Εκτυπώστε το
Η εκκωφαντικά σιωπηλή εξέγερση της κάλπης
Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
Αναδημοσίευση από το Αριστερό Βήμα.
Ασφαλώς τα αποτελέσματα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, με τα πολυσήμαντα στοιχεία και τη συνθετότητά τους, χρήζουν ψύχραιμης ανάλυσης, που δεν μπορεί παρά να αποτελεί αντικείμενο συλλογικών συζητήσεων και προβληματισμών. Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό ότι το εκλογικό αποτέλεσμα διαμόρφωσε μια καινούργια πολιτική πραγματικότητα, με κύρια χαρακτηριστικά τη βαθύτατη κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του (και της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου ιδιαίτερα) και την ισχυροποίηση ριζοσπαστικών, αντισυστημικών ρευμάτων ενός οργισμένου κοινωνικού σώματος, κυρίως προς τα αριστερά.
Η πολύ μεγάλη, για τόσο έντονα πολιτικοποιημένες εκλογές (στις οποίες μάλιστα ο πρωθυπουργός είχε θέσει ζήτημα επιβίωσης της κυβέρνησής του) αποχή, που έφτασε πανελλαδικά το 40% και στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα το 45%, πρέπει να ερμηνευθεί λιγότερο σαν παθητική στάση παραίτησης και περισσότερο σαν καθολική κατακραυγή, που θυμίζει το “que se vayan todos” (να φύγουν όλοι) της Αργεντινής. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται και από το αξιοσημείωτο γεγονός ότι περίπου ένας στους δέκα ψηφοφόρους προσήλθε στις κάλπες για να ρίξει άκυρο ή λευκό, μια στάση «μαχητικής» απόρριψης του πολιτικού προσωπικού στο σύνολό του. Συνολικά, αποχή, λευκό και άκυρο έφτασαν το 50% των ψηφοφόρων.
Ένα χρόνο μετά τη σαρωτική εκλογική του νίκη, το ΠΑΣΟΚ υφίσταται ακατάσχετη αιμορραγία, με αποτέλεσμα να ψηφίζεται μόλις από έναν στους τρεις ψηφοφόρους που προσήλθαν στις κάλπες και τη διαφορά του από τη Νέα Δημοκρατία σε πανελλαδική κλίμακα να συρρικνώνεται γύρω στο 2%. Σ’ αυτό το φόντο, η επιλογή του Γ. Παπανδρέου να μην προκηρύξει πρόωρες εκλογές αποτελεί τεκμήριο πολιτικής δειλίας και υποκρισίας- σε αντίθεση με ό,τι δημόσια διακήρυσσε, θα πήγαινε σε εκλογές μόνο αν πίστευε ότι θα κερδίσει για να εξασφαλίσει λευκή επιταγή ενόψει του «δεύτερου μνημόνιου» που έρχεται. Συνολικά, τα κόμματα του δικομματισμού συρρικνώνονται περίπου στο 66% του εκλογικού σώματος.
Παρά την πολυδιάσπαση και τα προγραμματικά της ελλείμματα, η κομμουνιστική, ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά ως σύνολο άγγιξαν πανελλαδικά το 20%, γεγονός πρωτοφανές στα χρονικά της χώρας μετά την πτώση της χούντας. Ασφαλώς, η εκτίμηση αυτή πρέπει να μετριαστεί από σειρά προφανών παραγόντων- η έκταση της αποχής, το γεγονός ότι, παρά την έντονη πολιτικοποίησή τους, οι περιφερειακές εκλογές δεν μπορούν να εξισωθούν με τις βουλευτικές, το ρευστό και το ευμετάβλητο μιας ψήφου διαμαρτυρίας, πάνω απ’ όλα η μεγαλύτερη από ό,τι στο παρελθόν απόσταση ανάμεσα στην πολιτική συμπάθεια και την αγωνιστική στράτευση. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα δείχνει τις τεράστιες δυνατότητες που δημιουργεί η κρίση για την Αριστερά- κάτι που χωρίς αμφιβολία θα εκτιμήσουν πολύ σοβαρά οι κυρίαρχες τάξεις το επόμενο διάστημα.
