Εκτυπώστε το
Athens 2012
Το Μάιο του 2010, η κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» σε πλήρη συμφωνία με τη δεξιά και ακροδεξιά παράταξη, την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και τους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους, αποφάσισε να παραδώσει την εδώ και δεκαετίες χρεοκοπημένη Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Αυτοί που καταλήστεψαν τον ελληνικό λαό, αφού μετέφεραν τα κλοπιμαία στις τράπεζες του εξωτερικού, συνεχίζουν να εξουσιάζουν επιστρατεύοντας όλους τους μηχανισμούς που ελέγχουν: ΜΜΕ, δικαιοσύνη, όργανα καταστολής, κράτος και παρακράτος.
Ένα χρόνο μετά και αφού έχει μεσολαβήσει μια πρωτόγνωρη επίθεση στον κόσμο της εργασίας, στους άνεργους, στους συνταξιούχους και στους μετανάστες εφαρμόζοντας κατά γράμμα το δόγμα του σοκ, αφού προκλητικά άφησαν ανενόχλητη την μεγαλοαστική τάξη να μεγεθύνει τον πλούτο της, ετοιμάζουν ακόμα πιο βάρβαρες ρυθμίσεις που με μαθηματική ακρίβεια θα γκρεμίσουν ότι έχει απομείνει όρθιο.
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Πρέπει, αρχικά, να τολμήσουμε να το ονομάσουμε: Ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του κι έχει αρχίσει να αυτοκαταστρέφεται. Σαν οικονομικό σύστημα λειτούργησε – καλώς ή κακώς- για πάνω από δύο αιώνες. Αλλά ένα σύστημα που καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει, παύει να λειτουργεί αφού πλέον δεν ικανοποιεί τις ανάγκες για τις οποίες σχεδιάστηκε. Οι παραγωγικές δυνάμεις δεν είναι ανεξάντλητες, ωστόσο, οι ελάχιστοι που επωφελούνται από αυτό το σύστημα αρνούνται να το κατανοήσουν και δεν έχουν καμία διάθεση να χάσουν τα προνόμιά τους. Η Ελλάδα, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας χώρας που εφάρμοσε καπιταλιστικές πολιτικές χωρίς να έχει τα απαιτούμενα μέσα παραγωγής. Απλά δε λειτούργησε. Δε θα μπορούσε να λειτουργήσει παρά μόνο με δάνεια και ξένες επενδύσεις. Και τώρα καλείται να πληρώσει το τίμημα. Ως μείζον ζήτημα της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση τίθεται η προάσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, εις βάρος των συμφερόντων του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Η προάσπιση των συμφερόντων των λίγων, σε αντίθεση με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών. Η πολιτική αυτή έχει απομακρυνθεί εντελώς από τη δημοκρατία: Παραβιάζει ασύστολα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα με πρώτο αυτό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η εφαρμογή μέτρων που ως σκοπό έχουν να διατηρήσουν, με τη βία, τη δύναμη του κεφαλαίου, δείχνουν την πιο άγρια μορφή του καπιταλισμού: νομιμοποίηση της ανισότητας, εκμετάλλευση, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και κοινωνικός αποκλεισμός ολοένα και περισσότερων κοινωνικών ομάδων. Πρόκειται για ένα θεσμικό έγκλημα που συντελείται εις βάρος των ανέργων, των συνταξιούχων, των μισθωτών, των μεταναστών, δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.
Το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει επίσης φτάσει στο τέλος του. Το ότι επήλθε κορεσμός έχει αρχίσει να γίνεται ορατό ακόμα κι αν οι κυβερνώντες επιμένουν ν’ ακολουθούν φιλοκαπιταλιστικές πολιτικές, αγνοώντας επιδεικτικά τη φωνή του λαού. Μια φωνή που δυναμώνει όλο και περισσότερο, μια φωνή που αρχικά δήλωσε αγανακτισμένη, αλλά σύντομα φάνηκε αποφασισμένη. Αυτό που συμβαίνει στην πλατεία Συντάγματος είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά ταυτόχρονα ήταν αναπόφευκτο: όσο πιο βίαιη είναι η απειλή, τόσο περισσότερο ο κόσμος θα συνασπίζεται προκειμένου να την αντιμετωπίσει. Είναι προφανές ότι κάτι αλλάζει. Ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δύναμη που έχει. Αυτό που αμφισβητείται είναι ο ίδιος ο θεσμός της αντιπροσωπευτικότητας, θέτοντας το ζήτημα πιο βαθειά, αποκαλύπτοντας τη σαθρότητα ολόκληρου του πολιτικού οικοδομήματος. Τίθεται το ζήτημα της δημοκρατίας και το αν αυτή εφαρμόζεται. Γίνεται μια αναδιαπραγμάτευση αξιών, όπου το συλλογικό υπερέχει του ατομικού. Αμφισβητούνται οι ίδιες οι ιδεολογίες στο μέτρο που εκπροσωπούνταν από συγκεκριμένα κόμματα. Αναπτύσσονται αισθήματα αλληλεγγύης πέρα από ταξικές, κοινωνικές ή φυλετικές διαφορές. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα, διατηρώντας τις ιδιαιτερότητές τους, δημιουργούν μια συλλογικότητα χωρίς προκαθορισμένη – και άρα ασφυκτική- ταυτότητα. Δημιουργούν ένα σύνολο που αντιστέκεται. Παρά τις όποιες διαφωνίες, οι οποίες είναι θεμιτές κι επιθυμητές για τη δημοκρατία, συνενώνονται σε μια φωνή που δυναμώνει και ζητάει αλλαγή. Ριζική αλλαγή.
