Εκτυπώστε το
Πρόβα έκτατων μέτρων
Η κυβέρνηση είναι γνωστό ότι έχει διαλέξει στρατόπεδο. Τελευταία όμως επιλέγει στρατιωτικές μεθόδους για να προασπίσει και να επιβάλλει την πολιτική της.
Η χτεσινή επιβολή της απαγόρευσης κυκλοφορίας στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας, μόνο ως πρόβα εκτάκτων μέτρων θα μπορούσε να κατανοηθεί. Ολόκληρη την ημέρα μετακινούνταν άσκοπα με τους φάρους αναμμένους, οι γνωστοί δίκυκλοι της ομάδας Δ, μάλλον όχι για να εμπεδώσουν το «αίσθημα ασφάλειας», αλλά για να κάνουν αισθητή την ασφυκτική πίεση που θα ακολουθούσε τις επόμενες ώρες σε χιλιάδες εργαζόμενων και νεολαίας που θα πορεύονταν για τα δυο χρόνια από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου.
Την κατάσταση πολιορκίας του κέντρου συμπλήρωναν οι επιδεικτικά ατημέλητοι αστυνομικοί με πολιτικά (ασφαλίτες κατά το λαϊκότερο) όπου σχεδόν σε κάθε γωνία των κεντρικών δρόμων και κοντά σε διμοιρίες των ΜΑΤ, περιφέρονταν κάνοντας ελέγχους και προληπτικές προσαγωγές ατόμων με παραπλήσιες ενδυματολογικές επιλογές ή άλλων που απλά υπερέβαιναν οπτικά, την περιορισμένη αισθητική και αντίληψή τους.
Το καινούργιο στοιχείο της περικύκλωσης -που εδώ και καιρό σε ορισμένα τμήματα των διαδηλώσεων εφάρμοζαν τα ΜΑΤ- στη χτεσινή διαδήλωση αποφάσισαν να το γενικεύσουν, μετατρέποντας έτσι το σύνολο των διαδηλωτών σε «ύποπτους ταραχοποιούς». Είναι ένα ποιοτικά καινούργιο στοιχείο που έχει να αντιμετωπίσει το κίνημα στις επόμενες κινητοποιήσεις όπου προφανώς η αστυνόμευση έχει ως στόχο να εμπεδώσει και να διευρύνει ένα κλίμα ασφυκτικού ελέγχου. Παράλληλα όμως προκαλεί τα συναισθήματα, την υπομονή και τα νεύρα των διαδηλωτών εξ” αιτίας των συνεχών προκλήσεων από την πλευρά των ΜΑΤ με νεύματα, βρισιές και με μορφασμούς πίσω από τις αντιασφυξιογόνους μάσκες. Με αυτό τον τρόπο μπορούν εύκολα να προκαλέσουν αντιδράσεις από την πλευρά των διαδηλωτών, που εάν δεν γενικεύονται, τουλάχιστον μπορούν να διακρίνουν τους πιο «ζωηρούς» για συλλήψεις και προσαγωγές. Ταυτόχρονα εφαρμόστηκε (πρώτη φορά με τέτοια ένταση και διάρκεια) η μέθοδος της «τανάλιας», για παράδειγμα, στο ύψος του «ΑΤΤΙΚΑ» και χωρίς την παραμικρή πρόκληση, με ταυτόχρονη κίνηση από δεξιά και αριστερά του δρόμου, απέκοψαν και απέκλεισαν μπλοκ φοιτητικού συλλόγου, χτυπώντας ανελέητα κόσμο για πολύ ώρα, ρίχνοντας χημικά και βομβίδες. Το αποτέλεσμα ήταν πολλοί τραυματίες, πανικός λιποθυμίες και συλλήψεις.
H πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να ακυρωθεί εξ’ αρχής η διαδήλωση. Να μη γίνει. Να δημιουργηθούν συνθήκες απαγόρευσης. Ο αποκλειστικός και μοναδικός παράγοντας που επέβαλλε την πραγματοποίησή της ήταν οι χιλιάδες λαού που συγκροτημένα αποφασιστικά και μαχητικά πορεύτηκαν μέχρι τέλους με χαρακτηριστικό ηρωισμό και αυτοθυσία, απέναντι στις στρατιωτικές ορδές των ΜΑΤ, τις συνεχόμενες ρίψεις δακρυγόνων και το πολεμικό σκηνικό που έστηναν με την δικαιολογία των σπασμένων στάσεων λεωφορείων και φαναριών.
