Ήμουν κι εγώ εκεί: Για την κατάληψη στον 9.84



Της Μαρία Λούκα

Τα δημοτικά ραδιόφωνα εξ ορισμού αναφέρονται στην πόλη, στη ζωή της, στην καθημερινότητα της, τους φορείς και τα υποκείμενα της. Αναδεικνύουν τη φωνή της σε όλο της το φάσμα. Από αυτήν τροφοδοτούνται και σ΄ αυτήν λογοδοτούν εν τέλει. Όταν λοιπόν το ραδιόφωνο δε μπαίνει στην πόλη, ακόμα και στις πιο σκοτεινές και σκονισμένες γωνιές της, μπαίνει η πόλη στο ραδιόφωνο. Και μπήκε. Τη Δευτέρα στον 9,84. Άνοιξε για δύο ώρες τα μικρόφωνα του, σ’ αυτούς που δεν έχουν μικρόφωνα και ίσως ούτε καν φωνή και υπόσταση, στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας και σε όλους εκείνους τους κοινωνικούς φορείς που τους συμπαρίστανται.

Ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις η δημόσια συζήτηση που ακολουθεί εστιάζει στη μορφή της ενέργειας και όχι στο περιεχόμενο της. Είναι μια πάγια τακτική για να πεταχτεί η μπάλα στην εξέδρα, για να ακούσουμε δηλαδή για την κατάληψη και τη διακοπή της κανονικής ροής του 9.84 και όχι για την ενημέρωση την εποχή του Μνημονίου, όπως αντίστοιχα ακούσαμε τις προηγούμενες μέρες πάρα πολλές φορές τη λέξη «κατάληψη της Νομικής», καμία φορά όμως τη λέξη «απεργία πείνας».

Ας πετάξουμε λοιπόν καταρχήν  για λίγο τη μπάλα στην εξέδρα και ας μιλήσουμε για τη μορφή. Η κατάληψη λοιπόν συνιστά μια «μη νόμιμη ενέργεια» που δεν αρμόζει στα πλαίσια μιας συντεταγμένης πολιτείας. Στην Πολιτεία όμως που ετοιμάζεται να εκποιηθεί για 50 δις, που κατεδαφίζει μ’ ένα νομοθετικό μπαράζ τα κοινωνικά θεμέλια δεκαετιών, που η μοναδική της «πράσινη ανάπτυξη» είναι αυτή των ΜΑΤ στην Κερατέα και σε κάθε γωνία του κέντρου της Αθήνας, που προφυλακίζει ανθρώπους στη βάση δαχτυλικών αποτυπωμάτων σε κινητά αντικείμενα ή χωρίς καν αυτά, που δίνει άσυλο στους πρόσφυγες με το σταγονόμετρο και εγκλωβίζει τους μετανάστες στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, που καθιστά ποινικό αδίκημα ακόμα και τη μη ακύρωση εισιτηρίου, που ποινικοποιεί τελικά οποιαδήποτε μορφή αντίστασης… η μοναδική νόμιμη ενέργεια είναι να κάθεσαι σπίτι σου και να βλέπεις τηλεόραση!

Τώρα να ξαναγυρίσουμε στο γήπεδο. Γιατί όμως στον 9,84; Καταρχήν  γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Είναι αλήθεια ότι στον αστερισμό των ελληνικών media ο Αθήνα 9,84 δεν έχει διαδραματίσει το χειρότερο δυνατό ρόλο στην υπόθεση της (παρα)πληροφόρησης, γιατί πολύ απλά αυτή τη θέση την έχει κατοχυρώσει και την υπερασπίζεται προ πολλού άλλο Μέσο «Όλγα μου». Ωστόσο υπάρχουν μερικές αναγκαίες επισημάνσεις και για τον 9.84, όπως για παράδειγμα ότι ενώ αναλώθηκε σε μια τρίωρη εκπομπή για το σχολιασμό της κατάληψης, ποτέ δεν έδωσε ούτε το ήμισυ αυτού του ραδιοφωνικού χρόνου στους ίδιους τους μετανάστες – απεργούς πείνας. Ενώ ως δημοτικό ραδιόφωνο που συντηρείται οικονομικά σε μεγάλο βαθμό από τους ίδιους τους πολίτες, όφειλε να έχει αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά ανεξάρτητης ενημέρωσης και πλουραλιστικής έκφρασης.

