Εκτυπώστε το
Στάθης Κουβελάκης: Η αποδοχή της Ε.Ε. αποδιοργανώνει κάθε διεθνισμό
Συνέντευξη στον Λεωνίδα Βατικιώτη
Το γεγονός ότι σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν προβάλλεται από την Αριστερά το αίτημα της εξόδου από το ευρώ, δεν περιορίζει αντικειμενικά την εμβέλεια του στόχου; Επίσης δεν υπονομεύει την αναγκαία διεθνιστική αλληλεγγύη;
Το γεγονός ότι, όπως σωστά επισημαίνεις στην ερώτησή σου, σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης δεν προβάλλεται από φορείς της Αριστερά το αίτημα της εξόδου από το ευρώ, δείχνει κυρίως την έκταση της πολιτικής ανημπόριας και της στρατηγικής αμηχανίας στην οποία έχει σήμερα περιέλθει η ευρωπαϊκή Αριστερά. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στο ευρώ, η στάση απέναντι στο ευρώ αποτελεί δείκτη της γενικότερης στάσης απέναντι στην ΕΕ. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως φαίνεται από τις θέσεις του ονομαζόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στο οποίο συμμετέχουν οι περισσότερες δυνάμεις που κινούνται στα Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας (με κύρια εξαίρεση τα ΚΚ Ελλάδας και Πορτογαλίας), πιστεύει ότι οι λύσεις πρέπει να βρεθούν εντός των πλαισίων της ΕΕ. Δεν εξηγεί βέβαια με ποιόν τρόπο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και δεν βλέπει ότι, στον κόσμο της υπαρκτής ΕΕ στον οποίο ζούμε, όσο πιο “ευρωπαϊκή” είναι μια λύση, τόσο πιο αντιδραστική γίνεται. Πολύ απλά γιατί αυτό απορρέει από την ίδια τη δομή και το λόγο ύπαρξης της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”.
Να επισημάνω επίσης και το κυριότερο: αυτές οι δυνάμεις δεν αρνούνται μόνο να θέσουν θέμα ευρώ αλλά και στάσης πληρωμών προτείνοντας στόχους όπως επαναδιαπραγμάτευση. Αποφεύγουν δηλαδή να τοποθετηθούν ευθέως πάνω στο ζήτημα της πολιτικής νομιμοποίησης του χρέους, άρα και του ποιός θα πληρώσει το κόστος της ζημίας σε περίπτωση παραγραφής του μεγαλύτερου μέρους του, και αν κάτι τέτοιο είναι όντως συμβατό με τα πλαίσια της ΕΕ και της ΟΝΕ. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο αν αυτού του τύπου οι προτάσεις ούτε πείθουν την κοινωνία, ούτε δυναμική υπέρ της Αριστεράς δημιουργούν.
Σ’αυτή τη λογική καλλιεργείται και η ιδέα ότι ο στόχος της εξόδου από το ευρώ, και γενικότερα οι μονομερείς κινήσεις όπως η στάση πληρωμών, πάσχουν από έλλειψη διεθνισμού, και, ότι ως εκ τούτου, αδυνατούν να λειτουργήσουν ως βάση σύγκλισης αριστερών δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο. Πρέπει να αντιστρέψουμε το επιχείρημα: αυτό που αποδιοργανώνει κάθε ουσιαστικό διεθνισμό είναι η αποδοχή των πλαισίων της ΕΕ, για τη διατήρηση των οποίων οι εργαζόμενοι και οι λαοί όλων των χωρών μελών καλούνται να πληρώσουν ένα υπέρογκο τίμημα, με διαφορετικούς και άνισους έστω όρους. Ας μη ξεχνάμε το μακρόχρονο πάγωμα των μισθών και το ροκάνισμα του κοινωνικού κράτους που υφίστανται οι Γερμανοί εργαζόμενοι, προς χάρην της προώθησης των εξαγωγικών δυνατοτήτων της Γερμανίας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας που αποτελούν τα θεμέλια της ΟΝΕ. Γι αυτό και αντί να ευνοεί τη σύγκλιση και τη συννενόηση των λαών, η ΕΕ στρέφει τους μεν εναντίον των δε, ανασύροντας και διαδίδοντας κάθε είδους ρατσιστικά στερεότυπα (τα “γουρουνάκια”/PIIGS των χωρών της περιφέρειας, οι “τεμπέληδες” Ελληνες, κλπ).
