Υπάρχει άλλος δρόμος;



Πάντα υπάρχει άλλος δρόμος όταν ο μονόδρομος οδηγεί στην καταστροφή. Στο δρόμο αυτό συγκλίνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις που διατυπώνουν μια ανατρεπτική πρόταση προς τον αγωνιζόμενο λαό των εργατικών αγώνων και των πλατειών. Σκοπός του σημειώματος που ακολουθεί δεν είναι να αναλύσει το πρόγραμμα αυτό αλλά να σταθεί σε κάποιες πλευρές του που έχουν αναδειχθεί στη δημόσια συζήτηση.

 

Στάση πληρωμών-διαγραφή χρέους

Δεν πρέπει να υπάρχει πια άνθρωπος που να πιστεύει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος των 340 δις ή του 150% του ΑΕΠ είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Οι διάφορες λύσεις που προτείνουν ευρωπαίοι και εγχώριοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν ως κύριο μέλημα τη σωτηρία των πιστωτών μας και τη θωράκιση του ευρώ. Την ίδια στιγμή πυκνώνουν οι ενδείξεις πως παρόμοιες δυσκολίες αναμένεται να αντιμετωπίσουν το επόμενο διάστημα το Βέλγιο, η Ιταλία και η Κύπρος. Όσοι θεωρούν κάτι τέτοιο τραβηγμένο ας θυμηθούμε τι έλεγαν μετά την ελληνική προσφυγή στο μηχανισμό. Ότι δήθεν υπήρχε μια ελληνική ιδιαιτερότητα και κανείς άλλος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στην ΕΕ. Όταν ήρθε η σειρά της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, κατάπιαν τη γλώσσα τους αλλά ως φαίνεται δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Συνεπώς τα πάσης φύσεως μνημόνια, μεσοπρόθεσμα αλλά και οι φαεινές ιδέες περί κουρέματος, αναδιάρθρωσης, επαναγοράς, αναδιαπραγμάτευσης, επιμήκυνσης κλπ, εφόσον δεν διαρρηγνύουν το φαύλο κύκλο του τοκογλυφικού δανεισμού, θα διασώσουν τους δανειστές μας και θα καταστρέψουν την εργατική τάξη και τη χώρα.

Μια από τις ισχυρότερες πεποιθήσεις του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι χωρίς δανεικά θα σταματήσουν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.

Δεν ζούμε με δανεικά. Οι μισθοί και οι συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο προκύπτουν από τη δουλειά των εργαζόμενων της χώρας. Τα δανεικά πάνε στην αποπληρωμή παλιών δανείων και στην κάλυψη του τρέχοντος ελλείμματος. Αν σκοπεύεις να πληρώσεις πρώτα μισθούς και συντάξεις και όχι τα δάνεια, τότε φτάνουν τα έσοδα του δημοσίου. Στον Προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται έσοδα 55,56 δις ευρώ ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις είναι 19,8 δις και οι τόκοι του δημοσίου χρέους 15,92 δις. Έτσι εξηγείται η τύχη των 110 δις του μνημονίου. Οι δανειστές, την τριετία 2011 -2013, θα εισπράξουν μόνο από ομόλογα που θα λήξουν 92,6 δις, δηλαδή το 85% του πακέτου.

Αν σταματήσουν εντελώς τα δανεικά, αν σταματήσει και ο βραχυπρόθεσμος κρατικός δανεισμός που τώρα αν και εκτός αγορών γίνεται κανονικά, αν δεν υπάρξει δυνατότητα δανεισμού από τράπεζες άλλων, εκτός ΕΕ, χωρών (πχ Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ), αν δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού κι από το εσωτερικό ( αποταμιεύσεις άνω των 200 δις υπάρχουν στις τράπεζες), τότε θα συμβεί το «χειρότερο» που είναι : να μηδενιστεί το έλλειμμα. Δύσκολο ; Σκληρό; Σίγουρα ναι αλλά όχι δυσκολότερο από τα πλεονάσματα που προβλέπει το μνημόνιο για το 2012 και μετά. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι για να σταθεροποιηθεί το χρέος στο 150% του ΑΕΠ το 2012, απαιτούνταν πρωτογενές πλεόνασμα 6% ! Άρα ο μηδενισμός του ελλείμματος, εάν απαιτηθεί, είναι ευκολότερος από το ρήμαγμα της χώρας για να προκύψουν πλεονάσματα που θα ικανοποιήσουν το «τέρας» των αγορών.

