Εκτυπώστε το
Το λυκόφως των εθνικών ιδεολογημάτων της Αριστεράς
Η ελληνική Αριστερά είναι πατριωτική (στην μεγάλη της πλειοψηφία), το δηλώνει και είναι υπερήφανη γι’ αυτό. Η Τρόικα και το μνημόνιο έδωσαν την ευκαιρία για μια ζωηρή αναζωογόνηση των εθνικών αντανακλαστικών της πλειοψηφίας της Αριστεράς. Τα «συμφέροντα του λαού και της χώρας» επιβάλλουν την υπεράσπιση της «εθνικής ανεξαρτησίας» απέναντι σε μια αστική τάξη που είναι υποχείριο του ιμπεριαλισμού -για την ακρίβεια, οι Έλληνες καπιταλιστές είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν όλα τα «εθνικά συμφέροντα» στις «ηγεμονικές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού». Άλλοτε ξεπουλιούνται «στους Αμερικάνους», άλλοτε «στους Γερμανούς», άλλοτε «στους Γάλλους», ενίοτε σε όλους μαζί. Το περίεργο είναι που υφίσταται ακόμα ελληνικός καπιταλισμός -ή μήπως δεν υπάρχει, πρόκειται για απλό αντικατοπτρισμό;
Τα εθνικά ιδεολογήματα δεν αποτελούν, ασφαλώς, αποκλειστικότητα της ελληνικής Αριστεράς. Με την κυριαρχία του «σοβιετικού μαρξισμού» στην Αριστερά, ο πατριωτισμός επανήλθε στο ιδεολογικό οπλοστάσιο των ΚΚ. Από την ίδρυσή του μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 το ΚΚΕ είχε διεθνιστικές θέσεις για όλα τα «εθνικά ζητήματα»: για το Μακεδονικό, για τις εθνικές μειονότητες εντός των ελληνικών συνόρων, και γενικότερα για τους «εθνικούς πολέμους» του 1912-1921 τους οποίους χαρακτήριζε ως ιμπεριαλιστικούς και αρπαχτικούς. Τις θέσεις αυτές τις διαδέχθηκαν η «υπεράσπιση της πατρίδας» του Νίκου Ζαχαριάδη, οι συμμαχίες με τις «δημοκρατικές δυνάμεις» (που φυσικά δεν εμπόδισαν τη δικτατορία του Μεταξά), η πολιτική της «εθνικής ενότητας» του ΕΑΜ που οδήγησε στη συντριβή ενός κινήματος που αγκάλιαζε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Αλλά όλα αυτά συνέβαιναν και στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) Αριστερά. Το γαλλικό ΚΚ θεωρούσε τη Γαλλία εξαρτημένη(!) από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό υπερασπιζόμενο τα «δικαιώματα» της Γαλλίας στην Αλγερία τη δεκαετία του 1950. Η αρνητική:
«[…] στάση του κόμματος αυτού απέναντι στο αίτημα της ανεξαρτησίας της Αλγερίας και στην ίδια την αλγερινή επανάσταση, με […] φαιδρά επιχειρήματα του τύπου “η ανεξαρτησία της Αλγερίας είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα των λαών της Αλγερίας και της Γαλλίας γιατί …πίσω από την εξέγερση καιροφυλακτούν οι Αμερικανοί με στόχο να αλώσουν τη χώρα”».[1]
Η παράδοση λοιπόν του πατριωτισμού έχει μακρά (και θλιβερή) ιστορία στη ρεφορμιστική Αριστερά. Στη μεταπολίτευση του 1974 θυμάμαι (ομολογώ με κάποια ανατριχίλα) δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών της Αριστεράς να διαδηλώνουν με θέρμη υπέρ του Μακαρίου στην πλατεία Συντάγματος. Ναι, διαδηλωτές της Αριστεράς, υπέρ ενός ανθρώπου που ήταν Χίτης (δηλαδή φασίστας) στην κατοχή και που ήταν ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για αιματηρές πολιτικές εθνοκάθαρσης ενάντια στους Τουρκοκύπριους τις δεκαετίες του 1960 και 1970 που τελικά οδήγησαν στην τουρκική εισβολή του 1974.[2]
Τα βασικά ιδεολογήματα της πατριωτικής Αριστεράς στη μεταπολίτευση ήταν η «εξαρτημένη» φύση του ελληνικού καπιταλισμού από τον ιμπεριαλισμό που τον οδηγούσε στα πρόθυρα (όταν δεν τα υπερέβαινε) της εθνικής μειοδοσίας. Η επικύρωση της «εθνοπροδοτικής» στάσης των ελλήνων καπιταλιστών προερχόταν από τα «αδιαμφισβήτητα δεδομένα» της περιοχής: Η Τουρκία ήταν το «χαϊδεμένο παιδί του ιμπεριαλισμού», γιατί η «στρατηγική της σημασία» ήταν «πολύ μεγαλύτερη της Ελλάδας». Γι’ αυτό το λόγο «οι Αμερικάνοι» υποστήριζαν όλες τις «άδικες και παράλογες» διεκδικήσεις «των Τούρκων». Το αποτέλεσμα ήταν η Τουρκία να είναι επιθετική και να διεκδικεί, με τις πλάτες «των Αμερικάνων», ελληνικά εδάφη και δίκαια σε Αιγαίο και Κύπρο. Η ελληνική άρχουσα τάξη, είτε «αμερικανόδουλη» είτε «ευρωπαιόδουλη» (τότε δεν υπήρχε το «γερμανόδουλη»), ήταν υποχωρητική στις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού και επομένως ουσιαστικά μόνο η πατριωτική Αριστερά υπερασπιζόταν τα «εθνικά δίκαια».
Αξίζει να σημειωθεί ότι και η Αριστερά από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, στην Τουρκία, είχε καταλήξει σε ανάλογα συμπεράσματα: η Τουρκική άρχουσα τάξη ήταν «εξαρτημένη», η Ελλάδα ήταν το «χαϊδεμένο παιδί του ιμπεριαλισμού». Το γεγονός ότι η πλειοψηφία της Αριστεράς και στις δυο χώρες καταλήγει στα ίδια εθνικά ιδεολογήματα με ακριβώς την ίδια επιχειρηματολογία (μόνο που είναι συμμετρικά αντίστροφη) αποκαλύπτει τη «ψευδή συνείδηση» αυτών των ιδεολογημάτων. Παρ’ όλ’ αυτά, για να είμαστε δίκαιοι, η Τουρκική Αριστερά κράτησε περισσότερο διεθνιστική στάση στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του μειονοτήτων της Τουρκίας απ’ ότι η Ελληνική για αντίστοιχα ζητήματα στο εσωτερικό της Ελλάδας.
Στην Κύπρο και το Αιγαίο βρίσκονταν λοιπόν οι «αποδείξεις» των ιδεολογημάτων της ελληνικής πατριωτικής Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση. Οι χιλιάδες των Ελληνοκυπρίων προσφύγων, τα τουρκικά στρατεύματα στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, οι πτήσεις της τουρκικής αεροπορίας στο Αιγαίο αποστόμωναν (ή τουλάχιστον θα έπρεπε) όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν αυτές τις «αναμφισβήτητες αλήθειες».
Αλλά…
…ακόμα και τα πιο στέρεα ιδεολογήματα χρειάζονται αναπροσαρμογή στο χρόνο -διαφορετικά θα αποκαλυφθεί γυμνό το ουσιαστικό τους ψεύδος. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη μεταπολίτευση είχαμε τις φρικώδεις πολιτικές του ελληνικού κράτους για τους μετανάστες από την Αλβανία αρχικά και μετά απέναντι σε όλους τους μετανάστες, τον οικονομικό αποκλεισμό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας γιατί τολμούσε να αυτοπροσδιορίζεται εθνικά χωρίς να ερωτά την Αθήνα, τους εκβιασμούς απέναντι στην Αλβανία με πρόσχημα την εκεί ελληνική μειονότητα, την επέλαση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια, τη συμμετοχή της Ελλάδας (με τις βάσεις που υπάρχουν στην χώρα αλλά και με τη συμμετοχή πολεμικού στόλου) στους βομβαρδισμούς Σερβίας, Ιράκ, Αφγανιστάν και αργότερα σε «ειρηνευτικές» αποστολές σε Κόσσοβο και Αφγανιστάν.
Όλα αυτά (και πολλά περισσότερα) επέβαλλαν τον εκσυγχρονισμό των εθνικών ιδεολογημάτων της Αριστεράς. Πλέον ακόμα και το ΚΚΕ θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα -έστω «μεσαίου επιπέδου» (οι θέσεις του ΚΚΕ είναι ασφαλώς εξαιρετικά συγχυσμένες[3]). Ασφαλώς υπάρχουν ακόμα υπερπατριώτες αριστεροί που ακόμα βρίσκονται στην εποχή όπου, δήθεν, όλοι οι γείτονες της Ελλάδας είναι «υποχείρια του ιμπεριαλισμού» και συνωμοτούν ενάντια στα εθνικά δίκαια της «χώρας μας». Ωστόσο τέτοιες απόψεις τείνουν όλο και περισσότερο να γίνονται μειοψηφικές μέσα στην Αριστερά.
Ωστόσο τα σοβαρότερα πλήγματα ενάντια στα εθνικά ιδεολογήματα της Αριστεράς τα δέχθηκαν τα δυο «κάστρα» του ελληνικού εθνικισμού: η Κύπρος αφ’ ενός και οι θέσεις για την Τουρκία αφ’ ετέρου.
Νότια Κύπρος: η αποκάλυψη της αλήθειας
Στα χρόνια που ακολούθησαν την τουρκική εισβολή του 1974 η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη κατόρθωσε να σταθεροποιήσει και να επεκτείνει την κυριαρχία της.
Χάρις στην υποστήριξη από την ελληνική άρχουσα τάξη, την Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ, η ελληνοκυπριακή νότια Κύπρος παρέμεινε η μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη «νόμιμη κυβέρνηση» πράγμα που επέτρεψε στους Ελληνοκύπριους καπιταλιστές να διαχειριστούν για τα δικά τους και μόνο συμφέροντα τα χρήματα της οικονομικής βοήθειας που λάμβανε η Κύπρος ως σύνολο, αλλά και τη στρατηγική θέση του νησιού στην ανατολική Μεσόγειο. Η οικονομική ανάπτυξη που ακολούθησε το 1974, αλλά και η πολιτική ανεπάρκεια (έως ανυπαρξία) της Αριστεράς (εκτός αν θεωρηθεί ως Αριστερά το ΑΚΕΛ…) επέτρεψε στην ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη να αδρανοποιήσει τις αντιστάσεις της ελληνοκυπριακής εργατικής τάξης. Σοβαρό ρόλο σε αυτό έπαιξαν οι εθνικοπατριωτικές θέσεις της ελληνικής όσο και της ελληνοκυπριακής Αριστεράς.
Έχοντας εξασφαλισμένη την ταξική της θέση η ελληνοκυπριακή αστική τάξη μετέτρεψε το νότιο τμήμα της Κύπρου σε παράδεισο ξεπλύματος μαύρου χρήματος με of shore εταιρείες και απ’ ευθείας συναλλαγές της διεφθαρμένης πολιτικής ηγεσίας του κρατιδίου με κάθε είδους δικτάτορες. Πρόσφατη είναι η περίπτωση των χρημάτων της οικογένειας του Μιλόσεβιτς που ξέπλενε ο πρώην πρόεδρος του ελληνοκυπριακού κρατιδίου Τάσσος Παπαδόπουλος.[4]
Από δήθεν θύμα (στον εικονικό κόσμο της ελληνικής πατριωτικής Αριστεράς), η άρχουσα τάξη της Κύπρου μετατράπηκε στον πιο πιστό σύμμαχο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αρχικά η πατριωτική ελληνική Αριστερά μπορούσε να ισχυρίζεται ότι αυτό επιβεβαίωνε τη λογική της: το νότιο και το βόρειο τμήμα του νησιού είχαν υποδουλωθεί στα σατανικά σχέδια του ιμπεριαλισμού.
Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου έγινε εμφανές ότι υπήρχαν ελλείποντα στοιχεία στη λογική της «εξάρτησης» και της «καταπίεσης των ελληνοκυπρίων». Δεν μπορεί να στηριχθεί πλέον μια λογική «καταπιεσμένων εθνικών δικαίων των ελληνοκυπρίων». Η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει, εδώ και δεκαετίες, επιλέξει για το Κυπριακό την πολιτική του «η μη λύση είναι η λύση!». Με απλά λόγια, ούτε επιθυμεί ούτε επιδιώκει οποιοδήποτε συμβιβασμό με τους Τουρκοκύπριους. Αυτό που επιθυμεί είναι η διατήρηση του status quo όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 1974 γιατί αυτό τη συμφέρει ταξικά. Πριν το 1974 η ελληνοκυπριακή αστική τάξη επεδίωκε την εθνοκάθαρση των Τουρκοκυπρίων με βίαιες μεθόδους. Όταν αυτό κατέρρευσε με την εισβολή της Τουρκίας, η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη άλλαξε τακτική. Πλέον είχε απομείνει με ένα (επιτέλους -γι’ αυτήν…) ομογενές εθνικά κρατίδιο που απολάμβανε τα οικονομικά οφέλη της θέσης του νησιού χάρις στη διεθνή διπλωματική υποστήριξη. Η επιλογή αυτή μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί η κότα με τα χρυσά αυγά για τους ελληνοκύπριους αστούς.
Η άρχουσα τάξη της νότιας Κύπρου έχει πλέον αποκτήσει τέτοια αυτοπεποίθηση ώστε να συμπλέει αυτόβουλα και για τα συμφέροντά της με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής και ερχόμενη σε σύγκρουση με αραβικές χώρες με τις οποίες είχε δήθεν «φιλικές σχέσεις». Όπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου απαγόρευσε τον ελλιμενισμό και τον απόπλου των πλοίων του Στόλου της Ελευθερίας από λιμάνια της νότιας Κύπρου με προορισμό τη Γάζα.[5] Επιπλέον οι κυπριακές αρχές απαγόρευσαν σε ευρωπαίους ευρωβουλευτές, που είχαν φτάσει στην Κύπρο αεροπορικώς, να πάρουν κάποιο κυπριακό σκάφος και να προσεγγίσουν τα πλοία του Στόλου της Ελευθερίας.
Αλλά όλα τα παραπάνω δεν ήσαν αρκετά για την ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη: το κράτος της νότιας Κύπρου, συμπλέοντας πλήρως με τους σιωνιστές, τους αθώωσε από τη σφαγή που έγινε:
«Το Ισραήλ δεν παραβίασε τους κανόνες του FIR Λευκωσίας, κατά το φονικό ρεσάλτο των καταδρομέων του στο στολίσκο με την ανθρωπιστική βοήθεια, υποστήριξε χθες η Κύπρος.
Όπως μετέδωσε το ΑΠΕ, ο γενικός διευθυντής του κυπριακού υπουργείου Εξωτερικών, Νίκος Αιμιλίου, διευκρίνισε ότι «τα ελικόπτερα βρίσκονταν εντός του FIR Λευκωσίας, αλλά πέταξαν κάτω από συγκεκριμένο ύψος και δεν παραβίασαν τους διεθνείς κανόνες αεροπλοΐας. Όταν τα ελικόπτερα ίπτανται σε χαμηλό ύψος δεν χρειάζεται άδεια από το κράτος το οποίο ελέγχει το FIR». Ο κ. Αιμιλίου είπε ότι ο πρέσβης του Ισραήλ επέμεινε ότι οι Ισραηλινοί καταδρομείς βρίσκονταν σε αυτοάμυνα».[6]
Η αθώωση των σιωνιστών από το καθεστώς της νότιας Κύπρου είναι το αποτέλεσμα μιας νέας τυχοδιωκτικής και πολεμοκάπηλης πολιτικής που εκκολάπτεται το τελευταίο διάστημα από την πλευρά της ελληνοκυπριακής (και ελληνικής) άρχουσας τάξης. Σύμφωνα με εκτιμήσεις:
«[…] στη λεκάνη του Λεβάντ, μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ και Συρίας υπάρχουν, κατ” εκτίμηση, 122 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου.