Στο εσωτερικό της Αριστεράς τα αποτελέσματα είναι προφανώς άνισα. Μεγάλος κερδισμένος των εκλογών εμφανίζεται το ΚΚΕ, με ένα ποσοστό που φτάνει σε πανελλαδική κλίμακα το 11% (στην περιφέρεια Αττικής έφτασε το 14.5%). Γενικότερα, στους κόλπους της Αριστεράς ενισχύονται τα ρεύματα με πιο καθαρό αντι- Ε.Ε., αντικαπιταλιστικό, αντισυστημικό λόγο και πρακτική, κάτι που αντανακλάται και στη διαμόρφωση, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, ενός σχετικά μαζικού χώρου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τον οποίο σ’ αυτές τις εκλογές εξέφρασε κυρίως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με πανελλαδικό ποσοστό που προσεγγίζει το 2%.
Τα ριζοσπαστικά τμήματα της μισθωτής εργασίας και της νεολαίας εναπόθεσαν στους ώμους της Αριστεράς μεγάλο φορτίο ελπίδων, απαιτήσεων και ευθυνών. Η ανάγκη για τολμηρές, μαχητικές πρωτοβουλίες ώστε να μην προδοθούν αυτές οι ελπίδες είναι επείγουσα, δεδομένης της εξαιρετικά κρίσιμης συγκυρίας. Όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα βαδίζει με γοργούς ρυθμούς προς τη μαθηματικά βέβαιη χρεωκοπία, στην οποία την οδήγησε η πολιτική του μνημονίου και για την οποία έχουν ήδη αρχίσει να μας προετοιμάζουν κυβέρνηση και ΜΜΕ. Η βαθύτατη ελληνική ύφεση θα επιδεινωθεί το επόμενο διάστημα από τη γενικότερη, δυσμενή τροπή της παγκόσμιας οικονομίας, η κρίση της οποίας συνεχίζει να μεταλλάσσεται και ήδη μπαίνει στο πέμπτο στάδιό της: Κρίση της αγοράς ακινήτων- Χρηματοπιστωτική κρίση- Ύφεση της πραγματικής οικονομίας- Δημοσιονομική κρίση χρέους- και τώρα: παγκόσμιος νομισματικός πόλεμος (με καταλύτη την απόφαση της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας να κατακλύσει το σύμπαν με δολάρια, οδηγώντας το αμερικανικό νόμισμα σε υποτίμηση και τις εξαγωγές των ανταγωνιστών στον Καιάδα) που απειλεί να δώσει τη θέση του σε παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο, εν μέρει κατά το πρότυπο της δεκαετίας του 1930.
Εν όψει της βέβαιης χρεωκοπίας (όπως κι αν την εμφανίσουν, από τεχνική άποψη), Ε.Ε. και ΔΝΤ θα επιβάλουν το «δεύτερο μνημόνιο», πολύ βαναυσότερο από το πρώτο, με δύο βασικά στοιχεία: Την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας (κάτι σαν κι αυτό που έκανε στη Χιλή ο Πινοτσέτ, αλλά χωρίς τανκς) και την εκποίηση αντί πινακίου φακής φιλέτων του εθνικού πλούτου, με ιδιωτικοποιήσεις σε στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ και μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Οι κυρίαρχες τάξεις γνωρίζουν ότι αυτή η επιχείρηση θα προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας- όπου η Αριστερά είναι πολύ ισχυρότερη από ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες- και την υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Ωστόσο, δεν τολμούν να σκεφτούν καν οποιαδήποτε περισσότερο διαπραγματευτική στάση- απόδειξη η τερατώδης ομοφωνία στη στήριξη του Παπανδρέου από το σύνολο των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουν κάποιο θάμα από κυβερνήσεις ευρείας στήριξης (με τεχνοκράτες, δωρητές σώματος του δικομματισμού από την ακροδεξιά, τους ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και τους αιωνίους προθύμους της «ανανεωτικής» Αριστεράς), παρότι κατά βάθος γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα αθροίσει όχι τις δυνάμεις, αλλά τις αδυναμίες τους.