 

Εθνικοποιήσεις

Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα του δημοσίου αξίας 45 δις. Δεν χωράει σε καμιά λογική να ματώνει ο εργαζόμενος λαός για να αποπληρώσει το Λάτση, το Βγενόπουλο και τους υπόλοιπους τραπεζίτες. Έχουν λάβει αλλεπάλληλα πακέτα στήριξης άνω των 100 δις αλλά η κατάσταση της υγείας των τραπεζών δε λέει να βελτιωθεί.

Οποιαδήποτε ρύθμιση του δημοσίου χρέους (κούρεμα, επιμήκυνση κλπ) θα βάλει σε δοκιμασία τις ελληνικές τράπεζες που ούτως ή άλλως χάνουν διαρκώς καταθέσεις.

Οι τράπεζες πρέπει να εθνικοποιηθούν – χωρίς αποζημίωση- για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:

Πρώτο, γιατί μόνο έτσι θα ανακουφιστούν (διακοπή πλειστηριασμών, χάρισμα και ρύθμιση χρεών κλπ) χιλιάδες εργατικές οικογένειες που πιάστηκαν στη μέγγενη του τραπεζικού δανεισμού.

Δεύτερο, το κράτος μπορεί να εγγυηθεί περισσότερο για τις λαϊκές αποταμιεύσεις απ” ότι η Societe Generale και η Credit Agricole.

Τρίτο, θα περάσουν στα χέρια των εθνικοποιημένων τραπεζών οι υπερχρεωμένες εταιρείες μεγάλων κεφαλαιοκρατών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν με δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο.

Τέταρτο, η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής της εξαγοράς τους από ευρωπαϊκούς τραπεζικούς ομίλους με κίνδυνο να χαθεί κάθε κρατικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Τέλος οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορούσαν να συμβάλλουν, μέσω της χρηματοδότησης, στον αναπροσανατολισμό των επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες ή στην αναβίωση της αγροτικής οικονομίας.

Εκτός από τις τράπεζες είναι κρίσιμο ζήτημα η εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων που αφορούν υποδομές, συγκοινωνίες, τα διυλιστήρια κλπ

 

«Αν φύγουμε από το ευρώ

θα καταστραφούμε»

Μας λένε συχνά ότι αν φύγουμε από το ευρώ, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί τόσο που δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε πια τίποτα. Αυτός ο ισχυρισμός μάλλον αποσιωπά την πραγματικότητα που ζούμε ήδη εντός της ευρωζώνης. Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση εξελίσσεται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ευρώ. Η Ελλάδα λατινοαμερικανοποιείται ραγδαία και οδεύει σε μισθούς 400 ή 500 ευρώ, εννοείται για όσους θα δουλεύουν. Άρα όσοι εκ του πονηρού μας λένε πως αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό γιατί θα θέλουμε μια περιουσία ή δεν θα μπορούμε να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί, μάλλον ξεχνούν ότι με μισθούς 400 ευρώ ή με ανεργία 30%, δεν θα μπορούμε εξίσου. Η απειλή για την καταστροφή που θα έρθει αν αποχωρήσουμε από το ευρώ είναι πρόκληση για το ένα εκατομμύριο ανέργους που δεν πολυσκοτίζονται για το ποιο νόμισμα .δεν θα έχουν.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι ευχάριστη. Θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά όχι οδυνηρότερες από την παραμονή που εντέλει δεν παρέχει και καμιά ελπίδα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Εύστοχο ήταν το παράδειγμα του Ντέϊβιντ Χάρβεϋ που παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο.

Τι καλό είδαμε μέχρι τώρα από το ευρώ;

Μας έλεγαν ότι θα ησυχάσουμε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ότι δε θα είμαστε πια μόνοι, ότι θα ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.

