Απεργία μεχρι τη σύνταξη…



Απεργιακό κύμα στη Γαλλία

ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση

Τα μάτια των εργατών ολόκληρης της Ευρώπης είναι σήμερα στραμμένα στη Γαλλία. Η εργατική τάξη στη Γαλλία έχει παράδοση εξεγέρσεων και μεγάλων απεργειακών κινητοποιήσεων. Σήμερα ο αγώνας που δίνει τη φέρνει στην πρωτοπορεία της σύγκρουσης με τις πολιτικές που προωθούν οι αστικές τάξεις των ευρωπαϊκών κρατών. Γύρω από το απεργειακό κίνημα στη Γαλλία έχει συγκροτηθεί ένα τεράστιο κοινωνικό μπλοκ που αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία και αποκτά μεγαλύτερη δυναμική από τις πρακτικές της νεολαιίστικης δράσης και αμφισβήτησης. Μέσα από τις περιγραφές αυτών των κινητοποιήσεων αναδύονται εικόνες εξέγερσης.

Παρακάτω παρουσιάζουμε δύο κείμενα από τη Γαλλία. Το πρώτο είναι η μαρτυρία του Dan Tue, συνδικαλιστή σε διυλιστήριο την οποία αποφασίσαμε στο «Αφορμή» να τη μεταφράσουμε γιατί τη θεωρούμε εντυπωσιακή.

Το δεύτερο κείμενο που δημοσιεύουμε είναι η συνέντευξη του Ολιβιέ Μπεσανσενό στην Le Monde, αναδημοσίευση από το Κόκκινο, μετάφραση-επιμέλεια: Γ. Μητραλιάς.

Μαρτυρία του Dan Tue, συνδικαλιστή σε διυλιστήριο.

Είμαι εξαντλημένος.

Έχω περάσει τις τελευταίες τρεις ημέρες πηγαίνοντας από μπλόκο σε μπλόκο, μαζί με εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους σιδηροδρόμου, οδηγούς φορτηγών, νοσοκόμες, κλπ. Μέχρι τώρα, στα διυλιστήρια, έχουμε κατορθώσει να διατηρήσουμε εντελώς κλειστή τη δεξαμενή πετρελαίου Arnages από τις 4 το πρωί της Παρασκευής! Το αποτέλεσμα είναι να κλείσουν όλα τα πρατήρια καυσίμων σε ακτίνα 70 χιλιομέτρων, επειδή ξέμειναν από καύσιμα.

Κοιμήθηκα 4 ώρες το βράδυ της Παρασκευής, 6 ώρες το Σάββατο, 2 τη Δευτέρα…

Σήμερα, προσκαλέσαμε το μεγαλύτερο σωματείο των δασκάλων να απευθύνει έκκληση σε όλους του απεργούς εκπαιδευτικούς να έρθουν και να βοηθήσουν στο μπλοκάρισμα όλων των υπόλοιπων δεξαμενών καυσίμων.

Η αστυνομία δεν μπορεί να παρέμβει, επειδή οι οδηγοί φορτηγών έχουν δημιουργήσει μπλόκα στις μεγάλες οδικές αρτηρίες που οδηγούν στη δεξαμενή πετρελαίου.

Αυτό που μοιάζει απίστευτο είναι ότι, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο πετρέλαιο, και ως εκ τούτου οι άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι στα σπίτια τους, μια ηχηρή πλειοψηφία 71% του πληθυσμού εγκρίνει την απεργία (σύμφωνα σημερινές δημοσκοπήσεις).

Το κίνημα αναμένεται να διαρκέσει τουλάχιστον για μια ακόμη εβδομάδα. Πέρασα όλο το βράδυ της Κυριακής με εργαζόμενους στις μεταφορές (σιδηροδρομικούς και φορτηγατζήδες) παίζοντας χαρτιά και πίνοντας μπύρα. Είχε αρκετό κρύο (2 ° C), γύρω στις 4 το πρωί, αλλά οι σιδηροδρομικοί είχαν φέρει αρκετές ξύλινες παλέτες και ανάψαμε μια μεγάλη φωτιά.

Οι εργαζόμενοι από το γειτονικό εργοστάσιο της Renault έφεραν φωτοβολίδες και περάσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες ανάβοντάς τες. Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρι τέλους. Εργαζόμενοι που επέλεξαν να μην προχωρήσουν σε απεργία ενθαρρύνονται να δωρίσουν μέρος του μισθού τους στους εργαζόμενους των πιο «στρατηγικών» τομέων, ιδιαίτερα του διυλιστηρίου DONGES.