Επιπλέον, αυτή η κίνηση ήταν παράλληλα και ένα διάβημα διαμαρτυρίας ως προς την πολιτική αρχή αυτού του ραδιοφώνου, του Γιώργου Καμίνη που από Συνήγορος του Πολίτη μετεξελίσσεται σταδιακά σε συνήγορο της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι εκείνος που επέλεξε στο επίμαχο ζήτημα της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών να ασκήσει τις φιλανθρωπικές του ευαισθησίες παρέχοντας κλινοσπεπάσματα στους απεργούς αλλά την πολιτική του παρέμβαση την άσκησε καταψηφίζοντας μαζί με τη Χρυσή Αυγή το ψήφισμα αλληλεγγύης που προτάθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Κι ένα τελευταίο: ο Κωνσταντίνος Ζούλας, ο οποίος στην εκπομπή του την Τρίτη 15/2 αποκάλεσε «φασίστες» αυτούς που έκαναν την κατάληψη, δεν είναι αυτός ο έγκριτος συνάδελφος που κατέχει 3 έμμισθες θέσεις εργασίας (μια στην Καθημερινή, μια στον 9.84 και μια στην ΕΡΤ) και που στη συγκεκριμένη εκπομπή φιλοξένησε τις «δημοκρατικές» απόψεις του παλιού ροπαλοφόρου και διαγραφέντα από το φοιτητικό σύλλογο της Νομικής σχολής Μάκη Βορίδη;

Όσο για την επερώτηση των τριών βουλευτών του ΛΑΟΣ δεν είμαι αρμόδια να απαντήσω. Ας απαντήσουν εκείνοι οι συνάδελφοι που δίνοντας τους μόνιμο στασίδι στις εκπομπές τους, κατέστησαν τους τηλεπωλητές αντιεπιστημονικών ιδεολογημάτων βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Είναι εξάλλου οι ίδιοι που έφτιαξαν το υπόστρωμα ώστε οι μπράβοι και οι παρ’ ολίγον δολοφόνοι να απευθύνουν ναζιστικούς χαιρετισμούς στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας.

Και κάτι για τον επίλογο: την κατάληψη στον 9.84 δεν την έκαναν μετανάστες , την έκαναν συνδικαλιστές των πρωτοβάθμιων σωματείων (απ’ αυτούς που δεν παζαρεύουν μισθούς στα καφέ του Κολωνακίου) και εργαζόμενοι του Τύπου ,μέλη της Διακλαδικής Πρωτοβουλίας Εργαζομένων – Ανέργων στα ΜΜΕ. Η Διακλαδική Πρωτοβουλία από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης της δεν έθετε μόνο το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων στον Τύπο αλλά και το ζήτημα της ενημέρωσης, θεωρώντας ότι αυτή πρέπει να εξυπηρετεί αποκλειστικά την κοινωνία και ιδιαίτερα τα πιο αδύναμα και καταπιεσμένα κομμάτια της. Και αυτό θα συνεχίσει να πράττει. Οι δράσεις της, η ταυτότητα της, τα μέλη της είναι γνωστά, όπως εξίσου και οι μισθοί τους. Για κάποιους άλλους δεν ξέρω. Όσο υψηλοί πάντως κι αν είναι, παραμένουν λίγοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν.

Οι φωνές των διαδηλωτών, των γιατρών, των εργαζόμενων στις αστικές συγκοινωνίες, των δημοσίων υπαλλήλων, των μεταναστών, των πολιτών της Κερατέας, αυτών που αρνούνται να πληρώσουν διόδια, δεν είναι πολύ μακριά πια. Έφτασαν κάτω από τα κανάλια μας και τα ραδιόφωνα μας. Αν δεν υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια της δουλειάς μας, θα μπουν μέσα.

Category: Χωρίς κατηγορία