Φοιτητικές εκλογές 2011: ένα μεγάλο, αλλά «περίεργο» όχι στο μνημόνιο



Οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μια στιγμή του φοιτητικού κινήματος, μια στάση όπως και όλες οι άλλες. Η διαφορά των φοιτητικών εκλογών σε σχέση με μια Γενική Συνέλευση είναι ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις έναν ολόκληρο χρόνο δουλεύουν για τις πρώτες και ποτέ για τις δεύτερες. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών δείχνει έναν κάποιο πολιτικό συσχετισμό που υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια, ο οποίος κατά την άποψή μου δεν είναι παγιωμένος και φυσικά εξελίσσεται εντός των φοιτητικών αμφιθεάτρων και διαμορφώνεται συνεχώς ανάλογα με την συγκυρία.

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές έλαβαν χώρα πάνω στα πρώτα γενέθλια του μνημονίου. Με φόντο λοιπόν, τη χειρότερη και πιο βάρβαρη νεοφιλελεύθερη επίθεση, με χιλιάδες κεκτημένα και δικαιώματα να καταργούνται, με φόντο το αβέβαιο μέλλον της νεολαίας θα περίμενε κανείς ότι το φοιτητικό σώμα δεν μπορεί να έχει αυταπάτες, το φοιτητικό σώμα δεν μπορεί παρά να γυρίσει την πλάτη στις μεγάλες παρατάξεις, που η πολιτική των κομμάτων τους, βούτηξε τη νεολαία στην αβεβαιότητα, την ανασφάλεια και την ανεργία..  Όσον αφορά την εκπαίδευση, αυτές οι φοιτητικές εκλογές έλαβαν χώρα στην αναμονή για την ριζικότερη μεταρρύθμιση του ελληνικού πανεπιστημίου και γενικότερα της εκπαίδευσης. Η νέα παιδεία της Διαμαντοπούλου κλείνει την πόρτα στη μεγάλη θιγόμενη πλειοψηφία και ξαναφέρνει στο προσκήνιο το σχολείο και το πανεπιστήμιο των λίγων, αφαιρώντας από τους πολλούς το δικαίωμα στην ταξική κινητικότητα. Κι έτσι με αυτές τις αλλαγές, με τη συνεχή κοινωνική πόλωση, με την τρομακτική κοινωνική αγανάκτηση και με την αυξανόμενη ανασφάλεια και εξαθλίωση θα περίμενε κανείς η νεολαία να είναι όχι μόνο στην πρώτη γραμμή άμυνας, αλλά στην πρώτη γραμμή αντεπίθεσης…   Έλα όμως που είναι ικανοί για όλα αυτοί οι νεολαίοι!!!!

Σε αυτό το άρθρο και βάσει των παραπάνω παραμέτρων θα προσπαθήσω να αναλύσω τα εκλογικά αποτελέσματα ακόμα και φέτος, που η αντίθεση είναι αυτή που κυριαρχεί.

Αναμενόμενη η αύξηση της συμμετοχής στις φετινές εκλογές, αφού η κοινωνική πόλωση δεν μπορεί παρά να επηρεάζει και τη νεολαία! Πάνω από 90.000 φοιτητές και φοιτήτριες προσήλθαν στην κάλπη. Αύξηση των άκυρων ψηφοδελτίων, που δείχνει και την απαξίωση των υπαρχουσών παρατάξεων και κυρίως των δύο μεγάλων κυβερνητικών παρατάξεων. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι ένα κομμάτι των άκυρων ψηφοδελτίων είναι πολιτικά, αλλά η αναγκαστική ομαδοποίηση των άκυρων ψηφοδελτίων, οδηγεί στην απαξίωση των όποιων πολιτικών ψηφοδελτίων και την μη καταγραφή τους, παρά το όποιο -διαφορετικό- πολιτικό σκεπτικό κρύβεται πίσω από αυτή την επιλογή.

