Εκτυπώστε το
Η πρώτη κυβέρνηση των νεοφιλελεύθερων ανδρείκελων έπεσε! Να ρίξουμε και την επόμενη!
Το ζήτημα της σημασίας και των δυνατοτήτων που ανοίγονται από τις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά έχει πλέον οριστικά κριθεί εκ των πραγμάτων. Ήταν αυτό το κίνημα και η δυναμική που ανέπτυξε (και συνεχίζει να αναπτύσσει) που έβαλε την κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε αμφισβήτηση. Ήταν αυτό που πυροδότησε την πολιτική κρίση αρχικά με τους 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιήθηκαν από την κυβερνητική πολιτική και στη συνέχεια που προκάλεσε την παραίτηση από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ του βουλευτή Φλώρινας Γιώργου Λιάνη.
Χτες το βράδυ, ήταν αυτό το κίνημα, που γκρέμισε την κυβέρνηση που οδήγησε τους εργαζόμενους αυτής της χώρας σε εργασιακό μεσαίωνα. Η κυβέρνηση του ΓΑΠ με τα νεοφιλελεύθερα αποβράσματα του είδους Πάγκαλου και Λοβέρδου είναι πλέον παρελθόν. Ήταν πραγματικά κωμικοτραγικό να βλέπεις τον Λοβέρδο στα τηλεοπτικά δελτία να δηλώνει ότι δεν γνώριζε τις κινήσεις του ΓΑΠ (την πρότασή του για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» προς τον Σαμαρά) και ότι την έμαθε από τους δημοσιογράφους! Η κυβέρνηση κατέρρευσε μέσα σε πλήρη σύγχυση των ίδιων των μελών της -ο Λβέρδος δήλωνε ακόμα στα κανάλια ότι υπήρχε «κενό εξουσίας και αυτό όχι σε μια τριτοκοσμική χώρα αλλά σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης»!
Η νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών-εξωκοινοβουλευτικών που διαδέχεται (αν τελικά διαδεχθεί…) την πρώτη νεοφιλελεύθερη συμμορία του ΓΑΠ θα είναι εξαιρετικά πιο αδύνατη. Ο άνθρωπος που για να γίνει πρωθυπουργός εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του («λεφτά υπάρχουν»). Ο άνθρωπος που συνέχιζε και μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές να αντιμετωπίζει με αισχρό τρόπο το λαό της χώρας του ως ηλίθιους -την ίδια ώρα που διαπραγματευόταν το μνημόνιο με το ΔΝΤ του (αποδειγμένα) βιαστή Ντομινίκ Στρος Καν εξακολουθούσε να δηλώνει ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι καμιά «διαπραγμάτευση δεν γίνεται με το ΔΝΤ» την ίδια ώρα που ετοιμαζόταν να βιάσει ένα ολόκληρο λαό. Αυτός ο άνθρωπος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, αποδείχθηκε τελικά αυτό που όλοι γνώριζαν στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια: ένας πορφυρογέννητος (παιδί του πατέρα του, μεγαλωμένος στους κρατικούς διαδρόμους των υπουργείων), άνθρωπος χαμηλού διανοητικού επιπέδου, που θεώρησε ότι εξαπατώντας με τον πλέον ξεδιάντροπο τρόπο τους ψηφοφόρους του θα έμενε ατιμώρητος χάρις στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Σήμερα κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος, των κινητοποιήσεων στους δρόμους και τις πλατείες, γελοιοποιείται πλήρως παίζοντας ένα ρόλο σε θέατρο του παραλόγου: για μια στιγμή παραιτήθηκε, για το «εθνικό συμφέρον υπέρ μιας διακομματικής συναινετικής λύσης», και λίγο αργότερα δηλώνει ότι τελικά δεν παραιτείται γιατί η ΝΔ για «επικοινωνιακούς λόγους» δεν απεδέχθη την… εθνική του προσφορά! Η γελοιότητα όλου του σκηνικού είναι τόσο πρόδηλη που καθιστά αμφίβολη αν η νέα κυβέρνηση που θα προτείνει θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τους εναπομείναντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.[i]
Η αποτυχία των «εθνικών λύσεων»
Σε κάθε περίπτωση, η απονομιμοποίηση στους εργαζόμενους του ΓΑΠ και του μνημονίου έχει πάρει πλέον τέτοιες διαστάσεις (ο κόσμος εξακολουθεί να είναι στους δρόμους) που η νέα κυβέρνηση θα κινδυνεύει να καταρρεύσει ακόμα και από το φύσημα από ένα αεράκι (κινηματικό, φυσικά, αεράκι).
Ωστόσο, η πλέον ενδιαφέρουσα εξέλιξη των λαϊκών κινητοποιήσεων όλων των προηγούμενων ημερών ήταν το γεγονός ότι κατέστησε ανέφικτο ένα «μεγάλο συνασπισμό» κομμάτων που θα επέβαλε «συναινετικά» (δηλαδή σε βάρος των εργαζομένων) το μνημόνιο 2 και όσα ακόμα νέα θα επακολουθήσουν. Λίγο μετά την πρώτη επικοινωνία του ΓΑΠ με τον Σαμαρά κυκλοφορούσαν κυριολεκτικά ανατριχιαστικά κυβερνητικά σενάρια για τον κόσμο της εργασίας. Τα ΜΜΕ μετέδιδαν πληροφορείες για μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Μπακογιάννη. Ο οποιοσδήποτε στοιχειωδώς πολιτικοποιημένος εργαζόμενος μπορεί να καταλάβει τι θα σήμαινε μια τέτοια κυβέρνηση: θα σήμαινε την ολοκληρωτική υπαγωγή των εργασιακών δικαιωμάτων κυριολεκτικά σε επίπεδα Νταχάου, τη δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους βίας και καταστολής στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, την πραγματοποίηση νόμιμων πογκρόμ κατά των μεταναστών με επίσημη πλέον τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής.