Ο αποκλεισμός των Εξαρχείων από εκατοντάδες δυνάμεις όλων των ειδών που εκτείνονταν περιμετρικά μέχρι τη Νομική και το Πολυτεχνείο με δεκάδες πάνοπλους καβαλάρηδες (Δελτάδες και Ζητάδες) κλούβες ΜΑΤ και πεζές διμοιρίες με πλήρη εξάρτηση, μαρτυρούσε το κλίμα που θα ακολουθούσε με επιθέσεις στο σημείο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, με απόπειρες καταστροφής του μνημείου, με χημικό πόλεμο και αντεγκλήσεις για πολύ ώρα στην περιοχή.
Το κλίμα και τα γεγονότα της χτεσινής διαδήλωσης δεν «ευτύχησαν» να προβληθούν ούτε ως θέαμα από τα κανάλια. Προτίμησαν να κρατήσουν στο απόλυτο σκοτάδι την ενημέρωση, παρά να μπουν στον κόπο να τη διαστρεβλώσουν ως συνηθίζεται.
Νίκος Π.
Ακολουθεί μια μικρή παρουσίαση φωτογραφιών που μπόρεσα να τραβήξω.
Category: Χωρίς κατηγορία
Υπάρχουν περισσότερα από ένα ποιοτικά στοιχεία διαφοροποιητικά της σημερινής διαδήλωσης από τις προηγούμενες κι’ αυτά πρέπει να κρατήσουμε κατά την γνώμη μου, πέρα από την “αποθέωση της καταστολής”, που και δεν ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο της διαδήλωσης, όπως τουλάχιστον γίνεται αντιληπτό στο παραπάνω κείμενο και δεν γίνεται αντιληπτό με τρόπο θετικό η απάντηση σε παρόμοιας υλικότητας και υφής σχέδια.
Το κεντρικό στοιχείο της διαδήλωσης σε πολιτικό επίπεδο ήταν ότι ο Δεκέμβρης δεν είναι επέτειος, και δύσκολα θα γίνει επέτειος! Και δεν έγινε επέτειος επειδή δεν μπόρεσε να διαμεσολαβηθεί πολιτικά από τις υπάρχουσες πολιτικές μορφές (και των αντιεξουσιαστικών συμπεριλαμβανομένων) λόγω ακριβώς της βαθιάς κρίσης αυτών των πολιτικών μορφών και κατά συνέπεια της γενικότερης κρίσης εκπροσώπησης του πολιτικού συστήματος σήμερα. Σ’ αυτές τις συνθήκες, η αριστερά στο σύνολο της αδυνατεί να καταθέσει μια έμπακτη πρόταση για όλο αυτό τον κόσμο που πετιέται στο περιθώριο, ενώ η αντιεξουσία του δίνει σαν μόνη λύση την δυνατότητα να εκδηλώνει την οργή του σε τέτοιες διαδηλώσεις, χωρίς να καταφέρνει προς το παρόν να τον ενσωματώσει στις δομές της. Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο. Αναφορικά με τους πολιτικούς και στρατιωτικούς σχεδιασμούς οργάνωσης της καταστολής. Πολιτικά το σχέδιο, πολύ περισσότερο από πέρυσι, πήγε στο βρόντο. Έχει γραφτεί από καιρό ακόμα και σε λογοτεχνικά βιβλία, και εξακολουθεί να ισχύει: “όταν η τρομοκρατία ασκείται στα κουτουρού, παύει να τρομάζει”, ειδικά αν εξακολουθούν να υπάρχουν οι υλικές συνθήκες καταστροφής της καθημερινότητας για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της εκμετάλλευσης.
Χιλιάδες κόσμου κατέβηκε στο δρόμο παρά, όντως, την τεράστια επίδειξη πολιτικής πυγμής, που την κάνανε ακόμα πιο έντονη οι πολεοδομικού τύπου κατασταλτικοί σχεδιασμοί.
Από την άλλη, το στρατιωτικό συμπέρασμα για μένα είναι διαφορετικό από αυτό που βγάζει ο συγγραφέας του παραπάνω άρθρου: σε συμπαγείς όγκους διαδηλωτών, το νέο όπλο της αστυνομίας, οι δυνάμεις Δίας δηλαδή, που μας είχε βάλει σημαντικά ζητήματα για το πως κατεβαίνουμε στις πορείες το προηγούμενο διάστημα, μπλοκάρεται. Μόνο όταν οι κρανοφόρες πεζές διμοιρίες καταφέρνουν να διαλύσουν την πορεία (κι όχι απλά να την διασπάσουν), οι δέλτα μπορούν να δράσουν. Στο κύριο σώμα της προχθεσινής πορείας, αυτό δεν συνέβη, αντίθετα συνέβη στις ουρές της, κι αυτό αφενός έκανε τους μπάτσους να χάσουν τον έλεγχο της διαδήλωσης, αφετέρου τους έδωσε την ευκαιρία να σκορπίσουν τον τρόμο στα απομονωμένα και διαλυμένα πίσω τμήματα των διαδηλωτών.
