Θέσεις για το «μεταναστευτικό»



1. Το «μεταναστευτικό» είναι αυτό που προκύπτει όταν η κυρίαρχη ιδεολογία της φιλελεύθερης «πολυπολιτισμικής» ανεκτικότητας προσκρούει στο πραγματικό της κρίσης. Η Άννα Διαμαντοπούλου του 2004 γίνεται Άννα Διαμαντοπούλου του 2011 ρίχνοντας τη μάσκα της πολυπολιτισμικής ελίτ για χάρη του καταδιωκτικού προσώπου του κράτους για ένα απλό λόγο: το κεφάλαιο φρονεί ότι δεν έχει πια τα περιθώρια να μοιράσει ούτε ψίχουλο στην εργατική τάξη και συνεπώς ότι η επιβίωσή του εξαρτάται από την ενεργητική προαγωγή της διαίρεσής της.

2. Το «μεταναστευτικό» μπαίνει σε εισαγωγικά επειδή αποτελεί το είδος προβλήματος που στην αμερικάνικη δεκαετία του 50 αποκαλέστηκε το «πρόβλημα των έγχρωμων» («colored problem»).  Το «μεταναστευτικό» δεν είναι πρόβλημα που δημιουργούν οι μετανάστες αλλά πρόβλημα που δημιουργείται στους μετανάστες εξαιτίας της δραστικής αλλαγής πορείας πλεύσης της ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στην εισαγωγή φτηνής εργασίας, που με τη σειρά της υπαγορεύεται από την χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση συσσώρευσης. Σήμερα, που εσύ είσαι φτηνή, ανασφάλιστη, ευκαιριακά απασχολούμενη, ουσιαστικά «μαύρη» εργασία, οι μετανάστες δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο κεφάλαιο, ή μάλλον η χρησιμότητά τους συνίσταται στην διαθεσιμότητά τους ως αντικείμενα δίωξης.

3. Το «μεταναστευτικό» δεν είναι «ανθρωπιστικό» πρόβλημα. Οι μετανάστες δεν είναι κάποια κατηγορία ανθρώπων απέναντι στην οποία η μεγαλύτερη πρόκληση είναι το να μπορέσουμε να τους αντιληφθούμε ως ανθρώπους. Το μεταναστευτικό είναι πολιτικό πρόβλημα. Και είναι πολιτικό πρόβλημα, πάνω από όλα, για όσους καλούνται να στηρίξουν μια οικονομική πολιτική που τους κατασπαράσσει ζωντανούς με «αντάλλαγμα» την κρατική δίωξη ενός ψευδο-ανταγωνιστή και στην πραγματικότητα αδελφού θύματος.

4. Σε οποιαδήποτε ερώτηση του τύπου «τι γνώμη έχετε για τους μετανάστες στη χώρα σας;» η σωστή απάντηση είναι «κάτω το κεφάλαιο και οι λακέδες του!» Καμμία «συζήτηση για την μετανάστευση» δεν είναι αθώα. Κάθε «συζήτηση για τη μετανάστευση» αποτελεί κομμάτι της κυρίαρχης πολιτικής θέλησης να αποσοβηθεί η εργατική ενότητα και να αποπροσανατολιστεί η κοινή γνώμη από τα αίτια της κρίσης και την αναγκαιότητα υπέρβασης του θνήσκοντος καπιταλιστικού συστήματος εν συνόλω. Η συζήτηση «για τη μετανάστευση» είναι το ακριβές ανάλογο της «συζήτησης για τα βασανιστήρια»· μόνο και μόνο δια της ύπαρξής της βάζει στο τραπέζι την προοπτική ακροτήτων, και βάζοντάς την στο τραπέζι νομιμοποιεί δήθεν «μέσες νομοθετικές λύσεις» που θα γίνονται στην πραγματικότητα όλο και πιο φασίζουσες, όλο και πιο διωκτικές.

5. Δεν υπάρχουν «μετανάστες», και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που η φράση «μεταναστευτικό» πρέπει να μπαίνει πάντοτε σε εισαγωγικά. Υπάρχουν εργάτες από άλλες χώρες. «Οι μετανάστες» είναι η εργατική τάξη με άλλο δέρμα, άλλες συνήθειες και άλλη γλώσσα.

6. Αυτό που στην ξενοφοβική ρητορική παρουσιάζεται πια όλο και ανοιχτότερα ως το «αναφομοίωτο» του μετανάστη –η ρυπαρότητά του, η αμορφωσιά και η έλλειψη παιδείας του, η προβληματική του συμπεριφορά, η ασέβειά του σε θεσμούς, παραδόσεις, σύμβολα, κλπ– επιστρέφει στον δημόσιο λόγο την πρόσληψη της εργατικής τάξης στο παρελθόν. Κάθε εργάτης που αναπαράγει ένα τέτοιο λόγο αναπαράγει τον λόγο των αστών για τους παππούδες του. Κάθε ξενοφοβία είναι πάντα αναγώγιμη σε τελική ανάλυση σε φόβο της εργατικής τάξης ως απώτερου συμβόλου του απόκληρου, του αναφομοίωτου, του ξένου, αυτού που απειλεί έναν πάντα αστικό «πολιτισμό.»

Πηγή: Radical Desire

Category: Απόψεις