Εκτυπώστε το
Μια παρέμβαση για τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος
Την τελευταία εβδομάδα γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανών συγκεντρώσεων στην πλατεία Συντάγματος, από δεκάδες χιλιάδες πολίτες καθημερινά. Το καινοφανές έγκειται στο ότι πρόκειται για καθαρά αυθόρμητες κινητοποιήσεις, οι οποίες παρέκαμψαν τις παραδοσιακές κομματικές ή συνδικαλιστικές διαμεσολαβητικές δομές και κινητοποιήθηκαν μέσω των διαφόρων ψηφιακών κοινωνικών δικτύων (facebook, twitter, forums, κ.λπ.) αλλά και από στόμα σε στόμα.
Αυτό σε πρώτη ανάγνωση και πριν προλάβουμε να το βαφτίσουμε «κινητοποίηση του facebook», θα πρέπει να πούμε ότι ο εν λόγω τύπος κινητοποίησης (περικύκλωση της Βουλής -έξω από το κατεξοχήν κέντρο λήψης των πολιτικών αποφάσεων και λίκνο της αστικής δημοκρατίας) μάλλον ζυμωνόταν σαν ιδέα σε διευρυμένα (και ταξικά προσδιορίσιμα) κοινωνικά στρώματα κάποιο καιρό και μάλιστα φάνηκε ότι αποτελούσε κοινό τόπο (σχεδόν αδιαμφισβήτητο έχω την εντύπωση) η τροπικότητα και μορφή της διαμαρτυρίας. Προφανώς πηγή αυτής της σύλληψης ήταν οι καταλήψεις κεντρικών πλατειών στην Ισπανία και ιδιαίτερα η δυναμική κατάληψη της πλατείας Ταχρίρ από τον αιγυπτιακό λαό με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και απαράμιλλη επιμονή. Αναμφίβολα η νικηφόρα της κατάληξη (η αποπομπή του επί 30 συναπτά έτη προέδρου Μουμπάρακ) ενέπνευσε όλον αυτόν τον κόσμο που διαδηλώνει αυτές τις μέρες, προσφέροντάς του μια δυνητική νικηφόρα έκβαση.
Ωστόσο, το παράδοξο της όλης υπόθεσης αφορά το σκεπτικισμό, την απαξίωση ή την ακόμα και την εχθρότητα με την οποία υποδέχονται ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς, τόσο κοινοβουλευτικής όσο και αντισυστημικής, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, έτσι όπως αποτυπώνεται από την αρθρογραφία στα διάφορα μπλογκ αλλά και στις συζητήσεις στους κόλπους των αριστερών και αντιεξουσιαστικών πολιτικών οργανώσεων. Πρόκειται για παράδοξο και αντίφαση στο βαθμό που ο εν λόγω πολιτικός χώρος αναφέρεται στις μαζικές διαδηλώσεις ως κυρίαρχο μοντέλο πολιτικής παρέμβασης, προσδίδει βαρύτητα και ιεραρχεί ως πρώτιστο καθήκον την προώθηση και ριζοσπαστικοποίηση των εξωθεσμικών κινημάτων και τέλος επιδιώκει να οικοδομεί μια τέτοια πολιτική ηγεμονία εντός τους με τελικό ορίζοντα τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Αν διατυπώσουμε την προηγούμενη πρόταση ως υπόθεση εργασίας, θα συμπέραινε κανείς ότι αυτήν τη στιγμή παρουσιάστηκε μια χρυσή και -γιατί όχι ανέλπιστη- ευκαιρία στην Αριστερά για επιτάχυνση της αναδιάταξης των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων υπέρ της εργασίας.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν μια σειρά λόγοι κατά τη γνώμη μου, που συντείνουν σε αυτή τη σαστισμένη και αμήχανη -στην καλύτερη περίπτωση- στάση της Αριστεράς. Εξ όσων τουλάχιστον έχω καταφέρει να σταχυολογήσω αυτοί αφορούν την κοινωνική σύνθεση των διαδηλωτών, τα χαρακτηριστικά της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση στις συγκεντρώσεις, την αστοχία της επιλογής μιας υποτιθέμενης «μηχανιστικής» μεταφοράς της πρακτικής «Ταχρίρ» στην ελληνική πολιτική σκηνή της πάλης των τάξεων, την έλλειψη a priori καθοδήγησης και οργάνωσης των εκδηλώσεων αυτών και επιπρόσθετα σε μια σειρά παθογένειες της ελληνικής Αριστεράς (επαναστατικής και μη), αιτία την οποία θα αφήσω για το τέλος, μια που την αξιολογώ ως σπουδαιότερη όλων. Θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω σε όλα τα πιο πάνω σημεία και να διερευνήσω παράλληλα τα χαρακτηριστικά της εμπειρίας της προηγούμενης εβδομάδας.
Κοινωνική σύνθεση των διαδηλώσεων
Οι διαδηλωτές απαρτίζονται κυρίως από ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας -της επισφαλούς εργασίας (γενιά των 500 και 600 Ευρώ) αλλά και πολλών μαθητών και φοιτητών- όπως επίσης σημαντική είναι η παρουσία στρωμάτων της μικροαστικής τάξης (πολλοί από αυτούς που κωδικοποιημένα αποκαλούνται «νοικοκυραίοι») και τέλος αρκετοί συνταξιούχοι. Επομένως, καταρχήν και υπό τον όρο αποδοχής της περιγραφής της παραπάνω κοινωνικής σύνθεσης, η Αριστερά πρέπει να εγκληθεί έντονα να δηλώσει ηχηρή και μαζική παρουσία και να παρέμβει, αφού πρώτα και κύρια, σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης συμμετέχει ενεργά (και αναφορικά με τη θέση της στην καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία, αποτελεί προνομιακό έδαφος για ριζοσπαστικοποίηση). Επιπλέον όμως, η παρουσία μερίδων της μικροαστικής τάξης, όχι μόνο δεν πρέπει να φοβίζει ή να απαξιώνεται, αλλά αντιθέτως πρέπει να συνιστά πρόκληση για την Αριστερά, γιατί όσο και αν δε μας αρέσουν τα κοινωνικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της εξαιρετικά ετερογενούς μικροαστικής τάξης, ας μην ξεχνάμε ότι αποτελούν τη λυδία λίθο της επανάστασης, η οποία, ως γνωστό από το Μαρξ, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο από το προλεταριάτο, αλλά περνάει μέσα από τις συμμαχίες που θα κατορθώσει να συγκροτήσει με αυτήν την τάξη με ηγεμονικό τρόπο (αν βέβαια μιλάμε για μια πολιτική συγκυρία που κυοφορεί επαναστατικές δυνατότητες). Πεδίον δόξης λαμπρόν συνεπώς.
Το πολιτικό πλαίσιο των κινητοποιήσεων
Εν συνεχεία, έχουν ακουστεί και πολύ σοβαρές ενστάσεις γύρω από το ζήτημα των πολιτικών χαρακτηριστικών, του πλαισίου και της στοχοθεσίας αυτών των συγκεντρώσεων. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά δύο παράγοντες υπόψη μας, ως συντεταγμένες που οροθετούν τη συζήτηση.
Πρώτον, ότι είναι εξαιρετικά αναμενόμενο σε ένα κοινωνικό υποσύνολο, το οποίο δεν έχει κινητοποιηθεί ποτέ, δεν έχει συμμετάσχει σε συνέλευση ποτέ, απορρίπτει σε όλη του τη ζωή το συλλογικό δρόμο διεκδίκησης και διαπνέεται από αισθήματα ατομικισμού, οι εκδηλώσεις να μη λαμβάνουν τις μορφές τις οποίες η Αριστερά αντιλαμβάνεται ως οικείες και διαχειρίσιμες. Είναι λογικό λοιπόν, σε ένα πρώτο επίπεδο, οι συγκεντρώσεις που διεξάγονται αδιαμεσολάβητα, παρακάμπτοντας τις αριστερές οργανώσεις, χωρίς τη γνώριμη απεργιακή οδό, να λάβουν στην αρχή τουλάχιστον χαρακτηριστικά, μη επικίνδυνα πολιτικά, ειρηνικής και μόνο αντιπαράθεσης, ελάχιστη συνθηματολογία, εύκολα ενσωματώσιμες πρακτικές σε κυρίαρχα ιδεολογικά σχήματα, έλλειψη οποιουδήποτε πολιτικού σχεδίου, ακόμα και ενός συντηρητισμού της επίκλησης του δήθεν «προδομένου αδιαίρετα έθνους» που κραδαίνει υπερήφανα τις ελληνικές σημαίες. Αντί λοιπόν να στηλιτεύει αυτήν την κατάσταση η Αριστερά, θα έπρεπε να την αναμένει, αφού διαθέτει τα πολιτικά εργαλεία να εκτιμήσει τα χαρακτηριστικά που μπορεί να λάβει κάτι το οποίο δεν περνάει μέσα από τη δική της οργάνωση και πολιτική ζύμωση. Μόνο έκπληξη δε θα έπρεπε να προξενεί, αντιθέτως η Αριστερά οφείλει να την κρίνει ως τη στιγμή εκείνη που «πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά» και να διεκδικήσει τον αριστερόστροφο μετασχηματισμό αυτής της κατάστασης.
Επίσης, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει το γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε να γεμίσει τους δρόμους εκδηλώνοντας συλλήβδην ριζοσπαστικές, συγκρουσιακές διαθέσεις με οργάνωση και κλιμάκωση, αφού εάν αυτό μπορούσε να πραγματοποιηθεί, τότε πρωτίστως η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε ήδη πέσει (τουλάχιστον) και ο ρόλος της επαναστατικής Αριστεράς θα ήταν από καιρό περιττός. Αυτό είναι κάτι που θέλει πεισματώδη δουλειά, παρέμβαση και υπομονή και σίγουρα δεν είναι απλή υπόθεση. Ο ρόλος της πολιτικής πρωτοπορίας τελικά είναι αυτός: Δεν είναι μόνο να εντάξει μέλη στις γραμμές του πολιτικού οχήματος σε μια γραμμική και αναμφισβήτητη πορεία προς την επανάσταση, αλλά κυρίαρχα το να μπολιάσει τις μάζες με την προοπτική της, να παρέμβει στις συνειδήσεις συγκροτώντας θύλακες αντι-ιδεολογίας, να δώσει εναλλακτική προοπτική, να εμπνεύσει, να καταστεί ο Ηγεμόνας της κοινωνίας, ο πολιτικός ενοποιός των συμφερόντων των υποτελών κοινωνικών τάξεων και η συνεκτική τους ραχοκοκαλιά, χωρίς προϋποθέσεις μάξιμουμ πολιτικών δεσμεύσεων και οργανωτικών στρατολογήσεων. Η ηγεμονία που κερδίζει η αντισυστημική Αριστερά έχει πολλά επίπεδα και σε τελική ανάλυση πρέπει να την ενδιαφέρει να διαμορφώσει μια γραμμή των μαζών και να μη φοβάται το κατά πόσο θα μπορέσουν όλοι να αποδεχτούν τις προωθημένες θέσεις της στο ακέραιο, αλλά το κατά πόσο θα μπορέσουν να ακολουθήσουν σε ένα ενιαίο πολιτικό σχέδιο που θα διαθέτει πολλούς αναβαθμούς ένταξης.
Απλές ειρηνικές συγκεντρώσεις
ή εκρηκτική δυναμική
Μία σημαντική ένσταση αφορά στον απόλυτα ειρηνικό χαρακτήρα των συλλαλητηρίων που κατακρίνεται και πάλι ως πολιτικά ατελέσφορος και εύκολα ενσωματώσιμος. Είναι λογικό ωστόσο πάλι να περιμένουμε ότι ο πολύς κόσμος που κατεβαίνει στους δρόμους αυτές τις μέρες είναι ευάλωτος στην αστική ιδεολογία των ειρηνικών αντιπαραθέσεων που τις καθιστά ακίνδυνες για το συνασπισμό εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και την άλλη όψη του νομίσματος: Αυτή τη στιγμή, όλος ο αστισμός ποντάρει στη λειτουργία του εν λόγω κινήματος ως «μαξιλαράκι» ασφαλείας από μία δυναμική σύγκρουση-αναμέτρηση με έναν ευρύ λαϊκό συνασπισμό και επενδύει πάνω του σα βαλβίδα εκτόνωσης των τεράστιων αποθεμάτων λαϊκής οργής (επειδή γνωρίζει ότι είναι αδύνατο να προχωρήσει στις αναδιατάξεις κοινωνικών συσχετισμών υπέρ του, μόνο με την άσκηση στυγνής καταστολής ειδικά σε μία δυτική δημοκρατία). Παράλληλα, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της άρχουσας τάξης (ιδίως ΜΜΕ) επιμένουν να αναδεικνύουν και να εξυμνούν τον ειρηνικό χαρακτήρα και γενικά τις πιο συντηρητικές-αντιδραστικές πτυχές των κινητοποιήσεων, με στόχο να αφοπλίσουν τη δυναμική τους και να τις δεσμεύσουν σε αστικά κανάλια.
Αυτή η προβολή ωστόσο, στο σύνολό της, δείχνει και μία έντονη ανησυχία του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας να αναχαιτίσει τη κρυφή ακόμα αλλά ανεξέλεγκτη δυναμική του πράγματος. Μπορούν να την αποκρυπτογραφήσουν, για αυτό προσπαθούν να την ιδιοποιηθούν ιδεολογικά. Να ανακόψουν πάνω από όλα την εμβέλεια και νομιμοποίηση των αριστερών και γενικότερα των μάχιμων κοινωνικών πρακτικών σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και σταδιακά να τα πιέσουν και να τα εγκαλούν στη βάση που τα δέσμευσαν. Η ανησυχία αυτή γίνεται έκδηλη, αν διαβάσει κανείς τις δύο τελευταίες παραγράφους του άρθρου του -Νο1 πολιτικού «λαγού» της ελληνικής αστικής τάξης- Πρετεντέρη, στο «Βήμα» της Παρασκευής (http://redwildwind.blogspot.com/2011/05/blog-post_4175.html).
