Εκτυπώστε το
Σε ποια οφέλη οδηγεί, τελικά, η νομιμοποίηση των μεταναστών;
Της Liliana Saliaj
Επειδή γίνονται πολλές συζητήσεις γύρω από το κατά πόσο είναι εφικτή μια διαδικασία νομιμοποίησης σε αυτή τη συγκυρία και κατά πόσο μπορεί η Ελλάδα να σηκώσει το βάρος της μετανάστευσης, ή κατά πόσο χωράει τους μετανάστες, θα ήθελα να καταθέσω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα επιχειρήματά μου.
Πιστεύω ότι μια καινούργια διαδικασία νομιμοποίησης όχι μόνο είναι εφικτή αλλά και χρήσιμη και με πολλά οφέλη, πρωτίστως για την κοινωνία και τη χώρα, αν με ψυχραιμία απαντήσουμε στα διλήμματα που βάζει η κυβέρνηση και η άκρα δεξιά.
Για τη μαύρη εργασία
Για να καταπολεμήσεις τη μαύρη εργασία, τι καλύτερο από μια διαδικασία νομιμοποίησης, που θα δίνει πρόσβαση στη νόμιμη εργασία, είτε μερικής είτε πλήρους απασχόλησης; Η νόμιμη εργασία των μεταναστών θα συμβάλλει στα ασφαλιστικά ταμεία, στις συντάξεις, στην κοινωνική πρόνοια, παρέχοντας λύση σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα. Αυτή η συμβολή των μεταναστών, μέσα από τη σκληρή εργασία, αλλά σε μερικές περιπτώσεις και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή, είναι τεκμηριωμένη και αναμφισβήτητη.
Τι χειρότερο για τη χώρα από το να εγκαταλείπει τόσο μεγάλο, νέο εργατικό δυναμικό σε καθεστώς παρανομίας; Σε τι ωφελεί αυτό, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι διεξάγει πόλεμο κατά της αδήλωτης, παράνομης εργασίας, κατά της εισφοροδιαφυγής, κατά της φοροδιαφυγής; Το κράτος είναι το ίδιο που αφαιρεί το δικαίωμα στη νόμιμη εργασία από τους μετανάστες με το να τους κρατάει σε καθεστώς παρανομίας, εκθέτοντάς τους στην εκμετάλλευση από εκείνους, που παρέχοντας για αντάλλαγμα ένα ξερό μεροκάματο και καμία ασφαλιστική κάλυψη, κερδίζουν εις βάρος και των μεταναστών και του κοινωνικού συνόλου.
Για το «δε χωράει άλλο η Ελλάδα» (;)
Ο προβληματισμός ότι «δε χωράει άλλο η Ελλάδα» είναι ένα συχνό επιχείρημα, στη βάση ότι υπάρχει ήδη πολύ μεγάλη ανεργία και άρα τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ; Ας αναλύσουμε το ζήτημα λίγο βαθύτερα.
Από τη μία, οι μετανάστες κάνουν δουλειές που ακόμα δεν προτιμούν να κάνουν οι ντόπιοι. Δεν ανταγωνίζονται τους ανέργους που στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι νέοι επιστήμονες και οι οποίοι διεκδικούν εξειδικευμένη δουλειά. Ούτε ευθύνονται για τα εργοστάσια που κλείνουν, ούτε για τις κενές οργανικές θέσεις στα σχολεία, τα νοσοκομεία, τις δημόσιες υπηρεσίες. Αντίθετα, η συμμετοχή τους συμβάλει στην ανάπτυξη θέσεων εργασίας και την ανάπτυξη της οικονομίας.
Από την άλλη, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι μετανάστες θέλουν να φύγουν σε άλλη χώρα, ενώ με το καθεστώς της παρανομίας στην πραγματικότητα εγκλωβίζονται εδώ. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και ο κανονισμός «Δουβλίνο ΙΙ». Η κατάργησή του δεν είναι απλώς ένα αίτημα. Η τροποποίησή του είναι ήδη σε εξέλιξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά μετά από απόφαση ευρωπαϊκού δικαστηρίου που καταδίκασε την Ελλάδα, για παραβίαση των δικαιωμάτων των αιτούντων άσυλο, γιατί δεν τους παρέχει ανθρώπινη και αξιοπρεπή διαβίωση. Αυτό από μόνο του θα δώσει σε μεγάλο βαθμό λύση στο πρόβλημα.