Προσωπικά, αυτή είναι η 6η απεργιακή μου ημέρα. Η απεργία είναι αορίστου χρόνου που μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουν τα πράγματα, ωστόσο συμφωνούν όλοι ότι με «εκ περιτροπής» απεργίες (15% του εργατικού δυναμικού σε απεργία την κάθε δεδομένη ημέρα) θα μπορέσουμε να αντέξουμε περισσότερο.

Η υποστήριξη από τους «απλούς ανθρώπους» είναι εκπληκτική. Όταν δημιουργούμε μπλόκα σε αυτοκινητόδρομο, οι οδηγοί συχνά φωνάζουν συνθήματα για να μας στηρίξουν, μας δίνουν χρήματα, καθημερινές εφημερίδες, έστω και αν τους κρατάμε αποκλεισμένους στα αυτοκίνητά τους.

Έχω αποφασίσει να παραμείνω στην απεργία για τρεις ακόμη ημέρες, αλλά και να περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου, κάτι που και το Σωματείο συμβουλεύει. Μερικοί σύντροφοι έχουν περάσει 4 ημέρες χωρίς να πάνε σπίτια τους και το Σωματείο ανησυχεί ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει οικογενειακά προβλήματα με τις συζύγους, που είναι υποχρεωμένες να φροντίσουν τα παιδιά, κάτι το οποίο θα υπονόμευε την αποφασιστικότητά μας.

Και τα 12 γαλλικά διυλιστήρια πετρελαίου βρίσκονται σε απεργία μέχρι την επόμενη Παρασκευή. Πολλές δεξαμενές είναι μπλοκαρισμένες. Οι μισοί σιδηροδρομικοί σταθμοί (συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων) είναι κλειστοί. Φορτηγατζήδες έχουν αποκλείσει τους δρόμους που οδηγούν στις κύριες παραγωγικές περιοχές, και εργοστάσια δεν μπορούν να λειτουργήσουν λόγω έλλειψης πρώτων υλών (δεν έχουν αποθέματα υλικών επειδή η αποθήκευση κοστίζει χρήματα).

Σε κάθε περίπτωση, η διάθεση των εργαζομένων είναι απερίγραπτη. Οι εργαζόμενοι από όλους τους τομείς της οικονομίας είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι, και για πρώτη φορά, πολλοί εργαζόμενοι μπορούν να συνομιλήσουν με άλλους εργαζόμενους που απασχολούνται σε άλλους κλάδους, γνωρίζοντας ότι μοιράζονται ένα κοινό στόχο.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι θα είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να επιστρέψουμε στη δουλειά. Αλλά χάρη στην κυβέρνηση, οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν στην απεργία μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Τότε θα δούμε.

Πρόκειται για μια γενική απεργία και πολλοί απλοί εργαζόμενοι, με τους οποίους έχω μιλήσει, είναι αποφασισμένοι να μην επιστρέψουν στην εργασία τους μέχρι το όριο συνταξιοδότησης να επανέλθει στα 60 χρόνια.

Την ευθύνη της μετάφρασης έχει ο Άγγελος Κ

Ολιβιέ Μπεζανσενό – «Να μπλοκάρουμε την οικονομία

για να μπλοκάρουμε τη μεταρρύθμιση»

Τρίτη 19 Οκτωβρίου

Ο Μπεζανσενό* απαντάει στις ερωτήσεις των αναγνωστών της Le Monde:

Εστεμπάν: Καλημέρα, σήμερα Τρίτη πρόκειται για ένα κύκνειο άσμα ή όχι;

Μπεζανσενό: Όχι! Πρόκειται για μια επιπλέον φάση προς τη κατεύθυνση της γενικής απεργίας που αρχίζει να παίρνει μορφή. Από το βράδυ της Τρίτης και πέρα, θα γίνουν ανανεώσεις της απεργίας, θα γίνουν νέες διαδηλώσεις, καθώς και πολυάριθμα μπλοκαρίσματα. Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι να μπλοκαριστεί η οικονομία για να μπλοκαριστεί η μεταρρύθμιση.

