Όρος επιβίωσης των δημοσιογράφων η αγωνιστική τους ενότητα



Κείμενο υπογραφών

Συνάδελφοι,

Στην περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί στον κλάδο μας και στη συνδικαλιστική του έκφραση, υποθέτουμε ότι συμφωνούμε όλοι. Βιώνουμε πλέον σε κάθε «μαγαζί» την πρωτοφανή επίθεση μιας εργοδοσίας αποθρασυμένης από το «γενναιόδωρο» πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο που της έχουν προσφέρει η κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ και η «στάση πληρωμών» που αυτές έχουν κηρύξει στην κοινωνία. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι η συνταγή της κοινωνικής καταστροφής κυβέρνησης – τρόικας που εφαρμόζεται οριζοντίως και καθέτως σε όλο το φάσμα της οικονομίας είναι αδιέξοδη και προετοιμάζει απλώς τις επόμενες καταστροφές. Οι οποίες μπορούν να πάρουν τη διάσταση πραγματικού αφανισμού για έναν κλάδο σαν τον δικό μας, αναθρεμμένο από το σύστημα διαπλοκής και διογκωμένο στα όρια μιας υπερώριμης φούσκας.

Η ιδιοκτησία των ΜΜΕ και οι εκπρόσωποί της, αντιλαμβανόμενοι το «τσουνάμι» που έρχεται και αποκηρύσσοντας ακόμη και τη συλλογική τους εκπροσώπηση, ώστε να αντικαταστήσουν τη συλλογική διαπραγμάτευση με τον ατομικό εκβιασμό και το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», διακηρύσσει ήδη αλαζονικά το δαρβινικό της μήνυμα: στο χώρο της ενημέρωσης «θα μείνουμε λίγοι και καλοί». Κι αυτοί που θα μείνουν θα επιβάλουν τον νόμο της εργασιακής ζούγκλας, σαρώνοντας όλα όσα μέχρι σήμερα θεωρούσαμε αυτονόητα: συλλογική σύμβαση, εργασιακή ασφάλεια, σταθερό πλαίσιο απασχόλησης. Η θάλασσα των ανέργων που θα περισσέψουν θα σκάει τα κύματά της σε μιαν ακτή της εργασιακής επισφάλειας.

Εφόσον συμφωνούμε, σε αδρές γραμμές, στην περιγραφή της κατάστασης, το επόμενο ερώτημα είναι: «Τι να κάνουμε;» Ελλείψει μιας αξιόπιστης και αποτελεσματικής συνδικαλιστικής αντίδρασης που βλέπει και το δέντρο του κλάδου και το δάσος της κοινωνικής καταστροφής, στο ερώτημα αυτό απαντούν ήδη εκατοντάδες συνάδελφοι στους οποίους ασκήθηκαν ποικίλοι εργοδοτικοί εκβιασμοί. Τρομαγμένοι από την προοπτική της ανεργίας που αυτή τη φορά δεν θα έχει «ημερομηνία λήξης», συνυπογράφουν ταπεινωτικές «ατομικές συμφωνίες» μείωσης των αποδοχών τους και επιδείνωσης των όρων απασχόλησης. Οι λίγοι που επιμένουν στο «όχι» υφίστανται εκδικητικές απολύσεις.

«Τι να κάνουμε», λοιπόν; Κατ’ αρχάς, να αντιληφθούμε την κρισιμότητα της στιγμής. Ανεξάρτητα από τον βαθμό «ρεφορμισμού» ή «ριζοσπαστισμού» και «μαξιμαλισμού» που διακρίνει τον καθένα, όλοι οι άνθρωποι που έχουμε αναφορά στον αντι-εργοδοτικό, αντι-κυβερνητικό και νυν αντι-μνημονιακό συνδικαλισμό χρειάζεται να χαράξουμε μια σαφή γραμμή άμυνας και μια εξίσου σαφή γραμμή αντεπίθεσης που να υπερασπίζονται το στοιχειώδες: τους όρους ύπαρξής μας ως τμήμα της μισθωτής εργασίας και ως συνδικάτα.