Αυτή η βαρβαρότητα τελικά απεφεύχθη, και πάλι χάρις στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του κόσμου. Είναι καθαρό πλέον ότι κανένα κόμμα δεν νομιμοποιείται στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, της μνημονιακής βαρβαρότητας. Οποιαδήποτε συνέχιση αυτής της πολιτικής θα αντιμετωπίζεται από τον κόσμο ως παράνομης, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής. Και δεν είναι μόνον ο κόσμος της εργασίας που αντιδρά. Ολοένα και περισσότερα κομμάτια της μικρομεσαίας αστικής τάξης αντιλαμβάνεται την πολιτική του μνημονίου ως καταστροφική για την ίδια, αφού οδηγεί σε οικονομικό μαρασμό αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική για πολλά-πολλά χρόνια στο μέλλον. Ωστόσο τα μικροαστικά στρώματα δεν θα αντιδρούσαν με τον τρόπο που αντιδρούν σήμερα αν δεν υπήρχαν οι σθεναρές κινητοποιήσεις των εργαζομένων -με απεργίες αλλά και με το ξέσπασμα των κινητοποιήσεων των «αγανακτισμένων». Αυτές οι κινητοποιήσεις τροποποίησαν το πολιτικό σκηνικό και είναι ο λόγος που εξαναγκάζει τον Σαμαρά να προτάσσει την «αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου» αρνούμενος ουσιαστικά να συναινέσει σε «κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού».
Στο μπλογκ αυτό με την εφαρμογή του μνημονίου είχαμε γράψει άρθρο στο οποίο θεωρήσαμε ότι η υπογραφή του μνημονίου σηματοδοτούσε το τέλος της μεταπολίτευσης.[ii] Η κατάρρευση του συστήματος εναλλαγής στην κυβέρνηση των δύο αστικών κομμάτων εξουσίας συνδυάζεται με αυξανόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις. Το γεγονός αυτό de facto θέτει θέμα νομιμότητας της κυβερνητικής εξουσίας. Μια συναίνεση, σε αυτό το στάδιο των ισχυρών λαϊκών κινητοποιήσεων, των δυο κύριων αστικών κομμάτων το μόνο που θα έκανε θα ήταν να καταβυθίσει ακόμα περισσότερο το δικομματικό σύστημα, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό το αντιλαμβάνονται πολύ καλά τόσο στη ΝΔ όσο και στο ΠΑΣΟΚ, παρά το θέατρο της προσφοράς «συναινετικών λύσεων» από τις ηγεσίες των δυο κομμάτων. Οι μόνοι που έμειναν μέχρι τέλους σε αυτό το άθλιο μπλοκ των «πρόθυμων συνενόχων» για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» ήταν η Μπακογιάννη και το ΛΑΟΣ. Και ασφαλώς καθόλου τυχαίο. Η Μπακογιάννη είναι ένα «καμένο χαρτί» πολιτικά, μόνο με κάποιο «συναινετικό» θαύμα θα ξαναβρεθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το ΛΑΟΣ έχει πλέον ταυτιστεί με τη στήριξη του μνημονίου και της κυβέρνησης (από την οποία έχει αποσπάσει ουκ ολίγους επαίνους) πράγμα που έχει οδηγήσει σε κατάρρευση το όνειρο του Καρατζαφύρερ να αποσπάσει μεγάλο κομμάτι από την «κεντροδεξιά πολυκατοικία» (η δημοσκοπική άνοδος της ΝΔ θέτει τέρμα, τουλάχιστον προς το παρόν, στην όποια δυναμική του ΛΑΟΣ).
Η άρνηση της ΝΔ (αλλά ουσιαστικά και του ΠΑΣΟΚ) σε «εθνικές λύσεις» δεν ήταν και δεν θα είναι εύκολη. Ήταν το τελικό αποτέλεσμα των ισχυρών πιέσεων που δέχονται και τα δυο κόμματα από τις δυνάμεις του κινήματος. Ολόκληρος ο γραφειοκρατικός μηχανισμός της Ε.Ε. (αλλά και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος) έχει χρησιμοποιηθεί για να συναινέσουν τα δυο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα σε κοινή κυβέρνηση. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας του νεοφιλελευθερισμού και της σημερινής υπερμάχου του -της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να περάσουν τα μέτρα και να πληρωθούν με το αίμα των εργαζομένων οι ντόπιοι και οι δυτικοευρωπαίοι τραπεζίτες, η Ε.Ε. και οι κομματικές γραφειοκρατίες των «δημοκρατικών κομμάτων», συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών, ουσιαστικά ζητούν να σταματήσουν ακόμα και οι υποτυπώδεις «δημοκρατικές» διαδικασίες του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε ενδιαφέρουσες εποχές. Μεγάλη αναστάτωση θαυμάσια κατάσταση! Αλλά για να μην οδηγήσουν οι εξελίξεις σε ακόμα χειρότερες μέρες τον κόσμο της εργασίας χρειάζεται η παρέμβαση της Αριστεράς.
Η ανεπάρκεια
της κοινοβουλευτικής Αριστεράς
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, η κοινοβουλευτική Αριστερά αποκάλυψε σε κοινή θέα τις ελλείψεις της.
Το ΚΚΕ έχει αναδειχθεί στο κατ’ εξοχήν καθεστωτικό κόμμα. Η χτεσινή του παρουσία απλώς επισφραγίζει το γεγονός αυτό. Το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε πορεία από την Ομόνοια στο Σύνταγμα, με διπλή περιφρούρηση(!!) για να μην αναμειχτούν τα μέλη του με το μίασμα των «αγανακτισμένων» διαδηλωτών (αλλά και των απεργών των πρωτοβάθμιων σωματείων). Στη συνέχεια, μέσω της Φιλελλήνων κατευθύνθηκε στο Ζάππειο και μόλις έπεσε το πρώτο δακρυγόνο, η περιφρούρηση οδήγησε τα μέλη του ΠΑΜΕ να «διαφύγουν» άρον-άρον από την «επικίνδυνη περιοχή».
Η σημειολογία έχει τη σημασία της. Η Λιάνα Κανέλλη εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό δελτίο του Alter, στον Χατζηνικολάου, για να μιλήσει για τη «μεγαλειώδη» πορεία του ΠΑΜΕ προς το πουθενά, να καταγγείλει τους «προβοκάτορες» που «έδρασαν πάλι» σε αντίθεση με το (πράγματι απελπιστικά) ειρηνικό ΠΑΜΕ. Αφού αντάλλαξε φιλοφρονήσεις με τον Χατζηνικολάου, ο τελευταίος είχε σαν επόμενο καλεσμένο τον Καρατζαφύρερ στον οποίο έδωσε τα εύσημα για την αρχική κίνηση του ΓΑΠ για «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» λέγοντάς του ότι η ιδέα ήταν δική του, του Καρατζαφύρερ!
