσπάθησαν να βάλουν ο Τύπος και τα Μέσα, απλά έδειξε την αδυναμία τους στο να χαρακτηρίσουν το μεγαλύτερο, ίσως, avant-garde συγκρότημα των ημερών μας. Είναι rock, metal το σίγουρο, είναι progressive και ακόμη πιο μακριά από όλους εκείνους που νομίζουν ότι ανήκουν σ” αυτή την κατηγορία και απλά κοπιάρουν ο ένας τον άλλον. Επηρεασμένοι από την έκρηξη του grunge, αλλά με περισσότερο stoner rock στις φλέβες τους, παίζουν με την ψυχεδέλεια και το heavy rock των ’70s. Από τον ηλεκτρονικό ήχο τού σήμερα, μέχρι το noise και τη folk, αναμειγνύουν ένα κράμα μουσικών καταβολών με το μεταλλικό στοιχείο, δημιουργώντας ένα οπτικοακουστικό αποτέλεσμα στο οποίο οι πάντες σήμερα υποκλίνονται για την αυθεντικότητά του, και την επιρροή που ασκεί σε όποιον έρθει σε επαφή μαζί του. Φυσικά, όλη αυτή η αποδοχή δεν ήρθε τυχαία, αφού και οι τέσσερεις Tool έχουν άριστη τεχνική κατάρτιση, οπότε και κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής (και όχι μόνο της rock) τους αναφέρουν ως μια από τις επιρροές τους. Είναι ένας ζωντανός μηχανισμός, ένας αυτόνομος και σύγχρονος αλληλεπιδραστικός οργανισμός.

Adam Jones. Με τις κιθάρες του κουρδισμένες μέσα από τον Καιάδα, σπέρνει riff μαύρης φωτιάς γεμάτα νωχελική ψυχεδέλεια, που μεταμορφώνονται ανάλογα με τις ορέξεις του αφέντη τους. Είναι ο αρχιτέκτονας. Η ατμομηχανή, ένας «χάλκινος όφις» έτοιμος να κατασπαράξει εαυτόν, αλλά και το οτιδήποτε βρίσκεται γύρω του. Ξεκίνησε να μελετά τη μουσική με βιολί και ύστερα για τρία χρόνια έπαιζε μπάσο σε ορχήστρα, μέχρι να ασχοληθεί με την κιθάρα. Το περιοδικό Rolling Stone τον έχει στην 9η θέση ανάμεσα στους 100 μεγαλύτερους κιθαρίστες του μεταλλικού ήχου. Μέσα στους Tool βλέπεις τις επιρροές τους να εξελίσσονται και να υψώνονται στο άπειρο, καθώς ο «mastermind» Jones σχηματίζει ατμόσφαιρες και ελευθερώνει συναισθήματα που ουρλιάζουν τα ονόματα που σημάδεψαν γενεές ανθρώπων (ή μη). Pink Floyd. King Crimson. Ίσως, μόνο αυτά τα δύο συγκροτήματα να είναι αρκετά για να υποψιαστεί κανείς το επίπεδο των καλλιτεχνικών νεωτερισμών και των πειραματικών τεχνικών που οι Tool έχουν προσαρτήσει στην τέχνη τους. Τα υπόλοιπα είναι «κάποιοι» Melvins, «κάποιοι» Led Zeppelin και «κάποιοι» Black Sabbath. Επιρροές από Joni Mitchell μέχρι Metallica και Kyuss. Ο Jones είναι εκείνος που βρείσκεται πίσω από τα αριστουργηματικά video των Tool προβάλλοντας μια εφιαλτική αισθητική που ουσιαστικά ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου, δημιουργώντας φιγούρες και εικόνες καρέ καρέ, δίνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης. Οτιδήποτε έχει να κάνει με την επικοινωνία του συγκροτήματος, είτε πρόκειται για το artwork των δίσκων, είτε για τα μοναδικά visual effects που εμφανίζονται στα live τους (μόνο όποιος τους έχει δει ζωντανά μπορεί να καταλάβει τι εννοώ) οφείλεται σ” αυτόν τον άνθρωπο. Με το πρώιμο τεχνολογικά «Sober» μέχρι και το μάλλον αξεπέραστο «Vicarious» (και τα δυο videos καταχωρούνται παρακάτω) το οποίο είναι εξολοκλήρου ψηφιακό, οι Tool έδειξαν από την πρώτη στιγμή τη διαφοροποίησή τους, ότι δεν είναι μια μπάντα που θα σου δείξει τον εαυτό της να ανοιγοκλείνει το στόμα της ή να γρατζουνά τις σβησμένες κιθάρες της, και με τραγούδια που ξεπερνάνε τα έξι λεπτά προτιμάει να σε κάψει με το συμβολισμό της, είτε σε ακουστικό επίπεδο είτε σε συνδυασμό οπτικοακουστικής επικοινωνίας, μετατρέποντας το κάθε video σε ένα συμπληρωματικό εργαλείο της μουσικής τους, συνθέτοντας έτσι ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης.

Maynard James Keenan. Είναι η φωνή των Tool και ο καθ” όλα υπεύθυνος για τους σχιζοειδείς και τόσο εσωτερικούς στίχους. Είναι εκείνος που στέκεται στη σκιά μακριά από τον κόσμο, γυρίζοντας την πλάτη του σ” εκείνους που βρίσκονται από κάτω. Με ένα σχεδόν αποτυχημένο χιούμορ, τη χαρακτηριστική έλλειψη επικοινωνίας του με το κοινό, και με μια περίεργη σεξουαλικότητα είναι σχεδόν εκκεντρικός. Ώς εδώ όμως. Όταν ο προφήτης Keenan βρίσκεται επί σκηνής είναι ο απόλυτος άρχων, μαγνητίζοντας μέσα από το σκοτάδι με τη δύναμη της μοναδικής του φωνής, τους πάντες και τα πάντα. Ο τύπος πραγματικά φτάνει σε άλλα επίπεδα με την ικανότητά του να τραγουδάει και συγχρόνως να βρυχάται, άλλες φορές να ψέλνει, να ψιθυρίζει, άλλες να απογειώνεται, να οργίζεται και να μοιάζει τόσο απόκοσμος όσο συναισθηματικός, τόσο υποβλητικός, σχεδόν άνθρωπος. Ένας μύστης. Ο Keenan δεν είναι φίλος σου. Δεν παρηγορεί, δεν μελαγχολεί, αλλά μέσα από οργισμένα ερεβώδεις στίχους φτύνει στα μούτρα την ωμή αλήθεια για το τσίρκο του σύγχρονου πολιτισμού. Σήμερα, για τις ψυχωτικές του αυτές ερμηνείες, αναφέρεται ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της μεταλλικής κοινότητας. Το 1999, μαζί με τον Billy Howerdel έφτιαξαν τους A Perfect Circle, ένα project το οποίο μετά από δύο πάρα πολύ καλούς δίσκους, το «Mer de Noms» το 2000 και το «Thirteenth Step» το 2003, αλλά και το μετριότατο «eMOTIVe» του 2004 (με διασκευές σε αντιπολεμικά τραγούδια) βρέθηκε σε τέλμα όποτε και αποφασίστηκε ή προσωρινή σιγή του. Όμως, απ” ό,τι διαβάζω, δεν θα αργήσουμε να έχουμε νέα και από αυτό το στρατόπεδο, το οποίο όμως ανήκει σε κάποια άλλη ιστορία. Το επόμενο βήμα του Keenan ήταν ο σχηματισμός των Puscifer. Ενός σχεδόν πειραματικού trip hop project με ηλεκτρονικά και industrial στοιχεία, αλλά και indie επιρροές. Οι προκλητικοί Puscifer έχουν μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ” ό,τι είχαμε συνηθίσει τον frontman των Tool, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο τον πολυδιάστατο χαρακτήρα ενός ανθρώπου που δεν φοβάται να εισχωρήσει και σε άλλα είδη μουσικής και να πειραματιστεί.

Danny Carey. Ο γίγαντας με τα χρυσά χέρια. Είναι τα θεμέλια των Tool. Αυτός είναι που δείχνει το ρυθμό που θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Αποκρυφιστής. Ο μέγας μάγιστρος των τυμπάνων και γενικότερα των percussion με jazz καταβολές, αλλά και με μια εξέλιξη που έχει να κάνει με τις αρχές της γεωμετρίας, της επιστήμης και της μεταφυσικής. Ένα καλό παράδειγμα για το βαθμό που μπορεί να έχει επηρεάσει τη μουσική των Tool η φιλοσοφία της γεωμετρίας, είναι ότι η επιβλητική drum kit του Carey είναι στημένη βάση κατόψεως του Ναού του Σολομώντα. Ψυχεδελικός με τόσο ξεχωριστό tabla, τόσο άναρχο, αλλά και συγχρόνως αρμονικό το κάθε χτύπημα, η κάθε μπότα μοιάζει να είναι το αποτέλεσμα κάποιας συνάρτησης με το χρόνο και τη διάρκεια λίγο πριν την αποκάλυψη. Αυτές είναι οι ατμόσφαιρες που μπορεί να φτιάξει, να μεταμορφώσει, να γεννήσει μέσα σε τρία δεύτερα και να καταστρέψει σε τρία πρώτα. Η οργή του, ακόμη και στα πιο θανατερά του σημεία, μοιάζει να βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο μιας σκοτεινής αναλογίας και μιας δομής που μόνο με την ποιότητα των τυμπανιστών των ’70s μπορεί να συγκριθεί. Εκτός από τους Green Jelly και την Carole King με τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, παίζει και με τους Pigmy Love Circus, ένα μίγμα hard rock με στοιχεία punk και metal και με τελευταία κυκλοφορία ύστερα από 10 χρόνια (When Clowns Become Kings του 1993) το «The Power of Beef» του 2003. Επίσης έχει φτιάξει και ένα electronica project, κάποιους Zaum με τον πληκτρά Chris Pitma (Lusk, Guns N” Roses). Αυτό που νομίζω, πάντως, ότι έχει καταφέρει ο Carey, με τη συμβολή φυσικά του ανθρώπου που ακολουθεί, είναι να κάνει τους Tool να ακούγονται άλλοτε σαν πυρακτωμένο κράμα σιδήρου και άλλοτε σαν ψυχρός μεταλλικός όγκος σε απόλυτη αρμονία και των τεσσάρων ισότοπων με τη διαφορά όμως, ότι αν απομονώσεις το καθένα από αυτά παθαίνεις την πλάκα σου με το επίπεδο και τις εκτελέσεις της κάθε μονάδας ξεχωριστά.