Ενόψει αυτών των εξελίξεων, οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς υποχρεώνονται να προετοιμαστούν για συγκρούσεις και διακυβεύματα που ξεπερνούν τα όρια και τις δυνατότητες οποιουδήποτε μεμονωμένου κομματικού χώρου, οποιεσδήποτε διαμορφωμένες μέχρι σήμερα πολιτικές προτάσεις, στρατηγικές συμμαχιών, μορφές μαζικής πάλης, εκβιασμού και ανατροπής των κυρίαρχων τάξεων. Άλλη μια φορά, το πολύ καλό και το πολύ κακό ενδεχόμενο εμφανίζονται ταυτόχρονα και η απόσταση από το ένα στο άλλο μπορεί να είναι πολύ μικρή. Μας το θυμίζει, άλλωστε, ακόμη κι αν θέλαμε να το ξεχάσουμε, το 5.3% της Χρυσής Αυγής στο δήμο της Αθήνας.
Category: Χωρίς κατηγορία
Καθόλου εξέγερση δεν είναι η αποχή, το λευκό, το άκυρο. Είναι απολιτική στάση, ναρκισσιστική, μικροαστική και επικίνδυνη και δεν πρέπει οι σκεπτόμενοι άνθρωποι να χαιδεύουν αυτιά. Το ΠΑΣΟΚ τρίβει τα χέρια του με αυτά τα αποτελέσματα, αναντίστοιχα με την τραγικότητα της κατάστασης. Μικρότερα αριστερά κόμματα μπορούσαν να έχουν πάρει μια ακόμα έδρα στην Περιφέρεια και στο Δήμο, να υπάρχει μια φωνή παραπάνω και μια ψήφος παραπάνω στα κέντρα εξουσίας. Από την μια οι τέως πρασινοφρουροί, που απείχαν δήθεν διαμαρτυρόμενοι και από την άλλη κάτι καβαλημένα καλάμια δήθεν αριστεροί που το μόνο κόμμα που τους αντιπροσωπεύει είναι αυτό στο οποίο προεδρεύουν οι ίδιοι. Για τις δυνάμεις της αριστεράς, πότε δηλαδή σκοπεύουν να τα κάνουν όλα αυτά τα ωραία που γράφει ο Παπακωνσταντίνου; Μας έχουν πάρει ήδη τα σώβρακα. Τώρα το μόνο που απομένει είναι ο ανασκολοπισμός, σαν τον Αθανάσιο Διάκο. Μάλλον πρέπει να περάσουν πρώτα 400 χρόνια, είναι το DNA του ραγιά.
Με το άρθρο του σ. Π. Παπακωνσταντίνου συμφωνώ, με δύο παρατηρήσεις.
Πρώτο, οι εκλογές επιταχύνουν και τις εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, όπως φαίνεται από τις τρεις τοποθετήσεις που διαμορφώνονται για το δεύτερο γύρο. Οι ανανεωτές καλούν σε ψήφιση των συνδυασμών του ΠΑΣΟΚ (τι άλλο σημαίνει το “θετική ψήφος, όχι λευκό ή άκυρο”), ο ΣΥΝ (εξαιρουμένου του “αριστερού ρεύματος”) αρνείται να καλέσει τον κόσμο να ΜΗ ψηφίσει ΠΑΣΟΚ (τι άλλο σημαίνει η “κατά συνείδηση” ψήφος–έτσι κι αλλιώς όλοι πάντα ψηφίζουμε κατά συνείδηση, άλλο αυτό και άλλο η θέση ενός κόμματος ή έστω η άρνηση του να πάρει θέση) και το ΚΚΕ, η Ανταρσία, το Μέτωπο κ.λπ. καλούν σε λευκό ή άκυρο. Οι τρεις αυτές τοποθετήσεις διαγράφουν μια δεξιά τάση μέσα στην αριστερά, μια κεντριστική και μια αριστερή. Ιστορικά πάντα παρουσιάζεται και διεθνώς και διαχρονικά αυτή η τριχοτόμηση σε καιρούς έντονων διεργασιών και αποτελεί πιθανό προάγγελο συγκλίσεων.
