Συναίνεση τέλος για τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος



(Στο τέλος της δημοσίευσης υπάρχει ένα φωτογραφικό ρεπορτάζ με τους διαδηλωτές του Συντάγματος)

Συναίνεση (από καθεστωτικά κόμματα και ΜΜΕ) τέλος για τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος. Μετά τους προπηλακισμούς βουλευτών σε Αθήνα και Κέρκυρα, και τον εξευτελισμό του γλοιώδους κυβερνητικού εκπροσώπου, του Γ. Πεταλωτή, η κυβερνητική προπαγάνδα των Πρετεντέρηδων οργίασε: κινδυνεύει η «δημοκρατία» από το ανεύθυνο πλήθος, ο προπηλακισμός βουλευτών εξισώνεται με «προσβολή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», η οποία κερδήθηκε με «αίμα και θυσίες από τον ελληνικό λαό».

Μετά τη Δαμανάκη και άλλοι πρώην «αριστεροί» συντάχθηκαν με τη νεοφιλελεύθερη συμμορία που κυβερνά τη χώρα. Ο Δημήτρης Δανίκας, στο φιλοκυβερνητικό Βήμα καθυβρίζει τους διαδηλωτές προσάπτοντάς τους «Κτηνώδη Δύναμη Ογκώδη Άγνοια».[i] Ο ίδιος, εδώ και καιρό, έχει προστεθεί στη κτηνώδη προπαγανδιστική μηχανή του Πρετεντέρη εμφανιζόμενος συχνά-πυκνά στην εκπομπή του «Ανατροπή» (ανατροπή προφανώς της αλήθειας). Οι γκαιμπελίσκοι θα έπρεπε να ντρέπονται αλλά… που τέτοια τσίπα! Παρουσιάζονται ως τιμητές αυτοί που (ήσαν και είναι) υπάλληλοι ενός αργυρώνητου κρατικοδίαιτου προπαγανδιστικού μηχανισμού (αυτό των ΜΜΕ). Αποθέωση του μηχανισμού προπαγάνδας ήταν και το κείμενο των 32 «διανοουμένων» υπέρ της κυβέρνησης και του μνημονίου που υπογράφεται από κρατικοδίαιτους μανδαρίνους (μεταξύ των οποίων ο Διονύσης Σαββόπουλος που πρότεινε να στείλουμε τους μετανάστες χωρίς χαρτιά στα «ξερονήσια», μέχρι την πανεπιστημιακό Βάσω Κιντή, που διαρρήγνυε τα ιμάτιά της για τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να απεργούμε εν μέσω Μνημονίου).[ii]

Ωστόσο, οι φιλοκυβερνητικές επιθέσεις κατά των διαδηλωτών του Συντάγματος είναι αναμενόμενες. Από αυτό εδώ το σάιτ, είχαμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή ότι οι αντιρρήσεις («ειρηνιστικές», εύκολα ενσωματώσημες κ.λπ.) για τις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» στερούνταν βάσης. Πράγματι, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να χειριστούν τους διαδηλωτές του Συντάγματος ως βαλβίδα ασφαλείας που θα εκτόνωνε τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση. Να τους κρατήσουν δηλαδή σε πλαίσια κοινοβουλευτικού κρετινισμού, σεμνά και ταπεινά να διαμαρτυρηθούν και μετά να περιμένουν τις… επόμενες εκλογές για να ψηφίσουν τον επόμενο επιβήτορά τους.

Έκαναν λάθος υπολογισμούς. Στη σημερινή Ελλάδα το μίγμα είναι εκρηκτικό. Μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι εργαζόμενοι βρέθηκα στον 19^ο αιώνα από πλευράς όχι μόνο εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και (για ένα αυξανόμενο τμήμα των εργαζομένων) βιοτικού επιπέδου. Κυβέρνηση και άρχουσα τάξη χρησιμοποίησαν την οικονομική κρίση για τη μεγαλύτερη, παγκόσμια, επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Υπολόγισαν ότι με απανωτά και συνεχόμενα κτυπήματα στους εργαζόμενους θα τους αποδιοργάνωναν, θα τους οδηγούσαν στην απογοήτευση και την υποταγή. Μια συνταγή που είχε εφαρμόσει τη δεκαετία του 1980 η Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία (αν και, για να είμαστε δίκαιοι, με κατά πολύ λιγότερη ένταση και αποτελέσματα από τη σημερινή συμμορία του ΠΑΣΟΚ).