Justin Chancellor. Η μπασογραμμή του μοιάζει με έλασμα, το οποίο κάθε φορά που παίρνει εντολή, απελευθερώνει τέτοια ενέργεια και δύναμη σαν να έχει φυλακίσει μέσα του τη βροντή και απλά κόβει την παροχή ώστε να δώσει το ρυθμό. Οι δυο τους σχηματίζουν ένα από τα καλύτερα δεμένα rhythm sessions. Αλχημιστής. Ένας ατσάλινος κρίκος. Στο διαδίκτυο αναφέρεται ότι ο Chancellor πάσχει από «συναισθησία», η οποία είναι η νευρολογική ανάμιξη των αισθήσεων. (Ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από συναισθησία είναι δυνατό, για παράδειγμα, να «ακούει» τις οσμές, να «βλέπει» τους ήχους και να «μυρίζει» τους ήχους. Το συχνότερο είδος συναισθησίας είναι το να βλέπει κανείς ήχους και το να συνδυάζει αυτόματα αριθμούς με συγκεκριμένα χρώματα). Ok!, αν ισχύει το παραπάνω, τότε εξηγούνται πολλά για την ικανότητα αυτού του ανθρώπου να βγάζει τέτοια δύναμη και στιβαρότητα πρώτα από την τεχνική του κατάρτιση και ύστερα από την ευφυΐα του, αλλά και γι’ αυτή του την ιδιαιτερότητα. Σ” αυτόν τον χαρισματικό μουσικό, οι Tool χρωστάνε ό,τι έχουν καταφέρει ελάχιστα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής. Έχουν καταλύσει τους κανόνες σε ένα ανώτερο επίπεδο, καθώς αλλάζουν ρόλους ώστε να μην ξεχωρίζει πολλές φορές η κιθάρα από το μπάσο ή τα keyboards. Έτσι, άλλες φορές είναι τεχνικός και άλλες μινιμαλιστικός, σαν να λειτουργεί με συντεταγμένες. Ακριβής, ανακατεύεται, μπερδεύεται, βγαίνει μπροστά και ύστερα αποτραβιέται στη σκιά. Είναι ο τύπος στα δεξιά της σκηνής που δεν στέκεται στιγμή. Καρφωμένος στο έδαφος χτυπιέται συνεχώς στον κολασμένο ρυθμό που ελευθερώνει αεικίνητος και όμως καρφωμένος. Είναι το τέταρτο ισοδύναμο που έδωσε το τελικό σχήμα σ” αυτό το «θαύμα», σ” αυτό το «αφόδευμα», σ” αυτό το «εργαλείο». Φυσικά κάπου εδώ θα πρέπει να αναφερθώ και στον Paul D” Amour, ο οποίος έπαιξε κι αυτός τον δικό του ρόλο στις αρχές της πορείας των Tool καθώς ήταν ενεργό μέλος του συγκροτήματος στα πρώτα τους βήματα με το «Opiate» και τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο «Undertow», άλλα είχε και κάποια ανάμιξη και στο «Aenima» όταν αποφάσισε να αποχωρήσει μέσα σε φιλικό κλίμα για να συνεχίσει με τους ψυχεδελικούς «Lusk» των Brad Laner και Chris Pitman. Έτσι ήρθε η ώρα για να κλείσει και ο δεύτερος κύκλος, με τον Chancellor να δίνει την τελική μορφή σε αυτό που ονομάζεται σήμερα Tool.

Το πρίσμα και η αντανάκλαση της ίριδας αλλά και της παραπλάνησης. Ενέργειες και οικουμενικότητα. Η αυτονομία του σύμπαντος. Ο αριθμός και η αναλογία για έναν κόσμο στον οποίο η φύση βρίσκεται εντός των πάντων και το αντίστροφο αυτού. Η ύπαρξη και η αυτογνωσία της ελαχιστότητάς της μέσα στο χρόνο, αλλά και η συνειδητοποίηση του ανθρώπου που ανάγει τον εαυτό του σε «Θεό», όταν ξέρει ποιος είναι και δεν φοβάται να κοιτάξει, να κατανοήσει αλλά και ν” αλλάξει ό,τι συμβαίνει γύρω του. Το «τρίτο μάτι» είναι ενεργοποιημένο για την ψυχή που βλέπει, ακούει και αισθάνεται μια πραγματικότητα υψηλότερης συχνότητας. Η ψυχο-φυσική δομή της ανθρώπινης ύπαρξης και της επιρροής που ασκείται στο άτομο από τους εξωτερικούς παράγοντες, αλλά κυρίως από την πολυπλοκότητα του ίδιου του είναι. Αριθμοσοφία, Kabalah, Sephirot και «Το δέντρο της ζωής» μέχρι την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, οι Tool μοιάζουν να έχουν χτίσει ένα μύθο που όμως δεν απέχει και τόσο από την πραγματικότητά τους, ως προς τον τρόπο σύνθεσης που προκύπτει από μαθηματικές συναρτήσεις και γεωμετρικά σχήματα, με τον αποκρυφισμό να δημιουργεί αλλεπάλληλα σύμπαντα, γεμάτα συμβολισμούς. Ένας μύθος ο οποίος περιμένει ότι κάτι κρύβεται πίσω από τον κάθε στίχο, την κάθε νότα, την κάθε λεπτομέρεια, το κάθε κενό. Η Αναλυτική ψυχολογία, ο σύγχρονος μηδενισμός και η Θεωρία του Χάους σαν ακρωτηριασμένα κομμάτια του ίδιου σώματος. Ο ανατολίτικος μυστικισμός και η μαγεία ως αντίπαλος της θρησκείας σαν τρόπος ελευθερίας, αντίδρασης, αλλά και εξουσίας πάνω στο υπερφυσικό. Ένα αιρετικό δόγμα πάνω στη λατρεία του ανθρώπου και της διαστροφής του. Η εξωγήινη παρέμβαση σαν αλληγορία των «άλλων». Η διαχρονικότητα ή μάλλον η μαεστρία στο να μοιάζουν να παίζουν από άλλη διάσταση με τον χωροχρόνο και την ύλη. Ο ρυθμός σαν κορμός σύνθεσης και η απρόβλεπτη ανάπτυξή του σ” ένα δαίδαλο ιδεών και καινοτομιών. Ένας συμπαγής «κοσμικός αλγόριθμος». Η αστείρευτη εναλλαγή εντάσεων σ” έναν κυκεώνα αντικρουόμενων συναισθημάτων. Μια πολυρυθμική ιδιοφυής συνύπαρξη ψυχεδέλειας και ενός ψυχωτικού εγώ. Η αποστροφή σε κάθε μορφή οργανωμένης θρησκείας, η περιφρόνηση για τον μέσο άνθρωπο και τη μετριότητα. Η αντιμετώπιση του συντηρητικού τρόπου ζωής και το πολιτικό σύστημα μέσα από έναν κυνισμό που σπάει κόκκαλα για την αλήθεια, που μόνο μ” αυτό τον τρόπο μπορεί να υπάρξει και να εισακουστεί. Αυτοσαρκασμός σαν ένα παιχνίδι αυτογνωσίας. Οι ουσίες σαν εργαλείο δημιουργίας αλλά και αυτοκαταστροφής. Μία αρχέγονη επίκληση σκοπού και νοήματος της ύπαρξης. Μια ψυχαναγκαστική δοκιμασία τού είναι μέσω της απώλειας. Μία εσωτερική αγωνία. Μία υπαρξιακή αναζήτηση. Ένας αυτοσκοπός για την εξέλιξη του είδους, σε κάτι ανώτερο της ύλης.

Αν αυτό δεν είναι τέχνη, τότε τι «σκατά» είναι;

Κάθε δίσκος των Tool είναι μια αργή διαδικασία, και παρά την καθολική αποδοχή του κόσμου σ” αυτά τα 20 χρόνια πορείας, μας έχουν δώσει 1 EP, 4 full-length άλμπουμ και μια συλλογή. Είναι μια ιερή σχέση ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος, που δεν τη θυσιάζουν για κανέναν από εμάς, ώστε να έρχονται κάθε φορά και πιο δεμένοι, πιο κατασταλαγμένοι και ώριμοι μ” ένα σεβασμό που προκύπτει πρώτα για τον εαυτό τους, το έργο τους, και φυσικά τον κόσμο τους. Οι Tool ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένοι από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους. Αποφάσισαν να αρνηθούν το εύκολο και να μην ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που έρχονται και ξανάρχονται σαν κλώνοι του εαυτού τους, κάθε φορά και πιο κακέκτυποι, με ευφάνταστες ιδέες και «δώρα», με συλλογές, ζωντανές ηχογραφήσεις και την «κορυφαία πατάτα» με μεγαλεπήβολες ορχηστρικές επανεκτελέσεις στο όνομα των δισκογραφικών και ενός συμβολαίου. Είναι ελιτιστές και ριζοσπάστες, αιρετικοί, προοδευτικοί, ανατρεπτικοί και καινοτόμοι. Τους αντιπαθείς ή όχι, αυτή η μπάντα μοιάζει να μην της καίγεται καρφί. Μιλάει μόνο όταν έχει να πει κάτι και το σημαντικότερο το κάνει μέσα από την τέχνη της.

