Εκτυπώστε το
ΟΧΙ στο κλείσιμο του περιοδικού «ΔΙΦΩΝΟ».
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ
Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011, η εταιρεία Best End ιδιοκτησίας του Ομίλου Γιαννίκου, ανακοίνωσε το κλείσιμο του ιστορικού μουσικού περιοδικού Δίφωνο. Το Δίφωνο κυκλοφορεί αδιαλείπτως από τον Οκτώβριο του 1995 και αποτελεί θεσμό στα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα. Στις σελίδες του φιλοξενήθηκε το σύνολο των σημαντικότερων προσώπων και τάσεων της ελληνικής μουσικής σκηνής. Αυτή η απόφαση έρχεται σε συνέχεια του κλεισίματος των εντύπων «Ποπ & Ροκ» και «Όασις» που ανήκουν στην ίδια εταιρεία.Για αυτήν την εξέλιξη, οι εργαζόμενοι του Διφώνου, θεωρούμε ως μοναδικό υπεύθυνο, τις κομβικές επιλογές της ιδιοκτησίας του περιοδικού, επιλογές οι οποίες αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του. Ένας ιστορικός τίτλος , λοιπόν, κλείνει, σε αντίθεση με τις διαθέσεις και τη στήριξη που τόσο η συντακτική ομάδα όσο και το πολυπληθές αναγνωστικό κοινό εξέφραζαν προς το περιοδικό.
Οι συντάκτες του Διφώνου παραμένουμε απλήρωτοι εδώ και μήνες, ωστόσο συνεχίσαμε μέχρι και την τελευταία ημέρα λειτουργίας του, να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας με συνέπεια. Για όλους εμάς, το Δίφωνο δεν ήταν μόνο ένα μέσο βιοπορισμού, αλλά ένα πεδίο έκφρασης και δημιουργίας που πήγαζε από την αγάπη μας για τη μουσική και το ελληνικό τραγούδι, μια όαση ποιότητας στην έρημο του ευτελούς «πολιτισμού».
Εμείς οι συντάκτες και εργαζόμενοι στο Δίφωνο:
- Διαμαρτυρόμαστε για το κλείσιμο του περιοδικού και διεκδικούμε τη συνέχιση της έκδοσής του.
- Απαιτούμε την άμεση και πλήρη καταβολή των δεδουλευμένων μας, καθώς και την απορρόφηση των μισθωτών συναδέλφων μας σε άλλες θέσεις του ομίλου, σε περίπτωση που δεν συνεχίσει η έκδοση του Διφώνου.
- Εάν η έκδοση του περιοδικού δεν είναι εφικτή υπό το τωρινό ιδιοκτησιακό καθεστώς, δηλώνουμε την πρόθεση μας να αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι, με κάθε πρόσφορο μέσο για τη συνέχεια ύπαρξης του Διφώνου.
Καλούμε την ΕΣΠΗΤ και τα υπόλοιπα σωματεία στο χώρο του τύπου να καταδικάσουν το γεγονός.
Καλούμε τους αναγνώστες, τους ανθρώπους του πολιτισμού και της διανόησης να γνωστοποιήσουν την αντίθεση τους στο κλείσιμο του Δίφωνου.
Ευχαριστούμε τους αναγνώστες και τους ανθρώπους του πολιτισμού που στάθηκαν πλάι στο περιοδικό για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, συνοδοιπόροι μιας συναρπαστικής διαδρομής. Ελπίζουμε αυτή η διαδρομή να έχει συνέχεια και να συναντηθούμε ξανά σύντομα.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΙΦΩΝΟ
Υπογραφές:
Μαριάνθη Πελεβάνη (διευθύντρια σύνταξης)
Κώστας Αγοραστός
Σπύρος Αραβανής
Αλέξης Βάκης
Παναγιώτης Γιαννέλης
Αδάμ Γιαννίκος
Άντυ Δημοπούλου
Γιώργος Ιωάννου
Μαρία Κασίτα
Κέλλυ Κυλίτου
Μαρία Λαμπράκη
Φωτεινή Λαμπρίδη
Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Χρήστος Α. Μιχαήλ
Σωτήρης Μπέκας
Αντώνης Μποσκοϊτης
Ηρακλής Οικονόμου
Νίκη Ορφανού
Ελένη Παγκαλιά
Μιχάλης Παπαμακάριος
Αντώνης Περιβολάκης
Γιάννης Θ. Πετρίδης
Μιχάλης Πολυχρόνης
Σάββας Σερέτης
Βάσια Τζανακάρη
Γιώργος Φλωράκης
Μενίνα Φουρτούνη
Αντώνης Ν. Φράγκος
Δήμητρα Φωτοπούλου
Category: Εργατικά
να μην κλεισει το διφωνο συνυπογραφω.
αλλιως να βγει απο τους εργαζομενους του και να το υποστηριξουμε συνυπογραφω.
ΑΣΧΕΤΟ εχει διαβασει κανείς σας τελευταία το συγκεκριμένο περιοδικό; είχα πάρει τα 3 τελευταία τεύχη για τα cd τους και το ψιλοδιαβασα.
δεν είναι αυτό που εβγαινε απο την βλαβιανού, καμμια σχέση.