Τελευταίο σχόλιο για τον ειρηνικό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων: Πεποίθησή μου είναι ότι στο μέτρο που θα συνεχιστούν σε βάθος χρόνου, η άρχουσα τάξη θα γίνεται όλο και πιο ανελαστική απέναντι σε αυτό το κίνημα που μέχρι ώρας καθαγιάζει, στην αρχή ασκώντας πιέσεις μέσω των ιδεολογικών της μηχανισμών και εν συνεχεία, αν αυτό αποτύχει, εφαρμόζοντας κατασταλτικές λύσεις. Ας μην έχουμε αμφιβολία επ’ αυτού: Όλο αυτό ήρθε να εδραστεί και να εκτυλιχθεί σε ένα ήδη εκρηκτικό πεδίο ταξικής πάλης, μετά από 1,5 χρόνο μαζικών και σφοδρών απεργιακών και κοινωνικών συγκρούσεων, που πυροδότησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του μνημονίου και της τρόικας. Τα ίδια δε συνέβησαν άλλωστε το περασμένο Σάββατο στην πλατεία Puerta Del Sol, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί ανάλογος κοινωνικός αναβρασμός το προηγούμενο διάστημα;
Η ανεπάρκεια των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ
Δεν πρέπει επίσης να αμελήσουμε να αξιολογήσουμε το ότι η ανάγκη που αισθάνθηκε όλος αυτός ο κόσμος να κινητοποιηθεί και μάλιστα με επίμονες και επαναλαμβανόμενες συγκεντρώσεις σε καθημερινό επίπεδο. Μοιάζει να λειτουργεί σαν «υποκατάσταση» των απεργιών που θα έπρεπε να πραγματοποιούνταν απέναντι σε αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα. Παρά το γεγονός ότι έχουν διοργανωθεί γύρω στις 10 γενικές απεργίες το τελευταίο χρόνο, οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι τόσο ανεπαρκείς που αφήνουν ένα τεράστιο κενό αναφορικά με τη διάρκεια και την κλιμάκωση του αγώνα. Το καθημερινό κάλεσμα λοιπόν, των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, έχει να κάνει με τη βούληση των διαδηλωτών να δώσουν έναν αγώνα διαρκείας – έστω και με αυτά τα χαρακτηριστικά – τον οποίο δε διεξάγουν οι αστικοποιημένοι γραφειοκρατικοί συνδικαλιστικοί θεσμοί, οι οποίοι δεν πρόκειται και να προχωρήσουν ποτέ σε μια τέτοιου τύπου στρατηγική. Έτσι, πολύ πρόχειρα, παρατηρούμε πως οι «απαίδευτες και καθυστερημένες μάζες» διαθέτουν ένα οξυμένο πολιτικό αισθητήριο, να διαμορφώσουν από μόνες τους, έναν από τους όρους της αντιπαράθεσης με νικηφόρα προοπτική στη σαρωτική επίθεση του κεφαλαίου.
Η συνέλευση της πλατείας:
Νέες κινηματικές δομές γεννιούνται
Το δεύτερο μα ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στοιχείο είναι η σχετική διαφόριση που υπάρχει τις τελευταίες μέρες στις τάξεις των διαδηλωτών. Η αναπόφευκτη αυτοοργάνωση και αυτοδιεύθυνση που συνέλαβαν οι διαδηλωτές διαμόρφωσε δύο διακριτά, αλλά όχι και ανταγωνιστικά (ή στεγανοποιημένα) μεταξύ τους συλλογικά μορφώματα. Η συνέλευση είναι κατά την άποψή μου η πιο ευχάριστη και πιο ελπιδοφόρα όψη αυτών των κινητοποιήσεων. Είναι η προσπάθεια να ανιχνευθεί η οργανωτική αναβάθμιση του εγχειρήματος, να επεξεργαστεί ζητήματα πολιτικά και ιδεολογικά με τη δική της αυτόνομη δομή και έχει σαφώς πολύ πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά από τους «πάνω». Αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην κοινωνική σύνθεση των ατόμων που λαμβάνουν μέρος στη συνέλευση, που είναι κυρίως νέοι άνεργοι, φοιτητές και μαθητές, αλλά και χαμηλόμισθοι νεαροί εργαζόμενοι, οι οποίοι εμπνέονται από την προσπάθεια και την αγκαλιάζουν.
Η συμμετοχή της επαναστατικής Αριστεράς στις συνελευσιακές διαδικασίες της πλατείας έδωσαν ριζοσπαστικό και συχνά αντικαπιταλιστικό πρόσημο στην πολιτική στοχοθεσία και αποφάσεις τους. Η συνδιαμόρφωση με τους μη οργανωμένους ανθρώπους που έβαλαν πλάτη να χτιστεί πρωτοβουλιακά αυτή η συνέλευση άμβλυνε την αρχική αποστροφή προς τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις και παράλληλα κερδίζει βαθμιαία την εμπιστοσύνη αυτού του κόσμου. Υπήρξε δε καθοριστική, στο βαθμό που μέσα σε τρεις μόλις μέρες, η αρχική διακήρυξη της συνέλευσης (που ήταν πολύ ετερογενής πολιτικά), απέκτησε συνοχή και αριστερές και επιθετικές πολιτικές αιχμές. Ενδεικτικό για το πόσο δεκτικός είναι ο κόσμος στην υιοθέτηση προωθημένων αιτημάτων, αποτελεί το ότι στη συνέλευση του Σαββάτου ψηφίστηκε να δουλευτεί από όλα της τα μέλη σε όλες τις γειτονιές και κοινωνικούς χώρους η γραμμή της γενικής πολιτικής απεργίας (η καθολική απεργία των εργαζομένων μέσω της οποίας απαιτούν πολιτειακή μετάβαση, σα να λέμε κοινωνική επανάσταση)!
Επιπρόσθετα, το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι οι δομές που επιχειρεί να χτίσει αυτή η μαζική συλλογική διαδικασία. Δομές που θέλουν να οργανώσουν, να παγιώσουν και να μεταφέρουν παντού αυτό που σήμερα λέγεται «συνέλευση της πλατείας». Στην κατεύθυνση αυτή λοιπόν, την Κυριακή το βράδυ ψηφίστηκαν μία σειρά από ομάδες εργασίας, όπως ομάδα για το λογιστικό έλεγχο του χρέους, ομάδα για στήριξη των ανέργων, ομάδα παροχής βοήθειας νομικών ζητημάτων, ομάδα φοιτητών, μαθητών και το πιο συγκινητικό ομάδα εργασίας για άτομα με ειδικές ικανότητες (πέρα από τις ομάδες περιφρούρησης, καθαριότητας, επικοινωνίας, κλπ). Αυξημένος βαθμός αυτοοργάνωσης και ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση θα μπορούσε κάποιος να ονομάσει το φαινόμενο των τελευταίων ημερών. Τέτοιες δομές παραπέμπουν στις λαϊκές δομές της «εαμικής εμπειρίας» του 1943-44 (εμβρυακά και σπερματωδώς βέβαια και πολύ μακριά από το πολιτικά προχωρήματα της εντελώς διαφορετικής εκείνης περιόδου), βέβαια με ένα εξαιρετικά τοπικό και όχι διευρυμένο χαρακτήρα. Θα ήθελα να τονίσω ότι ειδικότερα η συγκρότηση ομάδας για τα άτομα με ειδικές ικανότητες, είναι κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ την ίδια την Αριστερά, η οποία ως επί το πλείστον αναλώνεται και ταυτόχρονα υποτιμάει τα ζητήματα δευτερευουσών αντιθέσεων του καπιταλισμού. Συχνά οι μάζες προπορεύονται των πολιτικών υποκείμενων που επιδιώκουν να εκφράσουν τα συμφέροντά τους. Μία τέτοια περίπτωση είναι και αυτή θεωρώ και μάλιστα διαθέτει ένα γνήσιο μετανεωτερικό χαρακτήρα, μια που ενδιαφέρται για την εκφορά λόγου στους περιεκτικά αποκλεισμένους της κοινωνίας, τους homines sacri – ανάπηρους, κωφάλαλους, κλπ – μια πολιτική πρακτική που μας παραπέμπει κατευθείαν στο Φουκώ και τον Αγκάμπεν.
Εντύπωσή μου είναι εντέλει, πως έμμεσα εγγεγραμμένη στον ιδεότυπο των συγκεντρώσεων και ιδίως στην ταχεία ριζοσπαστικοποίηση του «κάτω τμήματος» είναι και οι κοινωνικές πρακτικές των κινημάτων της τελευταίας πενταετίας, του φοιτητικού κινήματος 2006-07, του Δεκέμβρη του 2008 και φυσικά των περσινών απεργιακών αγώνων. Έχω την πεποίθηση ότι έχουν μια έμμεση επιτελεστική δυνατότητα και επίπτωση σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, που δύναται να ενεργοποιείται πολύ δημιουργικά, σε περιστάσεις έντονης κοινωνικής πόλωσης σαν αυτή σήμερα στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Είναι αυτή η οικειοποίηση των κινηματικών παραστάσεων που βοηθάει στην επιτάχυνση της πολιτικοποίησης της μεγάλης αυτής μερίδας των διαδηλωτών.
Η στάση των πολιτικών πρωτοποριών
Ένα από τα σπουδαιότερα ζητήματα αποτελεί η διστακτική στάση της Αριστεράς, κυρίως της κοινοβουλευτικής της πτέρυγας (ΚΚΕ), του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλά και πληθώρας μεμονωμένων αγωνιστών της επαναστατικής Αριστεράς. Μία στάση, η οποία χαρακτηρίζεται ταυτόχρονα από απαξίωση και υποτίμηση των παρατεταμένων πολιτικών γεγονότων και από έναν ορισμένο ελιτισμό, που αφορά την αποδοκιμασία της συντηρητικής απόρριψης των κομματικών ταυτοτήτων στην πλατεία Συντάγματος, όπως επίσης και άλλα χαρακτηριστικά, σαν την απόρριψη της «ξύλινης γλώσσας» και το απολίτικο των εκδηλώσεων.
Γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε να θεωρούν αυτονόητο οι επαναστατικές δυνάμεις ότι ο «απολίτικος» (σε εισαγωγικά, γιατί τίποτα δεν εκφεύγει του πολιτικού – επιχειρηματολόγησα πιο πάνω σε σχέση με αυτό) χαρακτήρας των εκδηλώσεων θα ήταν δεδομένος, αφού αυτές πραγματοποιήθηκαν ερήμην των δυνάμεων που θα μπορούσαν να πολιτικοποιήσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις μέσω των δομών που παρεμβαίνουν (σύλλογοι, συνδικάτα, συνελεύσεις, οργανώσεις).
Δεύτερον, σημαντικός παράγοντας είναι ο εγγενής ελιτισμός αυτού του χώρου – του κατόχου της Αλήθειας – που εύκολα υποτιμάει τις διαθέσεις και την πολιτική νοημοσύνη των μαζών. Αναφέρεται και αντλεί τη νομιμοποίησή του από αυτές για να τους επιστρέψει σε μια τόσο κομβική πολιτική συγκυρία, απαξίωση ή αδιαφορία. Η στάση αυτή βέβαια μπορεί να αναχθεί τόσο στον κατακερματισμό της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, όσο κυρίως στη συντριπτικά μικροαστική κοινωνική σύνθεση του δοσμένου πολιτικού χώρου. Ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας αυτές τις αναντίστοιχες ιστορικά πολιτικές πρακτικές.
Τρίτον, οι διαδηλωτές προέρχονται από κοινωνικές μερίδες, οι οποίες δεν έχουν ή δεν είχαν ποτέ συνδικαλιστική έκφραση/εκπροσώπηση ή δεν νομιμοποιείται στα μάτια τους η παραδοσιακή «εργατοπατερική» συνδικαλιστική οργάνωση και διεκδίκηση (πολλώ δε μάλλον είναι ιστορικά χρεοκοπημένη), ώστε να έχουν παραστάσεις από πιο συντεταγμένες κοινωνικές συγκρούσεις με τον καπιταλισμό και αυτό αφήνει ένα κενό, το οποίο θα καλύψει πολύ προφανώς -όπως ειπώθηκε- η Αριστερά, για αυτό είναι επιτακτική και η παρουσία της εκεί και το μπόλιασμα του κόσμου με τις επαναστατικές της ιδέες.
Τέλος, το αντι-κομματικό στοιχείο είναι συναφές δύο παραγόντων: Αφενός, της στοχοποίησης των αστικών κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) ως πηγή των δεινών που βιώνουν οι λαϊκές μάζες από την εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών και γενικότερα του συστήματος του οποίου σημαίνον είναι ο δικομματισμός. Αφετέρου, μπορούμε να ανιχνεύσουμε και ισχυρές επιφυλάξεις απέναντι σε αριστερές οργανωμένες δυνάμεις και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε δίχως ανάλυση και αξιολόγηση, προβάλλοντας μόνο τον αντι-οργανωτισμό του αυθόρμητου, που έχει κοντά ποδάρια, κ.λπ.. Είναι ένα μήνυμα οροθέτησης του τρόπου παρέμβασης της Αριστεράς και όχι κάποιας απόρριψης στην ουσία. Η Αριστερά πρέπει να αναγνωρίσει στα πολιτικά χαρακτηριστικά (που καυτηριάζει ως μικροαστικά ή αντιδραστικά ή οτιδήποτε άλλο) αυτού του κινήματος, αντανακλάσεις των δικών της ευθυνών που τη βαραίνουν, τόσο εξαιτίας του ιδιαίτερου της καθοδηγητικής της σχέσης με τις μάζες όσο και με τις λανθασμένες ιστορικές επιλογές, που άφηναν έωλο και ακάλυπτο το λαϊκό επαναστατικό κίνημα.
Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Αριστερά να κάνει έμπρακτα με την ισότιμη συμμετοχή της στις συνελεύσεις και το σεβασμό που θα επιδείξει στις διαδικασίες που ξεπήδησαν από τον «απλό» κόσμο αυθόρμητα και απροσδόκητα, να επανεφεύρει τη σχέση της με τα λαϊκά στρώματα. Η σημερινή συγκυρία είναι μία πρόβα τζενεράλε για να κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη των κυριαρχούμενων τάξεων συνολικά. Το κοντέρ έχει σχεδόν μηδενίσει και απαιτείται από την Αριστερά να επινοήσει νέου τύπου σχέσεις με τις μάζες και νέους τρόπους καθοδήγησής τους. Πρέπει να μείνουμε πιστοί στη μαοϊκή ρήση «να ξεκινάμε από τις μάζες και να καταλήγουμε σε αυτές» και όχι να τη χρησιμοποιούμε σαν κενό γράμμα. Το να επενδύσει σφαιρικά ένας λαϊκός συνασπισμός δυνάμεων σήμερα στην επαναστατική Αριστερά, προϋποθέτει κυρίως για αυτήν (στην περίοδο της «μεταμοντέρνας» πολιτικής), να τροποποιήσει ολοσχερώς τη διαπαιδαγωγητική – και εν τέλει εξουσιαστική – σχέση με τις μάζες που απολογείται στο σχήμα αποκάλυψη της μυστικοποιημένης και αλλοτριωμένης Αλήθειας και εισαγωγή της απέξω στον αδαή λαό, και να επιδιώξει τη συνάντηση και τη συνδιαμόρφωση με αυτόν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει η Αριστερά να υιοθετήσει τέτοιες μορφές ευελιξίας, οι οποίες θα περιλαμβάνουν με κάποιον τρόπο όλη αυτή την ιστορική αποκρυστάλλωση των δικαιολογημένων αμφιβολιών των μαζών απέναντί της. Για το λόγο αυτό, πάλι η φράση του Μάο «να κινούμαστε σαν το ψάρι στο νερό» περιγράφει το επίκαιρο και αναγκαίο αυτού του καθήκοντος.
Επιπλέον, όταν προσάπτει ο κόσμος στην Αριστερά προσπάθειες «καπελώματός» του, ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή ανθίσταται στο διδακτισμό της, που εν ολίγοις επιθυμεί να τον εντάξει ασφυκτικά στα αδιαμφισβήτητα στρατηγικά της σχήματα. Ακόμα και η «ξύλινη γλώσσα» που πλείστοι όσοι ταυτοποιούν στο λόγο της Αριστεράς, αποτελεί τη ρηματική συμπύκνωση εκείνης της μορφής λόγου που είναι στιβαρά σπονδυλωμένη γύρω από κάποια εξουσιαστικού τύπου πρακτική (όσο πιο δύσκολα την κατανοείς τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τη συμμετοχή στη διαμόρφωση της πολιτικής και η χάραξή της περιέρχεται στα χέρια ολιγάριθμων πολιτικών κέντρων). Από εκεί και πέρα, αυτό το αξιοποιούν στο έπακρο οι κρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί, για να απαξιώσουν συνολικότερα τη δράση της επαναστατικής Αριστεράς και να την αποσυνδέσουν από τις πλατιές λαϊκές μάζες.
Βέβαια, η συγκεκριμένη κριτική αφορά κυρίως το ΚΚΕ και μία ολόκληρη ιστορική παράδοση της πολιτικής της Τρίτης Διεθνούς (και του σταλινικού μοντέλου κόμματος), η οποία ωστόσο αντανακλάται σε όψεις και της επαναστατικής Αριστεράς και είναι εύλογο ο κόσμος να αντιμετωπίζει τις οργανώσεις της ως μερικούς κληρονόμους αυτής της παράδοσης. Αρκεί αυτό να γίνεται με διαφορετικό τρόπο: Η Αριστερά πλέον δε θα φοβάται αλλά θα επιδιώκει να συναντιέται, να συνευρίσκεται, να τέμνεται, να εφάπτεται με όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, σεβόμενη την σχετική αυτοτέλεια των αυθόρμητα κινητοποιούμενων μαζών, επινοώντας έτσι τον εαυτό της από την αρχή και συγκροτώντας τους όρους για μία νέα ευρεία επένδυση πολιτικής εμπιστοσύνης πάνω της. Αυτό είναι ένα από τα ιστορικά καθήκοντα της εποχής και ουδόλως μεταφράζονται σε παραίτηση της Αριστεράς από τη διεκδίκηση της ηγεμονίας, αντιθέτως διερεύνησή της με ευνοϊκότερες προϋποθέσεις.
Μία νέα αισιοδοξία της βούλησης γεννιέται
Ιδιαίτερα λοιπόν σήμερα, είναι μια σημαντική ευκαιρία και αυτό μπορούν να το αντιληφθούν όσοι πέρασαν έστω και λίγο από τη συνέλευση: Συνιστά μια εμπειρία που μπορεί να ανασυνθέσει εκ βάθρων την Αριστερά από τη μία και ένα πρωτόγνωρο και καινοτόμο χωνευτήρι πολιτικού προβληματισμού και πειραματισμού από την άλλη, από το οποίο μπορούν να ξεπηδήσουν νέες μορφές αντίστασης. Η Αριστερά μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά σε αυτή τη διαδικασία και διασταυρούμενη με όλες αυτές τις πρωτοβουλίες και να ψηλαφίσει νέα επαναστατικά μονοπάτια. Απεμπολώντας το δεσμευτικό των κλασικών μοντελοποιήσεων των επαναστάσεων του 20ου αιώνα (που αν δε βαίνουν σε αυτόν το δρόμο τότε αντιτίθενται στην «αναγκαία και σιδηρά ιστορική εξέλιξη») και βέβαια αγκαλιάζοντας θετικά αυτήν την υπόθεση και καταθέτοντας όλες της τις δυνάμεις, μπορεί να βαθύνει αποφασιστικά το ρήγμα που προκύπτει από αυτήν. Μπορεί λοιπόν, αυτό που σήμερα είναι δυνατότητα να το μετασχηματίσει σε υλική πραγματικότητα. Και είναι τέτοιες οι δυνατότητες αυτού του ιστορικού κόμβου, που αν η Αριστερά τελικά απόσχει και όλο αυτό δεν οδηγήσει πουθενά, τότε οι αιτίες απουσίας δε θα αποτελούν τίποτα πέρα από την κυνικά αυτοεκπληρούμενή προφητεία της όλης αποτυχίας.
Συμπερασματικά, για μία ακόμα φορά είναι δουλειά της Αριστεράς να δώσει πιο μαχητικά χαρακτηριστικά στις εκδηλώσεις αυτές, να ενδυναμώσει τις λαϊκές συνελεύσεις που διεξάγονται καθημερινά, να μεριμνήσει και να συμβάλλει στην οργάνωση των μαζών που συμμετέχουν σε αυτές, στη θωράκισή τους απέναντι στην κρατική καταστολή και στην καθοδήγησή τους. Αυτή η τελευταία, θα περνά αποκλειστικά και μόνο μέσα από τη πολιτικοποίηση και τη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου, την κωδικοποίηση και διατύπωση των πολιτικών αιτημάτων σε ένα πρώτο χρονικό διάστημα. Σε ένα επόμενο διάστημα όμως, να φροντίσει για το ρίζωμα της κεντρικής αυτής αντιπαράθεσης σε όλους τους κοινωνικούς χώρους (την αποκέντρωση δηλαδή αυτού του κινήματος) και να χαράξει μάχιμο πολιτικό βηματισμό κλιμάκωσης και μαζικοποίησης, που θα πρέπει να ερείδεται αναμφισβήτητα στη σύνδεση του πολύμορφου αυτού ως τώρα κινήματος με το εργατικό κίνημα και τις μορφές του (καταλήψεις κτηρίων, απεργίες, διαδηλώσεις), απαραίτητος όρος για μια αξιόπιστη επαναστατική στρατηγική.
Τέλος, αν η παρατεταμένη κινηματική αυτή κατάσταση είναι ρευστή, ανοιχτή και απρόβλεπτη είναι γιατί ο κόσμος ακόμα δεν έχει κατορθώσει να αποσαφηνίσει τις σημαίνουσες πληρώσεις των σημαινόντων που χρησιμοποιεί. Παρόλα αυτά, το κίνημα αυτό μετέρχεται κυρίως των κενών σημαινόντων, με πιο χαρακτηριστική τη χρήση της αιχμής «πραγματική δημοκρατία». Αυτό απορρέει από το ότι η δεδομένη πολιτική μορφή αστικής ταξικής κυριαρχίας παραπαίει, το κενό πολιτικής εκπροσώπησης είναι τεράστιο, οπότε κομβικές έννοιες της αστικής ιδεολογικής ηγεμονίας όπως «δημοκρατία», «κράτος», «πολιτική» απεκδύονται του πάγιου σημαίνοντος περιεχομένου τους και αναδύεται η δυνατότητα αναπροσδιορισμού τους. Αυτή την πολιτική ιδιοποίηση των πιο κρισίμων κενών σημαινόντων είναι που πρέπει να αναλάβει να διεκπεραιώσει το επαναστατικό υποκείμενο, προσδιορίζοντας επαναστατικά το αφηγηματικό τους περιεχόμενο. Αυτή είναι η -κατά το Λακλάου- μια πολύ σημαντική όψη της μάχης για την πολιτική ηγεμονία του Γκράμσι, και σπουδαίο σταυροδρόμι της επαναστατικής ανακατεύθυνσης της κοινωνίας.
Χωρίς καμία αμφιβολία βρισκόμαστε εν μέσω μιας πολιτικά και οικονομικά κρίσιμης καμπής της χώρας. Δεν πρέπει να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη αυτή τη μοναδική ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά μας, αυτό το μαζικότατο και αδιαμόρφωτο πολιτικά κίνημα, το οποίο συντάσσεται πίσω από τη διάθεση να ανατρέψει την κυβέρνηση και να αποδεσμευθεί από το μνημόνιο – δύο αιτήματα τα οποία η περίοδος αναδεικνύει ως άκρως μαχητικά και επικίνδυνα, με απρόβλεπτες εξελίξεις στο μέλλον. Παράλληλα, παρατηρούμε ότι διεθνώς μεγεθύνονται οι κοινωνικές αναταραχές, τόσο στη Δυτική Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία), όσο και πρόσφατα με τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο. Έχω την αίσθηση ότι πλησιάζουμε το τέλος του «Τέλους της Ιστορίας» και μάλιστα με την έννοια μιας συνολικότερης αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου δόγματος με εκρηκτικές διαστάσεις. Η ανεπτυγμένη Δύση παίρνει πλέον σταθερά τη σκυτάλη από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ίσως ζούμε στην αρχή μιας διαδικασίας αντίστοιχης με εκείνη των επαναστάσεων του 1848. Σε αυτό το διεθνές πολιτικό τοπίο το ιστορικό καθήκον βαραίνει ιδιαίτερα την ελληνική Αριστερά, αν δεχτούμε ότι η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος της δυτικοευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, με την έννοια της συμπύκνωσης και όξυνσης πολλαπλών αντιθέσεων. Είναι η ώρα που τα επαναστατικά υποκείμενα βγαίνουν στο προσκήνιο και «πραγμοποιούνται» και ο χρόνος παίρνει μια μεσσιανική χροιά. Είναι η ώρα που η Ιστορία μας πετάει το γάντι. Ε, ας το σηκώσουμε!
Δήμος Ε
Category: Εσωτερικά
ευχαριστω
Ε δε μας γαμείς με την Αριστερά! έχουμε κ δουλειές όπως βλέπεις
«καθοδήγηση μαζών»
πας καλά;
σας χρειαζόμαστε, μη μας πουλάτε έτσι ρε παιδιά. κάντε κι εσείς τη γαμημένη την υπέρβαση, ΄’ελεος
Πολύ σωστή ανάλυση, κυρίως για το τρόπο που πρέπει να παρέμβουν οι Μαρξιστές στην θάλασσα του αυθόρμητου.
Προβληματιστήκαμε πολύ για το αν θα πρέπει να ανεβάσουμε το σχόλιο του chacakhan ή όχι.
Ο λόγος απλός.
Είναι υβριστικό. Το έχουμε ξαναπεί. Δεν ανεβάζουμε σχόλια υβριστικά, φασιστικά ή ρατσιστικά. Η ανωνυμία δεν είναι λόγος να γινόμαστε τζάμπα μάγκες. Αν κάποιος μιλούσε κατά πρόσωπο με κάποιον άλλον και του μιλούσε με τον τρόπο που γράφει ο chacakhan και του απαντούσε με το ίδιο στιλ και ο συνομιλητής του η συζήτηση θα κατέληγε με μπουνιές…
Παρ’ όλα αυτά, επειδή πιστεύουμε ότι η ουσία όσων (προσπαθεί τουλάχιστον) να αρθρώσει ο chacakhan τις έχουν και άλλοι το δημοσιεύουμε.
Η δική μου παρατήρηση είναι η εξής:
Δεν πρέπει να μας ενοχλούν οι λέξεις αλλά η ουσία. Είναι δεδομένο ότι η κυριαρχία του σταλινισμού στην Αριστερά έχει αλλοιώσει αντιδραστικά κάποιες πολιτικές εκφράσεις. Ωστόσο το νόημα του άρθρου του συντρόφου Δήμου είναι ξεκάθαρο.
