Serj Tankian



Ναι! Οι System Of A Down ανακοίνωσαν ημερομηνίες για εμφανίσεις τους πάνω στην ίδια σκηνή και μπροστά στον ίδιο κόσμο που μάλλον τους έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Ναι, το μεγαλύτερο συγκρότημα των ημερών μας επαναδραστηριοποιείται και με την ευκαιρία του δεύτερου δίσκου του μεγάλου του μαέστρου Serj Tankian (το είχα υποσχεθεί στη βιογραφία των System Of A Down σε προηγούμενη ανάρτηση στο aformi.gr), θα προσπαθήσω να φωτίσω την ιστορία ενός καλλιτέχνη που η πορεία του σήμερα αποτελεί ένα έργο τέχνης και έκφρασης, βασισμένο στην αφύπνιση και τη συνειδητοποίηση του ανθρώπου ότι τελικά το δύσκολο είναι να δημιουργείς πολιτισμό και όχι να τον καταστρέφεις.
Ο Serj Tankian γεννήθηκε στη Βηρυτό του Λιβάνου στις 21 Αυγούστου του 1967. Την ίδια χρονιά ξεσπά ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος των «6 ημερών», αλλά ο Λίβανος δεν έγινε άμεσος στόχος ισραηλινών επιθέσεων, αν και ήταν ο τόπος υποδοχής του μεγαλύτερου αριθμού Παλαιστινίων προσφύγων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους, προσπαθώντας να σωθούν από τον επεκτατισμό του Ισραήλ. Οι πολεμικές επιχειρήσεις όμως εντάθηκαν μέσα στα επόμενα χρόνια, καθώς η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (P.L.O.) μετέφερε την επιχειρησιακή της βάση από την Ιορδανία στο Λίβανο το 1970, οπότε και η χώρα μπήκε στο μάτι του κυκλώνα, των δυτικών συμφερόντων. Το 1975 ξεσπά ο αιματηρός εμφύλιος, με τις πρώτες βόμβες να πέφτουν στο κέντρο της Βηρυτού και καθώς παρενέβη ο O.H.E. στην περιοχή, προσφέρθηκε στην οικογένεια Tankian άσυλο στις Η.Π.Α.. Ο Serj (σε ηλικία οκτώ χρονών) και η οικογένειά του (συμπεριλαμβανομένου και του παππού του που επέζησε από την αρμενική γενοκτονία το 1915), μετανάστευσαν στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια και από την εμπόλεμη ζώνη βρέθηκαν στην καρδιά της «ασφάλειας» του αμερικανικού ονείρου, όπου μαζί με τον αδερφό του Sevag, ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στο Rose & Alex Pilibos School, ένα μικρό αρμενοαμερικάνικο ιδιωτικό, στην περιοχή της αρμενικής κοινότητας ανατολικά του Χόλιγουντ. Ο Serj όμως δεν ξέχασε όλους εκείνους που άφησε πίσω του, αν και μαρτυρά ότι οι εμπειρίες του από τον Λίβανο δεν ήταν και τόσο τραυματικές, καθώς ίσα που πρόλαβε τον πρώτο χρόνο των κλειστών σχολείων, δεν άφησε να σβηστούν τα βιώματά του, οι παιδικές του εικόνες, τα όνειρα και οι εφιάλτες που σημάδεψαν την πορεία του, κάνοντάς τον από νεαρή ηλικία και μέσα από την παιδεία που του προσέφερε η οικογένειά του, έναν άνθρωπο υπερήφανο για τις ρίζες του, πολιτικοποιημένο υπέρμαχο των δικαιωμάτων και της ελευθερίας των λαών.

«Το ν’ αντιστέκεσαι και ν’ αντιδράς είναι στάση ζωής. Οι τρόποι μονάχα αλλάζουν κατά περίπτωση»

Serj Tankian

Στο γυμνάσιο λοιπόν, αν και καλός μαθητής, θεωρεί τον εαυτό του περισσότερο «αντικομφορμιστή» παρά μέρος της πλειονότητας των συμμαθητών του. Αρχίζει να διαβάζει ποίηση και ειδικότερα το έργο του TS Eliot, ενώ ξεκινά να ερευνά αρμενική και αφρικανική μουσική. Γίνεται μέλος της «Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας» (Armenian Revolutionary Federation) και μέσω αυτής γνώρισε τον πολιτικό ακτιβισμό και τη σημασία του αγώνα απέναντι στην αδικία. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια «Business and Marketing». Όντας ανατρεπτικός, η επαναστατική του φύση γιγαντώθηκε μέσα στο κολέγιο και η διέξοδός του ήταν η μουσική όταν και ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια και να πειραματίζεται με punk και metal συγκροτήματα. Μετά την αποφοίτησή του έκανε διάφορες δουλειές και κάποια στιγμή δημιούργησε τη δική του ανεξάρτητη εταιρία (Propriety Vertical Industry Modular Accounting Software), ώστε να διαχειρίζεται ο ίδιος το χρόνο του. Η μουσική όμως ήταν εκείνη που γέμιζε την καθημερινότητά του, καθώς η ανάγκη για αφύπνιση μέσω αυτής έγινε αυτοσκοπός. Έτσι μαζί με φίλους σχημάτισαν τους Forever Young το 1994, ενώ ήταν το ένα από τα δυο συγκροτήματα της περιοχής, των οποίων όλα τα μέλη ήταν αρμενικής καταγωγής. Το άλλο συγκρότημα ήταν οι Soil…

