Μαρτυρίες από την ταξική πάλη στη Γαλλία



Οι δύο περιγραφές της εξέλιξης του απεργιακού κινήματος στη Γαλλία, από τον συνδικαλιστή των διυλιστηρίων (είναι ο ίδιος που κάνει και την περιγραφή που δημοσιεύσαμε χθες), έφτασαν σε μας χωρίς να αναγράφουν την ακριβή ώρα της συγγραφής τους. Καταλαβαίνουμε όμως ότι έχουν γραφτεί μάλλον με διαφορά αρκετών ωρών, από το βράδυ της Τρίτης, έως το βράδυ της Τετάρτης (περίπου μ” αυτή τη χρονική διαφορά έφτασαν και σε μας). Δημοσιεύουμε και αυτά τα δύο κείμενα, τα οποία αποτελούν αποτελούν συγκλονιστικές μαρτυρίες της κατάστασης που επικρατεί στη Γαλλία, της δυναμικής του κινήματος, της έκτασής του και των προβληματισμών που αναπτύσσονται μεταξύ των αγωνιστών.

Μαρτυρία του Dan Tue, συνδικαλιστή σε διυλιστήριο

«Ο θυμός και η απογοήτευση

προχωρούν πολύ βαθιά…»

Τα καλά νέα: οι δεξαμενές πετρελαίου στο Donges κοντά στη Nantes, είναι και πάλι αποκλεισμένες από 500 απεργούς, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι λιμενεργάτες, εργάτες των σιδηροδρόμων, εκπαιδευτικοί και εργάτες του κοντινού διυλιστηρίου του Donges. Μια ακόμα δεξαμενή καυσίμων έχει αποκλειστεί κοντά στη Dunkirk.

Πιο καλά νέα: σύμφωνα με τις εταιρείες σιδηροδρόμων, λιγότερο από το 10% των εμπορευματικών αμαξοστοιχιών έφθασαν στον προορισμό τους αυτή την εβδομάδα. «Αυτό αντιστοιχεί σε ουσιαστικές απώλειες για τους σιδηροδρόμους και τους πελάτες τους».

Αλλά η Γαλλία άρχισε να εισάγει καθαρή βενζίνη από γειτονικές χώρες. Καθώς και ηλεκτρισμό, για να αντισταθμίσει τη μείωση 20.000 MW στην ηλεκτρική παραγωγή που οφείλεται τόσο στις απεργίες, όσο και στα προβλήματα συντήρησης των δύο πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Στην πόλη μου, οι 700 ΜΑΤατζήδες, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και μια ομάδα SWAT, εξακολουθούν να φρουρούν τις δεξαμενές πετρελαίου και έχουν επίσης επεκταθεί και στο διπλανό σταθμό του τρένου, για να εμποδίσουν τους εργαζόμενους των σιδηροδρόμων να περάσουν τις σιδηρογραμμές για να φτάσουν στις δεξαμενές.

Αύριο, πέντε ομάδες θα μπλοκάρουν τους δρόμους σε διάφορα καταστήματα και βιομηχανικές ζώνες από τις τέσσερις το πρωί και μετά, για να δοκιμάσουν να τραβήξουν τα ΜΑΤ μακριά από την Z.I.S. Τα περισσότερα από τα τοπικά συνδικάτα, έχουν καλέσει τα μέλη τους να συμμετάσχουν σ” αυτούς τους αποκλεισμούς και επιπλέον περιμένουμε και τη συμμετοχή 2000 περίπου φοιτητών.

Τα άσχημα νέα: ο στρατός έχει κληθεί να μαζέψει τα σκουπίδια στη Μασσαλία και το Σεντ Ετιέν. Δεν σας κοροϊδεύω!

Τέλος πάντων, πολλοί εργαζόμενοι συμφωνούν στην καθιέρωση μιας Γενικής Συνέλευσης όλων των απεργών από κάθε βιομηχανία στις 12:00 η ώρα περίπου κάθε μέρα, για να αποφασίζονται συλλογικά τα θέματα στρατηγικής και τακτικής. Συμφωνούν επίσης οι ηγέτες κάποιων τοπικών σωματείων. Άλλοι όμως είναι αρκετά επιφυλακτικοί και λένε ότι είναι καλύτερο να διατηρηθεί η επαφή μέσω ενός «άτυπου, δικτύου κινητών τηλεφώνων συντρόφων» (αυτό σημαίνει, με ανθρώπους που γνωρίζουν από άλλα σωματεία).

Και ναι, πρέπει πραγματικά να αρχίσουμε να μιλάμε για τις λογικές συνέπειες του τι έχουμε κάνει κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι ημερών, αρνούμενοι να υπακούσουμε και παλεύοντας ενεργά ενάντια στην κυβέρνηση και τα αφεντικά. Παρά το γεγονός ότι όλοι λένε ότι η κυβέρνηση που υποστηρίζει την αστική τάξη είναι παράνομη, λίγοι είναι στην πραγματικότητα αυτοί που λένε οι εργάτες «πρέπει» να αρχίσουν να κάνουν βήματα προς την κατεύθυνση της διαχείρισης των πραγμάτων από τους ίδιους. Προς το παρόν ο στόχος είναι να αναγκαστεί ο Σαρκοζί να υποχωρήσει και όμως όλοι ξέρουμε ότι ο θυμός και η απογοήτευση που τροφοδοτούν αυτή την απεργία προχωράνε πολύ βαθύτερα από μια απλή πολιτική άσκηση επί χάρτου.