Μαρία Δεληγιαννίδου – Σταύρος Δεληγιαννίδης
Category: Χωρίς κατηγορία
Από πού προκύπτει ότι «ο καπιταλισμός» -όπως τον καταλαβαίνουν οι αρθρογράφοι- καταναλώνει περισσότερα απ’όσα παράγει;
Ο καπιταλισμός παράγει πολλά, αλλά δεν αφήνει να καταναλωθούν από την κοινωνία -κι έτσι δημιουργείται η υπερπαραγαγωγή που οδηγεί σε αποεπενδύσεις και μείωση της παραγωγής, μιας που όσο κι αν την έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι κι οι καταναλωτές -δεν αποφέρει υψηλά κέρδη. Οι παγκόσμιες βιομ επενδύσεις έπεσαν 10% ως ποσοστό του ΑΕΠ από δεκαετία 1990 ως το 2006. Η παραγωγή το 2008-9 άλλο τόσο. Το 2007 στις ΗΠΑ το 20% του βιομηχανικού παραγωγικού δυναμικού έμενε αχρησιμοποίητο.Κατά το ΙΟΒΕ, στην Ελλάδα οι βιομ επενδύσεις έπεσαν 45% το 2009. Τα ίδια χρόνια το χάσμα μεταξύ των υψηλών κερδών (απόδοσης κεφαλαίου) και επενδύσεων (συσσώρευσης) ήταν το μεγαλύτερο μεταπολεμικά στην ΕΕ (ΙΝΕ ΓΣΕΕ 2009). Την ίδια στιγμή κάποιοι εξακολουθούν να θησαυρίζουν (έστω και με μειωμένους ρυθμούς για πολλούς) και ΜΕΣΑ στην κρίση: το 2010 λειτουργικά κέρδη (EBITDA) για 117 από τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις έπιασαν τα 7,6 δισ. ευρώ, ενώ «46 από τις 144 κερδοφόρες εταιρείες εμφανίζουν φέτος και αύξηση των κερδών τους» (Ριζοσπάστης 2010).
Η καταδυνάστευση της οικονομίας κι άρα όλης της κοινωνίας είναι σαφώς ζήτημα και δημοκρατίας. Κι αυτό γίνεται πρόδηλο σε περίοδο κρίσης που οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις και οι πολιτικές απάτες του συστήματος οξύνονται. Η αλλαγή είναι όντως το ζητούμενο, αλλά για να δούμε σε τι θέλουμε να καταλήξουμε πρέπει να αποτινάξουμε ιδεολογήματα που μας έχουν καρφώσει στα κεφάλια, ότι ο καπιταλισμός ή η Ελλάδα «δεν παράγουν» και «ξοδεύουμε περισσότερα απ’όσα καταναλώνουμε». Είναι απλά ψέματα.
Φίλε Γαβούρ,
είμαι η συντάκτρια του κειμένου. Καταρχήν σ” ευχαριστώ πολύ που το διάβασες. Το σχόλιό σου είναι πολύ εύστοχο και η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε σχετική αναφορά στο κείμενο. Ασφαλώς και ο καπιταλισμός παράγει, και σε ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναδιανομή του πλούτου και σε γενική ευημερία. Για το λόγο αυτό κιόλας εφαρμόστηκε τόσα χρόνια. Ωστόσο, σαν σύστημα έχει ενδογενή προβλήματα τα οποία πηγάζουν ακριβώς από το γεγονός ότι το κεφάλαιο συγκεντρώνεται σε ελάχιστο αριθμό ατόμων δίνοντάς τους τον πλήρη έλεγχο των μέσων παραγωγής και άρα, της ίδιας της παραγωγής. Επειδή όλα αυτά θεωρήθηκαν γνωστά, δεν αναφέρθηκαν στο κείμενο.
Το άρθρο δεν μας λέει κάτι το νέο και ιδίως κάτι χειροπιαστό.
Πέρα από την σωστή παρατήρηση του Γαβούρ στο θέμα της υπερπαραγωγής του καπιταλισμού- κάνει παρεμβάσεις επιτυχημένες- , τό άρθρο πρέπει να καταλήγει σε κάποια συγκεκριμμένη πρόταση.
Εμεις οι εργάτες θέλουμε χειροπιαστά πράγματα και όχι αναλύσεις.
Η μόνη πρόταση αληθεινή αυτή την ώρα είναι η συγκρότηση ενός παλλαϊκού αντιμνημονιακού μετώπου.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να εξαντλήσουμε την αυστηρότητα μας στο κείμενο -πολύ μικρό άλλωστε για να είναι αναλυτικό.
Πολύ καλή η δουλειά στο animation. Μπράβο στους δυο δημιουργούς. Χρειαζόμαστε τέτοιες δουλειές. Ξανά συγχαρητήρια.
Δημήτρης
«Captilism was never meant to support the individual from Birth till Death like the the people of Greece have been used to for these many many years… Therefore there never was «Capitalism» in Greece..Just a form of socialism, where the people are dependent on their Government, which is what OBAMA IS TRYING TO DO HERE IN THE USA….What is happening to Greece now was forecast over 20 years ago..Instead of protesting, the youth/young should work with the Government to rescue the country which brough Democracy to the world, so many years ago..