Εκτυπώστε το
Η διαδήλωση της Πέμπτης 8/7/2010
Στο τέλος της δημοσίευσης υπάρχει μια παρουσίαση φωτογραφιών από τις συγκεντρώσεις-πορείες. Φυσικά, υπάρχουν και αρκετές από την «αγωνιστική» πορεία του ΠΑΜΕ προς την Πύλη του Αδριανού!
Η σημερινή συγκέντρωση ήταν σαφώς μικρότερη από τις προηγούμενες. Υπολογίζω τη συγκέντρωση ΓΣΕΕ, πρωτοβάθμιων σωματίων και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης και των Αντιεξουσιαστικών Κινήσεων) σε περίπου 7-8.000. Του ΠΑΜΕ κάπως μεγαλύτερη (γύρω στις 10.000). Και οι δυο συγκεντρώσεις δηλαδή ενδεχομένως κοντά στις 20.000.
Το εργατικό κίνημα, δυστυχώς, πληρώνει τις αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος και τις ανεπάρκειες της Αριστεράς. Με τόσο θυμό και αγανάκτηση στον κόσμο της εργασίας θα περίμενε κανείς πολύ μεγαλύτερες κινητοποιήσεις. Ωστόσο μετά τη μεγαλειώδη πορεία της 5ης Μάη οι απεργίες και οι πορείες φθίνουν ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ ουσιαστικά επιτρέπει στην κυβέρνηση να περάσει τα μέτρα που θέλει, πραγματοποιώντας κινητοποιήσεις πολύ κάτω από τις απαιτήσεις του κινήματος. Αν πραγματοποιούσε τις 6 γενικές απεργίες που έχει καλέσει μέχρι σήμερα όχι σε τόσο αραιά διαστήματα τη μια από την άλλη αλλά πιο πυκνά χρονικά, τότε και θα έπειθε τον κόσμο ότι θέλει στα σοβαρά να κοντράρει τα μέτρα (και επομένως η συμμετοχή θα ήταν πιο μεγάλη) και θα είχε πιέσει πραγματικά την κυβέρνηση. Αλλά προφανώς ο στόχος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν ήταν να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά να διαπραγματευτεί μια πιο ήπια εκδοχή τους –αλλά και σε αυτό απέτυχε παταγωδώς…
Αλλά θα ήθελα να σταθώ στη διαδήλωση που έκανε το ΠΑΜΕ.
Όπως θα δείτε και στην παρουσίαση φωτογραφιών στο τέλος της δημοσίευσης, η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ ήταν ασφυκτικά περιφρουρημένη από το ΚΚΕ. Αλυσίδες υπήρχαν δεξιά και αριστερά σε όλο το μήκος της πορείας. Όταν κάποια στιγμή προσπάθησα να μπω, εμποδίστηκα από την περιφρούρηση:
«Όχι από δω καλύτερα να τραβήξετε φωτογραφίες από έξω από την πορεία. Είναι καλύτερα!».
Τη δεύτερη φορά που επεχείρησα να διασχίσω το δρόμο από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο (στην οδό Φιλελλήνων) ακούστηκε ένα ξερό «όχι από δω!» από κάποιον της περιφρούρησης, αναγκάζοντάς με να πάω αρκετά μπροστά από την κεφαλή της πορείας για να περάσω απέναντι.
Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της ασφυκτικής περιφρούρησης; Όπως φάνηκε στην πορεία των πραγμάτων, ο λόγος ήταν να μην έλθουν σε επαφή οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Με άλλα λόγια, να εμποδιστεί κάθε απόπειρα ενότητας των διαδηλωτών.
Η πορεία του ΠΑΜΕ ξεκίνησε από την Ομόνοια με περίπου μια ώρα καθυστέρηση σε σχέση με όλους του υπόλοιπους. Ανέβηκε με βασανιστικά αργό ρυθμό τη Σταδίου. Κάθε τόσο η κεφαλή της διαδήλωσης σταματούσε. Για ποιό λόγο; Υποθέτω, οι υπεύθυνοι του ΚΚΕ, ήλπιζαν οι «άλλοι» διαδηλωτές να φύγουν από τη Βουλή που ήσαν συγκεντρωμένοι, για να μπορέσει να πάει και το ΠΑΜΕ μπροστά στη Βουλή χωρίς οι δυο συγκεντρώσεις να συναντηθούν.
