Αναφορά σε ένα πλιάτσικο



Πατώντας το πλήκτρο play μετά από λίγα δευτερόλεπτα (10΄΄-20΄΄) ξεκινάει το βίντεο. Μεταφέρεστε σε πλήρη οθόνη (full screen) κάνοντας κλικ στο εικονίδιο με τα λευκά βελάκια που βρίσκεται στο κάτω δεξιά μέρος του player. Επιστρέφεται σε κανονική απεικόνιση πατώντας το πλήκτρο escape (Esc).

Οι αναλογίες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης μεταξύ της Ελλάδας και της Αργεντινής είναι τόσο προφανείς που διαρκώς εμφανίζονται στον ελληνικό τύπο. Παρουσιάζουμε σήμερα την συγκλονιστική ταινία του Fernando E. Solanas «Memoria del saqueo» (Αναφορά σε ένα πλιάτσικο).

Παράλληλα δημοσιεύουμε μια συνέντευξη του Jacinto Roldan, αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Hoy!» της Αργεντινής, στο «Δρόμο της Αριστεράς» (28 Ιουνίου 2010).

 

Jacinto Roldan: Η Αριστερά

μπαίνει επικεφαλής στους αγώνες

Η Αργεντινή πέρασε μια κρίση, πολύ γνωστή στην Ελλάδα. Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά της και πόσο μπορεί να έχουν σχέση με τα ελληνικά δεδομένα;

Νομίζω ότι μπορούμε να συγκρίνουμε τις καταστάσεις με την έννοια των μέτρων που λήφθηκαν από τις κυβερνήσεις. Και στην Αργεντινή πρώτα-πρώτα έγινε περικοπή των μισθών. Δεύτερον, σε ό,τι αφορά τα μεσαία στρώματα, οι αποταμιεύσεις τους στις τράπεζες πάγωσαν. Επίσης, ο Καβάλο (τότε υπουργός Οικονομικών), πριν ξεσπάσει το Αργεντινάτσο, έλαβε μέτρα για τη σωτηρία των τραπεζών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολλαπλασιάστηκε το χρέος. Το Αργεντινάτσο ήτανε μία απάντηση σ’ αυτά τα μέτρα. Μια εξέγερση που στηρίχθηκε σε ένα ολόκληρο προτσές αγώνων που προηγήθηκαν. Ο λαός δεν δέχτηκε ότι πρέπει να πληρώσει αυτός. Και ήταν η πρώτη φορά που ο λαός στους δρόμους νίκησε μια κυβέρνηση. Ο πρόεδρος το έσκασε με ελικόπτερο, παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών και αμέσως μετά ολόκληρη η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, δηλαδή, διώχθηκε από το λαό εξαιτίας της πολιτικής ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου και εξαιτίας της πολιτικής πείνας. Άρα, με βάση τουλάχιστον αυτά που έχω ακούσει, υπάρχει αυτή η ομοιότητα με την Ελλάδα.

Η εξέγερση τι πολιτικό περιεχόμενο είχε, ποια ήταν η παρέμβαση των αριστερών οργανώσεων στην Αργεντινή; Ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση η οποία στην πορεία πήρε συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά;