Ο κόσμος δεν κινείται αυθόρμητα ή αυτόματα προς τις ανατρεπτικές ιδέες. Το αντίθετο μάλιστα. Η προπαγάνδα, η εκπαίδευση και η κυρίαρχη ιδεολογία σπρώχνουν τον κόσμο προς τις αντιδραστικές ιδέες «αυθόρμητα». Είναι η παρέμβαση των συνειδητοποιημένων δυνάμεων του κινήματος (ανένταχτων αγωνιστών ή οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων) που αλλάζουν το κλήμα, όχι το «αυθόρμητο». Παράδειγμα από την πλατεία Συντάγματος:
Η γενική συνέλευση δεν προέκυψε «αυθόρμητα» από το πλήθος αλλά από τις συνειδητές πολιτικές πράξεις κάποιων πολιτικοποιημένων ανθρώπων (οργανωμένων και ανοργάνωτων της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου). Επιπλέον στη συνέλευση και στους ανθρώπους που παρακολουθούν ακούγονται από επαναστατικές ιδέες έως καθαρά αντιδραστικές. Το να έχουμε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και να είμαστε υπέρ μια αμεσοδημοκρατικής εξουσίας δεν σημαίνει ότι υποκύπτουμε στην κάθε ανοησία ή αντιδραστική ιδέα. Το αντίθετο μάλιστα. Επιβάλλεται συνειδητή παρέμβαση ακριβώς για να ηγεμονεύσουν οι επαναστατικές ιδέες και όχι οι αντιδραστικές. Αυτό το απλό γράφει ο σύντροφος Δήμος στο σημείο που αντέδρασε ο chacakhan και όποιος διαστρεβλώνει το νόημα του κειμένου υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει τι διαβάζει.
Άγγελος Κ
Προφανώς ο σχολιαστής (chacakhan) ή δεν έχει πατήσει το ποδάρι του στο Σύνταγμα ή αν πάτησε, δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ όσα γίνονται εκεί. Γιατί τότε θα είχε αντιληφθεί, (θα τον είχαν υποχρεώσει να αντιληφθεί) ότι κάθε συζήτηση έχει κάποιους – έστω και βασικούς, κανόνες. Ο βασικότερος είναι ο σεβασμός του συνομιλητή. Ο σεβασμός στις απόψεις που κατατίθενται προς συζήτηση είναι ένας αντικειμενικός κανόνας, δηλαδή γίνεται σεβαστός ακόμα και από αυτούς που δεν θέλουν να τον σεβαστούν. Θα πρέπει όμως σε κάθε συζήτηση να υπάρχει και ένας άλλος κανόνας, υποκειμενικός (που μπαίνει δηλαδή από αυτόν που μιλάει και όχι από τους υπόλοιπους). Αυτός ο κανόνας είναι το να μη λέμε κοινοτοπίες. Οι άλλοι δεν μπορούν να μας υποχρεώσουν να μην λέμε κοινοτοπίες, εμείς όμως θα πρέπει να το απαιτήσουμε από τον εαυτό μας. Και αυτό το λέω, επειδή δεν μπορεί να γίνει συζήτηση γύρω από κλισέ του στιλ “θέλουμε την αριστερά δίπλα μας και όχι να καθοδηγεί κτλ”. Όταν μιλάμε για την Αριστερά μιλάμε για έναν χώρο που συγκροτείται γύρω από κάποιες πολιτικές προοπτικές και πολιτικά σχέδια. Αλλιώς δεν υπάρχει. Η φράση να είναι δίπλα μας η αριστερά, στερείται νοήματος, όχι επειδή η αριστερά δεν θα πρέπει να είναι δίπλα σε κάθε δράση των καταπιεσμένων (αυτονόητο) αλλά επειδή το να είναι δίπλα σημαίνει ότι αυτό θα πρέπει να το κάνει ως αυτό που είναι. Ως πολιτικός χώρος που προβάλει μια προοπτική για τη νίκη της αντίστασης των καταπιεσμένων. Μόνο έτσι έχει η αριστερά το δικαίωμα να είναι δίπλα στους καταπιεσμένους: προβάλλοντας επεξεργασμένες προοπτικές για την νίκη. Αυτό που θα έπρεπε να απαιτηθεί από την αριστερά, δεν είναι να μην το κάνει αυτό, αλλά να το κάνει μέσα στις διαδικασίες που αναπτύσσει το κίνημα και όχι ερήμην του, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Και πολύ περισσότερο θα έπρεπε να απαιτηθεί από την αριστερά να αναπτύξει πρωτοβουλίες που θα συμβάλλουν στην νίκη αυτού του κινήματος.
Δεν έχει όλος ο κόσμος του συντάγματος καθαρό στο μυαλό του ότι ο αγώνας αυτός θα πρέπει να κλιμακωθεί και να συνδεθεί με απεργιακές κινητοποιήσεις και συνδικαλιστικές δράσεις. Δεν έχει καθαρό ότι η ενότητα που απαιτείται για να νικήσουμε θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τους μετανάστες εργάτες, και άρα ότι θα πρέπει να απευθυνθούμε και στους μετανάστες να είναι στο Σύνταγμα. Και πολλά άλλα. Ποιος θα επιχειρήσει να αποσαφηνίσει όλα αυτά τα πράγματα; Και κυρίως ποιος θα αναλάβει να προωθήσει την ενότητα με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, έτσι ώστε να υπάρξει κλιμάκωση του αγώνα;
Δεν έχει όλος ο κόσμος στην πλατεία συντάγματος τις ίδιες απόψεις για όλα αυτά τα ζητήματα και γι’ αυτό εξάλλου γίνονται και οι συνελεύσεις. Επειδή δεν μπορούν να υλοποιούνται ταυτόχρονα όλες οι προτάσεις για την συνέχιση μιας κινητοποίησης. Κάποιες θα επιλεγούν και κάποιες θα απορριφθούν. Αυτές που θα επιλεγούν είναι αυτές οι οποίες θα έχουν ηγεμονεύσει και αυτές με τις οποίες θα κατευθυνθεί το κίνημα προς τον ένα ή τον άλλο στόχο. Για όσους πιστεύουν ότι η αριστερά (όχι της αριστεράς με την στενά πολιτική έννοια, αλλά ας πούμε με μία γεωγραφική έννοια, όλων αυτών που βρίσκονται στην αριστερή πλευρά του κινήματος, συμπεριλαμβανομένων και των αναρχικών), έχει τις πιο σωστές απόψεις (και όχι η δεξιά ή οι διάφορες “κεντρώες” καταστάσεις), τότε θα πρέπει να επιδιώξουν να γίνουν αυτές οι απόψεις αποδεκτές από περισσότερο κόσμο, από όλο το κίνημα ενδεχομένως, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να νικήσει. Και αυτό σημαίνει να ηγεμονεύσουν κάποιες απόψεις έναντι κάποιων άλλων.
Ζητώ συγγνώμη για της μεταμεσονύκτιας έντασης σχόλιό μου.
Αλλά δεν είναι τόσο η ώρα.
Είναι το ότι ενώ τόσα γίνονται στο Σύνταγμα, τόση δουλειά και τόσος κόπος να συνεννοηθούμε σε μια ΝΕΑ βάση, υπάρχει ένα κομμάτι του κόσμου που δε λέει να υπερβεί την αφήγηση την οποία παρουσιάζει και ο φίλος στο post του.
Εδώ ο κόσμος καίγεται (και μιλώ για το Σύνταγμα όχι για την Ελλάδα, την ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο που καίγεται κι αυτός στα συστημικά του προβλήματα) και εδώ πρέπει να έχει ειπωθεί ίσαμε 100 φορές η αριστερά, η αριστερά, είναι ευκαιρία για την αριστερά, πρέπει η αριστερα να εκμεταλλευθεί κτλ.
Εν τέλει καμία σχέση με τον τίτλο του το άρθρο.
Σας παρακαλώ πολύ.
Επειδή υπάρχει και αρκετός κόσμος σαν και εμένα κάτω και επειδή μαίνεται μία άτυπη «μάχη» μεταξύ μας, σας λέω
Επειδή σας σεβόμαστε, επειδή σας εκτιμούμε, επιδή είσαστε φίλοι μας, παρακαλώ, υπερβείτε σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή τις γραμμές, τις αφηγήσεις σας (όχι τις αξίες σας) και ελάτε να αναζητήσουμε από νέα βάση τη συνεννόηση για το τί θα κάνουμε. όχι με την κυβέρνηση και το μνημόνιο μόνο. με όλα. παρατηρείται προσπάθεια καπελώματος κάτω. κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν το momentum ΤΩΡΑ. δεν έχει αυθεί η εμπιστοσύνη στις δομές μόνο των 2 κεντρικών πολιτικών κομμάτων αλλά και των υπολοίπων ΚΑΙ των εξοκοινοβουλευτικών.
Σας το λέω. άνθρωποι μορφωμένοι, 30άρηδες είναι αυτοί που σας λέω, δεν είναι οι hipsters.
Αντιληφθείτε ότι αναζητούμε το νέο παράδειγμα. Δεν μπορεί να βλέπετε τα γεγονότα αυτά σαν τη συνέχεια κάθε αγώνα, πορείας ή απεργίας των τελευταίων 15 ετών. Δεν είναι
Ούτε εγώ θέλω να ιδιωτικοποιηθούν τα commons αλλά δεν μπορώ να συμπορευθώ χωρίς να τα έχουμε βρει με τη ΓΕΝΟΠ για παράδειγμα ούτε υποστηρίζω τη μονιμότητα στο Δημόσιο.
Σας εκλιπαρώ το θέμα είναι πολύ σοβαρό.
Από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε.
Δεν είναι δα και φοβερό.
σας παρακαλούμε να έρθετε να ζυμωθούμε με ανοιχτό μυαλό και με σεβασμό. τίποτε άλλο
Οκ, η παρεξήγηση έχει λήξει.
Τα πολιτικά ζητήματα παραμένουν ασφαλώς ανοικτά, όπως και οι διαφωνίες μεταξύ μας (π.χ. είμαστε αναφανδόν υπέρ της μονιμότητας όχι μόνο των δημοσίων, αλλά και της απαγόρευσης των απολύσεων). Ναι, και εμείς είμαστε στην πλατεία και συζητάμε και ζυμωνόμαστε με … ανοιχτό κεφάλι! Ελπίζω όλοι μας…
Άγγελος Κ
τα λέμε εκεί λοιπόν
Έχει ενδιαφέρον το τι επιλέξατε να αφήσετε εκτός της ανάλυσης σας. Για παράδειγμα το γεγονός πως την Τρίτη το απόγευμα η πλατεία άδειασε και οι αγανακτισμένοι μεταφέρθηκαν στα Προπύλαια για να ακούσουν και αποθεώσουν τον εθνοσωτήρα Μίκη να τους εγκαλεί να αποτρέψουν την πώληση της Ακρόπολης στους Τούρκους, μετά βέβαια το πλήθος επέστρεψε στο Σύνταγμα για να σύνεχίσει την αγανάκτηση του. Μήπως θα έπρεπε να προβληματίσει κάπως το γεγονός αυτό για το ποιές πολιτικές ευνοούνται περισσότερο;
επίσης παραλείψατε να αναφέρεται το διευρυνόμενο ρήγμα της πάνω πλατείας με την κάτω, το ότι ο προβληματισμός των κάτω ουδόλως φαίνεται να αγγίζει, πόσο μάλλον να εκφράζει και να δεσμεύει τους πάνω οι οποίοι αντίθετα καταγγέλουν τους κάτω για καπέλωμα:tsantiri.gr
Αποσιωπήθηκε ακόμη το γεγονός πως εδώ και 8 μέρες αυτή η συνέλευση δεν έχει καταφέρει να διοργανώσει καμία δράση, ούτε κάν ένα πέρασμα στα γύρω μαγαζιά της περιοχής των οποίων οι εργαζόμενοι έχουν λίωσει αυτές τις μέρες να εξυπηερτούν το πλήθος των αγανακτισμένων, ενώ τα αφεντικά τους έχουν βγάλει τα κέρδη της χρονιάς. Φαίνεται πως οι αποφάσεις της συνέλευσης εκτός σπό τους πάνω δεν δεσμεύουν και τους κάτω.
Η αντικομματική και αντιπολιτική λογική είναι αποτέλεσμα των λαθών και της εξουσιομανίας της αριστεράς; Κάτι για την πλήρη κυριαρχία των αστικών ιδεών τα τελευταία 20 χρόνια λέει τίποτα;
Επίσης πολυς λόγος γίνεται στο κείμενο για την ηγεμονία και συμμαχίες με μικροαστούς ποου δεν πρέπει να τους φοβάται η αριστερά. Την ίδια στιγμή λοιπόν που δεν έχει στοιχειωδώς κατακτηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης, ανάμεσα στα κατακερματισμένα τμήματά της (δημόσιο – ιδιωτικό, παλιοί – νέοι, απασχολούμενοι – άνεργοι κλπ), η αριστερά καλείται να απευθυνθεί στους μικροαστούς. Σύμφωνοι, με ποιο πρόγραμμα θα το κάνει αυτό, με εκείνο της ΕΛΕ ή με το έξοδος από το ευρώ, υποτίμηση, κρατικοποιήσεις. Αυτό είναι η ηγεμονία ενός τμήματος των μικροαστών πάνω στην αριστερά και την εργατική τάξη και όχι το αντίθετο.
Επίσης ο Μάο όταν έγραφε όλα αυτά είχε έναν συγκροτημένο πολιτικό φορέα, με ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα με συγκεκριμένες ταξικές αναφορές (αγρότες) που οδηγούσε στην κατάληψη της εξουσίας. Έχει τίποτα από όλα αυτά η αριστερά σήμερα; όχι για αυτό μόλις βλέπει κόσμο στο δρόμο φαντασιώνεται την επανάσταση του 21ου αιώνα.