[…]
Αν οι εκτιμήσεις του USGS για αποθέματα 122 τρις κυβ. ποδών είναι σωστές, η εμπορική αξία του φυσικού αερίου στη λεκάνη του Λεβάντ ανέρχεται στα 600 δις δολάρια. Και το μερίδιο της Κύπρου (αν επιβεβαιωθούν τα 10 τρις) θα είναι 50 δις δολάρια, δηλαδή πέντε φορές περισσότερο από το δημόσιο της χρέος».[7]
Οι άρχουσες τάξεις Κύπρου και Ισραήλ συμφώνησαν να συνεκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα που τους αναλογούν (για την ακρίβεια όσα οι ίδιες θεωρούν ότι τους αναλογούν). Αυτό εξηγεί τον ξαφνικό έρωτα μεταξύ των δυο αστικών τάξεων.
Όπως είναι αναμενόμενο, η ανακάλυψη ενός «θησαυρού» για τις άρχουσες τάξεις της περιοχής κινδυνεύει να εξελιχθεί σε κατάρα για τους λαούς της περιοχής. Με ανοικτά όλα τα μέτωπα αναμεταξύ τους οι χώρες της περιοχής βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα μαχαίρια:
«Η λεκάνη του Λεβάντ περιστοιχίζεται από κράτη που έχουν μεταξύ τους σοβαρά προβλήματα. Η Κύπρος έχει οριοθετήσει την ΑΟΖ [Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη] της με την Αίγυπτο και με το Ισραήλ. Όμως το Ισραήλ βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τον Λίβανο, ο οποίος δε συμφωνεί με τη γραμμή που χάραξε ο Ισραήλ για την οριοθέτηση των συνόρων των ΑΟΖ των δύο χωρών και ζήτησε επίσημα από τον ΟΗΕ να εμποδίσει το Ισραήλ να συνεχίσει τις έρευνες. Ταυτόχρονα, το Ιράν ανακοίνωσε ότι θα κάνει τρισδιάστατες γεωλογικές έρευνες στην ΑΟΖ του Λιβάνου, οπόταν τα κοιτάσματα μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για κρίση στις σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και των γειτονικών κρατών, περιλαμβανομένου του Ιράν.
[…]
Για τον ίδιο λόγο η Συρία δεν προσέρχεται σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο. Επίσης, οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ είναι τεταμένες, ενώ η Τουρκία χαρακτήρισε τη συμφωνία Ισραήλ – Κύπρου για την οριοθέτηση της ΑΟΖ «άκυρη». Η Τουρκία διευκρίνισε ότι δεν έχει διεκδικήσεις ως κράτος στην περιοχή που υπάρχουν τα κοιτάσματα, αλλά επικαλείται τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στον φυσικό πλούτο όλης της Κύπρου».[8]
Σύμφωνα με την Καθημερινή:
«Διπλωματικές πηγές εκτιμούν ότι η Άγκυρα θα αξιοποιήσει τις σχέσεις της με τον Λίβανο και τη Χεζμπολάχ για να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ για τη συμφωνία με την Κύπρο. Ηδη η Χεζμπολάχ έχει αναφέρει ότι ορισμένα από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που πρόκειται να εκμεταλλευθεί το Ισραήλ βρίσκονται εντός των χωρικών υδάτων του Λιβάνου και έχει διαμηνύσει ότι θα υπερασπιστεί με κάθε μέσο τον φυσικό πλούτο της χώρας».[9]
Σε μια περιοχή ήδη εύφλεκτη οι άρχουσες τάξεις Ελλάδας-Κύπρου σε πλήρη συνεργασία με το Ισραήλ ρίχνουν λάδι στη φωτιά:
«Η στενή και διαρκής συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου επιβεβαιώθηκαν και πάλι χθες, στη συνάντηση που είχε ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημ. Χριστόφια.
[…]
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέτει προτεραιότητες στον ενεργειακό τομέα για τα επόμενα χρόνια. Τα βασικά ζητήματα είναι η χρηματοδότηση αγωγών μεταφοράς ενέργειας, η διασφάλιση εναλλακτικών πηγών ενεργειακής τροφοδοσίας και η αύξηση της ενεργειακής ασφάλειας. Ελλάδα και Κύπρος συντονίζουν τον βηματισμό τους, με βάση και τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στην ευρύτερη περιοχή από τις αλλαγές στον ενεργειακό χάρτη.
“Όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και στα θέματα ενεργειακής πολιτικής ή στα θέματα οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, βρισκόμαστε σε συνεχή συντονισμό μεταξύ μας”, επισήμανε ο κ. Παπανδρέου».[10]
Μια προηγούμενη περίοδο, θα μπορούσε η πατριωτική Αριστερά να ισχυριστεί ότι είναι «δικαίωμα της Κύπρου να εκμεταλλευτεί τον φυσικό πλούτο του νησιού». Σήμερα ωστόσο είναι προφανές ότι όποιο μέρος της Αριστεράς επικαλεστεί το παραπάνω «επιχείρημα» κινδυνεύει να βρεθεί σε συμφωνία με:
Α) Τον αποκλεισμό των Τουρκοκυπρίων που έχει επιβάλλει το καθεστώς της νότιας Κύπρου με τη συνεργασία του ιμπεριαλισμού.
Β) Να θεωρήσει ως «αντικειμενική» τη διακρατική συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ που αμφισβητείται από τις αραβικές χώρες και την Τουρκία.
Να λοιπόν ποιο είναι το πρόβλημα της πατριωτικής Αριστεράς σήμερα: τα ιδεολογήματα των «εθνικών δικαίων» είναι ολοένα και πιο δύσκολο να διαχωριστούν τόσο από τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού (και μάλιστα του πιο πιστού μαντρόσκυλού του -του Ισραήλ) όσο και από τις επιδιώξεις του ελληνικού και ελληνοκυπριακού καπιταλισμού.
Το Κυπριακό βάλτωμα
Το κυπριακό σήμερα βρίσκεται σε αδιέξοδο πρωτίστως λόγω της αδιαλλαξίας της ελληνοκυπριακής και ελληνικής πλευράς. Στη βάση αυτής της αδιαλλαξίας βρίσκεται η πεποίθηση των ελληνοκυπρίων καπιταλιστών ότι το σημερινό καθεστώς τους ευνοεί.
Διάφορες «ψύχραιμες» φωνές σε Κύπρο και Ελλάδα κάθε τόσο «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι διατηρήσιμη. Ε.Ε. και ΗΠΑ, ασκούν πιέσεις κατά καιρούς για κάποιου είδους συμβιβασμό στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής ειρήνης στην περιοχή που θα ενέπλεκε και τους δυο πιο πιστούς σύμμαχους του ιμπεριαλισμού στην περιοχή -Ελλάδα και Τουρκία. Μέχρι σήμερα, καμιά πίεση επί των Ελληνοκυπρίων αστών δεν έχει αποδώσει: παραμένουν αδιάλλακτοι στο «η μη λύση είναι η λύση!». Ζητούν από τους Τουρκοκύπριους «όλα ή τίποτα». Είτε πλήρη υποταγή σε μια ελληνοκρατούμενη Κύπρο είτε διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος διπλωματικής και οικονομικής απομόνωσης του Τουρκοκυπριακού κράτους. Η άρχουσα τάξη της νότιας Κύπρου μπορεί και το επιτυγχάνει αυτό για δυο λόγους. Πρώτον χάρις στο σιγοντάρισμα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Και δεύτερον εκμεταλλευόμενη τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία θέλουν την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. πράγμα που δίνει τη δυνατότητα στους Ελληνοκύπριους να ακολουθούν παρελκυστική πολιτική στις διαπραγματεύσεις για την «επίλυση του Κυπριακού».
Δυστυχώς (με ευθύνη της Αριστεράς ως τελικό αποτέλεσμα των εθνικών ιδεολογημάτων της) το εργατικό κίνημα στη νότια Κύπρο έχει εγκλωβιστεί στις πολιτικές της άρχουσας τάξης ως προς την «επίλυση του Κυπριακού». Σε αντίθεση με την άκρα του τάφου σιωπή που υπάρχει για το εργατικό κίνημα της νότιας Κύπρου το εργατικό κίνημα στο Τουρκοκυπριακό κράτος είναι ζωντανό και γεμάτο ενέργεια.
Η απεργία της 28ης Ιανουαρίου κατά των οικονομικών μέτρων που επέβαλαν η τουρκοκυπριακή κυβέρνηση και η Τουρκία (ο κύριος χρηματοδότης του Τουρκοκυπριακού κράτους) ήταν ογκώδης και προκάλεσε την οργή του Ταγίπ Ερντογάν που «ζήτησε την παραπομπή στη Δικαιοσύνη[!] των διαδηλωτών, που προσέβαλαν όπως είπε, την Τουρκία». Από την πλευρά των διαδηλωτών ο Αμπτουλάχ Κορκμαζχάν, στέλεχος του κόμματος «Ενωμένη Κύπρος» δήλωσε:
«Είμαστε αποφασισμένοι για νέες κινητοποιήσεις, νέες δραστηριότητες ώστε να καταλάβουν ότι η Κύπρος ανήκει στο λαό της, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Θέλουμε με αυτές τις κινητοποιήσεις να δείξουμε ότι επιθυμούμε να κυβερνούμε εμείς τον τόπο μας».[11]
Δυστυχώς, δεν υπάρχουν σε Κύπρο-Ελλάδα επαρκείς δυνάμεις της Αριστεράς που να μπορούν να βοηθήσουν το κίνημα στη βόρεια Κύπρο με τρόπο διεθνιστικό και ανατρεπτικό. Αντίθετα, την κατάσταση στην βόρεια Κύπρο προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου πράγμα που μόνο στη δυσφήμιση του κινήματος των Τουρκοκυπρίων εργαζομένων μπορεί να οδηγήσει:
«Εν τω μεταξύ, το ΑΚΕΛ προσβλέπει ότι ο λαϊκός ξεσηκωμός των Τουρκοκυπρίων θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για συγκρότηση ενός ισχυρού κοινού μετώπου πάλης και αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την επίλυση του Κυπριακού και την επανένωση της Κύπρου και του λαού της.
[…]
Η Λευκωσία παρακολουθεί πολύ προσεκτικά την όλη κατάσταση, χωρίς βεβαίως να επεμβαίνει. Την ίδια ώρα αυξάνονται και πληθύνονται οι Τουρκοκύπριοι που καταθέτουν αιτήσεις για να αποκτήσουν την κυπριακή ιθαγένεια και το δικαίωμα εργασίας στις ελεύθερες περιοχές. Με το κυπριακό διαβατήριο άλλωστε μπορούν ελεύθερα να ταξιδεύσουν σε όποιο μέρος του κόσμου επιθυμούν».[12]
Οι Ελληνοκύπριοι αστοί αποκαλύπτουν το όραμά τους: αυτό που επιθυμούν είναι οι Τουρκοκύπριοι να βρεθούν υπό τον απόλυτο έλεγχο των Ελληνοκύπριων αστών ως φτηνό εργατικό δυναμικό σε μια ελληνοκρατούμενη ενιαία Κύπρο. Αυτό που απέτυχε με αιματηρό τρόπο τις δεκαετίες του 1960 και 1970 να επαναληφθεί με «ειρηνικό» και «οικειοθελή» τρόπο στο παρόν. Εκμεταλλευόμενοι τις προνομιακές τους σχέσεις με τον δυτικό ιμπεριαλισμό οι Ελληνοκύπριοι αστοί έχουν το δικαίωμα στο όνειρο…
Ιδού λοιπόν που φτάσαμε: στην πλήρη ανατροπή των ιδεολογημάτων της ελληνικής πατριωτικής Αριστεράς. Το μόνο εθνικό ζήτημα που υπάρχει σήμερα στην Κύπρο είναι αυτό των Τουρκοκυπρίων. Υπάρχει, πράγματι, ζήτημα αναγνώρισης των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων και πάλης ενάντια στον οικονομικό στραγγαλισμό που επιβάλουν οι ελληνοκύπριοι αστοί. Όρος για να υπάρξει ένα ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα στην Κύπρο είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας που υφίσταται στην Κύπρο: αναγνώριση του δικαιώματος των Τουρκοκυπρίων στην αυτοδιάθεση, το δικαίωμα τους να έχουν ανεξάρτητο κράτος. Αυτό θα αποκαθιστούσε την αναγκαία σχέση εμπιστοσύνης που χρειάζεται για να παλέψουν από κοινού Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο: τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους αστούς και φυσικά ενάντια στις «μητέρες πατρίδες» Ελλάδας-Τουρκίας.
Τουρκία-Ελλάδα
Μια ολόκληρη μεταπολιτευτική γενιά Αριστερών (η μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον) γαλουχήθηκε με την πεποίθησης μιας «δεδομένης» αλήθειας: η στρατηγική σπουδαιότητα της Τουρκίας την καθιστούσε τον «σπουδαιότερο σύμμαχο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή» και «επομένως» η Ελλάδα βρισκόταν σε δυσχερή θέση και δεχόταν πιέσεις για απεμπόληση «εθνικών δικαίων».
Και τα τελευταία κουρέλια αυτού του ιδεολογήματος έχουν πλέον εξανεμισθεί στους πέντε ανέμους. Η Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι η πλέον πιστή και σημαντική σύμμαχος των δυτικών ιμπεριαλιστών στην περιοχή και όχι η Τουρκία. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι χώρες απ’ όπου απογειώνονται τα βομβαρδιστικά των δυτικών για να ισοπεδώνουν αραβικές χώρες, όχι η Τουρκία. Το ιδεολόγημα της «σπουδαιότερης χώρας για τον ιμπεριαλισμό» έχει αντιστραφεί πλήρως (τουλάχιστον για αυτήν τη χρονική περίοδο): είναι η Ελλάδα και όχι η Τουρκία.
Η στενή σχέση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ κατακρημνίζει τα ιδεολογήματα της «εξαρτημένης» Ελλάδας που δήθεν «θυσιάζει τα εθνικά δίκαια της χώρας». Η άκαμπτη στάση της ελληνικής κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στα θέματα του Αιγαίου και της συνέχισης της κούρσας των στρατιωτικών εξοπλισμών παρά τις προτάσεις Ερντογάν για μείωση της έντασης, δεν προκύπτουν από οποιαδήποτε εξάρτηση «από τους Αμερικάνους» αλλά από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ελλήνων καπιταλιστών. Οι Έλληνες καπιταλιστές επιδιώκουν οικονομικά Ελντοράντο στην Κύπρο, οικονομικά και στρατηγικά πλεονεκτήματα στο Αιγαίο αποκλειστικά για τους Έλληνες καπιταλιστές και μόνο.
Στα πλαίσια ενός επιθετικού και ιμπεριαλιστικού ελληνικού καπιταλισμού δεν απειλούνται μόνο γειτονικές χώρες αλλά και λαοί πολύ πέραν των συνόρων του ελληνικού κράτους:
«Στρατιωτική άσκηση με θέμα τη διαχείριση κρίσεων σε τρίτες χώρες, όχι απαραίτητα στρατιωτικών, διεξάγεται από σήμερα το πρωί στο στρατόπεδο «Κορομηλά», στην Αργυρούπολη του Δήμου Κιλκίς και συμμετέχουν δυνάμεις από μονάδες της 71ης αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας.
Όπως προβλέπεται από τη σύσταση της συγκεκριμένης δύναμης, τα είδη των αποστολών τις οποίες μπορεί να εκτελέσει είναι: η πρόληψη κρίσης, ο διαχωρισμός αντιμαχομένων, η σταθεροποίηση, η ανοικοδόμηση και παροχή στρατιωτικών συμβουλών σε τρίτες χώρες, οι επιχειρήσεις εκκένωσης και η παροχή βοήθειας σε ανθρωπιστικές επιχειρήσεις».[13]
Αυτές οι ασκήσεις δεν γίνονται γιατί η Ελλάδα είναι «εξαρτημένη» από τον ιμπεριαλισμό. Γίνονται για το λόγο ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική, συμμετέχει στην παγκόσμια δυτική ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα να υπερασπίσει σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο, από τα Βαλκάνια μέχρι την Αίγυπτο και τον αραβικό κόσμο γενικότερα.[14]
«Τα Βαλκάνια είναι η «ευκαιρία» της Ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα είναι από τους μεγαλύτερους επενδυτές στα Βαλκάνια, ενώ οι επίσημοι αριθμοί υποεκτιμούν το μέγεθος των Ελληνικών επενδύσεων στα Βαλκάνια.