Η Αριστερά έχει ζωτική ανάγκη από σοβαρή διεθνιστική στρατηγική, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο στη λογική της ρήξης με την ΕΕ και της πάλης για ένα ριζικά διαφορετικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ας εμπνευστούμε εδώ από το πως προωθήθηκαν διεθνιστικοί στόχοι στη Λατινική Αμερική από μια σειρά προοδευτικών κυβερνήσεων : ανατρέποντας τα σχέδια των ΗΠΑ για επέκταση της ζώνης ελεύθερου εμπορίου, ανακτώντας κρίσιμα εργαλεία άσκησης εθνικής πολιτικής και δημιουργώντας εναλλακτικούς θεσμούς συνεργασίας μεταξύ κρατών (τράπεζα του Νότου, Μπολιβαριανή Ενωση ALBA, κοινό τηλεοπτικό κανάλι), σε μια κατεύθυνση ολοκλήρωσης σε ηπειρωτική κλίμακα.
Για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους προκρίνεται η λύση της δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ). Δεν υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η πρόταση να καταλήξει σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή – κολυμβήθρα αμαρτιών, μακριά από την συμμετοχή των εργαζομένων;
Ας διευκρινίσουμε κατ’αρχήν ότι σε καμμιά περίπτωση δε μιλάμε για κοινοβουλευτική επιτροπή, δηλαδή για υποχείριο των δύο κομμάτων που κυριαρχούν στο Κοινοβούλιο, αλλά για ανεξάρτητη επιτροπή, στην οποία θα έχουν όμως εκχωρηθεί αρμοδιότητες που θα της επιτρέπουν να προχωρήσει στο έργο της. Δηλαδή να έχει πρόσβαση στις δανειακές συμβάσεις και τους λογαριασμούς, να μπορεί να καλεί μάρτυρες κτλ.
Για να έχει αποτελεσματικότητα στον άμεσο στόχο της, τη διαφάνεια στο θέμα του δημόσιου χρέους, η ΕΛΕ πρέπει να συσπειρώσει δυνάμεις πέραν των γραμμών της Αριστεράς, ειδικούς σε μια σειρά από τομείς, προσωπικότητες ευρύτερης αποδοχής αλλά και εκπροσώπους κοινωνικών φορέων (συνδικάτα, επιστημονικοί συλλογοι). Για να λειτουργήσει όμως πολιτικά πρέπει να κινηθεί παράλληλα με την παρέμβαση από τα κάτω των κινημάτων, των εργατικών οργανώσεων και της αριστεράς, που οφείλουν να εκμεταλλευτούν αυτή τη δυνατότητα για ένα πολύ απλό λόγο: εκ των πραγμάτων, η ΕΛΕ θα λειτουργήσει ως πολιορκητικός κριός, θέτωντας υπό αμφισβήτηση συνολικά το χρέος, υποσκάπτωντας την ίδια τη νομινότητά του. Οπως πολύ σωστά τόνισε η Σοφία Σακοράφα σε πρόσφατη συνέντευξή της στο Δρόμο της Αριστεράς “η ΕΛΕ, επί της ουσίας, είναι ένα τακτικό βήμα στα όρια των αστικών θεσμών και της διαφάνειας και παράλληλα ένα στρατηγικό βήμα συγκρότησης ενός κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά ».
Όλοι αυτοί οι στόχοι δεν δημιουργούν αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο; Η Αριστερά και το εργατικό κίνημα τι ρόλο μπορούν να παίξουν σε αυτή τη διαδικασία;
Πολύ συχνά στην Αριστερά η συζήτηση γύρω από το θέμα της μεταρρύθμισης ή της ρήξης με τον καπιταλισμό τείνει να αποκτήσει έναν μεταφυσικό, μη-ιστορικό, χαρακτήρα, σα να υπάρχει από τη μια πλευρά το στρατόπεδο αυτών που λένε “θέλουμε έναν καλύτερο καπιταλισμό” και από την άλλη το επαναστατικό στρατόπεδο που λέει “εμείς θέλουμε να τον ανατρέψουμε”. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα δεν γίνονται έτσι, οι ταξικές αντιθέσεις θέτουν συγκεκριμένα προβλήματα, γύρω από τα οποία αντιπαρατίθενται επιλογές, που στηρίζονται σε ένα συσχετισμό δύναμης, αλλά και τον τροποποιούν. Θέμα πολιτικής εξουσίας, δηλαδή ρήξης επαναστατικού χαρακτήρα, τίθεται σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης του κυρίαρχου μπλοκ και ανόδου των αγώνων, πάντα γύρω από τα επίδικα ζητήματα της συγκεκριμένης συγκυρίας. Δε βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση σήμερα, κυρίως λόγω της αδύναμης θέσης των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων. Παρά την ιστορική του χρεωκοπία, ο ταξικός αντίπαλος είναι σε θέση επίθεσης και διεξάγει με επιτυχία τον δικό του αγώνα. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει.