Δεύτερο, τα πράγματα με την παρέμβαση του ΓΑΠ δεν είναι τόσο απλά (πολιτική δειλία, κ.λπ.). Η παρέμβασή του θεωρώ ότι ήταν καίρια (και μάλλον εμπνευσμένη από άλλους, αφού ο ίδιος δεν έχει την εμβέλεια για τέτοιες κινήσεις) με στόχο να ανακόψει τη διαφαινόμενη μαζική ψήφο διαμαρτυρίας στην Αττική, υπέρ του Δημαρά. Η τάση εκδήλωσης διαμαρτυρίας μέσω αυτού του ανέξοδου, για τα στρώματα που ελπίζουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ, τρόπου έτεινε να πάρει μορφή χιονοστοιβάδας και ανακόπηκε βίαια από τον ΓΑΠ και μάλιστα με “επιτυχία”. Η επιτυχία όμως είναι αμφίβολη και εμβολιάζει το ποιλιτικό σκηνικό με αστάθεια, διότι όταν αποκόπτεται η διέξοδος προς “ανέξοδες” διαμαρτυρίες, τότε η αγανάκτηση που δε μπορεί να εκδηλωθεί “τζάμπα” μπορεί τελικά να εκδηλωθεί με άλλες μορφές, ριζοσπαστικότερες και πολύ πιο βίαιες.
Η ρευστότητα αυτή που αυξάνεται ραγδαία, και την οποία επισημαίνει και ο σ. Παπακωνσταντίνου, κάνει επιτακτική την ανάγκη της οργάνωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας από την αριστερά (και επομένως και την οργάνωση και της ίδιας της αριστεράς). Διότι διαφορετικά το αυθόρμητο κίνημα θα ξεπεράσει την αριστερά και (άποψή μου) αυτό τότε θα κινδυνεύει από την αδυναμία του να κάνει συντονισμένες πολιτικά κινήσεις με στόχους και ελιγμούς.
σκεφτείτε μόνο αυτό. ο δικομματισμός ’’έχασε’’ 1,7εκ. ψηφους και καποιοι από εμας πανηγυρίζουν γιατί το κκε πήρε 75.000παραπάνω ψήφους, και γιατι η ανταρσυα διπλασίασε το ποσοστό της(από 1 σε 2%)(δεν ξερω να σας πω για ψήφους), οταν η χρυση αυγή εβγαλε 5,5%στην αθήνα.
εφτασε η αριστερα το 20% με 40%αποχή και 10%λευκα ακυρα.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ. πάμε για τα χειμερινα ανακτορα.
το μονο που χρειαζεται ειναι να δουλεψουμε ολοι μαζίχωρίς ταμπέλες, μόνο με ανοικτά μυαλά.
ξέρουμε τι εφταιξε τόσα χρόνια, να τα διορθώσουμε και να τρέξουμε μπροστά ΟΛΟΙ.
11/11/2010 at 00:25
Οι ναζιστές της χρυσής αυγής στο δημοτικό συμβούλιο, η Ελευθεροτυπία καταργεί τον Ιό
Posted 11/11/2010
Τα δύο παραπάνω γεγονότα, χωρίς να έχουν την ίδια βαρύτητα, σχετίζονται με έναν τρόπο μεταξύ τους. Αντανακλούν την αλλαγή των ιδεολογικών συσχετισμών της Μεταπολίτευσης, μια διαδικασία που έχει κορυφωθεί την τελευταία διετία. Την καθεστωτική αντιεξέγερση του Γενάρη του 2009 (δόγμα Μαρκογιαννάκη), που είχε ως άμεσο στόχο την αποκατάσταση του κύρους των κατασταλτικών μηχανισμών και ευρύτερα της κρατικής νομιμότητας, ακολούθησε η ρατσιστική πολιτική ατζέντα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2009 και η πέρα από κάθε προηγούμενο προβολή και αποδοχή από τον τηλεοπτικό συρφετό των θέσεων της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΜΑΥΡΟ σε ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ – ΛΑΟΣ – ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Η αποχή από της επαναληπτικές εκλογές στην Αθήνα ισοδυναμεί με επανεκλογή του Κακλαμάνη.
Η θρησκευτική εταιρία ΚΚΕ το ξέρει καλά το εκλογικό κόλπο.
Καθαρή δήθεν γραμμή γιά αποχή-λευκό-άκυρο, και κατά τόπους τα κομματικά μέλη με κατευθυνόμενη ψήφο κατά περίπτωση.
Απέχοντας το ΚΚΕ στην Αθήνα, η επανεκλογή Κακλαμάνη “κλειδώνει”.