Έχουν συμμετάσχει και έχουν συνεργαστεί με πάρα πολλά ονόματα του χώρου. 1991 και το «Rage Against The Machine» κάνει πάταγο με τον Keenan να ακούγεται στο «Know Your Enemy» ουρλιάζοντας «Time has come to paayyy!» δίνοντας άλλη διάσταση στο κομμάτι, ενώ είχε ταξιδέψει μαζί τους σε όλη την περιοδεία. Εμφανίζεται στα live των «Axis Of Justice» της οργάνωσης των Tom Morellο και Serj Tankian (System Of A Down, Serart, solo) (για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο άρθρο για τον Serj Tankian σε προηγούμενη ανάρτηση στο aformi.gr) καθώς έχει συμμετάσχει και στο «White Pony» των Deftones για το αριστουργηματικό «Passenger», αλλά και στο «Muhammed My Friend» με την Tori Amos. Το 2003 συνεργάστηκε με τον Danny Lohner για τη δημιουργία του soundtrack του «Underworld», με τη Milla Jovovich να ακούγεται στο «Rocket Collecting». Ο Chancellor είχε βοηθήσει στη δημιουργία του «Panopticon» των ISIS, όπως και ο Jones αναφέρεται στο Κύκνειο Άσμα τους το «Wavering Radiant» όπου έγραψε κάποια μέρη, για το «Hall of the Dead» και τον ομότιτλο ύμνο, καθώς οι δύο μπάντες ήταν συγκοινωνούντα δοχεία, όσον αφορά τον ήχο και την οπτική τους πάνω στη μουσική. Ο Carey έχει συνεργαστεί με τον Adrian Belew. Ο Jones έχει επίσης διάφορες συμμετοχές σε κάποιους δίσκους των Melvins, καθώς σήμερα προχωράει το project του με τον Robert Fripp των King Crimson, ενώ έχει αναλάβει το γράψιμο και την παραγωγή για μια σειρά γραφικών μυθιστορημάτων με τον Steve Niles με το όνομα «Χ Files / 30 Days Of Night». Οι Tool έχουν εμφανιστεί σαν headline act στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου όπως το Lollapalooza το 1997 και το 2009, το The Coachella Valley Music and Arts Festival το 1999 και το 2006 (ένα φεστιβάλ με alternative rock, indie, και ηλεκτρονική μουσική που γίνεται στο Indio της California), το μεγαλειώδες Download Festival το 2006 στο Donington Park της Αγγλίας, το Roskilde (Δανία) το 2001 και το 2006, το Big Day Out (Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία) το 2007 και το 2011, αλλά και τα μεγάλα Bonnaroo το 2007, το All Points West Music & Arts Festival το 2009 και το Epicenter το 2009 που λαμβάνουν χώρα στις Η.Π.Α. Επάνω στη σκηνή έχουν βρεθεί με τους πατέρες τους King Crimson, αλλά και τους System Of A Down, ISIS, Mastodon, Meshuggah… η λίστα δεν έχει τελειωμό με ονόματα, όπως Tricky, Robert Fripp, Mike Patton, Dave Lombardo, Kirk Hammett, Phil Campbell, Serj Tankian… και επειδή δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο, έχουν διασκευάσει κομμάτια από Led Zeppelin (το θρυλικό «No Quarter» ακούγεται παρακάτω), Ted Nugent, Peach, και Kyuss, μέχρι Ramones. Φυσικά, πάρα πολλές είναι και οι tribute συλλογές που έχουν κυκλοφορήσει στο όνομά τους όχι μόνο από καλλιτέχνες του σκληρού ήχου, αλλά και της ηλεκτρονικής και ακουστικής μουσικής, αποδίδοντας έτσι ένα φόρο τιμής σ” εκείνους που έφεραν τα πράγματα λίγο παρακάτω στην τέχνη εν γένει. Σήμερα εμφανίζονται πάνω στη σκηνή σαν ένα ενιαίο σύνολο όπου κανένας δεν έρχεται μπροστά από τον άλλο, με τον Keenan να τραγουδάει από το βάθος της σκηνής δίπλα στον Carey και με τους Jones και Chancellor να βρίσκονται μπροστά αριστερά και δεξιά αντίστοιχα, σχηματίζοντας ένα προοπτικό τετράγωνο.

Οι Tool έχουν πουλήσει εκατομμύρια παγκοσμίως, καθώς οι δίσκοι τους έχουν γίνει δυο και τρεις φορές πλατινένιοι. Έχουν κατακτήσει τις υψηλότερες θέσεις του αμερικανικού «Billboard 200» αλλά έχουν κερδίσει και 3 «Grammy awards», 2 «Best Metal Performance» το 1998 και το 2002 για το «Aenima» (Aenima / 1996) και το «Schism» (Lateralus / 2001), ενώ το 2007 κέρδισαν το «Best Recording Package» για το «τρισδιάστατο» παρακαλώ booklet του «10.000 Days». Νομίζω όμως, αρκετά ασχολήθηκα με τα νούμερα… Καιρός να περάσουμε στην ουσία.

Λίγο πριν την κυκλοφορία του 5ου τους δίσκου, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην προπαραγωγή του, θα κάνω μια ανασκόπηση στο έως τώρα έργο τους χωρίς να προσπαθήσω να πείσω κανέναν, αλλά να τεκμηριώνω την προσωπική μου άποψη πρώτα μέσα από την απόδειξη της τέχνης τους που ξετυλίγεται στις παρακάτω γραμμές. Ναι, εδώ μιλάμε για μουσική και θα υπερβάλω όσο ποτέ στο λόγο μου… αλλά πώς να περιγράψεις την τέχνη; Πώς να γράψεις γι” αυτή αν δεν προσπαθήσεις να μιλήσεις στην «απαγορευμένη γλώσσα των συναισθημάτων», αν δεν αποκαλύψεις τη «σκοτεινή ποίηση των πραγμάτων» και αν δεν νιώσεις την «απεγνωσμένη κραυγή των βιωμάτων»;

Αυτό λοιπόν που έχεις να κάνεις, είναι απλά να πατήσεις το play και τα πάντα θα σου φανερωθούν. Τα πάντα θα σου αποκαλυφθούν χωρίς να διαβάσεις λέξη, χωρίς να καταλάβεις το παραμικρό, μόνο να αφήσεις το μυαλό και το συναίσθημά σου να φέρουν μπροστά την εικόνα σου, ώστε να καθρεφτίσουν ό,τι αρνήθηκες, ό,τι εγκατέλειψες, ό,τι φοβήθηκες, και κυρίως ότι δεν πίστεψες.

Opiate

Sweat – Hush – Part Of Me – Cold And Ugly – Jerk-Off – Opiate

Με το που βρέθηκαν αυτοί οι τέσσερεις άνθρωποι μαζί, άρχισαν να δουλεύουν πάνω στη μουσική που ήθελαν για τον εαυτό τους. Η αρχή ήταν το demo «72826» («Satan» βάσει του τηλεφωνικού πληκτρολογίου) που κυκλοφόρησε το 1991 με τη μορφή κασέτας σε περίπου 1.000 αντίτυπα, και το οποίο αποτελούνταν από κομμάτια που περιελήφθησαν στην πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία. Μέσα λοιπόν σε τρεις μήνες υπέγραψαν με τη «Zoo Entertainment» και τον Μάρτιο του 1992 έσκασε το EP «Opiate» με παραγωγό τη Sylvia Massy, όπου είχε συνεργαστεί ο Carey στους Green Jelly. Το πρώτο τους EP έδειξε από την πρώτη στιγμή τα δόντια του και ο τίτλος του προήρθε από τη φράση του Karl Marx «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», με το ομότιτλο κομμάτι να πραγματεύεται το ρόλο των Μέσων που εξυπηρετούν τη θρησκεία ώστε να εκπληρώσει το «θεάρεστο» έργο της σε όλες τις εκφάνσεις του. Εκείνη την εποχή, το grunge βρισκόταν στην ακμή του, με τους Tool να είναι σαφώς επηρεασμένοι από αυτό το μουσικό νέο ρεύμα, αλλά ευτυχώς ήταν τόσο underground για τα δεδομένα της εποχής. Ένα μπουκωμένο μίγμα hard rock και βρώμικου doom μέσα σε επιταχυντή, γεμάτο μεταλλικό τσαμπουκά, παρέσυρε οτιδήποτε βρέθηκε στο δρόμο του. Το «Opiate» περιλαμβάνει έξι κομμάτια εκ των οποίων τα «Cold And Ugly» και «Jerk-Off» είναι ζωντανά ηχογραφημένα, πράγμα ασυνήθιστο για την πρώτη κυκλοφορία κάποιου συγκροτήματος. Ήταν heavy, εσωστρεφές και ψυχωτικό. Σκοτεινό, βίαιο, με το artwork στο εξώφυλλο να απεικονίζει ένα γλυπτό του Jones, ενώ το εσωτερικό του περιέχει παιδικές φωτογραφίες των μελών του συγκροτήματος, πεταμένες σ” ένα κουτί γεμάτο με σπασμένα κόκκαλα σκουριασμένα καρφιά και κλειδιά, απολιθώματα, κέρινα δαιμόνια και νεκροφιλικά σύμβολα. Το πρώτο τους αυτό εγχείρημα έκανε αρκετή αίσθηση, με τον ήχο τους να είναι ακόμη πρώιμος, αλλά ήταν αρκετός να πάρει κεφάλια σε κάθε εμφάνιση του συγκροτήματος. Το video Hush που κυκλοφόρησε την «πέφτει» στην αμερικανική επιτροπή ελέγχου, Parents Music Resource Center (Το γνωστό σε όλους μας αυτοκόλλητο «Parental Advisory»), η οποία συστάθηκε με πρόφαση την «προστασία» των ανηλίκων από μουσική ή οποία «παρακινεί» σε βίαιες ή σεξουαλικές πράξεις, αλλά στην ουσία στοχεύει στον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου μέσω της μουσικής (φυσικά, το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης το γνωρίζουμε όλοι). Εδώ λοιπόν, ξεκίνησαν τα πάντα με τους Tool να παίρνουν μέρος σε περιοδείες με τους Rollins Band, Fishbone, και Rage Against the Machine, τραβώντας σιγά σιγά επάνω τους τα βλέμματα του κόσμου αλλά και των Μέσων.