Για να το πούμε διαφορετικά, ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα με πολύ μεγάλη ικανότητα προσαρμογής. Μπορεί να επιβιώσει, ακόμη και να αναπτυχθεί, κάνοντας παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, όταν εξαναγκάζεται βέβαια να το κάνει από ένα συσχετισμό δύναμης. Το απέδειξε εξ’άλλου τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο, σε ένα περιορισμένο τμήμα του πλανήτη είναι αλήθεια. Αυτό έχει βέβαια και ένα όριο, και εδώ βρίσκεται το νοήμα των κρίσεων: για να ανασυγκροτηθεί προς όφελος των ισχυρών, το σύστημα πρέπει να πάρει πίσω όλες αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε στο παρελθόν. Σε τέτοιες συνθήκες, αιτήματα όπως η ατζέντα που προτάσσουμε για το θέμα του χρέους, που, σε άλλες εποχές μπορεί να μην είχαν τίποτε το ανατρεπτικό, λειτουργούν με έναν εξαιρετικά ριζοσπαστικό τρόπο. Γιατί αναμετριούνται με τα κεντρικά επίδικα της κατάστασης, με την καρδιά της στρατηγικής του αντιπάλου. Αποτελούν μεταβατικούς στόχους, γύρω από τους οποίους μπορούν να δημιουργηθούν συμμαχίες και μέτωπα που είναι αναγκαία για να αλλάξει ο σημερινός συσχετισμός. Είναι μεταβατικοί στόχοι όμως και με την έννοια ότι η υλοποίησή τους ισοδυναμεί με διαδικασία μεγάλων συγκρούσεων, με εγχώρια και διεθνή εμβέλεια, που ανοίγουν με έναν απτό τρόπο την προοπτική μιας γενικότερης κοινωνικής αλλαγής, του σοσιαλισμού.
Πριν, 30 Ιανουαρίου 2011
Category: Οικονομική κρίση και Αριστερά
Γιατί οι αγώνες για δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες, ή για δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία, ή για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις δεν αποτελούν από μόνοι τους κεντρικά-πολιτικά ζητήματα σε ρήξη με το πλαίσιο της ΕΕ; είναι δε προφανές ότι γύρω από αυτά η Αριστερά θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιδιώκει τον συντονισμό σε πανευρωπαϊκό –και όχι μόνο- επίπεδο. Αλλά κατά την άποψη του σ. Κουβελάκη ρήξη με την ΕΕ σημαίνει συγκρότηση μιας επιτροπής σοφών για να ερευνήσει το δημόσιο χρέος, με το λαϊκό κίνημα να πιέζει ώστε να μπορεί η επιτροπή να κάνει καλά τη δουλειά της. Η συγκρότηση ανεξάρτητων ελεγκτικών αρχών «είναι ένα τακτικό βήμα στα όρια των αστικών θεσμών και της διαφάνειας και παράλληλα ένα στρατηγικό βήμα συγκρότησης ενός κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά»; Μάλλον κάνουμε πλάκα.
Δεν διαφωνεί κανένας στο ότι το πάση θυσία εντός ΕΕ είναι αστική πολιτική. Το ζήτημα είναι το αν το πάση θυσία εκτός ΕΕ είναι αριστερή. Όσοι πάντως το προτείνουν διευκρινίζουν πως μιλούν για «αριστερή έξοδο» που συνοδεύεται με μια σειρά άλλα μέτρα πχ κρατικοποίηση τραπεζών κλπ. Δεν είναι όμως σαφές το γιατί για να πραγματοποιηθούν όλα τα υπόλοιπα προϋποτήθεται η έξοδος από το ευρώ. Στο κάτω-κάτω, αφού αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν συμβιβάζονται με το πλαίσιο της ΕΕ, η έξοδος θα είναι το άμεσο αποτέλεσμα της υιοθέτησής τους. Αν όμως παρελπίδα μεταβληθεί το πλαίσιο τότε θα έχουμε μια νίκη όλων των ευρωπαίων εργαζομένων. Και μην πει κανένας πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί επειδή δεν θα το δεχτεί η Γερμανία. Ας φύγει η Γερμανία. Το πλήγμα στον διεθνή ιμπεριαλισμό θα είναι μεγαλύτερο.