Οι ηγεσίες της δικής μας αριστεράς, του πάλε ποτέ ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΝ, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, όπως και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατώτερες των περιστάσεων, τα έκαναν στον πρώτο γύρο μούσκεμα, Παρ’ όλη την θεαματική άνοδο κάποιων και τη θεαματική πτώση κάποιων άλλων, και παρ’ όλη την τεράστια πραγματικά κινητοποίηση του κοινωνικού ριζοσπαστικού και αντικαπιταλιστικού δυναμικού.
Σήμερα, ψάχνονται ανάμεσα σε θριαμβολογίες, καταστροφολογίες και ψήφους κατά συνείδηση για να υπεκφύγουν τις πολιτικές ευθύνες της κάλπης και να συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι της λογοδοσίας, όχι απέναντι στην κοινωνική τους βάση, τους εργαζόμενους και την αριστερά, αλλά απέναντι στους προπαγανδιστικούς εκβιασμούς που θέτουν κάθε φορά οι “αριστεροί” και “δεξιοί” εισαγγελείς της αριστεροσύνης μας.
Οι ναζι εγκληματίες της χρυσής αυγής το ξέρουν καλά το βάσανο της ιδεολογικής ακαμψίας της επαναστατικής αριστεράς (που προτιμάει να έχει νεκρούς ήρωες απ’ το να ρίχνει αμφιλεγόμενες ψήφους), ακόμα κι άν αυτή η αριστερά συμμετέχει για τα καλά στο εκλογικό παιχνίδι, και άρχισαν ήδη να το γλεντάνε.
Δεν πέρασε μιά μέρα από την είσοδο του φιρερ εγκληματία μιχαλολιάκου στο Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου της Αθήνας και η συμμορία των χρυσαυγητών ανοιχτά πια ξεκίνησε επιθέσεις και εμπρησμούς σε χώρους μεταναστών και αντιεξουσιαστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η παρατεταμένη ελληνική νύχτα των κρυστάλλων ξεκίνησε, και όποιος δεν θέλει να το δεί και δέν τους κόψει τη φόρα τώρα, αφήνει την κοινωνία, τους μετανάστες και τους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του Α/Α χώρου ανυπεράσπιστους στο όνομα μιας ,καταστροφικής στις συνέπειές της, δήθεν καθαρότητας.
Αυτό λοιπόν που δεν τολμούν να πουν οι ηγεσίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς των αριστερών καθεστωτικών ιεροεξεταστών και σεχταριστών κάθε απόχρωσης, ας τους βγάλουμε από τη δύσκολη θέση και ας το πούμε εμείς. Τα μέλη της κοινωνικής αριστεράς, οι σιωπηλοί των οργανώσεων, τα πόδια των πορειών, οι ψήφοι των εκλογών.
Λοιπόν, συντρόφοι.
Την 2η Κυριακή, στην κάλπη της Αθήνας, η γραμμή μας πρέπει νομίζω να είναι μία.
Κόβουμε το δρόμο στη θεσμική νομιμοποίηση της χρυσής αυγής και στο μέντορά της, φασίστα, Κακλαμάνη.
Αποτρέπουμε τη νομιμοποίηση των παρακρατικών εγκληματιών μέσω των συγκοινωνούντων δοχείων ΧΑ-ΛΑΟΣ-ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ. και τη Δημαρχία της Αθήνας.
1.Δεν κάνουμε αποχή, δεν ρίχνουμε άκυρο ή λευκό, στη Δημοτική κάλπη.
2.Δεν δίνουμε σημασία στα καλέσματα των ξευτιλισμένων Κουβελο-Ψαρινών γιά δήθεν ψήφο προοδευτικής συμπόρευσης στο ψηφοδέλτιο του Καμίνη.
3.Την δεύτερη Κυριακή ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΣΥΜΜΑΧΟ. ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ.
Κάνουμε αυτό που όλοι συζητάμε μεταξύ μας και κανείς δεν τολμάει να το δηλώσει δημόσια.
Αυτό που κανείς φασίστας νεοταξίτης δεν περιμένει και χαρούμενοι νικητές προετοιμάζουν τη μεγάλη νύχτα.
Ψηφίζουμε το ψηφοδέλτιο του Καμίνη σαν πράξη καθαρά αντιφασιστική και αντιρατσιστική.