«…Οι απόψεις μου ενάντια στο χριστιανισμό και τη θρησκεία σε γενικές γραμμές είναι προς την κατεύθυνση των ‘μεσαζόντων’, εκείνων που είναι στην εξουσία και χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως μια δύναμη στην «αγορά» με την οποία χειραγωγούν τον άνθρωπο για προσωπικό κέρδος. Το χρίσμα μολύνει κάθε αγνότητα ή πνευματικότητα που θα μπορούσε να προκύψει από μια πραγματικά θρησκευτική ή μυστικιστική εμπειρία…»

«…Όταν μιλάω στην ‘πνευματική περιπέτεια’ αναφέρομαι στην προσπάθεια για το πώς μπορούμε να εξελιχθούμε ως ανθρώπινα όντα προσπαθώντας να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας σχετικά με την ακριβή θέση μας μέσα σε ένα συγκεκριμένο κόσμο…»

Maynard James Keenan – www.toolband.ru, 31.10.2001

Hush

Fuck youuuuuuu!

I can’t say what I want to, even if I’m not serious.

I can’t say what I want to, even if I’m not serious.

Things like….

Fuck yourself, fuck Yourself,

you piece of shit, why don’t you just go, kill yourself!

I said,

I can’t say what I want to, even if I’m not serious.

I can’t say what I want to, even if I’m just kiddiiiiingg!

Undertow

Intolerance – Prison Sex – Sober – Bottom – Crawl Away – Swamp Song – Undertow – 4 Degrees – Flood – Disgustipated

Το «Undertow» είναι ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Tool και ήρθε περίπου ένα χρόνο αργότερα το 1993, με καινούριο υλικό αλλά και κομμάτια που δεν μπήκαν στο «Opiate». Εδώ τα πράγματα είναι σαφώς πιο ξεκάθαρα. Οι χαρακτήρες άρχισαν να ξετυλίγονται με τη διαφορετικότητα και τη συνοχή τους να είναι το αποτέλεσμα αυτού του προοδευτικού «πράγματος» που ακόμη δεν μπορούσε να κατανοηθεί παρά μόνο από τους τέσσερις δημιουργούς του, για το τι ακριβώς ήταν. Με παραγωγό τη Sylvia Massy και πάλι, είναι ακόμη πιο επιθετικό από τον προκάτοχό του και υπερτερεί σε όλους τους τομείς. Το «Undertow» είναι μια εκ βαθέων εισχώρηση στο μυαλό του Keenan για τη μουσική. Εδώ είναι πιο εξωστρεφής από ποτέ αφού μοιάζει να ερμηνεύει και να χάνεται φορτισμένος μέσα σε ό,τι δημιουργικότερο έχει φτιάξει ποτέ. Ο Jones σπέρνει ολοκληρωτικά riff, δεμένα το ένα με το άλλο να χτυπάνε κατά κύματα χωρίς σταματημό και συγχρόνως να ξεκινάει να προσαρμόζει σ” αυτό το ιδιότυπο stoner, την ψυχεδέλεια. Ο Carey, φυσικά ένα με τον D” Amour, και οι δυο επιβλητικοί, αλλά με τον πρώτο με μια δυναμική ραχοκοκαλιά για το «Undertow» και με έναν Keenan που δεν χάνει ποτέ τον έλεγχο, αλλά πάνω απ” όλους τον Jones να εκτελεί ένα κιθαριστικό σεμινάριο πάνω στην αφαίρεση και την ουσία. Εδώ για πρώτη φορά οι στίχοι του Keenan βρίσκουν διέξοδο τραγουδώντας για τη σχιζοφρένια, την απομόνωση, το κενό, τις ουσίες, το «Θεό» και κυρίως το «Διάβολο». Εδώ οι Tool κέρδισαν ουσιαστικά την ανταπόκριση του κόσμου με την εσωστρέφεια και ό,τι άσχημο εκπροσωπεί ή τρώει τον ανθρώπινο ψυχισμό να εξωτερικεύονται μέσα από ερμηνείες και κλειστοφοβικές συνθέσεις χωρίς αναστολές, αυτολογοκρισία, γεμάτες με μια δαιμονική ένταση.

Το «Intolerance» ξεκινάει και ο ρυθμός του σε «δένει» στη σφραγίδα της ενοχής όταν το «groov-άτο» «Prison Sex» μιλάει για εγκλεισμό και ανήλικη κακοποίηση, στρέφοντας για μια ακόμη φορά τη λογοκρισία εναντίον τους. Το video που γυρίστηκε για το «Prison Sex» έπαιξε για λίγο στο MTV, αλλά λόγω των ακραίων στίχων και παρά την άποψη τελικά ότι η όποια αναφορά του έγκειται σ” ένα μεταφορικό επίπεδο, σταμάτησε να μεταδίδεται. «Sober». Όταν ένα κομμάτι γράφεται πριν από περίπου 18 χρόνια και έχει τέτοια ένταση και εσωτερικότητα, ώστε να σε κάνει να το ουρλιάζεις σαν να μιλάς για πρώτη φορά, δεν μπορεί παρά να μείνει στην ιστορία. Αν όχι της μουσικής, τότε τη δική σου. Το «Bottom» σε τραβάει σαν δύνη αυτογνωσίας και άρνησης πάνω στο κολασμένο μπάσο του D” Amour και ίσως τη μεγαλύτερη στιγμή του Keenan, που με τη βοήθεια του Henry Rollins έγραψαν για αυτό που σιχαίνεσαι και δε νοιώθεις τίποτα μπροστά του, παρά μόνο άφοβος. «Dead inside. Nameless now, shameless now, nothing now, no one now…» Ακολουθούν τα «Crawl Away» και « Swamp Song» με τον Jones στο πρώτο να είναι καταιγιστικός και τον D” Amour με τον Carey να χτυπάνε τον αργό ρυθμό του δεύτερου στον πάτο των στίχων του Keenan. «Undertow». Το ομότιτλο συγκρούεται σαν τοίχος που κινείται με την ίδια ταχύτητα στο αντίθετο ρεύμα, ενώ ο δίσκος κλείνει με το 15λεπτο «Disgustipated» σαν ένας πειραματικός επίλογος, παίζοντας με τους αριθμούς και τα δευτερόλεπτα.

Την ίδια χρονιά οι Tool εμφανίστηκαν στο Lollapalooza και το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες κόσμος να φύγει από την κεντρική σκηνή και να μεταφερθεί στη δεύτερη ώστε να δει αυτό το συγκρότημα που ήρθε από το πουθενά. Έτσι, την επόμενη μέρα μεταφέρονται στην κεντρική για ν” αφήσουν μόνο καμένα μυαλά με την ευφυΐα και την ικανότητά τους να μαγνητίζουν με την απόδοσή τους από την οποιαδήποτε σκηνή, είτε μπροστά σε 40 άτομα είτε σε 60.000 κόσμο.

«…Για όσο χρονικό διάστημα μπορώ να θυμηθώ –ακόμη και ως μικρό παιδί– βλέπω ό,τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου να μου εμφανίζεται σαν ένα soundtrack ή μια ταινία. Νομίζω ότι αυτά τα δύο πάνε μαζί. Ήμουν πάντα με τη μουσική, τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Ήχος και τέχνη, αλληλοσυμπληρώνονται. Μπορείς να κάνεις μια αφίσα ή να γράψεις κάποια μουσική, αλλά όταν βάζεις τα δύο μαζί, τότε μετατρέπεις την αφίσα ή τις εικόνες σε κίνηση…»

Adam Jones – ARTISTdirect.com – Rick Florino, 07.06.2010

Sober

Why can’t we not be sober?

I just want to start this over.

Why can’t we drink forever.

I just want to start things over.