Zbeul: Είναι αυτή η απεργία, κατά τη γνώμη σας, μια πολιτική απεργία γενικής δυσφορίας ή μια κοινωνική απεργία αποκλειστικά επικεντρωμένη στις συντάξεις;

Μπεζανσενό: Η δυσαρέσκεια ξεπερνάει το ζήτημα των συντάξεων, αλλά ταυτόχρονα, αποκρυσταλλώνεται στο ντοσιέ των συντάξεων. Πολλοί μισθωτοί και πολλοί νέοι δεν αντέχουν πια τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» της κυβέρνησης και επιδιώκουν όντως, μέσα από αυτή την απεργία για τις συντάξεις, να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τη κυβέρνηση Σαρκοζί που υφίστανται εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Αμπντελμαλίκ: Ποια συνέχεια θα προτείνατε στη συνδικαλιστική δράση, αν ψηφιστεί ο νόμος:

Μπεζανσενό: Ο νόμος δεν είναι παρά σχέδιο νόμου ενόσω δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Και ακόμα και όταν θα δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η κοινωνική ιστορία της χώρας μας είναι εδώ για να μας θυμίσει ότι αυτό που αποφασίζουν το Κοινοβούλιο και η Γερουσία, ο δρόμος μπορεί να το ξε-αποφασίσει.

Φρεντ: Ακόμα και με 3 εκατομμύρια διαδηλωτές, έχει ο δρόμος τη νομιμοποίηση ενός εκλεγμένου Κοινοβουλίου;

Μπεζανσενό: Σήμερα, η νομιμότητα είναι στο στρατόπεδο του δρόμου, και ο δρόμος μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη από ό,τι οι κυβερνήσεις. Αυτό συνέβη το 1995 στη περίπτωση του σχεδίου Ζυπέ, και συνέβη επίσης το 2006 την ώρα της σύμβασης πρώτης πρόσληψης (CPE). Εξάλλου, οι κυριότερες κοινωνικές μας κατακτήσεις κερδήθηκαν με αγώνες και με τη κινητοποίηση των προγόνων μας. Αν οι παππούδες μας δεν είχαν κατέβει σε απεργία το 1936, δεν θα είχαμε σήμερα τη πληρωμένη άδεια διακοπών.

Odp: Πιστεύετε λοιπόν ότι η ψήφος του συνόλου των πολιτών έχει λιγότερη αξία από τα κοινωνικά κινήματα;

Μπεζανσενό: Πότε ψήφισε η πλειοψηφία των πολιτών τη σύνταξη στα 67 χρόνια; Στο You Tube, μπορείτε να πάτε να δείτε το Νικολά Σαρκοζί, να εξηγεί πως δεν θα αγγίξει τη σύνταξη στα 67 χρόνια.

Λεόν: Το ΝΡΑ σπρώχνει τους μαθητές να βγουν στους δρόμους;

Μπεζανσενό: Οι μαθητές σπρώχνονται μόνοι τους και δεν χρειάζονται κανένα για να το κάνουν. Μπορούμε να έχουμε μαθητές στο ΝΡΑ.

Εξάλλου, οι ενήλικες, οι μισθωτοί, οι γονείς μαθητών είναι συχνά παρόντες μπροστά στα λύκεια και ζητάνε από τις αστυνομικές δυνάμεις να φύγουν από τα σχολεία και να σταματήσουν τις προκλήσεις τους. Και αυτό είναι καλό.

Ρολάν: Οι πράξεις βίας μπροστά από μερικά λύκεια κινδυνεύουν να στρέψουν τη κοινή γνώμη ενάντια στο κίνημα. Ήταν πραγματικά ανάγκη να βάλουμε στο κίνημα τους μαθητές;

Μπεζανσενό: Ναι, πρέπει να βάλουμε όλο τον κόσμο. Και η νεολαία κατανοεί ότι όταν ζητάνε από τους μεγαλύτερους να δουλεύουν για πολλά χρόνια, οι νέοι θα έχουν ακόμα πιο λίγες ευκαιρίες να βρούνε μια δουλειά στην αγορά εργασίας. Η κυβέρνηση, με τις επαναλαμβανόμενες αστυνομικές προκλήσεις της, επιδιώκει το ντεραπάρισμα της κατάστασης, πιστεύοντας ότι προκαλώντας φόβο θα καλμάρει την αμφισβήτηση.

Εμιλιέν 22: Ποια στοιχεία σας επιτρέπουν να συγκρίνετε τις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών με το Μάη 68; Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ή ακόμα και να ευχηθούμε τη πιθανότητα ενός κινήματος ίδιου τύπου για τη Γαλλία;

Μπεζανσενό: Δεν υπάρχει μοντέλο για εξαγωγή. Κάθε αγώνας έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βρίσκει τους δικούς του νόμους. Όμως πιστεύω πως ένας νέος Μάης 68 με τα χρώματα του 21ου αιώνα δεν θα έκανε κακό σε κανένα, εκτός από τους καπιταλιστές και τη κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν μας πειράζει… Ο Μάης 68, εκτός από τα οδοφράγματα, ήταν μια γενική απεργία όπου εκατομμύρια άνθρωποι εισέβαλαν στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Είναι αυτή ακριβώς την εισβολή που χρειαζόμαστε σήμερα.