Επίσης, η έκδοση άδειας παραμονής δίνει τη δυνατότητα να επισκεφτούν τη χώρα καταγωγής τους και τις οικογένειές τους άνθρωποι που είναι εγκλωβισμένοι εδώ για πολλά χρόνια και εν τέλει να αποφασίσουν τι είναι καλύτερο για αυτούς, να μείνουν εκεί και να χτίσουν το μέλλον τους ή να είναι χωρίς δουλειά στους δρόμους της Ελλάδας και της Ευρώπης;
Στην Ιταλία έχει εφαρμοστεί το μέτρο να δίνεται δυνατότητα εξόδου των μεταναστών στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας για διάστημα δύο χρόνων.
Την ίδια στιγμή, από την Ελλάδα έχει ήδη επιστρέψει στις χώρες καταγωγής τους σημαντική μερίδα μεταναστών που ήταν χρόνια εδώ και έμειναν χωρίς δουλειά.
Επιπλέον η Ελλάδα αφαιρεί το δικαίωμα να δώσει σε νόμιμους παλιούς μετανάστες την άδεια «Επί μακρόν διαμένοντος – Ε.Κ.», που είχε ήδη αργήσει να εφαρμόσει σε σχέση με την υπόλοιπη Ε.Ε., όταν άρχισε το 2005 και μετά από καταγγελίες. Οι προϋποθέσεις που θέτει η ελληνική κυβέρνηση, ένσημα, εισόδημα, γνώση της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας (αλήθεια σε τι ωφελεί αυτό σε μια κάρτα που είναι ευρωπαϊκής εμβέλειας!!!), σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές οδηγίες και χωρίς να υπάρχουν στοιχειώδεις υποδομές για να την απόκτηση αυτής της γνώσης, έχουν οδηγήσει στο ότι αυτή την άδεια την έχουν αποκτήσει μόλις 150 μετανάστες(!)
Για την αύξηση της εγκληματικότητας
Αν το κράτος θέλει πραγματικά να χτυπήσει την εγκληματικότητα, τι πιο αποτελεσματικό από το να εφαρμόσει μια νέα διαδικασία νομιμοποίησης των μεταναστών.
Στην πραγματικότητα όταν αφήνεις τους ανθρώπους στην παρανομία ευνοείς την εγκληματικότητα, τη δημιουργία της κατάστασης της Ομόνοιας, του Αγ. Παντελεήμονα κτλ. Αφήνεις τους ανθρώπους εκτεθειμένους στην καταστολή της αστυνομίας, σε επιθέσεις ακροδεξιών στοιχείων, στην εκμετάλλευση από κάθε είδους εγκληματικά κυκλώματα, είτε ντόπια είτε από τις χώρες τους. Τους οδηγείς στην απόλυτη εξαθλίωση – δεν μπορούν ούτε να φύγουν, ούτε να μείνουν, ούτε να βρουν στέγη, δουλειά, τροφή και νερό. Πώς θα ζήσουν, πώς θα επιβιώσουν; Το κράτος πάει τόσο μακριά που τελικά αμφισβητεί το ίδιο το δικαίωμα αυτών των ανθρώπων στη ζωή.
Εν τέλει, ποιοι έχουν συμφέρον από το να συντηρείται αυτή η κατάσταση; Μήπως έτσι η όποια κυβέρνηση εξασφαλίζει ένα εργαλείο που θα μπορεί να χρησιμοποιήσει όταν χρειαστεί για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα τις βαθύτερες κοινωνικές αιτίες και τα κοινωνικά προβλήματα; Μήπως χτυπώντας τους μετανάστες ικανοποιεί την άκρα δεξιά, η ενίσχυση της οποίας οφείλεται στη όξυνση τέτοιων καταστάσεων, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση συμμάχων σε όποιο αντικοινωνικό μέτρο θέλει να περάσει;
Για την ασφάλεια της κοινωνίας
Ισχυρίζονται ότι οι λαθρομετανάστες αποτελούν κίνδυνο για τη ασφάλεια της ελληνικής κοινωνίας. Ας το δεχτούμε. Δεν είναι καλύτερο για την ίδια την ασφάλεια της κοινωνίας να κάνει το κράτος τη νομιμοποίηση, να ξέρει πόσοι, ποιοί και πού είναι; Αυτό έγινε στην Ισπανία το 2005 με πρόσχημα την ασφάλεια της Ισπανικής κοινωνίας. Τότε η Ισπανική κυβέρνηση έκανε ουσιαστική νομιμοποίηση με μια απλή υπεύθυνη δήλωση – όνομα, επίθετο, διεύθυνση κατοικίας. Νομιμοποίησε όσους μετανάστες υπήρχαν εκεί, και ακόμα συνεχίζει με μια πιο ανεκτική, φιλομεταναστευτική πολιτική, σε αντίθεση με τη δήθεν διαδικασία νομιμοποίησης στην Ελλάδα το 2005 που στην πραγματικότητα, θέτοντας χίλια δύο εμπόδια και προϋποθέσεις, οδήγησε στην απονομιμοποίηση.