Το «Undertow» ήταν ένα κομμάτι μιας αρχής, ήταν η διαφορά από το κουρασμένο metal της εποχής και ήταν η εξέλιξη του σκληρού ήχου όπου μαζί με το grunge (όσο «pop» κι αν έμοιαζε με την έκρηξη των Nirvana), το alternative το progressive, το rap metal μέχρι το black metal, ανανέωσαν και επαναπροσδιόρισαν το rock του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’90 πειραματιζόμενοι πάνω σε νέες βάσεις. Προτεραιότητα αυτών των ιδιωμάτων ήταν να αναγάγουν το συναίσθημα, την αμεσότητα και την αγωνία για έκφραση μέσα από πιο απλές φόρμες με βασικότερους εκφραστές συγκροτήματα όπως οι Faith No More (μόνο «απλό» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που έκανα), Guns N” Roses, Rage Against The Machine, Soundgarden, Kyuss, Pantera, Alice In Chains και οι πιο εμπορικοί Pearl Jam. Αυτή η αφαίρεση και η απλοϊκότητα σε όλους τους τομείς έφερε τη μουσική «επανάσταση» και ανάγκασε τα μεγαθήρια του χώρου να εξελίξουν τον ήχο τους, ανέδειξε παράλληλα και νέα συγκροτήματα τα οποία δημιούργησαν σημαντική μουσική, αλλά και υποδεέστερη, σε μια δεκαετία που τη χαρακτήρισαν η αναζήτηση, ο πειραματισμός και η αυτοκαταστροφή. Ταυτόχρονα όμως, όλοι αυτοί οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έσπρωξαν στο περιθώριο ό,τι βιρτουόζικο και πομπώδες heavy metal και glam ή hair rock υπολείμματα άφησε η δεκαετία του ’80, χώνοντας τη «λακ» και το «μέικ απ» τους εκεί που έπρεπε. Ευτυχώς το «Undertow» ήταν μόνο η αρχή για τους Tool καθώς λίγα χρόνια μετά ακολούθησε «Το Ένα», «Το Σοκαριστικό».

Aenima

Stinkfist – Eulogy – H. – Useful Idiot – Forty-Six & 2 – Message To Harry Manback – Hooker With A Penis – Intermission – Jimmy – Die Eier Von Satan – Pushit – Cesaro Summability – Aenima – (-) Ions – Third Eye

Σοκαριστικό! Αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που μπορώ να δώσω για τον δεύτερο δίσκο των Tool και το εξελικτικό αυτό τους άλμα που ονομάζεται «Aenima», το οποίο μπορεί να συγκριθεί (κάπου το διάβασα και συμφωνώ απόλυτα) μόνο με αυτό των Metallica στο «Ride The Lightning». Κυκλοφόρησε την 1.10 του 1996 για να δώσει άλλη έννοια και σημασία στο σκότος και την επιλογή του σαν άρνηση του φωτός. Εδώ λοιπόν έχουμε τη «γέννηση» ενός νέου υβριδικού μουσικού πειράματος. Ένα ογκώδες σχιζοφρενικό αριστούργημα που πάγωσε την κόλαση, σβήνοντας για πάντα την αιώνια φλόγα της ψυχής, μεταλλικό, σχεδόν αποστασιοποιημένο, απρόσιτο, απροσπέλαστο και απρόβλεπτο. Μία αέναη κάθοδος μέσα στο σκοτάδι της ψυχής και της γνώσης. Μια αναζήτηση μέσα από την αιγυπτιακή μυθολογία και μυστική γεωμετρία, το επτάγωνο της Βαβυλωνίας μέχρι το χρωμόσωμα σαν λειτουργία ελέγχου του DNA. Είναι η έξοδος από το «πραγματικό» και η είσοδος στο «ονειρικό» μας πεδίο σαν μια προσπάθεια αναζήτησης του είναι που ισορροπεί ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Αργόσυρτο, ψυχεδελικό, ερεβώδες. Ένας νέος κώδικας επικοινωνίας που από το «προβληματικό παιδί» με το όνομα «Undertow», παραφουσκωμένο στα ψυχοφάρμακα με «ψυχοσωματικά προβλήματα» σαν αποτέλεσμα «επικίνδυνων αναζητήσεων» και «διαταραγμένων ευθυμιών» μεταλλάχτηκε στο «δαίμονα» που ονομάζεται «Aenima». Είναι ένας ψυχαναγκαστικός εφιάλτης που η αμεσότητά του σε στοιχειώνει και σε ρουφάει μέσα της, φτιαγμένος με προσοχή για όποιον ξέρει να αφουγκράζεται και να νιώθει, για εκείνον που θα προσπαθήσει να καταλάβει αλλά και να αποδεχτεί αυτή τη μουσική που δεν ήρθε για να διασκεδάσει ή να περάσει η ώρα, αλλά κατασκευάστηκε με σκοπό και λόγο να παρασύρει και να απομονώσει στα βαθύτερα μπουντρούμια τού είναι αυτόν μόνο που είναι έτοιμος να την ακολουθήσει.

Εδώ τα πάντα είναι διαφορετικά απ” ό,τι προϋπήρξε αλλά και ό,τι ακολούθησε. Τα κομμάτια γιγαντώθηκαν μέσα από πειραματικά ηχοτόπια, ακανόνιστα μέτρα και ευφάνταστες ατμόσφαιρες, με κενά και εκρήξεις που πατάνε πάνω στο ρυθμό και την ιδιοφυή αφαίρεση. Με παραγωγό τον David Bottrill, που είχε συνεργαστεί με τους King Crimson και τον Peter Gabriel, αλλά και τον Justin Chancellor να παίρνει τη θέση του D” Amour στο μπάσο οι Tool κατάφεραν να εξελιχθούν και να θεμελιώσουν τον ήχο τους στο σήμερα. Ο δίσκος είναι ένα tribute στον σατιρικό κωμικό Bill Hicks με τον οποίο το συγκρότημα είχε αναπτύξει σχέσεις από τη δημιουργία του «Undertow», και το έργο του έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το «Aenima» που περιέχει κομμάτια από κείμενά του και είναι αφιερωμένο σ” αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος «έφυγε» δυόμισι χρόνια πριν την κυκλοφορία του, με τη φράση «Bill Hicks. Another dead hero». Το layout του δίσκου είναι από τον Cam de Leon, έναν καλλιτέχνη με εξειδίκευση στον σκοτεινό φανταστικό σουρεαλισμό.

Το «Stinkfist» σαν εισαγωγή με κιθάρες που σχίζουν και ανοίγουν τον κύκλο για τη δύναμη και την «αρρώστια». Το ψυχεδελικό ιντερλούδιο «Eulogy» οφείλει την ύπαρξή του στον Carey που έσυρε το κορμί του στην επιφάνεια, ύπουλο με τόση σοφία ώστε να χώσει τα σκουριασμένα καρφιά του πάνω στο «ιερό σώμα» της όποιας πίστης και του κάθε «σωτήρα» που μπορεί να συνάντησες ή να άκουσες. «Will you?.. Will you now?.. Would you die for me?.. Don’t you fuckin lie!». Το «Forty-Six & 2» είναι ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια, όχι του δίσκου ή της μουσικής των Tool, αλλά του μεταλλικού σύμπαντος από αρχής του, καθώς η όλη σύνθεσή του περιστρέφεται σ” ένα όργιο κιθαριστικών εναλλαγών και ενός τυμπανικού κατακλυσμού για τη σκιά (αναφορά σε κομμάτια ερευνών του Carl Jung) που βγαίνει μπροστά και δεν ακολουθεί, παρά λυτρώνει και αλλοιώνει, αλλά και στη θεωρία των 46 συνολικά χρωμοσωμάτων, που αν τους προσθέσεις +2 αφήνουν μια «δυσαρμονική» κατάσταση (τρέχα γύρευε!). Πώς μετατρέπεις μια συνταγή για μπισκότα χασισιού χωρίς αυγά, σ” ένα ναζιστικό προπαγανδιστικό διάβημα. «Die Eier Von Satan». Το βασανιστικό «Pushit» σε πιέζει ανάμεσα στις σχέσεις των ανθρώπων, σαν τις συμπληγάδες ξεκινάει ανύποπτο με τον Keenan να συνθλίβεται και να συνθλίβει, για να ακολουθήσει «Cesaro Summability» με κλάμα ενός μωρού για τη «μηχανή» που φέρνει το πνιγηρό «Aenima». Η σαπίλα της ίδιας τους της πόλης, του L.A., και ενός ολόκληρου συστήματος που μοιάζει να είναι τόσο μακριά και όμως τόσο δίπλα μας. Μια ελπίδα, μια ευχή για την «αποκάλυψη» σαν τη μοναδική λύση για την αρχή. «Learn to swim!». Το 14λεπτο «Third Eye» κλείνει τον δίσκο με τον Hicks (rrrrrrreal fuckin high on drugs!) και την ψυχεδελική του διάνοια να εισχωρεί σε κάθε κύτταρο του σώματος ώστε να το ερεθίσει, να το ξυπνήσει, και να ενεργοποιήσει το «τρίτο μάτι».

Το «Aenima» είναι εγκεφαλικό, αιρετικό, σεκταριστικό, ελιτίστικο και αντισυμβατικό που, αν δεν το αντέξεις στην πρώτη ακρόαση, απλά δεν είναι για σένα. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που σχίζει το στέρνο, ξεριζώνει την ανδρική ψυχή τού εγώ (anima), κάνοντάς της κλύσμα (enema) και πετώντας τη στα σκουπίδια, χωρίς αναστολές και έλεος. Με την παγωμένη του ανάσα, ουρλιάζει έναν κώδικα μετάλλαξης αλλά και αντίληψης, προσπαθώντας έτσι να αλλάξει τον τρόπο σκέψης μέσα από σχιζοειδείς εκτελέσεις που στήνουν στον τοίχο κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα με μια στυγνή ωμότητα, καθιστώντας τον ένα μνημείο γι” αυτή τη μουσική, γι” αυτή τη διάσταση, γι’ αυτή την πραγματικότητα.