Ο.Κ…. μείνετε μακριά από τα κρεβάτια σας.

Γαλλία: «…Το παιγνίδι δεν τέλειωσε ακόμα.

Σε καμιά περίπτωση»

Το βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη εργατικών επιτροπών. Ακόμα κι αν τοπικά οι απεργοί συντονίζουν τις δραστηριότητές τους, πολλές στρατηγικές αποφάσεις λαμβάνονται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.

Αλλά πολλοί εργαζόμενοι, στους οποίους συμπεριλαμβάνομαι και εγώ, πιέζουμε για να παίρνονται αποφάσεις με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στο Δήμο, μέσα από γενικές συνελεύσεις, που μετά θα περνάνε από τα τοπικά συνδικάτα.

Αλλά αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης δεν ενθαρρύνεται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι ηγεσίες των οποίων πολλές φορές αποτελούνται από μέλη του ΚΚ, του Αριστερού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού Κόμματος ή του NPA.

Το NPA έχει συντονίσει πολλά πράγματα μεταξύ των διάφορων τομέων, και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο να τραβήξει διάφορους κλάδους στην απεργία. Αλλά, και πάλι, μια σύσκεψη με τη συμμετοχή κομματικών μελών των τοπικών συνδικάτων δεν είναι το ίδιο με μια εργατική επιτροπή.

Είμαι λίγο περισσότερο απαισιόδοξος μετά τις επισκέψεις μου χθες βράδυ.

Σήμερα το πρωί, στις 4:30 π.μ., 700 ΜΑΤατζήδες μας απώθησαν από τη δεξαμενή καυσίμων που αποκλείαμε από την Παρασκευή. Οι εργάτες της βραδινής βάρδιας από το γειτονικό εργοστάσιο της Renault όρμησαν έξω για να μας βοηθήσουν αλλά απωθήθηκαν από την αστυνομία και κλείστηκαν στο εργοστάσιο. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε εξέλιξη προσπάθειες για να ξαναστηθούν οδοφράγματα, αλλά τα ΜΑΤ παίζουν μαζί μας τη «γάτα με το ποντίκι».

Μπλοκάρουμε ένα σημείο για δύο ώρες. Φτάνουν τα βαριά τεθωρακισμένα αυτοκίνητα. Εμείς διασκορπίζουμε και μπλοκάρουμε άλλο σημείο κ.λπ. Αρκετές ομάδες (που αποτελούνται από εργάτες των σιδηροδρόμων, εργάτες των τοπικών επιτροπών, οδηγούς φορτηγών, εργάτες στην ενέργεια, σπουδαστές, καθηγητές και εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας) λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.

Το κλίμα είναι ακόμα υπό διαμόρφωση, αλλά είναι σκοτεινό.

Κυρίως επειδή όλοι οι αποκλεισμένοι δρόμοι που οδηγούν προς τις δεξαμενές καυσίμων στη Δυτική και Βόρεια Γαλλία, ανακαταλαμβάνονται ένας-ένας από τα ΜΑΤ.

Το Donges έχει «απελευθερωθεί», αλλά το Granvillers κρατάει ακόμα. Η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί ότι τα βενζινάδικα θα λειτουργούσαν κανονικά μέσα σε 5 ημέρες. Θα δούμε. Πόσο μάλλον που τα διυλιστήρια βρίσκονται ακόμη σε απεργία μέχρι και το Σάββατο. Μόλις φύγουν τα καύσιμα από τις δεξαμενές δεν θα τις ξαναγεμίσουν (αλλά οι δεξαμενές διαθέτουν καύσιμα για 15 μέρες)

Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι νομίζω πως υπήρχαν λιγότεροι άνθρωποι στην απεργία σήμερα από ό,τι τις προηγούμενες μέρες. Αλλά ίσως αυτό να είναι πρόβλημα μόνο στον τομέα μου.

Και εάν ο αριθμός των απεργών μειώνεται, η αύξηση του ριζοσπαστισμού των υπόλοιπων θα αρκέσει για να συνεχίσει να δημιουργεί εμπόδιο στην οικονομία; Και ύστερα υπάρχει η ψηφοφορία στη Γερουσία αύριο. Αυτό θα οδηγήσει ορισμένα συνδικάτα (αλλά σε καμία περίπτωση όλα) να προσπαθήσουν να επιδιώξουν ένα συμβιβασμό με την κυβέρνηση (με διαπραγμάτευση εξ ονόματος ορισμένων βιομηχανιών για τις «Επικουρικές συντάξεις»).

Η ταξική συνείδηση έχει σφυρηλατηθεί και έχει γίνει αντιληπτό το μήνυμα ότι οι εργάτες μπορούν να επηρεάσουν σοβαρά τη λειτουργία της οικονομίας. Αλλά ενώ το 71% των ανθρώπων υποστηρίζουν την απεργία, η πλειοψηφία των εργατών εξακολουθεί ακόμα να πηγαίνει (ή προσπαθεί να πάει) για δουλειά. Οι απεργοί έχουν ενίοτε την αίσθηση ότι αγωνίζονται για λογαριασμό του πληθυσμού που δεν αντέχει οικονομικά να απεργήσει.

Ύστερα απ” αυτά, το παιγνίδι δεν τέλειωσε ακόμα. Σε καμιά περίπτωση.

Η μετάφραση έγινε από τον Κώστα Κ

Category: Χωρίς κατηγορία