Αφού απογοητεύτηκαν από τη ματαιότητα της προσμονής, το ΠΑΜΕ συνέχισε την πορεία του φτάνοντας στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος. Με το που έφτασε εκεί η πορεία, η ομάδα της περιφρούρησης με διπλή αλυσίδα πήρε θέση και απέκλεισε την οδό Όθωνος ούτως ώστε να γίνει καθαρό σε όλους (αν και δεν χρειαζόταν, αυτό είναι γνωστό…) ότι το ΚΚΕ ούτε επιδιώκει αλλά και ούτε θα επιτρέψει ποτέ την ενιαία δράση του εργατικού κινήματος.
Συνέβη λοιπόν εδώ ένα εκπληκτικό θέαμα:
Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ συνέχισε τη διαδήλωση του στη Φιλελλήνων!
Ανέβηκε όλη τη Φιλελλήνων και έστριψε στην Αμαλίας προς τη Λεωφόρο Συγγρού!
Αλλά όχι, δεν κατηφόρισε προς την αμαρτωλή λεωφόρο…
Μόλις η πορεία έφτασε στην Πύλη του Αδριανού, από τα μεγάφωνα του βαν που προπορευόταν, ακούστηκε:
«Εδώ τελειώνει η πορεία μας. Η περιφρούρηση να παραμείνει στη θέση της. Οι σημαίες να παραδοθούν εδώ. Να διαλυθούμε προς το μετρό της Ακρόπολης»!
Ποιος είπε ότι το ΚΚΕ δεν διαθέτει φαντασία; Ορίστε, μια καινοφανής πρόταση για τις πορείες:
Ομόνοια-κάτω πλευρά του Συντάγματος-Φιλελλήνων-Πύλη του Αδριανού.
Ιδού η νέα πρόταση για αγωνιστικές κινητοποιήσεις στην πράξη…
Άγγελος Κ
Category: Εσωτερικά
Μ αυτό το ΚΚΕ δεν αλλάζει τίποτα στο κίνημα
Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Τώρα μπορείτε να δείτε γιατί το ΚΚΕ έχει ασυλία για όσα αστεία συμβαίνουν στο λιμάνι. Την ανταλλάσσει με τουριστικές βόλτες στην πύλη του Αδριανού. Ευχαριστώ σας για την ανάρτηση, θα χρησιμεύσει ως στοιχείο σε δικιά μου αντίστοιχη. Καλό απόγευμα παιδιά.
To KKE δεν είναι παρά βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος. Τίποτε άλλο. Οι δήθεν κόντρες με τον Πάγκαλο και την κυβέρνηση είναι θεατράκι για αφελείς, ο καλός και ο κακός μπάτσος. Έτσι κρατάνε τον εργαζόμενο φτωχό κόσμο ελεγχόμενο, υποσχόμενοι εδώ και δεκαετίες την παγκόσμια επανάσταση, όπως οι μουσουλμάνοι τάζουν πιλάφια και ουρί του παραδείσου στην άλλη ζωή. Πόσοι άνθρωποι έζησαν, θυσιάστηκαν γι αυτό το κόμμα – βαμμένος αυτός ο τόπος με το αίμα των κουμουνιστών – που τόσα χρόνια μαζεύει ένα τεράστιο ποσοστό στις εκλογές για να μην κάνει τελικά παρά συμβολικές κινήσεις! Με την καθοδήγηση αποβλακώνουνε τους έρμους τους νεολαίους τους, στερώντας τους την ικανότητα κριτικής, επομένως ανατρεπτικής σκέψης, απορροφώντας έτσι όλη τη ζωντάνια της νέας γενιάς που τους πιστεύει και εκτελεί πειθήνια τις εντολές τους: κουπόνια, αφίσες, ριζοσπάστης, συντεταγμένες πορείες. Όσο για την άλλη αριστερά… ποιά άλλη αριστερά; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, το δείχουν εξάλλου οι αριθμοί. Υπάρχουν μόνο καθαροί, τίμιοι άνθρωποι και πολιτικοί καμιά φορά, σε όλους τους πολιτικούς χώρους, με ήθος και πραγματικά οράματα. Αυτή είναι η μόνη αριστερά, σκόρπια εδώ κι εκεί. Κι όταν πάει να συναντηθεί, μπορεί και να βρεθούν κάποιοι … σε εντεταλμένη υπηρεσία… για να το αποτρέψουν. Ας είμαστε λοιπόν σε εγρήγορση και με κριτική ματιά να ξεχωρίζουμε τα πράγματα, όχι από το όνομα, μα απ” την ουσία.