Η Γ.Γ. του κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, έσπευσε μετά να ζητήσει, ως «μόνη λύση», τις εκλογές -δηλαδή μόνη λύση ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός! Το ΚΚΕ, εδώ και χρόνια, λειτουργεί εκτός κινήματος, σαμποτάροντας οποιαδήποτε προσπάθεια αποτελεσματικής σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική. Διασπά τους αγώνες με καθαρά κομματικά συλλαλητήρια, ενώ το ίδιο δεν διοργανώνει καμία σοβαρή απεργιακή κινητοποίηση πέρα από μονοήμερες ντουφεκιές στον αέρα (όπως ακριβώς και η ξεπουλημένη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ) ενώ καταγγέλλει οποιαδήποτε σύγκρουση με την αστυνομία ως προβοκατόρικη. Μόνη «λύση» για το ΚΚΕ είναι οι εκλογές και η δική του εκλογική άνοδος. Αυτή η πολιτική γραμμή δεν είναι απλά πλήρης υποταγή στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, αποτελεί στήριγμα, αποκούμπι των καθεστωτικών δυνάμεων και επιλογών.
Στην ίδια λογική του κοινοβουλευτικού κρετινισμού κινείται και το έτερον κόμμα της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Ο ΣΥΝ ζητάει και αυτός εκλογές ενώ αναζητά τη λύση των προβλημάτων του ελληνικού καπιταλισμού στην Ε.Ε. και την έκδοση ευρωομολόγων!
Είναι ξεκάθαρο, σε όποιον ασχολείται στοιχειωδώς με τα οικονομικά, ότι το πρόβλημα του χρέους δεν λύνεται με ημίμετρα. Το χρέος δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί (άλλωστε έχει ήδη πληρωθεί δύο φορές σε τόκους και τοκοχρεολύσια από το 1991). Κάποιου είδους αναδιαπραγμάτευση είναι αναγκαία. Το ζήτημα είναι αν αυτή η αναδιαπραγμάτευση θα είναι προς όφελος των εργαζομένων ή προς όφελος των καπιταλιστών. Η μόνη λύση για τους εργαζόμενους είναι η παύση πληρωμών και η άρνηση πληρωμής του χρέους (εκτός κάποιου μέρους του το οποίο κατέχουν ασφαλιστικά ταμεία εργαζομένων).
Αλλά, ασφαλώς, το ζήτημα δεν είναι απλά οικονομικό. Είναι πρωτίστως πολιτικό, ζήτημα πάλης των τάξεων.
Σε αυτή την κατεύθυνση ο ρόλος του λαϊκού και εργατικού κινήματος είναι καθοριστικός. Από αυτήν την άποψη οι κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» λειτούργησαν σαν την θρυαλλίδα που όξυνε την πολιτική κρίση εκπροσώπησης.
Στο Σύνταγμα από την αρχή καταχτήθηκαν δυο πολύ σημαντικές νίκες από τους αγωνιστές της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που παρενέβαιναν στην πολιτική διαμόρφωση των κινητοποιήσεων.
Πρώτον, ο εκτοπισμός από τους «αγανακτισμένους» των ακροδεξιών και της Χρυσής Αυγής. Το γεγονός αυτό έκανε δυνατή την παρουσία των μεταναστών έντονη και χωρίς πρόβλημα. Ακόμα και στο «πάνω» μέρος του Συντάγματος, μπροστά στη Βουλή, όπου υπήρχε έντονη η παρουσία ελληνικών σημαιών και κάθε τόσο ακουγόταν ο «εθνικός» ύμνος αυτά δεν σήμαιναν με κανένα τρόπο την κυριαρχία εθνικιστικών ακροδεξιών απόψεων. Έδειχναν σύγχυση; Ναι σίγουρα. Αλλά σε καμιά περίπτωση ακροδεξιά πολιτική κατεύθυνση. Το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα και εκεί (γραμμένο άλλωστε και σε πανό) ήταν το «Ψωμί, παιδεία ελευθερία η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».
Δεύτερον, οι διαδικασίες της λαϊκής συνέλευσης έδωσαν βάθος, πολιτικό και ιδεολογικό, στους διαδηλωτές. Αναπτύχθηκε μια συζήτηση που επέτρεψε μια προβληματική ενάντια στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και υπέρ των διαδικασιών της άμεσης δημοκρατίας. Και ακόμα, μια συζήτηση-προβληματική ενάντια στο μνημόνιο από μια σκοπιά αριστερή και ριζοσπαστική.
Τα αποτελέσματα της ηγεμονίας μιας αριστερόστροφης προβληματικής φάνηκαν και στην αντιμετώπιση της αστυνομικής καταστολής στη χτεσινή μέρα. Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι στόχος της κυβέρνησης ήταν η διάλυση των συγκεντρωμένων με τη συνταγή που λειτούργησε αποτελεσματικά τα δυο τελευταία χρόνια: διμοιρίες των ΜΑΤ να κυκλοφορούν για πρώτη φορά στο Σύνταγμα (αλλά και σε άλλα μέρη) ανάμεσα στους διαδηλωτές, προκαλώντας τον κόσμο, και στην ουσία αναζητώντας ένα πρόσχημα για να κτυπήσουν τους διαδηλωτές με γκλοπς, δακρυγόνα και βόμβες κρότου λάμψης. Η ελπίδα ήταν ότι, όπως και στο πρόσφατο παρελθόν, ο κόσμος θα αποχωρούσε, θα τα έβαζε στα πόδια.
Όμως αυτή τη φορά το σενάριο δεν εξελίχθηκε όπως προβλεπόταν. Ο κόσμος όχι μόνο δεν υποχώρησε στην αστυνομική βαρβαρότητα αλλά παρέμεινε στις θέσεις του (ή πήγαινε λίγο πιο κάτω). Επιπλέον, ο κόσμος αμύνθηκε δυναμικά με πέτρες και ξύλα, δεν ήταν οι «γνωστοί κουκουλοφόροι» που λένε οι γκεμπελίσκοι των ΜΜΕ. Η οργή του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που εξελίχθηκαν πραγματικά ηρωικές εικόνες. Κόσμος μέσα σε σύννεφα δακρυγόνων να συνεχίζει να φωνάζει συνθήματα, να τραγουδά υπό τους ήχους τυμπάνων και άλλων μουσικών οργάνων, να αντεπιτίθεται στις δυνάμεις των ΜΑΤ. Οι μπάτσοι, αυτή τη φορά έφαγαν το ξύλο της αρκούδας!