Η συνέχεια από εδώ και πέρα είναι λίγο πολύ γνωστή (αν είναι «λίγο» ανατρέξτε στο άρθρο των System Of A Down στο aformi.gr) καθώς λίγα χρόνια μετά, το 1997, γεννιέται μια από τις σημαντικότερες μπάντες της σύγχρονης rock σκηνής. Οι System Of A Down είναι αναμφισβήτητα ένα από τα συγκροτήματα που όχι απλώς προχώρησαν τη rock κάποια βήματα παραπέρα, αλλά έχωσαν για τα καλά τη μούρη της μέσα στον κουβά με το αναμάσημα και τη στείρα επανάληψη, έσυραν το κουρασμένο κουφάρι της μέτρα μακριά καθώς κατάφεραν να αφυπνίσουν όχι μόνο την ίδια τη μουσική ή την τέχνη αλλά και μέρος της κοινωνίας. Το συγκρότημα όμως ύστερα από εννέα χρόνια συνεχούς παρουσίας και επιρροής μέσα από τα πέντε αριστουργήματα που κυκλοφόρησε, έφτασε σε τέλμα λόγω των προσωπικών διαφορών ανάμεσα στους δυο «αρχηγούς» του. Οι σχέσεις του Tankian και του Daron Malakian κλονίστηκαν κατά την περίοδο της δημιουργίας του Mezmerize / Hypnotize του 2005. Έτσι στο απόγειο της καλλιτεχνικής τους ιδιοφυΐας, στις 13 Αυγούστου του 2006 έδωσαν την τελευταία τους συναυλία, χαράζοντας διαφορετική πορεία από τότε.

Ο Tankian λοιπόν με τη δημιουργία των System Of A Down και την καθολική αποδοχή που τους έφερε στην κορυφή, δεν εφησύχασε ούτε στιγμή, καθώς αν και σίγουρα εξελίχθηκε μέσα στο συγκρότημα, έψαχνε εναλλακτικούς τρόπους δράσης και έξω από αυτό. Με το τέλος της μπάντας ξεκίνησε τη δική του πορεία που τον έφερε για μια ακόμη φορά αντιμέτωπο με την ανάγκη του για έκφραση και επικοινωνία. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή τους… Και τόση ώρα τι γράφω;… Μάλλον από τη δεύτερη αρχή τους… Ή από τη μέση της πρώτης και στο σήμερα… Ο,τι κι να είναι αυτό που ακολουθεί, σίγουρα είναι μια ιστορία δίχως τέλος, καθώς αντικατοπτρίζει το έργο και τη δύναμη ενός ανθρώπου που συνεχίζει να δημιουργεί με μοναδικό του γνώμονα την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία ανάμεσα στους ανθρώπους, καθιστώντας τον σήμερα έναν από τους καθαρότερους και πιο συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες της εποχής μας.

«…Μεγαλώνοντας άκουγα αρμένικη μουσική, ελληνική μουσική, αραβική μουσική, γαλλική μουσική και μετά στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του ’70 άκουγα disco, soul μουσική και τραγούδια. Στα ’80s άκουγα jazz, new wave και new age. Στα ’90s άκουγα rock, metal, punk, hip hop, death metal και noise! Τώρα πλέον την περισσότερη ώρα ακούω jazz, ακούω κλασική μουσική, ακούω και λίγο pop και rock, αλλά όχι τόσο πολύ, εκτός και αν είναι κάτι πολύ καλό. Πάντα ψάχνω μουσική που να συγκινεί, να εμπνέει, να είναι ποιοτική και δημιουργική και δεν με νοιάζει ποιος είναι ο καλλιτέχνης ή το μουσικό είδος…»

Serj Tankian / rocking.gr / 10/08/10

Χαρισματικός, ξεκάθαρος, πολυδιάστατος, αστείρευτος, άμεσος, επαναστατικός, ταλαντούχος, ποιητής. Πραγματικά δεν ξέρω πού μπορώ να σταματήσω ώστε να χαρακτηρίσω αυτόν τον ερμηνευτή-τραγουδοποιό-συνθέτη με την -για πολλούς- εκνευριστική χροιά. Αυτοδίδακτος και σχεδόν χαοτικός όσον αφορά στις φωνητικές του ικανότητες καθώς σε καθηλώνει με την κάθε ερμηνεία του, αφού μπορεί εύκολα να μετατρέψει ένα πένθιμο μοιρολόι σ’ ένα μυστικιστικό συναίσθημα ή ένα ανατολίτικο αρχέγονο κάλεσμα να το κάνει θρύψαλα ανάμεσα σε παρανοϊκά ουρλιαχτά ή οργισμένα βαριά φωνητικά. Οι επιρροές του. Ποιοι άλλοι από τους μεγάλους Frank Zappa, Αl Jarreau (ερμηνευτής της jazz/funky σκηνής των 70s), Jello Biafra και Mike Patton (οι συστάσεις είναι περιττές) με τον οποίο και έχουν συνεργαστεί και επί σκηνής αλλά και εκτός. Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ο χαρακτήρας του Tankian, που όχι μόνο είναι προσγειωμένος και άρρηκτα δεμένος με ό,τι καταπιάνεται αλλά και ο σεβασμός που δείχνει στον εαυτό του και τον κόσμο που υπάρχει γύρω του. Δεν επιδιώκει την ευκολία μιας ακόμη κόπιας όλων εκείνων που τον σημάδεψαν και του έδωσαν αιτία και λόγο να είναι ο καλλιτέχνης που είναι σήμερα. Είναι μια συνεχής εξέλιξη του εαυτού του που εκτίθεται σε κάθε καινούριο του έργο όσο ριψοκίνδυνο και αν φαίνεται είτε το αποδεχόμαστε είτε το απορρίπτουμε. Σήμερα ο Tankian είναι πραγματικά ελεύθερος, αποτινάσσοντας ό,τι ασφαλές ή αναχρονιστικό μακριά από τη μουσική ή την τέχνη του, αδιαφορώντας για τις προσδοκίες ή τα θέλω των οπαδών, των δημοσιογράφων και των εταιρειών. Είναι ένας από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες των τελευταίων δέκα ετών και εδώ λοιπόν θα παρουσιάσω κάποια από τα έργα του, ώστε να δούμε και την παράλληλη πορεία που είχε χαράξει εκτός των System Of A Down, προκειμένου να φτάσει στο σήμερα αυτόφωτος, προοδευτικός και πιο κατασταλαγμένος από ποτέ.