[…]
Οι ελληνικές επενδύσεις κατέχουν σημαντική θέση στις χώρες της Ν.Α. Ευρώπης. Το συνολικό επενδεδυμένο ελληνικό κεφάλαιο (1996-2008) ξεπερνά τα 16,288 δισ. €. Συνυπολογίζοντας δε τις επενδύσεις που έχουν πραγματοποιηθεί από επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων μέσω των θυγατρικών τους σε τρίτες χώρες, όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Γερμανία κ.α., το πραγματικό μέγεθος των συνολικών ελληνικών επενδύσεων είναι σαφώς μεγαλύτερο. Το 2008, η χώρα μας εκτιμάται ότι κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των ξένων επενδυτών στην Αλβανία, την Π.Γ.Δ.Μ. και τη Σερβία, την τρίτη θέση στη Ρουμανία και την τέταρτη στη Βουλγαρία. Η αξία των ελληνικών επενδύσεων που έχουν υλοποιηθεί στις χώρες των Βαλκανίων, εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 11,888 δισ. €. Σύμφωνα με στοιχεία του Τουρκικού Υπουργείου Οικονομικών η Ελλάδα κατέλαβε την 3η θέση μεταξύ των ξένων επενδυτών τα έτη 2006 και 2007. Oι τομείς που συγκεντρώνουν τις υψηλότερες ελληνικές επενδύσεις είναι: Ο τραπεζικός, οι τηλεπικοινωνίες, η βιομηχανία τροφίμων, η ενέργεια και οι κατασκευές, ενώ σημαντική δραστηριότητα παρατηρείται επίσης στους κλάδους σιδήρου, αλουμινίου, ορυχείων-μαρμάρων και τσιμέντου».[15]
Σημαντική είναι η παρουσία των ελλήνων καπιταλιστών στις Αραβικές χώρες. Έχουν επενδύσεις σε τομείς όπως τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ναυτιλιακές υπηρεσίες, ενέργεια, δημόσια έργα και κατασκευές, τουρισμό. Έλληνες επιχειρηματίες έχουν επενδύσει περίπου ένα δισεκατομμύριο ευρώ στην Αίγυπτο (η σημαντικότερη αραβική χώρα για τους Έλληνες καπιταλιστές).[16]
Η πραγματικότητα (η επέκταση του ελληνικού κεφαλαίου έξω από τα εθνικά σύνορα) έχει εξαναγκάσει σε προσαρμογή τα εθνικά ιδεολογήματα της ελληνικής Αριστεράς. Η πραγματικότητα είναι… πεισματάρα ακόμα και για την πατριωτική Αριστερά. Η υποχώρηση των εθνικών ιδεολογημάτων είναι εμφανής στο χρόνο. Πριν κάποιες δεκαετίες η Αριστερά διοργάνωνε διαδηλώσεις για τα εθνικά δίκαια στην Κύπρο -σε μερικές διαδηλώσεις υπήρχαν και νεκροί διαδηλωτές. Αυτή η εποχή μοιάζει, ευτυχώς, πλέον μακρινή.
Παρ’ όλα αυτά τα εθνικά ιδεολογήματα κατορθώνουν τα επιβιώνουν στην Αριστερά. Μπορεί να μην είναι πλέον στο απόγειό τους αλλά να βρίσκονται στο λυκόφως, αλλά πρόκειται για ένα διαρκές λυκόφως. Η εθνική ιδεολογία επιμένει στην Αριστερά. Ο λόγος είναι σχετικά απλός: το έσχατο οχυρό της αστικής ιδεολογίας είναι η εθνοκεντρική αντίληψη του κόσμου. Αν και αυτή καταρρεύσει τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για την ταξική και επομένως επαναστατική οπτική του κόσμου. Σε όποιο βαθμό η Αριστερά θα κυριαρχείται από ρεφορμιστικές αντιλήψεις και πολιτικές οι εθνικές «αναγνώσεις» της πραγματικότητας θα έρχονται και θα επανέρχονται διαρκώς.
Άγγελος Καλοδούκας
Σημειώσεις
[1] http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=939&Itemid=29
[2] Διάβαζε τη δημοσίευση μας «Το Κυπριακό ζήτημα».
[3] http://www.kke.gr/2004_7/o_ellhnikos_imperialismos
[4] Διάβαζε:
Ξέπλυμα χρήματος του Μιλόσεβιτς από τον Τάσσο Παπαδόπουλο? Μπάααα…
[5] http://www.aformi.gr/2010/06/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CE%B1/
[6] http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=168687
[7] http://www.makarios.eu/cgibin/hweb?-A=4764&-V=makarios
[8] Στο ίδιο
[9] http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_21/12/2010_426360
[10] http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_04/02/2011_431307
[11] http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=382898&dt=07/02/2011
[12] http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=382966&ct=2&dt=07/02/2011
[13] http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=04/02/2011&id=248008
[14] Διάβαζε:
Η κυβέρνηση των ελλήνων σοσιαλ-ληστών δείχνει ξανά το αποκρουστικό της πρόσωπο.
[15] «Οι Βαλκανικές χώρες, προοπτικές εισόδου κατασκευαστικών εταιριών και απασχόλησης Ελλήνων τεχνικών στην αγορά τους» Α.Π.Θ., Ιανουαρίου 2010.
[16] http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=13&artid=93275
Category: Χωρίς κατηγορία
Το έθνος-κράτος είναι καθαρό ιδεολογικό και πολιτικό δημιούργημα της αστικής τάξης σε μια ορισμένη ιστορική φάση.
Οι προλετάριοι μπεδεύτηκαν πολλές φορές σχετικά με τι στάση πρέπει να κρατήσουν , όπως πολύ σωστά αναπτύσσεται στο παρόν άρθρο.
Ο Λένιν είχε και πάλι καταστήσει σαφές την σωστή στάση. -Αν το έθνος-κράτος είχε αντι-ιμπεριαλιστική στάση ή αντιδραστική, ανάλογα την περίπτωση-
Σήμερα η αστική τάξη με τις πολυεθνικές καταργεί το εθνος-κράτος και δημιουργεί μεγάλες ενότητες, λχ. ΕΕ.
Ετσι όμως δίνει την δυνατότητα στους προλετάριους να δημιουργήσουν πραγματικά Διεθνιστικές Ενώσεις.
Είναι ουτοπία από κάθε άποψη η επιστροφή του ταξικού αγώνα μόνο στα πλαίσια του εθνους-κράτους και αντιδραστική.
Δυστυχώς μεγάλο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,λόγω κυρίως μικροαστικών αντιλήψεων, βρίσκεται εκτός πραγματικότητας.
Συμφωνώ απόλυτα με την κατέυθυνση και τις επισημάνσεις του άρθρου.
Γενναίο κείμενο, παίρνει πάρα πολλά ρίσκα για να θίξει θέματα πάρα πολύ δύσκολα, αρκετά από αυτά θέματα ταμπού.
Υποπίπτει όμως ταυτόχρονα σε αρκετά λάθη και αρκετές συγχύσεις που δυστυχώς καταλήγουν να θρέφουν αυτό ακριβώς που θέλει να χτυπήσει. Ίσως δεν είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή να θιχτούν όλα αυτά όμως. Είναι άλλωστε πάρα πολλά τα «cans of worms» που ανοίγει το κείμενο, και θα χρειαστεί παρατεταμένη κουβέντα με την επανενωτική αριστερά της Κύπρου της οποίας τα επιχειρήματα κόντρα στην πατριωτική αριστερά αναπαράγονται σε μεγάλο βαθμό, οδηγώντας όμως ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από ότι η ίδια στηρίζει, : δηλαδή, στην νομιμοποίηση της διχοτόμησης. Για να εξηγηθώ, γράφεις: «Όρος για να υπάρξει ένα ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα στην Κύπρο είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας που υφίσταται στην Κύπρο: αναγνώριση του δικαιώματος των Τουρκοκυπρίων στην αυτοδιάθεση, το δικαίωμα τους να έχουν ανεξάρτητο κράτος.». Κατανοείς όμως ότι για μεγάλο κομμάτι της «πατριωτικής αριστεράς» στην οποία επιτίθεσαι σφόδρα, αυτό που προτείνεις ως απαραίτητη προϋπόθεση, δηλαδή η διχοτόμηση σε δύο ανεξάρτητα κράτη, είναι μια χαρά;
Υπάρχουν αρκετά ακόμα ζητήματα στο παραπάνω, ας αναφερθώ μόνο σε ένα από αυτά: ποια είναι η πηγή σου για τον ισχυρισμό, που προβάλλεται ως λίγο-πολύ δεδομένος, ότι ο Μακάριος «ήταν Χίτης (δηλαδή φασίστας) στην κατοχή και που ήταν ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για αιματηρές πολιτικές εθνοκάθαρσης ενάντια στους Τουρκοκύπριους τις δεκαετίες του 1960 και 1970 που τελικά οδήγησαν στην τουρκική εισβολή του 1974»; Λάθη μεγάλα πολιτικής καταλογίζονται από αρκετούς πια στον Μακάριο. Το ότι ήταν Χίτης και ο κατ” εξοχήν υπεύθυνος της εθνοκάθαρσης το ακούω πρώτη φορά από εσένα.
«Είναι ουτοπία από κάθε άποψη η επιστροφή του ταξικού αγώνα μόνο στα πλαίσια του εθνους-κράτους και αντιδραστική.
Δυστυχώς μεγάλο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,λόγω κυρίως μικροαστικών αντιλήψεων, βρίσκεται εκτός πραγματικότητας.»
Με άλλα λόγια –το άρθρο αφορά την Κύπρο– είναι αντιδραστική ουτοπία η προσπάθεια ένωσης της Κύπρου σε κοινό έθνος-κράτος και ο μη αντιδραστικός ρεαλισμός είναι η αποδοχή της διχοτόμησης; Γιατί δύο είναι οι διαθέσιμες κατευθύνσεις αυτή τη στιγμή: ένωση σε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ή διχοτόμηση σε δύο έθνη-κράτη. Θα ήθελες να εξηγήσεις πώς το δεύτερο ΔΕΝ είναι εθνικιστικό, αλλά είναι εθνικιστικό το πρώτο;
Για ποια εξωκοινοβουλευτική αριστερά μικροαστικών αντιλήψεων μιλάς; Αναφέρεται σε κάποιο σημείο το κείμενο στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά στην Κύπρο και τον «μικροαστισμό» της και δεν το αντελήφθην;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις διευκρινίσεις.
έσιει δίκαιον ο αντώνης
το ότι ο Μακάριος υπήρξεν αντικομμουνιστής στον ελληνικό εμφύλιο 1945 – 1950 εν μπορεί να μεταφέρεται άκριτα τζιαι αυθαίρετα στην ελληνική μεταπολίτευση μετά το 1974 τζιαι να χρησιμοποιείται έτσι αυθάιρετα για να στήσει τζιαι επιχείρημα μάλιστα
ο Μακάριος υπήρξεν ε/κ εθνικιστής, ναι. τζιαι έσιει ευθύνες ως αρχηγός του κράτους για τες παραστρατιωτικές ομάδες του 62-63. τζιαι έσιει ευθύνες γιατί ήταν αδιάλλαχτος στες ενδοκυπριακές συνομιλίες 1969-1974
αλλά εν μπορείς να παραβλέπεις την ιστορική μεταστροφή του το 1968 προς το εφικτό. τζιαι την καταγγελία της χούντας τζιαι της ΕΟΚΑβήτικης παράταξης που εκάμαν το πραξικόπημα [εν το ελληνικό πραξικόπημα που έφερεν την τουρκική εισβολή, όι η εθνοκάθαρση των τ/κ που έτσι τζιαι αλλιώς νομίζω εν υπερβολικός όρος. υπήρξεν καταπίεση των τ/κ, εγκλεισμός τους σε θύλακες, εγκλήματα κλπ αλλά όι που την ε/κ αστική τάξη αλλά που μερίδα ε/κ εθνικιστών με ανοχή που την ε/κ αστική τάξη]. το 1974 ο μακάριος έγινεν σύμβολο αντίστασης τζιαι κυπριακότητας απέναντι στην αποικιακή πολιτική του ελληνικού κράτους προς την κύπρο τζιαι την ε/κ κοινότητα.
μπορώ να επισημάνω τζιαι άλλες πολλές συγχύσεις, λάθη κλπ
εν θα επεκταθώ όμως.
μιαν κουβέντα για το συμπέρασμα της ξεχωριστής αυτοδιάθεσης των τ/κ.
οι τ/κ διαδηλώνουν έσιει που το 2000 ότι εν ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. τζιαι σε τούτην την βάση στηρίζουν την διζωνική δικοινοτική επανένωση της χώρας.
στες 28/1 εκάμαν συλλαλητήριο κοινοτικής ύπαρξης (με μιαν που τες θέσεις της συνδικαλίστικής πλατφόρμας να είναι η ΑΜΕΣΗ λύση του κυπριακού στην βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ)
οι ε/κ αντι-ομοσπονδιακοί επιμένουν να τους καταστήσουν είτε μειονότητα είτε ξεχωριστό κράτος.
εν κρίμα οι άνθρωποι της αριστεράς λόγω άγνοιας ή λόγω επαναστατικής πλειοδοσίας να ππέφτουν σε πατριωτικές λογικές είτε που την μιαν είτε που την άλλην πάντα…
ΟΥΤΕ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ Τ/Κ ΚΡΑΤΟΥΣ
αγώνας για επανένωση της χώρας ΚΥΠΡΟΥ κόντρα σε ελληνικές ή τουρκικές λογικές ένωσης – δεύτερου ελληνικού κράτους που την μιαν ή ταξίμ – ξεχωριστή αυτοδιάθεση που την άλλην
ΥΓ. η θέση που προεσβεύεις αγαπητέ δεν είναι και τόσο καινούργια. κατατέθηκε ήδη από την ε/κ τροτσκιστική Εργατική Δημοκρατία το 1987 αν δεν κάνω λάθος. να σε πληροφορήσω ότι τα τελευταία χρόνια η οργάνωση αυτή που μετέχει στο επαναπροσεγγιστικό / επανενωτικό κίνημα δεν την βάζει μπροστά…
Ευχαρίστως να διευκρινήσω. Βρίσκω το άρθρο επαναστατικό με την έννοια οτι σπάει τα ταμπού του εθνικισμού που η αστική τάξη έχει περάσει μέσα στην Αριστερά.
Δίνει μια άλλη οπτική γωνία, όχι μόνον στο Κυπριακό-όπου καταλογίζει και τις ευθύνες της Ελληνικής και Κυπριακής αστικής τάξης- αλλά στο πρώτο μέρος αναφέρεται και στην Ελλάδα σε σχέση με την Τουρκία.
Το λυκόφως του Εθνικισμού , όπως εύστοχα είναι ο τίτλος, δύει.
Αγαπητέ σύντροφε Αντώνη
Θέτεις πολλά (και σύνθετα) ζητήματα και γι’ αυτό… θα αρχίσω από τα εύκολα. Και τα εύκολα είναι ο Μακάριος για τον οποίο πολλά μπορεί να λέγονται αλλά και πολλά αποκρύβονται. Ο Τάσος Κωστόπουλος στη συνέντευξη που του πήραμε (Η Ελλάς των Άλλων) λέει σε κάποια στιγμή ότι όσοι θωρούν τους εαυτούς τους μέρος μιας εθνότητας περισσότερο τους ενώνουν όσα έχουν λησμονήσει παρά όσα θυμούνται…
Ο Μακάριος στην διάρκεια της κατοχής ήταν διάκονος στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στην Αθήνα. Ο Ν. Κρανιδιώτης αποκαλύπτει για τον Μακάριο (Ν. Κρανιδιώτης, Δύσκολα χρόνια. Κύπρος 1950-1960», 1981, εκδόσεις Εστία, σελ. 45-6) ότι ως «νεαρός φοιτητής στην Αθήνα προσχώρησε σε ακροδεξιές οργανώσεις» και έγινε μέλος της οργάνωσης «Χ» του Γ. Γρίβα. Αρθρογραφούσε στην εφημερίδα των χιτών, ενώ στη διάρκεια του εμφύλιου περιόδευε στο Βίτσι υπέρ του εθνικού στρατού και της επέμβασης των ΗΠΑ στον εμφύλιο. Στα 1948 επισκέφθηκε το κολαστήριο της Μακρονήσου για να ευλογήσει τους δεσμοφύλακες βασανιστές (Ξενοφώντος Κάλλη, κοινωνιολόγου-ερευνητή, Η Αριστερά και ο Μακάριος, Ελευθεροτυπία, Ιστορικά, Δεκέμβριος 2002).