Μια μέρα μετά, βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετικό πολιτικό σκηνικό. Η κυβέρνηση και οι δυνάμεις καταστολής ηττήθηκαν, υπάρχει πλέον πολιτικό κενό στη χώρα που θα διαρκέσει αρκετό διάστημα.
Εξ’ ίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η παράδοση… «νεκροφιλίας» μιας δήθεν «αριστερής» αντιμετώπισης φαίνεται να ξεπερνιέται: αγωνιζόμαστε, έχουμε ηρωικούς νεκρούς, αλλά παρ’ όλα αυτά μαζεύουμε μόνο ήττες. Αυτή η «νεκροφιλία» είναι ύποπτη ταξικά. Οδηγεί στον άνευ όρων κοινοβουλευτισμό του ΚΚΕ και του ΣΥΝ.
Αυτή τη φορά νικήσαμε! Εξαναγκάσαμε μια νεοφιλελεύθερη κυβερνητική συμμορία σε παραίτηση. Ο αρχηγός της συμμορίας, ο ΓΑΠ, διασύρθηκε.
Μπορούμε και πρέπει να δώσουμε ακόμα μεγαλύτερο βάθος σε αυτόν τον αγώνα. Είναι και αναγκαίο και εφικτό! Και γι’ αυτόν το δρόμο η γραμμή είναι μία: παύση πληρωμών, άρνηση πληρωμής του χρέους. Σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είναι μόνοι τους οι έλληνες εργαζόμενοι. Η εξέγερση κατά του νεοφιλελευθερισμού που ξεκίνησε από την Τυνησία και τις αραβικές χώρες έχει φτάσει και στην Ευρώπη. Από την πλατεία Ντελ Σολ στο Σύνταγμα. Στην Ελλάδα αυτή η μορφή πάλης απέχτησε μεγαλύτερο βάθος και έκταση απ’ ότι στην Ισπανία. Ο λόγος δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερη. Οφείλεται και στο γεγονός ότι οι συνειδητές, ανατρεπτικές πολιτικές δυνάμεις στο κίνημα είναι μεγάλες: η ελληνική αριστερά και ο αντεξουσιστικός χώρος είναι τα μαζικότερα της Ευρώπης. Αυτό καθιστά το κίνημα στην Ελλάδα τόσο δυναμικό και ελπιδοφόρο. Το γεγονός αυτό έχει μετατρέψει το ελληνικό κίνημα σε φόβητρο για τους ευρωπαίους καπιταλιστές και παράδειγμα προς μίμηση για τα κινήματα στην Ευρώπη -από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το σημερινό κίνημα. Η αγανάκτηση των εργαζομένων σε Ελλάδα και γενικότερα στην Ε.Ε. φουντώνει. Τολμώντας εδώ, τολμούμε παντού!
Άγγελος Κ
Category: Εσωτερικά
Χρειαζόμαστε εδώ και τώρα να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο παλλαϊκό αντιμνημονιακό μέτωπο που να χωρούν όλοι, για να μην φτωχύνουμε.
Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια μικρή χώρα μόνη.
Μόνο σε συντονισμό με τους ευρωπαίους εργαζόμενους σε βάθος χρόνου, με πολύ προσπάθεια και σε συνθήκες εξελιγμένου καπιταλισμού.
Να προσθέσω αν μου επιτρέπεται που ξαναεπανέρχομαι.
Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος.
Το παλαιολιθικό ΚΚΕ και ρεφορμιστικός ΣΥΝ βρίσκονται πιο μπροστά από τους επαναστάτες σήμερα.
Ευχομαι όχι για πολύ.
Ναι μόνο που βιαστήκατε, η κυβέρνηση δεν έπεσε και ο Πάγκαλος και ο Λοβέρδος δεν φεύγουν, ο δεύτερος δε από ότι φαίνεται αναβαθμίζεται. Επίσης προχθές δεν ήταν οι αγανακτισμένοι στην πλατεία, ήταν 40.000 απεργοί κυρίως κόσμος της αριστεράς, αφού πριν εμφανιστούν τα μπλόκ του ΠΑΜΕ και ύστερα των πρωτοβάθμειων και της αριστεράς από το Μουσείο, ο κόσμος στο Σύνταγμα ήταν πολύ λίγος. Ο αποκλεισμός της βουλής από το πρωί αποδείχτηκε όχι μόνο πατάτα αλλ΄ακαι επικίνδυνος, καθώς μαζεύτηκε ελάχιστος κόσμος, ανοργάνωτος σατα προαποφασιμένα μπλόκα από το πρωί, με αποτέλεσμα να χτυπηθεία από τα ΜΑΤ και να υπάρχουν συλλήψεις. Τις συγκρούσεις και την πολύωρη παραμονή στο Σύνταγμα την στήριξαν οι αριστερές οργανώσεις και οι αναρχικοί. Οι αγανακτισμένοι δεν εμφανίστηκαν προχθές στο Σύνταγμα, όπως δύο Κυριακές πριν, άσχετο αν στις συγκεντρώδει των αγανκτισμένων συμμετέχει σε ατομική βάση και μεγάλο μέρος της αριστεράς.
Μία πιο περιεκτική ανάλυση της απεργίας, με τις όποιεςδ ιαφωνίες μπορεί να έχει κάποιος υπάρχει εδώ:
http://avantgarde2009.wordpress.com
Δεν πάτε καλά αν νομίζετε ότι υπήρξε κάποια νίκη κάποιων…
«Η Δημοκρατία έχει λύσεις για όλα της τα προβλήματα»
Αυτό το λόγο της αστικής δημοκρατίας δεν τον έχετε πολυκαταλάβει.
Οι δομές δεν πειράχτηκαν ούτε στο ελάχιστο και το μνημόνιο καλά κρατεί.
Φυσικά και κάτι παραπάνω δεν πρόκειται να γίνει αφού τα συνθήματα της πλατείας περιορίζονται στο «ουστ» στο μνημόνιο και την κυβέρνηση. Και μετά τι;
Κάνετε τον Γιωργάκη να είναι η καλύτερη λύση για τη συγκυρία.
Υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα με την Πραγματικότητα. Δεν υφίσταται καμιά καλή κυρία, που να φορά πεντακάθαρο άσπρο φόρεμα, και να ονομάζεται «κυρία Πραγματικότητα». Αναγκαστικά, όλοι μας (και εννοώ όλοι μας) βλέπουμε το Πραγματικό με βάση την ιδεολογία μας. Αναπόφευκτα, πολλές φορές αυτό μετατρέπεται σε ιδεοληψία. Το ποιος το κρίνει (τι είναι ιδεοληπτικό) είναι βέβαια περίπλοκο: χρειάζεται πάντοτε η πράξη, η εμπλοκή με τα πράγματα… αλλά… και αυτή εμπεριέχει ιδεολογία.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο Λένιν έγραφε ότι όποιος περιμένει να δει την επανάσταση ως ένα στρατό προλετάριων που να κρατά κόκκινες σημαίες και να βαδίζει ενάντια σε ένα στρατό καπιταλιστών με άσπρες σημαίες, αυτός δεν πρόκειται ποτέ να δει καμιά επανάσταση.
Στην Αριστερά (όχι σε όλη, στην πραγματικότητα μια μειοψηφία της -όχι όμως αμελητέα) υπήρχε, και υπάρχει, ένα κομμάτι της που από την αρχή αντιμετώπισε τις κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων με καχυποψία -που γρήγορα, σε αρκετούς, μετατράπηκε σε ανοικτή εχθρότητα.
Να τι λοιπόν έγινε, προφανέστατα, μόλις πριν δυο μέρες (αλλά αυτό το «προφανέστατα»… προφανώς δεν ισχύει για όλους):
Η πρώτη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κατέπεσε με τέτοιο τρόπο που αρχικά προκάλεσε πανικό («κενό εξουσίας όχι σε τριτοκοσμική χώρα αλλά σε χώρα της Ε.Ε.» -Λοβέρδος). Μετά καγχασμό και ευτελισμό του ΓΑΠ (διάβαζε και το άρθρο του υποστηρικτή του μέχρι πρόσφατα Κούλογλου, Ο πανικός, ο κ. Παπανδρέου και οι επερχόμενες εκλογές). Δεν επρόκειτο για έναν απλό ανασχηματισμό, αλλά για ξευτίλα πρώτου μεγέθους.
Τη δυναμική των πρόσφατων κινητοποιήσεων και το βάθεμα της πολιτικής κρίσης την πυροδότησαν οι διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» και όποιος εξακολουθεί να μην το αναγνωρίζει αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κάνει απλά λόγω προσκόλλησης σε «ορθόδοξες» (που σημαίνει δογματικές, θεολογικές) αναγνώσεις κειμένων του Λένιν, του Τρόσκι ή του Μάο.
Με το τελευταίο δεν θέλω να παρεξηγηθώ: σύντροφοι μου στην Αριστερά, τους οποίους σέβομαι και εκτιμώ, με τους οποίους μάλιστα συμφωνώ στα περισσότερα, έχουν ανοικτή και διακηρυγμένη εχθρότητα προς τους «αγανακτισμένους».
Δεν πειράζει. Όλοι μας κρίνουμε και κρινόμαστε, αυτό είναι το απαραίτητο θεμέλιο της δικαιοσύνης. Αυτό επίσης αποτελεί την αναγκαία βάση, μέσω της συζήτησης, αλλά και της αντιπαράθεσης (μερικές φορές άβολης) να φτάσουμε στην κοινή δράση μέσα στο κίνημα. Το τελευταίοι πρέπει να αποτελεί τον αδιαπραγμάτευτο στόχο μας. Ας διατηρήσουμε λοιπόν την ψυχραιμία μας και τη σεμνότητά μας…
Άγγελος Κ
Η βελονιά του παπλωματά μάλλον τη σκέψη σου αφορά, αν συνεχίσεις να μένεις στα πρόσωπα και όχι στις δομές.
Φιλικά.
Ναι μόνο που δεν απαντάς επί της ουσίας. Η κυβέρνηση δεν έπεσε όπως γράφεις, το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε στην επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της βουλής και ο Παπανδρέου κατάφερε να ελέγξει την κοινοβουλευτική του ομάδα και να μην οδηγηθεί σε εκλογές, κάτι που κανένας σοβαρός αστός δεν ήθελε. Με αυτά τα δεδομένα το μεσοπρόθεσμο θα ψηφιστεί και από τη βουλή. Όποιος νομίζει πως το σύστημα εξουσίας και το κράτος θα καταρεύσει τόσο εύκολα, επιδή κάποιες χιλιάδες βγήκαν στοις πλατείες και φωνάζουν ουστ, πλανάται πλάνην οικτρά. Καλές είναι οι κινητοποιήσεις του κόσμου, αλλά αν δεν υπάρχει σχέδιο κλιμάκωσης των αγώνων και εναλλακτικής στο μνημόνιο, καμία νίκη δεν θα έρθει. Αυτός είναι ο ρόλος της αρισατεράς και όχι απλά να πανηγυρίζει για το πολύχρωμο πλήθος που φγήκε για πρώτη φορά στο δρόμο και που αντικειμενικά είναι αριστερό ή θα στραφεί προς τα αριστερά. Επαναλαμβανω, προχθές στη συγκέντρωση δεν ήταν οι αγανακτισμένοι που έδιναν τον τόνο, αλλά η αριστερά και τα μαχητικά συνδικάτα. όλοι αυτοί δηλαδή από τους οποίους οι αγανακτισμένοι θέλουν να κρατήσουν αποστάσεις. Το γεγονός επίσης πως το κράτος επέλεξε να χτυπήσει αυτή τη συγκέντρωση, αυτή τη μέρα και όχι κάποια άλλη τις προηγούμενες μέρες είναι επίσης ενδεικτικό.
Το κίνημα των αγανακτισμένων είναι ένα διαταξικό κίνημα με συγκεχυμένη πολιτική δυναμική, τόσο ως προς τη μορφή όσο και ως προς το περιεχόμενο (γενικό πολιτικό πλαίσιο). Μπορεί να στραφεί τόσο προς τα δεξιά (σε μία δεξιά λαϊκίστικη κατευθυνση τύπου Θεοδωράκη) όσο και προς τα αριστερά. Για να γίνει το δεύτερο όμως πρέπει οι οργανωμένες αριστερές δυνάμεις να κατανοούν την πραγματικότητα του, τα όρια και τις αδυνηαμίες του και να μη χαϊδεύουν αυτιά και να διαλύονται στο πλήθος. Η αποκρυστάλωση του εθνοπατριωτικού χαρακτήρα του πάνω Συντάγματος και μίας συγκροτημένης αντικομματικής και αντιοργανωτικής λογικής από τη συνέλευση δεν μπορούν να αγνοούνται.