Ανάπηρες λύσεις
Οι φράκτες, τα ναρκοπέδια, οι ατέλειωτες περιπολίες της FRONTEX και της ελληνικής συνοριοφυλακής δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Αντίθετα, όχι μόνο το επιδεινώνουν, αλλά δημιουργούν καταστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης με εγκλήματα κατά ζωής που συστηματικά διαπράττουν. Αλλά ας το δούμε σκληρά από ωφελιμιστική σκοπιά και μόνο. Δεν έχει απαντήσει κανείς στο ερώτημα πόσο κοστίζουν τελικά όλα αυτά. Μήπως αντίθετα χώροι υποδοχής και υποδομές στήριξης κόστιζαν λιγότερο;
Ας πάρουμε το παράδειγμα εμάς των Αλβανών μεταναστών. Τι αποδείχτηκε καλύτερο; Μία ρατσιστική αντιμετώπιση και καταστολή από την αστυνομία με ένα εκατομμύριο απελάσεις που κόστισαν πανάκριβα, με πρόσχημα ότι αποτελούσαμε κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια, ή μήπως η νομιμοποίηση και η ένταξη στην κοινωνία, με όλα τα οφέλη που είχε;
Οι πιέσεις που έχει δεχτεί η κυβέρνηση από τις απανωτές απεργίες πείνας προσφύγων για άσυλο και μεταναστών για άδεια παραμονής δεν της επιτρέπουν άλλο να κρύβει τα προβλήματα είκοσι ετών κάτω από το χαλί. Αντί να ασχοληθεί με μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική, ακόμα και τώρα διατηρεί αδιάλλακτη στάση, παρόλο που η ζωή των απεργών διατρέχει μεγάλο κίνδυνο – αν όχι άμεσα, σίγουρα μακροπρόθεσμα, λόγω μόνιμων βλαβών σε ζωτικά όργανα, σαν αποτέλεσμα της σκληρής απεργίας που επέλεξαν για να ακουστούν. Προτείνει «λύσεις» σαν το «καθεστώς ανοχής», συγχέει σκόπιμα την κατάσταση των απεργών πείνας, η οποία είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα προβλημάτων που δημιούργησαν οι ίδιες οι κυβερνήσεις, με το πρόβλημα της μεγάλης ροής προσφύγων από αραβικές χώρες, λόγω των εξεγέρσεων, το οποίο η Ελλάδα μαζί με την Ε.Ε. και τον Ο.Η.Ε. πρέπει να αντιμετωπίσουν από κοινού, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και με βάση το διεθνές δίκαιο. Είναι και αυτοί άνθρωποι όπως και οι Έλληνες, οι Κινέζοι κ.ά. Από την άλλη, αντί να επιχειρείται αποσύνδεση της άδειας παραμονής από τα ένσημα δεν μπαίνει στον κόπο ούτε καν μείωσης του απαιτούμενου αριθμού. Οδηγεί σε άλλη παγίδα: ότι δήθεν δίνει στους μετανάστες τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν τα απαιτούμενα ένσημα καταγγέλλοντας τους εργοδότες και η άδεια παραμονής θα εξαρτηθεί από την απόφαση δικαστηρίου!!!
Ας μην αναφερθούμε στα ίσα κοινωνικά, εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς μόνο το συμφέρον και τα οφέλη της ίδιας της κοινωνίας από μια διαδικασία ουσιαστικής νομιμοποίησης.
Λιλιάνα Σαλίαϊ
Μετανάστρια στο πλευρό των 300 απεργών πείνας
Category: Χωρίς κατηγορία
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ. το αναδημοσιευσα
http://nosferatos.blogspot.com/2011/03/blog-post_06.html
Θα το αναδημοσιεύσω κι εγώ στη σελίδα μου στο Facebook! Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εύστοχο και περιεκτικό κείμενο!!!