Όσο για τις ευθύνες του για εθνοκάθαρση ενάντια στους Τουρκοκύπριους. Με επικεφαλής τον Μακάριο οι Ελληνοκύπριοι αστοί έστησαν στην Κύπρο το δικό τους απαρτχάιντ χρησιμοποιώντας αδίστακτους δολοφόνους του είδους του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και του Νίκου Σαμψών.
Με τις σφαγές γυναικόπαιδων, και το κάψιμο ολόκληρων χωριών, ολοκληρώνεται ο εγκλωβισμός των Τουρκοκυπρίων, που αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού, σε θυλάκους («σχηματίστηκαν έξι μεγάλοι Τουρκικοί θύλακοι» [Ν. Κρανιδιώτη, Ανοχύρωτη Πολιτεία, Κύπρος 1960 – 1974, εκδόσεις Εστία, τόμος Α’, Μάιος 2000, σελ. 88-89]) που αποτελούσαν το 3 – 4,85% του εδάφους της Κύπρου (κατά τον Αλέξη Ηρακλείδη οι θύλακες «καταλάμβαναν 1,5% έως το πολύ 3% του εδάφους» [Αλέξης Ηρακλείδης, Κυπριακό Σύγκρουση και Επίλυση, εκδόσεις Ι. Σιδέρης 2002, σελ. 99]).
Σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ, το 1964 οι οι Ελληνοκύπριοι έλεγχαν το 98% της Κύπρου (Πάυλος Ν. Τζερμιάς, Ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκδόσεις Limbro, 1998, τόμος Α’, σελ. 527). Τα επίσημα στοιχεία ανέφεραν ότι κατά τα έτη 1963 και 1964, περισσότεροι από 25.000 Τ/κ εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και τα χωριά τους (Arnold Sherman, Κύπρος το μαρτυρικό νησί, Εκδόσεις Ινδίκτος 1999, σελ 62).
Οι πρώτοι πρόσφυγες στην Κύπρο ήταν Τουρκοκύπριοι.
Το 1967 η ελληνοκυπριακή βία φτάνει στο απόγειο της, με σφαγές τουρκοκύπριων γυναικόπαιδων σε δυο ολόκληρα χωριά, την Κοφίνου και των Αγίων Θεοδώρων (Το κυπριακό και τα διεθνιστικά καθήκοντα των ελλήνων επαναστατών, Εκδόσεις Εργατική Δημοκρατία, 1989, σελ. 86).
Τι έλεγε για όλα αυτά ο Μακάριος; Να τι έλεγε:
«Οι Τούρκοι λοιπόν ευρίσκονται σήμερον υπό πολύ δυσμενείς συνθήκας. Ευρίσκονται εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα οποία εκείνοι εδημιούργησαν. […] Δια πόσον όμως καιρόν θα κράτηση αυτή η κατάστασις; Ημπορεί να κράτηση δια πάντα; Ημπορεί ο χρόνος να μην τους πειράζει, ημπορεί όμως και να έχουν βαρεθεί αυτό το καθεστώς. Δι ημάς η ζωή συνεχίζεται. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιον και με εκείνους, οι οποίοι δεν κάμουν κανένα επάγγελμα και κάθονται συνεχώς με το χέρι στην σκανδάλη. Τι νέα γενεά τουρκική θα δημιουργηθεί εις την Κύπρον, όταν όλα ευρίσκονται στα χέρια των Ελλήνων; Πόσον καιρόν θα ανθέξουν; Ημπορεί να ανθέξουν, δεν ημπορώ υπευθύνως να το δηλώσω ότι σε 3-5-10 μήνες οι Τούρκοι θα ζητήσουν παράδοσιν, δεν αποκλείω όμως και αυτού του είδους την κατάληξιν.
Το ηθικόν των είναι πολύ χαμηλόν. […] Και απόδειξις του πόσο πάνε άσχημα είναι και όλα τα τελευταία επεισόδια τα οποία εδημιούργησαν μεταξύ των. Εις την Λευκωσίαν έχουν σκοτωθεί τελείως μεταξύ των. Καυγάς μεγάλος μεταξύ της ηγεσίας
των».
Αναφέρεται στο Γιάννος Κρανιδιώτης, Το κυπριακό πρόβλημα 1960-1974, Θεμέλιο, 1984, σελ. 374-5.
Αυτή η βάρβαρη, ρατσιστική πολιτική τελικά κατέρρευσε μόνο με την τουρκική εισβολή του 1974. Και ήταν μόνο μετά από αυτήν την εισβολή που ο Μακάριος θα κάνει «αυτοκριτική». Δήλωσε ότι ίσως, «πιθανόν»(!!), να έπρεπε να ακολουθήσει μια πιο «εύκαμπτη κι ευλύγιστη στάση στις διαπραγματεύσεις του με την τ/κ κοινότητα»… (Arnold Sherman, Κύπρος το μαρτυρικό νησί, Εκδόσεις Ινδίκτος 1999, σελ 166).
Έχω γράψει ένα σχετικά μεγάλο άρθρο στην «αφορμή» για το κυπριακό: Το κυπριακό ζήτημα. Επίσης μπορείς να βρεις ένα βιβλίο μου πάνω στο θέμα:
http://www.archive.org/download/Kipriako/ToKipriako.pdf
Τώρα όσον αφορά το ζήτημα του δικαιώματος των Τουρκοκυπρίων να έχουν δικό τους κράτος. Η θέση μου ακολουθεί (ή τουλάχιστον προσπαθεί) τη σκέψη του Λένιν. Όταν διατύπωσε τις θέσεις του για το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση πολλοί τον κατηγορούσαν ότι αυτό οδηγεί στη διάσπαση της εργατικής τάξης. Ο Λένιν απάντησε με το περίφημο παράδειγμα του διαζυγίου. Όταν λέμε ότι είμαστε υπέρ του δικαιώματος των γυναικών να ζητούν διαζύγιο δεν σημαίνει ότι προτρέπουμε τις γυναίκες να ζητούν διαζύγιο σε κάθε περίπτωση.
Με απλά λόγια, δεν είμαι υπέρ δυο κρατών στην Κύπρο. Είμαι, στρατηγικά μιλώντας, υπέρ μιας ενιαίας εργατικής τάξης στην Κύπρο, πέρα από εθνότητες, σε μια σοσιαλιστική Κύπρο. Ωστόσο όρος για την ενότητα, με δεδομένη την ιστορία της Κύπρου σε εθνοκαθάρσεις, είναι δυο πράγματα:
Πρώτον, η αναγνώριση των εγκλημάτων της «δικής μας» αστικής τάξης. Και δεύτερον, το δικαίωμα της καταπιεσμένης εθνότητας να αποσπαστεί από το κράτος αν το επιθυμεί.
Και οι δύο όροι είναι όχι για λόγους ηθικούς, αλλά για λόγους να χτιστεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δυο εργατικές τάξεις.
Άγγελος Κ
αγαπητέ Άγγελε Κ
δεν χρειάζεται να πείσεις για τα εγκλήματα των ε/κ εθνικιστών και για την εγκληματική πολιτική της ε/κ ηγεσίας απέναντι στους τ/κ πριν το 1974. αυτά είναι πασίγνωστα τουλάχιστον σε εμας τους ε/κ αντι-εθνικιστές που τα προβάλλουμε εδώ και πολλά χρόνια.
ούτε βέβαια και για το δικαίωμα αυτονομίας της τ/κ κοινότητας – και πολιτικής και εδαφικής, το οποίο υπερασπιζόμαστε επίσης για πολλά χρόνια.
αυτό που χρειάζεται να εξηγήσεις σε εμάς τους Κύπριους αντι-εθνικιστές που αγωνιζόμαστε για την επανένωση και βόρεια και νότια είναι γιατί τάσσεσαι έστω έμμεσα και συμπερασματικά υπερ της διχοτόμησης της χώρας μας, στη χρονική στιγμή μάλιστα που προσπαθούμε να αναπτύξουμε το δικοινοτικό κίνημα της επανένωσης.
Για μια διεθνιστική τοποθέτηση για το Κυπριακό
Η συνεπής αριστερή θέση για το Κυπριακό (δηλαδή η θέση που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζόμενων μαζών και των δύο κοινοτήτων στο νησί) θα πρέπει να είναι η ενότητα των δύο λαών, πράγμα το οποίο έχει ως μία από τις προϋποθέσεις την δημιουργία μίας κοινής κρατικής δημοκρατικής οντότητας, εντός της οποίας θα υπάρχει ισότητα δικαιωμάτων και για τους δύο λαούς. Η διεκδίκηση της πολιτικής ισότητας εντός ενός ενιαίου κράτους, μπορεί να ενώσει τις εργαζόμενες μάζες των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων, εναντίον των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπτίων αρχουσών τάξεων και εναντίον του ιμπεριαλισμού… Το πρόβλημα για την αριστερά δεν είναι όμως μόνο να θέσει αυτήν την σωστή προοπτική (που θα πρέπει να είναι κοινή για τις κινηματικές οργανώσεις και των δύο κοινοτήτων), αλλά να επεξεργαστεί και να προτείνει και εκείνες τις πολιτικές τακτικές και μεθόδους πάλης και τα αντίστοιχα συνθήματα και πολιτικές θέσεις, με τα οποία αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί από κοινού. Όμως αυτός ο στόχος δεν τίθεται σε ιστορικό κενό (αντιθέτως το νησί έχει μια σκληρή ιστορία εθνικιστικών συγκρούσεων, οι οποίες επηρεάζουν τη συζήτηση και τις αντιλήψεις σήμερα) και επίσης δεν τίθεται με τον ίδιο τρόπο και στις δύο κοινότητες, από τη στιγμή που υπάρχουν τεράστιες διαφορές στον τρόπο συγκρότησης των δύο κοινωνικών σχηματισμών, από τις οποίες διαφορές προκύπτουν διαφορετικές ερμηνείες της ένωσης των δύο λαών. Η ελληνοκυπριακή αριστερά (αλλά και η ελληνική) θα πρέπει να θέτει τον στόχο της ένωσης, χωρίς να παραβλέπει, ότι υπάρχουν σοβαρές διαφορές μεταξύ των δύο κοινωνικών σχηματισμών και αν δεν αντιμετωπιστούν, θα μετατρέψουν την ένωση, σε κυριαρχία των ελληνοκυπρίων καπιταλιστών πάνω στον τουρκοκυπριακό λαό. Δηλαδή η ένωση δεν θα γίνει στη βάση της δημοκρατικής ισότητας αλλά της εθνικής καταπίεσης. Μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός (και αντιληπτός και από τους τουρκοκύπριους): η ελληνοκυπριακή αστική τάξη διαθέτει πολύ μεγαλύτερη οικονομική ισχύ και επιπλέον συμμετέχει στις ίμπεριαλιστικές δικτυώσεις και συμμαχίες και ως εκ τούτου έχει την ικανότητα να επιβάλει τους δικούς της όρους σε κάθε πιθανή ένωση των δύο κοινοτήτων. Και οι όροι της θα σημαίνουν μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλλευση των τουρκοκύπριων εργαζόμενων. Άρα αν μιλάμε γενικά για την ένωση, χωρίς να προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε από τη δικιά “μας” τη μεριά (ελληνοκυπριακή και ελληνική) ότι αυτή θα γίνει με όρους δημοκρατικής ισότητας, τότε απλώς θέτουμε τους εαυτούς μας στην υπηρεσία των δικών «μας» αστικών τάξεων και των επιδιώξεών τους. Και τότε δεν γινόμαστε πιστευτοί και από την «άλλη» πλευρά, από τους τουρκοκύρπιους εργάτες. Είναι σαν να δίνουμε το μήνυμα, ότι η ένωση μας ενδιαφέρει από εθνικιστική σκοπιά και όχι από τη σκοπιά της ενότητας των ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων εργαζόμενων. Και δεν αρκεί να διαβεβαιώνουμε ότι οι προθέσεις μας είναι καλές, γιατί ως γνωστόν, ο δρόμος για την κόλαση (και κυρίως την εθνικιστική κόλαση) είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Για να πείσουμε την άλλη πλευρά (τους τουρκοκύπριους εργαζόμενους) ότι είμαστε ειλικρινείς όταν μιλάμε για ένωση των δύο λαών στη βάση της δημοκρατικής ισότητας, ότι εμάς μας ενδιαφέρει η κοινή πάλη ενάντια στις άρχουσες τάξεις και τον ιμπεριαλισμό και τέλος (αλλά όχι λιγότερο σημαντικό) για να διαπαιδαγωγήσουμε στο πνεύμα του διεθνισμού την ελληνοκυπριακή εργατική τάξη (η οποία έχει δεχτεί το δηλητήριο του εθνικισμού) θα πρέπει πρώτα απ” όλα να αναγνωρίζουμε στον τουρκοκυπριακό λαό το δικαίωμα, εάν δεν θέλει την ένωση επειδή δεν έχει πεισθεί για τις καλές μας προθέσεις, να έχει το δικό του ανεξάρτητο κράτος. Να πούμε δηλαδή στους τουρκοκύπριους: εμείς θέλουμε να ενωθούμε μαζί σας ισότιμα και δημοκρατικά και όλοι μαζί να παλέψουμε για τα συμφέροντά μας που είναι κοινά. Εάν όμως δεν θέλετε, εμείς δεν θα υποστηρίξουμε τους καπιταλιστές «μας» που δεν σας αναγνωρίζουν το δικαίωμα να έχετε ανεξάρτητο κράτος και θα υποστηρίξουμε αυτό το δικαίωμα σας, παρ” όλο που δεν συμφωνούμε με αυτή την απόφαση σας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε την επιχειρηματολογία μας υπέρ της ένωσης και να διαλύσουμε τις καχυποψίες των τουρκοκυπρίων, ότι μπορεί μέσα από το σύνθημα της ένωσης να προωθούμε απλώς τους στόχους της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης (με αριστερή φρασεολογία). Υπερασπίζοντας το δικαίωμά τους να έχουν ανεξάρτητο κράτος, αποδεικνύουμε ότι είμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με την δικιά «μας» αστική τάξη και τον δικό «μας» εθνικισμό, για να υπερασπίσουμε τα δημοκρατικά τους δικαιώματα μέσα σε ένα ενιαίο και δημοκρατικό κυπριακό κράτος.
Αυτό όπως μπορούμε να καταλάβουμε δεν ισοδυναμεί με υποστήριξη της διάσπασης και των χωριστών κοινοτήτων. Ο Λένιν στη συζήτηση για το εθνικό ζήτημα χρησιμοποιούσε ένα παράδειγμα που θα το επαναλάβω:
«Για να ξεκαθαρίσουμε ακόμη περισσότερο αυτό το ζήτημα, που το μπερδεύουν οι φιλελεύθεροι (και κείνοι που τους μιμούνται από απερισκεψία), θα φέρουμε ένα απλούστατο παράδειγμα. Ας πάρουμε το ζήτημα του διαζυγίου. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ γράφει στο άρθρο της ότι το συγκεντρωτικό δημοκρατικό κράτος, που συμβιβάζεται απόλυτα με την αυτονομία ξεχωριστών τμημάτων του, πρέπει ν” αφήσει στη δικαιοδοσία της κεντρικής Βουλής όλους τους σπουδαιότερους τομείς της νομοθεσίας κι ανάμεσα στ” άλλα και τη νομοθεσία για το διαζύγιο. Αυτή η φροντίδα να εξασφαλίσει η κεντρική εξουσία του δημοκρατικού κράτους την ελευθερία του διαζυγίου είναι εντελώς ευνόητη, οι αντιδραστικοί είναι ενάντια στην ελευθερία του διαζυγίου, ζητούν να γίνεται “προσεκτικός χειρισμός” της και φωνάζουν ότι σημαίνει “διάλυση της οικογένειας”. Η δημοκρατία όμως έχει τη γνώμη ότι οι αντιδραστικοί υποκρίνονται, υπερασπίζοντας στην πράξη την παντοδυναμία της αστυνομίας και της γραφειοκρατίας, τα προνόμια του ενός φύλου και τη χειρότερη καταπίεση της γυναίκας, ότι στην πραγματικότητα η ελευθερία του διαζυγίου δεν σημαίνει τη «διάλυση» των οικογενειακών δεσμών, μα, αντίθετα, το δυνάμωμα τους πάνω σε δημοκρατικές βάσεις, που είναι οι μοναδικά δυνατές και σταθερές σε μια πολιτισμένη κοινωνία.