Και τι αποδείχτηκε; Ότι αυτοί που θα μας βοηθούσαν αποδείχτηκαν τοκογλύφοι που τώρα βγάζουν στο σφυρί τη χώρα. Βέβαια κάποιοι ευνοήθηκαν με το «σκληρό» ευρώ:

Οι τραπεζίτες που κυρίευσαν τα Βαλκάνια κι έφτασαν να διαθέτουν 3.400 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο.

Οι εφοπλιστές που «έχτιζαν» ασταμάτητα καινούρια πλοία στα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας.

Οι μεγαλοεισαγωγείς, που αξιοποιώντας το «σκληρό» ευρώ, πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με πατάτες Αιγύπτου, με σκόρδα Κίνας κλπ

Από την άλλη οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν όλο το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού. Το υπερτιμημένο ευρώ αναγκάζει, κυρίως τις μικρές και αδύναμες χώρες, να υποτιμούν τις εργατικές αποδοχές ελπίζοντας να επιβιώσουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Γι αυτό και η ευρωζώνη δεν παίρνει διόρθωση, είναι φτιαγμένη να μην αλλάζει, να μη μεταρρυθμίζεται.

Απαιτείται να ανακτηθεί η δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο και θα τονωθεί η παραγωγή και η κατανάλωση.

Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ βενζίνη).

Πάντως οι εκτιμήσεις για σαρωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν είναι εύστοχες καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Εδώ μόνο την περασμένη Τετάρτη που υπήρξε η ολιγόωρη παραίτηση του Παπανδρέου το ευρώ υποτιμήθηκε 2% έναντι του δολαρίου.

Τέλος πολύ αρνητική εντύπωση προκαλεί η στάση των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΝ που δείχνουν να φοβούνται και φοβερίζουν το λαό ότι θα καταστραφούμε χωρίς το ευρώ. Φανταστείτε δηλαδή τι θα πάθουμε αν επιχειρήσουμε ποτέ να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Τότε μάλλον θα επικαλεστούν τη συντέλεια του κόσμου.

 

Φταίμε όλοι;

«Φταίμε όλοι», «μαζί τα φάγαμε», «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Αυτά είναι μερικά από τα μονίμως επαναλαμβανόμενα σλόγκαν της αστικής προπαγάνδας που αποσκοπούν στην ενοχοποίηση των εργαζόμενων και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίδρασης. Είναι όμως έτσι;

Δηλαδή έχτισε κάποιος ένα σπίτι για να μη ζει στο νοίκι, το χρωστά ακόμα στην τράπεζα και κατέστρεψε την οικονομία;

Αγόρασε κάποιος καινούριο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε στην πτώχευση;

Δηλαδή ισχυρίζονται ότι η αγορά καταναλωτικών αγαθών από ιδιώτες αυξάνει το δημόσιο χρέος; Μάλλον έχουν μπέρδεψαν τα επιχειρήματα που προορίζονταν για την Ιρλανδία με αυτά που αφορούν στην Ελλάδα.

«Ναι, αλλά και οι μισοί Έλληνες δουλεύουν στο δημόσιο.»

Ψέματα! Έγραφαν ακούραστα για 1,5 με 2 εκατομμύρια δημόσιους υπάλληλους. Το περασμένο καλοκαίρι απογράφηκαν 768 χιλ, εκ των οποίων οι 625,7 χιλ. είναι μόνιμοι. Οι υπόλοιποι 142,3 χιλ. ήταν συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, αιρετοί, επί θητεία, πρόεδροι, διοικητές και υποδιοικητές οργανισμών κλπ. Κι ενώ τα στοιχεία της απογραφής ήταν γνωστά από 31 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην Καθημερινή (26 Σεπτέμβρη 2011) άρθρο του νομπελίστα Χ. Πισσαρίδη και άλλων δύο καθηγητών που διατύπωνε 14 προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Στην πρόταση 4 γράφει τα εξής: «Η απασχόληση στο γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 χιλ. σε 700 χιλ μέχρι το 2015.» Τρεις μεγάλοι επιστήμονες και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τα στοιχεία της απογραφής;