Η αποψη του Κουβελάκη σαφώς είναι μικροαστική και οδηγεί σε εθνική απομονωση.
Μόνο η ενωμένη δράση των Ευρωπαίων εργατών μπορεί να τα βγάλει πέρα με την ΕΕ των πολυεθνικών.
στη ζωη υπαρχουν οι αντιθεσεις και τα ακρα που αποτελουν την αντιθεση. αν λοιπον το ενα ακρο ειναι «πως το παση θυσια μεσα στην ΕΕ ειναι αστικη πολιτικη» τοτε καποιο αλλο ακρο θα ειναι «η μη-αστικη πολιτικη». με βαση τους κανονες του ορθολογισμου ειναι δυσκολο να καταλαβουμε ποιο ειναι το αντιπαλο δεος στο πρωτο ακρο?
οπως το να «πραγματοποιηθουν ολα τα υπολοιπα» προυποθετουν εξοδο απο το ΔΝΤ ετσι προυποθετουν και εξοδο απο την ΕΕ.
«Αν όμως παρελπίδα μεταβληθεί το πλαίσιο» εντος ΔΝΤ καλως να ερθει. θα ειναι μια μεγαλη νικη για την ανθρωποτητα και τις εργαζομενες (ή και πληβειακες) μαζες. ας φυγει ο Στρος Καν απο αυτο. το πληγμα θα ειναι μεγαλο ….
και βέβαια ο παγκόσμιος κομμουνισμός θα είναι μια μεγάλη νίκη για την ανθρωπότητα. Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ως λύση την έξοδο από τον πλανήτη ώστε να μην βλέπουμε τον Στρως-Καν και τα μούτρα του.
προφανώς το άλλο άκρο της αστικής είναι η προλεταριακή. παραμένει δε άλλο άκρο είτε με ευρώ είτε με δραχμή, ενώ η δραχμή μπορεί να ανταλλαχθεί με ευρώ και τούμπαλιν και γι’ αυτό, με βάση τον ορθολογισμό, δεν είναι το άλλο άκρο αλλά μια άλλη μορφή του ίδιου άκρου.
τώρα πέρα από την πλάκα. υπάρχει μια αντίληψη -είναι γενικά γνωστή ως θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια και μόνο χώρα»- η οποία αφετηριακά θεωρεί το έθνος-κράτος ως την φυσική προϋπόθεση της ανθρώπινης κοινωνίας. όπως θα έλεγε και ο Πουλαντζάς, αν θέλουμε να ακριβολογούμε δεν υπάρχει καπιταλισμός, ή μάλλον αυτός είναι μια αφηρημένη έννοια. αυτό που υπάρχει είναι οι συγκεκριμένοι κοινωνικοί σχηματισμοί, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Άρα δεν υπάρχει, ούτε δύναται να υπάρξει, παγκόσμια αστική τάξη και παγκόσμιο προλεταριάτο, ούτε παγκόσμιος καπιταλισμός (εξού και η παγκοσμιοποίηση είναι μια χίμαιρα, ένα ιδεολόγημα, μια πολιτική κλπ)ούτε και παγκόσμιος κομμουνισμός. Η κάθε χώρα λοιπόν έχει το ένα ή το άλλο σύστημα στην βάση του ταξικού συσχετισμού που υπάρχει στο εσωτερικό της με την διεθνή συγκυρία να υποβοηθά ή να αποτρέπει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ως εκ τούτου η αριστερά, σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, αντί να ονειρεύεται διεθνή κινήματα φανταστικών τάξεων, θα πρέπει να επικεντρωθεί στην διαμόρφωση ενός ευνοϊκού γι αυτήν συσχετισμού δύναμης των υπαρκτών τάξεων στο πλαίσιο του εκάστοτε κοινωνικού σχηματισμού κατακτώντας την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στον λαό και στο έθνος. Να