Τέλος τα σημαίνοντα κατά Λακλάου δεν αδειάζουν εντελώς, ενώ δεν γίνεται και καμία αναφορά για την εγκατάλειψη της ταξης από τον ίδιο που αντιλαμβάνεται την πάλη για την ηγεμονία σαν ένα language game.
Α και μία πιο ισορροπημένη ανάλυση και εκτίμηση για το πως πρέπει να παρέμβει η αριστερά στο κίημα, κάτι που ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ να το κάνει, χωρίς όμως φαντασιώσεις…
athens.indymedia.org/front.php3?lang
Ο διανοουμενίσκος με το «πολύ ψαγμένο» ψευδώνυμο Félix Dzerjinski βάλει κατά πάντων από το ύψος της πιστής εφαρμογής του σοβιετικού τύπου «μαρξισμού-λενινισμού» (εξ’ ου και το ψευδώνυμο). Κατακεραυνώνει όσους παρεμβαίνουν στο Σύνταγμα ως μικροαστούς που κινούνται με πρόγραμμα της ΕΛΕ «ή με το έξοδος από το ευρώ, υποτίμηση, κρατικοποιήσεις». Ο ίδιος δεν είναι ούτε με την ΕΛΕ ούτε με την έξοδο από το ευρώ. Με τι είναι; Δεν μας κάνει τη χάρη να μας διαφωτίσει για να μάθουμε και εμείς την μόνη Αλήθεια που μόνο αυτός ζηλότυπα κατέχει.
Ερώτημα: εκτός από αφ’ υψηλού κριτικές έχεις ποτέ σου εμπλακεί σε οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία ή πάντοτε ήσουν της «αποδημητικής σχολής» του «κάνω κριτική-δεν κάνω τίποτα για να μην λερώσω τα χέρια μου»;
Ο Dzerjinski συμπληρώνει την εχθρότητά του προς τα γεγονότα του Συντάγματος με την παραπομπή σε ένα κατάπτυστο δημοσίευμα στο tsantiri. Για την αποκατάσταση της αλήθειας διαβάστε στον ΠαραλληλοΓράφος:
Ποιους ενοχλεί η Λαϊκή Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος ;
Διαβάστε ακόμα:
(Εκ)παιδευτική εκδρομή στην πλατεία Συντάγματος
Ανακοίνωση»πλ.Συντάγματος»:«Αριστερές οργανώσεις αναρτούν αφίσες κ καπηλεύονται το ανεξ. κ ακομ. κίνημα» http://bit.ly/l0dnEn
Για να σας προλάβω: ένα απλό σχόλιο-απάντηση
http://real-democracy.gr/el/comment/3158
και τέλος από ένα blog απόψεων «για την ιστορία και την αριστερά»:
Οι πλατείες γράφουν ιστορία!
http://raskolnikovgr.blogspot.com/2011/05/blog-post_8110.html?spref=tw
p.s. μ αρέσουν τα άρθρα του παραλληλογράφου
προς Βαγγέλης, ο μηχανοδηγός
αφου εκστασιάστηκα με το αρκούντως προλεταριακό και σοασιαλιστικά ρεαλιτικό όνομα σου, διευκρινίζω πως δεν χαρακτήρισα όσους παρεμβαίνουν (πολύ καλά κάνουν και παρεμβάινουν) στο Σύνταγμα μικροαστούς, χαρακτήρισα όμως μικροαστική τη γραμμή της ΕΛΕ και το έξω παό το ευρώ – υποτίμηση. Επειδή ρώτησες με τι είμαι σε πληροφορώ πως δεν είμαι ούτε με την ΕΛΕ ούτε με το ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει πως υποστηρίζω και αυτούς που έχουν κάνει σημαία το έξω από το ευρώ και νομίζουν πως έτσι συγκροτούν την εργατική τάξη και μάλιστα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ενώ ταυτόχρονα οικοδομούν και τη συμμαχία με τους μικροαστούς με εργατική ηγεμονία πάντα…
Το λινκ που έδωσα δεν το έδωσα γιατί ασπάζομαι τις θέσεις του αλλά για να δείξω το ρήγμα της πάνω με την κάτω πλατεία, προφανώς και υποστηρίζω τη συνέλευση αλλά αυτό δεν σημαίνει αφελή ενθουσιασμό και εθελοτυφλία για τις δυσκολίες της να επικοινωνήσει με τον κόσμο που μαζεύεται πάνω. Αυτό είναι άλλωστε κάτι που έχει τονιστεί πολλές φορές ως πρόβλημα και στην ίδια τη συνέλευση, που παρακολουθώ μιας και ρώτησες για τον αν συμμετέχω σε κανά κίνημα.
Τέλος για την ευκολία με την οποία τόσος κόσμος από το Σύνταγμα πήγε στο Μίκη που εγώ αναγνωρίζω ως ζήτημα που πρέπει να προβληματίσει την αριστερά που παρεμβάινει εκεί, εσύ έχεις να πεις κάτι;
Αλλά να μη σας στερήσω άλλο την απόλαυση αγαπητέ μηχανοδηγέ…
Αφού θυμηθούμε ότι ‘είμαστε σε πόλεμο’(Γ. Παπανδρέου, Μάρτιος 2010), θα πρέπει να αναρωτηθούμε, πρώτον, εάν οι συγκεντρώσεις/πορείες/διαδηλώσεις είναι μέσα πάλης, είναι πρακτικές διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου ή μέσα έκφρασης. Η συστημική/αντισυστημική Αριστερά (και πολλοί αναρχικοί) υποστηρίζουν ότι είναι μέσα πάλης, το αυτό υποστηρίζουν και οι αγανακτισμένοι. Είναι όμως;
Δεύτερον, μιας και είμαστε σε πόλεμο, ας αναρωτηθούμε εάν μπορούμε να ελέγξουμε το χώρο – και το ερώτημα τίθεται λόγω της αδιαμφισβήτητης οπλικής ανωτερότητας του Κράτους. Η λατρεία των διαδηλώσεων από Αριστερά και αγανακτισμένους δείχνει πως πιστέυουν πως ο έλεγχος του κοινωνικού χώρου είναι δυνατός.
Εάν οι διαδηλώσεις δεν είναι μέσα πάλης κι αν έλεγχος του χώρου δεν είναι δυνατός, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι αγανακτισμένοι και η ιστορική Αριστερά δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα δυο πρώτα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, και, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Ως εκ τούτου, το αδιέξοδο και η ήττα των ‘αγανακτισμένων’ θα προστεθεί στο αδιέξοδο και στην ήττα της ιστορικής Αριστεράς, καθεστωτικής και μη.
Αθανάσιος Δρατζίδης, Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών
Χαίρομαι που εκστασιάστηκες με το «αρκούντως προλεταριακό και σοασιαλιστικά ρεαλιτικό όνομα» μου. Το ίδιο έπαθα και εγώ με το δικό σου, ίσως τελικά να είμαστε αδελφές ψυχές.
Το ζήτημα της οικοδόμησης της συμμαχίας με μικροαστικά στρώματα κάτω από εργατική ηγεμονία είναι ένα ζήτημα που βεβαίως δεν μπορεί να αναλυθεί σε ένα σχόλιο. Πάντως εσύ κατόρθωσες σε μια-δυο προτάσεις να κάνεις κριτική γιατί οι άλλοι (όλη η Αριστερά;, τμήματα της Αριστεράς;) δεν κατόρθωσαν να την πραγματοποιήσουν ή γιατί έχουν αυταπάτες ότι την πραγματοποιούν. Αυτό ονομάζω εύκολη κριτική για εντυπωσιασμό χωρίς ουσία.
Επιπλέον λες «προφανώς και υποστηρίζω τη συνέλευση» αλλά στα δυο σου σχόλια αυτό που υπερισχύει είναι η κριτική (για την ακρίβεια υπάρχει μόνο κριτική). Πράγμα καθεαυτό όχι κακό φυσικά, μόνο που θυμίζει «να πούμε και καμιά καλή κουβέντα για τον πεθαμένο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν κάθαρμα ο συχωρεμένος!».
Και στο δεύτερο σχόλιο σου το κλείσιμο είναι αρνητικό. Συνολικά, αυτό που υπερισχύει στα σχόλια σου είναι η καχυποψία και η ελάχιστη καλυμμένη εχθρότητα.
Η απάντησή μου είναι απλή στο ερώτημά σου: ναι και φυσικά υπάρχουν ζητήματα. Αλλά το κρίσιμο είναι αν θεωρούμε ότι η δυναμική είναι θετική και ότι γι’ αυτό το λόγο πρέπει η αριστερά να παρέμβει συγκροτημένα.
Και όχι, δεν μου στερείς την απόλαυση, μπορώ να αντλήσω απόλαυση ακόμα και από την επικοινωνία μαζί σου, έστω μέσω σχολίων.
ε ναι εντάξει αν οποιαδήποτε κριτική μεταφράζεται στο δικό σου λεξιλόγιο ως απόρριψη, δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό. Από εκεί και πέρα σε ποιά αριστερά ανφέρεστε, από όσο γνωρίζω οι βασικοί παίχτες του χώρου καλωσόρισαν και συμμετέχουν στο κίνημα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι και το ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και το ΚΚΕ πλέον κάνει προσεκτική και όχι απορρίπτική κριτική. Το θέμα λοιπόν είναι ένα ακόμη κείμενο που θα στηλιτεύει μία φανταστική αριστερά που δήθεν σεχτάρει το κίνημα, ή μία προσεχτική ανάλυση των δυναμικών και των ευκαιριών και κινδύνων που εμφανίζει αυτό το κίνημα; Από το κείμενο απουσιαζουν μία σειρά δεδομένα σαν και αυτά που ανέφερα στο πρώτο σχόλιο που καθιστούν πιο περίπλοκη την κατάσταση από το απλοϊκό: κόσμος τους δρόμους, οι πιο πολλοί εργάτες και μικροαστοί, ενάντια στην κυβέρνηση άρα το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να είμαστε εκεί.
Τέλος δεν κανω κριτική γιατί κάποιος δεν κατόρθωσε να παραγματοποιήσει τη συμμαχία με τους μικροαστούς με εργατική ηγεμονία. Έκανα κριτική στιε θέσεις εκείνου του τμήματος της αριστεράς που έχει υιοθετήσει τη γραμμή ΕΛΕ και το έξω από το ευρώ. Επίσης και στο κείμενο που εμφανίζει αυτή τη συμμαχία μία εύκολη υπόθεση, παρακάμπτωντας το γεγονός της αδυναμίας συγκροτησης της εργατικής τάξης στοιχειωδώς ως κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο.
«Την ίδια στιγμή λοιπόν που δεν έχει στοιχειωδώς κατακτηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης, ανάμεσα στα κατακερματισμένα τμήματά της (δημόσιο – ιδιωτικό, παλιοί – νέοι, απασχολούμενοι – άνεργοι κλπ), η αριστερά καλείται να απευθυνθεί στους μικροαστούς.» («Dzerjinski»)
Η ενότητα της εργατικής τάξης μπορεί να προωθηθεί μέσα σε μία κατάσταση όπου η κοινωνική αναταραχή καταστρέφει την συστημική ομαλότητα και την εργατική ηττοπάθεια, ακόμη κι αν ξεκινά από τμήματα εκτός της εργατικής τάξης -παρόλο που και στις πλατείες υπάρχουν πάρα πολλοί μισθωτοί.
Οι πλατείες και μόνο μικροαστούς να είχανε θα αποτελούσαν στη χειρότερη μια μεγάλη προπαγάνδα και για τα πιο εξουθενωμένα τμήματα των εργατών: το μήνυμα είναι ότι κανείς δεν είναι πια με τους κυρίαρχους, άρα μας παίρνει να προσπαθήσουμε να ξεσηκωθούμε.
Η λογική «να μη βάζουμε πρώτα το κάρο και μετά το βόδι», δηλ πρώτα την ενότητα και την «επαναστατική» ηγεμονία στους εργάτες να εξασφαλίσουμε και ΜΕΤΑ να πάμε στους «μικροαστούς», είναι νομίζω στείρα λογική…σταδίων. Δεν ανταποκρίνεται στη δυναμική που βάζει αναγκαστικά η πραγματικότητα.
Βέβαια, να σημειώσω ότι ένας προβληματισμός για το κατά πόσο η Αριστερά θα είναι ικανή να αντισταθεί στον ΠΕΙΡΑΣΜΟ να παρασυρθεί από τον μέσο όρο και την κυρίαρχη ιδεολογία, είναι δίκαιος. Γενικά επειδή δεν τα έχει πάει καλά στην εργατική τάξη. (Αλλά αυτό είναι πολύ γενικός λόγος επιφύλαξης.) Ειδικά, επειδή στη Συνέλευση της Θεσ/νίκης (2/6) υπήρχε κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής που σχεδόν κατάγγειλε τις προσπάθειες καλέσματος στις απεργίες των εργαζομένων που έκαναν άλλοι εξωκοινοβουλευτικοί, ως «πρακτικές αποτυχημένες εδώ και 40 χρόνια»!!!!! Πρότεινε μόνο ποδηλατοδρομίες, καταλήψεις και κατσαρολοπορείες. Αυτά βέβαια μπορούν να είναι καλά, αλλά όχι μόνα τους. Άλλωστε τα ίδια υποστήριξε κι ένας φασίστας που μίλησε! Ο σκοπός είναι οι μικροαστοί και οι άνεργοι και οι μισθωτοί χωρίς σωματεία να έρθουν σε στοιχειώδη επαφή με τους οργανωμένους εργάτες ΚΑΙ με τις οργανωμένες δυνάμεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, για να μη χαθούν μόνοι τους. Υποθέτω ότι νομίστηκε από μερικούς ότι οι απεργίες ήταν too much.