«Έχουμε δημιουργήσει χώρο ο ένας για τον άλλον. Τα τραγούδια μπορούν να αναπνεύσουν, επιτρέποντας στον καθένα από εμάς να εκφραστεί, αλλά μόνο με έναν τρόπο που ωφελεί το τραγούδι στο σύνολό του. Ο καθένας έχει τη στιγμή του. Πρόκειται για μια δυναμική του συγκροτήματος, αφήνοντας μια ιδέα να έρθει στην επιφάνεια και στη συνέχεια την αφήνεις για να την επεκτείνει ο άλλος. Δεν φτιάχνεις ‘χρώμα’ από την υπερβολική μίξη και μόνον. Πρόκειται για την αφαίρεση, απομονώνοντας πράγματα μακριά και αποδομώντας τα ώστε στη συνέχεια να οικοδομήσεις ένα κτίριο από το μηδέν. Από ένα μεγαλύτερο βάθος φαίνεται να βγαίνουν θεραπευτικά πράγματα με αυτόν τον τρόπο».

Justin Chancellor - www.bassplayer.com, 2006

Aenema

Learn to swim.

Fuck L Ron Hubbard and Fuck all his clones.

Fuck all these gun-toting Hip gangster wannabes.

Fuck retro anything. Fuck your tattoos.

Fuck all you junkies and Fuck your short memory.

Fuck smiley glad-hands With hidden agendas.

Fuck these dysfunctional, Insecure actresses.

Learn to swim.

Cause I’m praying for rain

And I’m praying for tidal waves

I wanna see the ground give way.

I wanna watch it all go down.

Τώρα όμως άρχισαν τα προβλήματα. Μετά την κυκλοφορία του «Aenima», η «Volcano» (ο νέος ιδιοκτήτης της «Zoo Entertainment») μήνυσε το συγκρότημα με την αιτιολογία ότι έκαναν επαφές με άλλες εταιρίες αναζητώντας ένα νέο συμβόλαιο. Η απάντηση των Tool ήταν η μήνυση στην εταιρία τους για αθέτηση συμβολαίου, οπότε και θεώρησαν τους εαυτούς τους ελεύθερους, να φύγουν. Θυμάμαι (και δυστυχώς δεν το βρίσκω πουθενά, άρα το αναφέρω με κάθε επιφύλαξη) ότι οι λόγοι ήταν περισσότερο οικονομικοί και συγκεκριμένα για το ποσοστό που έπαιρνε το συγκρότημα από τις πωλήσεις των δίσκων του, το οποίο ήταν κάτω από το 50%! Το αποτέλεσμα της αντιδικίας ήταν ένας συμβιβασμός των δυο πλευρών, με τους Tool να ικανοποιούνται με ένα νέο συμβόλαιο το οποίο θα περιελάμβανε τρεις ακόμη δίσκους με τη «Volcano». Το αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας είναι το «Salival Box Set», δίνοντας έτσι και ένα τέλος στις φήμες που μιλούσαν για οριστική διάλυση του συγκροτήματος.

Salival Box Set

Third Eye (Live) – Part Of Me (Live) – Pushit (Live) – Message to Harry Manback II – You Lied – Merkaba – No Quarter – L.A. Municipal Court – Maynard’s Dick

Εδώ έχουμε μια συλλογή που κυκλοφόρησε το 2000, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να τη βρείτε στα δισκοπωλεία παρά μόνο στο διαδίκτυο, και ίσως από δεύτερο χέρι και σε τσιμπημένη τιμή. Το «Salival» περιέχει τρεις ζωντανές ηχογραφήσεις από την έως τότε δισκογραφία του συγκροτήματος από το «Aenima», το «Third Eye» και «Pushit», και από το «Opiate», το «Part Of Me», δυο εκπληκτικές διασκευές στο «You Lied» των Peach και το «No Quarter» των Led Zeppelin, αλλά και το αυτοσαρκαστικό «Maynard’s Dick» που κατάφερε να παίξει αρκετά στα ραδιόφωνα. Μέσα σ” αυτή τη συλλογή υπάρχει ένα booklet με φωτογραφίες του συγκροτήματος, καθώς και διάφορες εικόνες αναφορικά με τη μουσική τους, κι ένα DVD με όλα τα videos που είχαν κυκλοφορήσει οι Tool μέσα από τους τρεις προηγούμενούς τους δίσκους, και αυτά ήταν για το «Aenima», το «Stinkfist», το «Prison Sex», το «Sober» και το «Hush». Εκτός όμως από τα videos και μια ιδέα για το «τι εστί Tool» επί σκηνής, η άποψή μου για το «Salival» είναι ότι σίγουρα θα έπρεπε να είναι μία πιο ολοκληρωμένη κυκλοφορία, αν και νομίζω ότι οι λόγοι ήταν περισσότερο στο ότι δεν ήθελαν να δώσουν τίποτα παραπάνω στην εταιρία τους.

 

«Οι δισκογραφικές εταιρίες ενδιαφέρονται περισσότερο να πουλήσουν τις μαριονέτες τους και τους αναλώσιμους ηλίθιους pop stars, ανθρώπους που δεν μπορούν καν να τραγουδήσουν. Θέλουν να πουλάνε singles και λοιπά προϊόντα. Επειδή όμως δεν παίρνουν τίποτα από τα δικά μας liveshows, δεν δίνουν δεκάρα. Για εμάς όμως, είναι το realthing»

Danny Carey – Marcel Anders, Metal Hammer, 5.2006

Το No Quarter των Led Zeppeling σε μια εκτέλεση που ξεριζώνει κάθε φόβο.

Κατά τη διαδικασία αυτής της αντιδικίας, οι Tool δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Ο Jones δούλεψε με τους Melvins, ο Carey έφυγε με τους Dead Kennedys του Jello Biafra, ενώ ο Keenan ξεκίνησε τους A Perfect Circle. Το συγκρότημα όμως δεν έπαψε να δουλεύει πάνω σε νέο υλικό και μόλις έληξε η ιστορία και επέστρεψε και ο «προφήτης» από το δικό του project, ξεκίνησαν να ετοιμάζουν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «Το Απόλυτο», «Το Τέλειο».

Lateralus

The Grudge – Eon Blue Apocalypse – The Patient – Mantra – Schism – Parabol – Parabola – Ticks & Leeches – Lateralus – Disposition – Reflection – Triad – Faaip De Oiad

(Η συγκεκριμένη αναφορά είναι «προϊόν» προηγούμενης ανάρτησης στο aformi.gr για το άρθρο «Top 10 των ’00s» με τις απαραίτητες όμως διευκρινήσεις). Το «Lateralus» των Tool, για πάρα πολύ κόσμο, αποτελεί τον καλύτερο δίσκο του 2001, ενώ, για ακόμη περισσότερους, είναι ένας από τους σημαντικότερους της δεκαετίας. Σε προσωπικό επίπεδο, τον θεωρώ τον «Μεγαλύτερο Δίσκο» όλων των εποχών(!) αφού στο «IV» δεν υπήρχα ούτε καν σαν σκέψη, στο «Master of Puppets», χεζόμουν ακόμη επάνω μου και στο «Rage Against The Machine» έπεφτα ακόμα και στο ίσιωμα.

Στις 15.05 του 2001, με το «Lateralus», οι Tool αποδόμησαν σε μοριακό επίπεδο την ύλη και απομόνωσαν την ψυχή που φθείρεται στο άπειρο. Προκάλεσαν το «συμβολικό» να διασπαστεί από το «φαντασιακό» και το «υπαρκτό» της ανθρώπινης ύπαρξης και συμπεριφοράς, και απογύμνωσαν την «ελαχιστότητα» του είδους (και όποιος κατάλαβε… κατάλαβε). Εδώ μιλάμε για την εξέλιξη του ανθρώπου μέσα από τη γνώση του ίδιου του σκοτεινού του εαυτού και της απώλειας. Η αναλογία της σπείρας σαν πορεία για ενδοσκόπηση στο άπειρο. Απομόνωση και γνώση, ουμανισμός και ατομικότητα εκθέτουν τις προσωπικές σχέσεις, τα αδιέξοδα και την ανάγκη για πορεία μέσα από δαιδαλώδη μουσικά επίπεδα. Το «Lateralus» είναι φαινόμενο. Ήταν μια βόμβα μεγατόνων για τη μουσική πραγματικότητα του 21ου αιώνα καθώς επηρέασε σε τέτοιο βαθμό που προκάλεσε την υπόκλιση και το σεβασμό όλης της μεταλλικής κοινότητας. Τόσο επιδραστικό, αστείρευτο, και τόσο ριζοσπαστικό. Progressive, stοner, heavy rock, ψυχεδέλεια. Τα πάντα συναντώνται εδώ, καθώς ο Κeenan ψέλνει ένα ευαγγέλιο για τον άνθρωπο και τη μοναδικότητά του, ο Carey, μετουσιωμένος σε βισνού, παίζει τα απίστευτα πίσω από τα τεράστια ντραμς του, ενώ ο Jones βγάζει τα πιο ώριμα και ολοκληρωμένα του riffs, με τον Chancellor άλλοτε σε ρόλο οδηγού και άλλοτε να λειτουργεί υπογείως, δένοντας αριστοτεχνικά τις τρεις πρώτες δυνάμεις. Και τώρα ερχόμαστε στο «αιώνιο» ερώτημα το οποίο είναι αναπόφευκτο σε όποιον θελήσει να ψαχτεί με τη μουσική των Tool. «Aenima» λοιπόν ή «Lateralus»; Ομολογώ ότι η απάντηση (αν πρέπει να δοθεί) είναι τόσο σύνθετη όσο και η πολυπλοκότητα του αντικειμένου της. Για αρκετό καιρό ήταν το πρώτο, μετά πάλι όχι, ήταν το δεύτερο, και πάλι όμως ξαναρχόμουν στην αρχή και ίσως τη «γέννηση». Ίσως η απάντηση να μην έχει σημασία ή αιτιολογία, αλλά πάλι όχι), αν και οι δυο αυτοί δίσκοι δεν υστερούν σε τίποτα ο ένας από τον άλλο και προφανώς η επιλογή έχει να κάνει με τη χρονική φάση που βρίσκεται ο καθένας και τις καταστάσεις που τον επηρεάζουν ή τις επιλογές που τον δοκιμάζουν. Εδώ οι Tool μεταλλάχτηκαν και πάλι μέσα από το υπερβατικό «Lateralus» –από το μοναδικό artwork του Alex Gray, τα ονειρικά videοs των «Schism» και «Parabol», την παραγωγή του David Bottrill, μέχρι και το τελευταίο, µανιακό «Faaip de Oiad», προερχόμενο κατευθείαν από τον Τομέα 51– ανέπλευσαν τον ανθρώπινο ψυχισμό γεννώντας έναν progressive σταθμό που, ακόμα και σήμερα, δεν μπορεί να κατανοηθεί στο σύνολό του.