Ένα άρθρο που διάβασα με ενδιαφέρον. Βέβαια θα έλεγα πως τα αιτήματα αυτά δεν θεωρείται δεδομένο να μονοπωλούνται απο την Αριστερά, αλλα απο οποιαδήποτε καταπιταλιστική οικονομιστική κοινωνία που δρα με όφελος την ελεύθερη διακίνηση ατόμων για το καπιταλιστικό κέρδος. Οι συναισθηματικές, λοιπόν, «κόκκινες» παντιέρες ίσως να είνααι και λίγο ρόζ. Αν δεις το κέιμενο απο την λογική των μεταναστών και όχι της μετανάστευσης, συμφωνώ σχεδόν σε όλα με την αρθρογράφο. Βέβαια, επειδή και η ίδια έχει καταλάβει πως υπάρχει πια οικονομικό πρόβλημα και στην προέκετασή του και κοινωνικό, προτείνει το ασαφές που εναμασάται απο όλες τις πλευρές: » δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική». Ποιά όμως? Αυτή που μια συγκεκριμένη Αριστερά φαντασιώνεται και αν δεν γίνει έτσι θα στιγματίσει τους πάντες ως ρατσιστές, κπ, κλπ? Γιατί μεταναστευτική πολιτική στο πλαίσιο μιας καπιταλιστικής χώρας και ευρωπαικής ένωσης σημαίνει, νομιμότητα μεν, αλλά και κόστος όφελος, εξορθολογισμός και κριτήρια, ποσοστά, αριθμούς και κέρδη. Είναι έτοιμη να το δεκτεί αυτό η αρθρογράφος? Επίσης, ένα ερώτημα : αυτοί οι εργοδότες που περιμένουν πως και πως τους μετανάστες να νομιμοποιηθούν για να τους προσλάβουν με ΙΚΑ, κλπ, που βρίσκονται? Μήπως έχουμε παρανοήσει τελικά και θεωρούμε ότι υπαρχει ευαίσθητος καπιταλισμός και μικροί ή μεγάλοι επιχειρηματίες που δεν θα δούν το όφελος και το κέρδος, ακόμα και στον νόμιμο μετανάστη? Και τωρα με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, ποιοί είναι εν δυνάμει πιο πρόθυμοι να υπογράψουν κατώτερες απο το προβλεπόμενο συμβάσεις, ακόμα και νόμιμες? Παρακαλώ, μια απάντηση με όρους οικονομίας και όχι ευαισθησίας. Άν θα θελα κάτι τέτοιο θα ρωτούσα την εκκλησία.Το προλεταριάτο εφόσον δεν είναι μόνο εθνικό είναι διεθνές, αφόσον όμως παραμένει προλεταριατο υποταγμένο και αλλοτριωμένο δεν μπορεί να μην κρίνεται και ως τέτοιο. Δεν αρκεί η τραγική περιπέτεια των προσφύγων να τους μετουσιώσει σε επαναστατική δύναμη απελευθέρωσης.
προς popolaro
θα προσπαθήσω να «απαντήσω» στα ερωτήματά σου, αν και νομίζω πως δεν υπάρχει ακριβώς απάντηση, δηλαδή «μια γραμμή» που καταρχήν θα τη συλλάβουμε θεωριτικά και κατόπιν θα την προτείνουμε ως πρακτική πολιτική. με την έννοια αυτή, η «απάντησή» μου μάλλον θα είναι μια επαναδιατύπωση των ερωτημάτων σου. όμως τι άλλο είναι η θεωρία -του μαρξισμού συμπεριλαμβανομένου- αν όχι μια «μέθοδος», ένας τρόπος να θέτουμε ερωτήσεις; οι a priori απαντήσεις είναι υπόθεση της εκκλησίας, ή μάλλον των εκκλησιών κάθε εξ αποκαλύψεως θρησκείας. υποθέτω ότι συμφωνούμε πως το κεφάλαιο (του Μαρξ) δεν είναι η βίβλος.
νομίζω λοιπόν πως ορθώς βλέπεις την «άντίφαση» ανάμεσα στην «λογική των μεταναστών» και της «μετανάστευσης». πρόκειται όμως για αντίφαση όχι της σκέψης αλλά της πραγματικότητας. είναι δηλαδή η ίδια αντίφαση που μπορούμε να περιγράψουμε ως αντίφαση ανάμεσα στην «τάξη καθαυτή» και την «τάξη για τον εαυτό της», ή ανάμεσα σε «συγκεκριμένη» και «αφηρημένη» εργασία.