Στέλνουμε τον Ομέρ Πριόνη των εργολάβων για σύνταξη και κόβουμε το δρόμο στη Χρυσή Αυγή.
4. Ξεσκεπάζουμε τους παραπλανητικούς εκβιασμούς και την παρανοϊκή διαστρέβλωση των αποτελεσμάτων της πρώτης Κυριακής, πως τάχα οι εκλογές αποτέλεσαν δημοψήφισμα επικρότησης εκ των υστέρων του διαρκούς συνταγματικού πραξικοπήματος που διαπράττουν σε βάρος του λαού ο Παπανδρέου και οι διεθνείς γκάνκστερς πολιτικοί και τραπεζίτες.
Ρίχνουμε ΑΚΥΡΟ και ΛΕΥΚΟ σε Κικίλια και Σγουρό, στην κάλπη της Περιφέρειας.
Κι όποιος “αναλυτής” καταφέρει να αποδείξει πως οι ψήφοι υπέρ του Καμίνη και ταυτόχρονα τα άκυρα σε Κικίλια και Σγουρό, συνιστούν επικρότηση του μνημονίου και του ΠΑΣΟΚ ας βγεί να το υποστηρίξει. Μπορεί να τον προτείνουμε και για Νομπελ.
5. Ομως.
Τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Ο Κακλαμάνης έχει στο χέρι από την προηγούμενη Κυριακή 40 με 45%.
Η εκκλησία του Περισσού έχει επισήμως δηλώσει αποχή, η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν τολμάει να μείνει πίσω, Και έτσι Η ΑΠΟΧΗ ΒΓΑΖΕΙ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ.
Πού θα βρεθούν λοιπόν οι ψήφοι;
Οσοι σύντροφοι παίζουν κάθε μέρα το κεφάλι τους απέναντι στις φαλτσέτες και τις σιδερογροθιές των χρυσαυγητών μπορούν να τους κόψουν αυτή τη φορά το δρόμο. Με τα ίδια τα μέσα του αντιπάλου. Την ψήφο. Μιά ψήφο που κανείς δεν προέβλεψε και κανείς δεν περιμένει, ψήφο που φέρνει το κίνημα σε καλύτερη θέση, σουτάρει τον φασίστα Κακλαμάνη και βάζει τους ναζι στη γωνία, πριν τους δούμε να παρελαύνουν με στολές της δημοτικής αστυνομίας του Κακλαμάνη στα σχολεία της Αθήνας και στον κάθε Αγ.Παντελεήμονα.
Θα το τολμήσουμε;
http://tvxs.gr/userpost/%CE%BC%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B7-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%83-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B7
Όπως δήλωσε ο Γ. Δελαστίκ σήμερα το πρωί στο ράδιο 9, την αποχή την θέλουν πάντα οι κυβερνήσεις επειδή αυτοί που απέχουν αν ψήφιζαν θα ήταν μια ψήφος εναντίον τους. Τώρα, η κατάσταση στο δεύτερο γύρο έχει ως εξής. Αφού οι αριστερές ηγεσίες και μηχανισμοί κατάφεραν όπως πάντα να κρατούν διαλυμένη και κομματιασμένη την αριστερά, στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας και χάριν της μωροφιλοδοξίας ορισμένων ηγετίσκων και ψευτοεπαναστατών, ή και για σκοτεινότερους λόγους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να έχει μια εκπροσώπηση στο δεύτερο γύρο στους κρίσιμους δήμους και περιφέρειες, τώρα κατεβάζουν γραμμή αποχής και κατηγορούν όποιον υποστηρίζει μια στάση επιλογής μεταξύ των δύο κακών – έτσι όμως, και με σκεπτικό – στα οποία αυτοί με τις τακτικές τους οδήγησαν, πως θα ταυτιστεί με επιλογές ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, είτε υποβιβάζουν τη σημασία της εκλογικής αναμέτρησης και επομένως και του όποιου αποτελέσματος. Για το δεύτερο, το δικαίωμα της ψήφου κατακτήθηκε με λαϊκούς αιματηρούς αγώνες, αλλά βέβαια αυτά