Το να κατηγορείς τους οπαδούς της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης, δηλαδή της ελευθερίας του αποχωρισμού, ότι ενθαρύνουν τις χωριστικές τάσεις, αποτελεί τόση ακριβώς ανοησία και υποκρισία, όση αποτελεί και το να κατηγορείς τους οπαδούς της ελευθερίας του διαζυγίου ότι ενθαρύνουν τη διάλυση των οικογενειακών δεσμών. Γι” αυτό, όπως στην αστική κοινωνία οι υπερασπιστές των προνομίων και της εξαγοράς, που πάνω τους στηρίζεται ο αστικός γάμος, παίρνουν θέση ενάντια στην ελευθερία του διαζυγίου, έτσι ακριβώς και στο καπιταλιστικό κράτος ή άρνηση της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης, δηλαδή του αποχωρισμού των εθνών, σημαίνει απλώς υπεράσπιση των προνομίων του κυρίαρχου έθνους και των αστυνομικών μεθόδων διοίκησης σε βάρος των δημοκρατικών.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο πολιτικαντισμός, που προκαλείται απ” όλες τις σχέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, προκαλεί κάποτε εξαιρετικά επιπόλαιη και μάλιστα απλώς ανόητη φλυαρία των κοινοβουλευτικών ανδρών ή των δημοσιολόγων για αποχωρισμό του ενός ή του άλλου έθνους. Όμως, μονάχα οι αντιδραστικοί μπορούν να τρομοκρατηθούν (ή να προσποιούνται ότι τρομοκρατήθηκαν) από παρόμοια φλυαρία. Οποιος στέκει στην άποψη της δημοκρατίας, όποιος δηλαδή είναι υπέρ της λύσης των κρατικών ζητημάτων από τη μάζα του πληθυσμού, ξέρει θαυμάσια ότι από τη φλυαρία των πολιτικάντηδων ως την απόφαση των μαζών υπάρχει «τεράστια απόσταση». Οι μάζες του πληθυσμού ξέρουν περίφημα από την καθημερινή πείρα τη σημασία των γεωγραφικών και των οικονομικών δεσμών, τα πλεονεκτήματα της μεγάλης αγοράς και του μεγάλου κράτους και θα τραβήξουν για αποχωρισμό μονάχα, όταν η εθνική καταπίεση και οι εθνικές προστριβές κάνουν τη συμβίωση ολότελα αβάστακτη και εμποδίζουν όλες τις οικονομικές σχέσεις. Και σε παρόμοια περίπτωση το συμφέρον της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ελευθερίας της ταξικής πάλης θα είναι ακριβώς με το μέρος εκείνων που αποχωρίζονται.» (Λένιν, Για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών, εκδόσεις Πρόγκρες 1984, σελ. 32, 33)
επειδή η αναφορά σου στον Λένιν και το δικαίωμα διαζυγίου απλά δεν αρκεί.
σου λέω η Εργατική Δημοκρατία που πρώτη έβαλε κάτω αυτή την θέση δεν την προβάλλει σήμερα μέσα στο δικοινοτικό κίνημα.
αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια μάχη στην Κύπρο ανάμεσα στις δυνάμεις της επανένωσης και της διχοτόμησης. αυτός ο αγώνας είναι βέβαια πιο έντονος στην βόρεια πλευρά. δεν καταλαβαίνω γιατί ντε φάκτο τάσσεσαι με την δεξιά διχοτομική πτέρυγα στην τ/κ κοινότητα (κάτι που χωρίς να το αρθρώνουν ουσιαστικά το επιδιώκουν και οι ε/κ εθνικιστές) και αυτό μάλιστα το παρουσιάζεις σαν αντι-εθνικιστική στάση…
Αγαπητέ gregoris
Η απάντηση του συντρόφου Κώστα Κ με καλύπτει απόλυτα. Είναι σαφές ότι δεν προτείνω τη διχοτόμηση του νησιού αλλά την πολιτική που αναπτύσσει ο Κώστας στη συμβολή του στη συζήτηση.
τζιαι λλίον προσοχή στην ορολογία σας κοπέλια
επανένωση της χώρας ΚΥΠΡΟΥ λαλούμεν
όι ένωση…άλλη πονεμένη τζια άσσιημη ιστορια τζείνη
τζιαι 2 ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ
που ισότιμα θα αποτελέσουν τον λαό που είναι υπό δημιουργία…
σήμερα εν υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ ουτε ΔΥΟ λαοί
ναι στην πολιτική ισότητα
ναι τζιαι στην πολιτική τζιαι εδαφική αυτονομία
των κοινοτήτων.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ όμως. όχι αποδοχή της διχοτομησης που επιβάλαν οι 2 εθνικισμοί.
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/
http://www.epanenosi.com/
http://falies.com/
Ξανά για μια διεθνιστική τοποθέτηση για το Κυπριακό
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα κάποια πράγματα
Αυτή τη στιγμή η συζήτηση της (επα)ένωσης έχει ανοίξει ξανά. Όμως δεν πρόκειται για μια συζήτηση μεταξύ ίσων. Από τη μια μεριά έχουμε ένα οικονομικά ισχυρό κράτος, ενταγμένο στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική αλυσίδα, το οποίο μάλιστα ελέγχει την πλειοψηφία του πληθυσμού του νησιού και το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών του. Από την άλλη μεριά του τραπεζιού της συζήτησης βρίσκεται ένα κράτος το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί διεθνώς (δηλαδή από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς) ως κράτος, οικονομικά καχεκτικό, με φτωχούς πολίτες και επιπλέον αποτελεί την κρατική οργάνωση της εθνικής μειοψηφίας του νησιού. Δεν νομίζω λοιπόν ότι πρόκειται για μια δημοκρατική συζήτηση, από την οποία θα προκύψει μια δημοκρατική κοινωνία ίσων εθνοτήτων. Το όποιο αποτέλεσμα των διπλωματικών διεργασιών, απλώς θα αποτυπώνει αυτόν τον συσχετισμό δύναμης μεταξύ των δύο αρχουσών τάξεων. Ως εκ τούτου, όταν η Αριστερά ταυτίζεται με τις διακηρύξεις της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης περί επανένωσης, απλώς παραβλέπει (ή ακόμα χειρότερα αποκρύπτει και προωθεί) τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις της “δικιάς της” αστικής τάξης.
Για την αριστερά, μια ειλικρινής υπέρ της (επαν)ένωσης τοποθέτηση, θα έπρεπε να ξεκινάει από την αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους ώστε να γίνει η συζήτηση για επανένωση μεταξύ ίσων. Για να αποδείξει η ελληνοκυπριακή αριστερά ότι, όταν μιλάει για επανένωση, αναφέρεται στα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζομένων των δύο κοινοτήτων και όχι στα συμφέροντα της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης.
Και θα έπρεπε να το κάνει αυτό για τον επί πλέον λόγο, ότι στο παρελθόν η στάση της δεν ήταν άμεμπτη, όσον αφορά το πρόβλημα της επανένωσης. Πριν από λίγα χρόνια η ελληνοκυπριακή αριστερά (το ΑΚΕΛ) πρότεινε την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν, όχι επειδή το σχέδιο Ανάν εξέφραζε τις επιδιώξεις της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης εναντίον των τουρκοκύπριων, αλλά επειδή δεν εξέφραζε όλες τις επιδιώξεις της για πλήρη κυριαρχία σε ολόκληρο το νησί. Οι ελληνοκυπριακή αριστερά απέρριψε το σχέδιο Ανάν, όχι επειδή ήταν σε βάρος των τουρκοκύπριων, αλλά επειδή θεωρούσε ότι έκανε πολλές παραχωρήσεις γι” αυτούς. Παπαγάλιζε η ελληνοκυπριακή αριστερά (και η πλειοψηφία της ελληνικής) τις ρατσιστικές αθλιότητες περί εποίκων που αλλοιώνουν τον εθνολογικό συσχετισμό και ζητούσε να εκδιωχθούν από το νησί κάποιες χιλιάδες φτωχών ανθρώπων, εξομοιώνοντάς τους με τους ισραηλινούς εποίκους. Αυτός ήταν ένας πάρα πολύ καλός τρόπος για να δοθεί στην “άλλη” πλευρά το μήνυμα ότι η ελληνοκυπριακή αριστερά δεν έχει διάθεση να υπερασπίσει τα δικαιώματά τους απέναντι στην ελληνοκυπριακή αστική τάξη, αλλά τις επιδιώξεις της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης σε βάρος των τουρκοκυπρίων.
Δεν ταυτίζεται κανείς με την εθνικιστική αποδοχή της διχοτόμησης όταν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους τουρκοκύπριους να έχουν εάν θέλουν το δικό τους κράτος, όπως έχουν οι ελληνοκύπριοι. Αντιθέτως, αναγνωρίζοντας αυτό το δικαίωμα διαχωρίζει τη θέση του από την ελληνοκυπριακή αστική τάξη, η οποία κάτω από το σύνθημα της ένωσης κρύβει τις ιμπεριαλιστικές της επιδιώξεις και δίνει στην “άλλη” πλευρά το μήνυμα της ειλικρινούς διάθεσης για ένωση στη βάση της δημοκρατικής ισότητας.
Χαιρεται φιλοι μου.Πολυ καλο το σαιτ.Εγω παντως ανηκω στην σκεπτομενη πατριωτικη αριστερα.ΘΕΩΡΩ οτι αγγελεκ κανεις μεγαλο λαθος στην τοποθετηση σου.Σκεφτομαστε διεθνιστικα πρατουμε τοπικα.Ο τσαβες ο φιντελ ο λυσαριδης ο ανδρεας και πολλοι αλλοι πρωτα ηταν πατριωτες και επειτα διεθνιστες.ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ την τροτσκιστικη αντιληψη και σε ποσα λαθη κατεληξε.ΤΕΛΟΣ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΡΑΠΤΗ Η «ΠΑΜΠΛΟ» ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΗΣ εντουτις ενστερνιστηκε πατριωτικες θεσεις.ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΣΜΟ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ..ΦΙΛΙΚΑ ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ..ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΙΤ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΡΑΨΙΜΑΤΑ ΣΟΥ ΑΓΓΕΛΕ Κ.
Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ’ ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ’ αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση.
Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν.
Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ’ ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ’ αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.
Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να ₽χεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.
Είναι εντελώς σωστό να λέμε αυτό: δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα. Πράγματι δεν διεκδικούμε. Και οποιοσδήποτε πόλεμος επιθετικός και για πλιάτσικο είναι καταδικαστέος από εμάς. Οποιοδήποτε «γιουρούσι» που ορισμένοι σκέπτονται ακόμη στην Αλβανία για να ξαναπάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο είναι λανθασμένο. Οποιοδήποτε γιουρούσι και πλιάτσικο, οποιοσδήποτε επιθετικός πόλεμος δεν είναι μόνο καταδικάσιμος, γιατί αλλάζει το χαρακτήρα της αντίστασης του λαού, αλλά είναι και εσφαλμένος μέσα στις τωρινές συνθήκες, θα καταλήξει σε μία γενικότερη σύρραξη από την οποία η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει απολύτως τίποτα. Αλλά, ενώ είναι τελείως σωστό να λέμε ότι δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα, να προσθέτουμε επίσης -διότι αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά- ότι είμαστε υπέρ της πληρότητας των δικαιωμάτων οποιασδήποτε εθνικής μειονότητας υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να δούμε πού υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα και εκεί που γίνονται αδικίες να επανορθωθούν έγκαιρα. Όχι όπως κάναμε με την τουρκική μειονότητα εν μέρει στην Κύπρο. Λέγοντας αυτά, λέμε επίσης ότι όσο είμαστε εναντίον οποιουδήποτε επιθετικού πολέμου, όπως είμαστε βέβαια υπέρ της υπεράσπισης μειονοτήτων δικών μας στο εξωτερικό, έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσομε πια τίποτα από το συγκεκριμένο εθνικό κορμό που έχουμε.
Κι όταν λέμε τίποτα αυτό το πράγμα πρέπει να είναι μια εντελώς διαφορετική, ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία κυρίως της νεολαίας μας, η οποία εν μέρει έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του ευρωπαϊσμού και της πολιτιστικής αμερικανοποίησης.
* Το κείμενο αποτελεί μέρος της εισήγησης του Μιχάλη Ράπτη σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο.
Σύντροφε gregoris
Σε ευχαριστούμε πολύ για τα πολύ ενδιαφέροντα links που μας έστειλες. Το μπλογκ http://falies.com/ έχει προστεθεί και στα δικά μας links. Για πρώτη φορά το είδα προ λίγων ημερών στον Radical desire.
Αγαπητέ Άγγελε Κ,
Η πρόταση για αυτοδιάθεση των τ/κ – οριστική διχοτόμηση – επανένωση της Κύπρου κατά το έτος ΧΧΧΧΧΧ μετά την σοσιαλιστική επανάσταση, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανένα αριστερό αντι-εθνικιστή κύπριο. Αυτό πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε «πατριώτη» ή «διεθνιστή» έλληνα σύντροφο.
Για μας αυτό δεν είναι διεθνιστική πολιτική, αυτό είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας και μάλιστα άκρως επικίνδυνο για τους τ/κ τους οποίου υποτίθεται υπερασπίζεται το άρθρο. Η πρόταση για διάσπαση των κοινοτήτων και έκθεση των τ/κ στον τούρκικο επικοισμό, στον κίνδυνο αφανισμού της τ/κ κοινότητας στο βορρά, στην ουσία, ή πρόταση «φάτε τα μούτρα σας αδέρφια τ/κ να τα βγάλετε πέρα μόνοι σας κι αφού τα βγάλετε πέρα ελάτε να κάνουμε και μια επανάσταση» για μας δεν αποτελεί καθόλου διεθνιστική αριστερή πολιτική.
Οι αγώνες μας με τους συντρόφους τ/κ ήταν και θα είναι πάντα ΤΑΞΙΚΑ και ΕΘΝΙΚΑ κοινοί και στόχος μας δεν μπορεί να είναι άλλος παρά ο ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στη διχοτόμηση για την επανένωση της Κύπρου.
Να προσθέσω επίσης πως η διάθεση της «πατριωτικής αριστεράς» να υιοθετήσει με μπόλικη Μαρξιστική και Λενινιστική σάλτσα, το σύνθημα για αυτοδιάθεση των τ/κ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά συγκαλυμμένος βαθύς εθνικισμός και ανομολόγητος πόθος για τον αφανισμό της τ/κ κοινότητας της Κύπρου και την τελική εθνοκάθαρση με κατακόκκινη παντιέρα.
άγγελε κ,
ευχαριστούμε για το λινκ στις φάλιες
όμως επί της ουσίας έχει δίκαιο η δυσδαιμόνα
αυτή η θέση περί ξεχωριστής αυτοδιάθεσης των τ/κ ακόμα και αν είχε κάποια λογική σε προηγούμενες δεκαετίες σήμερα είναι άκρως προβληματική.
η κραυγή αγωνίας των τ/κ που απειλούνται δημογραφικά με εξαφάνιση (και θα είναι η δεύτερη κοινότητα θύμα του εθνικισμού μετά τους λινοπάμπακους ένα αιώνα πριν) πρέπει να εισακουστεί για αυτό που είναι – όχι για αυτό που νομίζουμε ότι είναι.