αναγκαστικά λοιπόν, όπως γράφεις: «Το προλεταριάτο… όμως παραμένει προλεταριατο υποταγμένο και αλλοτριωμένο» αφού πρόκειται για το «μεταβλητό» μέρος του κεφαλαίου. στον καπιταλισμό, ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει ο/η προλετάριος/α τα «προς το ζην» είναι να πουλήσει την ικανότητά του/ης για εργασία. (ρωτάς:»ποιοί είναι εν δυνάμει πιο πρόθυμοι να υπογράψουν κατώτερες απο το προβλεπόμενο συμβάσεις, ακόμα και νόμιμες?» η «απάντηση» δεν είναι οι «μετανάστες» αλλά μια διαφορετική κατηγορία που τους συμπεριλαμβάνει:όσοι έχουν «μεγαλύτερη» ανάγκη ή «λιγότερες» καβάτζες). ταυτόχρονα όμως η εργασία είναι και ο μόνος τρόπος -υπό οποιαδήποτε κοινωνική μορφή- ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να υπάρχουν. ακόμα κι αν πρόκειται για «τροφοσυλλέκτες» πρέπει να «συλλέγουν» την «τροφή» τους. το κεφάλαιο χρειάζεται την εργασία (ως μισθωτή εργασία) για να είναι κεφάλαιο. η εργασία όμως υπάρχει και χωρίς αυτό. προκύπτει λοιπόν η αντίφαση ανάμεσα στην εργασία γενικά και στην καπιταλιστική μορφή της.
μαζί μ” αυτή την αντίφαση προκύπτει και η διάκριση «οικονομίας» και «ηθικής», ή αν προτιμά κανείς «οικονομίας» και «πολιτικής» και ο μόνιμος «κίνδυνος» για τον σοσιαλισμό (ο οποίος προσβλέπει στην κατάργηση του καπιταλισμού και κάθε ταξικής κοινωνίας) να «απολυτοποιήση» αυτήν την αντίφαση ταυτιζόμενος με τον ένα πόλο. να εμφανίζεται δηλαδή ως «συνδικάτο» ή ως «κόμμα», ταυτιζόμενος είτε με τα «άμεσα» συμφέροντα της εργατικής τάξης είτε με τα «ιστορικά» της συμφέροντα. σχηματικά μιλώντας, να εμφανίζεται είτε ως «ρεφορμισμός» είτε ως «αναρχισμός».
η «διέξοδος» μπορεί, κατά την γνώμη μου να αναζητηθεί μόνο σε μια πολιτική που ενώνει αυτά τα δύο επίπεδα, τις άμεσες διεκδικήσεις με τον τελικό σκοπό. (στην παρούσα φάση -ας πούμε της πρεκαριοποίησης ή της «αποϋλοποίησης» της εργασίας- σε κάτι που, πάλι σχηματικά, θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως Κόμμα-Συνδικάτο της «μαύρης» Εργασίας).
είναι νομίζω εμφανές γιατί οι «μετανάστες» αποτελούν ουσιαστική «συνιστώσα» αυτού του «υποκειμένου» και γιατί μια πολιτική που θέλει να είναι «επαναστατική» δεν μπορεί να τους αφήνει «απ” έξω», αλλά πρέπει ξεκινά από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν «ξένοι» εργάτες, αλλά εργάτες που γίνονται «αντικείμενο» διακρίσεων. και σ” αυτό νομίζω συμφωνούμε. όπως γράφεις: «Το προλεταριάτο εφόσον δεν είναι μόνο εθνικό είναι διεθνές». δεν είναι όμως η «τραγικότητα» που τους καθιστά «επαναστατικό υποκείμενο» καίτοι η προλεταριοποίηση είναι μια «τραγική» διαδικασία. αν λοιπόν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την υιοθέτηση και από την Αριστερά του «δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική» είναι το γεγονός πως υπάρχει μεταναστευτική πολιτική και είναι αυτή που βλέπουμε.
δεν ξέρω σε τι βαθμό σε «κάλυψα». ίσως κάποιος/α άλλος/η να μας βοήθησει και τους δυο.
Εξαιρετικό το κείμενο, και ακόμη πιο σημαντικό ότι προέρχεται από μετανάστισσα. Νομίζω ότι αξίζει ν” αναδημοσιευτεί και να διαδοθεί με κάθε τρόπο, σαν αφετηρία μιας έντιμης συζήτησης.