H «πορεία» του ΠΑΜΕ είχε τη σημειολογία της. Ηταν η ίδια ακριβώς με αυτήν του Επιταφίου της Μητρόπολης.
Θλιβερά τα συμπεράσματα που βγαίνουν αμείλικτα…
(και τα σωστά που επισήμανε σε σχόλιο ο «κ.κ.»)
Η διαφορά με τον Επιτάφιο ίσως έγκειται στο γεγονός ότι… δεν ακολουθεί φιέστα Ανάστασης (Χεχε) αλλά.. με ΛΥΠΗ μου κάνω μαύρο χιούμορ και ΔΕΝ θέλω να πολεμήσω το ΚΚΕ. Κάθε άλλο, κριτική κάνουμε με σκοπό ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, όχι τη διχόνοια.
Πάντως ρε παιδιά, αν μια μέρα βάλει το Χέρι του το… Αγιο Πνεύμα του Μαρξ και φωτίσει το ΚΚΕ να απαλλαγεί από τους δεινοσαύρους και να ανεβάσει σαν Γενικό Γραμματέα του το Γιώργο Ρούση, εγώ θα γίνω ΚΚΕ ! Ο Γιώργος Ρούσης είναι ίσως ο μοναδικός θεωρητικός του κόμματος που ΑΞΙΖΕΙ.
Κι εγώ να συμφωνήσω γιά το ατελέσφορο και το εκτονωτικό και των απεργιών-με τη μορφή που έχουν-αλλά και των διαδηλώσεων και πορειών. Δεν υπάρχει πιό α΄χαριστο αίσθημα σε μιά αγωνιστική διαδικασία από το ξεθύμασμα και την εκτόνωση μιάς απόλυτα λογικής οργής, που αντί κάθε μέρα που περνά να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται, τελικά συρρικνώνεται και απαξιώνεται. Γιά να γίνουν τα αιτήματα και η διατύπωση τους τελικά η χλεύη του Καρατζαφέρη και των επικοινωνιολόγων του ανοιακού Γιωργάκι. Κρίμα!
Φυσικά και μπαίνει στη κρίση μας και η τακτική του ΠΑΜΕ αλλά δεν εξαιρούνται, ακόμη περισσότερο φυσικά, και οι ανάλογες και ακόμα πιό μελαγχολικές των καθεστωτικών συνδικαλιστών.
Σαφέστατα χρειάζεται μιά επαναχάραξη της τακτικής των κομμάτων και των υπόλοιπων, των μη καθεστωτικών δηλαδή, συνδικαλιστικών δυνάμεων. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται νέο αίμα, δηλαδή νέο πολιτικό προσωπικό και στην αριστερά,με φαντασία, δημιουργικότητα και οίστρο. Χρειάζονται Βελουχιώτηδες της πόλης και της πορείας, ικανοί να εκπλήξουν και να σαγηνεύσουν και άρα να τραβήξουν κόσμο στο δρόμο. Δεν εννοώ επικοινωνιακές σαχλαμάρες,εννοώ αληθινό αίσθημα στη πορεία και όχι γραφειοκρατική διεκπεραίωση στην οργάνωση της.Παλμό εφηβικό και φαντασία, κάτι που σημαίνει ότι ισως πρέπει το ηλικιακό όριο αυτών που οργανώνουν τις πορείες να κατέβει και κάπως να αυτονομηθεί η επιμέρους οργάνωση των διαδηλώσεων και να ανατεθεί εξ ολοκλήρου στη νεολαία.
