Κάλεσμα για ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στα καταστήματα Metropolis



Σε καζάνι που βράζει έχει μετατραπεί η αλυσίδα των καταστημάτων Metropolis έπειτα από τη συστηματική καταλήστευση των εργαζομένων, αρχικά με τη μέθοδο της μεθοδικής καθυστέρησης καταβολής των δεδουλευμένων που ξεκίνησε από τον περασμένο Ιούλιο και, πλέον, με τη μη καταβολή του μισθού του Φεβρουαρίου.
Πρόκειται για το αποκορύφωμα της εργοδοτικής τακτικής της νέας ιδιοκτησίας των άλλοτε κραταιών καταστημάτων Metropolis, του Ανδρέα Κουρή του ομίλου MAD (και πλειάδας άλλων εταιρειών), υιού του ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Παρόν», Μάκη Κουρή, και ανιψιού του Γιώργου Κουρή ιδιοκτήτη της «Αυριανής» και μεγαλομετόχου του τηλεοπτικού σταθμού «ALTER».
Είχαν προηγηθεί η απόπειρα μονομερούς καθιέρωσης υποχρεωτικής 4ήμερης εργασίας με αντίστοιχη μείωση των μισθών που έπεσε στο κενό, περίπου 70 απολύσεις, το λουκέτο σε έξι καταστήματα, οι συστηματικές απειλές και η τρομοκρατία απέναντι στους εργαζόμενους.
Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα ακολουθήθηκαν ποικιλότροπες τακτικές άλλοτε για να κατευναστεί η οργή των εργαζομένων και άλλοτε για να επιβληθεί η εργοδοτική αυθαιρεσία.
Αρχικά, οι καθυστερήσεις της καταβολής των δεδουλευμένων γινόταν για χρονικά διαστήματα μερικών ημερών, στη συνέχεια συστηματοποιήθηκαν στο χρονικό διάστημα της εβδομάδας – πάντα με γραπτό ηλεκτρονικό προειδοποιητικό σημείωμα εκ της διευθύνσεως στο οποίο ζητούνταν η κατανόηση των εργαζομένων – και αποκορυφώθηκαν με την μη καταβολή του Φεβρουαρίου, την ταυτόχρονη κατάργηση των προειδοποιητικών σημειωμάτων και την άρνηση οποιασδήποτε δέσμευσης για το πότε ακριβώς θα καταβληθούν τα χρωστούμενα την ίδια στιγμή που τρέχει ο μισθός των ημερών του Μαρτίου.
Μέσα από διπρόσωπες τακτικές, τη μια φορά τα καθυστερημένα δεδουλευμένα καταβάλλονται (για ευνόητους λόγους) μόνο στους εργαζόμενους στα σημεία πώλησης, ενώ στην παρούσα φάση η εργοδοσία κατέβαλλε προκαταβολή 200 ευρώ σε όσους υπαλλήλους το “ελέησαν”, προφανώς ως χαρτζιλίκι για την εθελοντική εργασία που τους υποχρεώνει πλέον να προσφέρουν.
Την ίδια στιγμή που, ενώ έχουν παγώσει οι απολύσεις (προφανώς λόγω αδυναμίας καταβολής των αποζημιώσεων) το ένα διευθυντικό στέλεχος μας προτρέπει να αποχωρήσουμε λαμβάνοντας τις αποζημιώσεις μας και το άλλο ομολογεί κυνικά ότι χρήματα για αποζημιώσεις δεν υπάρχουν.
Την ίδια στιγμή που επικαλούνται ότι οι καθυστερήσεις και η μη καταβολή των δεδουλευμένων γίνονται για να πληρωθούν σφραγισμένες επιταγές (προφανώς έως ότου αφήσουν να σφραγιστούν άλλες;), που προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο επικαλούμενοι – παραμυθιάζοντάς μας – τις προθέσεις της εταιρείας για άνοιγμα νέων καταστημάτων (όταν γνωρίζουμε ότι δρομολογείται το κλείσιμο κι άλλων), που αιωρούνται σενάρια που θέλουν την επιχείρηση να οδεύει προς πτώχευση. Την ίδια στιγμή που απειλούσαν ότι όσοι θα συμμετείχαν στην τελευταία γενική απεργία θα βρεθούν αντιμέτωποι με την μετάθεσή τους σε μαγαζιά που βρίσκονται στο άλλο άκρο της Αθήνας.
Είναι φανερό ότι, μέσα σε αυτό το στημένο σκηνικό (και αφού μας ζητούν, πλέον, να βάλουμε «πλάτη» για τη σωτηρία της επιχείρησης) αυτό που επιδιώκουν είναι η δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών προκειμένου να μας ωθήσουν σε παραιτήσεις, ώστε να μας αφανίσουν αναίμακτα, δίχως να βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Βέβαια, η νέα εργοδοτική επίθεση του μεγαλοεπιχειρηματία Ανδρέα Κουρή που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν εκδηλώνεται μέσω.. αόρατων δακτύλων. Υλοποιείται μέσω των δικών του έμπιστων διευθυντικών στελεχών που προσέλαβε με εξωφρενικά παχυλούς μισθούς, συγκριτικά με αυτούς που καταβάλλονται στους υπόλοιπους εργαζόμενους, ανίδεων στο χώρο της δισκογραφίας, αλλά με ύποπτη φήμη από προηγούμενες δουλειές σε επιχειρήσεις που είχαν θητεύσει. Μέσω διευθυντικών στελεχών που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να συρρικνώσουν το εύρος της επιχείρησης.