«Επίσης, ένα ερώτημα : αυτοί οι εργοδότες που περιμένουν πως και πως τους μετανάστες να νομιμοποιηθούν για να τους προσλάβουν με ΙΚΑ, κλπ, που βρίσκονται?»
Μα αν οι μετανάστες είναι νόμιμοι, ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ να τους κολλούν ένσημα, τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ότι σήμερα -με τον ίδιο τρόπο που το έχουν επιβάλει οι ντόπιοι εργαζόμενοι. Γιατί σήμερα ο μέσος μετανάστης ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΚΑ κολλάει 14 ένσημα αντί 17,6 του έλληνα (στοιχεία 2007). Αυτό βέβαια οφείλεται στον διαρκή φόβο λόγω παρανομίας -δεν μπορούν να διεκδικήσουν τίποτε λόγω του φόβου της αστυνομίας.
«και η ίδια έχει καταλάβει πως υπάρχει πια οικονομικό πρόβλημα και στην προέκετασή του και κοινωνικό, προτείνει το ασαφές που εναμασάται απο όλες τις πλευρές: » δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική»»
α) μεταναστευτική πολιτική υπάρχει και ακολουθείται ΠΙΣΤΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ της Ελλάδας: παρανομία στους μετανάστες και φόβος για την αστυνομία από τα σύνορα έως μέσα στη χώρα. Για να διευκολύνεται η εκμετάλλευσή τους από τα αφεντικά (ο μέσος μισθός τους είναι στο 65% το πολύ του έλληνα).
β)Τι οικονομικό πρόβλημα υπάρχει εξαιτίας των μεταναστών; Χωρίς αυτούς εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες θα έμεναν άνεργοι -αφού οι μετανάστες στηρίζουν πάμπολλους οικονομικούς κλάδους ΚΑΙ ανεβάζουν και την κατανάλωση. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ, αλλά εργαζόμενοι -παράγουν πλούτο, δεν δημιουργούν ελλείμματα ή οικονομικά προβλήματα.
Η παρανομία όπου τους κρατάει το κράτος τους δημιουργεί εμμέσως πρόβλημα στους υπόλοιπους «νόμιμους» έλληνες εργάτες και όχι οι ίδιοι…
Ο σκοπός του κειμένου ήταν αρχικά να δημοσιευτεί σε μία εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας ώστε να απευθυνθεί σε ένα συντηρητικό κοινό το οποίο «πυροβολείται» από τα διλήμματα που χρησιμοποιεί η άκρα δεξιά και η κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά να δώσει ερεθίσματα, επιχειρήματα και στοιχεία σε όλους τους αλληλέγγυους για ένα πειστικό πολιτικό λόγο όταν απευθύνονται στην κοινωνία για το μεταναστευτικό.
Είναι λογικό να βλέπω το ζήτημα από την πλευρά των μεταναστών εφόσον η ίδια είμαι μετανάστρια και έχω βιώσει ό,τι περνάει ο κάθε «παράνομος» μετανάστης σήμερα και όλα τα βιώματα μιας άθλιας μεταναστευτικής πολιτικής. Υπάρχει κάποια σύγχυση όταν μιλάμε για τη μεταναστευτική πολιτική και θεωρούμε ότι είναι κοινή σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά στη μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας με της Ιταλίας ή της Σουηδίας, για παράδειγμα, χωρίς βέβαια να παραβλέπω τη μεταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην εφαρμογή μιας ακραίας αντιμεταναστευτικής πολιτικής στα πρότυπα Μπερλουσκόνι και Σαρκοζί, στις λογικές της Frontex και των φρακτών. Μιλάω για μεταναστευτικές πολιτικές που εφαρμόζανε τα προηγούμενα χρόνια ειδικά η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία, χώρες που είναι κοντά στην Ελλάδα.
Έχω επίγνωση της κοινωνικής και της ταξικής μου θέσης αλλά αυτό που δύσκολα μπορούν να καταλάβουν μερικοί είναι ότι είναι διαφορετικό να μιλάει κανείς από τη δική μου και από τη δική του θέση. Το να μπορείς να απαιτήσεις από τους εργάτες μετανάστες να στρατευτούν στο ενιαίο εργατικό κίνημα προϋποθέτει να μπορεί η ντόπια εργατική τάξη να παλεύει για τα δικαιώματα των μεταναστών εργατών, οι οποίοι είναι σε πολύ διαφορετική και πολύ πιο υποδεέστερη, ευάλωτη θέση από τους ντόπιους και βρίσκονται χωρίς καμμιά θεσμική υπόσταση, κυριολεκτικά, στον αέρα – οι μετανάστες δεν είναι πολίτες, δε βρίσκονται στο ίδιο θεσμικό πλαίσιο και έχουν να διανύσουν όλο το αυτό το κενό.