ΑΛΛΑ τελικά διαψεύστηκαν κι αποφασίστηκε με πλειοψηφία 80% η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις με τα συνδικάτα για 4/6. (Που θα πρέπει να απολογιστεί καταλλήλως μετά.)
Το λάθος των περισσότερων Αριστεράς-αναρχοαυτόνομων ήταν ότι θεωρητικολογούσαν και δεν έβαζαν μπροστά προτάσεις δράσης τις προηγούμενες μέρες. Έτσι έδωσαν χώρο στην κυρίαρχη ιδεολογία που κατάγγειλε γενικώς τα σωματεία… Αλλά ο κόσμος ΙΣΩΣ τελικά ΜΠΟΡΕΙ να κάνει βήματα πολιτικής προόδου πιο γρήγορα απ’ότι νομίζουμε. Μπροστά στο συγκεκριμένο δεν είναι αρνητικός -στα λόγια…
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ αυτήν την περίοδο που πρέπει ίσως «να ΒΑΖΟΥΜΕ πρώτα το κάρο και μετά το βόδι», η Αριστερά που δεν είναι ξεκάθαρη ιδεολογικά μπορεί να ξεπέσει στον καιροσκοπισμό/πολιτικαντισμό ή τελοσπάντων να την πατήσει από τους εθνικιστές-Σπίθες χωρίς λόγο.
Αλλά υπάρχει κι η άλλη Αριστερά, πλην μικρή. Θα δούμε, η Ιστορία δεν τελειώνει στο 1848 ούτε στο 1905…
Κι ένα αστείο: οι Αυτόνομοι επιμένουν πάλι μετά τόσα χρόνια να ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΝ ΜΟΝΟ τα χαριστικά παζάρια και τις αιμοδοσίες! (και οι «μαρξσιτές» «αντίπαλοι» των απεργιών συμμαχούν).
εδώ και αρκετό καιρό τα πολιτικά γεγονότα δεν παράγονται, κατ’ ανάγκη, από τους, υποτίθεται, καθ΄ ύλην αρμόδιους. όσο για την Αριστερά, και αναφέρομαι εδώ στην συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων και οργανώσεων, δεν κατόρθωσε να αποδείξει, κατ’ αρχήν στους αριστερούς/ες, ότι μπορεί όχι να νικήσει αλλά ακόμα και να δώσει μάχες. οι «αστικές ιδέες» δεν ηγεμονεύουν μόνο στους άλλους. δεν θα μας κάνει κακό και λίγη «αδιαμεσολάβητη» δράση. χρειάζεται απόφαση της συνέλευσης για να μοιραστεί το κείμενο της συνέλευσης στα γύρω μαγαζιά;
Οργανωθείτε στα συνδικάτα και σε κάθε άλλη μορφή αγώνα.
Ο καπιταλισμός είναι αισθάνεται πολύ ισχυρός και ετοιμάζεται να μας εξαθλιώσει.
Μερικές αντικειμενικές αλήθειες και μερικές σκέψεις για το κίνημα
Μερικές αντικειμενικές αλήθειες και μερικές σκέψεις για το κίνημα
1.Διαφημίστηκε ιδιαίτερα στην αρχή πάρα πολύ απο τα ΜΜΕ
Αρχικά για να δημιουργήσουν μια βαλβίδα εκτόνωσης της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία σήμερα , πριν πιθανότατα εμφανιστεί μια ακομη δυσκολότερη κατάσταση (ξεπούλημα Δημ περιουσιας , ΔΕΚΟ και εκ τον υστέρων ελεγχόμενη πτωχευση με ενδεχόμενη δέσμευση καταθέσεων κτλ) που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτη αποσταθεροποίηση.
Δευτερευοντως λειτουργεί η προβολή του σαν ενα κινημα που υποκαθιστά (τουλάχιστον) ή και επιτίθεται στο οργανωμένο εργατικό ή/και πολιτικό κίνημα.Με την καλλιέργεια τέτοιων λογικών, το κρατος χτυπαει προς ολες τις πλευρες,
Με αυτον τον τροπο προκαλείτε ενα κομμάτι του κοσμου που εχει μαθει να εκφραζεται μεσα απο οργανωμένες διαμαρτυρίες να αποστοιχιθει με επιχειρηματα του στυλ , «χωρις οργανωμένη έκφραση δεν πετυχαινεις τίποτα ή δεν μας θελουν ως πολιτικά οργανωμένα όντα» και ενα κομμάτι κόσμου που ενιωθε οτι δεν καλυπτόταν απο οργανωμένες μορφες διαμαρτυρίας ή συλλογικότητες να δαιμονοποιησει το οργανωμένο κίνημα και να αποτραπεί απο το να συμμετάσχει σε ενα οποιοδήποτε οργανωμένο εμφανιστεί σημερα ή αργότερα.
2.Υπάρχει διαχωρισμός αναμεσα στο επάνω και το κατω κομματι της πλατείας
Ενα ελαφρώς αναλογο φαινομενο διαχωρισμού αναπαράγεται και εντος της πλατείας Συνταγματος με το κομμάτι της συνέλευσης να βλεπει με καχυποψία τους συγκεντρωμένους μπροστα στη βουλη και να περιφρουρεί τον ευατο του βαζωντας ασφαλιστικές δικλείδες στα ψηφίσματα (δες δικλειδα για το φασισμό – ρατσισμό κτλ) και με το κομμάτι που βλεπει το κίνημα σαν μια ελαφρά διαμαρτυρία να πεφτει θυμα σε ευκολη προπαγάνδα (στη συνέλευση ειναι ο ΣΥΡΙΖΑ , δεν θέλουν του ελληνες κτλ).
Επιπρόσθετα το πλαισιο της συνελευσης τεινει να γινει «αποκομμένο» και υπερβολικα «πρωτοπόρο» δίνοντας (κατα τα αλλα ακρως γοητευτικές) απαντήσεις για το τι παιδεια θελουμε , τι κοινωνία θα θελαμε κτλ.αλλα μη μπορώντας να δημιουργήσει μια γεφυρα με το πιο απολιτικ κομμάτι που εμφανίζεται στο πανω μερος της πλατείας.
3.Υπάρχει σαφής έλλειψη στόχου
Ένας επιπλεον κινδυνος που ελλοχεύει ειναι μεσα απο τον πλούτο των προτασεων και ιδεων αλλα και την ποικιλια θεματων να μην γινει εφικτη μια αναγκαία αφαίρεση που θα καταλήγει σε μια σειρα απο υλοποιησιμα αλλα και ανατρεπτικά αιτήματα που θα γιγαντώσουν το κίνημα και θα το κανουν πραγματικά επικίνδυνο.
Μερικες σκέψεις για το τι πρεπει να γινει
Σε ενα τετοιο κίνημα αν θέλεις να εισαι πολιτικα επικίνδυνος κανένας δεν περισευει, και πρεπει ολος ο λαος να κανει τις υπερβάσεις του.
Δεν περισσεύει ,και ολοι το έχουμε δεχθεί, ο αγανακτισμένος Πασοκος που εκφράζεται μεσα απο την ελληνικη σημαια , δεν ειναι δυνατον να περισσεύει ο αγανακτισμένος ΚΚΕς ή οποιασδήποτε εργαζόμενος που θελει να εκφραστεί απο την σημαία του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ του.
Προτάσεις
Πρέπει να διατυπωθούν ν δυο – τρια συγκεκριμένα αιτήματα που να μπορουν να συσπειρώνουν το μέγιστο πλήθος του ελληνικού λαού (Συνταγμα και πανω και κατω κομμάτι – σωματεία και συνδικάτα ακομη και πολιτικές δυνάμεις αν επιθυμούν την συστράτευση).
Αυτα θα μπορούσαν να είναι:
-Να παρθεί πισω το μνημόνιο και οχι στο νεο μνημόνιο (μεσοπρόθεσμο)
-Να φύγουν και να μην επιστρέψουν με άλλο προσωπείο όλοι όσοι δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο: ΔΝΤ, Μνημόνια, τρόικα, κυβερνήσεις, τράπεζες και όσοι μάς εκμεταλλεύονται
-και ενα επιπλεον , θελει κουβεντα.
Απαραίτητα βήματα στη φυσιογνωμια:
Αρση ολων των διαχωριστικών γραμμών που αναπαράγει και εντείνει η κρατική προπαγάνδα αλλα και η αυτό-αναφορικοτητα της συνέλευσης της πλατείας και άμεση και πλήρη αποδοχή οργανωμένων μορφωμάτων (σωματειων ομοσπονδιων κτλ) που θελουν να στρατευτούν στον αγώνα.
Άρση των διαχωριστικών γραμμων ανάμεσα στο πανω και το κατω κομματι της πλατειας. Να εξεταστεί η ιδεα της μετακόμισης της συνέλευσης επάνω στο σύνταγμα (ετσι θα περιφρουρήσουμε και το κινημα και απο μελλοντικές προβοκάτσιες που σίγουρα θα εκφραστούν στο χωρο μπροστα στο Συνταγμα) και να μείνει στο συντριβάνι η γραμματεία και οι ομαδες εργασίας.
Ο ρόλος που θα μπορουσε να παιξει η συνέλευση και αυτο το κινημα ειναι πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ αρκει να μην περιχαρακωθει και καταλήξει μια μεγάλη(για συνέλευση) , γοητευτική αλλά αυτό-αναφορικη διαδικασία.
Το τέλος του «τέλους της ιστορίας», όπως ακριβώς το λες…
Ομολογώ ότι το ποια στάση θα κρατήσει η εξωκοινοβουλευτική αριστερά με άγχωνε ιδιαιτέρως και νιώθω μια απίστευτη ανακούφιση που προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί οποιαδήποτε άλλη στάση θα ήταν απλά ήττα-κι όχι μόνο στο σήμερα, αλλά ήττα που θα αντιμετώπιζε μπροστά της για πολλά χρόνια ακόμα (αν φυσικά δεχτούμε ότι δε θα υπήρχε κάποια μεγάλη ανατροπή).
Παράλληλα, η στάση της αριστεράς δείχνει λίγο και το ότι κατάλαβε ότι δεν κατέχει την Απόλυτη Αλήθεια-γεγονός πολύ σημαντικό. Ίσως βέβαια με λίγο άδικο τρόπο. Γιατί, με όλα τα λάθη και τη μεγαλομανία, αυτή ήταν που προσπάθησε και κατάφερε πολλές φορές να βάλει αναχώματα ή να κρατήσει ζωντανές διαδικασίες, κυρίως στο φοιτητικό κίνημα, αλλά όχι μόνο (βλέπε πρωτοβάθμια σωματεία).
Όσο καιρό η επαναστατική αριστερά ήταν κλεισμένη στο καβούκι της και οι αγωνιστές και αγωνίστριές της στο μικρόκοσμό τους μάθαμε να λέμε πολλά και γλαφυρά. Τώρα όμως ήταν πλέον καιρός να βγούμε από το μικρόκοσμό μας. Κι όχι ακριβώς επειδή το αποφασίσαμε, αλλά επειδή είναι επιτακτική ανάγκη και θέμα επιβίωσης, τόσο για τους εργαζόμενους, όσο και για την ίδια την αριστερά. Ο σ. Κριβίν είχε πει κάποια στιγμή ότι υπάρχουν στιγμές που απλά πρέπει να τυλίγεσαι με την κόκκινη σημαία και να περιμένεις.
Υπάρχουν κι άλλες που ξετυλίγεσαι και ρίχνεσαι στη μάχη όμως. Που οφείλεις να το κάνεις. Χωρίς φόβο για το αν θα λερωθείς ή το αν «θα σου βγει». Και σήμερα, είναι αναμφισβήτητα μία από αυτές.
Το πιο εξοργιστικό δεν είναι η αριστερά εκείνη που εγκαταλείπει τις σημαίες της. Είναι ότι προσπαθεί να πείσει όποιον την ακούει ότι το να κρύβει την ταυτότητά της προκειμένου να «πάρει μαθήματα» από το «κίνημα» είναι μια λυτρωτική εμπειρία.
Κάποιος που γειράσκει αισθανόμενος αεί διδασκόμενος επιδεικνύει και σεμνότητα και σοφία. Όποιος όμως προσπαθεί να παρουσιάσει την αναξιοπρέπεια σαν σεμνότητα και την κενότητα σαν σοφία είναι απλώς υποκριτής. Γιατί πρέπει να δούμε τελικά και την ποιότητα των μαθημάτων που διδάσκεται η αριστερά στο Σύνταγμα και θα πρέπει να τα μάθει σαν να την καλέσει κάποιος για να την εξετάσει.
Μάθημα 1ον: Η άμεση δημοκρατία.
Το μάθημα ξεκινά καταρχήν με λαθροχειρία, γιατί οι επίδοξοι μαθητές αριστεροί δεν εννοούν ολόκληρο το Σύνταγμα, άλλα το μέρος του γύρω από τη συνέλευση. Γιατί στο πάνω Σύνταγμα δεν διδάσκεται καμιά δημοκρατία. Στη συνέλευση τώρα, που πραγματώνεται η νέα μορφή της άμεσης δημοκρατίας, είναι φανερό πως ολόκληρη η διαδικασία (τι συζητιέται, τι αποφασίζεται, πως αποφασίζεται, πως εφαρμόζεται αυτό που αποφασίστηκε, πως ελέγχεται η εφαρμογή αυτού που αποφασίστηκε) καθορίζεται σε διαδικασίες εκτός καμίας συνέλευσης και τελικά αυτό που απομένει είναι η ελευθερία όποιου θέλει να έχει για 1,5 λεπτό της ώρας το λόγο. Αλλά, θα πει κανείς, ότι όλα τα παραπάνω είναι διαδικασίες διαμορφούμενες που μπορούν να τροποποιηθούν καθημερινά και τελικά προϊόν συσχετισμού. Έστω. Αλλά εδώ είναι σάπιο και σαθρό το ίδιο το θεμέλιο της δημοκρατίας (στην όποια της μορφή): Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, γραπτώς και προφορικώς. Αυτό, που το εξασφαλίζει ακόμη και το σύνταγμα της ελληνικής αστικής δημοκρατίας, στην real democracy έχει καταργηθεί και απαγορεύεται. Όποιος τολμήσει να αψηφήσει την απαγόρευση (όπως το ΚΚΕ (μ-λ) στην προσπάθειά του να κοινοποιήσει τις ιδέες του μοιράζοντας μια προκήρυξη) συναντά το χλευασμό και τελικά την καταστολή. Αυτή είναι η ανώτερη μορφή δημοκρατίας της πλατειακής real democracy.