Η ποδοσφαιρική αηδία (αηδία σημαίνει “έλλειψη ευχαρίστησης και ηδονής, έλλειμμα ζωής'[α-, ηδύς]) τελειώνει, άλλες αηδίες θα την αντικαταστήσουν. Κάπου κάπου όμως σκάνε μύτη και κάποιες ευχάριστες, ηδείς, εξελίξεις και μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού ήταν μια άκρως ευχάριστη εξέλιξη: το πτώμα της νεκροζώντανης Αριστεράς αρχίζει να αποσυντίθεται και σε λίγα χρόνια θα σαπίσει και οι οργανικές και ανόργανες ύλες που κατακρατά θα επιστρέψουν στη κοινωνία. Μια άλλη πολύ ευχάριστη εξέλιξη ήταν η διαδικασία εκφυλισμού των διαδηλώσεων των γενικών απεργιών. Τι αυταπάτες! Τι αυταπάτες! Έγιναν τέσσερις Γενικές Απεργίες (5 και 20 Μαΐου, 29 Ιουνίου, 8 Ιουλίου) μα καμιά δεν ήταν γενική γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν απήργησε, κι από τους δημόσιους υπαλλήλους μόνο ένα μέρος που γινόταν ολοένα και μικρότερο: οι 150.000 στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου έγιναν 80.000 (20/5), 50.000 (29/6) και, τέλος, 15.000 (8/7)! Αφού δεν γίνεται τίποτα με τη μονοήμερη απεργία και τις διαδηλώσεις γιατί να χάσω και το μεροκάματο, σκέφτηκαν οι δημόσιοι και δεν απήργησαν.
Οι “γενικές απεργίες” και οι διαδηλώσεις τέλος! Γιατί όμως αυτές οι εξελίξεις προκαλούν σε όλους απογοήτευση και πίκρα και αμηχανία και κατάθλιψη και εσύ τις θεωρείς πολύ ευχάριστες και ενθαρρυντικές; Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Τα μέτρα πέρασαν. Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα θα καταργηθούν. Δεν καταργήθηκαν. Το πολιτικό και θεωρητικό αδιέξοδο της νεκροζώντανης Αριστεράς είναι αβυσαλέο. Αν δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα μέτρα με την απεργία και τη διαδήλωση, πως θα τα καταργήσουμε; Υπάρχει άλλος τρόπος; Ποιος είναι αυτός;
Στα ερωτήματα αυτά η νεκροζώντανη Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει. Γιατί δεν μπορεί να απαντήσει; Εκτός κι αν γνωρίζει τον τρόπο και τον αποφεύγει. Γιατί να τον αποφεύγει; Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά ερωτήματα και χρήζουν επειγόντως απαντήσεων. Θα επιχειρήσουμε να τις διατυπώσουμε: αύριο το πρωΐ, το θέμα του πρώτου, λογικά και χρονικά, σημειώματος θα είναι ελευθερία πνεύματος και ιστορική Αριστερά. Θα δείξω ότι η ιστορική Αριστερά δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ελευθερία πνεύματος. Οπότε δεν είναι Αριστερά, διότι για μένα Αριστερά, δηλαδή κομμουνισμός, σημαίνει ελευθερία πνεύματος.
Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Θα γράψω κάτι ακόμα (κομμουνισμός, εκδόσεις και βιβλιοπωλεία) και μετά θα πάω στο λαχανόκηπο να φυτέψω φασολάκια και όψιμα καλαμπόκια. Μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι δημιουργία και η δημιουργία ποίηση.
Απλα ο κόσμος δεν περιμένει τίποτα πια από τους ηδη υπάρχοντες φορείς και τα υπάρχοντα πρόσωπα. Ολα ανεξαιρέυως δικαια η αδικα. Να δημιουργηθούν νεα συνδικατα από “αγνωστους σε καθε χωρο δουλεια΄ς από τους ανεργους γενικά από τους φτωχούς εργαζόμενους και ανεργους. Αυτη η υποταγη στο δημοσιουπαλληλίκι την εφαγε την αριστερά την ροκάνισε και τώρα φανταζει γελοία SOVOKAI
Ευχαριστούμε για την ανταπόκριση, η οποία μαζί με τις καλές περιγραφικές φωτογραφίες αφήνουν πνοή αισιοδοξίας για τη συνέχεια.