Πολύ περισσότερο, οι αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι που, σταθερά ή περιστασιακά, δρούμε τα τελευταία χρόνια με αριστερό-ριζοσπαστικό πρόσημο στη συνδικαλιστικά ανάπηρη ΕΣΗΕΑ, χρειάζεται να υπερβούμε παραταξιακούς ή άλλους εγωισμούς και να αναλάβουμε τον ρόλο που θεωρητικά μας ανήκει: μιας συνεκτικής πρωτοπορίας που αντί να υπερασπίζεται τις «μοναδικές αλήθειες» της, να δράσει μαζί με τους χιλιάδες συναδέλφους σε κάθε χώρο δουλειάς και συνολικά στον κλάδο ώστε να ανακτηθεί η χαμένη συλλογική μας αυτοπεποίθηση.

Όσοι υπογράφουμε το κείμενο αυτό, είτε είμαστε ήδη «εκτεθειμένοι» σε παραταξιακά σχήματα είτε όχι, έχουμε να κάνουμε μια απλή πρόταση ενόψει των εκλογών στην ΕΣΗΕΑ, που δεν έχει τον χαρακτήρα μιας πανικόβλητης απόπειρας εκλογικής επίπλευσης, αλλά θεωρούμε ότι αποτελεί υποχρέωση έναντι των συναδέλφων: των ήδη ανέργων, των μελλοντικών ανέργων, αυτών που υφίστανται ήδη περικοπές αμοιβών και δικαιωμάτων και όλων όσοι πιέζονται μέχρι αηδίας να δώσουν γη και ύδωρ στην εργοδοσία ή στη «μνημονιακή ορθοδοξία». Και η πρόταση αυτή είναι η εξής: όλες οι παρατάξεις και τα συνδικαλιστικά σχήματα, μαζί και οι ανεξάρτητοι συνάδελφοι με αριστερό, ριζοσπαστικό, μαχητικό, αγωνιστικό προσανατολισμό να εκφραστούν σ’ αυτές τις εκλογές με ένα ενιαίο, ευρύ συνδικαλιστικό μέτωπο χωρίς αποκλεισμούς, αλαζονείες και μικροσυναλλαγές. Αυτό το μέτωπο μπορεί να έχει τον χαρακτήρα μιας ad hoc συνδικαλιστικής συμπαράταξης, στο πλαίσιο της οποίας καθένας διατηρεί την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική του αυτοτέλεια και αυτονομία, με ζητούμενο πάντα την ευρύτερη σύγκλιση και ανασύνθεση αυτού του δυναμικού χωρίς όμως να εκβιάζεται η ιδιαιτερότητα του κάθε μορφώματος. Αλλά ταυτόχρονα δεσμεύεται σε ένα ελάχιστο πλαίσιο διεκδίκησης που μπορεί να υπηρετηθεί με κοινή στάση, διαμορφωμένη με διαδικασίες δημοκρατικής συζήτησης και σύνθεσης, στα συνδικαλιστικά όργανα της ΕΣΗΕΑ και τις κινηματικές διαδικασίες. Και το πλαίσιο αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τα εξής (αυτονόητα):

-υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και των θέσεων εργασίας,

-περιφρούρηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων (και του ασφαλιστικού πόρου) από κυβερνητικές και εργοδοτικές «εφόδους»,

απόκρουση της εργοδοτικής επιχείρησης κατακερματισμού των εργαζομένων,

-υπεράσπιση της ανεξαρτησίας του δημοσιογράφου,

διατύπωση ενός ελάχιστου σχεδίου εξυγίανσης και επιβίωσης του κλάδου της ενημέρωσης υπέρ της κοινωνίας (και όχι για την ενημερωτική και ιδεολογική της καταστολή),

-διεκδίκηση διαφάνειας στα λογιστήρια των επιχειρήσεων των ΜΜΕ (για να σταματήσουν να βαφτίζουν το κρέας ψάρι, τα κέρδη ζημίες και τις «λαμογιές» τους επιχειρηματική «αστοχία)

-διεκδίκηση ανοίγματος των σωματείων για τους νέους και επισφαλείς εργαζόμενους, εκκαθάριση μητρώων από διευθυντές – εργοδότες, πάλη για ανοιχτά, μαζικά , δημοκρατικά σωματεία

-Ενίσχυση – αναζωογόννηση του συνδικαλισμού βάσης μέσα από την πραγματοποίηση γενικών διακλαδικών συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς

-Επανοικειοποίηση του δικαιώματος στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση

-κοινή δράση με όλα τα συνδικάτα του κλάδου, άμεση δρομολόγηση διαδικασιών συγκρότησης του περιβόητου συνδικάτου τύπου,

-κοινή δράση με όλες τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με όλα τα στρώματα και τμήματα της κοινωνίας για την ανατροπή της μνημονιακής – κυβερνητικής πολιτικής