Αλλά γιατί θα πρέπει να απολογηθεί και κάποιος που θέλει να μπει στο Δημόσιο; Όταν στον ιδιωτικό τομέα «βασιλεύουν» η απειλή της απόλυσης, οι μισθοί πείνας, οι απλήρωτες υπερωρίες, η καταπάτηση των συμβάσεων, οι αυθαιρεσίες και οι προσβολές τότε γιατί να μη θέλεις να δουλέψεις στο δημόσιο;

« Είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία»

Παρά τα αντιθέτως γραφόμενα και λεγόμενα θεωρούμε ότι η Ελλάδα βρίσκονταν, πριν ξεσπάσει η κρίση, στην «πρωτοπορία» της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Για παράδειγμα, οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ τα τελευταία χρόνια (βλ. Καθημερινή 1/11/2009) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας επί του συνόλου των δαπανών υγείας, από όλες τις χώρες της ΕΕ, και είναι 4^η στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ πίσω από τις ΗΠΑ, Ελβετία και Μεξικό.

Οι δαπάνες ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν ξεπερνούν το 20 με 24% του συνόλου των δαπανών για την παιδεία, στις χώρες της ΕΕ, ενώ σε μας προσεγγίζουν το 40%.

Όσο για την υστέρηση που υπήρχε στην αγορά εργασίας , που δεν ήταν λέει αρκούντως ελαστική, να θυμίσουμε ότι ίσως η πιο ακραία μορφή ελαστικοποίησης, είναι η ανασφάλιστη εργασία , που έφτανε πριν ξεσπάσει η κρίση στο 25% της απασχόλησης. Τον τελευταίο χρόνο η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε απέραντο σκλαβοπάζαρο .

Θα γέμιζαν δεκάδες σελίδες αν συνεχίζαμε να καταγράφουμε τα ψεύδη και τις λαθροχειρίες της καθεστωτικής προπαγάνδας.

 

Αν φύγουμε από την Ε.Ε.;

«Τότε θα μείνουμε μόνοι μας, θα γίνουμε Αλβανία.» Προς το παρόν γινόμαστε «Αλβανία» εντός της ΕΕ και μάλιστα εντός της Ευρωζώνης. Όσο για το αν φύγουμε, θα ζήσουμε όπως άλλες 180 περίπου χώρες του πλανήτη που σήμερα δεν είναι στην ΕΕ, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία κ.α. Ότι κι αν σκαρφιστεί η αστική μυθολογία δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία της στρατηγικής τους που οδηγεί στη χρεοκοπία και στη ραγδαία «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας.

Σε μια εποχή που η οικονομική ισχύς μετατοπίζεται προς ανατολάς, που ακόμη και το Ιράν βρίσκει οικονομικούς συμμάχους στις χώρες του BRIC, που ακόμα και η μικρή και ρημαγμένη Ισλανδία υψώνει το ανάστημά της στους τραπεζίτες, που τα PIGS ωθούνται στην έξοδο της ΕΕ, εμείς θ” αναρωτιόμαστε ακόμη αν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ;

Ίσως γιατί σε μας υπήρξε πολύ πλούσια η προπαγάνδα για τον πακτωλό χρημάτων που έρρεαν από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια. Μάλλον αντιστοιχεί στο «μπούκωμα» ενός τμήματος πανεπιστημιακών και διανόησης που αφού «έφαγε» καλά έπρεπε να πείσει κι όλο το λαό ότι τρώει εξίσου. Παραμύθια! Από την ένταξή μας ως σήμερα με κάθε μορφή (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ ) λάβαμε ως χώρα 120 δις ευρώ όχι λόγω φιλευσπλαχνίας των εταίρων αλλά για να καλύψουμε τις απώλειες που θα είχαμε στην παραγωγή και τις εξαγωγές. Απ” αυτά, τα 51,3 δις επεστράφησαν σε εταιρείες της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κλπ. (βλ. εξαιρετικό ρεπορτάζ Δ. Κάδδα, Ελευθεροτυπία 17/10/2010). Συνεπώς μας έδιναν ψίχουλα για να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας κι έτσι το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 3,5 δις το χρόνο!