Εφ” όσον η ντόπια εργατική τάξη δεν μπόρεσε να κατανοήσει, να παλέψει και να πιέσει για να μην προκύψει ακριβώς αυτό το τεράστιο θεσμικό κενό -κάτι που ζημίωσε και την ίδια- κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 περίπου χρόνων, όταν ξεκίνησε το φαινόμενο των μεγάλων μεταναστευτικών ροών προς τη χώρα, δεν μπορεί να απαιτεί από τους μετανάστες να βλέπουν το ζήτημα από τη σκοπιά του εργάτη.
Δεν μπορείς να καθαρίσεις δογματικά απλά με το «έτσι είναι η μεταναστευτική πολιτική στις αστικές κοινωνίες», γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά σε μια μεταναστευτική πολιτική που δε σου δίνει στοιχειώδη πράγματα με άλλες χώρες, όπως έχω αναφερθεί και στο κείμενο – και σε ακόμα καλύτερες που δεν έχω αναφέρει – οι οποίες στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας έχουν υιοθετήσει πολύ πιο προοδευτική πολιτική και έχουν οδηγήσει τους μετανάστες στην ενσωμάτωση και την έννοια του πολίτη στα πλαίσια αυτής ακριβώς της κοινωνίας. Αυτό από μόνο του δεν εξασφαλίζει ουσιαστικά ίσα δικαιώματα αλλά είναι ένα πολύ σημαντικό πολιτικό και θεσμικό εργαλείο για να μπορούν να μιλάνε οι μετανάστες από καλύτερη αφετηρία. Αργότερα, όταν εξαλειφθεί το θεσμικό κενό θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ένα κοινό αγώνα με την ντόπια εργατική τάξη για ίσα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ακόμα και για μια άλλου είδους κοινωνία. Μόνο τότε έχεις δικαίωμα να απαιτείς από το μετανάστη εργάτη να ενσωματωθεί και να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κομμάτι της εργατικής τάξης. Πάρ” τε το και από μαρξιστική προσέγγιση: η Ιστορία δεν εξελίσσεται με άλματα αλλά σταδιακά – κατακτάς κάτι και προχωράς στο επόμενο στάδιο.
δεν νομίζω ότι είναι έτσι ακριβώς. η νομιμοποίση των μεταναστών είναι «κέρδος» για την εργατική τάξη στο σύνολό της. το δείχνης άλλωστε στο κείμενό σου. το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να δει ο μετανάστης από τη σκοπιά του εργάτη (ήδη το κάνει αγωνιζόμενος για την νομιμοποίηση) αλλά ο εργάτης από τη σκοπιά του εργάτη. όταν για παράδειγμα ένας εργάτης ρουφιανεύει τους συναδέλφους του προκειμένου να κερδίσει κάποια προνόμια «δεν βλέπει από τη σκοπιά του εργάτη». αυτοί λοιπόν που «εγκαλούνται» δεν είναι οι «μετανάστες» αλλά οι «ντόπιοι» που δεν βλέπουν τους «μετανάστες» ως αυτό που είναι: συνάδελφοι.
από τη σκοπιά αυτή -της «εργατικής τάξης» ή της «αριστεράς»- τίθεται ο προβληματισμός περί «μεταναστευτικής πολιτικής». όχι ως κάτι αφηρημένο του τύπου έτσι είναι ο καπιταλισμός, μα συγκεκριμένα σε σχέση με την υπάρχουσα μεταναστευτική πολιτική. η Ελλάδα έχει μεταναστευτική πολιτική και είναι συγκεκριμένη. σ” αυτήν την συγκεκριμένη πολιτική της ελλάδας δεν μπορούμε να αντιπαραθέσουμε την πολιτική της ισπανίας ή της ιταλίας, ως στόχο παρά μόνο ως παράδειγμα. όπως λέει μια συντρόφισσα και φίλη «ό,τι ορίζει, περιορίζει». οκ. τα 8 χρόνια είναι καλύτερα από τα 12 και τα 5 από τα 8. άλλο όμως είναι να υπερασπιζόμαστε κάθε μείωση και άλλο να πούμε όσοι έχουν 3 χρόνια να νομιμοποιηθούν όσοι έχουν λιγότερα να απελαθούν στο πλαίσιο μιας εθνικής συννενόησης για μια «σοβαρή μεταναστευτική πολιτική».