Η ΠΑΣΠ ήταν ο μεγάλος ηττημένος της φετινής εκλογικής αναμέτρησης. Τα ποσοστά της μειώθηκαν κατά 2,3% (28,7%), αποτυπώνοντας μια σκληρή τιμωρία για την πολιτική του μνημονίου που ακολουθεί ο πολιτικός της φορέας. Η αλήθεια είναι ότι η πτώση της ΠΑΣΠ ήταν το πιο αναμενόμενο και σίγουρο αποτέλεσμα. Αυτή η μείωση έδειξε ότι η νεολαία διαφωνεί με την πολιτική του μνημονίου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την οποία και δικαίως χρεώνει στην ΠΑΣΠ, ακόμα κι αν όλα τα στελέχη της ΠΑΣΠ προσπαθούν να μας πείσουν ότι «άλλο ΠΑΣΠ κι άλλο ΠΑΣΟΚ». Δεν προκάλεσε έκπληξη η άρνηση της στράτευσης της νεολαίας με τη «νεολαία του μνημονίου», το στοίχημα ήταν προς τα πού θα κατευθυνθεί το κομμάτι αυτό που απογοητευμένο γύρισε την πλάτη του στο ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς όπως πέρσι κατάφερε η ΠΑΣΠ να εκμεταλλευτεί την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, έτσι και φέτος αναγκάστηκε να  επωμιστεί την τεράστια κοινωνική αγανάκτηση για το ΠΑΣΟΚ και το μνημόνιο. Ακόμα και οι εσωτερικές τους διαφωνίες που μέχρι πριν λίγα χρόνια οδηγούσαν σε διαφορετικές γραμμές ανά σύλλογο, φέτος αμβλυνθήκαν, αφού στις περιπτώσεις που η ΠΑΣΠ έκανε αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ δεν είχε κανένα σχεδιασμό για το φοιτητικό κίνημα. Δεν υπάρχει περίπτωση η ΠΑΣΠ να επιλέξει να εμπλακεί σε κινητοποιήσεις σαν ΠΑΣΠ, λόγω ακριβώς της λεκτικής αντιπολίτευσης, αλλά ταυτόχρονα και πρακτικής κυβερνητικής στήριξης που χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ, για να μπορέσει να συνεχίσει στο δρόμο για τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον φετινό μεγάλο νικητή των φοιτητικών εκλογών με άνοδο κατά 3,4% (37,8%) και με πολιτικές θέσεις που ανταγωνίζονται μόνο με το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η ΔΑΠ φέτος έκανε σκληρή πολιτική και έπαιξε με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο της, αυτόν του πιο συνεπούς υπερασπιστή της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, δημοσιοποιώντας το «παιδεία 2020» που αποτελεί την πρόταση της ΔΑΠ για το ελληνικό πανεπιστήμιο και μόνο σε σημεία διαφέρει με το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου. Προφανώς και δεν είναι ο μόνος λόγος που η ΔΑΠ 24 χρόνια τώρα είναι η πρώτη δύναμη στα ελληνικά πανεπιστήμια. Είναι ο κομματικός μηχανισμός, είναι οι καλές σημειώσεις, είναι η προσφορά  κοινωνικοποίησης, είναι φυσικά οι πελατειακές σχέσεις που την κρατάνε τόσα χρόνια στην πρώτη θέση. Δυστυχώς φέτος, ήταν η ΔΑΠ αυτή που κατάφερε να τραβήξει την αντιμνημονιακή φυγή από την ΠΑΣΠ, καταφέρνοντας να πείσει ότι η υπέρβαση της κρίσης είναι υπόθεση ατομική, μακριά από αγώνες και συλλογικές διεκδικήσεις. Δυστυχώς αυτή η άνοδος της ΔΑΠ δείχνει μια συντηρητικοποίηση της νεολαίας, που θα έπρεπε να έχει αποτραπεί και τώρα μένει να ανατραπεί!

Η αριστερά στο σύνολό της κατέγραψε πτώση, κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει, σε συνδυασμό με την ισχυρή άνοδο της δεξιάς! Οι  παρατάξεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς κατέγραψαν μεγάλη πτώση, ενώ η εξωκοινοβουλευτική αριστερά κατάφερε να κρατήσει τα νούμερά της.

Μεγάλος ηττημένος της αριστεράς ήταν η ΠΚΣ, με πτώση 1,2% (13,2%). Η αλήθεια είναι ότι για όσους ασχολούνται με το φοιτητικό κίνημα, αυτή η πτώση ήταν αναμενόμενη, αφού αυτόν το χρόνο η ΠΚΣ προσπάθησε να μεγαλώσει την κομματική της δύναμη με τον πιο χυδαίο τρόπο. Η δημιουργία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ), του αντίστοιχου φοιτητικού ΠΑΜΕ και η άποψη για διάσπαση των φοιτητικών συλλόγων, με ταυτόχρονη δημιουργία κομματικών συνδικάτων(!) ήταν αυτό που την καθιέρωσε πια ως η αριστερά εκτός του φοιτητικού κινήματος. Οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν δημιουργηθεί με τον αγώνα των φοιτητών και δεν μπορεί να πείσει για τη διάλυσή τους. Η ΠΚΣ δεν πλήρωσε μόνο τη διασπαστική της λογική για τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά πλήρωσε και την ανυπαρξία της στο φοιτητικό κίνημα, αφού τα τελευταία χρόνια απέχει από τις κινητοποιήσεις. Πάντως φέτος έκανε ένα βήμα παραπέρα, καθώς απείχε και από την πλειοψηφία των φοιτητικών συνελεύσεων. Αυτό που περισσότερο στοιχίζει στην ΠΚΣ είναι ότι έχει βρει τον εχθρό της στις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, αρνούμενη να αντιπαρατεθεί στα σοβαρά στις δύο καθεστωτικές παρατάξεις που επί της ουσίας συναινούν στις κυβερνητικές επιλογές. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η ΠΚΣ θα δικαιολογούταν να έχει μεγαλύτερη πτώση, αλλά εδώ παίζει το ρόλο του ο κομματικός μηχανισμός του ΚΚΕ, που τόσα χρόνια την κρατάει στην τρίτη θέση.

