Ολοταχώς προς «ελεγχόμενο» κοινοβουλευτισμό;



(Στο τέλος της δημοσίευσης μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από τη χτεσινή ημέρα)

Η έκταση της αστυνομικής βαρβαρότητας χτες έφερε μνήμες από πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν. Δικαίωσε πλήρως το σύνθημα των διαδηλωτών «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

Ασφαλώς, ακόμα η καταστολή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, εφαρμόζοντας την πολιτική που της υπαγορεύουν οι καπιταλιστές, δεν έχει φτάσει στα επίπεδα μιας ανοιχτής δικτατορίας. Ωστόσο αγγίζει πλέον τα όρια πριν από αυτό το στάδιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα υπερβεί κιόλας, αλλά η κατακόρυφη αύξηση της αστυνομοκρατίας σίγουρα διερευνά τα όρια του κοινοβουλευτισμού.

Σταθερά, από τότε που έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, αυξάνεται η αστυνομική τρομοκρατία. Χτες η κατάσταση θύμιζε την «Καραμανλική τρομοκρατία» μετά το 1974. Τότε η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μαχητικό κίνημα που έβγαινε γεμάτο αυτοπεποίθηση μετά την πτώση της χούντας. Το κίνημα ζητούσε συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Η τότε ΝΔ του «εθνάρχη» θεωρούσε εξαιρετικά επικίνδυνες για τους καπιταλιστές τις διεκδικήσεις. Ο Καραμανλής, στις δυο πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της ΝΔ (1974-1981), προσπάθησε να συνεχίσει μια πολιτική που, υπό μια έννοια, ήταν η συνέχιση του «ελεγχόμενου κοινοβουλευτισμού» που ίσχυε πριν τη χούντα του 1967. Η απάντηση, λοιπόν, των κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Καραμανλή στις διεκδικήσεις του κινήματος ήταν η «ανεξέλεγκτη» χρίση των ΜΑΤ σε κάθε ευκαιρία. Και επιπλέον, κάθε σύγκρουση με την αστυνομία γενικευόταν. Η διαδήλωση μπορεί να εξελισσόταν στην Ομόνοια, για παράδειγμα, αλλά οι συγκρούσεις γρήγορα επεκτεινόντουσαν σε πολλές περιοχές -κυρίως λόγω της αστυνομικής αγριότητας. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου μετά το 1981 ακολούθησε άλλη πολιτική, «αστικού εκσυγχρονισμού»: κάποιες οικονομικές προχωρήσεις σε συνδυασμό με την οικοδόμηση μιας ελεγχόμενης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Χτες γυρίσαμε στην εποχή της «Καραμανλικής τρομοκρατίας», πριν το 1981, ένα είδους πολιτικού déjà vu. Αλλά αυτή τη φορά ήταν το ΠΑΣΟΚ του πορφυρογέννητου κληρονόμου: του ΓΑΠ.

Αστυνομικές δυνάμεις (με αιχμή τις ομάδες Δέλτα) χτυπούσαν κόσμο ανεξέλεγκτα σε μεγάλη ακτίνα από το Σύνταγμα: στο Μοναστηράκι, την Ακρόπολη, στην Ακαδημίας…

Η αιτία ίδια, όπως και τότε: οι εργαζόμενοι ως ο εχθρός που δεν κατανοεί (δεν εννοεί να κατανοήσει) ότι για να «βγούμε από την κρίση» πρέπει να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους των καπιταλιστών, πρέπει οι εργαζόμενοι να υποστούν όλες τις θυσίες.

Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά με το τότε, την περίοδο από το 1974-1981: εκείνη την εποχή υπήρχε η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν να καλυτερεύσουν. Σε αυτό το κλήμα της ελπίδας δεν αναπτυσσόταν μόνο η Αριστερά αλλά και το ΠΑΣΟΚ ως καθεστωτική μεταρρυθμιστική δύναμη.

Σήμερα το σύστημα δεν έχει να προσφέρει καμιά ελπίδα. Το μόνο που μπορούν να υποσχεθούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ένας λογαριασμός ολοένα και βαρύτερος για τον κόσμο της εργασίας. Μεγαλύτερη ανεργία, χαμηλότεροι μισθοί και συντάξεις. Και όλα αυτά για πολλά χρόνια, κάποιοι μιλούν ακόμα και για τα επόμενα τριάντα χρόνια!

Αυτός είναι ο λόγος που καθιστά μονόδρομο για το καθεστώς τη χρήση βάρβαρης αστυνομικής καταστολής. Αυτός είναι ο λόγος που γίνονται ασκήσεις «αντιμετώπισης πλήθους» από τον ελληνικό στρατό.

Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι μαύρα για τον κόσμο της εργασίας. Οι τελευταίες κινητοποιήσεις και η αντίδραση του κόσμου ήταν πραγματικά ελπιδοφόρα: αισθάνεσαι ότι ο κόσμος πιστεύει ότι μπορεί να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική και την ίδια την κυβέρνηση. Το αισθάνεσαι πολύ περισσότερο όταν βλέπεις τον κόσμο πως αντιδρά στην αστυνομική βαρβαρότητα.

Υπάρχουν στο διαδίκτυο πολλά βίντεο που αφορούν την προβοκατόρικη δράση φασιστών ή ακόμα και μπάτσων που παρεισφύουν ανάμεσα στους διαδηλωτές. Αυτό ωστόσο αποτελεί τη μια πλευρά. Προφανώς μπάτσοι και κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να διαλύσουν τις συγκεντρώσεις με τους γνωστούς τρόπους τους. Ωστόσο, το να καταγγέλλει κανείς όλες τις πράξεις αντίστασης απέναντι στην αστυνομική βία ως προβοκατόρικες, το μόνο που αποδεικνύει είναι υποταγή στην καθεστωτική νομιμότητα.

Χτες γίναμε μάρτυρες ηρωικής αντίστασης απέναντι στους μπάτσους: πέτρες δεν έριχναν μόνο οι «κουκουλοφόροι» (για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση-καραμέλα των ΜΜΕ) αλλά και απλοί εργαζόμενοι όλων των ηλικιών, από νεαρούς μέχρι πενηντάρηδες και εξηντάρηδες.

Γιατί ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: για να μην πεινάσουμε, εμείς και οι οικογένειές μας, όχι μόνο χρειάζονται απεργίες και κινητοποιήσεις στους δρόμους και τις πλατείες, αλλά θα χρειαστεί και η αντιπαράθεση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Σύγκρουση δεν είναι μόνο οι πέτρες. Αλλά, παρά και ενάντια στη θέληση της κυβέρνησης, παρά τις προβοκάτσιές της, να παραμείνουμε στις πλατείες και στους δρόμους.

Το πολύ ενθαρρυντικό που δείχνουν αυτές οι μέρες είναι ότι στον κόσμο, στη νεολαία και τους εργαζόμενους, υπάρχει αυτή η διάθεση για πάλη και αγώνα.

Άγγελος Καλοδούκας

Category: Χωρίς κατηγορία