επίσης δεν μπορούμε να μπούμε σε μια λογική «σταδίων» και αφού πρώτα λύσουμε τα προβλήματα των ντόπιων ανέργων να ασχοληθούμε κατόπιν με τους πολιτικούς πρόσφυγες και κατόπιν με τους οικονομικούς κλπ.
Αγαπητή Λιλιάνα. Προφανώς ως κακοπαθημένη μετανάστρια ξέρεις καλύτερα τις άμεσες ανάγκες των μεταναστών, αλλά το σχέδιο ικανοποίησης των αναγκών επιδέχεται συζήτησης.
Συμφωνώ ότι η μάχη για στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στους μετανάστες, για στοιχειώδη πολιτική ισότητα, για να ΜΗΝ ΖΟΥΝΕ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, δηλαδή με το διαρκή φόβο της αστυνομίας είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. Και είναι απαραίτητο να υιοθετηθεί και από τους έλληνες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, δηλ την πλειοψηφία -αλλιώς δε θα πετύχει. Έτσι, για προπαγανδιστικούς λόγους είναι χρήσιμη η επίκληση της ΞΕΧΩΡΙΣΤΗΣ βαρβαρότητας που υπάρχει στον Ευρωπαϊκό Νότο σε σχέση με τη Σουηδία που αναφέρεις, που εκθέτει περισσότερο τις κυβερνήσεις.
Επίσης όμως, είναι απαραίτητο ΚΑΙ για τους μετανάστες ΚΑΙ για τους έλληνες να γίνει ορατή μια ΕΡΓΑΤΙΚΗ λύση των κοινωνικών προβλημάτων και της κρίσης. Για τους πρώτους για να ενταχτούν στο εργατικό ή γενικότερο κίνημα, για τους δεύτερους επειδή δεν αρκεί ο ιδεολογικός αντιρατσισμός για να τους πείσει. Πολύ καλύτερη πειθώ έχει μια απτή πραγματικότητα όπου έλληνες και μετανάστες συνεργάζονται και κερδίζουν νίκες απέναντι στον κοινό αντίπαλο. Π.χ. το ότι οι 300 απεργοί «κατάφεραν» να μειωθεί ο αριθμός ενσήμων για ιατροφαρμακευτική κάλυψη πρέπει να προβάλεται (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί δεν είμαι σίγουρος αν όντως το κατάφεραν, πέρα από τις υποσχέσεις).
Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι ευθύγραμμα τα πράγματα. Οι μετανάστες μπορούν να είναι οι νέοι και μαχητικοί εργαζόμενοι που ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΟΣΟ ΜΠΟΡΟΥΝ στο εργατικό κίνημα αποδεικνύουν την αλήθεια του αντιρατσισμού και σπάνε τις προκαταλήψεις.
Πάει να πει ότι πολιτικοποιημένα μέλη της μεταναστευτικής «κοινότητας», οι οργανώσεις τους ΚΑΙ οι πολιτικες οργανώσεις των ελλήνων έχουν να φροντίσουν να ενθαρρύνουν τους μετανάστες να συμμετέχουν στο κίνημα -συνδικαλισμός,πολιτική Αριστερά,επιτροπές κατοίκων κλπ- όσο μπορούν (δεδομένων των μεγαλύτερων εμποδίων σε σχέση με τους έλληνες), ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΚΤΗΘΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΟΝΟΜΙΑ, ενώ παράλληλα θα μάχονται από καλύτερη θέση και για αυτήν. (Αυτά τα χρόνια της κρίσης του καπιταλισμού, το εργατικό κίνημα γίνεται αναγκαστικά ο μόνος υποστηρικτής ΚΑΙ των δημοκρατικών δικαιωμάτων που μπορεί να τα επιβάλει. Όπως είχε κάνει σε παρόμοιες δύσκολες εποχές επαναστάσεων κι εξεγέρσεων.)
Άλλωστε, για το μαρξισμό, η Ιστορία εξελίσσεται ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΜΑΤΑ, όχι σταδιακά. (Η μετατροπή της ποσότητας της δυσαρέσκειας σε ποιότητα στις Αραβικές χώρες είναι μια πρόσφατη μακροσκοπική επιβεβαίωση!)