Εμείς καταρχήν λέμε ότι «πατέρας» του Αργεντινάτσο ήταν ο λαός της Αργεντινής. Δεν υπάρχει καμία πολιτική οργάνωση που μπορεί να ιδιοποιηθεί την εξέγερση. Το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCR), το 1996 πρόβαλε το σύνθημα «για ένα νικηφόρο Αργεντινάτσο» κόντρα σε όλες τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Εκτιμούσαμε ότι βρισκόμαστε στην αυγή μιας περιόδου ανόδου των μαζικών αγώνων στην Αργεντινή, ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς εκτιμούσαν ότι βρισκόμασταν σε μια περίοδο αμυντικής αντίστασης. Κι αυτή η αντιπαράθεση συνεχίστηκε πρακτικά μέχρι να ξεσπάσει το Αργεντινάτσο. Εμείς υποστηρίζουμε ότι η εξέγερση του 2001 αποτελεί παρακαταθήκη όλου του αργεντίνικου λαού, αποτελεί μια έκφραση της αυξημένης συνειδητοποίησής του και προβάλλεται σαν μια δυνατότητα για νέες νίκες. Αποτελεί μια συνέχεια των τοπικών εξεγέρσεων, αυτό που ονομάζουμε puebladas. Σ’ ό,τι αφορά την εθνική πολιτική σκηνή, το Αργεντινάτσο άνοιξε έναν καινούριο μεγάλο δρόμο. Το λέμε αυτό, διότι υπάρχουνε και δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς, που λένε: «Εντάξει, έγινε το Αργεντινάτσο και λοιπόν; Τι έγινε;». Το σύνθημα του Αργεντινάτσο ήτανε «να φύγουν όλοι». Εμείς λέμε ότι το Αργεντινάτσο κατάργησε στην πράξη την κατάσταση πολιορκίας που επέβαλε ο πρωθυπουργός. Δεύτερον, ανάγκασε τέσσερις προέδρους μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να φύγουν και τρίτον, επέβαλε τη μη πληρωμή του χρέους για τέσσερα περίπου χρόνια. Υποχρέωσε την κυβέρνηση εξαιτίας της μεγάλης κινητοποίησης του κινήματος των ανέργων να παραχωρήσει 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Έκανε δυνατό να λειτουργήσουν επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν από τα αφεντικά και καταλήφθηκαν από τους εργάτες. Και έσωσε τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις χιλιάδων μικρών και μεσαίων αγροτών και βιοτεχνών. Αλλά το βασικό χαρακτηριστικό του Αργεντινάτσο είναι ότι έδειξε ποιος είναι ο δρόμος, ώστε να πετύχουμε την επιβολή μιας κυβέρνησης λαϊκής, δημοκρατικής και πατριωτικής.

Η περίοδος μετά το Αργεντινάτσο;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο αγώνας των εργατών της πολυεθνικής Κραφτ. Το εργοστάσιο της Κραφτ έχει πάνω από 3.000 εργάτες που η πλειοψηφία τους είναι γυναίκες. Αυτός ο αγώνας ξέσπασε από μια πολύ μικρή αφορμή, που ήταν ότι δεν έλυσε η εργοδοσία το θέμα του εμβολιασμού για τη γρίπη. Μετά αναδείχθηκε και το θέμα των απειλών για απολύσεις, και επίσης το θέμα των αμοιβών. Ξεκίνησαν λοιπόν απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες ριζοσπαστικοποιήθηκαν κάτω από την καθοδήγηση της εργοστασιακής επιτροπής, που έχει ταξικές θέσεις, και τελικά απολύθηκαν οι πουλημένοι ηγέτες.

Ο αγώνας των εργατών της Κραφτ στράφηκε εναντίον της ηγεσίας της συνθηκολογημένης εθνικής ομοσπονδίας εργαζομένων στα τρόφιμα και εναντίον της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση ακολούθησε τη μέθοδο της καταστολής. Αναπτύξαμε σ’ όλη τη χώρα την αλληλεγγύη με τους εργάτες της Τεραμπούσι – Κραφτ. Το τριπλό μέτωπο αμερικάνικης πολυεθνικής – κυβέρνησης – πουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας έσπασε. Και η διάσπαση του εχθρικού μετώπου επέτρεψε την ανάπτυξη του αγώνα και την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Πριν την αντιπαράθεση στην Κραφτ, ήταν η αγροτική εξέγερση που προκάλεσε τεράστιες συζητήσεις, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Αυτή η αγροτική εξέγερση έθεσε σε κίνηση και το τελευταίο χωριό και έδειξε το δρόμο για τη συγκρότηση της εργατικής και αγροτικής ενότητας.

Μετά το Αργεντινάτσο εμφανίστηκαν νέες μορφές οργάνωσης;

Αυτό που εμφανίστηκε ήταν οι πολυτομεακές οργανώσεις. Στο Αργεντινάτσο έλειπε η ενότητα, ο συντονισμός και η οργάνωση, που μπορούσαν να επιβάλουν τελικά μια κυβέρνηση λαϊκής, δημοκρατικής, πατριωτικής ενότητας. Η νέα μορφή οργάνωσης μετά και την αγροτική εξέγερση είναι οι πολυτομεακές οργανώσεις, οι οποίες σε ορισμένες επαρχίες, όχι σε όλες μέχρι στιγμής, είναι κέντρα συντονισμού. Δεν έχουν μία βάση συμφωνίας στο μάξιμουμ, αλλά ενώνονται σε συγκεκριμένα αιτήματα, για παράδειγμα, τη μη πληρωμή του εξωτερικού χρέους.