«Νομίζω πως η μουσική γενικότερα είναι ένα καλό μέσο για να συγκινήσει ή να εμπνεύσει τους ανθρώπους. Αυτή η έμπνευση μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν λογικά. Με άλλα λόγια, από την καρδιά τους μπορούν να αλλάξουν το μυαλό τους και αυτή είναι η σειρά που πιστεύω μπορεί να λειτουργήσει μέσω της μουσικής.»

Serj Tankian / rocking.gr / 10/08/10

Τον Απρίλιο του 2001 δημιούργησε τη δισκογραφική Serjical Strike με σκοπό να αναλάβει την προώθηση νέων συγκροτημάτων, κυρίως της underground σκηνής, ώστε να τους δώσει την ευκαιρία να εκφραστούν ελεύθερα και έξω από το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας που ζητάει συγκροτήματα κονσέρβες για άμεση και εύκολη κατανάλωση. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι ότι το δυναμικό της Serjical αποτελείται από «ονόματα» σχεδόν πειραματικά με εντελώς διαφορετικό ύφος, ενώ ανάμεσά τους είναι οι punk-ιδες, hardcore-άδες, Bad Acid Trip και οι Kittens For Christian, που παίζουν ένα εναλλακτικό σύγχρονο new wave, ενώ στις τάξεις της ανήκουν επίσης ο κιθαρίστας Buckethead και οι Viza (ψάξτε τους και δεν θα χάσετε). Μέσα από τη Serjical έχουν κυκλοφορήσει φυσικά εκτός από τις τρεις προσωπικές δουλειές του Tankian και το side project του, οι SerArt. Το 2002, το MTV Books εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του «Cool Gardens». Η θεματολογία της ήταν η προβολή ενός χρόνου από την παιδική ηλικία της ζωής του Serj που μάλλον τον σημάδεψε για πάντα. Είναι η απεικόνιση του τελευταίου του χρόνου στον Λίβανο και αναφέρεται στο πώς οι άνθρωποι και οι κοινωνίες προσπαθούν να επιβληθούν ένας στον άλλον, ώστε να γίνουν κυρίαρχοι και όχι μόνο να τους ελέγχουν αλλά και να τους εκμεταλλεύονται. Την εικονογράφηση την έχει επιμεληθεί ο Sako Shahinian, φίλος του Tankian, ενώ η κυκλοφορία του έκανε μεγάλη αίσθηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Την άνοιξη του 2011 θα κυκλοφορήσει και η δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Glaring Through Oblivion» και για την εικονογράφηση αυτή τη φορά είναι υπεύθυνος ο Roger Kupelian με τον οποίο ο Tankian συνεργάστηκε στο video του «Honking Antelope» για το πρώτο του solo δίσκο «Eject The Dead». O Serj Tankian είναι ενεργό μέλος της Armenian National Committee of America (AΜCA) καθώς και υπέρμαχος της αναγνώρισης της «Γενοκτονίας των Αρμενίων» το 1915, από το αμερικανικό και το τουρκικό κράτος.

SerArt / SerArt

Intro – Cinema – Devil’s Wedding – The Walking Xperiment – Black Melon – Metal Shock – Save The Blonde – Love Is The Peace – Leave Melody Counting Fear – Gee-Tar – Claustrophobia – Narina – Zumba – Facing The Plastic – If You Can Catch Me – I Don’t Want To Go Back Empty Handed

Οι SerArt είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Tankian (Ser-) με τον Τουρκοαρμένη μουσικό Arto Tunçboyaciyan (-Art), καθώς ο δεύτερος είχε συμμετάσχει στο «Toxicity» των System Of A Down, για το κομμάτι «Science», στον ύμνο που κλείνει τον δίσκο, αλλά και στο «Bubbles» του «Steel This Album». Οι δυο τους λοιπόν αποφάσισαν να πειραματιστούν με βάση την αρμένικη παραδοσιακή μουσική, προκειμένου να εξελιχθούν μέσα από αυτή τη συνεργασία. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε σε μεγάλο βαθμό, αφού η κυκλοφορία του «SerArt» το 2003 μοιάζει να γέννησε ένα νέο μουσικό υβρίδιο, το οποίο έχει μια πειραματική instrumental ethnic αισθητική, τόσο ταξιδιάρικη που σχεδόν σε μαγεύει. Όπως έχει αναφέρει ο ίδιος ο Tankian για τους SerArt, αυτό είναι ό,τι πιο αντικρουόμενο έχει κυκλοφορήσει σε ό,τι αφορά τις ιδέες, την έκφραση και την αίσθηση, αφού τη μια στιγμή μέσα σε pop στοιχεία, γεννώνται πειραματικές ηλεκτρονικές συνθέσεις και την άλλη η ποίηση δίνει τη θέση της σε πιο συμβατικές φόρμες. Σχεδόν όλα τα είδη της σύγχρονης μουσικής βρίσκονται μέσα στο «SerArt». Jazz επιρροές αλλάζουν με κλασικές ενώ δένονται με ανατολίτικες καταβολές και αφρικανικές ατμόσφαιρες, ανακατεύοντας ένα χαρμάνι πολιτισμών τόσο οικείο αλλά και τόσο προοδευτικό. Αρκετά. Νομίζω το καλύτερο είναι να δούμε ένα video για τους SerArt, ώστε να πάρετε μια ιδέα από τους ίδιους τους δημιουργούς.

Axis Of Justice / Axis Of Justice Concert Series Vol. 1

Where The Streets Have No Name – (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding – Alice In My Fantasies – Piano Improvisation – Charades – Until The End – I Feel Good Again – Get Up, Stand Up – Union Song – (Free Jam) -  What’s Golden – Freedom – Speak On It – Chimes Of Freedom – Jeffrey Are You Listening?

