Πρωτοβουλία συγκρότησης σωματείου ανέργων στον Βόλο

Ήδη βρισκόμαστε τρία χρόνια μετά την εμφάνιση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και η ζωές μας όλο και χειροτερεύουν. Ακόμα και οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις μιλούν για ένα τούνελ 20ετίας που στο βάθος του δεν έχει κανένα φως. Το μόνο που ζούμε και βλέπουμε καθημερινά είναι μια εφιαλτική ατμομηχανή διάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος.
Μετά την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ της Ελληνικής κυβέρνησης της Ε.Ε και του ΔΝΤ περίπου ένα χρόνο πριν, η ντόπια οικονομική και πολιτική ελίτ κατορθώνει να εκμεταλλευθεί την οικονομική κρίση και να επιβάλει τα αντιδραστικά της σχέδια, οδηγώντας μεγάλες μάζες του πληθυσμού στην μερική απασχόληση, τη φτώχεια, την ανεργία, και την εξαθλίωση.

Οι εργασιακές σχέσεις απορρυθμίζονται σε βάρος των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα απειλείται άμεσα η ίδια μας η επιβίωση καθώς καλούμαστε να πληρώσουμε τη στρατηγική επιλογή για ιδιωτικοποιήσεις σε μεταφορές, ρεύμα, νερό και για επιχειρηματικοποίηση της υγείας και της παιδείας.
Το ζοφερό σκηνικό ολοκληρώνουν οι ρυθμίσεις για τις απολύσεις και την ανεργία. Έτσι, μετά τη μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και το ξεχείλωμα των ορίων στις ομαδικές απολύσεις, έρχεται και το επικαιροποιημένο μνημόνιο για να περικόψει τα όποια επιδόματα ανεργίας. Τα μέτρα αυτά επιβάλλονται και εφαρμόζονται όταν ήδη οι προβλέψεις για την ανεργία είναι εφιαλτικές, ξεπερνώντας (επίσημα πάντα) το ένα εκατομμύριο ανέργων και σε ποσοστό το 22% μέχρι το τέλος του έτους.
Τέλος, οι πρόσφατες εξαγγελίες για πακτωλό χρημάτων με στόχο την «υποστήριξη της απασχόλησης» και την «καταπολέμηση της ανεργίας» δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο παρά την απαλλαγή των αφεντικών από το ασφαλιστικό κόστος των εργατών/ριών –την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος (δηλαδή πάλι εμείς)- με αντάλλαγμα την ενσωμάτωση ανέργων στα εργασιακά κάτεργα.
Η περιοχή της Μαγνησίας που άλλοτε ήταν γεμάτη βιομηχανίες και βιοτεχνίες οι όποιες υπήρξαν ο κύριος δείκτης της αντίστοιχης οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ανάπτυξης και ευμάρειας της πόλης, σήμερα μοιάζει με σάκο του μποξ. ΚΑΝΑΚΗΣ, ΒΙΩΣΟΛ, ΒΜΤ, ΚΟΝΤΙ, ΜΕΤΚΑ, ΚΙΟΛΕΙΔΗΣ είναι οι περιπτώσεις που φτάνουν στα αυτιά μας λόγο του ότι τα μεγέθη είναι μεγάλα. Το τι συμβαίνει στους εμποροϋπάληλλους, στα μαγαζιά εστίασης και όπου υπάρχει έστω και μια θέση μισθωτής εργασίας μάλλον δεν μπορεί να περιγραφεί.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε τι ίσως περιμένει και εμάς που προς το παρόν δουλεύουμε, και δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, στα εργατικά κέντρα που ξέρουν-βλέπουν-ακούνε αλλά μάλλον η κομματική σκιά που τους πλακώνει είναι πολύ βαριά, όπως και στις πλειοψηφίες των Δ.Σ των πρωτοβάθμιων σωματείων, που ο εναγκαλισμός τους με την εργοδοσία τους οδηγεί σε ένα κατήφορο υποχωρήσεων δίχως τελειωμό. Δεν εφησυχάζουμε δεν επαναπαυόμαστε στην «σιγουριά» της θέσης μας και του 8ώρου μας, θέλουμε να σπάσει η αντίληψη που λέει κοίτα τον εαυτό σου, την εταιρία που δουλεύεις (γιατί δεν έχει κάνει περικοπές… ακόμη), την δουλειά σου (μα ποια δουλειά, σε λίγο κανείς μας δεν θα έχει…)
Το αν όμως έχουμε δουλειά δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει από τον δρόμο που μας περιμένει αργά η γρήγορα και εμάς. Αν πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και ότι εμείς θα την γλυτώσουμε, αν πούμε πως δεν πειράζει που θα μας κόψουν -και δεν βαριέσαι και κάνα δυο 150αρια-, πόσα τέτοια ποσά συνάδελφοι μπορούμε να τους χαρίσουμε; Αν πάλι δεχτούμε πως όταν έξω από το πεδίο εργασίας υπάρχει ένας στρατός ανέργων που αγγίζει τα 2 εκατομμύρια και ότι εμείς που δουλεύουμε μπορούμε να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή χωρίς αυτούς, ε τότε είμαστε σίγουρα γελασμένοι.
Μα να το δούμε και διαφορετικά, ποιοι είναι οι άνεργοι αν δεν είμαστε προς το παρόν ακόμη εμείς; Δεν είναι δικοί μας άνθρωποι, πρώην συνάδελφοί, αδέρφια μας, φίλοι μας, συγγενείς μας; Είναι λοιπόν το πλέον ευάλωτο κομμάτι των από-κάτω που η εποχή της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος περιθωριοποιεί, εξορίζει, απομονώνει και αφοπλίζεται κοινωνικά.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, ένα σωματείο ανέργων και περιστασιακά μαύρων εργαζομένων (που είναι και πλειοψηφία των εργαζομένων) θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πυρήνας και εναρκτήριο λάκτισμα για την εμφάνιση ενός μαχητικού κινήματος ανέργων που μπορεί να φέρει στο προσκήνιο αμεσοδημοκρατικές και αντιιεραρχικές διαδικασίες σε συνδυασμό με ριζοσπαστικές διεκδικήσεις και άμεσες δράσεις για την αρχή μιας πορείας διεκδίκησης ,αυτού που τελικά εμείς με κόπο όλα αυτά τα χρόνια παράγουμε. Σαν αρχή της προσπάθειας να πάρουμε επιτέλους τις ζωές μας στα χέρια μας.