εκφράσει δηλαδή το σύνολο των υποτελών τάξεων ή αν προτιμά κανείς των καταπιεσμένων, στην δεδομένη συγκυρία. μόνο τους εργάτες επηρρεάζει, σου λέει, το μνημόνιο; μήπως δεν επηρρεάζει και τους αγρότες ή τους μικρομεσαίους; δεν επηρρεάζει ακόμα και μερίδες της μεγαλοαστικής τάξης, αυτούς που επενδύουν στην πραγματική οικονομία, τους οποίους πιέζει το αεριτζίδικο κεφάλαιο; ποιούς συμφέρει τέλος πάντων ένα σκληρό νόμισμα και ποιούς ένα κυμαινόμενο; τα χώνω λοιπόν πρώτα στις τράπεζες, (ποιός τις συμπαθεί άλλωστε) στα λαμόγια και στους αεριτζήδες (που είναι και διαπλεκόμενοι με τους ξένους) κι έχω όλο το λαό με το μέρος μου. πρώτο μεταβατικό βήμα για την κατάκτηση της ηγεμονίας. αν κερδίσω τα χώνω και στους πολύ πλούσιους. δεύτερο βήμα και ου τω καθεξής ως την δικτατορία του προλεταριάτου, το πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, μετά το δεύτερο κλπ. Εν τω μεταξύ και άλλοι κοινωνικοί σχηματισμοί μπορεί να έχουν μπει στον ίδιο δρόμο, οπότε θα έχουμε και διεθνείς σχέσεις μια και είμαστε διεθνιστές.
από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς πρόκειται για λάθος. για να μην το πολυζαλίζουμε όμως ας σκεφτεί κανείς ποιές συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες στηρίζουν ένα πρόγραμμα πάση θυσία έξω.
ΘΠ συμφωνώ σε πολλά μαζί σου. Ομως ο βασικός κοινωνικός σχηματισμός είναι πλέον η ΕΕ.Η ελλάδα-κράτος είναι πλέον μια Νομαρχια της ΕΕ οριστικά-οπως και τα άλλα εθνη-κράτη αλλωστε-.
Αυτό μόνον ο ΣΥΝ το έχει αντιληφθεί καθαρά για την ώρα, σαν δύναμη μεταρρυθμιστική του συστήματος που είναι.
Το ΚΚΕ μένει αμφιταλαντευόμενο.Η υπόλοιπη αριστερά δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την νέα πραγματικότητα ακόμη.
Τόσο η ΔΡΧ όσο και το ευρώ είναι καπιταλιστικά δημιουργήματα διαφορετικών εποχών.
Οι νέοι ταξικοί αγώνες θα διεξαχθούν μέσα στην ΕΕ.
Η επαναστατική αριστερά οφείλει να δημιουργήσει μια Διεθνή, για συντονιστεί και να ανατρέψει τον καπιταλισμό στην Ευρώπη.
Είναι ουτοπία ο Σοσιαλισμός σε μια χώρα πλέον.
1)συγνωμη αλλα δεν εχετε καταλαβει τι δυναμεις εκλυονται απο το σπασιμο ενος ιμπεριαλιστικου κρικου?
2) αυτη την αρνηση συμμαχιων πραγματικα δεν την καταλαβαινω!! ο εργατισμος ηταν ενα απο τα μεγαλα λαθη της μυωπικης αριστερας!!
3) η ενσωματωσητης της «παγκοσμιοποιησης» απο τα κατω δεν ειναι ιδεολογικη ηγεμονια του νεοφιλελευθερισμου που εισβαλει και στην αριστερα? δεν ενσωματωνει την απροσκοπτη μετακινηση του κεφαλαιου? γιατι ενας απο τους δομικος λιθος του νεοφιλελευθερισμου ειναι και αυτο!!!! η μετακινηση του κεφαλαιου, δεν ειναι μια μορφη καμψης της εργατικης αντιστασης? τι διαφορα εχει απο τις απολυσεις και την απεργοσπασία?