Το 2002 μαζί με τον Tom Morello (ex-Rage Against The Machine, ex-Audioslave, The Nightwatchman, Street Sweeper Social Club) δημιούργησαν την μη κερδοσκοπική οργάνωση Axis Of Justice, η οποία με την αντιρατσιστική της δράση μάχεται για τη λαϊκή δικαιοσύνη, ενώνοντας καλλιτέχνες-μουσικούς με τον κόσμο, ώστε να τον αφυπνίσουν πάνω σε θέματα δικαιωμάτων, ελευθεριών και ακτιβισμού. Η οργάνωση κινητοποιείται με διάφορες δραστηριότητες, όπως συσσίτια ή ενίσχυση προγραμμάτων περίθαλψης αστέγων, αλλά και ενώνοντας τη δύναμή της με άλλες πολιτικές οργανώσεις για την ελευθερία και την οικονομική δικαιοσύνη. Στο www.axisofjustice.org (το link υπάρχει στο aformi.gr) θα βρείτε πληροφορίες για μουσική, ταινίες και τέχνη. Το 2004 κυκλοφόρησε το «Axis Of Justice Concert Series Vol. 1» με τους Tankian και Morello να οδηγούν αυτή την κολεκτίβα των τόσο διαφορετικών ονομάτων, όπως των Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle, Puscifer), Chris Cornell (Soundgarden, ex-Audioslave), Brad Wilk (ex-Rage Against The Machine), John Dolmayan (System Of A Down, Scars On Broadway) Pete Yorn, Flea (Red Hot Chili Peppers), Jurassic 5 κ.ά. από σκηνή σε σκηνή, τραγουδώντας για όλα τα παραπάνω με την απλότητα και την αμεσότητα που απορρέει μέσα από τα τραγούδια που ακούγονται. Άλλοτε με ένα μόνο πιάνο ή με μία μοναδική κιθάρα και άλλοτε ένας χαμός κόσμου επάνω στη σκηνή δίνεται μία παράσταση αγνού rock με λόγο ύπαρξης σε κάθε δισκοθήκη, μακριά από τις τεράστιες σκηνές με τα lightshows ή τα επιβλητικά σκηνικά, περιμένοντας ή προσδοκώντας τη σπίθα για επανάσταση και ελευθερία. Το DVD που συνοδεύει την κυκλοφορία δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι δίνουν τον εαυτό τους σ’ αυτή την ιδέα. Οι Axis Οf Justice συνεχίζουν τις εμφανίσεις τους σε διάφορα μέρη των Η.Π.Α. με τη συμμετοχή και νέων προσώπων όπως των Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour), Jerry Cantrell (Alice In Chains), Slash (ex-Guns N’ Roses, Solo) Cypress Hill κ.ά. και αναρωτιέμαι πότε επιτέλους θα βγει το Concert Series Vol. 2.

Ο Tankian έχει συμμετάσχει και σε αναρίθμητες παραγωγές ή δίσκους άλλων συγκροτημάτων, ενώ έχει εμφανιστεί σαν guest σε πάρα πολλά lives. Μερικά από τα ονόματα που έχει συνεργαστεί είναι o Tony Iommi, οι Deftones, o Buckethead, ο Mike Patton κ.ά. Από εδώ και κάτω λοιπόν ο Tankian είναι εκτός «συστήματος» και ξεκινάει τη δική του πορεία μακριά από συμβιβασμούς, περιορισμούς και αψυχολόγητες συμπεριφορές που τον είχαν αναγκάσει να ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί τον τελευταίο καιρό μέσα στους System Of A Down. Από εκεί κ,αι πέρα, πραγματικά ξεφεύγει. Καθώς έχει πια το δικό του στούντιο ηχογράφησης μέσα στο ίδιο του το σπίτι, μαζεύει έναν τεράστιο όγκο υλικού, σχεδόν ταυτόχρονα με όλα τα projects που τρέχει, ακόμη και για τους System Of A Down. Το 2007 γράφει δυο κομμάτια για το soundtrack του video game John Woo Presents Stranglehold, ενώ έχει συνεργαστεί και για τα Stranglehold Rough 2 και Pianoimprovstrangle 2. Συμμετέχει επίσης ενεργά και στον αγώνα της Διεθνούς Αμνηστίας και μέσω της Axis Of Justice, αλλά και μεμονωμένα, γράφοντας το 2008 το κομμάτι «Fears» για το «Write-A-Thon». Την ίδια χρονιά συμμετέχει στους The Nightwatchman του Morello για το δίσκο «The Fabled City», στο κομμάτι «Lazarus on Down», ενώ λίγο νωρίτερα έχει «σκάσει» ο πρώτος του προσωπικός δίσκος «Eject The Dead».

Serj Tankian / Eject The Dead

Empty Walls – The Unthinking Majority – Money – Feed Us – Saving Us – Sky Is Over – Baby – Lie Lie Lie – Praise The Lord And Pass The Ammunition – Beethoven’s Cunt – Elect The Dead – Honking Antelope