«The Grudge», και μια κατάρα έρχεται να γκρεμίσει με το «καληνύχτα» τις όποιες αμφιβολίες γι’ αυτόν το δίσκο με το, ίσως, πιο άναρχο δομικά κομμάτι του. Το «The Patient» χτυπά κατευθείαν στο υποσυνείδητο, για την ανάγκη όλης αυτής της δοκιμασίας. «Mantra» και «Schism» είναι η απαγγελία ενός κωδικοποιημένου πανανθρώπινου μηνύματος. Είναι το πρώτο single του «Lateralus», που αφήνει πίσω του καμένα μυαλά και συνειδήσεις περνώντας πάνω από το «έκτρωμα» της επικοινωνίας, κάνοντας τον πλανήτη να παραμιλά στον βασανιστικά ωμό ρυθμό του. Για το «Parabola» δεν έχω να πω τίποτα, αφού είναι ανεξίτηλα χαραγμένο πάνω στο σώμα μου, ώστε να στοιχειώσει για πάντα τη θνησιμότητά μου. Τίποτα λιγότερο. Το «Ticks & Leeches», απειλητικό, να παραμονεύει μέσα στο ψυχεδελικό του σκοτάδι, και ο Κeenan απόκοσμος, να σπαράζει φτύνοντας χολή προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως κατά της δισκογραφικής με την οποία βρισκόταν σε μεγάλη κόντρα εκείνη την περίοδο. Ο Ύμνος του «Lateralus» σαλεύει τη ραχοκοκαλιά του καθώς έρχεται για να επιβεβαιώσει την αξία, αλλά και την εξέλιξη του συγκροτήματος, με το διάστημα 7:18-8:18 να περικλείνει όλη την εσωτερικότητα και τη σημασία του για την αστείρευτη γνώση. Λέγεται ότι ο ρυθμός του πατάει στον κώδικα Fibonacci (1+1=2, 1+2=3, 2+3=5, 3+5=8, κ.τ.λ. ψάξτε το σχετικό video στο διαδίκτυο). Το μυστικιστικό «Reflection» ακολουθεί τόσο θελκτικό και μαγευτικό, ώστε να σε μεταφέρει στο χρόνο αλλά και στον τόπο της απόκρυφης ψυχής του με την oriental αισθητική του, για να κλείσει το μεταλλικό instrumental «Triad», χαοτικό, με κιθάρες που σκίζουν τα σωθικά και την υπόσταση των Τριών.

Το «Lateralus» είναι όλα τα παραπάνω και τίποτα από αυτά. Είναι ένα απέραντο σύμπαν σε δική του διάσταση. Είναι ένα πείραμα που μοναδικό σκοπό έχει να μεταλλάξει την ανθρώπινη φύση σε κάτι ανώτερο. Είναι ένας δίσκος βασισμένος στην ευλογία και στην κατάρα του ανθρώπου, ο οποίος ζει στην κόλαση της φθοράς. Εις το όνομα του Αλλάχ και του δούλου του, για τον προφήτη και τον φονιά του, για τον άνθρωπο και την αιωνιότητά του.

«…Οτιδήποτε έχει να κάνει με τους Tool είναι εμπνευσμένο από τη μουσική μας. Δεν έχει σημασία αν είναι ένα βίντεο ή αν πρόκειται για στίχους. Οι στίχοι για το «Schism» δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη δική μου ερμηνεία της μουσικής. Ο Adam κάνει την περισσότερη δουλειά, όταν πρόκειται για τα βίντεο και το κάνει βασικά με τον ίδιο τρόπο όπως και εγώ με τους στίχους. Το βίντεο είναι οπτικές ερμηνείες της μουσική μας».

Maynard James Keenan – ΝΥrock, 7.2002

Αυτό είναι! Tο Schism.

«There was a time that the pieces fit, but I watched them fall away.

Mildewed and smoldering, strangled by our coveting

I’ve done the math enough to know the dangers of our second guessing

Doomed to crumble unless we grow, and strengthen our communication.»

10,000 Days

Vicarious – Jambi – Wings For Marie (Pt. 1) – 10,000 Days (Wings Pt. 2) – The Pot – Lost Keys – Rosetta Stoned – Intension – Right In Two – Viginti Tres

Επιτέλους! Μετά από πέντε χρόνια αναμονή, το «10,000 Days» ήρθε… απόκοσμο. Ήρθε από τα σκοτεινότερα επίπεδα της ψυχής, τόσο ανέλπιδο για όλους εκείνους που πιστεύουν ακόμη. Είναι το απόλυτο ψυχεδελικό εγχείρημα που εξαπέλυσαν οι Tool και κυκλοφόρησε στις 20.4 του 2006. Είναι ό,τι πιο σκοτεινό έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα αφού δεν θυμίζει τη «λύτρωση» του «Lateralus», αλλά μοιάζει να έχει περισσότερα σημεία αναφοράς με την «κατάρα» του «Aenima», όσες βέβαια και οι διαφορές τους. Το «10,000 Days» είναι ένας αμνιακός σάκος γεμάτος με «σκοτεινή ύλη» ο οποίος σχίζεται ώστε να δημιουργήσει ένα ποτάμι, άλλοτε φουσκωμένο και επικίνδυνο και άλλοτε ήρεμο, γεμάτο παγίδες, με σκοπό να σε υπνωτίσει για να σε τραβήξει στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής σου. Δεν είναι μια προσπάθεια επανάληψης ή μίμησης σε ό,τι προϋπήρξε, αλλά η εξέλιξη που πατάει επάνω στη σκιά των δυο προηγούμενων κυκλοφοριών της μπάντας. Ένα tribal που σε κυκλώνει και σε κρατάει στην ασφυκτική του αγκαλιά χωρίς τέλος, χωρίς αρχή, μέσα στη δίνη της ύπαρξης και του λόγου αυτής. Εδώ οι ταχύτητες και οι εντάσεις έχουν κατέβει επίπεδα και οι συνθέσεις είναι ακόμη πιο συμπαγείς, με τον Κeenan πιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό, επηρεασμένο σαφώς από την αισθητική των A Perfect Circle. Ο ήχος είναι πιο μπουκωμένος και παραμορφωμένος, με την εξέλιξή του να φέρνει τον Chancellor μπροστά, και τις μακρόσυρτες συνθέσεις του να δένονται στο σκιώδες του μπάσο. Εδώ οι Tool σπέρνουν μαυρίλα και κατάρα καθώς το απέραντο μαυσωλείο «10,000 Days» στέκεται επάνω στα απομεινάρια ενός πολιτισμού και ενός ανθρώπου που δεν έχει συνειδητοποιήσει δεν μπορεί να αποδεχτεί το τέλος του. Ο αρχιτέκτονας Jones αφήνει στον Chancellor τον κορμό και στον Carey τα θεμέλια, αποτραβώντας τις κιθάρες σ” ένα δεύτερο επίπεδο και ελευθερώνοντας τον Κeenan να δημιουργήσει τα πιο φορτισμένα και μελωδικά φωνητικά. Η παραγωγή αυτή τη φορά δεν ήταν από τον David Bottrill αλλά από τους ίδιους τους Tool, με τον Joe Barresi να βάζει το χέρι του στη μίξη. Αυτό που πραγματικά όμως κάνει αίσθηση είναι το ευρηματικό packaging με τους δυο στερεοσκοπικούς φακούς στο εξώφυλλο να απεικονίζουν τρισδιάστατα το εσωτερικό artwork, αλλά και τα τέσσερα πορτρέτα των μελών της μπάντας. Το layout του «10,000 Days» είναι για μία ακόμη φορά βασισμένο σε έργο του Alex Gray, το «Net of Being». Όμως, όπως και να το περιγράψω, η όλη ιδέα παραμένει ασύλληπτη για εκείνον που δεν έχει πέσει στα χέρια του ώστε να καταλάβει τι έφτιαξαν πάλι αυτοί οι άνθρωποι για να μας φύγει το κεφάλι.