Τιμπώ: Απεργοί που μπλοκάρουν πετρελαϊκά κέντρα και συγκοινωνιακούς άξονες: πρόκειται ακόμα για απεργία όταν εμποδίζονται οι άλλοι να εργαστούν; Δεν είναι μάλλον πιο κοντά στην ιδέα που έχετε για τον «επαναστατικό ακτιβισμό»;

Μπεζανσενό: Δεν ζούμε μια επανάσταση (όχι ακόμα!). Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία γενίκευσης των απεργιών, όπου η ριζοσπαστικοποίηση και η διεύρυνση πάνε χέρι χέρι. Το κίνημα διευρύνεται κάθε φορά λίγο περισσότερο, και ταυτόχρονα, οι δράσεις ριζοσπαστικοποιούνται επειδή η κυβέρνηση σπρώχνει προς τη ριζοσπαστικοποίηση της πάλης.

Μαρκ: ΄Εχει το ΝΡΑ ένα συγκεκριμένο αντισχέδιο μεταρρύθμισης; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;

Μπεζανσενό: Το ΝΡΑ ζητάει όχι να ξαναγραφτεί το σχέδιο, αλλά την απόσυρσή του. Προτείνουμε τη πλήρη σύνταξη στα 60 χρόνια, και την επιστροφή στα 37,5 έτη ασφάλισης για όλους. Για τη χρηματοδότηση αυτού του σχεδίου, προτείνουμε να αυξηθεί το μερίδιο της εργοδοτικής εισφοράς.

Σύμφωνα με το Συμβούλιο προσανατολισμού των συντάξεων, χρειάζονται 3% του ΑΕΠ από τώρα μέχρι το 2050 για να χρηματοδοτηθεί το συνταξιοδοτικό σύστημα. Όμως, κάθε χρόνο, χάνεται το 17% του ετήσιου πλούτου με τη μορφή κερδών που μονοπωλούνται από μια μειοψηφία προνομιούχων.

Πρέπει λοιπόν να μοιραστούμε το πλούτο, και επίσης να μοιραστούμε το χρόνο εργασίας εργαζόμενοι λιγότερο στις επιχειρήσεις, ώστε να έχει δουλειά όλος ο κόσμος έξω από αυτές.

Βίκτορ: Ποιοι είναι, κατά τη γνώμη σας, οι τομείς που πρέπει να φορολογηθούν κατά προτεραιότητα αν θέλουμε να βρούμε τα κεφάλαια που χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουμε τις συντάξεις;

Μπεζανσενό: Τα εισοδήματα του κεφαλαίου. Εξάλλου, κάθε χρόνο, χάνονται 32 δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή εισφοροαπαλλαγών για να δημιουργήσουν, τάχα, θέσεις εργασίας (το βλέπουμε με πόση επιτυχία το κάνουν!). Αυτές οι εισφοροαπαλλαγές δημιουργούν ελλείμματα.

Ζωρζ Π.: Πώς γίνεται και δείχνετε να μην φοβάστε τις οικονομικές συνέπειες (επιπτώσεις στην απασχόληση, την ανάπτυξη, κλπ) των κινημάτων που οργανώνετε ή πυροδοτείτε;

Μπεζανσενό: Οι παρούσες οικονομικές δυσκολίες δεν οφείλονται στη γενική απεργία, αλλά σε ένα σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, και η κρίση του οποίου, που άρχισε πριν από δυο χρόνια με την υπόθεση των subprimes, απλώθηκε σαν γάγγραινα στο σύνολο των γραναζιών της οικονομίας.

Γινόμαστε μάρτυρες μιας κρίσης υπερπαραγωγής με τη μαρξιστική σημασία της λέξης στο σύνολο των καπιταλιστικών δυνάμεων. Θα πρέπει κάποτε να εφεύρουμε ένα νέο τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης που να επιτρέπει να ικανοποιούνται οι ανάγκες της ανθρωπότητας.