αλλα έτσι και αλλιώς, το αγοράζει κανείς επό εσάς που θα συνυπογραψετε;
τα περιοδικά τα αγοράζει ο κόσμος, πέρνουν διαφημίσεις, και βγαζουν κέρδος για να πληρώνονται μισθοί κλπ.
αν δεν το αγοραζε κανείς μας, και δεν πρόκειται να το αγοράσει κανείς μας, πως να μην κλείσει;
το να λέμε να μην κλείσει αλλά χωρίς να το ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ (και μάλιστα ανεξάρτητα απο το αν αξίζει να το αγοράζουμε!) από την άλλη δεν είναι λίγο αντικρουόμενο;
Υποστηρίξαμε,υποστηρίζουμε και υπερασπίζουμε κατ’αρχή το δικαίωμα στην εργασία.Αντιταχθήκαμε στις απολύσεις στο ΒΗΜΑ,την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ,τον ΕΛ.ΤΥΠΟ, τον ΑΝΤΤΕΝΑ αλλα και τον 902.Αυτό συνέβη παρά το γεγονός,ότι όχι μόνο διαφωνούμε με το στίγμα και το ρόλο που παίζουν αυτά τα ΜΜΕσα,αλλά πιστεύουμε ότι η ύπαρξη κάποιων απο αυτά στηρίζει,ενισχύει και θωρακίζει την κυρίαρχη προπαγάνδα και πολιτική.Προφανώς και το ΔΙΦΩΝΟ,δέν εκφράζει το «μοντέλο» του πολιτισμού που πιθανά να εκφραζόμαστε απο αυτόν,αλλά προβάλλει σημαντικές και ανεβασμένες αισθητικά παρουσίες και δημιουργούς.Παράλληλα δέν πιστεύουμε ότι το ζήτημα της κυκλοφορίας αφορά σε τόσο μεγάλο βαθμό όπως υπονοείς τη βιωσιμότητα του.Έχουμε δεί πολλά ΜΜΕσα να επιβιώνουν με πολύ χαμηλές κυκλοφορίες.Αυτό το οποίο τελικά προκαλεί την αντίδραση των εργαζομένων και καλεί στη δική μας αλληλεγγύη είναι το γεγονός ότι πολλές επιχειρήσεις με πρόσχημα την κρίση και με αρωγό την κυβέρνηση,επιχειρούν να επιβιώσουν σε βάρος των εργαζομένων τους.Είτε μέσω των απολύσεων είτε ανατρέποντας ωράρια,κόβοντας μισθούς,αφαιρόντας δικαιώματα και κατακτήσεις.Και όλα αυτά επειδή η επιχείρηση όχι ότι «δε βγαίνει»,αλλά συνήθως επειδή δέν πετυχαίνει το προσδοκόμενο για τον επιχειρηματία κέδρος.
ok δεν λεμε κατι διαφορετικό,
μονο που το διφωνο δεν το αγοραζε κανεις μας.
η υποστηριξη φαινεται και οταν αφηνουμε 7,9 ευρω στο περιπτερο.
και στον επιχειρηματια (κεφαλαιο), και στο περιοδικο, και στους γραφιαδες του, και στην τσεπη τους.
αν ο γιαννικος ελεγε οτι κανω 10 απολύσεις και κανω επιχειρησιακή συμβαση, και πάλι θα φωναζαμε. θα μας ελεγε οτι δεν θα εκλεινε όμως ο ’’ιστορικος’’ τιτλος ΔΙΦΩΝΟ κλπ.
έτσι και αλλιως θα ριχναμε τα ’’μπινελικια’’ που θελαμε
εδω ομως το περιοδικό ΕΚΛΕΙΣΕ
ΓΙΑΤΙ τα περιοδικα για να ζησουν πρεπει να πουλανε. και υποθετω τα 23,7ευρω που εδωσα στον περιπτερα για τα 3 τελευταια τευχη δεν εφταναν.
αυτο που θελω να τονισω είναι οτι κανουμε κριτικη ευκολα στον γιαννικο, αλλα όταν ηταν να βοηθησουμε στην πραξη τους εργαζομενους (δινοντας 7,9ευρω στο περιπτερο) δεν το καναμε.
γιατι και το περιοδικο αυριο να ξαναβγει απο τους εργαζόμενους του πάλι δεν θα το αγοραζει κανεις.
Αλληλεγγύη στους εργαζομένους, ΟΚ. Τι αλληλεγγύη όμως δείξαν σε νέους μουσικούς οι εργαζόμενοι αυτοί; Παρακολουθούσα το δίφωνο πριν από μερικά χρόνια… τα ίδια και τα ίδια. Καθεστωτικά αναγνωρισμένη μουσική προβαλλόταν σε απελπιστικό βαθμό. Τίποτα καινούργιο, οι ίδιοι και οι ίδιοι «καλλιτέχνες» συνέχεια… μια τρελή μούχλα.
Δεν θα πω ότι συνέχεια έτσι ήταν τα πράγματα, όμως εμένα αυτή την εντύπωση μου έδωσε το περιοδικό στα αρκετά τεύχη που αγόρασα περιμένοντας μήπως και δω κάποια αλλαγή, μοιραία όμως.