Τώρα όσον αφορά την τετριμμένη αναπαραγωγή του Λένιν και του τσιτάτου του για το πως είναι μία πραγμταική επανάσταση, τι να πει κανείς. Πρώτον, οι αγανακτισμένοι δεν είναι επανάσταση. Δεύτερον, όταν τα έγραφε αυτά ο Λένιν, είχε και ένα κόμμα που είχε στις γραμμές του την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το οποίο προσπαθόυσε να το προσανατολίσει προς τις επαναστατημένες μάζες, οι οποίες συγκροτούσαν σοβιέτ και παρέλυαν την οικονομία με γενικές απεργίες. Αντίθετα η δική μας αριστερά εκστασιάζεται με τη φαντασίωση πως μερικές εκατοντάδες άτομα αναβιώνουν την αρχαία Αθηναϊκή αγορά στο Σύνταγμα.
Σύντροφε Νίκο
Δεν θα διαφωνήσω με το «πρέπει οι οργανωμένες αριστερές δυνάμεις να κατανοούν την πραγματικότητα του, τα όρια και τις αδυναμίες του και να μη χαϊδεύουν αυτιά και να διαλύονται στο πλήθος».
Ωστόσο στην «τετριμμένη αναπαραγωγή του Λένιν και του τσιτάτου του» αντιπαραθέτεις ότι «ο Λένιν, είχε και ένα κόμμα που είχε στις γραμμές του την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το οποίο προσπαθούσε να το προσανατολίσει προς τις επαναστατημένες μάζες, οι οποίες συγκροτούσαν σοβιέτ και παρέλυαν την οικονομία με γενικές απεργίες».
Δεν ισχυρίστηκα σε κανένα κείμενό μου ότι οι αγανακτισμένοι «κάνουν επανάσταση». Με όλο τον κίνδυνο να μπλέξουμε σε ανταλλαγή τσιτάτων και παράθεση ιστορικών (και όχι μόνο) στοιχείων θα υπενθυμίσω ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα ούτε για τον Λένιν -η ύπαρξη των Μπολσεβίκων κάθε άλλο παρά οδηγούσε το κόμμα αυτόματα στη «σωστή γραμμή». Μεταφέρω κείμενο του Τρότσκι από το «Η ζωή μου» για την επανάσταση του 1905 και τη στάση των Μπολσεβίκων ηγετών:
«Έφτασα στην Πετρούπολη, όταν η απεργία του Οκτώβρη είχε φουντώσει. Το κίνημα δεν έπαυε να ξαπλώνεται, υπήρχε όμως ο κίνδυνος ν’ αποτύχει, αν δεν έπαιρνε τη μορφή οργανωμένου μαζικού κινήματος. Φτάνοντας απ’ τη Φινλανδία είχα φτιάξει το σχέδιο μιας ακομμάτιστης οργάνωσης των εργατών, όπου κάθε αντιπρόσωπος θα εκλεγόταν από 1000 εργάτες. Απ’ το συγγραφέα Γιορτάνσκυ, μετέπειτα πρεσβευτή της Σοβιετικής Κυβέρνησης στην Ιταλία, έμαθα πως την ήμερα της άφιξης μου οι μενσεβίκοι είχαν κιόλας εξαπολύσει το σύνθημα για το σχηματισμό ενός αντιπροσωπευτικού επαναστατικού οργάνου, όπου κάθε αντιπρόσωπος θα εκπροσωπούσε 500 εργάτες. Και είταν ορθό. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής των μπολσεβίκων πού βρίσκονταν τότε στην Πετρούπολη, αντιτάχτηκαν αποφασιστικά για το σχηματισμό μιας ανεξάρτητης απ’ τα κόμματα αντιπροσωπευτικής οργάνωσης φοβούμενα πώς η οργάνωση αυτή δε θα ενίσχυε τη σοσιαλδημοκρατία. Οι μπολσεβίκοι όμως εργάτες δεν είχαν καθόλου τέτοιο φόβο. Οι ανώτερες σφαίρες του μπολσεβικισμού, μέχρι την άφιξη του Λένιν το Νοέμβριο, κρατούσαν σεχταριστική στάση απέναντι στα Σοβιέτ. Θα μπορούσε να γραφτεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, πολύ διδακτικό, για το που θα κατέληγε η καθοδήγηση των «λενινιστών», όσο θα απουσίαζε ο Λένιν. Η υπεροχή του μπρος στους πιο κοντινούς μαθητές του είταν τόσο μεγάλη, που όταν είτανε κοντά τους, ένοιωθαν πως είταν απαλλαγμένοι από κάθε υποχρέωση να καταπιαστούν μόνοι τους με τη λύση προβλημάτων θεωρίας και τακτικής. Σε κρίσιμες στιγμές, μόλις έχαναν την επαφή τους μαζύ του, καταντούσαν ολότελα αδύναμοι. Έτσι έγινε το φθινόπωρο του 1905 κ’ έτσι και την άνοιξη του 1917. Και στις δύο αυτές περιόδους, όπως και σ’ άλλες περιπτώσεις μικρότερης ιστορικής σημασίας, τα πλατύτερα στρώματα του κόμματος, από ένστικτο, βρίσκανε πολύ πιο σωστά τη γραμμή πού έπρεπε ν’ ακολουθηθεί, παρά οι αυτοεκμηδενισμένοι μικροαρχηγοί τους. Η καθυστερημένη άφιξη του Λένιν άπ’ το εξωτερικό, στάθηκε μια απ’ τις αιτίες που δεν κατόρθωσε η φράξια των μπολσεβίκων να εξασφαλίσει μια ηγετική θέση στα γεγονότα της πρώτης επανάστασης».
Λέον Τρότσκι «Η ζωή μου», εκδόσεις Αλλαγή, 1986.
[οι υπογραμμίσεις δικές μου]
Άγγελος Κ
OK, αλλά εσύ πρώτος χρησιμοποίησες τσιατάτο του Λενιν για να στηλιτεύσεις τη ‘σεχταριστική’ αριστερά που δεν καταλαβαίνει το κίνημα των αγανακτισμένων. Η άποψη μου είναι πως το καλύτερο τσιτάτο του Λένιν για την υπόθεση μας ειναι το «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Αντίθετα αυτό που βλέπω εγώ είναι πως όσοι προσπαθούν να σταθούν κριτικά απέναντι στο νέο κίνημα και να αναλύσουν σοβαρά τις δυναμικές του, χωρίς να το απορρίπτουν συλλήβδην, δέχονται απολίτικες και προσωπικές κατηγορίες και κανένα αντεπιχείρημα ενάντια στις θέσεις που διατυπώνουν.