Τρίτο. Η επιλογή ενός τρόπου σύγκρουσης, που είχε πολύ καιρό να επιλεγεί, δηλαδή η διάσπαρτη επίθεση στο Σύνταγμα με μπουκάλια, από πολλές πλευρές ταυτόγχρονα, δηλαδή η αποκέντρωση της στρατιωτικής σύγκρουσης παράλληλα με την προσεκτική αποφυγή κάθε πρόκλησης μέχρι τότε (η μαρφίν αφομοιώθηκε), αιφνιδίασε μεν την καταστολή σε στρατιωτικό επίπεδο, δεν υπήρξε όμως επαρκής όρος για την γενίκευση της σύγκρουσης σε πολιτικό επίπεδο. Άρα πέρα από το οργανωτικό έλλειμμα στις πορείες του κινήματος, μας λείπουν και πολλά άλλα πράγματα που ανάγονται σε ένα γενικότερο πλέγμα κοινωνικών σχέσεων.
Τέταρτο, παράλληλα με την όποια πολιτική δουλειά σε επίπεδο κινήματος, όσο ένα κομμάτι του κινήματος θα κατεβαίνει στο δρόμο να διαδηλώνει παίζοντας το παιχνίδι της “γιορτής” και δη το σύνολο -σχεδόν- της αριστεράς, θα μαζεύει βία, νομικές διώξεις, και τελικά ήττες. Όσο δηλαδή η αριστερά δεν κατανοεί ότι οι όροι της κοινωνικής σύγκρουσης έχουν αλλάξει στο σήμερα, και νομίζει ότι “οι πορείες είναι η παιδική χαρά για να κάνουμε ότι κάναμε πάντα”, το παιχνίδι θα το χάνει από όλες τις πλευρές. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νέος τρόπος αντιμετώπισης της “εικονικής” σύγκρουσης των φοιτητών και φοιτητριών μπροστά στα λουλουδάδικα πριν μερικές ημέρες, όπου το μήνημα της κυβέρνησης ήταν ξεκάθαρο: “αυτά που ξέρετε, ξεχάστε τα, δεν θα γίνονται πια ανεκτά”. Οπότε το ζήτημα του επαναπροσδιορισμού μέσων και σκοπών και των διαλεκτικής λύσης των αντιφάσεων μεταξύ τακτικής και στρατηγικής, μεταξύ εντός και εκτός (της χώρας, π.χ. με τις συγκρούσεις στο μεξικό, ενάντια στις “προβοκάτσιες” στο εσωτερικό), μεταξύ πραγματικού και εικονικού, κλπ, κλπ επικαιροποιείται με όρους δραματικούς.
Συμφωνώ στα περισσότερα με Η. Το ότι εδώ ο κόσμος χάνεται και η αριστερά παίζει ….. είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Τώρα για τις διαδηλώσεις, έχω μερικές απορίες – σκέψεις. Δεν καταλαβαίνω γιατί όλες οι συγκεντρώσεις και πορείες γίνονται πάντα στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είμαστε στην Αθήνα του ’60. Η πόλη αυτή έχει επεκταθεί χίλιες φορές και έχει πλέον πολλά κέντρα. Στο παραδοσιακό της κέντρο βέβαια βρίσκεται το Κοινοβούλιο, αλλά π.χ. το Υπουργείο Παιδείας είναι στο Μαρούσι. Γιατί να μη γίνει μια πορεία προς τα εκεί, με αποκλεισμό της λεωφόρου Κηφισίας, που κυριολεκτικά συμβολίζει την υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου, εκεί που βρίσκονται τα Mall, τα υπερπολυτελή κιτς μεγαθήρια των πολυεθνικών, τα κατασκευάσματα του Βωβού, και στο κάτω κάτω εκεί που κινούνται οι πλούσιοι αυτής της πόλης, που ζουν στα βόρεια προάστια, που εκτυλίσεται σημαντικό μέρος της οικονομικής ζωής; Τελικά ποιον θέλουμε να χτυπήσουμε; Τους φτωχούς που παίρνουν το λεωφορείο να πάνε στο κέντρο να κάνουν τις δουλειές τους, να συμβάλλουμε στην οργανωμένη, όπως έχει γραφτεί, υποβάθμιση του με στόχο παιχνίδια real estate; Σε ποιον απευθύνονται αυτές οι πορείες; Στους εξαθλιωμένους μετανάστες που είναι πια η πλειοψηφία των κατοίκων και χρηστών του κέντρου; Οι διαδηλώσεις, οι αποκλεισμοί δρόμων, η παρακώλυση κάποιων λειτουργιών, είναι ένα μέσο άσκησης πίεσης, ένας τρόπος να δηλώσεις την αντίθεση και τη θέση σου, να αφυπνίσεις. Όμως αντί αυτού έχει καταντήσει μια εθιμοτυπία, γνωστή και από τις δυο μεριές, που δεν καταλαβαίνω τελικά ποιανού το παιχνίδι παίζει. Αποκλεισμός ζωτικών λειτουργιών της πόλης, ουσιαστικές μαζικές παρεμβάσεις σε όλο το χάρτη, όχι άλλο με το γνωστό σκηνικό. Πρέπει να ενοχλήσουμε, όχι να παίζουμε το προσχεδιασμένο ρολάκι των αριστερών μαγαζιών.