Η ΑΡΕΝ είχε μια μικρή κάθοδο της τάξης του 0,2% (5,1%). Είναι προφανές ότι της έχει στοιχίσει η συνεχής παραταξιοποίηση και η στροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια παράταξη που συμμετέχει στο κίνημα, αλλά επιλέγει να ακολουθεί τον θεσμικό δρόμο, ενώ στο σχέδιο και τις προτάσεις της στην καλύτερη περίπτωση αντιγράφει και ακολουθεί την ΕΑΑΚ. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έχει τεράστια ευθύνη για τη συντηρητικοποίηση του φοιτητικού σώματος και την πίστη στους θεσμούς και στις μεταρρυθμίσεις, που κατά την άποψή της μπορούν να φέρουν αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, προς την κατεύθυνση του κινήματος. Οι εσωτερικοί της τριγμοί και οι αποχωρήσεις ή αποστασιοποιήσεις συνιστωσών από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ακόμα πλήγμα που έφερε την ΑΡΕΝ σε δυσκολότερη θέση, αφού πάντα ήταν η παράταξη που στρατολογούσε πάνω στην ενωτική συμμαχία που είχε στο εσωτερικό της, σε βαθμό που θα μπορούσε κανείς να την κατηγορήσει για «ενωτίτιδα». Έχει καταφέρει να την στηρίζει συνεπώς εκείνο το κομμάτι των αγωνιστών και αγωνιστριών που επιλέγουν τη θεσμική διαμαρτυρία και φοβάται να συγκρουστεί και στα αμφιθέατρα και στο δρόμο!

Η ΕΑΑΚ κατάφερε να διατηρήσει τα νούμερά της (τα νούμερα διαφέρουν ανάλογα με την πηγή από +0,1 έως -0,04) (9,3%). Ακόμα και σε μια χρονιά που η αριστερά στο σύνολό της είχε πτώση και το φοιτητικό κίνημα δεν είναι και στο φόρτε του, η ΕΑΑΚ κατάφερε να σώσει την τιμή της αριστεράς και να αποδείξει ότι είναι εκείνη η αριστερή δύναμη που κρατάει την σημαία του κινήματος, ακόμα κι αν δυσκολεύεται να τη σηκώσει ψηλά. Παρόλες τις εσωτερικές της αντιφάσεις, που έφτασαν μέχρι και σε φαινόμενα διάλυσης, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που τη στηρίζουν είναι πεπεισμένοι ότι η αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει μόνο στο επίπεδο της εκπαίδευσης, είναι πεπεισμένοι ότι όπως συνολική είναι η επίθεση, το ίδιο συνολική πρέπει να είναι και η απάντηση. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που στρατεύονται και στηρίζουν τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν διαλέξει την πλευρά του οδοφράγματος και είναι έτοιμοι να συγκρουστούν μέχρι το τέλος. Μένοντας πιστή στον αντικαπιταλιστικό και αντισυστημικό της λόγο, η ΕΑΑΚ και τα σχήματα της έχουν καταφέρει να πείσουν ότι ο μόνος τρόπος είναι η ανατροπή του συστήματος της καταπίεσης και παλεύουν για μια άλλη κοινωνία! Βέβαια, μένει να αποδείξει ότι θα μετασχηματίσει τις ψήφους που πήρε, που εν πολλοίς ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας, αφού δε συνοδεύονται με αυξημένα κινηματικά αντανακλαστικά του κόσμου της μέσα στους συλλόγους, σε ψήφους αγώνα, σε πολιτικές ψήφους ανατροπής.

Είναι λοιπόν τρελοί αυτοί οι νέοι. Είναι καθήκον για την αριστερά να μπορέσει να αποδείξει ότι ο  ατομικός δρόμος δεν αποτελεί τη λύση ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στο πανεπιστήμιο είναι η ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος που θα συγκροτηθεί ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά θα αποτελεί συνέχεια του συνόλου της κοινωνικής αγανάκτησης. Το στοίχημα είναι αυτό το φοιτητικό κίνημα να μπορέσει να πάει ένα βήμα μακρύτερα, να μπορέσει να σταθεί έμπρακτα στον αγώνα των εργαζομένων και να δημιουργήσουν ένα κίνημα ανατρεπτικό και νικηφόρο!

Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα που θα βασίζεται στην αυτοοργάνωση των φοιτητών μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τις καταλήψεις, ένα φοιτητικό κίνημα που δε θα αρνείται να κάνει πολιτική εντός των δομών του, που θα στηρίζεται στις συντονιστικές επιτροπές και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα που θα καταφέρει να ριζοσπαστικοποιήσει το φοιτητικό σώμα και θα καταφέρει να πολιτικοποιήσει το κίνημα στο σύνολό του.

Μόνο με την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος θα καταφέρουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή συσχετισμών μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια και όταν αναφέρομαι σε συσχετισμούς εννοώ τις δύο διαφορετικές πλευρές εντός των φοιτητικών συλλόγων, την πλευρά του κινήματος που είναι έτοιμη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος και την πλευρά της αντίδρασης που είναι όχι μόνο οι υποστηρικτές της επίθεσης, αλλά και αυτοί που με τη στάση τους δε δίνουν καμία ελπίδα στο κίνημα.

Βέρα Ρ.

Category: Χωρίς κατηγορία