Περί «τσαμπατζήδων»



του Δημήτρη Κ. Τρίμη

Όταν ομάδες πολιτών αρνούνται τη «νομιμότητα» σε ορισμένες πλευρές της καθημερινής τους ζωής και πολύ περισσότερο όταν ξεσπούν σκληρές απεργίες ή ταραχές είναι αυτονόητο να αναζητούμε τους ουσιαστικούς λόγους που οδηγούν σ” αυτές τις «παραβατικές» κοινωνικές συμπεριφορές, πριν στιγματίσουμε τους πρωταγωνιστές τέτοιων «επεισοδίων» με τις ετικέτες «εγκληματίες», «υποκινούμενοι», «τσαμπατζήδες», «αντικοινωνικά στοιχεία» κ.λπ.

Αυτή την εποχή, λ.χ, πολλές δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας δεν μπορούν να ανταποκριθούν -όσο κι αν θα το επιθυμούσαν- στις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τις τράπεζες, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την πληρωμή του ενοικίου τους, το φαγητό τους κ.ο.κ. Πρόκειται για ένα φαινόμενο επέκτασης της «ανομίας» των κακομαθημένων Ελλήνων, για μια «αντικοινωνική συμπεριφορά» εγγεγραμμένη στο γονίδιο μας, ή αποτελεί οδυνηρή συνέπεια της οικονομικής ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας;

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι απλή και αποδεκτή από τους περισσότερους: είναι χωρίς αμφιβολία τα αποτελέσματα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που επιβεβαιώνονται μάλιστα και από τις έστω και κατ” επίφασιν φιλολαϊκές πολιτικές αποφάσεις που προσπαθεί να ακολουθήσει η κυβέρνηση, οι διοικήσεις των τραπεζών, των οργανισμών κοινής ωφέλειας, η Εκκλησία (με τους φιλόπτωχους μηχανισμούς της)… Ακόμα και η στάση ανοχής, σε κάποιο βαθμό, των ιδιοκτητών κατοικιών απέναντι στους νοικάρηδές τους, δείχνει ότι η φτωχοποίηση δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «έγκλημα». Μπροστά σ” αυτές τις δραματικές εξελίξεις προωθούνται λύσεις αναδιάρθρωσης των χρεών των νοικοκυριών (χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμής, «κούρεμα», ειδικά τιμολόγια για φτωχούς, επιδότηση των απόρων, ένα πιάτο φαΐ κ.λπ.) με στόχο να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, να μην εξοντωθούν οι άνθρωποι και όλοι μαζί να περιμένουμε την …έξοδο από την κρίση. Εδώ, λοιπόν, κυβέρνηση, οικονομική ελίτ και media, επιλέγουν τη ρητορική και μια ορισμένη πρακτική κατευνασμού και φιλανθρωπίας ενόψει του εκτεταμένου κοινωνικού προβλήματος. Άλλωστε, το ίδιο το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό σύστημα -που διεκδικεί για το εαυτό του μια ανάλογη συμπεριφορά από τους δανειστές του (αναδιάρθρωση, «κούρεμα», επιμήκυνση, φτηνή χρηματοδότηση, να έρθουν γρήγορα επενδύσεις κ.λπ), ώστε να αποφύγει την ανοιχτή χρεοκοπία- θα ήταν δύσκολο να συγκρουστεί για όμοιο λόγο τόσο χυδαία με το 25% του πληθυσμού της χώρας. Κανείς ασφαλώς παράγοντας της δημόσιας ζωής δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τα πολλές χιλιάδες καταχρεωμένα νοικοκυριά ως τσαμπατζίδικα ακριβώς όπως ακριβώς δεν θα υπονόμευε με κανένα τρόπο την «εθνική προσπάθεια» χαρακτηρίζοντάς την τσαμπατζίδικη ή τσάμπα ελληνική μαγκιά προς τους εταίρους μας στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ. Προδότη θα τον λέγαμε όποιον τολμούσε να εκστομίσει τέτοιες κουβέντες.