Ο δρόμος που έχει διανύσει το κίνημα των Νέων που αντιστέκεται στην καταπίεση και την αδικία φαίνεται σημαντικός. Το κκε όπως και κάθε κόμμα (ειδικά από αυτά που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο) είναι πολύ μικρά μπροστά στη δύναμη του κόσμου που τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια συνειδητοποιεί την ανάγκη συμμετοχής (με διάφορους τρόπους) στην επίλυση των προβλημάτων.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
«το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω»
Χρίστος Καλλίτσης
[…] Από aformi 8 Σχόλια Κατηγορίες: Εσωτερικά και Φωτογραφίες δρόμου… […]
Ανήκω στους απολύτως ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ αριστερούς (εκ πεποιθήσεως, σα να λέμε… εργένης εκ πεποιθήσεως -χεχε) και -τελικά- ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΩΝΩ ΚΑΘΟΛΟΥ. Θεωρώ τον εαυτό μου ΠΟΛΥ τυχερό για αυτή την (αρχικά δυσάρεστη ή και λανθασμένη) επιλογή. Καια εμείς οι ανένταχτοι αριστεροί είμαστε, όπως είπε και ο αξιόλογος Πέτρος Παπακωσταντίνου, η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.
ΔΕΝ θα υποταχθούμε ΕΜΕΙΣ στα υπαρκτά αριστερά κόμματα. Τα κόμματα θα ΣΚΥΨΟΥΝ σε εμάς, θα υποστούν και την κριτική που τους αρμόζει (με αγάπη, όχι με διάθεση διχόνοιας) και θα προσαρμοστούν ΑΥΤΑ σε εμάς, και ΟΧΙ εμείς σε αυτά.
ΕΙΝΑΙ δυνατόν να μη λαμβάνονται καν υπ΄όψη σήμερα, από το ΣΥΝΟΛΟ της «υπαρκτής κομματικής αριστεράς», κοσμογονιακά προοδευτικές εξελίξεις και ιδέες, όπως το έργο της Naomi Klein, ο νέος μαρξισμός των συναιτερισμών του Richard Wolff, η κριτική του μονεταρισμού απο τον Liataer, η Εναλλακτική Οικονομολία του Michael Hudson, ο λακανικός μαρξισμός του Slavoj Zizek, και τόσοι άλλοι και τόσα άλλα? Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να μην ξέρουν σχεδόν τίποτε για όλα αυτά τα πράματα οι προσκολλημένοι σε κόμματα αριστεροί. Ο Ζίζεκ δήλωσε ότι σήμερα ο κομμουνισμός (και η αριστερά) πρέπει να ΕΠΑΝΟΡΙΣΤΕΙ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ, από ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΒΑΣΗ, πια….
Παραθέτω ένα video με τον Noam Chomsky, το οποίο… μόνο επιπόλαιοι ή προκατειλλημένοι θεατές ίσως να το δουν σαν επίθεση στην αριστερά. Οι μη-επιπόλαιοι και μη-προκατειλλημένοι θα δουν αμέσως το μήνυμα, που είναι τόσο απλό και τόσο μπροστά στα μάτια μας ώστε… δεν το βλέπουμε:
http://www.youtube.com/watch?v=uLQFgwLsIHQ&w=640
Eνδιαφέρον και συμπτωματικά ταιριαστό :
<>
http://scepticusbatsicus.blogspot.com/2010/07/k_10.html
Το δανείζομαι , ευχαριστώ !
ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΜΕ EMAIL.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗ.