Οι επιδοτήσεις έπαιξαν το ρόλο που παίζει το τυρί στη φάκα. Ο ποντικός βλέπει το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Προσανατολίστηκαν οι αγρότες σε δυο – τρία προϊόντα (πχ βαμβάκι, λάδι) κι εγκαταλείφθηκε η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής καθώς οι μεγαλοεισαγωγείς με το ισχυρό ευρώ στην τσέπη, έφερναν από την άκρη του κόσμου από πατάτες Αιγύπτου μέχρι σκόρδα Κίνας και λεμόνια Αργεντινής. Οι επιδοτήσεις συγκάλυπταν συστηματικά την καταστροφή της ελληνικής γεωργίας . Ας σημειωθεί εδώ ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται από το 20% των αγροτών (και μη αγροτών καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κλπ)

Η ΕΕ συνέτριψε την ελληνική γεωργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.

Θα αναφέρουμε μόνο δύο, από τα δεκάδες, παραδείγματα που αποκαλύπτουν το ρόλο της ΕΕ.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια επιδοτούνταν η καταστροφή αλιευτικών σκαφών και σχεδόν 5000 αλιευτικά σκάφη καταστράφηκαν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εκτίναξη των εισαγωγών ψαριών και σε άνθιση του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών που συγκεντρώθηκε σε δυο τρεις ομίλους επιχειρήσεων. Κι ενώ η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός λαβρακιού και τσιπούρας, τώρα οι υπερχρεωμένοι όμιλοι ιχθυοκαλλιεργειών είναι στόχος επιθετικής εξαγοράς ενός γεωργιανού επιχειρηματία ονόματι Bendukidze.

Άλλο παράδειγμα καταστροφικής επίδρασης της ΕΕ ήταν στη ζάχαρη, ένα από τα βασικότερα είδη διατροφής. Από 320.000 τόνους παλιότερα σήμερα φτάσαμε να παράγουμε 35.000 τόνους. Από τα 5 εργοστάσια της ΕΒΖ κλείσαμε τα 2 αποδεχόμενοι την ΚΑΠ. Σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία και τη Γαλλία σε μια εποχή που η τιμή της διεθνώς είναι στα ύψη. Χιλιάδες παραγωγοί τεύτλων και εργάτες της ΕΒΖ είναι πια άνεργοι. Τώρα ιδιωτικοποιούν και την υπόλοιπη ΕΒΖ. (βλ. Ντ. Δασκαλοπούλου, περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 25/5/2011).

 

Ποιος θα τα υλοποιήσει αυτά;

Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.

Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο. Γράφει ο Λούκατς στο Τακτική και Ηθική :

«Πρέπει να γνωρίζει κανείς να φέρνει στην επιφάνεια δυνάμεις που δρουν στους κόλπους της πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού»

Ένα πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής είναι σίγουρο ότι θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι διάφορες επαναστατικές γραμμές των χώρων της αριστεράς. Η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της τυπικής λογικής, ούτε τα επαναστατικά ευχέλαια μπορεί να μας οδηγήσουν στην αντικαπιταλιστική επανάσταση.

Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την αρχή της κρίσης, διατύπωσαν μια άμεση, αντικαπιταλιστική πρόταση ανατροπής. Η πρωτοπόρα δράση σημαντικών οικονομολόγων και άλλων διανοουμένων, η ανοιχτή αντιπαράθεση των ρευμάτων στο εσωτερικό της αριστεράς, οι αυξημένες απαιτήσεις που έχει ένα νέο πολιτικοποιημένο δυναμικό που ανέδειξαν οι αγώνες και οι πλατείες, θέτουν επί τάπητος την ανάγκη επιτάχυνσης του βηματισμού για τη συγκρότηση μια άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα τα βάζει με τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης, θα εκφράζει την αποφασιστική αντίσταση και την καθολική ανατροπή, την εργατική δημοκρατία και τη νέα κομμουνιστική προοπτική.

Γιάννης Κυριακάκης

Οικονομολόγος – εκπαιδευτικός

[email protected]

(αναδημοσίευση από ΠΡΙΝ 19/6/2011)

 

Category: Χωρίς κατηγορία