Αλλά…

….στην Ελλάδα έχουμε τη μεγαλύτερη πανευρωπαϊκά Αριστερά, το ισχυρότερο αντιεξουσιαστικό κίνημα, τις περισσότερες απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ η μνήμη του Δεκέμβρη 2008 είναι ακόμα νωπή. Η εποχή της μεταπολίτευσης μπορεί να έχει πλέον παρέλθει (από την άποψη του πολιτικοκοινωνικού μπλοκ που εξασφάλιζε την ισορροπία του αστικού καθεστώτος) αλλά τα ιδανικά του κινήματος της μεταπολίτευσης παραμένουν εδώ: πραγματική δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, που σε ένα ικανό τμήμα των εργαζομένων εξισώνονται με τα σοσιαλιστικά ιδανικά.

Αυτά λοιπόν βρίσκονται στο κοινωνικό υπόβαθρο και δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα.

Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, η επίσημη Αριστερά βρίσκεται πολύ μακριά από τις απαιτήσεις της περιόδου. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε για τους προπηλακισμούς βουλευτών και κυβερνητικών αξιωματούχων ότι «δεν το εγκρίνω, δεν το επικροτώ» αλλά και υπερασπίστηκε τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό λέγοντας ότι αυτές οι επιθέσεις δεν αποτελούν «επίθεση στον κοινοβουλευτισμό».

Έλεος σύντροφε Τσίπρα. Οι επιθέσεις κατά βουλευτών είναι αποτέλεσμα της ταξικής πόλωσης στη χώρα και αποτέλεσμα είναι και η αμφισβήτηση από τους εργαζόμενους του κοινοβουλευτικού κρετινισμού που πλασάρεται ως δήθεν «η μοναδική υπαρκτή δημοκρατία». Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο αποκάλυψε την ουσία του κοινοβουλευτισμού. Με απίστευτο κυνισμό έλεγε ψέματα στους ψηφοφόρους του την ίδια στιγμή που προετοίμαζε συνειδητά με το ΔΝΤ, ως εκ προμελέτης εγκληματίας, την επιστροφή της χώρα στον 19^ο αιώνα. Η ουσία του κοινοβουλευτισμού είναι ακριβώς αυτή: δήθεν «αντιπρόσωποι του έθνους» που εκλέγονται από παθητικούς ψηφοφόρους, που αποδέχονται, ως μοιραίοι Τρώες, κάθε τέσσερα χρόνια να τους εμπαίζουν ασήμαντοι καιροσκόποι δημαγωγοί όπως ο Παπανδρέου ή ο Σαμαράς. Αδύναμοι, εξατομικευμένοι ψηφοφόροι του καναπέ, χωρίς αυτούς δεν υπάρχει κοινοβουλευτισμός.

Στις σημερινές συνθήκες, η άνευ όρων υπεράσπιση του κοινοβουλευτισμού είναι πολιτικά επικίνδυνη για τον κόσμο της εργασίας. Όταν η άρχουσα τάξη αποφασίζει να περάσει ισοπεδωτικά μέτρα κατά των εργαζομένων μπορεί να το κάνει χρησιμοποιώντας τη «δημοκρατική νομιμοποίηση» του κοινοβουλίου. Και αυτό κάνει σήμερα, ποδοπατώντας και, τα πολύ περιορισμένα ούτως ή άλλως, αστικά δημοκρατικά δικαιώματα, εξευτελίζοντας το ίδιο το αστικό σύνταγμα και προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα αυταρχικό κοινοβουλευτισμό του είδους που επικρατούσε στην Ελλάδα πριν τη μεταπολίτευση του 1974:

«Ήδη το «δημοκρατικό» ΒΗΜΑ θέτει το ερώτημα, σε δημοσκόπησή του, κατά πόσο οι πολίτες είναι έτοιμοι να δεχθούν μια ισχυρή προσωπικότητα με έκτακτες εξουσίες, υπεράνω κομμάτων και Βουλής- αυτό που στα καφενεία ακούγεται πιο απλά, κατά το «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» (απάντησε θετικά το 22%)».[iii]

Όταν λοιπόν η ταξική πάλη οξύνεται σε αυτό το βαθμό αποτελεί καθήκον της Αριστεράς να επαναφέρει τη δυνατότητα μια άλλης κοινωνίας. Της κοινωνίας των εργατικών Συμβουλίων, της δυνατότητας ανάκλησης των εκλεγμένων αντιπροσώπων, της διακυβέρνησης με λαϊκές συνελεύσεις στους χώρους εργασίας και τις γειτονιές. Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός δεν αποτελεί «δημοκρατικό» μονόδρομο.