«Βέβαιος είμαι μόνο για το είναι καθεαυτό. Ως εμπειρία, ως συνείδηση κειμενικότητας. Αβέβαιος, εάν είμαι (σολιψιστικά) μόνον εγώ και το σημαίνον. Αβέβαιος, εάν είμαι ένας άνθρωπος που ονειρεύτηκα ότι ήμουν πεταλούδα ή εάν είμαι μία πεταλούδα που ονειρεύομαι ότι είμαι άνθρωπος. Αβέβαιος, εάν είμαι ένας καλωδιωμένος εγκέφαλος σε δοκιμαστικό σωλήνα Matrix. Αβέβαιος, εάν μπορώ ρητά να αληθεύω, καθώς κάθε λογικό σύστημα εμπεριέχει τουλάχιστον μία πρόταση που δεν είναι ούτε αληθής ούτε ψευδής, όπως το ρήμα ψεύδομαι. Αβέβαιος, εάν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον, καθώς εδώ και τώρα ιστορώ και εδώ και τώρα μέλλω. Αβέβαιος, εάν το είναι στερείται (μηδενιστικά) νοήματος. Αβέβαιος, εάν η γνώση της αλήθειας είναι (αγνωστικιστικά) αδύνατη. Αβέβαιος, ακόμα κι εάν γεννήθηκα, καθώς δε θυμάμαι την γέννησή μου και ούτε γνωρίζω κανέναν που να θυμάται τη δική του. Αβέβαιος, ακόμα και για το εάν θα πεθάνω.
Είμαι και δεν μπορώ να μην είμαι, κι ας βιώνω την αμετάκλητη απώλεια της εμπειρίας του άλλου, δηλαδή τη θνητότητα και ουχί το θάνατο που παραμένει η μόνη λέξη, η οποία δεν αντιστοιχεί σε καμία εμπειρία, επειδή όσο ζούμε δεν πεθαίνουμε για τον βιώσουμε και όταν πεθάνουμε δεν θα ζούμε για να τον περιγράψουμε. Γνωρίζοντας όμως ότι κάθε προσπάθεια για αληθή γνώση προσκρούει σε ανυπέρβλητα κριτήρια ελέγχου, όπως π.χ. ο διάλληλος κύκλος ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος αναστήθηκε, επειδή αναγράφεται στη Βίβλο και αναγράφεται στη Βίβλο, επειδή αναστήθηκε. Τουτέστιν μόνο σκοπώ. Αβέβαια. Αυθαίρετα. Ελεύθερα. Δίοτι ο σκοπός είναι και πράξη.
Πράξη είναι κάθε ρηματική έκφραση του ανθρώπου και ακόμα περισσότερες. Και εάν εσύ μπορείς να νοηματοδοτήσεις με συνέπεια τα παλαβά της θύμησής σου, είναι επειδή εσύ το επιλέγεις. Και οι περισσότεροι άνθρωποι διαχρονικά πρωτίστως επιλέγουν να ζουν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα, το οποίο σημαίνει ότι τα περί ηθικής περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι επιδιώκουν «την αποδοχή της φυλής». Οι περισσότεροι άνθρωποι ανταγωνίζονται. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να διαιωνίζονται, το οποίο σημαίνει ότι τα τέκνα τους γίνονται αυτοσκοπός. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται μαζικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι λειτουργικά αναλφάβητοι και δεν γνωρίζουν την φαυλότητα των σκέψεών τους, αλλά ακόμα και όταν το ψυχανεμίζονται, αρνούνται να το παραδεχτούν και οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν χαρά. Αντιθέτως, ελάχιστοι άνθρωποι αυτοκτονούν. Ελάχιστοι άνθρωποι αδιαφορούν για τη γνώμη των άλλων. Ελάχιστοι άνθρωποι δεν ανταγωνίζονται. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι άτεκνοι. Ελάχιστοι άνθρωποι ζούνε φιλήσυχα. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν πολλά και ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν επιζητούν την ευτυχία. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η αλήθεια αφ’εαυτής δεν αρκεί, γι’αυτό και επιστρατεύουμε τη φαντασία μας, ώστε να καλύψουμε τα κενά. Δυστυχώς όμως η φαντασία δεν έχει θερμίδες, όπερ εστίν μεθερμηνευόμενον, είτε επέχω (ναι, με έψιλον) και είμαι ατάραχος είτε όχι, το χαμαλίκι δεν το γλυτώνω. Χρειαζόμαστε λύσεις, πρακτικές λύσεις, και τις χρειαζόμαστε άμεσα. Διότι όταν πονάω στο δόντι, δεν περιμένω κάποιον να μου πει ότι ο πόνος είναι μόνο στη σκέψη μου. Το γνωρίζω ήδη αυτό και δε θέλω να κάνω άσκηση πειθαρχίας. Αυτό που θέλω είναι να μην πονάω και το τελευταίο που με απασχολεί είναι από τι προκλήθηκε. Και από ευφάνταστες λύσεις και παραμύθια εμείς οι άνθρωποι… άλλο τίποτα. Βλέπεις η υποκρισία είναι η βαζελίνη της κοινωνικής μας επαφής, αλλά οι περισσότεροι προτιμούν να ζουν έτσι.