Φοιτητής από Τόκιο: Πιστεύετε ότι ένα δημοψήφισμα θα ήταν μια καλή λύση για να ξανατεθεί ενδεχομένως το ζήτημα από μηδενική βάση;

Μπεζανσενό: Στη συγκεκριμένη στιγμή της αναμέτρησης, όχι. Θα ήταν κάτι αποπροσανατολιστικό και ένα θεσμικό υποκατάστατο για τις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Αν για να νικήσουμε υπάρχει ένα πιο αποτελεσματικό μέσο από ό,τι η ανανεωνόμενη γενική απεργία, πρέπει να μας το πουν, αλλά εγώ δεν το βλέπω. Η ψηφοφορία των πολιτών μπόρεσε, τη στιγμή της ιδιωτικοποίησης του Ταχυδρομείου, να αποτελέσει ένα στήριγμα για τους αγώνες. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους αγώνες.

Σερένα: Οι φοιτητές είναι προς το παρόν ελάχιστα κινητοποιημένοι, θα μπορούσαν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο;

Μπεζανσενό: Όχι πανικός Σερένα, έρχονται! Καμιά δεκαριά πανεπιστήμια είναι ήδη κινητοποιημένα, και όντως, η φοιτητική αμφισβήτηση θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αποφασιστικό στοιχείο για την επέκταση του κινήματος.

Ματιέ: Άρα είναι φυσιολογικό να μπλοκάρονται τα σχολικά κτίρια και να εμποδίζονται όσοι θέλουν να μελετήσουν;

Μπεζανσενό: Άρα, είναι φυσιολογικό να υποστηρίζω εκείνους που μπλοκάρουν.

Zbeul: Μήπως η λύση είναι οι δράσεις των Black Blocs αντί για τις παραδοσιακές «διαδηλώσεις μεργκέζ της CGT»;

Μπεζανσενό: Είμαι μάλλον με τη μεριά του Red Block. Εξάλλου, μου αρέσουν τα μεργκέζ και είμαι υπέρ της ανανεώσιμης γενικής απεργίας.

CG: Τι γίνεται με την αληθινή αριστερή συμμαχία μεταξύ του ΝΡΑ και του Αριστερού Μετώπου ώστε να μπορεί να επηρεάσει το Σοσιαλιστικό κόμμα στα επόμενα χρόνια;

Μπεζανσενό: Προτείνουμε τη συσπείρωση όλων των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων πάνω σε ενωτικές και ριζοσπαστικές βάσεις, και σε πλήρη ανεξαρτησία απέναντι στο Σοσιαλιστικό κόμμα. Ο στόχος, για μένα, δεν είναι να επηρεάσουμε τη πολιτική του ΣΚ ή να το στρατολογήσουμε στον αντικαπιταλισμό (καλό κουράγιο!), αλλά μάλλον να αμφισβητήσουμε την ηγεμονία του ΣΚ πάνω στην υπόλοιπη αριστερά.

Υπάρχουν δυο μεγάλοι πολιτικοί προσανατολισμοί στα αριστερά: ο ένας που εγγράφεται στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς, και ο άλλος που θέλει να βγει από αυτό. Αυτοί οι δυο προσανατολισμοί δεν είναι συμβατοί μέσα στην ίδια κυβέρνηση, αλλά οι δυνάμεις μας μπορούν να προστεθούν για να αντισταθούν στη δεξιά, όπως συμβαίνει στο ζήτημα των συντάξεων.

Λωράν Φ.: Κύριε Μπεζανσενό, πότε λογαριάζετε να βγείτε στη σύνταξη;

Μπεζανσενό: Στα 60 χρόνια και με πλήρη σύνταξη! Αλλά να ξέρεις Λωράν, ότι θα συνεχίσω πάντως να αγωνίζομαι.

Μαρού: Και μέχρι πού μπορεί να πάει αυτή η κλιμάκωση;

Μπεζανσενό: Μέχρι τη νίκη. Έχουν συγκεντρωθεί οι προϋποθέσεις για να νικήσει το κίνημα για τις συντάξεις. Αυτό δεν είναι δεδομένο, και υπάρχουν ακόμα μπροστά μας πολλά εμπόδια. Αλλά αντικειμενικά, το στρατόπεδό μας, εκείνο της αμφισβήτησης, εξακολουθεί να διευρύνεται ενώ το απέναντι στρατόπεδο απομονώνεται και γίνεται πιο εύθραυστο.

Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός μεταβάλλεται σε κατατρόπωση. Απέναντι σε υπουργούς που ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, ο δρόμος μπορεί να πετύχει μια αποφασιστική νίκη σε αυτή τη πάλη των τάξεων. Όπως το έλεγε ο Τσε, Hasta la Victoria siempre!.

* Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό είναι εκπρόσωπος του ΝΡΑ (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα)

(Μετάφραση-επιμέλεια: Γιώργος Μητραλιάς)

Category: Χωρίς κατηγορία