Το «Eject The Dead» κυκλοφόρησε το 2007. Το αποτέλεσμα; Σχεδόν απογοήτευση. Το άκουσα μία και μόνο φορά και το έβαλα στη θέση του, μην μπορώντας στην ουσία να το καταλάβω και να το αποδεχτώ για τη διαφορετικότητά του, σε σχέση με το ό,τι είχε προηγηθεί. Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος και μου «έχει γυρίσει το κεφάλι» με τα άλλα 2/4 των System Of A Down, Daron Malakian και John Dolmayan και το «Scars On Broadway», οπότε σε κάποια φάση αποφασίζω να δοκιμάσω το «Eject The Dead» για δεύτερη φορά. Ο δίσκος λοιπόν αυτή τη φορά μου έκατσε στο στομάχι και χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να τον χωνέψω. Τόσο πειραματικός και τόσο μακριά από τους System που σχεδόν αμέσως καταλαβαίνεις ποιος ήταν ο Tankian μέσα στο συγκρότημα και ποιος είναι σήμερα μέσα στο «Eject The Dead». Εδώ είναι τα πάντα. Το έγραψε, το τραγούδησε, ανέλαβε την ενορχήστρωση, την παραγωγή και όλα τα υπόλοιπα όργανα κιθάρες, μπάσο, πιάνο, keyboard’s, εκτός όμως των τυμπάνων, όπου τον βοήθησαν οι John Dolmayan και Bryan Mantia (ex-Primus, ex-Guns N’ Roses). Σίγουρα τα γνώριμα χαρακτηριστικά του Tankian είναι παρόντα με τις εκρήξεις και το συναίσθημα να εναλλάσσονται, ενώ τα μελωδικά σημεία έχουν περιορίσει τις κιθάρες (όσο γίνεται σ’ έναν τέτοιο δίσκο) και παρόλο που δεν υπάρχουν εκπλήξεις μέσα του, όλα τα τραγούδια είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους που καθιστούν το «Eject The Dead» ένα συμπαγές και ολοκληρωμένο έργο τέχνης. Ο δίσκος είναι μια επιστροφή στις ρίζες, με την παραδοσιακή ανατολίτικη αισθητική να ανακατεύεται με την κλασική και το progressive rock, δημιουργώντας πολλαπλά επίπεδα. Σαρκαστικός και συναισθηματικός, αν και κάποιες φορές λίγο επίπεδος στα σημεία, εδώ ο Tankian, ελεύθερος πια, προσπαθεί να ελέγξει και να ισορροπήσει όλες αυτές τις ιδέες που στην αρχή ξενίζουν, αλλά στο τέλος δικαιώνουν εκείνον που θα αφιερώσει το χρόνο του στο «Eject The Dead». Το «Empty Walls» ξεκινάει σαν δύνη να περιστρέφει επιβλητικές κιθάρες και οργισμένα τύμπανα με παρανοϊκά φωνητικά και τον Tankian να ουρλιάζει αλληγορικά ανάμεσα σε εικόνες πολέμου ως «νέος Zappa» μέσα σ’ ένα νηπιαγωγείο γεμάτο με μικρά παιδιά, γεμάτο με «μικρούς» στρατιώτες. Καταιγιστικό το «The Unthinking Majority» θυμίζει το παρελθόν, ενώ το «Money» έχει όλα τα στοιχεία αυτά που έφεραν τον Tankian στο παρόν. Το «Sky Is Over» είναι από τις πιο μελωδικές και ίσως πιο pop στιγμές, καθώς το «Lie Lie Lie» ξεφεύγει και πάλι από τη λογική ενός συμβατικού κομματιού, με το «Praise The Lord And Pass The Ammunition» κανονικά για το Δρομοκαΐτειο. Το ομότιτλο κομμάτι ρίχνει τους τόνους και μέσα από ένα πιάνο βγάζει το σκοτάδι και την «ανάγκη» αυτού του δίσκου, ενώ το «Honking Antelope» κλείνει την αυλαία με την ένταση και ευαισθησία που απορρέει σε κάθε στιγμή του «Eject The Dead». Για κάθε κομμάτι του δίσκου υπήρξε και ένα video από ένα διαφορετικό καλλιτέχνη, ενώ στη limited edition εκτός από το καταπληκτικό artwork που τον συνοδεύει, υπάρχει και bonus υλικό. Αν με ρωτούσες πριν από έναν χρόνο θα σου απαντούσα μάλλον δεν ξέρω. Σήμερα, και αφού έχω δει τον Tankian να ξετυλίγει μπροστά στα μάτια μου ολόκληρο το «Eject The Dead» με μια σπάνια ειλικρίνεια, δίνοντας μαθήματα προοδευτικότητας και πειραματισμού, τον έχω ανεβάσει τόσο ψηλά όσο του αξίζει στη δική μου οπτική και αισθητική, αφού η αντικειμενικότητα δεν είναι και το δυνατότερό μου σημείο. Ένας πραγματικά θαυμάσιος δίσκος γεμάτος με νεωτερισμούς αλλά και αδυναμίες. Το παρακάτω video είναι το Honking Antelope από τον Roger Kupelian

Serj Tankian / Eject The Dead Symphony

Feed Us – Blue – Sky is Over – Lie Lie Lie – Money – Baby – Gate 21 – The Charade – Honking Antelope – Saving Us – Elect the Dead – Falling Stars – Beethoven’s Cunt – Empty Walls

Τον Μάρτιο του 2010 βγήκε το «Eject The Dead Symphony» και απλώς όταν το είδα, πραγματικά απόρησα για το λόγο της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Συνειδητά δεν θέλω να έχω σχέσεις με την κλασική μουσική που καθιέρωσε η άρχουσα τάξη και ο καθωσπρεπισμός και καθώς σνομπάρω όλες τις προηγούμενες προσπάθειες μεγάλων ονομάτων του χώρου που έκαναν το ίδιο, αφού τις θεωρώ «αρπαχτές» λόγω έλλειψης ιδεών ή για το «όνομα» που πρέπει να βρίσκεται στο προσκήνιο, εδώ ομολογώ ότι μάλλον είναι λίγο διαφορετικοί οι λόγοι που οδήγησαν τον Tankian να δοκιμάσει ή πιο σωστά να πειραματιστεί σ’ αυτό το επίπεδο με την κλασική μουσική. Λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του «Imperfect Harmonies», ο τύπος βγάζει αυτή τη ζωντανή ηχογράφηση με τη φιλαρμονική ορχήστρα του Auckland, απογυμνώνοντας το «Eject The Dead» σ’ ένα πιο συναισθηματικό και μελωδικό επίπεδο, αφού η βάση εκτέλεσής του πατάει μόνο σ’ ένα πιάνο και μια ακουστική κιθάρα. Το πάντρεμα της κλασικής με το rock ήταν ένα όραμα που τον «έτρωγε» και τελικά το πραγματοποίησε στο Town Hall του Auckland, της Νέας Ζηλανδίας, καθώς ο Tankian είναι πλέον μόνιμος κάτοικος του νησιού (μετά την ηχογράφηση του «Eject The Dead» «κατέβηκε» εκεί για τρεις μήνες, ώστε να πάρει την υπηκοότητα, αλλά προφανώς «έπαθε την πλάκα του» με το μέρος και αποφάσισε να μείνει). Η κυκλοφορία του «Eject The Dead Symphony» παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, αλλά περισσότερο θα κολλήσετε με το DVD, καθώς εκεί νομίζω βρίσκεται και η ουσία του, με τον Tankian στα λευκά να τραγουδά φορτισμένος και τόσο απενοχοποιημένος. Δεν τα «έσκασα» γι” αυτό το δισκο αλλά για dowload το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το παρακάτω video του «Sky is Over» νομίζω ότι τα λέει όλα.