Πάντως έχετε όντως δίκιο, στην καθημερινότητα με τη λέξη σκεπτικισμός συνήθως εννοούμε μόνο την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση. Αυτές οι σκέψεις όμως δεν βοηθούν την συνεκτικότητα των οργανωτικών δομών οποιουδήποτε κοινωνικού μορφώματος. Διαχρονικά. Το αποδεικνύει άλλωστε και η πληθώρα των ιστορικών κειμένων. «Ησυχία, τάξις και ασφάλεια καθ’ άπασαν την επικράτειαν» είναι η νόρμα. Παντού. Έτσι λειτουργεί η κοινωνία. Εάν ζεις μόνος σου σαν τον Ροβινσώνα, απολαμβάνεις πλήρη ελευθερία, αλλά ελάχιστη ασφάλεια. Ακόμα κι ένας πονόδοντος αρκεί για να πεθάνεις. Εάν πάλι ζεις μέσα στο μπουλούκι, η ελευθερία σου περιορίζεται, αλλά είσαι πιο ασφαλής. Και στην κοινωνία υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι: μαύροι, άσπροι, κοντοί, ψηλοί, χοντροί, ισχνοί, όμορφοι, άσχημοι, άρρωστοι, υγιείς, χαζοί, έξυπνοι, οργανωμένοι, ανοργάνωτοι, αυταρχικοί, δουλοπρεπείς, σοβαροί, αστείοι, θυμωμένοι, χαρούμενοι κ.α… και εναλλάσονται διαρκώς στην εξουσία, σχηματίζοντας από συλλογικότητες στην αρχή της ομοφωνίας, έως τις ενός ανδρός αρχή αυτοκρατορίες. Αυτό δε που γίνεται διαχρονικά, συνήθως έχει ως εξής: κάτι συμβαίνει σε κάποιον, τον προβληματίζει, βρίσκεται σε κρίση, ρωτά, αναζητά στοιχειοθετημένη γνώση και εντέλει αποδέχεται\πείθεται με κάποιες αναπόδειχτες υποθέσεις, ώστε να λύσει πρακτικά το πρόβλημά του, επηρεάζοντας κατά το μάλλον ή ήττον ολόκληρη την κοινωνία. Η μόνη επανάσταση που δεν ευαγγελίστηκε ποτέ κανείς είναι αυτή που θα γίνει στον εγκέφαλό του και θα τον αφήσει κουρέλι να παραληρεί για την απώλεια της σιγουριάς του, και αυτό διότι κανείς δεν προσδοκά αβεβαιότητα όταν ρωτά, αλλά τελεσίδικες απαντήσεις. Και παρόλο που ακόμα και οι αβέβαιοι θα μπορούσαν να ευαγγελίζονται την αβεβαιότητά τους, δεν το κάνουν. Όχι όμως ότι και η αβεβαιότητα δεν έχει τα μειονεκτήματά της· ο Αριστοφάνης τα περιέγραψε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στις Νεφέλες του.