τα στοιχειώδη είναι ψιλά γράμματα για κάποιους. Για το πρώτο, είναι σύνηθες για αυτούς τους πολιτικούς μηχανισμούς να οδηγούν από την πλευρά τους την κοινωνία σε αδιέξοδα και μετά να της παραδίδουν και μαθήματα αριστεροσύνης, όπως κάνουν για τα προβλήματα των υποβαθμισμένων περιοχών που τόσα χρόνια παπαγαλίζουν την καραμέλα των δικαιωμάτων των μεταναστών και του αντιρατσισμού και δεν βλέπουν το σύνολο της κατάστασης και το αδιέξοδο που οδηγούνται όλοι, μετανάστες και έλληνες. Έπρεπε κάποιοι πια να φωνάξουν σε όλους τους τόνους «Δουβλίνο ΙΙ, ξυπνήστε»! Τώρα θέλουν να αφήσουν να βγει ο Κακλαμάνης στη Αθήνα και ο Σγουρός στην Περιφέρεια, και οι δυο επιλογές του Καρατζαφέρη, του ΛΑΟΣ, του φασίστα προδότη Παπανδρέου, που ουδόλως στηρίζει τον Καμίνι. Έχουν σημασία και οι εκλογές, το αποτέλεσμα τους παραποιείται επικοινωνιακά, χρησιμοποιείται για να χτυπηθεί κι άλλο η κοινωνία και οι εργαζόμενοι. Να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα για να στείλουμε τα κατάλληλα μηνύματα εκεί που πρέπει. Καμίνη στο δήμο, για τους λόγους που εξηγεί παραπάνω σχόλιο, Κικίλια στη Μεγαλύτερη Περιφέρεια της Χώρας, για να αποδυναμωθεί η Παπανδρεική επέλαση και – θα δίξει – να αποκλαυφθεί μέχρι πού μπορεί να προχωρήσει η ΝΔ ενάντια στο μνημόνιο, για να μην πολώνεται το κλίμα στο δικομματικό επίπεδο. Επιλέγουμε έξυπνα αντιπάλους.
Εγώ ΚΚΕ δεν είμαι, αλλά ορισμένοι προλαλήσαντες λένε αστήρικτα πράγματα. Το ΚΚΕ (άκουγα τον 902) είναι υπέρ του Λευκού-Άκυρου και ΟΧΙ υπέρ της αποχής.
Να προσπαθούμε να είμαστε ακριβείς.
Επιλέγουμε αντιπάλους, να μην πολώνουμε το δικοματικό κλίμα, να ξεσκεπάζουμε το αντιμνημονιακό της Ν.Δ.
Μήπως κάποιοι ξεχνάνε ή δεν γνωρίζουν ότι άλλο ταξική πάλη και άλλο ποδόσφαιρο;
Οι εκλογές μετρούν, για τις ταξικές δυνάμεις (στον βαθμό βέβαια που εκφράζουν ταξική πολιτική και συγκρότηση) την πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων εργαζόμενων μαζών.
Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και των φασιστών είναι η οργάνωση και η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και η συγκρότηση του πολιτικού του εκφραστή και σε καμιά περίπτωση οι ασκήσεις επί χάρτου και τα εκλολογίστικα παιχνίδια.
Ας θυμηθούμε έπειτα τι αποτελέσματα είχαν τα κατά περιόδους ατοπήματα της Αριστεράς προς την Σοσιαλδημοκρατία
Ακόμα όμως και εάν δει κανείς την στάση του στις εκλογές του 2ου γύρου σε μια πολιτικάντικη λογική από που και ως που θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Καμίνης θα είναι προς το συμφέρον της Αριστεράς σε σχέση με το Κακλαμάνη;
Δεν είναι και οι δύο ξεκάθαρα υπέρ του μνημονίου; Είναι ο Καμίνης ευκολότερος αντίπαλος (με δεδομένη την ρεφορμιστική αποπροσανατολιστική επιρροή που θα ασκεί μέσα στο κίνημα); Θα είναι ο Καμίνης (Πασοκ) λιγότερο λαμόγιο απο τον Κακλαμάνη; Τέλος για όσους ανησυχούν για την διόγκωση των φασιστών και βλέπουν τον Καμίνη σαν φρένο νομίζω ότι ονειρεύονται μεταθέτουν τις ευθύνες τους/μας.