Τώρα για τους Μπολσεβίκους και το 1905, είναι γεγονός πως το κόμμα σέχταρε τα σοβιέτ και ο Λένιν έκανε μεγάλη προσπάθεια για να το αναπροσανατολίσει προς αυτά. όμως όπως αναφέρει και το απόσπασμα που παραθέτεις, μιλάμε για απεργούς και κατηλειμμένα εργοστάσια και σοβιέτ, όργανα δυαδικής εξουσίας δηλαδή. Άρα μιλάμε για ένα κίνημα που είχε στην ηγεσία του την εργατική τάξη, τις οργανώσεις της και ανέπτυσε σαφή αντικαπιταλιστική δυναμική. Τι σχέση έχει αυτό με το διαταξικό κίνημα των αγανακτισμένων, που τόσο σε επίπεδο μορφής όσο και σε αυτό του πολιτικού περιεχομένου, χρειάζεται πολύ δουλειά για να αποκτήσει μία στοιχειώδη ταξική κατεύθυνση, αντί να οδηγησει σε κανένα βοναπάρτη; Καλό λοιπόν είναι να προσέχουμε τις ιστορικές αναλογίες που χρησιμοποιούμε για να αναλύσουμε ένα φαινόμενο. Δες με τι οπορτουνισμό συμμετέχουν πολλές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο κίνημα, πως χαϊδεύουν επικίνδυνες αντιλήψεις και γίνονται ουρά μικροαστικών λογικών. Ή πόσο λάθος ήταν η διάσπαση του μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην απεργία, όπου ένα μέρος (ΝΑΡ κλπ) πήγε κατευθείαν στο Σύνταγμα και όχι στο Μουσείο Αυτά δεν είναι ένδειξη σοβαρής και σχεδιασμένης παρέμβασης από τη μεριά της αριστεράς στο νέο κίνημα. Αν και την Τετάρτη αποδείχτηκε πως περισσότερο ήταν ο παραδοσιακός χώρος παρά οι αγανακτισμένοι για αυτό και θύμιζε την περυσινή 5 Μάη όταν και ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο και σε συμμετοχή και σε μαχητικότητα και επιμονή. Δεν θύμιζε όμως τις δύο Κυριακές των αγανακτισμένων. Αυτά θα έπρεπε να μπορεί να τα δει ο καθένας και σε αυτή τη βάση να κρίνει και το ρόλο του νέου κινήματος που σαφώς καιυπηρχε. Αντ’ αυτού όμως πέφτουμε πάνω σε αναλύσεις που υμνούν το νέο που γεννιέται στους αγνακτισμένους και το παλιό που πεθαίνει στην παραδοσιακή αριστερά. Δεν υπάρχει τέλος λόγος να πανηγυρίζουμε, είμαστε ακόμη σε θέση άμυνας, δεν έχουμε ανακόψει καμία κυβερνητική επίθεση. Η τελευταία κινηματική ανάταση είναι θετικό γεγονός, αλλά να μην κάνουμε σαν να έχουμε ρίξει την κυβέρνηση και να έχουμε στριμώξει τον αντίπαλο, χριάζεται πολύ δουλεια να γίνει ακόμη ωστε απλά να οργανώσουμε μία αποτελεσματικιή άμυνα, πόσο μάλλον για αντεπίθεση. Αυτά χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης.
Ok Νίκο, η συζήτηση είναι παραγωγική. Σε αρκετά σημεία συμφωνώ μαζί σου…
Ένα σχόλιο για
Ο/Η Άγγελος Κ λέει:
17 Ιουνίου 2011 στις 12:17 μμ
«Υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα με την Πραγματικότητα. Δεν υφίσταται καμιά καλή κυρία, που να φορά πεντακάθαρο άσπρο φόρεμα, και να ονομάζεται «κυρία Πραγματικότητα». Αναγκαστικά, όλοι μας (και εννοώ όλοι μας) βλέπουμε το Πραγματικό με βάση την ιδεολογία μας. Αναπόφευκτα, πολλές φορές αυτό μετατρέπεται σε ιδεοληψία.»
Δεν θα κάνω αναφορές σε κάποια κείμενα. Θα πω μόνο πως για να χαράξεις πολιτική και να βάλεις στόχους θα πρέπει να αναλύσεις, να ερμηνεύσεις την πραγματικότητα αντικειμενικά, ως έχει. Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί σου δεν σημαίνει πως θα την κάνεις να υποφέρει. Συνεπώς αν αρνηθούμε τη δυνατότητα να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, να την αναλύσουμε και να την ερμηνεύσουμε, όσο περίπλοκα κι αν εμφανίζεται, λέγοντας πως «δεν υφίσταται καμιά καλή κυρία, που να φορά πεντακάθαρο άσπρο φόρεμα και να ονομάζεται «κυρία Πραγματικότητα», ομολογείς στην ουσία την αδυναμία σου να χαράξεις πολιτική, ή χαράζεις πολιτική με βάρκα την ελπίδα ή την «ιδεοληψία» σου.
Για το απόσπασμα του Λένιν για την καθαρή επανάσταση θα πω μόνο πως όταν καταφεύγουμε στα κλασικά κείμενα, θα πρέπει να βλέπουμε τον τρόπο σκέψης, ανάλυσης και ερμηνείας στη χρονική στιγμή της συγκυρίας που αναφέρεται το κείμενο και να μην κάνουμε μια απλή μηχανική μεταφορά του στις σημερινές συνθήκες. Έχει λοιπόν αξία να το δούμε με βάση τις σημερινές συνθήκες και όχι μ’ αυτές του 1905.
παιδιά οk το 0,2% των προηγούμενων εκλογών διπλασιάστηκε θα γίνει 0,4% στις επόμενες. αν σφάξουμε δε όλους τους υπόλοιπους βγαίνουμε κυβέρνηση. αλλα συγνώμη δεν θέλουμε να μας ψηφίσουν , θέλουμε να βγούνε στους δρόμους και εμείς να πάμε μπροστα μπροστά και να με επιφοίτηση να πουν ότι επιτέλους βρηκαν τους ηγέτες που ελλειπαν από την χώρα σε εμάς, και αντε να φάμε μόνο το κεφάλαιο.
όμως υπάρχει ζωή και πέρα από το 0,2 και 0,3 και μάλλον δεν την ενδιαφέρουμε.