Ποια είναι η τρέχουσα πολιτική τακτική σας;

Το βασικό θέμα που έχουμε θέσει τα τελευταία δύο χρόνια είναι το πώς θα εμποδίσουμε την απομόνωση των αγώνων, το σπάσιμό τους. Με την αγροτική εξέγερση και με τον αγώνα των εργαζόμενων στην Κραφτ, έγινε αποδεκτό, κατανοητό, ότι το PCR είναι σήμερα η κύρια δύναμη της Αριστεράς. Τώρα μας έχουνε βάλει στο στόχαστρο, δεν είναι πια η περίοδος που αποσιωπούσαν την ύπαρξή μας τα ΜΜΕ. 14 εκατομμύρια φτωχοί και 6 εκατομμύρια που δεν έχουν τίποτα. Η οργάνωση συσσιτίων ήταν μια αναγκαιότητα για την επιβίωση στις λαϊκές συνοικίες, στις παραγκογειτονιές κ.λπ. Στην Αργεντινή το 62% του πληθυσμού δεν έχει αποχέτευση, το 58% δεν έχει παροχή αερίου και το 33% δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Πολλά παιδιά πέθαναν από την πείνα. Οργανώσεις ανέργων του μαχητικού ταξικού ρεύματος, του CCC, γεννήθηκαν από την ανάγκη. Συγκροτήσαμε το κίνημα των ανέργων μέσα από το CCC σαν μια δύναμη που δεν υποχωρεί, που δεν προδίδει, που δεν φεύγει από τους δρόμους και προσπαθεί να λύσει το βασικό πρόβλημα επιβίωσης των εκατομμυρίων ανέργων. Θέλω εδώ να τονίσω ότι η Αριστερά είναι αυτή που μπαίνει επικεφαλής στους αγώνες. Η Αριστερά που δεν μπαίνει επικεφαλής στους αγώνες δεν είναι Αριστερά. Για παράδειγμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Αργεντινής δίνει επιχειρήματα και στηρίζει την κυβέρνηση Κίρχνερ, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της Δεξιάς. Οι τροτσκιστές μιλάνε για παγκόσμια επανάσταση. Δεν υπάρχει λόγος να προετοιμάσουμε την επανάσταση στην Αργεντινή, δεν γίνεται επανάσταση στην Αργεντινή, πρέπει να γίνει παγκόσμια επανάσταση κάποτε, λένε. Εμείς λέμε ότι πέρα από τη Δεξιά και την κυβέρνηση Κίρχνερ που είναι μέσα στο σύστημα κ.λπ. υπάρχει και τρίτη ομάδα στο «γήπεδο». Κι αυτοί είναι οι εργαζόμενοι, είναι οι αγρότες, είναι η φοιτητική νεολαία που τώρα ξαναμπαίνει στους αγώνες. Εμείς βαδίζουμε σ’ αυτόν το δρόμο. Ο αργεντίνικος λαός αντιμετώπισε την κρίση βαδίζοντας στο δρόμο των puebladas, δηλαδή, της παράδοσης των εξεγέρσεων. Κι εμείς στην ιστορία μας έχουμε εξεγέρσεις που νίκησαν κυβερνήσεις, νίκησαν ακόμα και δικτατορία. Για μας το θέμα είναι η ενότητα του λαού από τα κάτω, ο συντονισμός μέσω των πολυτομεακών οργανώσεων και η οργάνωση του λαού που θα επιτρέψει την εγκαθίδρυση μίας κυβέρνησης λαϊκής, πατριωτικής, δημοκρατικής ενότητας, η οποία θα βαδίζει προς την επανάσταση.

Τι μήνυμα θα στέλνατε στην ελληνική Αριστερά;

Ότι πρέπει να υποστηρίξει το δρόμο της εξέγερσης του λαού, έχοντας εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Πρέπει να βοηθήσει το λαό να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις.

Category: Ντοκυμαντέρ