Εγκληματίες πολέμου κατά άοπλων πολιτών και κατοικημένων περιοχών
Είναι αδύνατον με λόγια να περιγράψει κανείς όσα συμβαίνουν από το μεσημέρι στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας σε κεντρικές αρτηρίες, ήταν μόνο η προειδοποίηση του κράτους εκτάκτου ανάγκης για το τι θα επακολουθούσε. Στην πραγματικότητα το κέντρο της Αθήνας τελεί υπό στρατιωτικό νόμο.
Τα Προπύλαια, η Πανεπιστημίου, η Ομόνοια και η Σταδίου μετατράπηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της απογευματινής διαδήλωσης σε πεδίο βολής χημικού πολέμου, χωρίς καν την παραμικρή “αφορμή”!!!! Χιλιάδες κόσμου βρέθηκε να εισπνέει τα καρκινογόνα αέρια που εκτόξευαν οι ορδές του αστυνομικού υποκόσμου. Αν υπήρχαν παρατηρητές του ΟΗΕ θα έπρεπε να εκδώσουν επί τόπου διεθνές ένταλμα σύλληψης στους ηθικούς αυτουργούς πολιτικούς υπεύθυνους αυτών των βαρβαρικών πολεμικών πράξεων κατά άοπλων πολιτών και να δικαστούν ως εγκληματίες πολέμου. Το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να μείνει έτσι. Οι δυνάμεις καταστολής δεν επιχείρησαν να εμποδίσουν κάποιες μεμονωμένες βίαιες ενέργειες. Οι δολοφονικές ενέργειές τους είχαν στόχο χιλιάδες ανθρώπους. Δεν ήταν σε καμία άμυνα, σε καμία περίπτωση δεν κινδύνευσε η ζωή τους, ούτε η περιουσία κανενός. Τα χημικά αέρια δεν αποσκοπούσαν να εμποδίσουν τέτοιες ενέργειες σε κανένα σημείο της διαδήλωσης. Οι ελάχιστες φθορές αφορούσαν στάσεις λεωφορείων και λυόμενες κατασκευές σε πεζοδρόμια αμελητέας αξίας και πραγματοποιήθηκαν από την δικαιολογημένη οργή νεαρών διαδηλωτών από τα έκτροπα των δυνάμεων καταστολής. Οι εγκληματικές πολεμικές ενέργειες κατά άοπλων πολιτών είναι προμελετημένο σχέδιο της κυβέρνησης και της ηγεσίας της αστυνομίας και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Το μπλόκο των Εξαρχείων
Το πρωτοφανές όργιο συνεχίστηκε μέχρι τα μεσάνυχτα κατά όχι μόνο όσων συγκεντρώθηκαν στον τόπο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αλλά και κατά των κατοίκων της περιοχής των Εξαρχείων, που εγκλωβισμένοι μέσα στα σπίτια τους και χωρίς άλλες επιλογές ήταν αναγκασμένοι επί ώρες αυτοί γέροι και μικρά παιδιά να εισπνέουν τα δολοφονικά αέρια των αφηνιασμένων υπανθρώπων ενδεδυμένων με χακί στολές και με πλήρη εξάρτηση χημικού πολέμου. Αυτό που συνέβη στα Εξάρχεια ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Οι αλητεία σε όλο της το μεγαλείο. Τα καθάρματα έκαναν εισβολή σε κατοικημένη περιοχή και αν είχαν βόμβες θα τις έριχναν για να σκοτώσουν κόσμο. Σε δύο περιπτώσεις πρώτα στις 9.10 στη Μεσολογγίου και Τζαβέλα και μια λίγο μετά τις 10 μ.