Ωστόσο, η κοινωνική ματιά στα πράγματα και οι όποιες ευαισθησίες σταματούν απόλυτα και απότομα στις περιπτώσεις που οι «έκνομες» συμπεριφορές μερίδων πολιτών στρέφονται κατά του πλούτου άλλων τάξεων και στρωμάτων συμπολιτών τους. Σε θέματα, δηλαδή, που φέρνουν στην επιφάνεια το ζήτημα των αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων στην σύγχρονη Ελλάδα. Σε τελευταία ανάλυση αυτό ζούμε τον τελευταίο καιρό με την υπόθεση του κινήματος «Δεν Πληρώνω» ή με τις πυκνές και απελπισμένες αντιστάσεις των εργαζομένων -που ουσιαστικά υπερασπίζονται το εισόδημά τους, τα δημόσια συστήματα ασφάλισης, εκπαίδευσης, συγκοινωνιών κ.λπ. Η προπαγάνδα της κυβέρνησης δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από το να τρομοκρατεί δεξιά και αριστερά τους έτσι κι αλλιώς φοβισμένους πολίτες πως αν δεν δεχτούμε να πληρώνουμε ακριβότερες συγκοινωνίες, διόδια, ιατρικές υπηρεσίες, ηλεκτρισμό, φαγητό κ.λπ, ενώ παράλληλα πρέπει να αποδεχτούμε φτηνότερες και χειρότερες θέσεις εργασίας, τότε κάποιοι άλλοι αθώοι θα πρέπει να πληρώσουν για λογαριασμό μας ή, ακόμα χειρότερα, επειδή οι αθώοι νομιμόφρονες δεν μπορούν να πληρώνουν άλλο τους τσαμπατζήδες, θα οδηγηθούμε μαθηματικά στη χρεοκοπία και στο χάος. Όμως άθελά τους οι οπαδοί της τάξεως και του νόμου (και του Μνημονίου) ομολογούν ότι το πραγματικό ζήτημα στην Ελλάδα είναι ποιός, για ποιό λόγο και πόσα πληρώνει ώστε να έχουμε αληθινές κοινωνικές και ουσιαστικά δημόσιες υπηρεσίες προς εκείνους που κυρίως τις έχουν ανάγκη. Φανταστείτε, δηλαδή, να αρχίσουν να πληρώνουν αυξημένο φόρο επί των τραπεζικών καταθέσεων, των ομολόγων, των μετοχών και λοιπών χρηματοπιστωτικών προϊόντων που κατέχουν εντός και εκτός Ελλάδας οι «νομιμόφρονες» συμπολίτες μας, οι ραντιέρηδες, οι αεριτζήδες, οι μεγαλοϊδιοκτήτες κατοικιών και γης, το τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα, οι δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και οι μεσαίοι εργοδότες που σπάνια πλήρωναν το ΙΚΑ, το ΦΠΑ, το ΤΕΒΕ, και ποτέ τον όποιο αναλογούντα φόρο του, επιμελώς και παράνομα, κρυμμένου εισοδήματός τους. Φανταστείτε να έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους οι πλούσιοι για να στηρίξουν τις συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, όλες τις δημόσιες υποδομές, αλλά και το δημόσιο χρέος της χώρας και ένα κάρο άλλες δαπάνες απαραίτητες για την ομαλή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και μιας δικαιότερης κοινωνίας. Ασυνείδητα οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους μιλώντας με τόσο πάθος για «τσαμπατζήδες», για την «επιβολή του νόμου, της τάξης και της ηθικής», θέτοντας και το ρητορικό ερώτημα «ποιός πρέπει να πληρώνει», μάς οδηγούν σε μια εναλλακτική, σοσιαλιστική πολιτική απάντηση: Να πληρώσουν οι πλούσιοι και να δημευτούν οι καταθέσεις τους στις Ελβετίες! Διαφορετικά αγαπητοί εκπρόσωποι της εξουσίας ετοιμάστε τους επόμενους «φράχτες» σας στην Εκάλη, στο Ψυχικό και στη Βουλιαγμένη.

Category: Χωρίς κατηγορία