Αλλά και το άλλο κόμμα της επίσημης Αριστεράς, το ΚΚΕ, απέδειξε, για άλλη μια φορά, το πόσο καθεστωτικό κόμμα είναι. Η δήλωση της Παπαρήγα υπέρ του ευρώ[iv] αποτελεί πράξη στήριξης των επιλογών της άρχουσας τάξης, πράγμα που το αντελήφθησαν όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις. Η Παπαρήγα και το ΚΚΕ εισέπραξαν για τη στάση τους τα εύσχημα από την προπαγανδίστρια του νεοφιλελευθερισμού του καναλιού του Σκάι που δήλωσε ικανοποιημένη από τη δήλωση της Παπαρήγα. Με τα λόγια της Κατερίνας Ακριβοπούλου:

«Το ΚΚΕ είναι το κατ’ εξοχήν καθεστωτικό κόμμα».

Η ίδια άλλωστε αποκάλυψε ότι κυβερνητικοί παράγοντες της δήλωσαν ότι :

«Όσο ηγούνται των κινητοποιήσεων ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ, δεν ανησυχούμε. Όταν θα βγει η νεολαία και οι ομάδες που δεν ελέγχονται τότε θα αρχίσουμε να ανησυχούμε».[v]

Και πράγματι το ΚΚΕ στη μακρά ιστορία του, εκτός των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1920, έχει αποδειχθεί καθεστωτικό κόμμα. Στη δεκαετία του 1930 παρέδιδε το κίνημα στους φιλελεύθερους του Βενιζέλου για να εμποδίσει δήθεν την πορεία προς τη δικτατορία (σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβενα), πράγμα που βέβαια δεν απέτρεψε τη δικτατορία του Μεταξά (που πραγματοποιήθηκε με τη σύμφωνη γνώμη των «συμμάχων» του ΚΚΕ!).[vi] Στην κατοχή μετέτρεψε το ΕΑΜ σε «εθνική συμμαχία» με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα τη συντριβή του μεγαλύτερου λαϊκού κινήματος της ιστορίας της χώρας. Τη δεκαετία του 1960 μετέτρεψε την ΕΔΑ σε ουρά της Ένωσης Κέντρου. Σήμερα με την πολιτική γραμμή «τίποτα δεν θα αλλάξει παρά μόνο αν στις επόμενες εκλογές ψηφήσετε το ΚΚΕ» αναδεικνύεται στο κατ’ εξοχήν κόμμα του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Θεσμική αντιπολίτευση, σχεδόν μηδενικές κινητοποιήσεις, εχθρότητα σε οποιεσδήποτε κινητοποιήσεις ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια της απόλυτης νομιμότητας (η καταγγελία από το ΚΚΕ του Δεκέμβρη 2008 αποτελεί την κορύφωση της στήριξης του αστικού καθεστώτος «στα δύσκολα» από αυτό το κόμμα).

Η πρόταση Αλαβάνου[vii] για αποχώρηση των βουλευτών της Αριστεράς από τη βουλή θα έσωζε την τιμή της κοινοβουλευτικής Αριστεράς ενώ ταυτόχρονα θα αποτελούσε άλλη μια προτροπή για ακόμα περισσότερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων, πράγμα που θα μεγέθυνε και την επιρροή της Αριστεράς γενικότερα. Ωστόσο και τα δυο κοινοβουλευτικά κόμματα απέρριψαν την πρόταση Αλαβάνου.

Παρά τις ανεπάρκειες της επίσημης Αριστεράς, το ξαναλέμε, το κίνημα στη Ελλάδα είναι όχι μόνο μαζικό και δυναμικό αλλά και διαρκώς γεννά νέες δυνατότητες. Τα τεκταινόμενα σήμερα στις πλατείες της χώρας δεν αποτελούν έκφραση απλά ενός ασυνείδητου «αυθόρμητου». Αποτελούν, πέρα από έκφραση της συσσωρευμένης αγανάκτησης, πραγματώσεις που απορρέουν από ένα κίνημα που παρά την έλλειψη ηγεσίας από την Αριστερά και τις ριζοσπαστικές δυνάμεις, έχει πλέον συσσωρεύσει εμπειρία αγώνων και αναζητά έκφραση μέσω κινηματικών διαδικασιών. Οι γενικές συνελεύσεις στις πλατείες δεν μπορούν σίγουρα να αποτελέσουν εναλλακτική πρόταση πολιτικής παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή, ωστόσο ανοίγουν μεγάλες προοπτικές για τις επαναστατικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Αυτός είναι ο λόγος που αύριο, την Κυριακή 5 Ιούνη, πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να δώσουν το παρών στη συγκέντρωση του Συντάγματος. Η πλατεία αύριο πρέπει να βουλιάξει από την προσέλευση του κόσμου!

Άγγελος Κ

Category: Εσωτερικά