Serj Tankian / Imperfect Harmonies

Disowned Inc. – Borders Are… – Deserving? – Beatus – Reconstructive Demonstration – Electron – Gate 21 – Yes, It’s Genocide – Peace Be Revenged – Left Of Center – Wings Of Summer

Στις 7 του προηγούμενου Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Tankian με τον σκωπτικό τίτλο «Imperfect Harmonies». Αυτό που χαρακτηρίζει την τελευταία του αυτή δουλειά είναι η ισορροπία σε όλα τα επίπεδα. Ίσως λίγο παραπάνω απ” όσο θα ήθελα. Εδώ ο «μάγος» κλαίει, ψέλνει, ερμηνεύει, οργίζεται και ελευθερώνεται. Τα κλασικά όργανα καταλαμβάνουν ακόμη περισσότερο χώρο, με τις κιθάρες να μοιάζουν ότι οδηγούν από ένα δεύτερο επίπεδο, ενώ τα φωνητικά εναλλάσσονται με μια διαφορετική ωριμότητα, βγάζοντας μια σχετική αρμονία και συγχρόνως μια αλλόκοτη progressive αισθητική. Το «Imperfect Harmonies» είναι ένας μελωδικός rock δίσκος, με τον Tankian πιο συναισθηματικό από ποτέ, μαέστρο σε μια συμφωνία όπου κυριαρχούν τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τα ορχηστρικά επίπεδα. Τα πάντα είναι πιο ξεκάθαρα μέσα του. Για να καταλάβεις ένα συγκρότημα, έναν καλλιτέχνη, πρέπει να περιμένεις τη συνέχειά του, και το «Imperfect Harmonies» είναι ο άξιος διάδοχος του «Eject The Dead» από μία διαφορετική σκοπιά όμως. Αντιεμπορικό, αντισυμβατικό και με συνοχή, δεν ψάχνει την αποδοχή μέσα από βαριές κιθάρες ή παρανοϊκά φωνητικά, αλλά ήρθε ως φυσική εξέλιξη του δημιουργού του. Το άσχημο όμως είναι ότι σήμερα, τέσσερις μήνες από την κυκλοφορία του και ύστερα από την επήρεια της εμφάνισης του Tankian, τον Αύγουστο στην Αθήνα, όπου πραγματικά με άφησε εμβρόντητο, το «Imperfect Harmonies» μοιάζει να μην με έχει εντυπωσιάσει στη διάρκειά του. Ναι, σίγουρα υπάρχουν πολύ δυνατές συνθέσεις και κομμάτια μέσα του, όπως το «Borders Are…» που σε αρπάζει από τα μαλλιά ή το καταιγιστικό «Left Of Center», αλλά από εκεί και πέρα οι εντάσεις είναι ελάχιστες, κάνοντας λίγο το σύνολο να προσπαθεί να αναπνεύσει έξω από τα νερά του. Το «Electron», κάπου εκεί στη μέση, χωρίζει το δίσκο με το ρυθμικά-άναρχο του tempo, ενώ τα λυρικά «Gate 21» και «Wings Of Summer» περιστρέφονται γύρω από την καλύτερη (κατά τη γνώμη μου) στιγμή του «Imperfect Harmonies» το «Yes, It’s Genocide», ενός αρμένικου ύμνου γεμάτο μνήμες και συναισθήματα που μόνο αν δεις τον Tankian να το ερμηνεύει επάνω στη σκηνή, μπορείς να συνειδητοποιήσεις ή να θυμηθείς το μεγαλείο αυτής της τέχνης. Borders Are…

«Όταν η πλειοψηφία δεν σκέφτεται, η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει.»