Μάθημα 2ον: Ήθος και πολιτισμός
Το ήθος και ο πολιτισμός έχουν να κάνουν –όπως λέγεται συνήθως- με την ικανότητα του κινήματος να εκφράζει την αγανάκτησή του πολιτισμένα, χωρίς τη χρήση βίας. Να συνυπάρχει τόσος κόσμος με διαφορετικές πολιτικές καταβολές (sic) χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Βεβαίως, η βία αφορά την αντιπαράθεση του κινήματος με τον αντίπαλο. Γιατί όσον αφορά το δικό μας στρατόπεδο, δεν διστάζει να ασκήσει βία. Όταν για παράδειγμα ένας αγωνιστής τόλμησε (!) να σηκώσει την κόκκινη σημαία τον αντιμετώπησαν με κλοτσιές και μπουνιές. Όταν τόλμησαν (!) οι απεργοί της ΔΕΗ να έρθουν στο Σύνταγμα (χωρίς κομματικές σημαίες) τους αντιμετώπισαν με γιούχα και βρισιές. Για να μην μιλήσουμε για τις διάφορες συμπεριφορές απέναντι στους μετανάστες που τόλμησαν (!) να παραβρεθούν στην ελληνοφρένια του Συντάγματος. Τελικά, μόνο στο βαθμό που κανείς αποποιηθεί καταρχήν την πολιτική του ταυτότητα και στη συνέχεια την συνδικαλιστική (και γενικά κάθε άλλης συλλογικότητας εκτός από αυτή του υπερήφανου έλληνα) τότε μπορεί να συζητήσει «πολιτισμένα».
Μάθημα 3ον: Νέα ποιότητα και ωριμότητα.
Για όποιον δεν έχει φετίχ με τις διαδικασίες, αλλά τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, θα μπορούσε να ανεχτεί τα παραπάνω, αν το αποτέλεσμα που κυοφορείται στο Σύνταγμα είναι μια «νέα ποιότητα». Δυστυχώς όμως, τα αποτελέσματα είναι φτωχά. Για ένα παιδί που έχει λαλήσει πάνω από το κομπιούτερ, η ζωντανή συνεύρεση με συνομηλίκους του με τους οποίους ανταλλάσσει προβληματισμούς, ανάμεσα σε μπύρες, τσίκνα και τσιγάρα, μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη, ίσως και αναζωογονητική. Αλλά ως μέθοδος για να αντιμετωπίσουμε το σαρωτικό μνημόνιο, είναι σαφώς ατελέσφορη και επιπλέον αποπροσανατολιστική.
Κάποιοι σύντροφοι κατανοούν ότι «το Σύνταγμα κατουράει στον τάφο της Αριστεράς κι αυτή νομίζει ότι ψιχαλίζει». Μια τέτοια προσέγγιση, ακόμη κι αν είναι σωστή στην περιγραφή της κατάστασης, οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα. Γιατί αντιμετωπίζει το «κίνημα» στατικά και την αριστερά σαν εξωτερικό παράγοντα, που δεν συμβάλει και δεν έχει ευθύνη στην διαμόρφωσή του. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα λέγαμε πως η αριστερά που δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στη βροχή και τα ούρα είναι απλώς ηλίθια. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι σοβαρότερο. Η αριστερά αυτή προσπαθεί να πείσει τον κόσμο της (που ως ένα βαθμό είναι συγχυσμένος από τη διαφήμιση του «κινήματος» από τα ΜΜΕ και τη δεξιά, και ταυτόχρονα από ένστικτο είναι επιφυλακτικός απέναντί του) να βγάλει λεκάνες να μαζέψει τη βροχή και να την πιει αχόρταγα. Η αριστερά του Συντάγματος δεν συνθηκολόγησε στην απαξίωσή της από το «κίνημα», συμβάλει και αναπαράγει καθημερινά την αυτοκατάργησή της και έχει και το θράσος να διαφημίζει τη λοβοτομή σαν διαδικασία μεταμόσχευσης εγκεφάλου από την οποία θα βγει εξυπνότερη.
Το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι αυτό που είναι ή έστω αυτό που μπορεί να γίνει. Πριν όμως από κάθε συζήτηση για αυτό ή για τον τρόπο που θα μπορούσε η αριστερά να παρέμβει στις διαδικασίες, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποια αριστερά μιλάμε. Στις σημερινή συγκυρία είναι απολύτως αναγκαίο αυτή η συζήτηση να ανοίξει ανάμεσα στους κομμουνιστές (και μάλιστα όσους συνειδητοποιούν το κατεπείγον της συγκυρίας). Με μια προϋπόθεση όμως. Να μην έχουν ξεχάσει κάτω από το βάρος των εντατικών σεμιναρίων του real democracy την κατακλείδα του κομμουνιστικού μανιφέστου.
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο». (K.MARX)
Κ. Ρουσίτης
Είναι καλό που προβληματίζει και ανοίγει ένα διάλογο μέσα στην αριστερά, το κείμενο αυτό για την πλατεία Συντάγματος, χωρίς την συνηθισμένη ανούσια κονταρομαχία των οργανώσεων (τουλάχιστον σ’ αυτό το μπλογκ). Ωστόσο φοβάμαι ότι η αριστερά (σαν στελεχικό δυναμικό, σαν ταξική θέση, σαν πολιτική αντίληψη και σαν κουλτούρα, και πάντως όχι ως σύνολο όσον αγωνίζονται στο όνομα της), για άλλη μια φορά δεν έχει καταλάβει, ή δεν θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει στις πλατείες σήμερα.
Φράσεις του τύπου: «Το κοντέρ έχει σχεδόν μηδενίσει και απαιτείται από την Αριστερά να επινοήσει νέου τύπου σχέσεις με τις μάζες και νέους τρόπους καθοδήγησής τους», πάσχουν από μια κεντρική αντίφαση, που αν γίνουν εφαρμοσμένο πολιτικό σχέδιο θα το οδηγήσουν -μέσα στις πραγματικές διαδικασίες των αγώνων- σε αυτοδιάλυση.
Πολύ απλά επειδή δεν μπορείς να θέλεις να επινοήσεις νέου τύπου σχέσεις με τις μάζες, όταν παράλληλα θέλεις να εφαρμόσεις νέους τρόπους καθοδήγησης τους. Το βασικό πρόβλημα της αριστεράς είναι ότι δεν έχει καταλάβει ότι οι μάζες με όλα τους τα προβλήματα, έχουν παρά ταύτα την στοιχειώδη εμπειρία να πιάνουν στον αέρα όσους μιλούν με την γλώσσα του παλιού κόσμου, κι όσους θέλουν να επιβάλλουν «καθοδήγηση», «γραμμές», κλπ. Το βασικό πρόβλημα της αριστεράς, κι αυτό όχι σήμερα εδώ και τριάντα χρόνια τουλάχιστον, είναι ότι δεν έχει μάθει να ακούει τους εκμεταλλευόμενους.
Αν μιλήσουμε συγκεκριμένα για την πλατεία, όποιος έχει παρακολουθήσει από τις πρώτες ημέρες τις διαδικασίες,θα διαπιστώσει εύκολα την φοβερή αποστροφή απέναντι στα ξύλινα λογύδρια των φοιτητών/-τριών των εαακ και της ανταρσύας (όταν έπεσε κεντρική γραμμή: «τρέξτε στις πλατείες»), όλου του κόσμου της συνέλευσης. Θα διαπιστώσει εύκολα την αηδία που προκάλεσε η παρέμβαση μιας αριστερίστριας συνδικαλίστριας γνωστής μαϊνατανού στα τηλεπαράθυρα (είπε το όνομα της: Αγγελική Φατούρου), που βγήκε να μιλήσει με το πιο διδακτικό και αλαζονικό ύφος του κόσμου, για να πει στον κόσμο τι να κάνει.
Θα έμενε έκθαμβος μπροστά στην ωριμότητα του κόσμου, όταν κάποιος που αυτοπροσδιορίστηκε «καλλιτέχνης» ζήτησε το λόγο εκτός σειράς και η συνέλευση (κόντρα σε μια αριστερή παράδοση 100 χρόνων στην ελλάδα, που προσκυνούσε τον κάθε «διανοούμενο», γονατισμένη μπροστά στην εξουσία της γνώσης, αρκεί να ήταν του κόμματος), του είπε: πάρε χαρτάκι αν θέλεις να μιλήσεις.
Είναι αυτό αποστροφή σε κάθε είδους συλλογική έκφραση της αριστεράς;
Είναι πολύ περισσότερο μια ιστορική εμπειρία, που συσσωρεύτηκε με τα χρόνια στην βάση μιας αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας. Στην βάση αυτής της πραγματικότητας που λέει ότι το στελεχικό δυναμικό της αριστεράς (της όποιας αριστεράς), μπορεί να στελεχώνει παράλληλα τις υψηλότερες θέσεις της εξουσίας (στελέχη γνωστών οργανώσεων της άκρας αριστεράς είναι μεγαλοδημοσιογράφοι, ανώτατα στελέχη επιχειρήσεων που ανερυθρίαστα νουθετούν ενάντια στην «πειρατεία», επιχειρηματίες, μεγαλογιατροί στο δημόσιο που τα παίρνουν χοντρά,κλπ, κλπ), μπορεί να κάνει μπίζνες στο χρηματιστήριο, μπορεί να ξεπουλάει χαλαρά αγώνες όντας στην κορυφή των δευτεροβάθμιων οργάνων των σωματείων, μπορεί να ασκείται στο βερμπαλισμό στα αμφιθέατρα ενάντια στις έδρες, και μετά να στελεχώνει τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά των εδρών που έβριζε. Μπορεί να έχει δηλαδή μια ταξική θέση αντίστοιχη όλων αυτών που υποτίθεται ότι αντιπαλεύει και παράλληλα να κανοναρχεί: «δεν έχουμε κομμουνισμό ακόμα σύντροφε, πρέπει να ζήσουμε». Όχι ρε μάγκες, δεν είμαστε ηλίθιοι.
Μπορεί παράλληλα να έχει μια καιροσκοπική πολιτική αντίληψη: εκεί που έφτυνε χθες να γλείφει σήμερα. Μια ζωή «οι πρώην κνίτες» (ναρ, κλπ) βρίζανε τους «ρεφορμιστές» (σεκ, κλπ), μέχρι που ήρθε ο Δεκέμβρης κι αποφασίσανε ότι μαζί μπορούν να κάνουν ψήφους την εξέγερση και φτιάξανε την ανταρσύα.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα: ανταρσύα και σύριζα που λούζει ο ένας τον άλλο σε κάθε δημόσια έκφραση τους, αύριο θα φτιάξουν την «συμμαχία για έξοδο από την κρίση» για να κατέβουν στις επομένες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Και τι θα λέτε τότε, εσείς, ας πούμε οι έντιμοι αγωνιστές της αριστεράς; Ενότητα πάνω από όλα, ε;
Είναι μεμονωμένες όλες αυτές οι συμπεριφορές και οι πρακτικές, κοινωνικές και πολιτικές; Είμαι «προκατειλλημένος» εγώ που τα γράφω αυτά;
Δεν γνωρίζω πως θα φερθεί ο κόσμος του Συντάγματος αν μοιράσω εγώ ή οι σ/φισσες και οι σ/φοι μου ένα συλλογικό κείμενο, ωστόσο ρωτάω: η επίθεση σε μια σέκτα που θέλει να επιβάλλει
την άποψη της για τον τρόπο πολιτικής παρέμβασης στους αγώνες, όταν έχει ληφθεί ρητή συλλογική απόφαση ενάντια σε τέτοιου είδους πρακτικές, είναι «φασιστική»; Το κκε μ-λ που προσκυνάει ένα δικτάτορα, του οποίου η φράξια μόνο στη ρωσία έστειλε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα ψυχιατρεία καμιά 20 εκατομμύρια ανθρώπους τι είναι;(Για να μην πω για την πρακτική του στα κινήματα…)
Οπότε όταν πολλοί αριστεροι αγωνιστές (και αυτού του μπλογκ) παρακινούν την αριστερά να κατέβει στις πλατείες και να παρέμβει, ποια ακριβώς αριστερά παροτρύνουν να πράξει έτσι και με ποιους όρους; Με αυτούς τους όρους, που στόχο έχουν να διώξουν τον κόσμο από τις διαδικασίες; Με αυτούς τους όρους δηλαδή που σπρώχνουν τον κόσμο προς την κατεύθυνση της εθνικής ενότητας; Μήπως όσοι έχουν την στοιχειώδη διανοητική εντιμότητα, αντί να απαντήσουν με κεραυνούς σε όσα γράφω, θα ήταν καλό να προβληματιστούν λίγο;
Όχι επειδή «εγώ θα σας πω τώρα», κάθε άλλο. Αλλά επειδή η συνθήκη της κρίσης είναι πολύ άγρια και πολύ ρευστή,κι αν η κατάσταση στο δρόμο γυρίσει προς την πλευρά της εθνικής ενότητας (σε κοινοβουλευτικό επίπεδο πάει προς τα κει ήδη), το πιο πιθανό είναι, να μην πάρει μόνο τους αριστερούς ο διάολος, αλλά κι εμάς (που δεν είμαστε αριστεροί, ούτε υπερασπιζόμαστε καμιά πολ. ταυτότητα).