4) «οι νεοι ι ταξικοί αγώνες θα διεξαχθούν μέσα στην ΕΕ» και αυτο ειναι διεθνισμος? και οι υπολοιποι εργατες αλλων χωρων? η προταση αυτη δεν ανηκει σε μια εθνικιστικη αντιληψη? αυτη που πλεον ως εθνος κρατος αποδεχεται την ΕΕ ? που ως πεδιο ταξικης παλης αποδεχεται μονο την ΕΕ? γιατι στουν ενθερμους υποστηρικτες της παραμονης στην ΟΝΕ και την ΕΕ δεν τονιζεται καθολου η αλληλεγκυη και με τους γειτονες εργατες της ανατολη?
5) επιχειρηματα του τυπου «ας σκεφτεί κανείς ποιές συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες στηρίζουν ένα πρόγραμμα πάση θυσία έξω.» ειναι πολυ απλο’ι’κα , γιατι αυτος που τα εκφερει ας αναλογιστει τι θα απαντησει σε καποιον που του αντιταξει το αναποδο : ποιοι, ποια στρωματα, ποιες κοινωνικες συμμαχιες στηριζουν την παραμονη παση θυσια στην ΕΕ,η οποια εξασφαλιζει την απροσκοπτη μετακινηση του κεφαλαιο στην μπανανια των Βαλκανιων? τα παραδειγματα απο την καθημερινοτητα ειναι πολλα. οι δε πολιτικοι οργανισμοι που εκπροσωπουν τετοια στρωματα, με τετοια φιλο ΕΕ στρατηγικη, ουκ ολιγα. απο το ΔΗ.ΑΡΙ μεχρι το φασιστικο ΛΑ.Ο.Σ.
Μήπως είδες γραμμένο πουθενά οτι στον σοσιαλισμό θα περάσουν όλοι οι εργάτες του κόσμου ταυτόχρονα?
Η προλεταριακή επανάσταση για τον γνήσιο σοσιαλισμό,θα λάβει χώρα κατ΄αρχήν στις πιο προηγμένες χώρες του κόσμου.
Μόνο οι ευρωπαίοι εργάτες συγκεντρώνουν τα εχέγγυα και είναι πιο κοντά. Οι άλλοι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους αλλά με την βοηθεια μιας σοσιαλιστικής ευρώπης θα ωφεληθούν.
επομενως και αυτο ειναι σοσιαλισμος σε μια περιοχη!!!! οποτε να ξεκαθαρισουμε οτι το επιχειρημα για εξοδο ή μη απο την ΕΕ δεν ειναι ο διεθνισμος(ή μη ) και η απομονωση. απο εκει και περα να κανουμε μια κουβεντα σε αυτη την βαση και οχι κατα ποσο το ενα ή το αλλο επιχειρημα εμπεριεχει πατριωτικα , εθνικα χαρακτηριστικα .
ελπιζω να απαντησει καποιος στα ερωτηματα 1) 2) 3) 5)
τωρα για την αντιληψη των σταδιων που εμπεριεχει η απαντηση σου (ασχετα αν διαφωνω) αυτη καθεαυτη δεν σημαινει νομιμοποιηση των ιμπεριλιστικων σχηματισμων που επιτυχγανονται εντος των πιο ανεπτυγμενων καπιταλιστικων κρατων. (κατι τετοιο θα οδηγουσε στην αποδοχη πολλων καταστασεων που απορρεουν απο την αντιληψη «ανηκουμε στην Δυση». απο μααστριχτ, ΟΝΕ και την μεταξεληξη της σε ΕΕ μεχρι το ΝΑΤΟ κ.τ.λ )
παντως με την αντιληψη σου θα επρεπε να θεωρουμε θεμιτο να ανηκουμε στην Aτλαντικη συμμαχια ως την ενοποιητικη «κολλα» των πιο ανεπτυγμανων χωρων.
Οι ιμπεριαλιστικοι μηχανισμοι δεν ειναι αυτοι που ενοποιουν τους λαους. η κοινη παλη εναντιων αυτων των μηχανισμων ενοποιουν τους λαους. και αυτος δεν ειναι ντετερμινιστικα ταυτοχρονος. εννοποιηση επιτυγχανεται επιπλεον και απο την αντιμετωπηση κοινων κυριαρχων προβληματων. π.χ ελλαδα , ιρλανδια και χωρες του ευρωαικου νοτου. ή δες τυννησιοι και αιγυπτιοι.
1) Τι δυνάμεις;
2)Ενώ ο σταλινισμός και ο ευρωκομμουνισμός που τον διαδέχτηκε ήταν ο θρίαμβός της.