το ημερολόγιο πάντως λεει 2011 και όχι 1905
Ενταξει, η αληθεια ειναι οτι το κειμενο θα μπορουσε να ειναι και πιο υπερβολικο αποτι ειναι ηδη. Για παραδειγμα δεν εγραψε οτι επεσε ο καπιταλισμος, αμα το εγραφε τοτε θα ηταν υπερβολικο
Προς Xanadu
Το να «διαβάζει» κανείς ότι θέλει σε ένα κείμενο είναι δικαίωμα του φυσικά, η κακοήθεια όμως χαρακτηρίζει…
«Ήταν αυτό το κίνημα και η δυναμική που ανέπτυξε (και συνεχίζει να αναπτύσσει) που έβαλε την κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε αμφισβήτηση. ….. Φλώρινας Γιώργου Λιάνη.»
!!!!!!!!! ενδιαφερον που αριστεροι ανθρωποι αναπαραγουν την συστημικη προπαγανδα περι ανατροπης του καπιταλιστικου συστηματος εξουσιας μεσω χορων, κλαμπατσίμπαλων, αδρανειας και δηλωσεων αφορισμου των απεργιων και της πραγματικης συγκρουσης. Ασε που αποτι φαινεται μαλλον δεν γνωριζετε την εννοια της λεξης «κινημα» (αλλιως δεν μπορω να εξηγησω το γιατι την αποδιδετε στο εγχειρημα των πλατειων)
«Χτες το βράδυ, ήταν αυτό το κίνημα, που γκρέμισε την κυβέρνηση»
«Η κυβέρνηση του ΓΑΠ με τα νεοφιλελεύθερα αποβράσματα του είδους Πάγκαλου και Λοβέρδου είναι πλέον παρελθόν»
«Σε κάθε περίπτωση, η απονομιμοποίηση στους εργαζόμενους του ΓΑΠ και του μνημονίου έχει πάρει πλέον τέτοιες διαστάσεις (ο κόσμος εξακολουθεί να είναι στους δρόμους) που η νέα κυβέρνηση θα κινδυνεύει να καταρρεύσει ακόμα και από το φύσημα από ένα αεράκι (κινηματικό, φυσικά, αεράκι).»
να συνεχισω με τις υπερβολες;
χωρια που διαφωνω καθετα με το συνολικότερο υφος του κειμενου αλλα αν αρχισω να αναλυω, θα γραψω μερικα σεντονια και δεν εχω το χρονο προς το παρον
Το να διαφωνεί κανείς με μια άποψη είναι δικαίωμά του, προφανώς. Ακόμα να θεωρεί υπερβολικές τις απόψεις που διατυπώνει ο υπογράφων.
Αυτό που δεν έχει δικαίωμα, είναι στην κακοήθεια (του πρώτου σχολίου) και στην αμετροέπεια του δεύτερου. Και είναι αμετροέπεια να χαρακτηρίζετε ένα κίνημα στο οποίο συμμετέχει η πλειοψηφία του αριστερού και αντιεξουσιαστικού χώρου ως «συστημικη προπαγανδα περι ανατροπης του καπιταλιστικου συστηματος εξουσιας μεσω χορων, κλαμπατσίμπαλων, αδρανειας και δηλωσεων αφορισμου των απεργιων και της πραγματικης συγκρουσης».
Το άρθρο μου γράφτηκε τις πρώτες πρωινές ώρες μετά τη διαδήλωση. Μετά το φιάσκο της πρότασης για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και πριν το φιάσκο της «νέας» κυβέρνησης του ΓΑΠ. Τότε δηλαδή που ο ΓΑΠ ακόμα μιλούσε για «κυβέρνηση προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών».
Μέσα λοιπόν σε αυτό το ρευστό περιβάλλον τόλμησα κάποιες πολιτικές σκέψεις:
Α) Πτώση της πρώτης κυβέρνησης ΓΑΠ και εξευτελισμός του ίδιου και της όποιας νέας κυβέρνησης προκύψει. Αυτό το γεγονός έχει επιβεβαιωθεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, και σε αυτό συμφωνούν και οι περισσότεροι πολιτικοί σχολιαστές στην αριστερά.
Β) Αποτυχία των (ελεεινών) σεναρίων περί κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Η δεύτερη αποτυχία για κυβέρνηση «τεχνοκρατών» επιβεβαίωσε τη γελοιοποίηση της (αναδομημένης) κυβέρνησης. Και στην πολιτική ο ευτελισμός της εξουσίας δεν είναι για την άρχουσα τάξη και το καλύτερο σενάριο. Και πράγματι, πάντοτε κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η νέα κυβέρνηση εκκινεί από ένα σημείο χειρότερο από την προηγούμενη. Έτσι εμμένω στη διατύπωση «η νέα κυβέρνηση θα κινδυνεύει να καταρρεύσει ακόμα και από το φύσημα από ένα αεράκι (κινηματικό, φυσικά, αεράκι)».
Γ) Ότι οι εξελίξεις ήταν το αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων του κινήματος, απεργιακών αγώνων αλλά και της πλατείας η οποία έπαιξε το κεντρικό ρόλο στην αναζωογόνηση του κινήματος μετά από μια περίοδο υποχώρησης.
Δ) Αυτά που έγιναν στις 15 του μήνα θεωρήθηκε από τους εργαζόμενους, δικαίως, ως νίκη. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη συνέχεια.
Αυτά είναι τα βασικά σημεία του άρθρου και πουθενά στο άρθρο δεν υπάρχει ο ισχυρισμός για επανάσταση ή ανατροπή του καπιταλισμού.
Σε αυτά, ασφαλώς, υπάρχουν στην αριστερά σύντροφοι που διαφωνούν. Και διαφωνούν έντονα και γι’ αυτό το λόγο η συζήτηση πολλές φορές είναι σε επίπεδο πολεμικής.
Το πρόβλημα μαζί σου είναι η αμετροέπεια που σε χαρακτηρίζει, μεταφέροντας μια ασθένεια πολύ επικίνδυνη: την ασθένεια «εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς». Οι κάτοχοι της «μιας και μοναδικής αλήθειας». Οποιοσδήποτε διαφωνεί μαζί σου είναι δήθεν αριστερός που αναπαράγει «την συστημικη προπαγανδα περι ανατροπης του καπιταλιστικου συστηματος εξουσιας μεσω χορων, κλαμπατσίμπαλων».
Με αυτό το ήθος διάλογος δεν μπορεί να γίνει.