http://skya.espiv.net/2011/%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82/%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/
Δεν είχα σκοπό να παρέμβω στις αντιδικίες που έφερε στην επιφάνεια το άρθρο αυτό. Ωστόσο, επειδή παρατηρώ ότι στρεβλώνεται η ερμηνεία κάποιων απόψεων που έχω διατυπώσει (και ιδιαίτερα μετά τη δημοσίευση του τελευταίου σχολίου) θα προσπαθήσω να διευκρινίσω ένα-δυο σημεία:
1.Φίλε Hobo, η καθοδήγηση συνάδει απόλυτα με τις νέου τύπου σχέσεις Αριστεράς και κόσμου. Αντιλαμβάνομαι ότι ο όρος καθοδήγηση έχει στεβλωθεί – και το εξήγησα και στο άρθρο αναλυτικά – εκτός και αν δεν θες να το δεις. Διεξοδικά σκιαγραφώ την καθοδήγηση ως κάτι το οποίο θα προσφέρει στον ευρύ κόσμο ένα πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο ανατροπής του συστήματος και όλο αυτό μόνο κατόπιν της αποδοχής από αυτόν και της απόδοσης εμπιστοσύνης σε ένα τέτοιο σχέδιο. Το αν είναι ανάγκη να γίνεται συγκροτημένα αυτή η παρέμβαση προκύπτει ότι απέναντί μας ο ταξικός/πολιτικός αντίπαλος είναι πάνοπλα οργανωμένος και θωρακισμένος με πολλές μεθόδους καθυπόταξης και κατίσχυσης απέναντί μας με καταστολή και ιδεολογία/συναίνεση! Η Αριστερά είναι ένα όχημα παρέμβασης μία οργανωμένη πρόταση-χειρονομία στον κόσμο αυτό. Όταν βγαίνεις στον κόσμο στο Σύνταγμα να μιλήσεις στον κόσμο από κάτω παρεμβαίνεις φίλε μου. Του προτείνεις κάτι να κάνει. Απλά είσαι ένας. Αλλά αρθρώνεις πολιτική πρόταση. Δεν κατάλαβα τι σε πειράζει να το κάνουν αυτό άνθρωποι της Αριστεράς που απλά εκείνη τη στιγμή θα εκφράζουν μια πιο συλλογική τοποθέτηση (των οργανώσεων/κομμάτων τους, κλπ)?? Αντίθετα, ανάλωσα πολύ χώρο να εξηγήσω ότι η όρος αυτής της καθοδήγησης είναι η συνάντηση και η συνδιαμόρφωση με τον κόσμο και όχι να έρχεται η Αριστερά με σηκωμένο το δάκτυλο στον κόσμο να τον διδάξει πολιτική. Και είπα ότι αυτό είναι ένα πρώτο πείραμα που εκτυλίσσεται τώρα στο σύνταγμα. Αν σε ενοχλεί η λέξη καθοδήγηση πες αυτό. Πες ότι αυτός ο όρος έχει φορτιστεί τόσο αρνητικά από την ιστορία που πρέπει να βρούμε κάτι άλλο να περιγράφει τις σχέσεις αριστεράς και κόσμου.
2. Λες «έπεσε γραμμή». Συνεδρίασαν τα όργανα των πολιτικών οργανώσεων και πήραν απόφαση συμμετοχής. Κακό είναι αυτό? Κακό είναι που δεν υπήρχαν τα αντανακλαστικά να συμμετέχει νωρίτερα-το δέχομαι. Απλά δεν μπορώ να αντιπαρέλθω τα επιχειρήματά σου γιατί είναι φανερό ότι έχεις λήξει ότι η επαναστατική Αριστερά είναι πουλημένη και επίφοβη για καπελώματα, οπότε ό,τι και να πω μάλλον δεν έχει σημασία. Θα πω όμως ότι θες δε θες έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο φοιτητικό κίνημα 2006-2007, συνέβαλε στη συγκρότηση Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων σαν απάντηση στην ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και στις απεργιακές διαδηλώσεις έχει δώσει συχνά τον τόνο και την κατεύθυνση μαζί με την αναρχία.
3.Όσον αφορά την κατεύθυνση εθνικής ενότητας – και επειδή πολλοί θα επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν το κενό πολιτικής εκπροσώπησης και την απαξίωση του κοινοβουλευτισμού (σπάσιμο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού το λέω εγώ) και να το στρέψουν σε κανάλια κοινοβουλευτικού αυταρχισμού-βοναπαρτισμού – δεν μπορείς να απαλείφεις το ρόλο της Αριστεράς σε αυτό ακριβώς τον κίνδυνο. Θες δε θες, η ιδεολογική μάχη ενάντια στον εθνικισμό δίνεται με τις θεωρητικές κατηγορίες που έχει επεξεργαστεί η Αριστερά, το ότι προτάσσει τον ταξικό ανταγωνισμό πάνω από την εθνική ενότητα, το ότι αναδεικνύει ότι κράτος-έθνος-κεφάλαιο είναι 3 όψεις του ίδιου νομίσματος, κλπ. Αυτή τη μάχη αναγκαστικά θα τη δώσεις σαν Αριστερός και ας σε ενοχλεί. Γιατί αυτό είναι τελικά η Αριστερά: Μία συγκροτημένη πολιτική εναλλακτική πρόταση ανατροπής αυτού του συστήματος. Άλλοτε παίρνει μορφή πάρα πολλών οργανώσεων (σήμερα), άλλοτε τη μορφή μιας πλατιάς οργάνωσης που αναγνωρίζουν οι πολλοί ότι αυτή εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους (ΕΑΜ, ΕΔΑ). Και μη σε ξενίσει ο όρος εκπροσώπηση, γιατί και εσύ εκπροσωπείσαι στη λαϊκή συνέλευση Συντάγματος, ούτε κάθε μέρα μιλάς, ούτε γίνεται και έχεις μια ασφάλεια μιας αλληλοαντιπροσώπευσης από του υπόλοιπους συντρόφους, διαφορετικά δε θα είχες εμπιστοσύνη στη συνέλευση, παρά μόνο στον εαυτό σου.
Η συνέλευση και οι δομές της σε κατοχυρώνουν ώστε καμία απόφαση όποιας «παρανοϊκής» γκρούπας είναι εκεί να μην περνάει αν δεν έχει πρώτα τη λαϊκή ετυμηγορία, οπότε μη φοβάσαι.
Αυτά. Πολύ συντροφικά, γιατί ο εχθρός δεν είναι στην Αριστερά, η οποία παρεπιπτόντως έχει σεβαστεί τη διαδικασία και δεν την εμποδίζει καθόλου, οπότε ας μην ψάχνουμε εκεί.
Η Αριστερά δεν υπερίπταται της κοινωνίας, είναι τμήμα της συνέλευσης, ο συνάδελφος στη δουλειά, ο ομιλητής μετά από σένα, εσύ ο ίδιος ενδεχομένως.
Κάτι νέο γεννιέται. Με αντιφάσεις που είναι αναπόφευκτες.
ΠΩΣ πρέπει να σταθούμε σαν αριστεροί και κομμουνιστές;;
1. Το ΚΚΕ σνομπάρει και κοιτά αφυψηλού. Μόλις που κρύβει μια απέχθεια και μια αηδία που οι μάζες δεν του αναγνωρίζουν ετσιθελικά τον ρόλο του προτοπόρου μεσσία.
Αρνείται να εμπλακεί με τον κόσμο. Να δώσει μάχη. Να πείσει και να πειστεί…
2. Κομματια της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ΚΚΕ μλ, ΜΛ ΚΚΕ, ΣΕΚ) πράττουν κάτι ανάλογο. Θέλουν να παρέμβουν ετσιθελικά, σώνει και ντε, με τα κομματικά τους τραπέζια και πανώ. Αδιαφορώντας -και περιφρονώντας- τις αποφάσεις 3-4.000 ατόμων.
Συνελεύσεις και αποφάσεις που ΔΕΝ απαγορεύουν ΚΑΘΟΛΟΥ το μοίρασμα κομματικών προκυρήξεων, ΔΕΝ απαγορεύουν ΚΑΘΛΟΥ -ίσα ίσα το αντίθετο- τονμ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ», νά έχουν ΚΑΙ τραπέζι, ΚΑΙ πανώ ΚΑΙ να μοιράζουν ελεύθερα προκυρήξεις και αυτοκόλλητα.
ΤΙ απαγορέυεται;; Το κομματικό τραπέζε/σημαία/πανω. ΚΑι ρωτώ εγώ Ε, ΚΑΙ;;;
Συντροφοι, εσείς που θέλετε σώνει και ντε κομματικό τραπέζι, ΤΙ σας εμποδίζει να μπείτε στην λαϊκή Συνέλευση να δώσετε μάχη μαζί με τις άλλες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, κλπ) ή του ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ;;;
Γιατί ταυτίζετε ώς το ΆΠΑΝ της πολιτικής παρέμβασης το δέντρο της ύπαρξης ενός κομματικού τραπεζιού/σημαίας και ΧΑΝΕΤΕ το δάσος της μάχης ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ και τον ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ με τον πολύ κόσμο;;
ΓΙΑΤΙ θεωρείτε τελείως λαθεμένα την σωστή επιλογή συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, κλπ) ή του ΣΥΡΙΖΑ «κάνουμε ουσιαστική παρέμβαση ΜΕΣΑ στις λαϊκές συνελευσεις, τις επιτροπές κλπ, ΧΩΡΙΣ κομματικό τραπέζι» ως…υποταγή στο αυθόρμητο;;
Μακάρι να ήταν αυτή η υποταγή στο αυθόρμητο!!
Από την άλλη, υποταγή στο αυθόρμητο είναι η στάση της ΚΟΕ η οποία στο όνομα της ακομματιστης παρέμβασης ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ όπως κάνει το ΝΑΡ, η ΑΡΑΝ, το Κόκκινο κλπ!!
Σύντροφε Hobo,
για την απέχθεια σου σε κάθε δευτεροβάθμιο όργανο ή κάθε μορφή εκπροσώπησης:
Μην παρουσιάζεσαι σαν η «οσία παρθένα» της πολιτικής.
Δεν είναι κακό ή ταμπού να συζητάμε για του που θα πάει η ιστορία του συντάγματος. Η έννοιες της πρωτοπορίας και της μάζας (όχι με την έννοια φυσικών προσώπων, ηγεσια-πλεμπα, αλλά «εξουσιαστικών» κοινωνικών σχέσεων, διαφορετικών ταχυτήτων κλπ.) δυστυχώς υπάρχει! Και είναι καλύτερο να το αναγνωρίζουμε αυτό για να βρούμε τρόπους να το επιλύσουμε, παρά δονκιχωτικά να λέμε ότι κάθε εκπροσώπηση απειλεί την άμεση δημοκρατία, δημιουργεί σχέσεις ανάθεσης κλπ. Να υπενθυμήσω ότι από την επαναστατημένη Ρωσία του 1917, την Ισπανία του 1936 μέχρι και την εποποιϊα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπήρχαν εκπροσωπήσεις. Αλλά προσπαθούσαν να τις υπερβούν με διάφορους τρόπους!
Για τις αγκυλώσεις της αριστεράς σε «ξεπερασμένα» ιστορικά ρεύματα:
Ολόκληρο το κείμενό σου διαπνέεται από αγκυλώσεις ενός άλλου ιστορικού ρεύματος (όχι αριστερου, αλλά καθ’όλα σεβαστού): αντιεκλογικισμός, ξερολίαση- απογειωτισμός και στο τέλος λίγο ατομισμός και υπέρμετρη πίστη στο αυθόρμητο. Και εγώ ο ίδιος ανήκω σε ένα από τα πολλά ρεύματα του επαναστατικού μαρξισμού, αλλά μην βγάζεις την ουρά σου απ’έξω γιατί δεν είναι έντιμο!
Για την κριτική στις οργανώσεις και τα στελέχη της αριστεράς:
Οτιδήποτε και να πει κάποιος είναι δεκτό. Αλλά, η αστική αντίληψη ανάγνωσης της Ιστορίας είναι ότι αυτή «φτιάχνεται» σε κομματικά γραφεία, φέρει ονόματα μεγάλων ηρώων και κρίνεται σε μεγάλες ιστορικές μάχες και γεγονότα. Αντίθετα, εγώ πιστεύω πως «η κινητήρια δύναμη της Ιστορίας είναι η πάλη των τάξεων». ‘Οχι βέβαια με μία μηχανιστική αντίληψη δυο ξεκάθαρων ταξικών στρατών!! Με λανθάνον ή πιο ξεκάθαρο τρόπο, η υπόγεια αυτή μάχη υπάρχει είτε έχουμε όξυνση του κινήματος, είτε έχουμε ύφεση. Άρα αντί να αναλώνεις τη σκέψη σου για τις ηγεσίες των ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοποθετήσου για τα διακυβεύματα της συγκυρίας (για το αν θα πρέπει να συντονιστούμε με τα σωματεία, αν πρέπει να αναβαθμίσουμε τον πολιτικό μας λόγο ως συνέλευση, ποια αιτήματα πρέπει να βάλουμε, τι πρέπει να γίνει με το ζήτημα των πάνω και κάτω στην πλατεία κ.ά).
Διαφωνείες θα υπάρχουν πάντα. Αλλά μη σκαλώνεις στις ανούσιες για τη συγκυρία.
Ο πλυθηντικός του forum είναι fora – λατινική λέξη βλέπεις
κι επειδή το υπερφίαλο ego όλων μας έχει πάντα δίκιο:
πλυθΥντικός…