μ. στη Σπ. Τρικούπη μεταξύ Στουρνάρα και Τοσίτσα, τα ΜΑΤ εγκλώβισαν εκατοντάδες κυρίως νεαρά παιδιά και στην κυριολεξία τους έσπασαν τα κεφάλια. Μόνο από τύχη δεν υπήρξαν νεκροί. Έκπληκτος ο κόσμος από τις πολυκατοικίες βγήκε στα μπαλκόνια πετώντας νερά και ουρλιάζοντας για να σταματήσει το μακελειό. Και είχαν επιλέον το θράσος να συλλάβουν και κάποιους από τους άγρια ξυλοκοπημένους. Στην περίπτωση μάλιστα της Τζαβέλα επιχείρησαν να συλήσουν το μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου κάνοντας αναλαμβάνοντας έτσι εκτός από κατασταλτικό και ιδεολογικό ρόλο. Μέχρι στιγμής είναι άγνωστος ο αριθμός των προσαγωγών, των συλληφθέντων και των τραυματιών. (Συνολικά από την αστυνομία έγιναν 96 προσαγωγές, από τις οποίες οι 42 εξελίχθηκαν σε συλλήψεις)
Στόχος η προληπτική συντριβή του κινήματος
Είναι περιττό να πούμε ότι το κατασταλτικό μένος του κράτους αποσκοπεί στον εκφοβισμό της κοινωνίας. Ότι λειτουργεί προληπτικά προκειμένου να αποτρέψει την κοινωνική αναταραχή που όλοι περιμένουν εξαιτίας όχι τόσο των νέων μνημονίων που διαδέχονται το ένα το άλλο όσο της απόγνωσης που κυριεύει πλέον ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού. Ο σκοπός τους όμως δεν είναι μόνο προληπτικός. Επιδιώκουν προκαταβολικά τη σύγκρουση και τη συντριβή του κινήματος τώρα, επιλέγοντας τόπο και χρόνο, θεωρώντας ότι έχουν ακόμα τους συσχετισμούς για να το πετύχουν. Αυτό έκαναν όταν απαγόρευαν από προχθές την κυκλοφορία, όταν επιτίθονταν στη διαδήλωση σε όλα τα μπλοκ και όταν επιδίωκαν λυσσασμένα μια γενική αναμέτρηση στην περιοχή των Εξαρχείων. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αφορά όλους όσους το κράτος και η κυβέρνηση θεωρεί ότι μπαίνουν εμπόδιο στον ελεεινό ταξικό ανασχεδιασμό της κοινωνίας προκειμένου να επιβιώσει ο μισοπεθαμένος καπιταλισμός τους.
Ο χημικός πόλεμος δεν είναι άσχετος με την αγρία κοινωνική χημειοθεραπεία που υποβάλλουν εδώ και 9 μήνες την εργατική τάξη, τη νεολαία, τους άνεργους και εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα στις νέες συνθήκες.
Είναι αλήθεια ότι η μάχη με ένα κράτος σε πλήρη κινητοποίηση και σε μια προαποφασισμένη αναμέτρηση είναι άνιση και εκ των προτέρων χαμένη. Αυτό όμως ισχύει και αντίστροφα. Μπορεί το κράτος να είναι σε διαρκή κινητοποίηση; Και επίσης, φτάνουν οι δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει μια πλήρη κινητοποίηση αυτών που θεωρεί ανταγωνιστές του; Όπως και να χει τα αστυνομικά μέτρα δεν θα έχουν καμία αποτελεσματικότητα όσο το σύστημα δεν θα μπορεί να επαλειτουργήσει. Κάθε κράτος ακόμα και το ναζιστικό εκτός από καταστολή χρειάζεται και τη συναίνεση. Μέτρα που να δίνουν και ορισμένες μίνιμουμ κοινωνικές λύσεις. Και όσο δεν βρίσκονται αυτές οι λύσεις, τόσο πιο κοντά έρχεται το τέλος της Ρώμης. Αυτό ας το σκεφτεί καλά το κάθε καθυστερημένο ένστολο που βομβαρδίζει με χημικά κατοικημένες περιοχές και άοπλους πολίτες. Ας το σκεφτούν επίσης και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι που υποτίθεται ότι έχουν και μια στοιχειώδη κοινωνιολογική και ιστορική επάρκεια. Αλλά τι να το κάνεις. Μήπως στους αυλικούς του Λουδοβίκου ΙΣΤ συζήγου της Μαρίας Αντουανέτας και του Τσάρου Νικόλαου Β’, η επάρκεια τους έλλειπε;
Kόκκινη Ορχήστρα Αθήνας