3)δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Προφανώς το κεφάλαιο και η εργατική τάξη πάνε πακέτο, κι αυτό όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή αποτελεί το μεταβλητό μέρος του κεφαλαίου (Καρλ Μαρξ, το κεφάλαιο ως σχέση, κλπ κλπ). όταν αντιτίθεσαι στην παγκοσμιοποίηση από τα κάτω, με την από τα πάνω δεδομένη, τι ακριβώς εννοείς; έλεγχο της μετανάστευσης; εκμεττάλευση του Τρίτου Κόσμου δια τις άνισης ανταλλαγής; Για ποιό σπάσιμο ιμπεριαλιστικού κρίκου μιλάμε τότε; προφανώς μιλάμε για ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
4)Και βέβαια το πεδίο της ταξικής πάλης δεν είναι μόνο η ΕΕ, αλλά το σύνολο του πλανήτη, όπου εν πάση περιπτώσει υπάρχει κεφάλαιο. γι αυτό άλλωστε οι προλεταριακοί αγώνες δεν πρέπει να έχουν ως όριο την ΕΕ. δεν πρέπει όμως να έχουν και ως προϋπόθεσή τους την έξοδο. Η ταξική πάλη υπάρχει επειδή υπάρχει κεφάλαιο. το αν μια μερίδα καπιταλιστών προτιμά ένα σκληρό νόμισμα σαν το ευρώ και μια άλλη ένα πιο ευλύγιστο σαν την δραχμή, αν κάποιοι θέλουν πιο στενή σχέση με την αστική τάξη της Γερμανίας ενώ κάποιοι άλλοι με την αστική τάξη των ΗΠΑ ή άλλης χώρας δεν νομίζω ότι είναι δουλειά της αριστεράς να αποφασίσει. δηλαδή οι εργάτες στο λιμάνι δεν πρέπει να ξανακάνουν απεργία για να μην υποσκάψουν την «αντι-ιμπεριαλιστική» Κίνα και τον όμορφο πολυπολικό κόσμο; (η γεωγραφία που έχει κατά νου ο στέλιος είναι λάθος. ο πιο προχωρημένος καπιταλισμός δεν είναι μόνο στην Ευρώπη).
5)αφού η ανάγνωση έχει γίνει τόσο δύσκολη στις μέρες μας ας το επαναλάβω: το ερώτημα δεν είναι το φιλοεε μπλοκ. είναι αστοί και άρα ταξικοί εχθροί. το ερώτημα -εφόσον συζητάμε ως αριστεροί, αντικαπιταλιστές, κομμουνιστές κλπ- είναι το αντιΕΕ μπλοκ. οι πολιτικές δυνάμεις -και δεν εννοώ την αντι-μνημονιακή ΝΔ ή την ναζιστική Χρυσή Αυγή- είναι διάφορα κομμάτια του «σοσιαλιστικού» χώρου εθνικού προσανατολισμού (ας το σκεφτεί ο συν) και διάφοροι «αριστερίζοντες» δημοσιολόγοι από Σπίθα και πέρα οι οποίοι το μόνο που σκέφτονται είναι το μεγαλείο του ελληνισμού και η εθνική στρατηγική. μήπως γνωρίζεις κάτι άλλο;
«Η αποψη του Κουβελάκη σαφώς είναι μικροαστική και οδηγεί σε εθνική απομονωση.»
;;;;;!!!!!!
Έχουνε χάσει το νόημά τους οι λέξεις πλέον. Ο Σ.Κ είναι ένας από τους πιο διεθνιστικά συγκροτημένους, κοσμοπολίτες, διεισδυτικούς και καταρτισμένους θεωρητικούς σήμερα και κρίνεται ως μικροαστός και απομονωτιστής από ποιους;
Λίγο σεβασμό ρε παιδιά, τα έχετε ισοπεδώσει όλα.
Με συγχωρείς αν σε αναστάτωσα, αλλά δεν υπάρχει κανένας υπεράνω κριτικής.
Οι θεοί έχουν πεθάνει εδώ και κάποια χρόνια.
Στέλιο
Σίγουρα κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι είναι σωστό να απαξιώνουμε συντρόφους με προσφορά στο κίνημα. Και επιπλέον δεν είναι αληθές ότι οι απόψεις του συντρόφου Κουβελάκη «οδηγούν σε εθνική απομόνωση». Έχει δίκιο ο Αντώνης (Radical Desire).