δεν πρόκειται για κάποιο ρατσισμό είτε ε/κ είτε τ/κ απέναντι στους μετανάστες εκ τουρκίας. υπάρχει και αυτό ανάμεσα στην ε/κ δεξιά. όμως είναι πραγματική η απειλή για τους τ/κ. αν δεν ομοσπονδιοποιηθεί το νησί άμεσα, σε μερικά χρόνια θα μετατραπεί ντε φάκτο σε τουρκική επαρχία. οι μετανάστες/έποικοι εκ τουρκίας δεν είναι απλά 20-30 % του πληθυσμού του βορρά. είναι 60% με τεράστια αυξητική τάση. αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψην μας – και να μην το θέλουμε αυτό μας λένε καθημερινά οι τ/κ συντρόφοι μας.
δες και εδώ
http://disdaimona.blogspot.com/
και εδώ από το προσωπικό μου μπλογκ
http://nekatomata.blogspot.com/2010/09/blog-post.html
Αγαπητη Disdaimona
Εντάξει, το θέμα είναι δύσκολο και ανοικτό στο διάλογο -κανείς δεν έχει την «απόλυτη» διεθνιστική άποψη και πολύ περισσότερο τις οργανωτικές και πολιτικές προϋποθέσεις για να τη δουλέψει με επιτυχία και αποτελεσματικά στο κίνημα (δυστυχώς…). Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να υπάρχει πολεμικός τόνος σε διαφωνίες μεταξύ διεθνιστών (προς αποφυγή παρεξηγήσεων -δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή είναι η πρόθεσή σου, απλώς επισημαίνω τη συνθετότατα του προβλήματος).
Ωστόσο, ακριβώς επειδή το θέμα είναι περίπλοκο καλό θα είναι να διαφωνούμε (αν διαφωνούμε) σε αυτά που ισχυρίζεται ο άλλος και όχι σε αυτά που νομίζουμε ότι ισχυρίζεται. Αυτό είναι συνταγή παρεξηγήσεων και ανούσιων αντιπαραθέσεων. Δεν ισχυρίστηκα στο άρθρο μου ότι η λύση είναι η «οριστική διχοτόμηση – επανένωση της Κύπρου κατά το έτος ΧΧΧΧΧΧ μετά την σοσιαλιστική επανάσταση». Προσπαθώ στις απόψεις μου να είμαι ταυτόχρονα ρεαλιστής και να παραμένω στο έδαφος του επαναστατικού μαρξισμού (το προσπαθώ τουλάχιστον…). Σε καμιά περίπτωση οι απόψεις μου δεν παραπέμπουν στο «όλα τα προβλήματα θα λυθούν στην επανάσταση».
Για άλλη μια φορά, η άποψη μου είναι αυτή που παραθέτει, κατά τη γνώμη μου εξαιρετικά τεκμηριωμένα, στις δυο παρεμβάσεις του ο σύντροφος και συντάκτης αυτού του σάιτ Κώστας Κ. Η άποψή μου δεν είναι η διχοτόμηση. Παραθέτω ξανά τον Λένιν:
«Οι μάζες του πληθυσμού ξέρουν περίφημα από την καθημερινή πείρα τη σημασία των γεωγραφικών και των οικονομικών δεσμών, τα πλεονεκτήματα της μεγάλης αγοράς και του μεγάλου κράτους και θα τραβήξουν για αποχωρισμό μονάχα, όταν η εθνική καταπίεση και οι εθνικές προστριβές κάνουν τη συμβίωση ολότελα αβάστακτη και εμποδίζουν όλες τις οικονομικές σχέσεις».
Επομένως ο Λένιν υπερασπιζόμενος το δικαίωμα για αποχώρηση δεν σημαίνει ότι την προτείνει κιόλας. Ωστόσο, εμφατικά τονίζει:
«Το να κατηγορείς τους οπαδούς της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης, δηλαδή της ελευθερίας του αποχωρισμού, ότι ενθαρρύνουν τις χωριστικές τάσεις, αποτελεί τόση ακριβώς ανοησία και υποκρισία, όση αποτελεί και το να κατηγορείς τους οπαδούς της ελευθερίας του διαζυγίου ότι ενθαρρύνουν τη διάλυση των οικογενειακών δεσμών. Γι’ αυτό, όπως στην αστική κοινωνία οι υπερασπιστές των προνομίων και της εξαγοράς, που πάνω τους στηρίζεται ο αστικός γάμος, παίρνουν θέση ενάντια στην ελευθερία του διαζυγίου, έτσι ακριβώς και στο καπιταλιστικό κράτος ή άρνηση της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης, δηλαδή του αποχωρισμού των εθνών, σημαίνει απλώς υπεράσπιση των προνομίων του κυρίαρχου έθνους και των αστυνομικών μεθόδων διοίκησης σε βάρος των δημοκρατικών».
Λένιν, Για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών, εκδόσεις Πρόγκρες 1984, σελ. 32, 33.
Στο σημείο αυτό θα προσπαθήσω να… εκσυγχρονίσω τη συζήτηση και να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα.
Τι σημαίνει «παλεύουμε ενάντια στις απόψεις για διχοτόμηση»;
Από τις προσπάθειες εθνοκάθαρσης του Μακαριακού καθεστώτος τις δεκαετίες του 1960 και 1970 και την τουρκική εισβολή το 1974 έχουν περάσει 37 ολόκληρα χρόνια, πάνω από μια γενιά. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε είναι ντε φάκτο διχοτόμηση. Από τη μια μεριά το ελληνοκυπριακό κράτος, με τη διεθνή αναγνώριση και την πλούσια άρχουσα τάξη και από την άλλη ένα αδύναμο οικονομικά τουρκοκυπριακό κράτος που η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη (με την πλήρη υποστήριξη του δυτικού ιμπεριαλισμού) το έχει στραγγαλίσει διπλωματικά και οικονομικά. Επιπλέον η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη έχει ένα όραμα: είτε την επανένωση σε μια ενιαία ελληνοκρατούμενη Κύπρο είτε να παραμείνει η κατάσταση ως έχει –να παραμείνει η ντε φάκτο διχοτόμηση. Ακόμα περισσότερο, κίνημα μαζικό που να αγκαλιάζει την εργατική τάξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο μια ενιαία Κύπρο ενάντια στις άρχουσες τάξεις των δυο κυπριακών κρατών δεν υφίσταται. Ναι, υπάρχουν δυνάμεις και από τις δυο μεριές των συνόρων που είναι διεθνιστικές και αριστερές. Ναι, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να κτιστεί ένα τέτοιο μαζικό κίνημα, στο βαθμό που θα εμπλακούν οι δυνάμεις της Αριστεράς. Ωστόσο απέχουμε πολύ από το να μιλάμε για μαζικό αντιεθνικιστικό και ανατρεπτικό κίνημα. Και για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς: οι δυνάμεις που παλεύουν με διεθνιστικό τρόπο μοιάζει να είναι περισσότερες στο βόρειο τουρκοκυπριακό κράτος και λιγότερο στο νότιο ελληνοκυπριακό κομμάτι.
Κοινώς, ο συσχετισμός δύναμης είναι σε βάρος των Τουρκοκυπρίων και οποιαδήποτε συζήτηση για επανένωση θα πρέπει να το λάβει υπ’ όψιν του, διαφορετικά η επανένωση θα γίνει (αν γίνει) σε βάρος της τουρκοκυπριακής εργατικής τάξης αναπαράγοντας τον εθνικισμό.
Κλίνουμε τα μάτια σε αυτήν την πραγματικότητα;
Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα η πρόταση που κάνουμε είναι:
Να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στους εργαζόμενους και των δυο πλευρών των συνόρων. Πράγμα που σημαίνει αναγνωρίζοντας τα εγκλήματα εθνοκάθαρσης της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης στο παρελθόν αλλά και τα σημερινά σχέδια της σε βάρος των Τουρκοκυπρίων σε συνεργασία με τους σιωνιστές και τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Αυτό αναγκαστικά προϋποθέτει την αναγνώριση του δικαιώματός τους να έχουν δικό τους κράτος όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τους Ελληνοκύπριους.
Αυτά αποτελούν αναγκαίους όρους για να συζητήσουμε τη δυνατότητα για μια ενιαία Κύπρο πέρα από εθνικότητες στη βάση της πάλης για το σοσιαλισμό στη Κύπρο.
Άγγελος Κ
Κώστας
Υπάρχουν δύο δυνατότητες ένωσης των δύο κοινοτήτων του νησιού. Η μία είναι, να γίνει η ένωση στη βάση των σχεδίων και των συμφερόντων της μίας από τις δύο άρχουσες τάξης του νησιού. Με δεδομένο τον σημερινό συσχετισμό δύναμης, αυτό σημαίνει, ένωση υπό την κυριαρχία της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν νομίζω να έχει να προσφέρει τίποτα στους ελληνοκύπριους εργάτες και σίγουρα έχει να προσφέρει μία κατάσταση πολιτών β” κατηγορίας για τους τουρκοκύπριους εργάτες και άρα διάσπαση της ταξικής ενότητας και των αγώνων που πρέπει να δώσουν οι εργάτες των δύο κοινοτήτων από κοινού. Και σε ένα επόμενο στάδιο, έξαρση των εθνικισμών, επανάληψη αυτών που έγιναν τη δεκαετία του 60 και του 70, πογκρομικές τακτικές και αλληλοσφαγές. Γι” αυτό κάθε αριστερός, εάν θέλει όχι μόνο να λέγεται αλλά και να είναι αριστερός, θα πρέπει να εναντιωθεί στα σχέδια της δικιάς του άρχουσας τάξης για ένωση. Διαφορετικά κοροϊδεύει την ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή εργατική τάξη, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης.
Η δεύτερη δυνατότητα ένωσης, είναι παρά τα σχέδια και εναντίον των σχεδίων των αρχουσών τάξεων. Αυτό δεν είναι μια προοπτική ενός μακρινού σοσιαλιστικού μέλλοντος, αλλά ένα διακύβευμα για την αριστερά και το εργατικό κίνημα των δύο κοινοτήτων ΣΗΜΕΡΑ. Σήμερα είναι εφικτή μία ένωση στη βάση μιας δημοκρατικής ισότητας των δύο κοινοτήτων. Για να είναι όμως η ένωση και δημοκρατική και στη βάση της ισότητας, θα πρέπει η ελληνοκυπριακή αριστερά να αναγνωρίσει στους τουρκοκύπριους τα ίδια δικαιώματα με αυτά που απολαμβάνουν οι ελληνοκύπριοι. Και πρώτα απ” όλα το δικαίωμα του ανεξάρτητου κράτους. Οι δύο κοινότητες είναι σχεδόν 40 χρόνια διαχωρισμένες σε ξεχωριστές κρατικές οντότητες (δηλαδή ο διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων είναι μια πραγματικότητα), μόνο που η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν έχει ακόμα δεχτεί το δικαίωμα της άλλης πλευράς να έχει δικό της κράτος, δεν έχει αναγνωρίσει αυτό το κράτος, και κατά συνέπεια οι συζητήσεις για ένωση πραγματοποιούνται σε αυτό το επίπεδο ανισότητας μεταξύ των κοινοτήτων. Η ελληνοκυπριακή αριστερά θα πρέπει να απαιτεί από το κράτος της και την άρχουσα τάξη της να αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό κράτος, ώστε ο τουρκοκυπριακός λαός να μπορεί να αποφασίσει χωρίς να του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη, με την οικονομική ισχύ και τις διασυνδέσεις με τον ιμπρεριαλισμό που διαθέτει ως όπλα. Έτσι το ελληνοκυπριακό κίνημα θα αποδεικνύει εμπράκτως ότι παλεύει για ένωση στη βάση της δημοκρατικής ισότητας και όχι για να παραδώσει όλο το νησί στους ελληνοκύπριους καπιταλιστές, που θα στερήσουν από τους τουρκοκύπριους εργάτες εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό είναι κάτι που αφορά στους αγώνες και τις διεκδικήσεις του σήμερα. Αν πάντως κάποιος ή κάποια πιστεύει ότι η ένωση ή θα γίνει στη βάση των σχεδίων των ελληνοκυπρίων καπιταλιστών (δηλαδή σε βάρος των τουρκοκύπριων εργατών) ή δεν μπορεί να γίνει σήμερα, αλλά στο μακρινό σοσιαλιστικό μέλλον, τότε το καλύτερο που θα είχε να κάνει, είναι να αγωνιστεί για να έρθει πιο κοντά αυτό το μέλλον. Γιατί για την ελληνοκυπριακή αριστερά, οποιαδήποτε άλλη στάση είναι απλώς σοβινισμός και εξυπηρέτηση των αστικών συμφερόντων καλυμμένος με αριστερή φρασεολογία.
Με αυτές τις θέσεις που διατυπώνω δεν υπερασπίζεται κανείς την διχοτόμηση, αλλά μια ένωση των δύο κοινοτήτων στη βάση της δημοκρατικής ισότητας και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για ενότητα των εργαζομένων, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνήσουν στην ένωση οι δύο άρχουσες τάξεις του νησιού. Και η ενότητα των εργαζομένων είναι το πιο σημαντικό πράγμα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει οικονομική και πολιτική βελτίωση των συνθηκών ζωής των από κάτω. Εάν όμως οι ελληνοκύπριοι εργαζόμενοι ταυτίζονται με την πολιτική του κράτους τους (που δεν αναγνωρίζει το τουρκοκυπριακό κράτος), τότε οι διακηρύξεις δημοκρατικής ενότητας των λαών είναι ανειλικρινείς και η προοπτική της ενότητας υπονομευμένη.
αγαπητοί αγγελε και κώστα
κατεβάτε λλίγο από τα σύννεφα της θεωρίας και μάλιστα μιας μονοδιάστατης και στρεβλής ερμηνείας της και κοιτάξετε να ενημερωθειτε πραγματικά για την κυπριακή κατάσταση, τις συνθήκες και τα πολιτικά διακυβεύματα αν θέλετε πραγματικά να συνεισφέρετε στους αγώνες που γίνονται στην Κύπρο.
ακούστε λίγο τι λένε οι τ/κ και οι ε/κ αριστεροί. κάτι θα ξέρουν περισσότερο για την χώρα τους από εσας. εσείς δεν ακούτε ούτε καν για την ορολογία!
ο αθεράπευτος κρατισμός ως υπόστρωμα της αντίληψης σας σε συνάρτηση με την «επαναστατική» πλειοδοσία, σας οδηγεί σε μια άκρως προβληματική θέση. να ανάγετε την αναγνώριση ή την μη αναγνώριση της ΤΔΒΚ σε κεντρικό ζήτημα και να χάνετε την ουσία – που είναι η επανένωση σε συνθήκες ισότητας και αμοιβαίου σεβασμού των 2 κοινοτήτων. και αρνείστε καν να το διανοηθείτε αυτό! τόσο σίγουροι είσαστε!
λοιπόν ξανά.
το τ/κ κίνημα βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στην Τουρκία και την ελληνο-Κυπριακή Δημοκρατία. καλείται από τους μεν να αποδεχτεί την ΤΔΒΚ και από τους δε να την απορρίψει. το τ/κ κίνημα απαντά- ούτε το ένα ούτε το άλλο. είμαστε κοινότητα και δεν θα μετατραπούμε ούτε σε μειονότητα ούτε σε άλλο ξεχωριστό κράτος.
η ομοσπονδία μπορεί να παρέχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας έτσι ώστε να μην καταπιεστεί η τ/κ κοινότητα ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά από την ε/κ αστική τάξη. περιορισμούς και ποσοστώσεις με χρονοδιαγράμματα μέχρις ώτου εξισωθούν οι 2 οικονομίες και συνενωθούν σε μια, συνταγματική προστασία κοινοτικών δικαιωμάτων κλπ. αντίθετα το τ/κ ξεχωριστό κρατος μετατρέπετε ήδη σε τ/κ αποικία/επαρχία όπου το τουρκικό κεφάλαιο αλωνίζει. (διαβάστε τις αναλύσεις του τ/κ Μαρξιστή Μουχαρρέμ Φαίζ για παράδειγμα)
η αντιεθνικιστική αριστερά σε Κύπρο, (και σε Ελλάδα και Τουρκία αν θέλετε) πρέπει να μιλά με κοινή γλώσσα. έτσι ώστε να μην μας εκμεταλλέονται οι εθνικιστές της άλλης πλευράς. όπως οι τ/κ συντρόφοι στην κριτική τους απέναντι στην Τουρκία και τον τ/κ εθνικισμό είναι προσεχτικοί έτσι ώστε να μην μπορούν να τους χρησιμοποιούν οι ε/κ εθνικιστές, έτσι και εμείς οι ε/κ στην κριτική μας απέναντι στην ελληνοκρατούμενη Κυπριακή Δημοκρατία και τους ε/κ εθνικιστές πρέπει να είμαστε προσεχτικοί έτσι ώστε να μην μπορούν να μας χρησιμοποιούν οι τ/κ εθνικιστές. δεν γίνεται να χτίζουν οι συμπατριώτες συντρόφοι μας και να τα χαλούμε εμείς, ούτε βέβαια και το ανάποδο.