Και είναι απορίας άξιο, όχι το γιατί τα συγκεκριμένα καλοπληρωμένα στελέχη δεν παραιτούνται έπειτα από την παταγώδη αποτυχία που επέφεραν οι επιλογές τους στη συγκεκριμένη επιχείρηση, αλλά το γιατί παραμένουν στη θέση τους τη στιγμή που ισχυρίζονται ότι η παύση πληρωμών τους αγγίζει… ισότιμα με τους υπόλοιπους εργαζομένους. Μήπως, απλά, επειδή τους αρκούν αυτά που τρώνε από το παραμάγαζο που έχουν στήσει εκεί μέσα;
Από την άλλη, ο Ανδρέας Κουρής δεν είναι ούτε πρωτοεμφανιζόμενος ούτε νεόκοπος, επιχειρηματίας και, συνεπώς, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε την επιλογή των συγκεκριμένων προσώπων από την εργοδοσία άστοχη, ούτε καν αποτυχημένη.
Και πώς να θεωρήσουμε ανεξάρτητη τη στάση του εργοδότη Κουρή απέναντι στους εργαζόμενούς του, όταν γνωρίζουμε ότι την τακτική της μη καταβολής των δεδουλευμένων την ακολουθεί συστηματικά και στις άλλες του επιχειρήσεις, προκειμένου να επεκτείνει τις δραστηριότητές του ακόμη και στο εξωτερικό; Ότι όταν εξαγόρασε τα Metropolis δικαιολογούσε την καθυστέρηση των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους του MAD επικαλούμενος ότι προηγείται η μισθοδοσία των Metropolis, αφού με αυτή την εξαγορά θα έσωζε και τους ίδιους, προκαλώντας έτσι το μένος των εργαζόμενων του MAD εναντίον μας; Ότι τα χρήματα, που γέμιζαν τα ταμεία των Metropolis «μετακόμιζαν» προς τα ταμεία των άλλων του επιχειρήσεων;
Πως μπορούμε να αρκεστούμε στις διαβεβαιώσεις της επιχείρησης για τα δάνεια που θα έρθουν (και δεν έρχονται), για το δήθεν άνοιγμα νέων καταστημάτων, για τα κιόσκια που θα ανοίξουν σε άλλους χώρους, όταν γνωρίζουμε ότι η δυναστεία των Κουρήδων έχει στηθεί πάνω στην άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων τους; Και πώς να παραβλέψουμε ότι ο θείος, Γιώργος Κουρής, ακολουθεί ακριβώς την ίδια τακτική με τον ανιψιό του Ανδρέα, μη καταβάλλοντας επί δύο μήνες τους μισθούς στους 700 εργαζόμενους του τηλεοπτικού σταθμού ALTER και χρωστώντας συνεχώς στους εργαζόμενους που απασχολεί στις εφημερίδες «Αυριανή» και «Φίλαθλος»;
Συνάδελφοι, στο πρόσφατο παρελθόν σιωπήσαμε για τις απολύσεις των συναδέλφων μας επιλέγοντας τον ατομικισμό (ή πιο απλά κοιτάξαμε την πάρτη μας) με μια λογική που έλεγε πως αυτό που συμβαίνει δίπλα μας δεν θα αγγίξει εμάς. Κοιτάξαμε να σώσουμε το τομάρι μας, κάτι που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν συμβαίνει στην πράξη αφού, πλέον, είμαστε όλοι εξίσου ευάλωτοι απέναντι στην τρομοκρατία της εργοδοσίας. Όταν η εργοδοσία έπαιρνε με το μέρος της κάποιους από εμάς, εξαγοράζοντάς τους με παραπάνω ψίχουλα και επιτελικές θέσεις, δεν καταφέραμε να αποσαφηνίσουμε τις καταστάσεις. Και το κυριότερο, δεν καταφέραμε να αυτοοργανωθούμε μέσα από ένα σωματείο, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για… ατομικές εκτελέσεις.
Απέναντι στην ανελέητη εργοδοτική επίθεση που δεχόμαστε αυτή τη στιγμή – και έως ότου καταφέρουμε να οργανωθούμε περισσότερο, αφού μόνο συλλογικά μπορούμε να επιτύχουμε την ανακοπή της εργοδοτικής επίθεσης που δεχόμαστε – το τελευταίο όπλο που μας απομένει είναι να προχωρήσουμε σε ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ μέχρι την καταβολή των χρωστούμενων και την αποκατάσταση της ροής της μισθοδοσίας μας.
Να προχωρήσουμε σε ΛΕΥΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ τώρα, γιατί είναι κάτι που ο καθένας και η καθεμία μπορεί να το πράξει, λίγο έως πολύ, από το πόστο του ώστε να ανατρέψουμε την απάνθρωπη επίθεση του ιδιοκτήτη των καταστημάτων Metropolis.
Στην πραγματικότητα, αυτό το έχουμε ξανακάνει (ένα χρόνο πριν) όταν απείχαμε ατύπως από τα καθήκοντά μας στην πώληση, τότε που μας ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους για την επιβολή της τετραήμερης εργασίας. Μια κίνηση, που σε συνδυασμό με τη μεγάλη συμμετοχή μας στη Γενική Απεργία, που συνέπεσε αμέσως μετά, είχε ως αποτέλεσμα τη ματαίωση της καθιέρωσης της τετραήμερης εργασίας και τη συνεπακόλουθη αυθαίρετη μείωση των μισθών μας, αφού ο Κουρής πήρε το μήνυμα από τα άδεια ταμεία.

Εργαζόμενοι- εργαζόμενες στα Metropolis

Tags: Απολύσεις

Category: Εργατικά, Χώροι δουλειάς