Άγγελος Κ
Αγγελε, είναι αλήθεια οτι η κριτική μου στον Κουβελάκη είναι λίγο σκληρή αλλά είναι επί των πολιτικών του απόψεων και όχι προσωπική ώστε να το απαξιώσω.
Ο καθένας που εκφέρει γνώμη κρίνει και κρίνεται, αλλά από μένα τουλάχιστον δεν είναι ποτέ προσωπικές επιθέσεις. Ολοι αλλάζουμε ενίοτε απώψεις και ουδείς αλάθητος.
και από την πλευρά μου πάντως δεν υπήρχε καμία πρόθεση απάξίωσης του σ. Κουβελάκη και των άλλων επίσης καλών συντρόφων που ασπάζονται τις ίδιες απόψεις. ούτε την επαναστατικότητά του αμφισβητώ ούτε τον διεθνισμό του. νομίζω όμως ότι η άποψη που προτάσει την έξοδο από το ευρώ είναι σε λάθος κατεύθυνση κι αυτό όχι για να υπερασπιστώ το ευρώ ή την ΕΕ. ούτε επίσης γιατί πιστεύω πως η έξοδος της ελλάδας από το ευρώ οδηγεί στην εθνική απομόνωση. πως θα ήταν δυνατό, άλλωστε, κάτι τέτοιο; ίσα-ίσα, που μια υποτιμημένη σε σχέση με το ευρώ δραχμή μάλλον θα έκανε την χώρα «πιο ανταγωνιστική» ακριβώς στις «διεθνείς αγορές».
κατά την γνώμη μου το λάθος βρίσκεται αφενός στις ιδεολογικές προκείμενες αυτής της άποψης και αφετέρου στο πολιτικό της συμέρασμα -πράγματα τα οποία δεν ταυτίζονται αναγκαστικά αφού άλλοι σύντροφοι με τις ίδιες προκείμενες καταλήγουν σε άλλα συμπεράσματα. να σημειώσω δε εδώ ότι όταν χαρακτηρίζω αυτές τις προκείμενες ως «σταλινικές», δεν υπονοώ ότι αυτοί που τις πιστεύουν είναι «σταλινικοί» σκοπεύουν δηλαδή να γίνουν δικτάτορες και να καταστείλουν την κομμουνιστική αντιπολίτευση. μιλάω για σταλινισμό αποκλειστικά με την έννοια ενός ρεύματος ιδεών εντός της κομμουνιστικής αριστεράς. όσο για το πολιτικό σφάλμα ειλικρινά με παραξενεύει που δεν το βλέπουν και οι ίδιοι. ακόμα περισσότερο δε το σφάλμα «λογικής». ενώ δηλαδή η υιοθέτιση αντι-νοεοφιλελεύθερων πολιτικών μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ, η έξοδος από το ευρώ δεν οδηγεί αναγκαστικά σε αντινεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Η όλη ρητορεία από τους ευρωαριστερούς και για την ενωμένη εργατική τάξη της ευρώπης που πρέπει να παλέψει ενάντια στην ΕΕ, που πάνω σε αυτό επιμένουν στην θέση τους για μη-έξοδο, μου θυμίζει αυτό που πολύ εύστοχα είχε πει ο Φρόιντ:
Η αυταπάτη δεν είναι απλώς μια εσφαλμένη πίστη, αλλά μια εσφαλμένη πίστη που τη στηρίζει μια επιθυμία.
Οταν μια Ρωσία των 250 εκατ. , με απίστευτους πλουτοπαραγωγικούς πόρους δεν μπόρεσε να οικοδομήσει σοσιαλισμό μόνη της , ενώ η Ελλάδα των 10 εκατομ. μπορεί να αντιπαρατεθεί στο διεθνές καφάλαιο και με Αριστερά στην κατάσταση που είναι, τότε δίκαια αντιστρέφω το επιχείρημά σου και πιστεύω ότι παίρνεις τις αυταπάτες σου για πραγματικότητα.
Ο επαναστάτης δεν σημαίνει οτι δεν είναι και ρεαλιστής.
Χρειαζόμαστε ταξική ανασυγκρότηση, δημιουργία μαζικού Μαρξιστικού κόμματος και στενή σχέση-Διεθνή- με τους ευρωπαίους εργαζόμενους.
Τι να γίνει φίλε μου, Υπομονή και καλή δουλειά χρειάζεται.