Serj Tankian

Εδώ λοιπόν είναι η πορεία ενός «ποιητή του δρόμου», ενός «ζητιάνου της φωτιάς» που τον έφερε στο σήμερα, ωριμότερο και πιο εξωστρεφή, πατώντας σε εμφανώς πιο συναισθηματικές και μελωδικές φόρμες, αφήνοντας πίσω το παρελθόν του και σχεδόν «απαλλαγμένο» από την παράνοια και τις εκρήξεις, να πατάει στα πόδια του πιο γερά και αποφασιστικά ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί ή όχι. Αυτό λοιπόν βγαίνει σε όλη τη διάρκεια του τελευταίου του δίσκου, «Imperfect Harmonies» και καθώς το παραπάνω κείμενο το ξεκίνησα λίγο πριν τη συναυλία του Serj Tankian στην Αθήνα, αλλά για διάφορους λόγους (…!) κατάφερα να το «μαζέψω» μόλις πριν λίγες μέρες, δεν θα το κλείσω μόνο με ένα video από εκείνο το μεγαλειώδες βράδυ στη «χαβούζα». Αυτό που θέλω να αναφέρω για το τέλος είναι ό,τι όλα καλά με τις προσωπικές δουλειές των Tankian, Malakian, Dolmayan και Odadjian, αλλά τίποτα από αυτά που καταπιάστηκαν οι τέσσερις Αρμένιοι (δεν τους υποτιμώ για τις επιλογές τους) δεν έφτασε στα επίπεδα που κατάφεραν ως σύνολο κάτω από το όνομα System Of A Down. Δεν ξέρω γιατί η επανένωσή τους και η ανακοίνωση εμφανίσεων στην Ευρώπη δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αφού τα πράγματα έμοιαζαν να έχουν ωριμάσει, καθώς οι εγωισμοί έσπασαν μπροστά στη θέληση για επαναπροσδιορισμό και επαναδραστηριοποίηση του μεγαλύτερου συγκροτήματος που γέννησε η προηγούμενη δεκαετία. Οι λόγοι είναι δικοί τους. Η απάντηση όμως που ξέρω για μένα είναι ότι δεν έφυγαν ποτέ. Η μουσική τους ήταν παντού μαζί μου. Ήταν στην ημέρα μου, στο σπίτι μου, στο αυτοκίνητό μου, στη δουλειά μου, στο δρόμο μου, στη νύχτα μου, στη ζωή μου. Ήταν στο παρελθόν μου και ευτυχώς θα είναι στο μέλλον μου.

Serj Tankian_Eject The Dead_Empty Walls

Αθήνα 17/08/2010

Για να βάλω λοιπόν τελεία σ” αυτόν τον κύκλο, παραθέτω και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια των System Of A Down σε «κάποιες μέρες που τελικά ξανάρχονται» για να μας θυμίσουν ποιοι πραγματικά είμαστε.

The purest forms of life

Our days are never coming back

The cannons of our time

Our days are never ever coming back

Our days are never coming back.

Highway Song_Steel This Album_System Of A Down

Αντώνης Λ.

Y.Γ. Κάπου διάβασα, κάπου άκουσα. «Θέλω έξω από τη μουσική μου πολιτικό σχόλιο». Αυτό όμως που με τρώει δεν είναι η αποδοχή αυτής της φράσης, αλλά οι λόγοι που σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι την αφήνουν να επικρατήσει, σχεδόν σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητάς τους. Δεν θα προσπαθήσω να μεγαλοποιήσω τις καταστάσεις ή να να μιλήσω σε μία πολιτική βάση, αναλύοντας κοινωνικά το φαινόμενο, αλλά να εκφράσω μόνο την προσωπική μου άποψη σε μια γενικότερη βάση, όσον αφορά τη μουσική που αγαπώ και έχω ανάγκη να «ζω». Σήμερα και μέσα από αυτή την πρωτοφανή προσπάθεια εξόντωσης της οποιασδήποτε αντίστασης και αξιοπρέπειας που προσπαθούν να μας επιβάλουν μέσω του συστήματος, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας ύστερα από τον Δεκέμβρη του 2008, μοιάζει να ψάχνει ξανά την πολιτική του συνείδηση και ταυτότητά, με φάρο αυτή την εξέγερση. Έτσι αφού οι πατεράδες μας δεν μας άφησαν τίποτα, οι γιοι και οι κόρες τους, τους έδειξαν σήμερα ότι μπορούν να διεκδικήσουν τα πάντα μέσα από τη φωτιά και την απόγνωση για το δικό τους αύριο. Το ερώτημά μου λοιπόν είναι πώς η μουσική μπορεί να μένει έξω από αυτή την πραγματικότητα.

Συζητώντας τη συγκεκριμένη πρόταση με κάποιον φίλο, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα για εκείνον ήταν η προφανής.

Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και με τις πληγές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου να μην έχουν επουλωθεί ακόμη, η πολιτική αστάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο, και με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα να προσπαθούν να επιβάλουν την «τάξη» και την «ασφάλεια» στην μεταπολεμική κοινωνία, έφερε τους ανθρώπους να ψάχνουν λύσεις είτε σε κοινωνικό είτε σε προσωπικό επίπεδο, μέσα από την πολιτικοποίηση και τους αγώνες. Δεν νοείτο κάποιος εκείνη την εποχή να μην είναι πολιτικοποιημένος. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο η λύση για το άτομο βρισκόνταν ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και μέσα από την κοινωνική συνοχή και τη συμμετοχή σε κινήματα, ώστε να προσδιορίσει και να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο καπιταλισμός του δυτικού κόσμου αντικατέστησε την εξωστρέφεια και τη μαζικότητα με την εσωστρέφεια και τον εγωκεντρισμό, κάνοντάς τον κόσμο να πιστέψει ότι η λύση μπορούσε να έρθει μόνο μέσα από τη προσωπική αναζήτηση και τον ατομισμό. Σιγά σιγά η κοινωνία άλλαξε, φτάνοντας στο σημείο να θεωρεί τον πολιτικοποιημένο πια, στην καλύτερη των περιπτώσεων ως γραφικό, απαξιώνοντας κάθε προσπάθεια για ανατροπή μέσα από την ενοχική απαξίωση των πάντων αλλά πάνω απ’ όλα του ίδιου της του εαυτού. Αυτό αντικατοπτρίζεται σε κάθε μορφή τέχνης και περισσότερο στη μουσική των δεκαετιών που ακολούθησαν. Η πολιτική συνείδηση  όμως λειτουργεί σαν το θαλάσσιο κύμα και απ’ ό,τι φαίνεται στο σήμερα, βρισκόμαστε σε ανοδική πορεία και πάλι, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι για μια ακόμη φορά, πώς ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της μουσικής εθελοτυφλεί και ζει μακριά από την ανάγκη του κόσμου για μαζικότητα και επαναπροσδιορισμό.