Με το «Vicarious» ξεκινάει η κάθοδος με το Κeenan να πραγματεύεται την επιφανειακή πληροφορία και την απάθεια ή τον εθισμό μας σε εικόνες καταστροφής, αντικατοπτρίζοντας την παθητικότητα που καταστέλλει την όποια επιθυμία για αντίδραση και ανατροπή. Το μπουκωμένο «Jambi» συνεχίζει σαν δαιμονική επίκληση, βαρύ και μονοκόμματο. Το 18λεπτο μυσταγωγικό ψυχεδελικό έπος «Wings For Marie (Pt. 1)» και «10,000 Days (Wings Pt. 2)» είναι το τελευταίο αντίο στη μητέρα του Κeenan που έφυγε λίγο καιρό πριν, όντας καθηλωμένη για 27 χρόνια σε ένα αναπηρικό καρότσι, ουρλιάζοντας για τον πόνο, φορτισμένο, ενδοσκοπικό με λόγο και βλέμμα που απευθύνεται στο άπειρο για όλη εκείνη την πορεία. Το «The Pot» πάλι, είναι ένα groov-άτο κομμάτι που, εντάξει, παίζει αρκετά στα ραδιόφωνα και στα μαγαζιά, αλλά μέχρι εκεί, ενώ ακολουθεί ο ογκόλιθος του «Lost Keys» και το «Rosetta Stoned» σαν μια καταιγιστική επιληπτική κρίση χωρίς κανένα έλεγχο του σώματος, χωρίς έλεγχο της ζωής, σαν μια αποκωδικοποίηση ενός βασανιστικού πειράματος. Το «10,000 Days» τελειώνει με το κυνικό «Right In Two», ακρωτηριάζοντας το σώμα της ανθρώπινης μηχανής στα δύο και το «Viginti Tres» με τους πειραματικούς noise ήχους που κλείνουν «ψαρωτικά» τον κάθε τους δίσκο.

Το «10,000 Days» δεν είναι ο δίσκος αναφορά στην προηγούμενη δεκαετία, αλλά στέκεται εκεί για όποιον θέλει να εξερευνήσει τα δύσκολα μονοπάτια του ψυχισμού και της ανθρώπινης απώλειας, για ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα αυτή λέξη. Ήρθε στη σκιά δυο μεγαθήριων όχι για να τα ξεπεράσει, αλλά σαν συνέχειά τους, μην περιμένοντας τίποτα παραπάνω από το χρόνο που θα του αφιερώσεις. Ένας μεγαλειώδης δίσκος γεμάτος με εξέλιξη και αλήθεια. Αντιεμπορικός και δύσπεπτος, για ένα συγκρότημα που δεν υπακούει στους κανόνες αλλά παίζει στο δικό του γήπεδο και αφήνει μόνο καμένα μυαλά με κάθε του δουλειά. Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του, και καθώς υπάρχουν στιγμές που το ψάχνω ακόμη ανάμεσα στα τόσα ακούσματα του σήμερα, βλέπω την επιρροή του να με οδηγεί σ” αυτούς τους «ενδιαφέροντες καιρούς» σαν μια συνεχή αναζήτηση νοήματος όλης αυτής της «ανοησίας», αυτής της μοναδικής ζωής. Κάποιες φορές τα καταφέρνει, κάποιες άλλες όμως όχι. Τουλάχιστον για μένα είναι εκεί.

«Tο φεγγάρι αντανακλά το φως του ήλιου, όπως ο άνθρωπος αντανακλά την ‘πληροφορία’. Όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο, τα εγώ μας φουσκώνουν. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα, όπως το φεγγάρι δεν έχει φως. Τα εγώ μας μπορούν να αντανακλούν με δημιουργικό τρόπο τις πληροφορίες, αλλά η πληροφορία είναι αγνή όπως και το φως του ήλιου. Δεν είναι δικιά μας…»

Maynard James Keenan – Masters Of Metal, Εκδώσεις Οξύ

Vicarious

Credulous at best, your desire to believe in angels in the hearts of men.

Pull your head on out your hippy haze and give a listen.

Shouldn’t have to say it all again.

The universe is hostile. so Impersonal. devour to survive.

So it is. So it’s always been.

We all feed on tragedy

It’s like blood to a vampire

Vicariously I, live while the whole world dies

Much better you than I

Αν ήταν να διαλέξω ένα δίσκο, χωρίς να τον αλλάξω στο ελάχιστο, να τον αποδημήσω και να τον κωδικοποιήσω, βάζοντας τα δεδομένα του στο πρόγραμμα «Phoenix», ώστε να ταξιδέψει σε ραδιοκύματα μέσω χιλιάδων συχνοτήτων, έτη φωτός στο άπειρο διάστημα προς αναζήτηση κάποιας επαφής με εξωγήινα νοήμονα όντα, αυτό θα ήταν το «Dark Side Of The Moon» των Pink Floyd.

Αν ήταν να διαλέξω όμως, ένα δίσκο χωρίς να τον αλλάξω στο ελάχιστο, να τον αποδημήσω και να τον κωδικοποιήσω βάζοντας τα δεδομένα του στο πρόγραμμα «Phoenix», ώστε να ταξιδέψει σε ραδιοκύματα μέσω χιλιάδων συχνοτήτων, έτη φωτός στο άπειρο διάστημα προς αναζήτηση κάποιας επαφής με τον «Θεό», τότε αυτό θα ήταν το «Lateralus» των Tool.

With my feet upon the ground I lose myself

between the sounds and open wide to suck it in.

I feel it move across my skin.

I’m reaching up and reaching out.

I’m reaching for the random or what ever will bewilder me.

And following our will and wind we may just go where no one’s been.

We’ll ride the spiral to the end and may just go where no one’s been.

Spiral out. Keep going…

Η ουσία αυτού του αφιερώματος δεν βρίσκεται στις παραπάνω γραμμές, αλλά στη μουσική τεσσάρων ανθρώπων που ήρθαν για να δώσουν άλλη έννοια και σημασία σ” αυτή την τέχνη, ξεπερνώντας τα όρια και δείχνοντας το δρόμο σ” εκείνους που ψάχνουν απαντήσεις και τρόπους έκφρασης μέσω αυτής. Είναι αυτή η «παιδεία» που κανένα σχολείο και κανένα πανεπιστήμιο δεν μπορεί να προσφέρει. Το «έκτρωμα» της αλήθειας και του ανθρώπου που μέσα από τα λάθη και τα εγκλήματά του γι” αυτό το σύστημα μεγάλωσε και θέριεψε τη θέληση μίας γενιάς στο σήμερα, που περιμένει το πλήρωμα του τρόμου ώστε να υπάρξει, να ελευθερωθεί και τελικά να ζήσει. Είναι αυτή η γενιά κάποιων ανθρώπων που αρνείται να ακολουθήσει την όποια φιλοσοφία ή κοινωνιολογία, αρνείται τη θλιβερή θρησκεία, την ψυχολογία ή την κάθε επιστήμη και πολιτική που προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα, τυφλή μπροστά στο συναίσθημα και την αποτυχία της και επιλέγει να εξελίσσεται εκφραζόμενη βιωματικά και μέσα από κάθε μορφή τέχνης προσδοκώντας την ελευθερία σε κάθε μορφή οργανωμένης κοινωνίας. Είναι η γενιά που αντιστέκεται σ” ένα πλαστικό σύστημα εικονικής πραγματικότητας, που περιστρέφεται αέναα στη δίνη της αοριστίας και της πολτοποίησης των ιδεών. Είναι εκείνη που πολεμάει στους δρόμους βάζοντας νέες βάσεις και υλοποιώντας τους δικούς της κανόνες και οράματα. Είναι η γενιά που συνειδητοποιεί την κόλαση μέσα στην κοινωνία και τους «άλλους». Είναι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί, καθώς αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του συνόλου και απλά αυτό που μας ξεχωρίζει είναι ο φόβος απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, απέναντι στην ίδια μας τη σκιά. Αυτό που έμαθα στα χρόνια μου, είναι ότι δεν γνωρίζω τίποτα και ας το ξεχνάω πολλές φορές, αλλά τουλάχιστον ως «άξιος γιος» της παράνοιας, της υποκρισίας, και της αυτοκαταστροφής, της ίδια της κοινωνίας μου, επιλέγω να αποστρέφομαι την pop κουλτούρα της ομοιομορφίας της, να σιχαίνομαι τη μιζέρια της μουσικής της και να φτύνω την ευκολία της κριτικής και της προπαγάνδας της. Αυτό που θέλω στο σήμερα, είναι να ζω τη φθορά της, μέσω της όποιας «ακραίας» τέχνης. Να «επιβεβαιώσω» εχθρούς και φίλους μέσω της ομορφιάς που «πονάει», της ασχήμιας που «λυτρώνει» και ελευθερώνει την αντίδραση, το ειδεχθές συναίσθημα και την ανάγκη μου για δημιουργία και τη γέννηση ενός μεγαλύτερου εαυτού, ενός χειρότερου. Μην ενθουσιάζεσαι… μην πιστεύεις… μην ελπίζεις… μην φοβάσαι… μόνο άνοιξε το μυαλό σου… Spiral out. Keep going.

 

Πηγές: Wikipedia, Metal Hammer, Rocking.gr.

Αντώνης Λ.

ΥΣ. Ο Ρίτσος έγραψε. «Βύθισέ με και μένα στο ίδιο σκότος. Θέλω να σε καταλάβω». Σ” εκείνους που σκόνταψαν στα όρια της φαντασίας, μπερδεύτηκαν και χάθηκαν για πάντα στην ασφάλεια και την αγωνία της.

Category: Χωρίς κατηγορία