θα το αφήσω μέχρι εδώ.
Είναι ευπρόσδεκτος ο διάλογος και οι απόψεις συντρόφων για το πρόβλημα της χώρας μας, ανεξάρτητα αν αυτοί είναι ελληνες, τούρκοι, αραβες, ιρλανδοί ή αργεντινοί.
Μια και μιλάμε όμως για το πρόβλημα της δικής μας χώρας, και το άρθρο αναφέρεται στα δικαιώματα των τ/κ, θα ήθελα να ρωτήσω, ποιά αριστερή τουρκοκυπριακή οργάνωση ή κόμμα προβάλει αίτημα αυτοδιάθεσης αντί επανένωσης, στο πλευρό της οποίας τάσσεται το παρόν άρθρο.
Οι κύπριο ξέρετε,σύντροφοι, έχουμε κουραστεί να ακολουθούμε εισαγώμενες προτάσεις λύσεων,που επιμένουν να αγνοούν το δικό μας βλέμμα για το δικό μας επιθυμητό μέλλον.
Δεν υπάρχει κανένας πολεμικός τόνος,ούτε καμιά πολεμική διάθεση. Διάθεση για τίμια συντροφική συζήτηση υπάρχει, υπό τον όρο πως το δικαίωμα στη ανταλλαγή απόψεων μεταξύ συντρόφων δεν αναιρεί το δικαίωμα των καθαυτό δικαιούχων για το μέλλον της χώρας τους.
Διαλεκτικές θέσεις και ιδεολογήματα
(2)
[Η Τουρκία ήταν το «χαϊδεμένο παιδί του ιμπεριαλισμού», γιατί η «στρατηγική της σημασία» ήταν «πολύ μεγαλύτερη της Ελλάδας»]. Μπα, οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές χώρες δεν ξέρουμε ότι κάνουν παιχνίδια με τους «από κάτω» με σκοπό να τους απομυζούσουν και τους δυο; Τώρα θα ανακαλύψουμε π.χ. αν έχει χαϊδεμένο παιδί το Ισραήλ (την άρχουσα τάξη του) έναντι των Αράβων, που και αυτοί (οι άρχουσες τάξεις τους) όμως είναι υποτακτικοί του ιμπεριαλισμού αλλά και χαϊδεμένα παιδιά έναντι κάθε αριστερού ή προοδευτικού καθεστώτος κ.ο.κ.; Νέα ιμπεριαλιστική γεωγραφία θα ανακαλύψουμε;
Αν δεν είσαι «ντόπιος Μακεδόνας» και ελπίζω να μπορείς να ερμηνεύσεις επακριβώς τον όρο, «δεν νοιώθεις» τις κομμουνιστικές θέσεις για το μακεδονικό. Παρά τα λάθη του ΚΚΕ στο θέμα που δεν είναι ακριβώς αυτά που λένε αλλά η προσωρινή διολίσθησή του από διεθνιστικές και ταξικές θέσεις σε εθνικές και οι εντελώς λαθεμένες στιγμές των αναθεωρήσεων, αυτό που εγώ έμαθα καλά από το ΚΚΕ είναι: οι Σλαβομακεδόνες έχουν ίσα δικαιώματα με όλους τους λαούς και φυσικά με όλους τους Έλληνες με ότι αυτό συνεπάγεται. Σε μια αστική κοινωνία το κύριο είναι η κοινή πάλη για την ανατροπή της αστικής τάξης και κατόπιν σε μια σοσιαλιστική κοινωνία ο εθνικός αγώνας σχηματισμού αστικού εθονφυλετικού κράτους Σλαβομακεδόνων είναι εκτός τόπου και χρόνου και ενάντια. Γιατί το κύριο είναι τα δικαιώματα σε μια ισότιμη κοινωνία και όχι τα δικαιώματα σε χωριστά κράτη. Όλοι οι λαοί και οι εθνότητες μπορούν να ζήσουν σε μια κοινωνία και ένα κράτος (μέχρι απονέκρωσης) που θα είναι και δικό τους, με όλα τα δικαιώματά τους. Τίποτε περισσότερο τίποτα λιγότερο. Γιατί άραγε αυτή να μην είναι η θέση αρχής και για τη Κύπρο; Οι συγκυριακές απαντήσεις πολιτικής τακτικής δεν μπορούν να ανατρέψουν τις θέσεις αρχής.
Διαλεκτικές θέσεις και ιδεολογήματα
(1)
Η δήθεν καθαρή ταξική ανάλυση πάει κατά διαβόλου γιατί χάνει τη πραγματικότητα και την αντικαθιστά με γνωστά από χρόνια ιδεολογήματα. Θα έλεγα ότι τα περισσότερα επιχειρήματα συντρίφτηκαν από το σχόλιο του redteam, ας μην επαναλαμβάνω..
Θα κάνω σύντομα σχόλια σε ορισμένα σημεία από τη θέση ενός κομμουνιστή, από το 1964, που χωρίς να είναι μέλος του ΚΚΕ έχει γαλουχηθεί με τις θέσεις του.
Το θέμα της εξουσίας για τους κομμουνιστές είναι θέμα καθαρά ταξικό. Η ταξική εξουσία εδράζεται στη χώρα μας και αν αυτή δεν αλωθεί, δεν πρόκειται καμιά διεθνής εξουσία του κεφαλαίου να αλωθεί. Γίνεται τώρα να γνωρίζουμε ότι η εξουσία της ελληνικής μονοπωλιακής αστικής τάξης είναι εδώ και να νομίζουμε ότι δεν υπάρχει τέτοια τάξη; Είναι να τρελαίνεσαι με τέτοιες βλακείες. Εμείς την Εξουσία του ελληνικού λαού και της εργατικής τάξης, στην Ελλάδα θα την εγκαταστήσουμε όχι «κάπου στον κόσμο». Το ίδιο ισχύει για κάθε ΚΚ. Αν δεν κατανοείς τη σχέση εθνικού – διεθνικού διαλεκτικά, δεν φταίνε οι κομμουνιστές.
Και η κρίση είναι ταξικό ζήτημα για την κομμουνιστική Αριστερά. Όλες οι εναλλακτικές λύσεις για το χρέος, τη κρίση και την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, δεν αλλάζουν αυτή τη θέση. Γι αυτό δεν μιλάει ποτέ για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αλλά για ταξικό αγώνα με εθνικές προεκτάσεις (στο βαθμό που το εθνικό είναι λαϊκό) θέτοντας θέμα εξουσίας εδώ και όχι στις Βρυξέλες.
«Η ελληνική Αριστερά είναι πατριωτική (στην μεγάλη της πλειοψηφία), το δηλώνει και είναι υπερήφανη γι’ αυτό». Ποια είναι αυτή η Αριστερά; Μη βάζεις στη θέση της όποιον θέλεις δεν είναι απόδειξη. Αν με ρωτούσες ποια είναι θα έλεγα κάποια γιαλαντζί Αριστερά που μπορεί να κατοικοεδρεύει και στο Σκάι ή στην Αυριανή.
[Πλέον ακόμα και το ΚΚΕ θεωρεί την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα -έστω «μεσαίου επιπέδου»]. Πρςο τι η έκληξη; Η πρώτη χώρα είναι που σταδιακά μετατράπηκε από σκέτη εξαρτημένη σε ιμπεριαλιστική και ταυτόχρονα εξαρτημένη; Προφανώς για τον συγγραφέα δεν υπάρχουν πολλών επιπέδων ιμπεριαλιστές χώρες και εξαρτημένες σε πυραμίδα. Τι θα ακούσουμε ακόμη!
Ποια «θέρμη υπέρ του Μακαρίου»; Ποιόν Μακάριο; Μετείχες ποτέ από το 1956 σε διαδηλώσεις της Αριστεράς για το κυπριακό; Πάντα η θέση της ήταν «Κύπρος Ενιαία, Ανεξάρτητη». Θέση άκρως αντιπατριωτική τότε, δικαιωμένη σήμερα και πολύ – πολύ προβλεπτική, εθνική και ταξική. Ή μήπως ξεχάσαμε τις θέσεις της Αριστεράς για τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου; Δεν υπήρχαν θέσεις για το πρόσωπο του Μακαρίου αλλά για συγκεκριμένες πολιτικές στη Κύπρο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες κάθε φορά. Η υπεράσπισή του, όποτε έγινε, άλλο υπεράσπιζε όχι το πρόσωπο.
Φιλοι μου.Μια αριστερα μπορει να υπαρξει.Αν η αριστερα απεμπολησει το δικαιωμα του εθνισμου και το το αφησει στα χερια της δεξιας ειναι χαμενη απο χερι..Απο το 1996 και επειτα οι νεοι θεωρουν πωσ οτιδηποτε εθνικο ειναι και δεξιο.Αυτο ειναι μια προσανατολισμενη προσπαθεια που ξεκινησε απο την κλικα του Σημιτη και την ηγεσια του Συνασπισμου και τους υποστηρικτες αυτον.Ηταν η βημα προσ βημα προσεγγιση που ειχε για φιλους το Ακελ και κατεληξε στο επαισχυντο σχεδιο ΑΝΑΝ.Ουτε λογος για το ΟΙ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.θεωρειτε της χρυσης αυγης ποια.ΟΤΑΝ καποτε πυρπολουσε της καρδιες των Ελληνων.Οταν με το βυθισατε το χωρα ενας ολοκληρος λαος συντασονταν πληρως πισω απο το δικαιωμα για αυτοδιαθεση και εθνικη ανεξαρτησια που ειναι προυποθεση της λαικησ κυριαρχιας καποιοι θεωρουσαν φασιστικα αυτα..Οταν ο γιωργακης παρεδιδε στεφανι και χορευε ζεμπεκιες ηταν οι νεα ελλαδα γι αυτους που ανετελε.τισ βημα προσ βημα προσεγγισης.μη σπασουν τα αυγα..ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ Ο ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΕ ΓΙΑ τουσ ποντιους.και καποιοι στο ονομα του διεθνισμου δεν θελαν να θυμονται..Ηταν τοτε που στηλιτευονταν οτιδηποτε πατριωτικο για να δωσει τη θεση του στην «ισχυρη ελλαδα»του σημιτη του συνασπισμου με τον ευρωπαισμο του,του πανταγια(πρωην εκκε)και τοσον αλλον που μπροστα στις επιδοτησεις ηταν διατεθημενοι να ξεπουλησουν και την μανα τους.ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΟΛΛΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ….
1)οτι ειστε ελευθεροι να σκεπτεστε και να μιλατε γιατι καποιοι φροντισαν γι αυτο..ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΜΙΛΑΓΑΤΕ ΤΟΥΡΚΙΚΑ.
2)οτι οι ΚΥΠΡΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΟΣ ΛΑΟΣ ελληνικος και οπως οι ποντιοι εχουν δικαωμα αυτοδιαθεσης.
3)οτι το 75 τις εκατο των κυπριων ειπε οχι στο επαισχυντο σχεδιο αναν.οταν απο την ΕΛΛΑΔΑ μονο το κκε και το πατριωτικο ΠΑΣΟΚ ελεγτο ιδιο.ο γιωργακης ο συν και λοιποι λεγανε ναι.
4)ξεχνατε και απορω γιατι τον μεγαλο ΒΑΣΟ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗ.ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΟΣ.ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΗΜΑ ΘΑ ΣΕ ΑΦΑΝΗΣΟΥΝ.ΕΙΠΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟΣ..
5)ΣΚΕΨΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΑ ΔΡΑΣΕ ΤΟΠΙΚΑ.
6)ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΤΑΣΟΜΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΜΕ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΥ Σ.ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥ Κ.ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΟΤΑΝ ΛΕΝΕ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΝ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ ΚΑΤΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΑ.ΕΜΕΙΣ,ΟΙ ΛΑΟΙ ΧΑΡΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ.ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΔΡΟΜΟΥΣ.ΑΛΛΙΩΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΛΕΙΠΑΜΕ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΣΑΝ 5η φαλλαγγα.
6)τελος ο λαος ο Κυπριακος που ολοι μιλανε εδω εξ ονοματος του(μαζι και γω δ το κρυβω) θελει ενα πραγμα.να φυγουν τα στρατευματα κατοχης…ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.οποια αλλη λυση καθε αλλο παρα αριστερη θεωρειται.ΤΑ υπολοιπα επονται.φιλικα..κλεινοντας..ολοι ΤΗΝ 1η ΜΑΡΤΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-ΜΠΟΜΠΟΛΑ.
περισσοτερες ανοησιες δεν εiδα στην ζωη μου
Ανώνυμε μεγάλη σαλάτα έφτιαξες.Εθνικιστές-σοσιαλδημοκράτες-κομμουνιστές.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ.
Νότια Κύπρος ; Απο πότε; Ελεύθερη και Κατεχόμενη υπάρχει από όσο γνωρίζω. Έχασα κάποιο επεισόδιο;
«Η κατάσταση που διαμορφώθηκε είναι ντε φάκτο διχοτόμηση. Από τη μια μεριά το ελληνοκυπριακό κράτος, με τη διεθνή αναγνώριση και την πλούσια άρχουσα τάξη και από την άλλη ένα αδύναμο οικονομικά τουρκοκυπριακό κράτος που η ελληνοκυπριακή άρχουσα τάξη (με την πλήρη υποστήριξη του δυτικού ιμπεριαλισμού) το έχει στραγγαλίσει διπλωματικά και οικονομικά.»
Ρε φίλε μη μας τρελαίνεις, η Τουρκία και τα στρατεύματα κατοχής δεν χωράνε πουθενά στην εξίσωση;
Οι εκδιωγμένοι και οι πρόσφυγες είναι στη φαντασία μας ή μήπως ο εποικισμός δεν είναι έγκλημα;
Η συνεργασία των τουρκοκυπρίων με τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές είναι «μύθος»;
Το ότι οι κύπριοι που δεν έχουν ελληνική ή τουρκική συνείδηση, δεν θέλουν να ακούνε για τουρκοκύπριους, είναι ψέμα;
Δεν χρειάζεται η αριστερά να είναι τόσο μονομερής. Σίγουρα έχουν γίνει εγκλήματα από την ελληνική πλευρά στη Κύπρο αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να αθωωθεί η άλλη πλευρά. Νομίζω πως ψευδαισθήσεις σαν του Στίνα στο παρελθόν, δεν θα ωφελήσουν σε τίποτα την ελληνική αριστερά.
«Ρε φίλε μη μας τρελαίνεις, η Τουρκία και τα στρατεύματα κατοχής δεν χωράνε πουθενά στην εξίσωση;».
«Οι εκδιωγμένοι και οι πρόσφυγες είναι στη φαντασία μας ή μήπως ο εποικισμός δεν είναι έγκλημα;».
Έχεις σίγουρα διαβάσει τα σχόλια;
Ο Άγγελος Κ απαντάει και τεκμηριωμένα αναφέρεται στην προσπάθεια εθνοκάθαρσης των Τουρκοκυπρίων από το 1960 μέχρι το 1974. Μέχρι το 1974 το καθεστώς των Ελληνοκυπρίων είχε αποκλείσει σε θυλάκους περικυκλωμένους από στρατό Ελληνοκυπρίων τους Τουρκοκύπριους που αποτελούσαν το 18% του πληθυσμού στο 3% του εδάφους. Αυτό προκάλεσε τη Τουρκική εισβολή. Για να γίνει καθαρό τι λέω:
Φανταστείτε, η Αίγινα να ήταν ένα νησί όπου υπήρχε ελληνική μειονότητα 18% και μια πλειοψηφία Τούρκων τους απέκλειε στο 3% του νησιού με στρατιωτικά μέσα. Πόσοι θα ζητούσαν την εισβολή στο νησί που απέχει τόσο κοντά στα ελληνικά σύνορα; Και πόσοι δεν θα έλεγαν ότι όποια ελληνική κυβέρνηση δεν το κάνει είναι «εθνοπροδοτική»;
«Το ότι οι κύπριοι που δεν έχουν ελληνική ή τουρκική συνείδηση, δεν θέλουν να ακούνε για τουρκοκύπριους, είναι ψέμα;».