Λοιπόν «κύριοι» και «κυρίες» εκεί έξω, κάποιοι μουσικοί σήμερα προσπαθούν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους σε αυτή την κοινωνική και πολιτική υποβάθμιση, προσπαθώντας να κινητοποιήσουν, να αφυπνίσουν τις μάζες που έχουν χάσει τη συλλογική τους μνήμη και ζουν στην αυταπάτη μιας «εύκολης» δημοκρατίας, όσο mainstreme και αν ακούγονται ή χαρακτηρίζονται. Όταν η άκρατη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα της αστικής τάξης σερβίρει από τα «Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης», την υποκουλτούρα των ξενόφερτων reality και τη μιζέρια των εγχώριων μπουζουκιών, τα πολιτικοποιημένα συγκροτήματα απαιτούν την αφύπνιση και την αυτοσυνείδηση, προκαλώντας μας να κοιτάξουμε χωρίς φόβο έστω και για μια φορά, έξω από το παράθυρό μας, έξω από το κουτί μας και το σημαντικότερο, έξω από τον εαυτό μας. Για κάποιους, η ελευθερία του ατόμου έρχεται μέσα από το «δαιμονιακό» στοιχείο του υπερφυσικού (…), δηλαδή το στασιασμό απέναντι στον Θεό, ενώ για άλλους μέσα από το μηδενισμό ή την «αυτοκαταστροφή» σαν επιλογή για μια νέα αρχή. Ο ρομαντισμός που κοιτάζει στο μέλλον και την εξέλιξη, ξεκινάει την αντίδραση μέσα από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου απέναντι στον «θεοκρατούμενο» καπιταλισμό της απομόνωσης, της ανταγωνιστικότητας αλλά και της τιμωρίας. Η ελευθερία όμως έχει να κάνει με το πώς την ορίζει ο καθένας από εμάς και η κατάκτησή της σίγουρα ξεκινάει από την αντίσταση στους εσωτερικούς περιορισμούς, αλλά ολοκληρώνεται μόνο όταν λειτουργούμε συλλογικά και αντιστεκόμενοι κυρίως στους εξωτερικούς συμμετέχοντας ή προκαλώντας με τη δράση μας κινηματικές διαδικασίες. Όλα αυτά τα συγκροτήματα λοιπόν, γνωρίζοντας το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν και μέσα από τη μουσική τους, προσπαθούν να επηρεάσουν, να αλλοιώσουν, να ξυπνούν συνειδήσεις μιλώντας ουσιαστικά για ελευθερία, αλληλεγγύη και την αξία της ζωής. Για μένα η μουσική είναι ένας δρόμος που σε οδηγεί στη σκοτεινή πλευρά της «ψυχής» σου ή καλύτερα της «ύλης» σου και σε προκαλεί να περάσεις τα εμπόδια της ζωής, ανακαλύπτοντας κάθε φορά έναν μεγαλύτερο εαυτό. Είναι το συναίσθημα που πλημμυρίζει ένα άδειο δωμάτιο, ένα άδειο σώμα. Είναι η ανάμνηση «εκείνης», μιας στιγμής, μιας ζωής. Είναι η θύμηση ενός φίλου, ενός αδερφού. Είναι η αντίδραση, είναι η δράση. Είναι η αποκάλυψη, είναι η εκδίκηση. Είναι η ελπίδα, είναι η απελπισία. Είναι η ολοκλήρωση, είναι η απώλεια. Είναι το σκοτάδι, είναι το φως. Είναι τα πάντα, είναι το τίποτα. Είναι κάτι το εντελώς προσωπικό και έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αλλά και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτόν. Είναι τελικά το κατά πόσο συνειδητοποιούμε την αντίδραση, ως στάση ζωής και όχι ως μια απλή «διασκέδαση». Ναι, η μουσική είναι πάνω απ’ όλα τέχνη, αλλά η τέχνη δεν μπορεί να είναι άλλο από ο καθρέφτης της κοινωνίας και καθώς δεν θα προσπαθήσω μια σύγκριση των «μουσικών ειδών» ή του τρόπου έκφρασης των εκάστοτε καλλιτεχνών, θα επιλέξω εκείνους που εκφράζουν  «καθαρές ιδέες» και τον «αντιδραστικό ρεαλισμό». Ανάμεσα σε δίσκους από Miles Davis και The Walkabouts, μέχρι Meshuggah και Fields Of The Nephilim, πάνω απ’ όλους, έχω εκείνους που προβάλλουν τραγούδια διαμαρτυρίας για τους λόγους, τις αιτίες, τα αιτήματα και τους στόχους του κινήματος, προκαλώντας για αφύπνιση και δράση. Για να ζήσουμε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, πρέπει πρώτα να τον κατανοήσουμε, τότε μόνο θα μπορέσουμε να τον αλλάξουμε ή έστω να τον αλλοιώσουμε, ώστε να μπορέσουμε να υπάρξουμε μέσα του, και τα πολιτικοποιημένα συγκροτήματα σ’ ένα πρωτόλειο στάδιο συνειδητοποίησης μπορούν να ασκήσουν μια δυναμική προς αυτή τη κατεύθυνση.

Για να τελειώνουμε. Από τα απαγορευμένα του Τσιτσάνη, στα αντιστασιακά του Δημήτρη Γκόγκου και από τον Ξυλούρη, στον Μάνο Λοΐζο, μέχρι τον Σιδηρόπουλο μιας άλλης εποχής, κάποιοι ξυπνήσαμε μέσα από τους Pink Floyd, τους Public Enemy και τους Dead Kennedy’s του χθες, και από τους Rage Against The Machine, τους Deus Ex Machina και τους System Of A Down, φτάσαμε στην Opet, την Keny Arkana, τους Anti Flag και τον Tankian του σήμερα. Σε κάποιους όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν μ’ ένα βαρύγδουπο ουτοπικό θόρυβο. Για μένα όμως είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, που όχι μόνο με έφερε στο σήμερα, αλλά με αφύπνισε και μου έμαθε να απαιτώ «ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ».

Category: Χωρίς κατηγορία