Η συμπαράταξη- μέτωπο που προτείνουμε αποτελεί την απάντηση στην απορία που χρόνια τώρα διατυπώνουν πολλοί συνάδελφοι: «τι ακριβώς χωρίζει τις δυνάμεις αυτές που υπερασπίζονται, έστω και με αποχρώσεις, τις ίδιες συνδικαλιστικές και πολιτικές αξίες;» Την απορία αυτή την έχουμε κι εμείς που ανεξάρτητα από την τοποθέτηση μιλάμε, εδώ και χρόνια ανταλλάσσουμε εμπειρίες, συνυπάρχουμε στους όποιους αγώνες, μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες και αντιλαμβανόμαστε ότι οι απόψεις μας καταλήγουν σε μια κοινή κοίτη.

Δεν έχουμε την αυταπάτη ότι μια συνδικαλιστική συμπαράταξη που θα αποδώσει ενδεχομένως έναν καλό συσχετισμό δύναμης στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ, ακόμη και μια μεγάλη πλειοψηφία, αρκεί για να ανατρέψει το δυσμενές κλίμα, την απογοήτευση, την παραίτηση και την αποστράτευση που κερδίζουν έδαφος. Μπορεί όμως να διευκολύνει σημαντικά τους αγώνες που πρέπει να οργανωθούν κάτω, στους χώρους δουλειάς που δέχονται μαζικά ή κατά μόνας βομβαρδισμούς απολύσεων, λουκέτων.

Η πρόταση αυτή δεν έχει κανένα στοιχείο «τακτικισμού». Δεν έχουμε καμιά πρόθεση να τη χρησιμοποιήσουμε ως διαπιστευτήριο «ενότητας» ώστε να εκθέσουμε οποιονδήποτε την αρνηθεί κατά την «ύποπτη», προσεχή προεκλογική περίοδο.

Επίσης, είμαστε πρόθυμοι να συζητήσουμε οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση «ισοδύναμου αποτελέσματος», στην περίπτωση που κάποιοι θεωρούν πολυτελή ή ίσως και τυχοδιωκτική μια εκλογική συμπαράταξη στο «παρά πέντε».

Σε ποιους απευθύνεται αυτή η πρόταση; Σε όλους όσοι αναγνωρίζουν στο πλαίσιο που περιγράψαμε δικές τους πλευρές και αξίες. Στις ριζοσπαστικές, αριστερές, αγωνιστικές κινήσεις που ήδη εκπροσωπούνται στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ, σε αυτές που έχουν καταγραφεί εκλογικά χωρίς να εκπροσωπούνται , αλλά και σε όσες κινήσεις ενδεχομένως βρίσκονται υπό εκκόλαψη. Και φυσικά σε όλους τους συναδέλφους που, βαθιά απογοητευμένοι από τη μέχρι σήμερα εκπροσώπησή τους, αναζητούν μια μαχητική και αποτελεσματική εναλλακτική λύση.

Κατά τη γνώμη μας, η πρόταση συγκρότησης ενός ριζοσπαστικού συνδικαλιστικού- πολιτικού μετώπου στα ΜΜΕ δεν είναι υπόθεση απλά εκλογικής διεξόδου. Γίνεται όρος επιβίωσης για τις δυνάμεις της εργασίας και στον χώρο των ΜΜΕ για μια μακρά, ζοφερή περίοδο καταστροφών και συγκρούσεων που μπορούν να καταλήξουν σε οδυνηρή και ανεπίστρεπτη ήττα. Αν το αφήσουμε να συμβεί, τα συνδικάτα, οι συλλογικές διεκδικήσεις, τα δικαιώματα και, μαζί με αυτά οι πολιτικοί και ιδεολογικοί μας εγωισμοί, θα γίνουν μια άθλια υποσημείωση αυτής της ιστορίας.

Αλλά πριν απ’ όλα, πριν ζυγίσουμε τα πράγματα στο ισοζύγιο αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, ας κάνουμε το απλούστερο. Ας καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι να κουβεντιάσουμε. Κανείς δεν θα βγει χαμένος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ‘Οποια ή όποιος συνάδελφος συμφωνεί με την παραπάνω θέση – πρόταση, μπορεί να συνυπογράψει το κείμενο αποστέλλοντας e-mail στην εξής διεύθυνση:[email protected]

Category: Χωρίς κατηγορία