Δεν γνωρίζω πόσοι Κύπριοι δεν έχουν ούτε ελληνική ούτε τουρκική εθνική συνείδηση. Αλλά σίγουρα είναι υποκριτικό να ξεχνάμε το παρελθόν του νησιού σε εθνοκαθάρσεις και την προσπάθεια για ένωση με την Ελλάδα που για μια περίοδο ήταν η σημαία των Ελληνοκυπρίων.
Όσο για τον Στίνα. Μπορεί να του κάνει κανείς όποια κριτική. Αλλά την ευθύνη της ήττας του λαϊκού κινήματος την είχε το ΚΚΕ και η εθνική πολιτική που ακολούθησε, όχι ο Στίνας. Ο οποίος αν μη τι άλλο ήταν συνεπής διεθνιστής.
Γιάννης Α
όντως πάντως σ. Άγγελε και σ. Κώστα, ήδη η «φόρμουλα» του Λένιν ήταν προβληματική, γεγονός που είχε επισημανθεί πχ από την Λούξεμπουργκ. πέραν αυτού όμως, ακόμα και αν την θεωρεί κανείς σωστή, δεν αποτελεί μια θέση ανεξάρτητη από τις συγκεκριμένες συνθήκες. μια τακτική που είναι σωστή κάπου μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή μπορεί να είναι λάθος κάπου αλλού ή μια άλλη στιγμή. εν πάση περιπτώσει δεν μπορεί η αριστερά της ελλάδας να προβάλλει το δικαίωμα των τ/κ σε χωριστό κράτος τη στιγμή που υπάρχει ένα πραγματικό κίνημα επανένωσης. αν είναι κάτι αντιεθνικιστικό σήμερα για την αριστερά της ελλάδας είναι να αναγνωρίσει το δικαίωμα των κυπρίων ανεξάρτητα από την εθνότητά τους σε χωριστό κράτος.
Σύντροφε ΘΠ
Σίγουρα ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις θέσεις του Λένιν πάνω στο ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων. Ωστόσο (και δεν αναφέρομαι σε σένα) το προβληματικό είναι το εξής:
Να είσαι υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης για τους Κούρδους για παράδειγμα, αλλά όχι για τους Τουρκοκύπριους. Είναι σαφές ότι η εθνική προκατάληψη υπέρ της «δικής μας πατρίδας» εδώ παίζει ρόλο ανεξάρτητα με τι επιχειρηματολογία χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει τα δυο μέτρα και σταθμά.
Άγγελος
Αγγελε , με το τελευταίο σχόλιό σου ξεκαθάρισες τον προβληματισμό όλων.
Γιάννη, μην περιμένεις να δικαιολογήσω τα εγκλήματα των ελλήνων, δεν σκοπεύω όμως να δεχτώ ότι πατσίζονται με τα εγκλήματα των τούρκων.
Την εισβολή την προκάλεσαν οι γεωστρατηγικές ανάγκες της τουρκίας. Σιγά μη τους έπιασε ο πόνος για τους τ/κ, αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για τον κόσμο δεν θα υπήρχε Αττίλας 2, ούτε θα παρέμεναν στο νησί τα πράγματα στάσιμα τόσα χρόνια.
Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για το ελληνικό κράτος και εμείς και αυτοί θέλαμε την κύπρο κομμάτι του εθνικού κράτους ή τουλάχιστον προτεκτοράτο. Απλά από τους δυο που λιγουρεύονταν το νησί, η μπίλια έκατσε στην τουρκία.
Τον Στίνα κακώς τον ανέφερα, σίγουρα ήταν συνεπής και τεράστιος αγωνιστής τουλάχιστον για τα μέτρα τα δικά μου και αυτών που βλέπω γύρω μου, πιστεύω όμως πως η άποψη του, που βλέπει μονόμπαντα τον διεθνισμό δεν δικαιώθηκε. Από την άλλη, το κκε ευθύνεται για την ήττα, ευθύνεται όμως και για την δημιουργία του κινήματος, αλλά ας το αφήσουμε αυτό, όπως είπα κακώς το έθεσα και δεν προσφέρει τίποτα στην κουβέντα.
Δεν υπάρχει καμιά διαφωνία επί της ουσίας τότε. Προσυπογράφω αυτό που λες: «Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για το ελληνικό κράτος και εμείς και αυτοί θέλαμε την κύπρο κομμάτι του εθνικού κράτους ή τουλάχιστον προτεκτοράτο».
Όμως χρειάζεται διευκρίνιση το εξής: «μην περιμένεις να δικαιολογήσω τα εγκλήματα των ελλήνων, δεν σκοπεύω όμως να δεχτώ ότι πατσίζονται με τα εγκλήματα των τούρκων». Αυτό τι σημαίνει; Ότι τα εγκλήματα των Τούρκων είναι μεγαλύτερα;
το προβληματικό (φοβάμαι και για την πατριωτική αριστερά)ΔΕΝ είναι σ. Άγγελε «Να είσαι υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης για τους Κούρδους για παράδειγμα, αλλά όχι για τους Τουρκοκύπριους». το προβληματικό είναι πως σε κάθε περίπτωση υποστηρίζουν το «έθνος» τους. αν τύχαινε το κουρδικό εθνικό κίνημα να είναι υπέρ της τουρκίας τότε θα ταν τόσο αντι-κούρδοι όσο σήμερα είναι υπέρ τους. μην το μπλέκεις, δεν είναι φιλο-κούρδοι είναι απλώς αντι-τούρκοι.
οι λογικές της εθνοτικής αυτοδιάθεσης είτε μονής (πλειοψηφικής) είτε διπλής (αποσχιστικής) των δεκαετιών του 1950 και του 1960 έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την ιστορία της αντίστασης των Κυπρίων.
οι ε/κ μάζες διακήρυξαν ήδη από το 1972-1974 την επιθυμία τους για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ενάντια στην ένωση και
οι τ/κ μάζες διακήρυξαν ήδη από το 2002-2004 την επιθυμία τους για ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ κόντρα στο ταξίμ.
σήμερα το διακύβευμα και ο αγώνας είναι κοινός και δικοινοτικός για την ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ της ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ. αυτόν τον αγώνα πρέπει να στηρίξετε εσείς στην Ελλάδα και την Τουρκία, αλλιώς όχι μόνο δεν βοηθάτε αλλά μας δημιουργείτε προβλήματα.
Η άποψη μου είναι: έξω όλες οι ξένες χώρες απ” την Κύπρο.
Οι ίδιοι οι Κύπριοι θα ορίσουν το χώρο τους και θα αποφασίσουν για την ταυτότητά τους και την εθνοτική τους καταγωγή.
Το περίεργο είναι με τους δικούς μας της αυτοθεωρούμενης «αντιεθνικιστικής «αριστεράς που σε ένα πλήθος ζητημάτων έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις με τους Τούρκους ή τους Σλαβομακεδόνες εθνικιστές.
Για τον Ωρίωνα Αλεξάκη
Το περίεργο δεν είναι που άνθρωποι σαν εσένα είναι φασίστες. Λογικό είναι να κατηγορείς τους διεθνιστές ότι «έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις με τους Τούρκους ή τους Σλαβομακεδόνες εθνικιστές». Αυτά είναι τα «επιχειρήματα» των φασιστόμουτρων σαν του λόγου σου.
Γιάννης Α
http://falies.com/2011/02/17/%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B1/
http://falies.com/2011/02/18/%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AE-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B7-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%BF/
Εννοώ οτι δεν μπαίνω στη λογική του συμψηφισμού.
«…η ομοσπονδία μπορεί να παρέχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας έτσι ώστε να μην καταπιεστεί η τ/κ κοινότητα ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά από την ε/κ αστική τάξη. περιορισμούς και ποσοστώσεις με χρονοδιαγράμματα μέχρις ώτου εξισωθούν οι 2 οικονομίες και συνενωθούν σε μια, συνταγματική προστασία κοινοτικών δικαιωμάτων κλπ. αντίθετα το τ/κ ξεχωριστό κρατος μετατρέπετε ήδη σε τ/κ αποικία/επαρχία όπου το τουρκικό κεφάλαιο αλωνίζει….»
Μα είναι απίστευτο! Δηλαδή θεωρείται ότι η καταπίεση μιας εθνότητας μπορεί να εμποδιστεί από νομικιστικες προβλέψεις και υπογραφές σε ένα κομμάτι χαρτί! Και όχι από τον συσχετισμό δύναμης μεταξύ καταπιεστή και καταπιεζόμενου! Αυτός είναι αγνός ιδεαλισμός, εύκολος ρομαντικός ρεφορμισμός! Καμία σχέση δεν έχει με το μαρξισμό, ούτε καν με τον υλισμό.
Ο μόνος τρόπος να μην επιβληθεί κάποια καταπίεση στους κατοίκους (και λέω ΟΛΟΥΣ τους κατοίκους, Τ/Κ και «εποίκους») της Βόρειας Κύπρου μετά από κάποια επανένωση είναι να έχουν την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης του Νότιου τμήματος. Αλλά πώς να την εξασφαλίσει/προπαγανδίσει αυτήν την αλληλεγγύη μια Αριστερά που αδυνατεί να διακρίνει έστω, τις ιμπεριαλιστικές προθέσεις της άρχουσας τάξης της; Το πολύ που μπορεί να λέει μια τέτοια Αριστερά είναι, όχι μαρξιστικά, μα ειρηνιστικά επιχειρήματα στη βάση «νομικών δικλείδων ασφαλείας». Λες και δεν έχει ακούσει ότι ακόμη και τα Συντάγματα καταπατούνται βάναυσα υπέρ των καπιταλιστών όταν ο συσχετισμός το επιτρέψει. (βλ. τι γίνεται με δικαίωμα σε εργασία, δημόσια παιδεία κλπ σήμερα στην Ελλάδα).
ΑΝ μια κυπριακή αριστερή οργάνωση αναγνωρίζει τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις των «αρχόντων» της ΣΗΜΕΡΑ και δεν αναφέρεται στα εγκλήματα του χθες μόνο σαν σε μουσειακές αναφορές που την νοηματοδοτούν, ΤΟΤΕ τι θα πει για το εμπάργκο κατά της βόρειας Κύπρου; Μια πραγματικά διεθνιστική Αριστερά, θα έπρεπε να είναι απολύτως κατά του εμπάργκο, που πλήττει όπως και κάθε εμπάργκο καταναλωτικών αγαθών, ΤΟ ΛΑΟ και όχι τα «καθεστώτα». (βλ εμπάργκο σε Ιράκ επί Σαντάμ)
Αλλά το ότι θα είναι κατά του ΕΜΠΑΡΓΚΟ σημαίνει ότι θα είναι και υπέρ του δικαιώματος των κατοίκων της Βόρειας Κύπρου να έχουν ανεξάρτητο κράτος. Χωρίς εμπάργκο, η Βόρεια Κύπρος συνιστά πολύ πιο βιώσιμο κράτος απ’ότι σήμερα. Και ΤΟΤΕ, όταν θα είναι στοιχειωδώς «ίσοι» με τους Νότιους (βλ επιχειρηματολογία Κώστα Κ, Άγγελου), όταν δεν θα είναι καταδικασμένοι στην ανεργία και την πείνα, θα δούμε ΑΝ θέλουν επανένωση -που θα θέλαμε πολλοί ιδανικά, όπως ο καθείς το καταλαβαίνει αυτό το «ιδανικά».
Το ζήτημα που χτυπά πιο πολύ απ’όλα τους κατοίκους της βόρειας κύπρου είναι το εμπάργκο, η εμπορική/οικονομική απομόνωση. Από αυτό ας ξεκινήσει κανείς να τοποθετείται.
«η αντιεθνικιστική αριστερά σε Κύπρο, (και σε Ελλάδα και Τουρκία αν θέλετε) πρέπει να μιλά με κοινή γλώσσα. έτσι ώστε να μην μας εκμεταλλέονται οι εθνικιστές της άλλης πλευράς.»
μα κάθε ξένος εθνικιστής μπορεί να χρησιμοποιεί επιχειρήματα κάποιου άλλου αντεθνικιστή σε άλλη χώρα. Σε διαφορετικές επικράτειες, με διαφορετικές άρχουσες τάξεις, διαφορετικές πλευρές της αλήθειας τονίζεις. Διάλογο ή πάλη έχει να κάνει η Αριστερά με τους εργαζόμενους ή τους εθνικιστές και τους αναποφάσιστους στη δική της χώρα. Με το παραπάνω σκεπτικό θα έπρεπε να μην λέμε τίποτε για τα εγκλήματα του δικού μας ιμπεριαλισμού/εθνικισμού γιατί…τα ίδια θα έλεγαν «απέναντι» οι ξένοι εθνικιστές! Μα με αυτούς έχει ανοιχτή διαμάχη η «απέναντι» Αριστερά, όχι εμείς. Οι πτέρυγες ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ σε δύο διαφορετικές χώρες, διαφορετικά επιχειρήματα είναι υποχρεωμένες να μετέρχονται.
Και κάτι που δεν κατάλαβα:
«η κραυγή αγωνίας των τ/κ που απειλούνται δημογραφικά με εξαφάνιση »
«οι μετανάστες/έποικοι εκ τουρκίας δεν είναι απλά 20-30 % του πληθυσμού του βορρά. είναι 60% με τεράστια αυξητική τάση.»
ΚΑΙ ΤΙ ΤΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ που πρέπει να μας κάνει να ανησυχούμε για την αύξηση της αναλογίας τους;
Αν η απάντηση είναι: «αν δεν ομοσπονδιοποιηθεί το νησί άμεσα, σε μερικά χρόνια θα μετατραπεί ντε φάκτο σε τουρκική επαρχία.»
τότε αυτό σημαίνει ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι (η πλειοψηφία στη Βόρεια Κύπρο) θεωρούνται πράκτορες του τουρκικού κράτους! και άρα λογικά επανένωση «δημοκρατική» θα γίνει μόνο με το πέταγμά τους στη θάλασσα (εθνοκάθαρση). Αυτή η άποψη φανερώνει ουσιαστικά βαθιά δυσπιστία για τους λαούς γενικά, θεωρώντας τους πιόνια κυβερνήσεων.
Ουτε που περνά απ’το μυαλό ότι η οικονομική δυσπραγία μπορεί να αποκόψει τον ΚΑΘΕ εργαζόμενο από ΚΑΘΕ «μητέρα-πατρίδα» (και την Τουρκία), ΕΑΝ κατανοεί ότι γι’αυτήν ΔΕΝ ΤΟΥ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΞΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕ ΤΟ ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΤΗΣ (δηλ η Νότια Κύπρος με τους διεθνείς συμμάχους της) αλλά η ΔΙΚΗ ΤΟΥ άρχουσα τάξη-«μητέρα-πατρίδα»…
Η φτώχεια δημιουργεί δυσαρέσκεια, αναστατώσεις, εξεγέρσεις. Για να είναι στόχος των εξεγέρσεων των Τ/Κ-«εποίκων» το δικό τους καθεστώς κι όχι οι Ελληνοκύπριοι, για να μην πέσουν θύμα του εθνικισμού, πρέπει η Ε/Κ Αριστερά να αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλει την άρση του εμπάργκο και κάθε διάκρισης εναντίον τους.
Στους Ε/Κ εργαζόμενους δεν ξέρω πόση φτώχεια υπάρχει. Αλλά στο βαθμό που τα κοινωνικά προβλήματα οδηγήσουν κι εκεί σε όξυνση της ταξικής πάλης, ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ (δηλ αποκαλύπτοντας την ληστρική και ιμπεριαλιστική φύση και του Ε/Κ καπιταλισμού) η Ε/Κ Αριστερά θα αποδεικνύει ότι το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί -και μπορεί από τους Ε/Κ- δεν είναι η «κατοχή της Βόρειας Κύπρου» αλλά ακριβώς ο καπιταλισμός στο Νότο. (Που φέρει και την μεγαλύτερη ευθύνη ΚΑΙ για την διχοτόμηση.)