Επί του παρόντος, ζούμε τις παρενέργειες της μαζικής κοινωνίας 7 δις στοιβαγμένων ανθρώπων που η ελευθερία διαχέεται τόσο, ώστε κανείς τελικά δεν είναι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα, σε πείσμα των WASP και των εωσφορικών που κρατούν με επιμονή το πηδάλιο. Όχι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Εάν σκεφτείς όλον τον πλανήτη έως μία χώρα και κάθε χώρα ως ένα χωριουδάκι, τότε θα καταλάβεις ότι ζούμε σε ένα παραθαλάσσιο, ευήλιο οικοπεδάκι, επάνω στην εύθραυστη κρούστα ενός διάπυρου χαλυβουργείου, στον πυθμένα ενός διάφανου ωκεανού με παγετώνες τα σύννεφα, και με εμάς στον ρόλο των «φιλόξενα» αδηφάγων, δίποδων παράσιτων του εδάφους, με εμμονή στη μνήμη και τα εργαλεία. Πρόκειται για έναν πλανήτη μουσείο, ο οποίος όπως πάει θα αξιοποιείται και ως πλανήτης φυλακή. Ο παράδεισος της παλαιολιθικής μας ελευθερίας είναι αμετάκλητα χαμένος. Τα χειρότερα δε έπονται. Δηλαδή ποια χειρότερα που όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, από την νεολιθική εποχή έως σήμερα. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία, τον εαυτό μας προεκτείνουμε πάντα. Ανθρωπομορφολογικά σκεπτόμαστε διαρκώς, χρησιμοποιώντας κάθε τι γνώριμο σε μας ως μέτρο σύγκρισης και επαιρόμαστε, με αυτό το σώμα ως όχημα βιώνουμε τον κόσμο και αυτό το σώμα μας αφήνει ανεξίτηλα το σημάδι του.
Σε 10.000 χρόνια από τώρα οι απόγονοί μας ενδέχεται να κοιτάνε την εποχή μας με τον ίδιο τρόπο που κοιτάμε εμείς τη νεολιθική εποχή σήμερα, και σε 1.000.000 χρόνια ενδεχομένως κάποιο άλλο είδος να κοιτάει τα οστά μας -τα οποία παρεμπιπτόντως θα είναι τα μόνα που θα έχουν απομείνει (ούτε ξύλα, ούτε πέτρες, ούτε μέταλλα, ούτε χαρτιά, ούτε γυαλιά, ούτε πλαστικά)- με τον ίδιο τρόπο που κοιτάμε εμείς τα οστά των δεινοσαύρων σήμερα. Εξάλλου στο καλύτερο ‘self-service’ εστιατόριο του γαλαξία, η ζωή δε μπορεί παρά να είναι εξ’ορισμού υπερτιμημένη. Μη το γελάς καθόλου, αλλά ενδέχεται να εξυπηρετούμε έναν και μόνο σκοπό: την παραγωγή πλαστικού για λογαριασμό της φύσης και μόλις εκπληρώσουμε το σκοπό μας, να αφανιστούμε. Αν το καλοσκεφτείς είμαστε το μοναδικό είδος με εξειδίκευση στην επεξεργασία πετροχημικών! Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι τα ραδιοκύματα που εκπέμπουμε ως πολιτισμένο είδος εδώδιμης ύλης, ενδεχομένως να υπάρχουν ακόμα και μετά από 1.000.000 χρόνια, αποδεικνύοντας ότι τελικά ήμασταν μακράν το καλύτερο ‘Hell’s Kitchen’ δορυφορικό κανάλι in the universe! Τα υπόλοιπα είναι απλοί λεκέδες στο πιγούνι μας [ήχος ρεψίματος].
Κατά τα λοιπά, “If you are not an agent [of action], you are a furniture and as long as that ethos is there, you will continue to have this problem.”. Να θυμάστε ότι το μονοπάτι του σκεπτικισμού είναι μοναχικό και δύσβατο.
Μετά συγχωρήσεως κιόλας για την μακρηγορία, αλλά βλέπεις, αφενός φταίει κι αυτή η ρημάδα η πρωτογενής σχέση φωνήματος και νοήματος της ελληνικής γλώσσας που βοηθάει στην ετυμολογία της σκέψης. Τελος πάντων, ευχαριστώ για την φιλοξενία.
«Κανίβαλος»»